28-02-2003:

Verjaardagen:

De buurman van mijn ouders is geboren op een dag die niet bestaat. Op de dag dat hij geboren werd bestond die dag natuurlijk wel. Maar de drie jaar daarna niet. Toen weer wel. En zo moet hij elke keer wachten op een schrikkeljaar om zijn echte verjaardag te kunnen vieren. De buurman is namelijk geboren op 29 februari. Hij is de eerste oudere persoon ter wereld die zich niet beledigt voelt als je zegt dat hij veel ouder oogt dan hij is. Theoretisch gezien is de buurman nog maar 16. In werkelijkheid zal hij zo rond de 60 zijn. Ik heb ook een bijzondere verjaardag, ik ben geboren op mijn moeders verjaardag. Ik kon natuurlijk geen beter moment verzinnen om mijn moeder een prachtig cadeau te geven: moi, me, ikke. En ze was superblij.
De opa van mijn moeder is ook op dezelfde dag geboren. En bijna was het mijn kleine neefje ook gelukt. Hij kwam drie weken eerder dan gepland, maar net vier uur te laat. Hij werd een dag later geboren dan onze verjaardag. Een gezamelijke verjaardag vind ik nog steeds heel bijzonder. Ik vier het niet elk jaar samen met mijn moeder. Toen ik nog thuiswoonde hield ik mijn feestje op een andere dag, zodat ik op de dag zelf thuis was. Dan werd ik overstelpt met cadeau's van alle familieleden die eigenlijk voor mijn moeder kwamen maar toch iets voor mij meenamen. Als ze niets bij zich hadden, kreeg ik een tientje in handen gedrukt. Sommige familieleden zeiden wel eens tegen me dat ik het later niet leuk zou vinden, zo'n gezamelijke verjaardag. Als ik een eigen gezin had, zou het praktisch gezien moeilijk zijn om bij mijn moeder op visite te gaan. Nu heb ik nog geen gezin, maar ik denk niet dat ik er ooit een probleem van ga maken. Ik vind het nog steeds heel bijzonder dat ik dit met mijn moeder deel. En dat gevoel zal altijd bij me blijven.

Tralala:

Als mensen weten dat ik zing, willen ze nog wel eens aan me vragen of ik een stukje voor ze wil zingen. Meestal zeg ik 'nee'. Ik ben wat dat betreft echt een schijtluis. Vandaag bedacht ik me toen een collega dit vroeg. Ik wilde geen schijtluis meer zijn, zeker niet voor iemand die ik al langere tijd ken. Op mijn werk kan ik niet uit volle borst zingen, maar ik wilde toch een klein deuntje aan hem laten horen. Dus zong ik, waar niemand me kon horen, een paar regels van mijn eigen nummer. Hij reageerde enthousiast. Nu geloof ik daadwerkelijk dat hij het mooi vond, maar mensen kunnen toch niet zeggen dat ze het waardeloos vinden als ik mijn best doe om aan hun verzoek te voldoen? Ik zie ze al achter mijn rug om naar andere mensen fluisteren: "Die muts kan echt niet zingen!" Nu weet ik na al die jaren zangervaring dat ik aardig kan zingen, maar je moet er natuurlijk wel van houden. Gelukkig vind ik het zelf wel mooi (dat is nog altijd het allerbelangrijkste als je zingt!) en ik merk dat het een voordeel is dat ik eigen nummers schrijf. Mensen zijn dan net iets meer onder de indruk. Maar natuurlijk ga ik mijn collega wel de studio-opnames laten horen die ik drie jaar geleden heb laten maken. En als ik ooit een cd mag uitbrengen, kan de hele wereld me op m'n best horen. Dan kan ik voortaan zeggen: "Een stukje voorzingen? Ach, misschien kan je beter mijn cd bij de Free Record Shop kopen, hij kost maar 10 euro..."


27-02-2003

Flikkerlichtjes:

Vanavond om een uur of acht besloot ik om naar de bibliotheek te fietsen. Een ritje van zo'n 8 minuten, maar lang genoeg om politie tegen te komen, dus ging ik keurig op pad met mijn flikkerlichtjes. Ik heb jarenlang door Amsterdam gefietst zonder licht en ik ben nog nooit op de bon geslingerd. Gelukkig heb ik een aantal maanden geleden een wijs besluit genomen om flikkerlichtjes aan te schaffen. Nu kan ik 's avonds tenminste met een gerust hart over straat en hoef ik niet meer een kilometer vooruit te kijken om een politieagent te spotten.
Mijn witte lichtje heb ik op de markt gekocht en is sinds gister definitief uit elkaar gevallen. Ik kon hem zover in elkaar prutsen dat ik het lichtje vanavond zichtbaar kon dragen, maar waarschijnlijk liggen er nog een paar onderdelen bij het theater waar ik gister mijn fiets parkeerde. Het rode lichtje heb ik bij de Hema gekocht en werkt nog perfect. En wat was ik vanavond blij dat ik de flikkerlichtjes goed zichtbaar op mijn tas had bevestigd! Op de heenweg kwam ik namelijk op drie verschillende punten op mijn route vier politiemannen, een ME-busje en als klap op de vuurpijl een politiehelikopter tegen die boven mijn hoofd rondjes bleef draaien. De laatste twee politiemannen waren net bezig met het uitschrijven van een bon voor een jongen die in de Leidsestraat had gefietst. In tegenstelling tot andere fietsers ben ik een voorstander van deze 'slinger-alle-fietsers-die-in-de-Leidsestraat-fietsen-op-de-bon!' actie. Ik ben geen heilige, maar door een klein beetje geweld van voetgangers stop ik sinds een aantal jaar voor het rode licht en fiets ik niet meer over de stoep. Ik overtreed de regels alleen nog maar als er geen verkeer is. Als ik zelf door de Leidsestraat loop, erger ik me groen en geel aan al die fietsers die denken dat ze tussen de tramrails en het winkelend publiek rustig kunnen fietsen. Ik ga soms met opzet midden op de trambaan lopen, om de fietsers te hinderen.
En als er weer een fietser wordt geschept door een auto omdat hij door rood licht fietste, denk ik gemeen: "Net goed!" Hopelijk leren we er allemaal iets van, maar dat is een droom van mij die waarschijnlijk nooit zal uitkomen. Ik ben bij regenachtig weer zelfs een keer aangereden door een fietser. Ik fietste door groen, zij niet. Er stond een file van auto's waar zij tussendoor reed. We botsten tegen elkaar op en hoppakee, daar lagen we met onze fiets en tassen op het asfalt. Ik heb haar fel toegebeten dat ze niet meer door rood moest rijden. Ik zou haar nog wel eens tegen willen komen om te vragen of ze zich daar aan heeft gehouden. Nadat ik in de bieb de cd van Bob Dylan op de kop had getikt met het nummer 'Knocking on heaven's door' (studiemateriaal voor gitaarles), zette ik mijn lichtjes weer aan en ging terug naar huis. Toen ik bijna thuis was, zag ik een politiebusje staan met wel 20 politieagenten erom heen. Trots als ik was fietste ik met de borst vooruit en opgeheven hoofd de mannen in uniform voorbij. "Kijk naar mij, kijk naar mij, ik draag namelijk flikkerlichtjes!" straalde ik uit. Maar ik denk dat de politiemannen toch net iets meer bezig waren met het controleren van taxichauffeurs dan met mijn goed gedrag.

Shakespeare:

Wie een avondje flink wil lachen om de werken van Shakespeare, kan terecht bij 'The Reduced Shakespeare Company'. Drie gestoorde acteurs spelen alle werken van Shakespeare, en dat zijn er 37, in 97 minuten. Alleen de absolute kern van de verhalen is overgebleven: sex en geweld. Een echt avondje uit dus. De acteurs spelen al een aantal jaar in Londen en besloten ook maar eens een gokje in Nederland te wagen. En met succes, veel voorstellingen zijn uitverkocht. Vanaf het begin van de voorstelling zat ik op het puntje van mijn stoel. Niet alleen vanwege de snelheid van de voorstelling (ze rennen constant heen en weer op het podium, verkleedden zich telkens, ook als vrouw) maar ook vanwege de Engelse taal. De stukken werden soms in het oude Engels gespeeld en eerlijk gezegd kon ik de helft niet verstaan, maar dat mocht de pret niet drukken! Er was genoeg te zien om te kunnen lachen. Zo werd de ene tragedie in rapvorm gegoten en werd de andere tragedie een kookprogramma met het hoofd van de koning als hoofdgerecht. De acteurs werken veel met het publiek, wat hilarische scenes oplevert. Ik zat er al helemaal klaar voor om in de maling te worden genomen, had mezelf netjes geparkeerd aan het einde van de rij in het voorste gedeelte van de zaal. Maar helaas kwam er geen acteur op mijn schoot zitten. De mevrouw voor mij kreeg wel het genoegen om de zwetende acteur op schoot te voelen. Bij Hamlet werd Ophelia voor het gemak uit het publiek gehaald. Het meisje (dat overigens aan de andere kant van de zaal aan het einde van de rij zat) mocht flink gillen op het podium. Later speelden ze zelf Hamlet nogmaals en nogmaals, steeds sneller en sneller met als toegift een Hamlet dat achterstevoren werd gespeeld. Natuurlijk moesten we op de verborgen duivelse boodschappen letten ("George Bush is satan, yeaah"). Deze voorstelling is een aanrader voor iedereen die een beetje Engels spreekt!

Reduces Shakespeare Company

Meer info opwww.reducedshakespeare.com.


26-02-2003

Gitaar:

Een maand geleden kon ik nog helemaal geen gitaar spelen. Nu ik vier lessen bij de gitaarworkshop heb gevolgd, kan ik al een paar liedjes meepingelen. De lessen hebben een hoog tempo, maar ik kan aardig goed meekomen. Nu ik een beetje op de hoogte ben van de ins and outs van gitaarspelen, luister ik vaak naar het gitaarspel van andere mensen. Wat doen zij eigenlijk met de gitaar? Wat voor ritme spelen ze? Wat voor grepen pakken zij? Ik luister zelfs naar de straatmuzikant bij de supermarkt en moet daar stiekem om lachen. Niet omdat hij slecht speelt, maar omdat ik hem jarenlang voorbij ben gelopen zonder aandacht aan hem te besteden. Nu zet ik mijn oren op scherp en luister ik naar wat hij speelt. Vroeger luisterde ik altijd naar singer/songwriters die piano speelden. Een gitaar vond ik niet interessant en deed me weinig. In het pianospel kan ik helemaal opgaan. Dat heb ik nog steeds, maar ik ga de gitaar steeds meer waarderen. Doordat ik het instrument leer kennen, kan ik er steeds meer van genieten. Vroeger heb ik electronisch orgel gespeeld, maar ik kan geen piano spelen. Het zijn twee totaal verschillende instrumenten. Ik heb wel overwogen om piano te leren spelen, maar ik ben toch voor de gitaar gegaan omdat het makkelijker en goedkoper is om een gitaar aan te schaffen. Ook kun je dit instrument makkelijk meenemen, terwijl je met een digitale piano altijd een auto nodig hebt als je ergens wilt optreden. In de workshop leer ik ook nieuwe nummers kennen. We zijn nu bezig met 'Leaving on a jetplane' van John Denver. Ik voel me een cultuurbarbaar, want ik kende het nummer niet. Het liedje is zo eenvoudig, maar zo prachtig en ontroerend. Ook zijn we bezig met 'Knocking on a heaven's door'. Omdat we met meerdere mensen de cursus volgen, kunnen we dit driestemmig zingen terwijl we onszelf begeleiden. En dat klinkt mooi! Op dit moment wil ik zeker door met gitaarspelen. En zo goed worden dat ik op een podium mezelf kan begeleiden. En als zoveel mensen gitaar kunnen spelen, dan moet ik het toch ook kunnen?


25-02-2003

Buren:

Gister was ik op bezoek bij een vriend van me. Hij is net verhuisd en ik wilde wel eens zien wat hij voor kleuren op de muur schilderde. Na mijn bezoek concludeerde ik dat de verf die hij gebruikte net zo kleurrijk was als zijn buren. Toen ik binnenkwam was hij bezig met het schilderen van de keuken. Terwijl ik tegen het keukenraam leunde en we samen wat babbelden over kleur en licht, kwam er een Hindoestaans gezin voorbij. Ze waren heel verlegen en keken niet naar me. Maar ik mag graag zwaaien en lachen, dus dat deed ik dan ook. Ik kreeg een vriendelijk klein lachje terug van de ouders. Het kleine schattige jongetje durfde wel terug te zwaaien. Nadat het gezin uit zicht was verdwenen, belde een andere buurvrouw bij hun aan. Het was een forse Surinaamse vrouw met paars-roze lippenstift die haar lippen niet helemaal bedekte. Ik gebaarde dat het gezin net was vertrokken. Ze zei iets terug, maar ik verstond haar niet door de dubbele beglazing, dus deed ik het keukenraam open. Het was een gezellige vrouw, die meteen haar ziel en zaligheid aan ons vertelde. Ze had last van haar hart waardoor ze met moeite trappen kon lopen. De vorige bewoner van het huis was oh zo aardig en rustig. En het is hier heel stil en de bewoners zijn allemaal heel rustig. Toen wilde ze weglopen, maar kwam nog even terug en flapte eruit: "Behalve de buurman hierboven, och, wat een verschrikking is dat! Die heeft zijn muziek zo luid staan! En als je er wat van zegt, wil hij nog met je vechten ook!" Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Een half uurtje later hoorde ik wat voor verschrikking de bovenbuurman was. Door de muren van het huis en over de straat klonk de stem van Youssou N'Dour. Op een volume waar je u tegen zegt. Waar zelfs de overkant van de straat nog last van heeft. En de straat is heel breed! Na een uurtje stopten de Afrikaanse klanken en werd het weer rustig. De bovenbuurman is Afrikaans, dus er jengelt zo ongeveer één keer per dag Afrikaanse muziek door de buurt. Die vriend van me heeft zich er bij neergelegd. Dat is ook het enige wat je er tegen kunt doen. Van te voren is hij gewaarschuwd door de woningbouw dat de bovenbuurman geluidsoverlast veroorzaakte. Maar ach, als je uit een luidruchtige buurt komt dan ben je wel wat gewend. Ik kom ook uit een luidruchtige buurt, maar dit vond ik wel heftig. Alhoewel, mijn onderbuurman repeteert ook wel eens thuis met zijn band. En wij hebben niet eens de luxe van dubbele beglazing of dikke muren. Het is maar net of je je ergert of niet. Doe je dit niet, dan kun je heel wat hebben van anderen.


24-02-2003

Gordon:

Gordon is een rare knakker met een waanzinnige stem. Toen ik hem voor het eerst hoorde zingen, was ik onder de indruk. Hij bracht dan wel van die rare Nederlandse liedjes, maar ze waren op een bepaalde manier best mooi. Afgelopen zaterdag deed Gordon als enige prominente Nederlander mee aan de voorronde van het Songfestival. Omdat ik pas thuis kwam bij het jurycommentaar, had ik geen idee met wat voor nummer hij zulk goed commentaar kreeg. De jury was duidelijk onder de indruk. Nadat hij met overmacht de voorronde had gewonnen, keek ik de videoband met alle liedjes uit de voorronde terug. Als derde was Berget Lewis, de 'Aretha Franklin' van Nederland, aan de beurt. Zij heeft een uitzonderlijk goede stem, maar dat liedje, dat was om te huilen. Geef zo'n stem dan ook een uitzonderlijk liedje! Bij Gordon hadden de schrijvers dit wel goed begrepen. Als vijfde kwam hij het podium op. Daar stond hij, in pak, met een serieus gezicht. Zo zie ik Gordon het liefst. Ik hou niet van zijn gekke bekken, ik kijk het liefst naar de Gordon met de waanzinnige stem die serieus zijn liedjes vertolkt. Iemand van Replay, de band waar hij veel mee samenwerkt, had het nummer "I'll be your voice" geschreven. Eerst dacht ik dat het een nummer van niks was. Totdat ik het in zijn geheel hoorde. De opbouw is perfect, de ingetogenheid van Gordon tegenover de uitbundigheid van de achtergrondzanger(essen)s is perfect en de bridge was te mooi voor woorden. Om je vingers bij af te likken zo mooi. Laten we zeggen dat ik het graag had willen schrijven! Nu heb ik dat bij meer nummers (oa het nieuwe nummer van Avril Lavigne), maar hoe de achtergrondzanger(essen)s dit nummer ondersteunden was magnifiek. Ik heb de videoband een aantal keer teruggespoeld om het nummer nogmaals te kunnen horen. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Wat me overigens opviel, was dat Gordon aan het eind van het nummer met zijn handen trilde. Waren dit de zenuwen of zou het door de reuma komen? In ieder geval vond ik het vertederend om te zien dat een prominente Nederlander ook trilt met zijn handen op zo'n belangrijk moment. Daarmee laat hij zien dat hij ook maar een mens is. Eindelijk kan ik weer eens lovend zijn over Gordon. Dit keer heeft hij het verdiend. Van mij mag hij naar Riga.


23-02-2003

Idols:

Is het iemand opgevallen dat gisteravond de jury zelfs huilde bij het afscheid van Dewi?

Dag Zondag!

Iedereen die op zondagochtend met me meeluistert naar 'Dag Zondag' op radio 2 heeft gehoord dat vandaag de laatste uitzenddag is. De NPS heeft besloten de zondagochtend af te stoten. De KRO heeft de zondag overgenomen. Zij behouden het programma 'Dag Zondag', maar iemand anders gaat het presenteren. Ik ben benieuwd of de opzet hetzelfde zal blijven. Hanneke Kappen, de huidige presentatrice, heeft een wereld aan lieve brieven en mails gekregen en leest tussen de nummers door uit dit aanbod voor.
"Het kruispunt nadert, onze wegen moeten scheiden", luidt één van de meest dramatische zinnen. Hanneke lacht om de brieven die ze voorleest en roept telkens hoe lief iedereen is. Ik vraag me af wanneer ze zal gaan huilen.


22-02-2003

Muizen:

In bijna elk huis waar ik heb gewoond, heb ik last van muizen. Ze zijn niet alleen bijzonder irritant en vies, maar ook nog eens heel brutaal. Zomaar op het aanrecht gaan zitten om een hapje te nemen van de braadboter of de afwasborstel ontleden omdat er geen eten is te vinden. In het huis waar ik nu zit had ik aanvankelijk ook last van muizen. Ze liepen op zolder en knaagden aan een stuk krant dat in een gat in het plafond is gestoken door de vorige bewoonster. Zij heeft ooit met een bezemsteel tegen het plafond geslagen om de muizen te verjagen. Helaas schoot ze met de bezemsteel door het plafond heen. Ik ben altijd bang geweest dat de knagers met het stuk krant door het gat naar beneden zouden vallen.
Toen mijn kat Scooszi bij me kwam wonen, verdwenen de muizen als sneeuw voor de zon. Scooszi vindt het heerlijk om op zolder rond te rennen en in het zonnetje te liggen, dus daar is de muizenfamilie ook al vertrokken. Totdat ik vorig jaar een muis in mijn huis zag rondwaggelen. Ik zat op de stoel en zag iets bewegen in een hoek. Ik keek eens goed, en zag tot mijn grote verbazing dat het een muis was. Paniek! Ik ging vliegensvlug op de stoel staan en durfde er niet meer af te komen. Ik zag de muis allang niet meer, maar ik vertrouwde het zaakje niet. Na een tijdje schraapte ik al mijn moed bij elkaar en rende naar zolder om Scooszi te halen. Ik heb hem in de kamer neergezet en daar gelaten. Toen ik 's avonds thuiskwam van mijn werk, zag ik dat de meubels waren verschoven en een aantal prullen om waren gevallen. Hier had zeker weten een hevige strijd gewoed. Hopelijk had de muis zijn lesje geleerd en zou hij zich wel drie keer bedenken om nog eens op bezoek te komen. De laatste tijd zag ik Scooszi constant voor het keukenkastje zitten. Ik dacht dat hij misschien een spinnetje op het oog had, maar toen ik vandaag eens goed keek in mijn keukenkastje, zag ik sporen van muizen. Ik hoef denk ik niet uit te leggen wat voor sporen dat zijn. Muizen vreten de raarste dingen op. In een vorig huis hebben ze een hele zak vogelvoer opgegeten. Nu was het voer van Scooszi aan de beurt. Alle kattensnoepjes hadden ze opgegeten net als de C1000 zak met kattenvoer. De KiteKat brokjes hadden ze links laten liggen. Hebben die gekke muizen nog een voorkeur ook. Daarnaast hadden ze ook lekker zitten knabbelen aan de aardappels. De uien lagen er nog ongeschonden bij. Ik heb het kastje ontruimd en schoongemaakt. Ik ga nu een ander veilig plekje zoeken voor de eetbare dingen. Ooit hoop ik terecht te komen in een gerenoveerd huis met vijf katten zodat ik voor één keertje zeker weet dat de muizen niet bij me op bezoek zullen komen. Dat lijkt me heerlijk en ook lekker rustig.


21-02-2003

Lenny:

Gisteravond fietste ik langs een kroeg waar ze jamsessies organiseren voor aanstormend onbekend talent. De muzikale klanken van het aanstormend talent waren buiten al te horen. Het maakte me nieuwsgierig. Ik besloot om een kijkje te nemen en zette mijn fiets tegen de muur van het café. De zaal zat vol met publiek dat luidkeels met elkaar praatte en lachte. Sommige mensen luisterden wel naar degene die op het podium zijn kunsten vertoonde. De avond was al halverwege toen ik het café binnenliep. Op het podium zag ik een evenbeeld van Lenny Kravitz staan. Zijn dreads hingen over zijn haarband en de electrische gitaar waar hij op speelde maakte het Lenny Kravitz-image compleet. Af en toe schudde hij met zijn dreads zoals Lenny dat ook deed in de tijd dat zijn lange dreads nog voor zijn ogen hingen. Ik vond dat hij een mooie stem had. Zijn laatste nummer bleef in mijn hoofd hangen. Op de fiets terug naar huis zong ik zachtjes met het deuntje in mijn hoofd mee. Ooit hoop ik zelf met mijn gitaar en eigen nummers de zaal plat te spelen. Het zal wel even duren voor ik zover ben, maar ik moet het toch een keer doen. Veel oefenen wordt mijn motto voor de komende tijd. En bij deze spreek ik met mezelf af dat ik dat ook echt ga doen!


20-02-2003

Supermarkt:

In de Dirk van den Broek waar ik mijn boodschappen doe, is het winkelend publiek heel verschillend. Op een doorsnee dag vind je er yuppen, kakdametjes met hondjes, krakers met honden, zwervers met honden, studenten, net samenwonende stelletjes (tenminste, zo zien ze er uit), allochtonen die geen Nederlands spreken (net zo min als sommige meisjes achter de kassa), arme en rijke gezinnen en ga zo maar door. Ik loop daar tussen en vind het leuk om in de mandjes en winkelwagentjes van de mensen te kijken.
Vandaag spotte ik een groepje die voor het schap waar de chocola in ligt stond te discussiëren over hoeveel ze mee wilde nemen en welk merk. Ze blokkeerden mijn zicht op de lekkerste chocola. Dit is het verboden schap voor Aukje. Heel stiekem neem ik daar wel eens een kijkje en oeps, soms ligt er zomaar een chocoladereep in mijn mandje! Niet helemaal de bedoeling, maar lekker is het wel. Toen ik in de rij voor de kassa stond te wachten, stond het groepje mannen voor me. Daarvoor stond nog een man die bezig was om zijn produkten op de band te zetten. Uit zijn mandje kwam alleen maar bier, bier en nog eens bier. De kassière telde 42 blikjes bier, van hetzelfde merk. Ik dacht dat de man van het bier bij het groepje mannen hoorde. "Die gaan een feestje geven", dacht ik nog, "met bier en chocola. Hoe origineel!" Maar de man verdween met het bier uit zicht en liet het groepje chocolademannen achter. En wat hadden de chocoladeliefhebbers allemaal gekocht? Twee grote dikke repen van Verkade, een tig aantal Ritter Sport (van die vierkante chocoladeblokken) en een paar repen van een vaag goedkoop merk. In al die jaren dat ik bij de Dirk boodschappen doe, heb ik nog nooit een groepje mannen gezien die alleen maar chocola koopt. Zouden ze misschien vrouwen op bezoek krijgen? Of bestaan er echt mannen die meer van chocola houden dan ik? Tsss, dat lijkt me toch echt onmogelijk...

Licht:

De laatste keer dat ik vroeg moest opstaan was vorige week vrijdag. Tja, sommige mensen hebben alle geluk van de wereld. Vandaag stond ik om kwart over zeven naast mijn bed. Radio aan voor lekker deuntje en de kachel flink laten branden voor een beetje warmte. Toen een lampje aangeknipt. Maar het licht van het lampje was niet zo helder meer. Het werd opgeslokt door het daglicht wat van buiten door de gordijnen naar binnen scheen. In een week tijd lijkt de sfeer van het weer helemaal veranderd. Je proeft het voorjaar in de lucht. Menigeen wordt hier heel vrolijk van, ik heb hier iets langer voor nodig. Ben ik net gewend aan de lange donkere dagen, wordt het al weer licht. Uiteindelijk vind ik het voorjaar en de zomer ook oké, daar wen ik ook wel weer aan. Maar de overgang, dat duurt altijd even.


19-02-2003

Ego:

Sinds vorige week heb ik me toch maar overgegeven aan het kleine gemak dat de naam ego-creditcard draagt. Ik ben niet van plan om al mijn betalingen via de creditcard te laten lopen, maar een aantal zaken, zoals theaterkaartjes, wel. En het lijkt me handig voor als ik op vakantie ga of iets via het internet wil boeken. De reden waarom ik niet eerder een creditcard heb aangeschaft is vanwege de kosten die het met zich meebrengt, maar ook vanwege de fraudegevoeligheid. De ego-creditcard van de Postbank is voor zover ik weet de goedkoopste creditcard die er is. Hij kost maar 12,50 per jaar. Daar hoef ik me dus geen zorgen over te maken. Ik maak me wel een beetje zorgen over de fraudegevoeligheid. Ik las op teletekst dat een hacker in Londen 5 miljoen creditcardnummers heeft ontvreemd. 5 Miljoen!! De creditcardmaatschappij gaat alle 5 miljoen creditcards vervangen. Leuk klusje zal dat worden.
Oplichten is niet erg moeilijk. Neem bijvoorbeeld een fietsverzekering. Je verkoopt je eigen fiets, maar geeft het bij de verzekering als gestolen op. Het enige wat je hoeft in te leveren is de originele sleutel (goh, wat zijn die sleutels makkelijk na te maken!) en een verslag van de aangifte. Met een beetje liegen is dat zo gepiept. Je krijgt geld van de verzekering en rijdt binnen de korste keren op een nieuwe fiets. Klein nadeel: de premie van de fietsverzekering gaat daarna wel omhoog. Ik weet dat omdat mijn fiets echt gestolen is. Maar ik ken mensen die de verzekering hebben opgelicht. Als al dat oplichten zo makkelijk gaat, dan is het ook logisch dat het overal gebeurt. Want wat hebben we tot nu toe al ontdekt? Bouwfaude, HBO-fraude en ziekenhuisfraude. In elke bedrijfstak komt wel fraude voor. Goh, wat zijn we toch goed bezig met het opbouwen van een maatschappij met waarden en normen. We ergeren ons aan iedereen die zich niet aan onze maatstaven houdt. Maar zijn we zelf niet net zo erg?


18-02-2003

Dolly:

Dolly is dood. Het klinkt als een goed geformuleerde slagzin, net als in de tijd dat Herman Brood zelfmoord pleegde. Toen klonk het overal 'Brood is dood'. Nu is het Dolly. Het gekloonde schaap is op 6-jarige leeftijd overleden aan een longontsteking. Daarnaast leed ze ook aan arthritis. Dolly was kloonpoging nummer 278. Voor zij ter wereld kwam, waren er al een paar schaapjes geboren, maar zij stierven al snel aan ernstige afwijkingen. Ik vind het jammer dat Dolly dood is. Ze was toch een beetje van ons allemaal. Het eerst gekloonde volwassen dier ter wereld. Dat maakt zo'n schaap toch bijzonder. Op dit moment worden er overal ter wereld gekloonde baby's geboren. Ze belanden in kinderloze gezinnen. De pleegouders zullen ongetwijfeld heel gelukkig zijn met hun kloonbaby. Maar hoe kun je leven met het idee dat je baby hoogstwaarschijnlijk op jonge leeftijd zal overlijden? Of een leven lang moet omgaan met ernstige afwijkingen? Hoe kun je leven met het feit dat je baby een proefkonijn is?

Op:

Waarom raakt mijn voorraad spullen aan het eind van de maand op? Kan dat niet aan het begin van de maand, als mijn salaris is gestort? En waarom zijn de dingen die ik nodig heb in de aanbieding zodat ik met twee deorollers thuiskom in plaats van één? En daardoor toch weer iets meer geld uitgeef dan ik van plan was? Ik weet wel waarom, dan hoef ik dit de komende maanden niet meer te schrijven. En er dus ook geen geld aan uit te geven. Tsjakka!


17-02-2003

Enquête:

Als er een uitslag van een enquête in de kranten of op televisie verschijnt, roep ik altijd dat ze mijn mening nooit gevraagd hebben. Bij een enquête peilen ze meestal de mening van maar 300 mensen, die onze bevolkingsgroep van 16 miljoen mensen moeten vertegenwoordigen. Dat vind ik een beetje scheef. Vandaag had ik eindelijk de eer om wel mijn mening te geven. Ik stond in de supermarkt Dirk van den Broek te mijmeren over een aanbieding die ik net had gezien, toen een vriendelijke dame met een lijstje vragen op me af kwam. "Mag ik een minuutje van uw tijd?" vroeg ze. Maar natuurlijk! Kom maar op met die vragen! En we gingen van start. Ik mocht bij elke stelling een cijfer tussen de 1 en 10 geven.

1. Aanbod van aanbiedingen: 8
2. Lage prijzen: 8
3. Aanbod / diversiteit van de artikelen: 8
4. Klantvriendelijkheid personeel: 6
5. Hygiëne: 4
6. Produkten op de versafdeling: 5
7. Wachttijd bij de kassa: 6

De andere vragen kan ik me niet herinneren.
Wat fijn om eindelijk eens mijn mening te geven! Hopelijk wordt het personeel nu vriendelijker en de hygiëne beter. Hoe vaak liggen er niet verrotte appels en beschimmelde mandarijnen op de versafdeling? In de zomer is het helemaal een ramp, regelmatig heb ik moeten vluchten omdat er een zwerm fruitvliegjes op me af kwam. En misschien gebeurt het bij de Albert Heyn ook, maar ik heb een keer een muis zien rondrennen bij de Dirk. Ik moet wel eerlijk zeggen dat het in de loop der jaren iets beter is geworden, maar ik zie een groot verschil met de Albert Heyn. Maar ja, daar betaal je dan ook voor. Bij de Dirk neem je alles voor lief vanwege de lage prijzen. Zo zul je bij de AH nooit een (voor de gezelligheid) bellende kassamedewerkster tegenkomen. Bij de Dirk is dat me al een aantal keer overkomen. Maar de Dirk blijft de goedkoopste supermarkt in de buurt, dus deze dame blijft daar gewoon haar boodschappen doen. Af en toe moet ik naar de AH om produkten te kopen die de Dirk niet heeft. Dan geniet ik van de rust die de winkel uitstraalt. De volgende dag begeef ik me dan gewoon weer in het schreeuwerige geweld van de Dirk. Ach, je went er op een gegeven moment wel aan.

Chrêche:

Vanochtend las ik op teletekst een bizar bericht. Een baby in een crêche in Amsterdam werd door de leidster gevonden terwijl hij lag te kauwen op een heroïnebolletje. Jong geleerd is oud gedaan zullen we maar zeggen. Het jonge kereltje (er stond niet bij of het een jongetje of meisje was) heeft in zijn korte leven al meer ervaring opgedaan dan vele volwassenen. Ik ben benieuwd wat hij zal antwoorden als hem later gevraagd wordt of hij ooit drugs heeft gebruikt. Ik hoor hem al zeggen: "Nou, ik heb op zeer jonge leeftijd heroïne gebruikt. Volgens mij was het eenmalig, maar dat weet ik niet zeker." Iedereen zal hem ongeloofwaardig aanstaren als hij vervolgens vertelt dat hij op de leeftijd van elf maanden al sabbelde op een bolletje heroïne. Wellicht is hij beter af als hij het niet weet. Maar er blijft toch een brandende vraag die gesteld moet worden: wie heeft het bolletje aan de baby gegeven?


16-02-2003

Pearl & Shine:

Ik ben verslaafd aan Labello. Al vele jaren ga ik de deur niet uit zonder dit lipstickje. Mocht me dit wel overkomen, dan krijg ik altijd last van droge lippen. Omdat ik Labello eigenlijk heel vies vind, heb ik de smaak kamille, sinds kort omgedoopt in 'sensitive'. De kamille heeft de standaard Labellogeur verdreven. Labello maakt nu reclame voor een nieuw product dat Pearl & Shine heet. Als je je lippen met deze Labellostick insmeert, gaan ze glanzen (shine) en krijgen ze een roze pareltintje (pearl). En daarmee kun je volgens de reclame iedereen veroveren. De hele wereld ligt aan je voeten. Wie wil dat nou niet? Dus heb ik een Pearl & Shine Labello stick gekocht. Het kost een paar centen maar dan heb je ook wat. Op mijn werk stifte ik mijn lippen en showde ze aan mijn collega's. Het verwachte resultaat bleef echter uit. Niemand die zich aan mijn voeten wierp, niemand die de roze glans zag. Toen ik voor de spiegel ging staan om mijn lippen eens van dichtbij te bekijken, was het effect alweer verdwenen omdat ik thee had gedronken. Als je Labello Pearl & Shine op je lippen smeert, is er in eerste instantie wel iets te zien. Maar het ziet er niet mooi uit. Er blijft namelijk gewoon een laagje roze vet op je lippen liggen, dat erg irriteert en er echt niet mooi uitziet, tenzij je al wondermooie zachte lippen hebt. Maar dan heb je Labello niet nodig. De geur proef je in je mond en de kloofjes in je lippen worden duidelijk zichtbaar. En dat willen we juist niet! Ik hou het dus bij mijn oude vertrouwde kamillestick. Dan maar geen roze, glanzende lippen!


15-02-2003

Demonstratie:

Tegen beter weten in ging ik vandaag om vijf uur naar de supermarkt. En natuurlijk was het superdruk. Alle winkelwagentjes reden tegen de mensen aan en mijn mandje bleef achter iedereen haken. Oogkleppen op en stug doorzetten luidt dan het motto voor dat moment. Ik kon al mijn boodschappen bemachtigen en ging in de lange rij voor de kassa staan. Voor me stond een verlegen meisje met een stoere sticker op haar jas. Ik kon niet goed lezen wat er op stond, de sticker was een beetje verfrommeld. Ik kon wel zien dat het over de oorlog tegen Irak ging. Zij had vast meegelopen in de demonstratie die vanmiddag op de Dam was. Buiten op straat zag ik een groepje punkers, die eruit zagen alsof ze net een pand hadden gekraakt. Eén van hen droeg een grote rode vlag, anderen hadden anti-oorlog teksten op hun kleding geplakt. Hoewel ik niet alle teksten kon lezen, herkende ik ze ook als groepje demonstranten. Wat een grappig idee dat al die verschillende mensen die elkaar waarschijnlijk nooit zullen ontmoeten omdat ze op een andere manier in het leven staan, nu hand in hand door Amsterdam lopen omdat hun idee over de oorlog hetzelfde is. Ik heb niet meegelopen in de demonstratie. Ik heb geen hand van een punker vastgehouden. En ik ben ook niet wezen kijken. Ik ben wel tegen een oorlog, maar ik voel er niet veel voor om mee te lopen in zo'n demonstratie. Ik vind het een raar iets, demonstreren. Je roept een paar leuzen, maakt een rondje door de stad en dan maar hopen dat alle politici je hebben gezien en zullen denken, oh, dan moeten we maar geen oorlog gaan voeren. Daar geloof ik dus niet in. Je kunt demonstreren wat je wilt, maar als de politici hun ideeën al kant en klaar op een rijtje hebben, haalt zo'n demonstratie niets uit. Ik denk dat het volledig langs ze heen is gegaan. Dat ze zeggen: "Oh, de wereld is ook aan het demonstreren, wat schattig dat iedereen zo begaan is". En daarmee basta. Want die oorlog, komt er toch wel. Hij komt er niet als de politici er geen brood in zien. En niet omdat wij hebben gedemonstreerd.

Jackass:

Jackass heeft een film uitgebracht, die ze gister kwamen promoten in Amsterdam. Op televisie zag ik dat ze gistermiddag handtekeningen uitdeelden op het Leidseplein. En waar was ik gistermiddag? Op het Leidseplein! Maar niet op het goede tijdstip. Ik ben geen grote fan van Jackass, maar ik had die boys toch wel eens willen zien. Ik wist niet dat zij op het Leidseplein zouden komen. Had ik het maar wel geweten! Zulke dingen vind ik altijd zo moeilijk verteerbaar: loop ik wel op het Leidseplein, maar net op het verkeerde moment. Overigens lieten ze gister ook beelden zien van Wackass. Wackass zijn een aantal jongens uit Nederland die Jackass nadoen. Tot mijn grote schrik was één van de jongens een exacte kopie van mijn ex! Hetzelfde donkere haar dat met veel gel en haarlek omhoog stond en dezelfde jas. Dezelfde uitstraling en dezelfde manier van aandacht opeisen. Ik wil deze Wackass complimenteren met deze bizarre en zeer geslaagde stunt.


14-02-2003

Bubbelbad:

Vandaag was ik weer in het zwembad te vinden. Van de fysiotherapeut moet ik twee of drie keer per week zwemmen om mijn rug- en buikspieren in conditie te houden. Dat lukt aardig, ik heb bijna geen last meer van mijn rug. Na een dag hard werken is het heerlijk om in het water te poedelen en baantjes te trekken. Ik mag alleen maar borst- en rugcrawl, omdat de schoolslag te zwaar is voor mijn knieën. Ik zwem altijd wel een paar baantjes schoolslag, zonder mijn benen te bewegen. Daar krijg ik flinke spierballen van. Vandaag nam ik er het ervan en besloot nog even te relaxen in het bubbelbad. In het zwembad waar ik zwem, heb je een heel bubbelbad voor jezelf. Heerlijk! Toen het bad zich met warm water vulde en de bubbels mijn lichaam heen en weer schudden, moest ik denken aan een artikel dat ik vorige week in Het Parool las:

Bubbelbad niet goed voor nieren

Mensen met een hoge bloeddruk of met een nierziekte waarbij ze gedialyseerd worden, kunnen wellicht beter de bubbelbaden mijden. In het artsenblad The Lancet meldt de Berlijnse arts Lutz Liefeldt het geval van een 36-jarige man die na het zwemmen in het bubbelbad ging en na een dialyse van achtien uur later hevige buikpijn kreeg. Uit een CT-scan bleek dat zijn linkernier was beschadigd. "Wij nemen aan dat de nier van de patiënt door de mechanische trillingen beschadigd was geraakt, hetgeen leidde tot een bloeding, die echter pas zichtbaar werd door de bloedverdunning tijdens dialyse. Wij concluderen dat bij bepaalde aandoeningen het gebruik van bubbelbaden mogelijke gezondheidsrisico's in zich draagt".

Nou vind ik het te gemakkelijk om zo'n conclusie te trekken na één geval, maar ik zie wel brood in het verhaal, nu ik heb gevoeld hoeveel druk de bubbels op het lichaam uitoefenen. Wellicht komt er ooit geld voor een onderzoek, want hoeveel mensen stappen er niet nietsvermoedend in een bubbelbad? Het meest bizarre van een bubbelbad is wanneer het bad leegloopt. Het water zakt en je voelt je lichaam zwaarder en zwaarder worden. Het water trekt je mee naar beneden en het lijkt alsof je lichaam niet meer naar je wil luisteren. Alsof het even verlamt is. Gelukkig is het verstand sterk genoeg om het lichaam met beide benen op de grond te zetten. Pff...

Valentijn:

Eigenlijk heb ik een hekel aan Valentijn. Maar stiekem baal ik wel als ik geen kaartje krijg. Eén keer heb ik een kaartje gekregen van een onbekende. Na wat puzzelen kwam ik er achter van wie het was. Met hem ben ik drie jaar samen geweest. Werkt dus toch wel, zo'n kaartje. Eigenlijk vind ik een dag als vandaag typisch Amerikaanse onzin en geldklopperij. Wie heeft dit liefdesvirus naar ons land laten overwaaien? En toch ik ga vanmiddag kijken of er iets bij de post zit. Je weet maar nooit. Een stille aanbidder lijkt me best wel leuk.


13-02-2003

Toon Tellegen:

Gisteravond was ik in het Bimhuis. Daar las Toon Tellegen voor uit eigen werk. Hij was omringd met musici die de verhalen muzikaal ondersteunden. De zaal was boven verwachting helemaal uitverkocht. Voor de pauze vertelde Toon over Rusland. Zijn grootvader had daar gewoond en had aan een nog kleine Toon al zijn belevenissen verteld. Ik heb niks met Rusland, maar de verhalen gaven het koude Rusland een warme glans. De muzikanten speelden Russische muziek. Ook daar heb ik normaliter niets mee, maar nu klonk het alsof de woorden en de muziek een perfecte eenheid vormden. Na de pauze was het tijd voor de bekende dierenverhalen. Hierin ging ik helemaal op in de pracht van de zinnen. Bijvoorbeeld wanneer de eekhoorn aan de mier verteld: "Ik heb mijn reuk gebroken." De mier zegt verbaasd: "Hoe kan je nou je reuk breken?" "Ik heb te hard aan een roos geroken, en toen gebeurde het. Maar het komt allemaal goed hoor, de kapotte reuk is nu gespalkt." Of wanneer de mier en de eekhoorn op pad gaan, en de een aan de ander vraagt: "Waar gaan we eigenlijk naar toe?" "Naar de verte." En ze liepen de verte in. Voor mij ben je geniaal als je zulke zinnen kunt bedenken. Toon Tellegen zat er heel rustig en ingetogen bij. Af en toe kon ik hem betrappen op een glimlach, maar er was geen verdere interactie met het publiek. Dat was prima zo, het paste helemaal in de sfeer. Het Bimhuis organiseert de komende woensdagen nog een aantal 'liedverhaalavonden', onder andere met Kees van Kooten op 26 februari. Kijk op www.bimhuis.nl voor meer informatie.


12-02-2003

Tandarts:

Na een bezoek aan de tandarts kan ik de hele wereld weer aan, ben ik blij dat ik het overleefd heb en geniet ik weer intens van alle mooie dingen die ik zie. Wat dat betreft is een bezoek aan de tandarts heel waardevol, maar ik vermijd het liever! Mijn tandartsverleden is er ook niet eentje om over naar huis te schrijven. Het begon allemaal op mijn veertiende, toen de tandarts het eerste gaatje in mijn tot dan toe sterke gebit ontdekte. Dat werd gevuld zonder verdoving, zo ging dat in die tijd. En dat heb ik geweten! Niet alleen mijn kies werd aangeboord, maar ook mijn zenuw. Met als gevolg dat ik negen jaar lang niet naar de tandarts durfde. Dat kon ook in die tijd. Totdat er een stukje van de bewuste kies afbrak. Ik schraapte al de moed die ik had bijelkaar en ging naar een andere tandarts. Tot mijn grote verbazing viel dat reuze mee! Ik wandelde wel duizelig naar buiten omdat ik bijna flauwviel, maar ik had in ieder geval een aardige tandarts getroffen die me verdoving gaf. Tijdens mijn volgende bezoeken vulde hij nog een paar gaatjes, maar meestal stond ik binnen mum van tijd weer buiten omdat alles in orde was. Wow, ik had een supergebit! Na negen jaar had ik maar twee gaatjes en een afgebroken kies die weer netjes gemaakt was. Tenminste, dat dacht ik.
Na een aantal jaar verhuisde ik en kwam terecht bij een andere tandarts. Deze tandarts werkte anders. Hij maakte namelijk meteen foto's van mijn gebit. Dat had mijn vorige tandarts nooit gedaan! En toen kwamen er allemaal akelige dingen aan het licht. De afgebroken kies was niet goed gemaakt en gevuld. De kies was niet meer te redden dus moest ik een zenuwbehandeling ondergaan. Nu zit er een mooie kroon op. In een andere kies zat een metersdiep gat, die eigenlijk ook wel een zenuwbehandeling kon gebruiken. We hebben toch besloten om dit niet te doen, ik zag twee zenuwbehandelingen niet echt zitten. Een paar andere kleine gaatjes zijn nog gevuld (ik kan ze niet meer tellen omdat ze keurig met wit spul gevuld zijn). Na twee jaar maakte de tandarts weer foto's van mijn gebit en zag dat er een groot gat was ontstaan in een kies die door mijn vorige tandarts was gevuld. Lees: niet goed gevuld. Onder de vulling was een nieuw gat ontstaan. Tijd voor een tweede zenuwbehandeling. De tweede zenuwbehandeling was in alle opzichten erg vervelend en pijnlijk. Ten eerste werkte de verdoving niet, zodat ik een tweede verdovingsspuit in mijn kies kreeg. Auw! Tijdens het schoonmaken van de zenuwkanalen raakte de verdoving een beetje uitgewerkt. Auw! Weer verdoving erbij gekregen.
Voor het zetten van de kroon zijn er gebitsafdrukken nodig. De afdruk van de onderkant van mijn gebit ging heel goed, zodat ik vol goede moed het plastic ding met vloeibare gel voor het bovenste gedeelte in mijn mond kreeg. Helaas vloog een beetje gel in mijn keel en raakte ik in paniek. Ik wilde dat kloteding er met man en macht uitrukken, maar de tandarts was toch iets sterker en kreeg me op een gegeven moment zelfs rustig.
Ik loop nu met twee mooie witte kronen rond en vind het fijn dat daar in ieder geval geen gaten in kunnen ontstaan.
Vandaag moest ik naar de tandarts voor controle. Ik was zo suf om me niet te melden bij de balie maar meteen te verdwijnenin de wachtkamer zodat ik werd overgeslagen. Gelukkig mocht ik drie kwartier later wel op de tandartsstoel naar TMF kijken. De tandarts vond dat het er prima uitzag (wat een opluchting!) maar heeft wel foto's gemaakt. Helaas heb ik die niet meer mogen bekijken. Als er iets is, dan belt hij. Maar, wanneer belt hij? En zou er iets zijn? Zou er weer een gat gedicht moeten worden? Nee, mijn tandartsangst zal ik nooit kwijtraken.

Scooszi:

Scooszi is geen schootkat, maar wel een 'samen-uitslaapkat'. 's Ochtends rond een uur of zes, zeven nestelt hij zich tussen mijn hoofd en schouder. Soms legt hij zijn kopje in mijn nek, soms op het kussen. Rond een uur of negen gaat hij rennen op zolder om daarna weer bij me terug te komen om verder te slapen. Soms blijft hij net zo lang bij me liggen totdat ik opsta. Ik blijf ook vaak langer liggen omdat ik het zo gezellig vindt. In de zomer komt hij niet bij me slapen, dan is het te warm. Als ik in de winter bij mijn ouders op bezoek ben en Scooszi mee heb genomen, slaapt hij de hele nacht bij me omdat het daar een stuk kouder is. Soms word ik 's ochtends wakker met flinke spierpijn omdat een kat op je kussen toch best veel ruimte inneemt. Maar gezellig is het wel!


11-02-2003

Wendy en Xander:

Zo, onze Wendy is bevallen van een zoon en de overspelige Xander mocht nog bij de bevalling aanwezig zijn ook! Alle lof voor Wendy. Elke keer als ik Xander op televisie voorbij zie komen kan ik alleen maar denken aan hoe hij Wendy heeft laten zitten. Wat een loser. Er zijn maar een paar BN'rs die zulke negatieve gevoelens bij me oproepen. Eén daarvan is Marco Bakker. Hij is voor mij nog steeds onlosmakelijk verbonden met zijn auto-ongeluk waarbij hij met iets te veel drank op een vrouw heeft doodgereden. Ik ken veel mensen die met drank achter de kiezen in de auto gaan zitten. Ze zijn ervan overtuigd dat ze veilig naar huis kunnen rijden. Wat heerlijk om te horen dat er mensen zijn die zoveel vertrouwen in zichzelf hebben. Maar wat blijft er van dat vertrouwen over als ze iemand aanrijden?

Honig reclame:

Op televisie is er een reclamespotje te zien van Honig. De eerste keer dat ik het zag lag ik dubbel van het lachen. We zien een forse blonde vrouw die naar de naam Anita luistert. Ze loopt naar de wc waar ze een kopje soep voor haarzelf klaarmaakt. Als ze haar soep voor de helft heeft opgegeten wordt ze teruggeroepen naar de studio. Ze rekt en strekt haar handen en mond en gaat voor de studiocamera staan. De hele tijd vraag je jezelf af waar dit naar toe zal gaan. De ontknoping is geweldig: ze doet verslag van een paardenrace in gebarentaal. Omdat de verslaggever zo snel praat, moet zij vliegensvlug alle bewegingen voor de camera uitvoeren. Degene die dit bedacht heeft, mag van mij de Gouden Loekie krijgen!
Toen ik laatst in de trein zat, ging ik toevalligerwijs achter een groepje doven en slechthorenden zitten. In het begin had ik het niet door, totdat ik veel gekreun en gekke klanken hoorde en af en toe een raar soort gelach. Ik heb ze stiekem geobserveerd. Buiten was het donker zodat ik hun gezichten in de weerspiegeling van het raam kon zien.
Ik vond het prachtig om te zien, was er door gefascineerd. Een groepje gehandicapten die elkaar hebben gevonden en nog heel veel lol met elkaar hebben ook. Dat klinkt cynisch, maar ik kan daar echt van genieten. Want hoe anders is het als ik een stelletje luidruchtige jongens in de trein zie zitten, waarvan je kan zien dat ze niets om de medemens geven en hun eigen groep tot het uiterste zullen verdedigen. Dat ligt er zo dik bovenop, dat ik maar liever in een andere wagon ga zitten.
Raar is dat, een handicap maakt dus verschil. Of was het gewoon de gezichtsuitdrukking van de gehandicapten die er zo betrouwbaar uitzag?


10-02-2003

Liedje:

Vandaag heb ik een liedje geschreven. En zonder dat ik het in de gaten heb, voel ik de songfestivalbeat door mijn nummer heen klinken. Ongemerkt beïnvloedt alles waar ik recent naar geluisterd heb het componeren. Zo kan ik wel heel divers schrijven, da's weer een voordeel. Als ik de tekst van dit nummer iets vrolijker maak, kan ik het zo opsturen naar de songfestivalcommissie. Ik zie mezelf al staan op dat grote podium in een prachtige jurk. Ik zing de sterren van de hemel en natuurlijk gaat heel Europa op mij stemmen. Zucht...

Snif:

Zonet ben ik toch maar even langs de dierenwinkel gelopen om te vragen wanneer ze weer een nestje kittens gaan verkopen. "Voorlopig niet," zei de verkoper. Hij verwacht het volgende nestje pas in april of mei! Sinds ik besloten heb om een kitten te kopen, kan 't me niet snel genoeg gaan en heb ik ook geen geduld. Ik wil er nu eentje! Wie o wie heeft een schattige kitten in de aanbieding?

The Boys from Brazil:

Zonet heb 'The boys from Brazil' gezien. De film was niet ondertiteld en ik moest mijn best doen om iedereen te verstaan, aangezien vele acteurs Engels spraken met een Duits accent. Ook het geluid liet te wensen over. De gesprekken waren heel zacht terwijl de omgevingsgeluiden (vooral die van een trein) alles overstemden.
Ik vond de film traag en voorspelbaar. De hoofdpersoon doet er lang over om er achter te komen dat Josef Mengele 94 klonen van Hitler op aarde heeft gezet, terwijl de kijker dit allang weet (ook omdat het in de filmbeschrijving staat). Het einde is het enige verrassende aan de film. Daarin wordt Josef Mengele doodgebeten door vier Doberman Pinchers. Hij wordt dus eigenlijk vernietigd door zijn eigen werk, aangezien de kloon van Hitler, inmiddels 14 jaar, deze opdracht heeft gegeven. Een bizarre film, maar dan vooral vanwege het onderwerp en in de laatste plaats vanwege de beelden en de opbouw.


09-02-2003

Juweeltjes:

Mijn huis is verlicht met kaarsen en gekleurde lichtjes van de Hema die eigenlijk voor de kerstboom zijn bedoeld, maar die half Nederland ook na de kerstdagen nog gebruikt als sfeervolle verlichting. Ik lig op mijn rug voor de brandende kachel en staar naar het plafond. Door mijn kamer klinken de klanken van de twee juweeltjes die ik vandaag heb gekocht. De één heet 'Een kwart van mijn hart' van Kasper van Kooten en de ander 'Port of Call' van Silje Nergaard. Het is lang geleden dat ik een Nederlandstalige cd heb gekocht. Ik heb twee cd's van De Dijk in mijn cd-kast staan, en die zijn uitgebracht in 1989 en 1990. Dat is 13 jaar geleden. Ik was onder de indruk van de cd van Kasper van Kooten. Zijn zangkwaliteiten spreken me iets minder aan, maar zijn teksten zijn geniaal. De wereld die hij bezingt is ook een beetje mijn wereld. En de wereld van, ik gebruik de woorden weer, half Nederland. Toevalligerwijs heb ik zijn jeugdvriend Gilbert, waar hij over zingt in het lied '86, leren kennen omdat een vriend van me bij de band 'Elegy' speelde waar Gilbert gitarist was (nou maar hopen dat het inderdaad dezelfde is!).
De cd 'Port of Call' van de Noorse zangeres Silje Nergaard heb ik goedkoop op de kop kunnen tikken uit de tweedehands cdbak. Heerlijk om bij weg te zwijmelen en het inspireert me om andere dingen met mijn stem uit te halen dan ik normaliter doe. Dat gebeurt wel vaker en de ervaring leert me dat ik dat jammergenoeg nooit lang vasthoud. Voor degenen die Silje niet kennen: het is van die relaxte jazz die je draait als je je nieuwe liefde hebt uitgenodigd voor een etentje bij je thuis. Waarbij je elkaar diep in de ogen kijkt en leest wat je voor elkaar voelt. Dat is echt genieten.

Zondagochtend:

Ik kan echt genieten van vroeg opstaan op zondagochtend. Buiten is het nog donker, ik zet de radio aan en hoor de stem van Hanneke Kappen op radio 2. Meestal draait ze rustige muziek, waardoor ik al een heerlijk relaxed gevoel krijg. Alsof niemand naar haar programma luistert omdat alle mensen nog op één oor liggen en ze alles speciaal voor mij draait. Bij elk liedje vertelt ze iets over de achtergrond van de band of het nummer. En als ze een liedje prachtig vind, krijgen we het twee keer te horen! Vandaag was dat 'Vriendschap' van Thé Lau.
Ze draait nummers die je niet zo vaak op de radio zal horen. Zoals een blues van Muddy Waters, of een nummer van Sarah Vaughan. Ze draait zo divers, dat je altijd verrast wordt door wat ze laat horen.

Voorspellingen:

Oei, mijn voorspellingen van gisteravond zijn niet echt uitgekomen! Marieke nam huilend afscheid bij Idols en Esther Hart werd de (terechte) winnaar van de tweede voorronde van het Songfestival. Jammer dat Sofuja niet naar Ahoy mocht!


08-02-2003

Idols:

Ja, ik ga toch een stukje wijden aan Idols. Ik vond het namelijk meelijwekkend om te zien hoe Jim tegen de maat in danste, terwijl de Idoltjes deze week danslessen hebben gehad. Hij besteedde ook geen aandacht aan de dansers om hem heen, terwijl het daar toch een beetje om ging. En hij kijkt vaak naar de grond als hij niet hoeft te zingen. Hij kan goed zingen hoor, maar ik ben zijn stem nu een beetje zat. Hij zingt alle nummers op dezelfde manier en dat gaat vervelen. Maar ach, hij is nog maar vijftien, hij kan nog zoveel leren.
Ik ben ook een beetje uitgekeken op het vrolijke spontane gezicht van Hind, de zang van Marieke en de 'luie timing' van David. Ik vind dat Jamai de nieuwe (en veel leukere) Gordon moet worden en Dewi onze eerste tienermoeder-ster. Ook word ik moe van de R&B-sound die ik in elke stem terughoor. Kan dat niet wat minder?
Mijn conclusie is dat Idols te lang duurt. Daardoor begint het te vervelen. Het is nogal een schreeuwerig programma waarin de kandidaten niet eens één liedje mogen zingen. Ik word gek van al die gillende meisjes op de tribune die bij het minste of geringste een oorverdovend lawaai produceren. Het hele concept Idols had op een heel andere manier gepresenteerd kunnen worden. Dat er tien kandidaten overgebleven zijn, is prima. Maar van mij hadden ze in vijf afleveringen mogen bepalen wie de superster wordt. Twee afvallers per aflevering. We weten nu toch wel wie overblijven en wie er afvallen. Jim gaat er vanavond uit, David volgende week, Marieke die week daarna en dan wordt het pas weer spannend. Jamai had van mij superster mogen worden, mits hij niet zo'n hoog Gordon-gehalte had.
Dan blijven Dewi en Hind over. Dewi mag van mij winnen, ik vind haar stem bijzonder mooi en prettig om naar te luisteren. Ze ziet er leuk en jong uit, terwijl Hind er toch wat volwassener en netter uitziet. Oké, bij deze ga ik voor Dewi. We zullen op 8 maart zien of ik gelijk heb! Trouwens, ik kijk ook nog stiekem naar het Songfestival. En ik heb nog gestemd ook! Op 'Over the moon' van Suzanne. Prachtige stem, prachtig nummer, ik was helemaal ontroerd. Het was een moeilijke keus omdat het niveau erg hoog was. Ik vond Sofuja ook geweldig. Twee prachtige mannen, één achter de piano, de ander achter de microfoon met een waanzinnige stem en een mooi liedje. Voor mij een stuk prettiger om naar te kijken dan naar al dat Idols-geweld. Nu maar afwachten of mijn voorspellingen uitkomen!

Annie:

Ik heb mezelf voor de televisie genesteld omdat de film 'Annie' voor de zoveelste keer wordt vertoond. Al heb ik de film tig keer gezien, ik blijf genieten van deze klassieker. Annie is ook de eerste film die ik in de bioscoop heb gezien. Samen met mijn moeder ging ik 'helemaal naar de stad' om naar een klein meisje met een grote stem te kijken. Aan het eind van de film moest ik huilen, maar ik probeerde met man en macht om mijn tranen weg te slikken. Ik wilde niet laten zien dat ik moest huilen om een film! Met kleine rode oogjes kwam ik uit de bioscoop. Ik durfde mijn moeder nauwelijks aan te kijken, bang als ik was dat ze mijn rode oogjes zou zien.
Nog steeds durf ik niet te huilen om een film in het bijzijn van anderen. Ik ga zelfs niet naar de bioscoop als ik van te voren zeker weet dat ik om een film moet huilen. De films 'Titanic' en 'Dancer in the dark' heb ik daarom thuis op video gezien. En dat was maar goed ook want ik heb tranen met tuiten gehuild! Overigens is de film Annie in 1982 uitgebracht, zo'n 21 jaar geleden! Als je wil weten wat er van de hoofdrolspeelster terecht is gekomen, klik dan hier.

Annie

Tennisballetje:

Vanochtend toog ik weer vol goede moed naar de dierenwinkel om de hoek. Naarmate ik de dierenwinkel naderde, voelde ik de spanning in mijn buik. Zou er nu wel of niet..??? Ik ging voor de etalage staan en keek naar binnen. Nee! Weer geen tennisballetje in de etalage, maar twee kleine lieve hondjes. Is ook erg leuk hoor, maar niet voor mij. Ik heb in deze dierenwinkel al een aantal keren kittens zien rondhuppelen. Ik smolt voor het raam en was er niet weg te slaan. Maar eentje meenemen? Nee, dat niet. Sinds een paar weken heb ik besloten om er wél eentje te kopen, zodat mijn kat Scooszi een speelmaatje heeft. Het liefst wil ik een kat uit het asiel halen, maar het lijkt me niet handig om een oudere kat bij Scooszi te plaatsen. Een kitten kan zich heel gemakkelijk aanpassen, een oudere kat niet. En ja, zeg nou zelf, zo'n lief klein tennisballetje is toch ook wel heel erg schattig! Ik zie de stapel foto's nu al groeien!

Bengaalse kat

Ik zou ook heel graag een raskat willen, en dan wel een Bengaalse kat die hier op de foto te zien is. Zoals de naam al doet vermoeden lijkt deze kat op een Bengaalse tijger. Maar de prijs van de kittens zijn extreem hoog, namelijk 500 euro. En ach, een kat blijft een kat, wat voor prijskaartje er ook aan hangt. Oei, krijg ik nu misschien alle fokkers over me heen met deze uitspraak?


07-02-2003

The Charmed Ones:

Gister zat ik verveeld voor de televisie te zappen, toen ik opeens de allereerste aflevering van Charmed voorbij zag komen! En hier zit een grote Charmed-fan! Blij verrast keek ik naar de jonge koppies van Alyssa Milano ('Who's the Boss en Melrose Place), Hollie Marie Combs en Shannen Doherty (Beverly Hills 90210). Vorig jaar heeft Net5 seizoen 4 uitgezonden. Ik zit nu met smart te wachten op seizoen 5, die inmiddels in Amerika wordt uitgezonden. Daarin speelt 'Beverly Hills bitch' Shannen Doherty niet meer mee. Zij is in de serie vermoord door een demon. Gelukkig hebben Alyssa en Hollie een halfzusje gevonden, zodat de 'power of three' nog steeds bestaat. Zolang ik zit te wachten op de nieuwe afleveringen, is het vermakelijk om de eerste afleveringen te zien. De effecten zijn nogal nep en hun kledingstijl smakeloos vergeleken met de nieuwe serie, maar omdat ik de eerste afleveringen heb gemist kan ik nu de schade weer inhalen. Elke werkdag van 18.40 tot 19.30 uur worden de afleveringen uitgezonden op Net5.

The Charmed Ones


06-02-2003

De getuige:

Het glas is gezet en het ziet er mooi en schoon uit. Hoef ik dat raam tenminste niet meer te laten wassen!
Toen ik vandaag over de markt naar huis liep kwam ik de 'getuige' nog tegen. Ik heb hem toch maar even gevraagd of hij de dader kende. Hij zei dat de jongen die de tomaat had gegooid af en toe over de markt loopt en niet helemaal goed bij zijn hoofd is. Hij zou de jongen nog wel eens voor me aanwijzen. Bij deze weten we wel dat dat niet gaat gebeuren. Ach, ik heb in ieder geval mijn best gedaan. Nu rest mij nog één vraag: zal ik een glasverzekering nemen of niet?

Glasoorlog:

Ik vraag me af of mijn keuken wel ongeschonden uit de strijd komt! De glaszetter timmert er aardig op los en de stukken glas vliegen door mijn keuken. Wegwezen!


05-02-2003

Michael Jackson:

Ik hoopte dat ik na het zien van 'Living with Michael Jackson' een beetje sympathie voor die man zou kunnen opbrengen, maar ik blijf zitten met een raar gevoel in mijn maag. Hij is echt niet van deze wereld!

Michael Jackson zoek de tien verschillen...Michael Jackson

Gesprekken:

Gister bestelde ik bij de McDonalds een grote portie Franse friet en een hamburger. Omdat ik altijd een beetje wantrouwend ben tegenover de mensen die mijn eten in de papieren McDonaldszak stoppen, kijk ik als ik naar buiten loop stiekem in de zak. Dat was wel een rare hamburger. En had ik er nu twee? Nee, dit leek in de verste verte niet op een hamburger. Terug naar de kassa! "Ik heb een hamburger besteld," zei ik tegen de inpakster. Ze keek in de zak en schreeuwde toen: "Franse friet met twee appelgebak!" Oké, dacht ik, het zijn dus appelgebakjes. Niemand reageerde op het geschreeuw, behalve de jongen die de bestellingen opnam. "Die is voor haar," zei hij, en hij wees naar mij. Maar nee, ik had een hamburger besteld! Gelukkig werden de appelgebakjes teruggelegd en kreeg ik mijn welverdiende hamburger mee.
Bij McDonalds is het dus zo erg dat degene die de bestellingen opneemt nauwelijks Nederlands kan praten, zodat je thuiskomt met 2 appelgebakjes in plaats van een hamburger. Ik kon de jongen van de bestellingen niet verstaan en hij mij ook niet. Mooi is dat.
Amsterdammers kunnen er ook wat van hoor! Vanochtend stond een echte Amsterdamse glaszetter naar het kapotte raam te kijken om alles op te meten. Toen hij begon te praten moest ik mijn oren flink spitsen om hem te kunnen verstaan. Het was een raar Amsterdams accent, wat het kleine mannetje een beetje belachelijk maakte. Ik kon er echter niet om lachen, het mannetje had namelijk het woord 'aardig' uit zijn woordenboek geschrapt. Wat een vreselijke man! Door zijn houding kon ik mezelf wel opvreten! Ik moest in de kamer (waar hij me niet kon zien) naast gekke bekken trekken een woedende blik kwijt van frustratie. Waaaahhh!!
En dan te bedenken dat hij morgenochtend langs komt om een uur lang hier in mijn keuken te vertoeven! Als ik de dader nog 'es te pakken krijgt, kan hij rekenen op een flink pak slaag!


04-02-2003

Vandaag heet ik Sherlock part IV:

Vanavond heb ik aangifte gedaan bij de politie. Ik had verwacht dat het minstens een uur zou duren, maar het ging zo snel dat ik na een kwartier alweer buiten stond met een mooie "Tot uw dienst-map". Helaas lag er geen briefje van de 'getuige' toen ik thuis kwam. Ik vraag me af of hij de naam van de dader wel wil verlinken. Als ik hem morgenavond zie, stap ik om hem af! Al ben ik wel een beetje bang dat door deze actie er nog meer ramen zullen sneuvelen. Met die harde wind is zo'n gat in het raam wel eng. Ik ben bang dat het glas naar beneden zal vallen op (of in) het hoofd van een nietsvermoedende voorbijganger. Ik ga er maar niet aan denken!

Vandaag heet ik Sherlock part III:

Ach, het verhaal krijgt nog een staartje. Een flinke, hoop ik! Ik heb toch de stoute schoenen aangetrokken en ben naar de bewuste marktkraam gegaan. Daar heb ik gevraagd of zij het voorval hebben gezien. Helaas niet, maar ze kennen de jongen die het allemaal wél gezien heeft. Aan hem gaan ze vragen of hij zijn telefoonnummer door mijn brievenbus wil gooien, zodat ik hem kan bellen. Hopelijk wil hij prijsgeven wie de dader is! Dan moet ik nog maar afwachten of het iemand van de markt is en of ik een telefoonnummer kan krijgen van de dader. Vanavond ga ik in ieder geval aangifte doen. Als ik de dader niet te pakken krijg, schiet ik niets op met de aangifte, maar voor de zekerheid doe ik het toch maar. Duimen maar!

Vandaag heet ik Sherlock part II:

Alsof 'Irreversible' een vloek over me heeft uitgesproken! Ik krijg niks nakkes nada vergoed voor het ingegooide raam. Mijn huisbaas heeft geen regeling (glasschade valt onder de huurder), dus ik vrees dat ik echt mijn Sherlockcape moet aantrekken om bij de marktjongens na te vragen wie het raam heeft ingegooid. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik daar veel mee opschiet. De dader kan namelijk net zo goed een passant zijn geweest die niets met de markt te maken heeft.
Ik heb inmiddels wel nagevraagd hoe duur het is om een stuk glas te laten zetten. Het kost ongeveer 81,- euro. Daar is mee te leven, maar natuurlijk kan ik het geld wel beter besteden!
Misschien moet ik maar een televisiespotje maken waarin mijn gironummer verschijnt. Ik zie het al voor me: "Steun Aukje in haar strijd tegen de tomatengooier, stort minimaal 2,- euro op gironummer .....". Kan best, toch?

Vandaag heet ik Sherlock part I:

Vanochtend heb ik gebeld met de stadsdeelraad om te vragen of ik de schade van het kapotte raam vergoed kan krijgen. Dat wordt nog lastig. Via de markttoezichthouder werd ik doorverbonden met de schoonmaakploeg van de markt, maar de voorman zei doodleuk dat hij niet gezien heeft dat er met fruit is gegooid dus Aukje staat met lege handen. Dat vind ik wel erg makkelijk gezegd, 'ik heb niks gezien', aangezien de markt erg groot is en een stuk fruit zo gegooid is. De telefoniste van de stadsdeelraad raadde me aan om aangifte te doen bij de politie en vervolgens via mijn eigen verzekering het kapotte raam te laten vergoeden, maar de verzekering vergoedt dit helaas niet.
Na deze telefoontjes die me niets opleverden heb ik maar besloten om mijn Sherlockcape aan te trekken en te vragen aan de marktjongens of zij weten wie het gedaan heeft. Met als waarschijnlijke consequentie dat ik word uitgelachen en tot in lengte van dagen het meisje ben waar een tomaat door het raam vloog. Hm, misschien kan ik beter eerst mijn huisbaas bellen om te vragen of hij niet heel toevallig ooit in een ver verleden een glasverzekering heeft afgesloten.


03-02-2003

Aanslag op mijn leven!

Jaja, na 'Irreversible' kan ik ook nog wel een aanslag op m'n leven hebben hoor. Nee dus! Niet leuk!! What has happened?
Ik stond in de keuken en wilde net een pannetje afwassen, toen ik een oorverduivend geluid hoorde. Na een paar seconden besefte ik dat het glasgerinkel was. Ik schrok me wezenloos en stond te trillen op mijn benen. Mijn keukenraam was ingegooid! Nu niet gaan lachen als ik je vertel waarmee: met een supertomaat. Op straat hoorde ik jongens lachen. Ik woon namelijk op de markt, dus de tomaten liggen voor het oprapen en publiek is er genoeg. Ik deed mijn andere raam open en vroeg wie dit had geflikt. Maar de vogel bleek al gevlogen. Hij was zo geschrokken, dat hij niet wist hoe snel hij weg moest komen.
Ik heb geluk gehad dat ik altijd (dichte) luxaflex voor het raam heb hangen. De luxaflex heeft de tomaat met glassplinters en de glasscherven opgevangen, zodat ze niet in mijn gezicht terecht zijn gekomen. Anders had het nog wel eens slecht af kunnen lopen, aangezien het gat ter hoogte van mijn gezicht zit.
Nu rest nog de vraag wie de schade gaat betalen. Als ik zelf een deel moet betalen, dan ga ik de jongen opsporen. Er zijn genoeg getuigen en ik kan hopelijk terecht bij de marktopzichter. Daarnaast heb ik het bewijsmateriaal, de supertomaat, niet weggegooid maar netjes opgeborgen in een tas samen met de glasscherven. Pas dus maar op, stomme tomatengooier!!

Irreversible:

Ik lijk wel geschift!! Helemaal van de zotte! Ik ben een gevoelig mens. Heel gevoelig zelfs. En toch heb ik een film gehuurd met het volgende opschrift:

WAARSCHUWING
Deze film bevat zéér realistische, brute geweldscenes en is ongeschikt voor gevoelige kijkers.

Het gaat om de film 'Irreversible'. Dit is een opvallende film omdat het verhaal achterstevoren wordt verteld. Dit betekent dat je als kijker de laatste scene als eerste te zien krijgt. Ik was zeer benieuwd naar de werking hiervan dus besloot ik om de film te huren. De film gaat over een vrouw die verkracht wordt en in coma wordt geslagen. Haar vriend en ex-echtgenoot nemen wraak op de dader.
Het eerste wat je ziet in de film zijn twee mannen die op bed zitten. De camera draait om de personen heen en geeft steeds meer prijs van de omgeving. Ondanks de donkere uitstraling van de scene, vond ik de camerabeweging erg mooi.
Maar al snel gaat de camerabeweging vervelen. Als kijker kun je nooit dichtbij de hoofdpersonen komen, omdat je door de beweging de beelden niet op je gemak kunt bekijken. Dat schept een afstand.
De volgende scene is een nachtclub. De vriend en ex-echtgenoot van de verkrachte vrouw gaan op zoek naar de dader die de bijnaam 'De Lintworm' draagt. Ellenlang moeten we kijken naar hoe ze iedereen ondervragen waar de Lintworm is. Het is donker in de nachtclub en omdat het beeld nog steeds draait, krijg je als kijker een beklemmend gevoel. Dit is waarschijnlijk ook de bedoeling van de makers, dus wat dat betreft hebben ze voortreffelijk werk geleverd.
Als ze uiteindelijk de Lintworm hebben gevonden, gaat het er heel heftig aan toe. De Lintworm breekt de arm van de vriend van de vrouw en dit wordt op zo'n realistische manier weergegeven dat je er misselijk van wordt. Dan wordt volgens mij de Lintworm neergeslagen met een brandblusapparaat door de ex-echtgenoot. Het brandblusapparaat belandt echter tig keer op het hoofd van de Lintworm, zodat het gezicht helemaal verminkt wordt. Hier kon ik niet naar kijken, vandaar dat ik ook niet zeker weet wie verminkt werd.
De volgende scene wilde ik ook nog proberen. Daarin zijn de vriend en de ex op zoek naar de nachtclub. Nu begon de uitstraling en het beklemmende van de film me te vervelen. Hier wilde ik niet naar kijken. Omdat ik benieuwd was naar het einde, of eigenlijk het begin van de film, ben ik door gaan spoelen.
Op een gegeven moment kwam ik in de scene terecht waar de vrouw verkracht en in coma wordt geslagen. Ik heb nog nooit zo'n realistische verkrachting gezien. Het was walgelijk, misselijkmakend en te heftig om er naar te kijken. Niet omdat het een verkrachting is, maar omdat het zo verdomd realistisch wordt weergegeven. Je kan je helemaal indenken dat een echte verkrachting ook zo gaat. Daar komt bij dat de verkrachting best langs duurt, waardoor je als kijker wanhopig wordt. Laat hem ophouden, doe iets! Wat dat betreft zijn de makers weer geslaagd in hun opzet.
Uiteindelijk krijgen we nog een aantal scenes waarin de vrouw met haar vriend wakker wordt en een zwangerschapstest doet waaruit blijkt dat ze zwanger is. Hoe kan je dan zo'n heftige film eindigen? We kijken naar een prachtig groen beeld. De vrouw ligt op een kleed in het park en leest een boek. Spelende kinderen rennen om haar heen en de camera draait weer prachtig rond. Een beetje zoetsappig einde voor zo'n heftig verhaal, maar misschien besef je je daarom wel hoe gruwelijk alles is verlopen.
Ik weet niet of het achterstevoren vertellen van het verhaal iets toevoegt aan de film. Misschien is het gruwelijker als je een gelukkige vrouw in beeld ziet, terwijl jij weet wat er met haar gaat gebeuren. Ik kan dat ook niet goed beoordelen omdat ik de film niet goed heb bekeken.
Als je kickt op realistische geweldscenes, dan is dit de perfecte film. Ik werd er letterlijk misselijk van. Ik vind wel dat de makers op artistiek gebied een waanzinnige film hebben gemaakt. Maar toen ik de videorecorder uitdeed en 'Ook dat nog' op mijn televisiescherm verscheen, was dat letterlijk een verademing.


02-02-2003

Dirty talk...

Stel je eens voor. Je zit op zondagochtend in je pyjama te ontbijten. Lekker kopje thee erbij, een boterham met kaas en een boterham met leverworst. Nietsvermoedend zit je naar buiten te staren en je ergert je aan het vieze weer buiten.
Plots wordt je beeld verstoord door de overbuurman. Hij loopt in zijn onderbroek door het huis en heeft de gordijnen open. Ik vraag me trouwens af of hij wel gordijnen heeft, maar dat terzijde. Met een kop koffie in zijn hand kijkt hij ook naar buiten. Hij zal ook wel denken, wat een vies weer. Dan zie je zijn hand naar beneden gaan. Een hand die zijn edele delen vastgrijpt en er even aan sjort. Voor het raam! Waar iedereen hem kan zien! Als hij klaar is met sjorren, krabben of jeuken, ik wil niet weten wat hij daar doet, loopt hij naar de keuken. Ik kan zijn hoofd vanaf hier goed zien door zijn keukenraam. Viezerd! Wat is dat toch met mannen?
Gister zag ik hem rondlopen in zijn onderbroek en een t-shirt. Dat moet kunnen vind ik. Maar zo open en bloot aan je edele delen gaan sjorren, dat moeten mannen toch eens afleren.
Mijn andere overbuurman kan er ook wat van (die woont naast de piemelsjorrer). Toen deze jongen er net woonde, had hij nog geen gordijnen. Ik dank de hele wereld dat hij ze nu wel heeft! Het was zo'n anderhalf jaar geleden. Het was zomer en erg warm. Ik kon niet slapen vanwege de hitte en ging voor de televisie zitten. Af en toe stak ik mijn hoofd uit het raam om een beetje af te koelen. Terwijl ik genoot van een koele bries, zag ik dat het licht bij de overbuurman brandde. Opeens zag ik hem voor het keukenraam staan. Spiernaakt! En je kan wel bedenken dat als jij spiernaakt voor het raam staat met het licht aan, dat iedereen je dan kan zien. Maar het werd erger! Een naakte man, ach, dat kon nog, dat was nog wel leuk. Hij zag er nog goed uit ook. Maar toen hij terug liep naar de kamer, zag ik dat hij op z'n bed ging liggen. Geen dekens om zich heen en het licht bleef aan. Iedereen kan nu wel raden wat hij toen deed. Juist.... hij had een heerlijk half uurtje met zichzelf. Ik heb mijn hoofd meteen binnengehaald en heb niet meer kunnen genieten van een koel briesje. Toen hij na een paar maanden eindelijk gordijnen kreeg, was de zomer alweer voorbij.


Februari 2003
Maart 2003
April 2003
Mei 2003
Juni 2003
Juli 2003
Augustus 2003
September 2003
Oktober 2003
November 2003
December 2003

2003

2004

2005

2006