31-08-2007
Onthulde historie:
Ik heb geen idee waar mijn fascinatie voor de geschiedenis van het Koningshuis vandaan komt. Feit is dat ik gek ben op kostuumfilms en geen genoeg kan krijgen van het kijken naar stijlkamers. Een stijlkamer in een museum vind ik kitscherig. Dat is gewoon nagebouwd. Nee, het liefst kijk ik naar stijlkamers waar daadwerkelijk is geleefd. Waar is gelachen en gehuild. En waar vind ik dat soort stijlkamers? In paleizen.
Na het overlijden van prinses Juliana en prins Bernhard is besloten om Paleis Soestdijk open te stellen voor publiek. Eindelijk de geheimen onthuld! De spanning wordt opgevoerd omdat je niet in je eentje mag ronddolen: er worden alleen rondleidingen in groepen van maximaal 15 personen gegeven. Er loopt, naast de gids, zelfs iemand mee die iedereen in de gaten houdt; foto's maken, tegen muren leunen en voorwerpen aanraken is verboden.
Als ik aankom bij Paleis Soestdijk heb ik een klein beetje spijt: ik bevind mij in een grijze massa van oudjes. De meesten zijn Fries, dat is dan wel weer grappig. Met de bus overgekomen uit het Noorden. Wat dat betreft ben ik te laat geboren... dit soort bezoeken leg je meestal af wanneer je 65+ bent.
De buitenkant van het paleis valt tegen. Het is geen indrukwekkend gebouw. Ondanks zijn 170 kamers is het niet groot en mooi is het ook niet. En wanneer ik begin aan de rondleiding worden we gewaarschuwd: alle persoonlijke bezittingen zijn meegenomen. We zullen daarom lege kamers zien. Een lelijk gebouw, lege kamers en de enige jongeling in het gezelschap. Waarom moest ik ook al weer zonodig deze rondleiding volgen?
De eerste kamer die we binnengaan is, op Delftsblauwe portretten aan de muur na, inderdaad leeg. Zucht. Maar wanneer de gids de deur naar de volgende zaal opent, betreden we een andere wereld. Een kamer met alles erop en eraan. En ook de volgende kamer staat vol met meubels. En de volgende ook. En de volgende ook! De waarschuwing van de gids ben ik allang vergeten. Deze kamers voldoen helemaal aan mijn verwachtingen.
Ik zie de stoel van de Koningin-Moeder Emma, die korter is omdat ze zo klein was. In de leuning staat de letter 'E' gefreesd. Koningin Anna Paulowna nam uit Rusland vele souvenirs mee, zoals de albasten vazen in de Witte Zaal. Toen in 1937 electriciteit werd aangelegd heeft Emma er gewoon wat gaatjes in geboord zodat er lichtjes in konden. Maar de mooiste zaal is toch wel de zaal die Anna Paulowna inrichtte ter nagedachtenis aan haar man Koning Willem II. Aan dat groene tafeltje dronk ze thee en dacht ze aan haar overleden man.
Streepjes zetten kon de Koninklijke familie ook als geen ander: aan weerszijden van een deur in de speelkamer van Wilhelmina zien we groeistreepjes van alle koninklijke leden. Wie geen streepje had, telde niet mee. Friso zette zelfs nog een streepje in 2005, toen het paleis al leeg stond.
De werkkamers van Juliana en Bernhard zijn inderdaad leeggehaald, maar toch kun je voor je zien hoe ze daar hebben gezeten, met uitzicht op de prachtige tuin. Net als de eetkamer met het Antiliaanse tapijt, waar je niet meer naar binnen mocht nadat de tweede gong had geklonken. Daarnaast een kamertje voor de lakeien, die niets anders deden dan wachten op een teken van de aanwezigen en hun bevelen opvolgen. De trap naar beneden leidt ons naar de kluis waar de juwelen lagen, de immens grote keuken en de wijnkelders.
Aan het eind van de rondleiding ben ik alleen maar blij dat ik hieraan heb deelgenomen. Bovendien is het paleis maar voor korte tijd te bezichtigen: er wordt een andere bestemming voor gezocht. Ik vrees nu al voor die prachtige stijlkamers die straks ontruimd gaan worden. Waar gaat al die prachtige historie heen?
29-08-2007
Rustig:
Net als je denkt dat het weer even rustig is op het werk, je de grootste onrust wel hebt gehad, gebeurt er weer iets waardoor iedereen in rep en roer is. Plannen veranderen met de dag, net als de lijst met mensen die weggaan, vrijwillig of niet.
Saai is het in ieder geval niet.
24-08-2007
Paniek in de New Yorker:
Ik wilde naar de H&M, want online shoppen is ook niet alles. In de winkel hangt meer dan je online kunt kopen (volgens mij) en bovendien is het toch lastig als maten anders vallen dan je had verwacht. Ik moest nog even nadenken naar welke H&M ik zou gaan: wie heeft er ooit bedacht om vier filialen en een kinderfiliaal in twee aaneengesloten winkelstraten te openen? Ik besloot naar de H&M op de Nieuwendijk te gaan, omdat daar een NewYorker naast zit.
De NewYorker.
Collega's hadden daar fijne basics gescoord. Een handige uitvalsbasis mocht het bij de H&M niet lukken. Dus stond ik na een uur H&M'en in de New Yorker me te verbazen over de werkelijk ENORME rij voor de kassa en de rust in de rest van de winkel. Alsof iedereen grijpt wat 'ie kan grijpen en zich naar de kassa spoedt zonder te passen. Maar natuurlijk kwam het omdat het zo'n ENORME winkel is met VEEL paskamers. Scheelt ook.
De muziek was stom, het winkelend publiek jong en de kleding slecht. Ik besloot toch een paar zwarte shirts te passen, ik had ze tenslotte nodig, en sloot mezelf op in een pashokje. Oké, niet oké, niet oké. Ik hing één shirt terug, de plek van de andere niet oké kon ik niet vinden. Bij het zoeken naar het juiste rek stuitte ik op een ander leuk zwart shirt. Ook maar passen dan. Ik hing mijn H&M-tas (want natuurlijk had ik daar toch iets gekocht) en de tas met mijn jas op in het pashokje en zette mijn tas met fiets- en huissleutel, creditcard, beurs en mobiel op de grond.
Het t-shirt was niet oké, dus pakte ik mijn boeltje, hing de niet gewenste artikelen terug en ging met mijn shirt dat oké was in de ENORME rij voor de kassa staan. Die natuurlijk voor geen meter opschoot. Maar ik had wel een fijne zwarte basic gevonden. 1-0 voor de NewYorker. Ik keek naar de mensen in de rij. Jongens, meisjes en ouders zaten even verderop verveeld te wachten op degene die in de rij stond, een vriend vergezelde zijn vriendin in de rij, wel zo gezellig, en twee meisjes ruilen drie bh's tegen drie andere bh's. Het duurde en het duurde maar.
Ik hupte van het ene been op het andere. Van het andere been op het ene. Toen viel het me pas op. Ik miste een bepaald gewicht. Ik miste gewicht om mijn rechterschouder. Ik miste ook iets tegen mijn linkerheup.
Ik miste mijn tas met fiets- en huissleutel, creditcard, beurs en mobiel.
Meteen keek ik naar het pashokje waar ik zo'n tien minuten eerder had staan passen. De deur zwiepte langzaam heen en weer. Hét teken dat er iemand was wezen passen. Ik trok wit weg. Paniek! Ik liep naar het pashokje. De laatste meters rende ik. Ik opende de deur en hoopte als nooit tevoren op een wonder. Niets. Geen tas. Ik dacht na. Had ik 'm ergens anders laten staan? In de H&M? Nee, want daar had ik afgerekend. Had ik 'm op de grond laten staan bij het terughangen van een artikel? Ik hoopte van niet.
Als een kip zonder kop liep ik door de winkel, lettend op iedereen. Had iemand mijn tas gestolen? Ik berustte me al snel in de vermissing. Op mijn negentiende was mijn beurs gestolen, dus ik wist hoe te handelen. Creditcard en pasjes blokkeren, een gedoe, maar het was te overzien. Bovendien was het mijn eigen schuld, dus waarom boos zijn? Wel jammer van m'n coole mobiel. Zou ik een nieuwe kunnen krijgen via mijn provider? Het meest vervelend vond ik dat de steler mijn persoonlijke gegevens had.
Maar op de één of andere manier geloofde ik niet dat mijn tas was gestolen. Ik wist zeker dat ik mijn tas zou vinden. Maar waar? Ik ging bij de uitgang staan, lettend op iedereen die de winkel verliet. Had dat meisje mijn tas in haar tas gestopt? Had die jongen de inhoud meegenomen en mijn tas in een hoekje gedumpt? Maar terwijl ik iedereen observeerde, vond ik niemand het type om een tas met inhoud te stelen. Iedereen zag er eerlijk uit. Misschien had iemand mijn tas, mét inhoud, bij de kassa afgegeven?
Terwijl ik op de kassa afliep zag ik iets zwarts op de plank achter de kassajongen liggen. Hoe dichter ik naderde, hoe beter ik het herkende. Mijn tas. De jongen keek me vragend aan, ik wees op de tas en vertelde dat ik 'm had laten liggen in de kleedkamer. Zonder problemen overhandigde de jongen mij met een glimlach het zwarte pakketje.
Mijn tas. Met inhoud.
Ik ging weer in de rij staan. Twintig minuten duurde het voor ik aan de beurt was. En al die tijd stond ik met een grote glimlach te wachten, blij dat er zulke eerlijke mensen op aarde rondliepen.
2-0 voor de NewYorker.
22-08-2007
Ehoiai (dl d):
Ehoiai is een moderne 'catalogus van vrouwen' in 26 letters. Oorspronkelijk geschreven in de achtste eeuw voor Christus, met als onderwerp de heroïsche Griekse vrouwen. Ton van www.zijperspace.nl greep Ehoiai aan om zélf een catalogus van vrouwen te schrijven. De komende periode zal hij 26 verhalen schrijven over de vrouwen die hij in zijn leven tegenkwam. Vandaag schrijft Ton over een zomerliefde in een bollenschuur met Marja. Marja heeft nogal bolle wangen. Wangen waarvan je gruwt als je haar kust. Maar hoe komt hij van die wangen af zonder Marja te kwetsen?
Vandaag sponsor ik zijn stukje door naar hem te linken. Bij deze. Klikt en leest!
19-08-2007
Paalklimmers:
Toen ik vorig jaar december op het Univé Gymgala (hét turngala van Nederland met internationale sterren) in Heerenveen was, wilde ik al schrijven over de paalklimmers uit Zimbabwe. Alleen kon ik niets over ze over internet vinden, zodat ik geen illustratiemateriaal had. Ik probeerde het nog via de organisatie, maar zij verwezen me door naar een telefoonnummer in Deutschland. Laat dan maar, dacht ik. Maar toen mijn zus me vroeg of ik dit jaar weer mee wilde naar het gymgala, besloot ik op internet te kijken naar het programma. En wat kwam ik tegen tijdens mijn zoektocht? Een YouTube filmpje van de paalklimmers uit Zimbabwe! YouTube rules! Of liever gezegd, degene die het heeft opgenomen.
Bij het zien van dit filmpje denk ik meteen: u moet erbij zijn geweest. De Afrikanen weten als geen ander hoe ze op een relaxte manier hun turnkunsten kunnen laten zien, en zwepen gelijk het publiek op. Van alle turnacts die ik zag, werd ik het meest blij van deze vier enthousiaste dansende mannen. Zeer voor herhaling vatbaar!
17-08-2007
Filmpjus (11):
1. Little Miss Sunshine (2006)
'Little Miss Sunshine' overtrof al mijn verwachtingen. Natuurlijk had ik de lyrische verhalen over de film al gehoord, maar meestal vallen films tegen wanneer iedereen lyrisch is, omdat deze dan niet meer aan de verwachtingen kan voldoen. Bij 'Little Miss Sunshine' gebeurde juist het tegenovergestelde. Het is een geweldige arthouse komedie, die je van begin tot eind laat gniffelen om de avonturen van een gezin wiens dochter mag meedoen aan de schoonheidswedstrijd 'Little Miss Sunshine'. Gaat dat zien!
2. A Room with a View (1985)
Een film naar mijn hart. Rond 1900 maakt de welgestelde Engelse jongedame Lucy een trip naar Florence met haar chaperone. In een pension ontmoeten ze verschillende mensen, die op het eerste gezicht een beetje vreemd zijn, maar met wie al snel vriendschappen worden gesloten. En natuurlijk draait het in deze romantische komedie om de liefde. Fascinerend om te zien is hoe ingehouden men vroeger was op dat gebied. Zomaar gekust worden door een jongeman? Een belediging!
De chaperone wordt gespeeld door Maggie Smith, die we kennen als Minerva McGonagall uit de Potter-film. En wat dacht u van Julian Sands, de jongeman die zijn hart laat spreken in deze film? Hij speelde de terrorist Vladimir Bierko in het vijfde seizoen van de tv-serie 24. Een andere grote naam is Judi Dench, die een schrijfster speelt. De film zelf is gebaseerd op het boek van E.M. Forster.
3. 28 Weeks Later (2007)
Het langverwachte vervolg op '28 days later'. In Engeland mogen de eerste geëvacueerden terugkeren nadat alle geïnfecteerde mensen zijn uitgeroeid. Door de infectie was de bevolking van Engeland zo agressief geworden, dat ze elkaar verslonden. Het leger staat nog dagelijks paraat om eventuele onontdekte geïnfecteerden neer te schieten. Zo'n geïnfecteerde is de moeder van een gezin, die door haar kinderen in hun oude huis wordt gevonden. Ze oogt normaal en verre van agressief. Maar wanneer de moeder bij een innig weerzien haar man kust, gebeurt er iets heel vervelends... Met Robert Carlyle van 'The Full Monty'.
4. Disturbia (2007)
De tiener Kale heeft electronisch huisarrest. Tja, wat moet je dan, drie maanden lang de hele dag thuis? Dan ga je je buren bespieden. Geen ramp, gezien het mooie nieuwe buurmeisje Ashley. Maar aan de overkant bij het huis van Mr. Turner gebeuren minder mooie dingen. Of gaat de fantasie van Kale met hem op de loop? Een zeer vermakelijke en spannende horror / thriller.
5. Rosenstrasse (2003)
Een film over een 'vergeten' groep vrouwen en mannen in de Tweede Wereldoorlog: die van de gemengde huwelijken. Op 27 februari 1943 worden de Joodse mannen tijdens de laatste grote razzia in Berlijn opgepakt en vastgehouden in een gebouw aan de Rosenstrasse. Deze mannen hadden tot dan toe bescherming genoten dankzij hun huwelijk met een ‘arische’, maar stonden vanaf dat moment op de wachtlijst voor deportatie. In de week dat hun Joodse partners vastzaten verzamelden enkele honderden Duitse vrouwen (en een paar mannen met Joodse echtgenotes) zich dagelijks voor het gebouw. De meeste van de vijftienhonderd Joden werden op 7 en 8 maart 1943 vrijgelaten, vooral dankzij de aanhoudende protesten van de vrouwen in de Rosenstrasse, die de vrijlating van hun mannen bleven eisen. Eén van hen is Katja Riemann, die ook nog een Joods meisje onder haar hoede neemt. Een aangrijpend én waargebeurd verhaal, dat soms iets te traag verloopt. Met de Nederlandse acteurs Fedja van Huêt, Plien van Bennekom en Thekla Reuten.
6. Zodiac (2007)
Ook een waargebeurd verhaal, gebaseerd op het boek van Robert Graysmith over de seriemoordenaar 'Zodiac', die op een vreemde manier zijn moorden opeist door brieven in codetaal naar de krant te sturen. Robert Graysmith werkt als tekenaar bij de krant en raakt zó gefascineerd door Zodiac, dat hij er een boek over schrijft. Een goede film, met in de hoofdrol Jake 'Donnie Darko' Gyllenhaal.
7. The Paper (1994)
Komedie over Henry Hackett (Michael Keaton), redacteur van een New Yorkse krant, die alles op alles zet om de onderste steen in een moordzaak boven water te krijgen terwijl zijn vrouw hoogzwanger is. Hoewel het begin nergens op lijkt, wordt de film steeds beter en komischer.
8. Premonition (2007)
Linda Quinn Hanson (Sandra Bullock) is getrouwd met Jim (Julian McMahon uit o.a. 'Charmed') en samen hebben ze twee dochters. Als ze op een dag wakker wordt, vertelt een agent dat haar man is omgekomen bij een auto-ongeluk. Maar als ze de volgende dag wakker wordt, ligt ze naast hem in bed. Elke dag dat ze wakker wordt is een andere dag: of verder in de toekomst, of terug in het verleden. Hierdoor blijven veel zaken in het ongewisse, maar vallen ook steeds meer puzzelstukjes op hun plek. Zal ze haar man kunnen redden van het ongeluk of mag ze het lot niet tarten? Het eind is bizar, en geeft stof tot nadenken. En normaliter ben ik niet zo happig op films met Sandra Bullock, maar in deze film speelt ze écht goed en durft ze lelijk te zijn: door al dat gehuil ziet ze er namelijk niet op haar best uit.
9. Next (2007)
Next is eigenlijk een superheldenfilm, maar zonder dat de held in het verhaal transformeert. Cris Johnson (Nicolas Cage) kan twee minuten in de toekomst kijken, en daar maakt hij gebruik van. Door de opnames in een casino waar ze hem in de gaten houden ontdekt agente Callie Ferris (Julianne Moore) zijn geheim. Ze wil hem gebruiken voor het opsporen van een nucleaire bom die terroristen in Los Angeles willen laten ontploffen. Maar Johnson weigert, gezien zijn verleden met de overheid die hem onderzocht vanwege zijn gave. En hem opsporen en onder dwang meenemen blijkt verdomd lastig omdat hij alles ziet aankomen. Een film waarvan ik niet veel verwachtte, maar die toch best goed en vermakelijk bleek te zijn.
10. Miss Potter (2006)
Hoewel hoofdrolspeelster Renée Zellweger weer slank is, trekt ze nog steeds dezelfde gezichten als toen ze Bridget Jones speelde. En dat verveelt al snel. Het verhaal zelf is in het begin saai, maar wordt naarmate de film vordert toch nog interessant. Het is bijzonder om te zien hoe de bekende schrijfster en tekenares Beatrix Potter leefde, en wat er in haar leven gebeurde. Een sfeervolle film, met weinig actie, maar dat een helder beeld schept van het leven van Potter. En waardoor je veel respect krijgt voor de manier waarop zij in het leven stond.
11. Another Country (1984)
Een film met die andere hoofdrolspeler uit Bridget Jones, Colin Firth. 'Another Country' is zijn eerste film. Hij is dan 24 en speelt een jongen met communistische opvattingen op een Engelse kostschool in de jaren '30. Omdat op de kostschool alleen jongens zijn en geen meisjes, worden sexuele handelingen onderling gedoogd. Maar oh wee als je wordt betrapt, dan is het hek van de dam. De beste vriend van Colin Firth, gespeeld door Rupert Everett, komt er voor uit dat hij ook echt homo ís. En dat gaat net een stapje te ver. Gebaseerd op het leven van Guy Burgess, later bekend als één van de Cambridge spionnen.
12. Desperately Seeking Susan (1985)
Deze film met Madonna kent iedereen wel. De film is ook best vermakelijk, maar goed? Nee, dat niet. Maar natuurlijk moest ik de film een keer zien omdat Madonna erin speelt!
12-08-2007
Ach, de Parade:
Ach, de Parade. Ik was er gister. Weer. Wat zal ik er dit keer over schrijven? Dat het druk was? Want dat was het. Logisch, op zaterdagavond met mooi weer. Eigenlijk werd ik gek van al dat gekrioel (dat schreef ik vier jaar geleden ook al) en vroeg ik me af waarom ik niet op een rustig terrasje in de stad had afgesproken. Plannen wijzigen kon niet meer want ik had al 6 euro betaald om het terrein überhaupt op te mogen. Dan zal ik er blijven ook!
Maar de Parade had dit keer een aangename verrassing in petto. Een verrassing genaamd 'Johan'. Met een Johan-fan in ons midden, dé aanleiding om kaarten te kopen, zat ik om 23.00 uur in een veel te warme maar knusse tent met houten bankjes waar je niet langer dan 10 minuten op wil zetten maar wel moet, want anders mis je toch een groot stuk leuk concert, naar o.a. 'Oceans' te luisteren. Het publiek zat met hun neus op de band. De band was er nogal zenuwachtig onder, maar speelde er niet minder goed door (denk ik, want vergelijkingsmateriaal heb ik natuurlijk niet).
35 Minuutjes zwetende, hard werkende (vooral de drummer) en zwijgende mannen. Want dat is Johan. Die zeggen niks op het podium (heb ik van horen zeggen). Dat maakt ze een beetje saai, maar hun muziek daarentegen is fijn. Ik ben geen Johan-fan, ik ben het ook niet geworden, maar Johan zorgde er wel voor dat de Parade weer leuk vond.
06-08-2007
Tramps:
Ik heb via een VVV in een stad in Deutschland een accommodatie geboekt. Alleen mag de aardige Nadine wel iets aan haar Engels doen:
Dear Sir/Madam,
yes in some hotels you get a card for tramps and busses for free. But in this accomodation und don't. But with your festivalcard you can use some tramps and busses for free.
Mit freundlichen Grüßen/Best regards
03-08-2007
OBA:
Gister fietste ik langs de oude OBA naar de nieuwe OBA. Voor wie niet weet wat de OBA is, da's de grootste bibliotheek van Amsterdam. Het nieuwe gebouw moest van horen zeggen indrukwekkend zijn, prachtig en vooral heel groot. En wanneer iedereen zo ontzettend lyrisch is, valt het vaak tegen. Dat viel het dan ook. Een beetje. Maar groot was het zeker, alleen minder groot dan verwacht. En mooi ook, maar minder mooi dan verwacht. Wat mij vooral opviel waren de ontelbare iMac's. Opeens was mijn computer niet meer zo bijzonder nu ik ze in tientallen bij elkaar zag staan...
Op de zevende verdieping doet La Place goede zaken. Duur, maar lekker. Alleen is het terras nog zo klein dat het doorlopend bezet was. Sommige trokken zelfs een sprintje naar een vrijgekomen stoel. Wij zaten daar waar we zicht hadden op een prachtig uitzicht. Ook prima.
Toen ik nog lid was van de oude OBA, probeerde ik altijd mijn tas mee naar binnen te smokkelen. Soms werd ik betrapt en moest ik alsnog mijn spullen in een kluisje dumpen. Ook kwam de geur van wcspray je meteen tegemoet zodra je de draaideur had verlaten. Die ongemakken zijn verleden tijd. De tas mag gewoon mee! En de geur van de wcspray kwam ik nergens meer tegen. Wel die van La Place, pure marketing als je het mij vraagt.
De nieuwe OBA mag er zijn. Lid worden zal ik niet, af en toe een kijkje nemen wel.
