En Slime, oftwel: smurfensnot! Dat we vroeger zelf maakten met afwasmiddel, tandpasta en zeep, maar Slime, dat was da bomb.

Dus wil ik zulk soort dingen voor eeuwig in het herinneringshoekje in hun hoofd proppen zodat zij, net als ik, daar later met plezier aan terugdenken. En daar wil ik heel graag persoonlijk verantwoordelijk voor zijn. Ik geloof dat dat wel is gelukt. Slimy kende mijn nichtje nog niet, maar ze noemde het haar leukste cadeau. Ha!

En natuurlijk is kerst bij uitstek dé tijd van het jaar om spelletjes te doen met het hele of halve gezin. Ik deed mee aan Vampierenspel (nieuw), Yahtzee (dat was lang geleden!) en Amerikaans Jokeren (nooit eerder gedaan). Ik won en verloor, en had het ontzettend naar mijn zin.

Op dit moment geniet ik van de wedergekeerde rust, terwijl de napret nog na-echoot.

24-12-2006

About us:

Had u al eens van About Us gehoord? About Us is een website over websites. Voortgekomen uit Wikipedia dunkt me. Als je je url in het zoekveld intypt, krijg je allerhande informatie over je url. Je kunt een stukje lezen, stemmen, op gerelateerde domeinnamen klikken en de WHOIS opvragen. En alles kan ge-edit worden natuurlijk, want dat hoort bij Wikipedia. Best geinig wel.

En nu hop, kerst vieren!

22-12-2006

Workaholic:

Ik werkte vijf dagen achter elkaar. Vijf hele dagen. Dat doen mensen die fulltime werken. Parttimers niet! Maar het kwam toevallig zo uit.

Plots kon ik me voorstellen waarom workaholics verslaafd zijn aan hun werk. Want als je alleen maar werkt, is er bijna niets anders om je aandacht op te richten. Natuurlijk heb je weekend, doe je aan socializen, maar het werk is wel heel erg aanwezig in je leven. Bovendien hoef je niet los te laten, want de volgende dag ben je er gewoon weer. En dat is ook best wel relaxt. Dat je dingen kan laten liggen.

Hoewel vijf dagen achtereen werken niet mijn favoriete bezigheid is, genoot ik wel elke ochtend van de prachtige luchten boven Amsterdam (waar ik verdorie geen foto van heb gemaakt). Die had ik niet gezien als ik in bed had liggen ronken. En op de zesde dag, mijn vrije dag, juichte ik extra hard vanwege de vrije tijd die lang op zich had laten wachten Het voelde als een opluchting toen de wekker niet afging. Vandaag mag ik eindelijk in bed blijven liggen.

Maar op die eerste vrije dag had ik een bedrijfsfeest. Kwam niet goed uit, ik vocht tegen zieke bacillen in mijn lijf. Maar ik tutte me op en ging, want missen wilde ik het niet. Dan maar wat eerder naar huis. Het feest was in de Zuiveringshal op het Westergasfabriekterrein. Wat een toplocatie! Maar wat jammer dat die locatie pas tot zijn recht komt als er minimaal 150 mensen aanwezig zijn. Dat redden wij bij lange na niet. Het mocht de pret niet drukken, gezellig was het wel. De bediening was meer dan oké, en kon het niet laten om ongegeneerde opmerkingen te maken over mijn baas. Ik weet niet waarom ze zich geroepen voelden om die opmerkingen te maken, kennelijk viel het nogal op dat we met minder dan 100 man waren. Ik moest er stiekem wel om lachen, want gelijk hadden ze (opmerkingen van de bediening op aanvraag verkrijgbaar ;-).

Met de bacillen ging het best, al sliep ik bij thuiskomst maar een paar uurtjes. Zou het de opwinding van Kerst zijn dat mij wakker hield? De zevende dag. Wederom een vrije dag. Ik kneep mezelf in mijn handen. En keek toch een beetje tegen de dag op, vanwege het programma dat op stapel stond. Met maar twee uurtjes slaap ging dat niet meevallen. De zevende dag zou een gaapdag worden. Maar dan wel een leuke.

21-12-2006

Uilenstede:

Uilenstede, het studentencomplex in Amstelveen voor de niet-kenners onder ons, ziet er saai en grauw uit. Zelfs de lantaarnpalen doen het niet als ik er dinsdagavond loop. Maar wat alles goed maakt, zijn twee gebouwen: Café Uilenstede en daarnaast Cultuurcentrum Griffioen. Ik ga naar een optreden van Klaas van der Eerden, en vooraf eet ik bij Café Uilenstede. Daar kan je eten tegen een studentenprijs, en het is nog lekker en gezellig ook. Stiekem ben ik jaloers op het café. Het is er groot, maar niet té groot waardoor het toch knus is, je kan er darten, naast ons zijn studenten aan het pokeren en je kan er dus goedkoop eten en drinken. Ideaal voor studenten! Ik ging vroeger wel naar een soort van studentenkroeg, maar dit café had ik destijds graag in mijn nabijheid willen hebben. En het leuke is dat je naam wordt omgeroepen als je eten klaar is. Je bestelt, betaalt meteen en dan is het wachten tot je naam wordt omgeroepen. Ik ben dan ook verbaasd als ik bij de 'bestelbalie' die geen bestelbalie meer blijkt te zijn wordt doorverwezen naar een tafel. "We komen de bestelling zo opnemen."

Als de serveerster langskomt, natuurlijk een student, wil ze na het opnemen van de bestelling weglopen. "Hoef je mijn naam niet te noteren?" vraag ik voor ze zich kan omdraaien. Maar nee, dat hoeft niet, ze komt het eten brengen. Wow, het studentencafé doet zich opeens sjieker voor dan ze is. Ik vraag waarom, en dan blijkt dat het een proef is. Die proef bevalt niet en daarom wordt in januari de oude methode weer in het leven geroepen. Per januari wordt het dus weer ouderwets studentikoos. Zoals een café in een studentencomplex betaamd.

Cabaretier Klaas valt door de proef echter genadeloos door de mand. "Voor de voorstelling heb ik heerlijk gegeten in Café Uilenstede, daar roepen ze je naam om als je bestelling klaar is."

Helaas voor Klaas dus, haha. Maar zijn voorstelling, die ik voor de tweede keer zag, was helemaal top. Interesse? 13 Januari is zijn voorstelling 'Schaap' bij de Vara te zien.

19-12-2006

Kat in bad:

Toen ik gister thuiskwam, waren de poezen van m'n lief door het dolle heen. Miauw hier, miauw daar, en rustig eten, ho maar. Met al dat gemiauw maakten ze heel duidelijk dat ze maar één ding wilden: naar boven. Nu heeft kat H. iets met water en kranen. Dus eenmaal boven rende ze meteen naar de badkamer. Ik volgde haar, deed de badkamerdeur verder open, knipte het licht aan en zag haar vrolijk en enthousiast op de wasbak springen met in haar gedachten maar één woord: WATER.

Maar dat springen op die wasbak ging niet zo galant als kat H. had gewild. Ze verloor haar evenwicht, zette haar nagels uit om zo de schade te beperken, maar een wasbak is niet iets om je nagels in te zetten. Dus gleed ze er heel theatraal vanaf. Met een plof viel ze op de grond en nam beduusd de benen pootjes. Dan maar geen water.

Het was zo een komisch gezicht, dat ik in lachen uitbarstte. Toen ik in gedachten het verhaal alvast aan lief vertelde, lachte ik nog harder. Dus dacht ik toen ik het hem 's avonds vertelde, dat hij en ik vast in een deuk zouden liggen.

Maar een verhaal navertellen is nog niet zo makkelijk, al stond het plaatje van het gebeurde nog vers op mijn netvlies. Ik probeerde het leuker te brengen door erbij te lachen, maar lief vond het verre van grappig. "Heeft H. zich pijn gedaan?" was het enige dat hij vroeg.

Pijn gedaan, eh nee, volgens mij niet. Katten kunnen heus wel tegen een stootje. Maar het was zo'n grappig gezicht! Lief pakte kat H. op en knuffelde haar. "Arme H.!"

De lachstuip kwam niet. Een volgende keer zeg ik gewoon dat het één van mijn katten was.

15-12-2006

Goede doelen:

De tijd rond kerst is natuurlijk uitermakte geschikt om iets te doen voor goede doelen. Aan de andere kant juist niet, want Sinterkerst kost best een boel centjes. Maar toch wil ik het NU even hebben over goede doelen, want goed doen hoeft niet altijd veel te kosten. Ik heb er twee:

Pampus > Afgelopen zomer was ik op Pampus, het forteiland met rijke historie. Pampus wil die historie in ere herstellen en doet daarom mee aan het tv-programma BankGiro Loterij Restauratie. Dit programma biedt kans op 1 miljoen harde restauratie-euro's, alleen moeten 14 andere (waarschijnlijk ook waardevolle) restauratieprojecten afgeschud worden. Een soort idols, maar dan betekenisvol. Stemmen kan vanaf zaterdag 16 december 21.15 uur tot maandag 18 december 18.00 uur op de volgende manier:

Bel 0909-8880
KEUZE 2: Fort Pampus in Muiden
Of sms PAMPUS naar 7227

Best grappig eigenlijk dat in dezelfde uitzending het project 'Kaatsbaan in Haarlem herstellen' zit. Ik als voormalig kaatster ga toch voor Pampus.

Poolpixel > Een poolpixel? Wasda? We weten allemaal het op aarde warmer en warmer wordt. Via het WNF kan je daarom een virtuele poolpixel kopen om bij te dragen aan het klimaatproject op de Noordpool. Een pixel kost 1 euro. Da's bijna gratis! Dus heb ik er maar meteen tien gekocht. Anders schiet het ook niet op.

Nu bent u heus niet verplicht om uw hart van de goede kant te laten zien. Ik wil alleen maar zeggen: mocht u nog een paar centjes in uw portemonnee over hebben, dan zijn ze aan bovenstaande projecten in ieder geval goed besteed.

14-12-2006

Maria Mena:

Maria Mena is een jonge zangeres uit Noorwegen die ik ontdekte één dag nadat ze in Paradiso had opgetreden. Dat was even slikken en enórm balen! Gelukkig kreeg ik vorige week een herkansing, toen ze wederom optrad in Paradiso. Fan was ik al, maar tijdens dat concert werd ik het alleen maar meer en meer, zodat ik na afloop een t-shirt én een cd kocht. Daarna sloot ik aan achter in de rij voor de jassen, die hopeloos traag was.

Maar achteraf bleek dat helemaal niet hopeloos te zijn. Want plots verscheen Maria Mena in de gang van Paradiso, op een paar meter van waar ik mij bevond. En ze ging signeren! Normaalgesproken laat ik dat langs me heen gaan, maar van Maria Mena wilde ik wel een handtekening. Gewapend met haar cd wurmde ik mij door de enthousiaste menigte naar voren (wel netjes gewacht hoor, maar het was gewoon krap) en kreeg twee handtekeningen: 1 op de cover van de hoes en 1 op de cdhoes. Jeuj!

Sindsdien kan ik niet stoppen met luisteren naar haar cd, bekijk ik opnames van het concert op de fanclubsite en neurie ik overal en nergens haar liedjes. Ik wilde zelfs in februari weer gaan, wanneer ze in Vredenburg Utrecht optreedt. Maar liever wacht ik tot ze weer in Amsterdam optreedt. Dat gaat vast wel gebeuren en is een stuk makkelijker. Tot die tijd: vaak luisteren naar haar cd en kijken op haar moblog. Dat stilt de honger wel. Voor even.

10-12-2006

Snelweg:

Vandaag moest ik optreden. In Verweggistan. Wat inhield: 40 minuten over de snelweg. Het optreden zelf gaf al veel stress (sorry lief), dus ik besloot om in mijn upje met de trein te gaan om het stresslevel te laten zakken. Het had me namelijk al behoorlijk uitgeput, waar ik overigens wel heerlijk van kon slapen. Al zijn nachten van elf uur misschien wel een beetje erg overdreven.

Heel saai, alleen in de trein. Rustgevend, dat wel. Nou ja, ook niet helemaal waar. De nieuwe dienstregeling ging in, dus ik hield mijn hart vast. Maar ik arriveerde gelukkig maar twee minuten later op de afgesproken plek, waar de guys me afhaalden om samen te arriveren op de plek van het optreden.

Het optreden ging goed. We werden goed gevonden en meteen uitgenodigd om volgend jaar terug te komen. Toen namen we afscheid van al die hartelijkheid en stond ik wederom voor een dilemma: trein of auto.

Het was donker, het was koud, het was nog 25 minuten wachten op de volgende trein. Dus hakte ik de knoop door: auto.

Ik vond het maar wat eng toen ik het bord snelweg zag en de auto vaart maakte. Wat gaan we hard! En wat is het druk op de snelweg! Ik wil eruit! Waarom ben ik $%#! niet met de trein gegaan? Ik had mezelf vastgegespt in de autogordel, zodat ik geen rare dingen kon doen. Ik wist tenslotte ook niet wat ik in mijn paniek zou kunnen doen.

Het was aardig wat kilometers naar Amsterdam. Elke keer keek ik op de snelwegborden hoe ver het nog was, en probeerde ondertussen mezelf af te leiden door met de mannen te praten. Eén keer hoorde ik: 'Gaat het nog goed Aukje?', waarop ik zei, 'Ja, en ik wil het er verder niet over hebben!'

We praatten daarom over het optreden en koetjes en kalfjes en maakten na 20 minuten snelweg een tankstop. Ik stapte uit, strekte mijn benen en stapte weer in. Gespte (gek woord eigenlijk) mezelf weer vast, klaar om de snelweg op te gaan. En toen gebeurde het.

Ik was relaxt.

Het was als vanouds: ik keek met open blik om me heen, zonder spanning. Goh!

Overtuigend genoeg was het nog niet. Rijden op de snelweg is absoluut NIET mijn favoriete hobby. Maar toen ik thuis kwam klopte ik mezelf op de borst. Vanwege het goede optreden. Maar vooral vanwege de autorit.

(ps: ik heb alle, ja echt álle hoge noten goed en zuiver gezongen, woehoe!)

09-12-2006

Meer meer meer!:

Sinds het incident met de duif kwam ik elke ochtend alert de kamer binnen en bestudeerde enkele seconden het gedrag van de katten. Opgelucht liep ik naar de keuken als de katten me niet wezen op bloed of (half)dode dieren. Tot vanochtend. De kat des huizes trok de aandacht door in een hoekje te gaan snuffelen. Ik keek. En zag bloed. Verdorie! Toch niet weer een duif?!

Op verschillende plekken in de kamer en de gang vond ik bloed. Maar geen beest. Er waren dit keer ook geen veren. Kleine opluchting. We onderzochten de katten zelf, maar die leken niets te mankeren. Een levend wezen heeft vannacht het onderspit moeten delven. Een muis misschien?

Ik had in gedachten al het gesprek gevoerd met de dierenambulance. "Ja sorry, ben ik weer, de kat heeft wéér een duif gemolesteerd."

Voorlopig blijf ik alert als ik de kamer betreed.

05-12-2006

Cadeautje van bloed:

Sinterklaas bracht de kat des huizes vannacht wel een heel speciaal cadeau: een duif. Een echte, met veren, bloed en ingewanden. Aan de staat van de huiskamer te zien had de kat zich prima gemaakt: de vloer lag bezaaid met veren, de hoeken van de kamer zaten onder het bloed. Een barbaars slagveld, dat de duif wonder boven wonder had overleefd. In shock was hij wel toen hij op het balkon werd gezet. Iets roods viel uit zijn lijfje.

Ik belde met de dierenambulance. Hoewel duiven absoluut niet geliefd zijn in Amsterdam en worden vergast om overbevolking tegen te gaan, komt de ambulance gewonde en dode duiven gewoon ophalen. Ze vertelde dat de duif het niet ging halen. De beet van een kat is dodelijk omdat het spuug giftig is. Arm duifje.

Een uur na mijn telefoontje kwam een echte Amsterdamsche met verzorgde nagels langs. Zonder mandje. Zonder handschoenen. Ze pakte het beestje op, wikkelde er toiletpapier omheen, inspecteerde de bek en nam duifje mee. Het was een kleintje, en best lief eigenlijk.

Ik keek uit het raam en zag de dierenambulance wegrijden. Het zou me niet verbazen als ze duifje meteen de nek had omgedraaid.