23-02-2004

Swingfestijn:

Ik heb een gruwelijke hekel aan meezingfestijnen. Een zaal vol mensen die arm in arm heen en weer deint, overenthousiast meeklapt- en zingt op veelal foute nummers, het kan me allemaal gestolen worden.
Maar er zijn van die momenten in je leven waarop je er niet onderuit komt. Dat je wél meeklapt, -zingt en -swingt. En niet omdat het moet, nee, erger nog, omdat je het zelf wil. Ik kan u verzekeren, dat is even schrikken, vooral als je door een camera volop in beeld wordt genomen omdat je zo enthousiast meedoet.
Nu kijk ik al van kleins af aan naar het songfestival en aangezien gister de finale van het Nederlandse songfestival in Amsterdam plaatsvond, zat ik samen met mijn collega in het enthousiaste publiek dat grotendeels bestond uit homo's, opgedirkte tutjes en BN'ers. Voor de uitzending begon werden we opgewarmd door middel van songfestivalmedley's, gezongen door recente deelnemers van het songfestival. In de zaal ging een aantal rijen staan. Meer rijen gingen staan. De rijen vóór ons gingen staan. Dus gingen wij staan. En meezingen. En meeklappen. Ha! Dat was best leuk!
Nadat alle finaledeelnemers waren geweest en zij in spanning in the green room de uitslag afwachtten, kwam Sandra Kim ten tonele. We zongen de longen uit ons lijf op 'J'aime la vie', iets wat de cameraman aan heel Nederland wilde laten zien. Soms heb ik een hekel aan rode lampjes, hier zat ik met smart te wachten op een rood schijnsel. We waren opgelucht maar toegegeven, toch ook teleurgesteld toen er geen rood lampje op de camera verscheen. In de regiekamer vonden ze ons vast niet goed genoeg.
Nadat mijn favoriet had gewonnen hielden we het voor gezien en tuften we in de auto naar huis. Maar wat een superavond hebben we gehad. Even wat principes overboord gooien en ongegeneerd de knop omdraaien en je gaat uit je dak. Best simpel eigenlijk. En vooral, best leuk.

Updeet: Een andere collega heeft ons gespot op tv. Ha, dus toch!

22-02-2004

Supposed to be a suppoost:

"Heb je de kroonluchters gezien?" vraagt de vrouw naast me. Aan het naambordje op haar blouse is te lezen dat ze suppoost is in het Eschermuseum.
"Ja, ze zijn prachtig," antwoord ik, "al vond ik de kroonluchter in de vorm van een doodskop nogal bizar."
"Oh meid, die vind ik toch zó verschrikkelijk! Er hangt ook ergens een kroonluchter in de vorm van een bom, heb je die gezien?"
Ik denk een paar tellen na, loop in gedachten nogmaals mijn route en schud mijn hoofd. De bom is me niet opgevallen.
"Volgens mij klopte er iets niet in Escher zijn hoofd. Er moet iets flink mis zijn geweest met die man waardoor hij deze kroonluchters heeft gemaakt, maar ik ben er nog steeds niet achter wat dat is," zegt ze alsof ze iedere dag fanatiek zijn leven bestudeert en nog op zoek is naar dat ene ontbrekende puzzelstukje.
Ik frons mijn wenkbrauwen. "Uhm, volgens mij las ik ergens dat hij op emotionele wijze de oorlog heeft beleefd. Toen zijn moeder overleed kon hij niet naar haar begrafenis vanwege de invasie en zijn oud-leraar is omgebracht door de Duitsers. Ik kan me voorstellen dat je zulke nare ervaringen in je werk uit."
"Ach kind, zulke dingen weet ik allemaal niet hoor. Ik onthoud niks. Als ik iets over zijn leven lees vergeet ik het meteen. Maar er móet iets mis zijn geweest met die man, dat weet ik zeker. En ik ga daar zeker nog achterkomen!" zegt ze gedecideerd terwijl ze met haar vinger haar woorden kracht bij zet.
Ik knik en voeg me weer bij mijn gezelschap, terwijl het beeld dat ik van suppoosten heb scheurtjes vertoont. Altijd gedacht dat ze verstand van zaken hadden. Een misvatting, zo blijkt. Of niet?

21-02-2004

Met de kont in het nauw:

Met een dienstweigeraar in huis voelt het alsof ik met mijn kont in het nauw zit. Opeens ben ik genoodzaakt om analoog in te bellen (het zou verboden moeten worden), lekker te koken (een hele opgave voor een niet-kookfanaat) en geduld op te brengen (bijna onmogelijk voor een internetverslaafde). Maar het kan altijd erger. Dat bewees de buschauffeur die mijn collega's en ik afgelopen donderdag op weg naar het restaurant tegenkwamen. Zijn harmonicabus, u weet wel, zo'n lange waar je meters afstand van moet houden omdat hij mogelijk uitzwenkt, stond dwars over de weg geparkeerd en veroorzaakte een fijne verkeersopstopping. Dat dwars over de weg parkeren was niet zo handig, vooral niet omdat de kont van de bus zich in een doodlopende straat bevond, op een paar centimeter afstand van de aldaar geparkeerde auto's. Al met al een knappe manoeuvre.
Hij reed zijn bus een stukje naar achteren, dan weer naar voren en probeerde een draai te maken om weg te kunnen rijden. De passagiers bleven gewillig zitten en staarden moedeloos uit het raam. Voorbijgangers probeerden aanwijzingen te geven en even later stapte de chauffeur zelf uit om de situatie in te schatten, maar het mocht niet baten. Hij stond muurvast en kon geen kant op.
Ik had mijn digitale camera bij me en besloot om de bus op de foto te zetten. "Nu sta jij ook op de foto!" gilde mijn collega. "Huh? Wat, waar?" Ik keek om me heen maar zag niemand met een camera. "Daar, dat meisje in de bus." "Oh!" Het meisje in de bus lachte en zwaaide.

Al gauw verlieten de passagiers de bus. Lopen schoot nu sneller op dan in de bus zitten.
Mijn collega's en ik lieten de bus voor wat het was. Het eten wachtte. Eenmaal aan tafel hoorden we van andere collega's dat zij vier ME-busjes waren tegengekomen, allemaal op de weg naar de bus. Arme buschauffeur.
Overigens is de foto hierboven vertekend, de bus stond kaarsrecht. En aan het meisje dat een foto van mij heeft gemaakt: je kan de foto mailen!

20-02-2004

Uitnodiging van een verslaafde:

En dan kom je thuis van je werk met een digitale camera vol onuitwisbare maar wisbare beelden van een dag waarop je lieve collega afscheid heeft genomen, je meteen alle beelden gaat downloaden en daarna even op internet wil kijken, je modem aansluit op de usb-poort waar net de digitale camera aan heeft gehangen, even wacht, kijkt naar de lampjes op de modem, constateert dat ze rood zijn en tot je ongenoegen rood blijven. Je start de computer opnieuw op, en nog een keer, en nog een keer, en nog een keer, maar zonder resultaat. Je laat de computer voor wat het is, gaat naar het afscheidsetentje van je collega, nuttigt een overheerlijke Italiaanse maaltijd, komt 's avonds laat thuis, start de computer op, houdt je blik gefocused op de modem, hoopt op twee groene lampjes maar ze blijven... juist.
Je gaat een uur lang knoeien, pielen, klooien, installeert de modem opnieuw, krijgt een scherm vol foutmeldingen en uiteindelijk geef je het op.
De volgende ochtend word je wakker, sta je op, start de computer op maar nog steeds weigert de modem dienst zodat je je opeens aan de ontbijttafel bevindt met een tijdschrift. Welk een nieuwe ervaring. Je vertrekt een kwartier eerder van huis om op je werk te kunnen surfen en bedenkt ondertussen dat het hoog tijd is om een man te vragen of hij bij je wil komen eten.

19-02-2004

Eva Cassidy:

Ik voel me heerlijk in jouw bijzijn. Je aanwezigheid voelt zo vertrouwd dat er een leegte ontstaat als je weggaat. Er zou geen weggaan mogen bestaan. Of afspraken en verplichtingen. Niet nu ik alle tijd van de wereld met jou wil doorbrengen.
Als ik buiten ben zoek ik in de menigte naar jou. Soms denk ik je te herkennen, maar kom altijd bedrogen uit. Mijn hart vertroebelt mijn waarneming.
Thuis luister ik naar Eva Cassidy en dein verzonken in gedachten mee op het ritme van haar gitaar. Haar stem is warm, puur, bijzonder, mooi en levendig en raakt me. Ik laat me door haar meevoeren naar een land ergens voorbij de regenboog, waar ik al zwevend op een roze wolk besef dat jij bent zoals haar stem is. Maar ook zoveel meer. En ik glimlach als Eva zingt: "The dreams that you dare to dream, really do come true."

17-02-2004

Later als ik groot ben:

Als je opgroeit in een warm en liefdevol nest waar beide ouders nog steeds gek zijn op elkaar, dan is het logisch dat wanneer je nog klein bent je er vanuit gaat dat jij dat later ook zal krijgen. Dus dacht kleine Aukje dat ook.
Rond mijn achttiende verkondigde ik zelfs dat ik op mijn 26e kinderen wilde vanwege het mooie jaartal: 2000. Ik ging er voor het gemak maar even vanuit dat ik de liefde van mijn leven dan al gevonden had. Dat was geen understatement, ik vond ze ook wel, alleen bleven zij of ik nooit lang genoeg om de volgende stap te zetten.
Nu ben ik bijna 30, de leeftijd waarop mijn moeder al twee kinderen had en ik niet verder ben gekomen dan twee katten. Als iemand mij vroeger had verteld dat dit mijn huisje-boompje-beestje-situatie zou zijn op mijn 30e dan had ik diegene vierkant uitgelachen. Schier onmogelijk!
Maar mooie plaatjes in je hoofd kun je niet dwingen om werkelijkheid te worden als de situatie er niet naar is. En daar is niets mis mee. Voel ik enige rancune omdat ik mijn ideaalbeeld van vroeger niet waar heb kunnen maken? Helemaal niet. Er kleven zelfs vele voordelen aan. Voordelen die ik vroeger niet had kunnen bedenken omdat ik ze nog niet kende.
Tegenwoordig wacht ik gewoon af wat de toekomst mij zal brengen en zijn mijn verwachtingen niet al te hoog. Relaties zijn niet meer voor het leven en kinderen krijgen is niet meer vanzelfsprekend. En als ik naar het overgeorganiseerde leven van de gezinnetjes om me heen kijk dan geniet ik nog eens extra van mijn vrijheid. Want kinderen zijn een dierbaar bezit, maar dat is vrijheid ook.

16-02-2004

Zenuwen:

Twee jaar geleden stond ik sinds lange tijd weer voor het eerst op het podium. Ik was van plan twee nummers op een jamsessie te zingen. Een laagdrempelige sessie, maar die laagdrempeligheid kon niet voorkomen dat ik al dagen van tevoren vreselijk zenuwachtig was. De zenuwen verlamden me letterlijk en maakten me zo gespannen dat toen ik plaatsnam aan de bar om daar op mijn beurt te wachten met niemand kon of wilde praten.
Maar op het moment suprème lukte het me toch om woorden en melodieën uit mijn strot te persen. Ze waren niet allemaal raak, maar ik zong.
De keren daarop ging het steeds een stukje beter, ging ik steeds een klein stapje vooruit. De zenuwen hebben tegenwoordig minder grip op me. Een paar uur voor het zingen heb ik 'geen zin'. Maar als ik met mijn map met bladmuziek de kroeg binnenstap zoek ik bekenden op en babbel er lustig op los. Gister ging dat precies zo. Echter, tien minuten voor mijn kleine optreden begon ik te twijfelen of ik wel dat ene nummer zou zingen. Want dat ene nummer kende ik niet door en door, waardoor ik maar weinig zou kunnen variëren op de melodie. Daar kwam nog bij dat ik de tekst niet uit mijn hoofd kende. Dus greep ik terug naar een nummer dat ik weliswaar al eerder op de sessie had gezongen, maar dat ik tenminste goed kende.
Terwijl ik op mijn beurt wachtte, kwam er een oud-klasgenoot van de Djam binnen. Met hem had ik al eens eerder een duet gezongen en al snel besloten we om het hier nog eens dunnetjes over te doen.
Het nummer in combinatie met het duet leende zich er niet voor om veel van mijn stem te laten horen, maar wat hadden we een lol op het podium. Ik geloof zelfs dat dit de eerste keer is dat ik met een niet weg te poetsen lach op het podium stond.
Maar een volgende keer wil ik toch minstens één nummer alleen zingen. Anders maak ik het mezelf te makkelijk. En dat is niet bevorderlijk voor mijn podiumvrees.

15-02-2004

(On)veilig:

Het was al laat in de middag toen ze besloot een frisse neus te halen. Even op de fiets om voor een moment de stad te ontvluchten. Terwijl ze naar de fietsenstalling liep kon ze merken dat de dagen langer werden, een maand geleden was het op dit tijdstip al donker.
Ze fietste langs het water de stad uit, onder de snelweg door, langs een pannenkoekhuis en voorbij imposante villa's. Wanneer ze een boerderij passeerde minderde ze vaart om de doordringende geur op te snuiven. Het rook niet helemaal zoals haar oude thuis, maar het volstond om haar het gevoel te geven dat ze op het platteland was, ver weg van de stad.
Ze fietste verder dan ze in eerste instantie met zichzelf had afgesproken. Het deed haar goed. Ze verlangde al naar de zomer, als het weer het toeliet om er elk vrij moment op uit te trekken, met een boek en een kleedje in haar tas om in het gras aan het water neer te vlijen en van de zon en de rust te genieten.
Terwijl ze al mijmerend de trappers liet ronddraaien, naderde ze een driesprong. Ze kende de driesprong. En ze kende de weg naar links. Het was een weg die ze al eerder had verkend, en waarvan ze wist waar deze naartoe leidde. Een bekende bestemming, een bekende omgeving en een bekend aantal kilometers naar huis. Maar rechts lonkte. Een onbekende omgeving. Wellicht moest ze meer kilometers maken om weer thuis te geraken. En ze was al behoorlijk buiten adem. Ze nam de weg naar rechts in haar op. Het oogde er groener en rustiger. Geen spoor van razende auto's of ander verkeer. Had ze zin in een avontuur? Ze twijfelde. Links was de veilige, maar ook de bekende weg. Rechts was een weg vol avontuur, misschien mooier en beter dan links, maar ook onvoorspelbaar en daardoor minder veilig. Ze aarzelde lang, maar koos uiteindelijk voor de veilige weg. Linksaf. Ze keek achterom. Rechtsaf verdween uit zicht. Vertwijfeld beet ze op haar lip. Een volgende keer misschien.