28-02-2005

Angsthazerij:

Ik luisterde niet naar de goedbedoelde adviezen. Natuurlijk was het verstandiger om thuis te blijven, maar ik kon het niet missen. Ik moest en zou naar de sessie. Dus trotseerde ik mijn moeheid en de snijdende kou en fietste naar de andere kant van de stad.

Ik zocht een plaats aan de bar en bestelde een thee. Hoe afgemat ik me ook voelde, ik moest en zou zingen. Ik nipte van mijn thee en nam de omgeving in me op. Voor ik me aanmeldde bij de sessie moest ik even acclimatiseren.

Doe maar één nummer, zei ik een half uur later tegen de sessieleidster. Eén nummer, dat is de veilige weg. Ik wilde er eigenlijk twee, maar durfde het niet aan. Maar naarmate de avond vorderde en ik me beter begon te voelen, wilde ik tóch twee nummers zingen. Dat kon, zei de sessieleidster, mits ik het kort hield.

Een nummer kort zingen. Hoe kort is kort? Hoe kort is te lang? Moest ik de pianist dan wel een solo laten spelen? Op het moment suprème nam ik de beslissing. De pianist kreeg een solo en ik zong het nummer twee keer. Ik vertelde de muzikanten welke stijlwisselingen er plaats vonden, maar vergat ze te vertellen dat er een coda was. Het publiek merkte niets. Ik wel, maar zong stug door. De muzikanten vonden hun weg wel weer.

Toen ik na afloop van het nummer vroeg of ik nog een nummer mocht zingen, riep het publiek 'ja!', maar zei de sessieleidster 'nee'. Ik raapte mijn gevallen bladmuziek van de grond en verliet het podium.

Ik had goed gezongen, maar baalde. Baalde dat ik in eerste instantie naar mijn angst had geluisterd. Ik beloofde mezelf een volgende keer meteen aan te geven dat ik twee nummers wilde zingen. En dat ik de bladmuziek zou perfectioneren en de muzikanten beter zou instrueren.

Met angsthazerij kom ik er niet. Maar aldoende leert men. Aldoende leer ik.


27-02-2005

Marc Verhaegen:

ANTWERPEN (ANP) - De tekenaar van Suske en Wiske, Marc Verhaegen, is ontslagen. Zijn werkwijze paste niet in de visie van de erven van bedenker Willy Vandersteen, aldus dochter Helena Vandersteen zaterdag.
De tekenaar zou slecht in groepsverband kunnen werken. Ook zijn onderwerpkeuze werd niet steeds gewaardeerd. Vorig jaar had Verhaegen voorgesteld een album te maken over een joods meisje dat is vergast in concentratiekamp Auschwitz. De familie Vandersteen vond dat geen goed idee voor een kinderstrip.
Verhaegen wordt opgevolgd door twee teams: een teken- en een scenarioteam. De Belg begrijpt zijn vertrek niet goed, zei hij zaterdag in de Gazet van Antwerpen. Volgens hem schreef Willy Vandersteen ook verhalen met een boodschap: ,,Ik vind het vertrek erg voor mijn kinderen. Die waren zo trots dat hun vader Suske en Wiske tekende.''

Zijn laatste album was 'Verraad op de Veluwe'. Suske en Wiske krijgen het daarin aan de stok met de boze woudgeest Ouwe Vale in het Nederlandse natuurgebied.
De reeks stripalbums loopt al sinds 1945. Inmiddels zijn ruim 270 albums verschenen over de jeugdige Suske en Wiske met hun begeleiders Lambik, Jerom en tante Sidonia.

Commentaar van Suske & Wiske lezeres Auk:
"Ik was absoluut geen Marc Verhaegen-fan, dus ik ben niet rouwig om zijn vertrek. Zijn verhalen zaten niet zo goed in elkaar als die van Willy Vandersteen. Ik kan alleen maar hopen dat het nieuwe team beter werk zal leveren, zodat ik mijn plezier in het lezen van Suske & Wiske terugvind."


25-02-2005

Vrouwenexcuus:

Ik heb een vrouwenexcuus. En ik gebruik mijn vrouwenexcuus wanneer het mij uitkomt. Krijg ik kritiek, lacht iemand me uit of gaat het even niet zoals de ander het wil, dan zeg ik met een grote glimlach: "Ja maar, ik ben een vrouw!"
Net zoals 'alles in het leven gebeurt met een reden' is 'ik ben een vrouw / meisje' van dezelfde strekking. Vooral handig om te gebruiken op momenten waarop ik me louter tussen mannen bevind. Op school bijvoorbeeld. Daar krijg ik tussen de mannen les van een man. Toen één van hen een opmerking maakte over mijn verscheidenheid aan schriften antwoordde ik: "Ja maar, ík ben een meisje, dan krijg je dat." Denk maar niet dat die mannen een schrift voor net hebben en een schrift voor klad! Ik geloof dat ze me daarna uitlachten.

In relaties is het ook handig om de zin af en toe te droppen. Als er iets niet klopt in mijn redeneringen bijvoorbeeld, wijt ik dat aan het vrouw-zijn. Lekker makkelijk! Ik hoef geen poging te ondernemen om mezelf te veranderen, want het is zo klaar als een klontje: ik kan er he-le-maal niks aan doen! Ik ben een vrouw!

Zou ik er op mijn werk ook mee wegkomen?

Nah, veel te veel vrouwen daar.


23-02-2005

Cry me a river!

"Stel je eens voor dat hij daar zit. Hij heeft je belazerd, je hart gebroken maar wil je terug."
Ik kijk naar de lege stoel. En nu moet ik als een waanzinnige gaan zingen omdat die imaginaire klootzak mij bedrogen heeft?

Oké.

Met enige terughoudendheid die voelt als een enorme overgave begin ik te brullen. "Nóóów you say you're lonely. You cry the lóóng night through."

Ik voel me belachelijk.

"Well, you can cry me a river, cry me a river!"

Ik heb toch zo'n ontzettende hekel aan acteren.

"I cried a river over you!"

"Ja! Dat is goed!" roept mijn zangjuf.

Oh.

Ik kan niet acteren. Of liever gezegd, ik durf niet te acteren. Wat mijn zangjuf mij hier laat doen is dan ook boel confronterend. Maar het heeft effect. Mijn stem klinkt overtuigender, stoerder.

Ik heb een beetje losgelaten.

Nu de rest nog.


22-02-2005

Ontbijt, lunch, diner, tussendoortje:

Ik dacht het.
Hij zei het.

Omdat ik niet meer 's ochtends enthousiast mijn bed uitspring om een stukje te gaan schrijven.
Omdat ik andere dingen wil doen als ik opsta. Muziek maken. Zwemmen. Zonder eerst 'opgehouden' te worden door het schrijven.

Geen dagelijkse stukjes meer als ontbijt. Vanaf nu af en toe een stukje. Als ontbijt, lunch, diner of tussendoortje.

Dat het u maar mag smaken.


21-02-2005

Supersize me!

Dik. Dikker. Dikst. In Amerika hebben ze nogal last van hun overtollig vet. Te wijten aan het slechte eten dat ze zichzelf voorschotelen: junkfood. McDonalds is de populairste junkfoodketen in Amerika. Morgan Spurlock besloot een documentaire te maken over hoe slecht het eten bij McDonalds is voor de gezondheid. 30 Dagen lang at hij McDonalds junkfood. 's Ochtends, 's middags en 's avonds. Elke vorm van beweging vermeed hij. Hij liet zich vooraf grondig medisch testen om te kunnen achterhalen wat voor effect zijn 'dieet' op zijn lichaam had.

Na drie dagen McDonalds junkfood kotste hij de boel eruit. Na een week was hij vijf kilo aangekomen. En hoe meer dagen er voorbij gingen, hoe zieker en depressiever hij zich voelde. Na elke maaltijd leefde hij op door de suiker, maar zakte daarna als een pudding in elkaar.

Hij kreeg hartkloppingen, kreeg het benauwd en de artsen bij wie hij onder controle stond spraken hun zorgen uit. Zou hij doorgaan, dan zou zijn lever beschadigd worden. Net als een alcoholist die zichzelf kan dooddrinken, kon hij zichzelf doodeten.

Na 30 dagen was zijn cholesterol-cijfer de lucht ingeschoten en zijn gewicht toegenomen met 12 kilo. Hij had het bewezen: we worden dik en vergiftigd door junkfood. Nu is wat hij deed nogal extreem, maar er zijn mensen die op een zeer regelmatige basis junkfood naar binnen schrokken. Niet goed!

De documentaire had effect. McDonalds schrapte de Supersize drinks van het menu en introduceerde salades. Maar over de documentaire barstten ook discussies los. Omdat het op die typische overdreven Amerikaanse manier was opgezet. Zo deed Soso Whaley hetzelfde en maakte een documentaire over haar 30 dagen McDonalds dieet. Háár cholesterol daalde!

Goed of niet, ik werd behoorlijk misselijk van al dat kijken naar dat junkfood. Ik beloofde mezelf minder vaak naar McDonalds te gaan (liever helemaal niet) en minder te snoepen.

De volgende dag kocht ik een Milky Way en at een bakpao. Mijn goede voornemen had maar liefst één hele avond standgehouden.


19-02-2005

Ongelofelijk:

Het is zo ongelofelijk dat ik het bijna niet geloof. Ik snap ook niet zo goed hoe het kan. Ik doe volgens mij precies hetzelfde als voorgaande maanden. Maar toch is een wonder geschied. Het is al 19 februari.

En ik kan nog steeds pinnen!


18-02-2005

Post!

Wow! Ik ontving een megapuzzelpakket omdat ik op de tweede plaats ben geëindigd in de Woensquiz van Orangez. Zal ik iedereen die mij geholpen heeft een bladzijde schenken?

Eerst zelf maar even puzzelen.


17-02-2005

Nachtmerrie:

Alle dingen in het leven gebeuren met een reden is mijn overtuiging. Omdat het je ergens naartoe leidt. Oorzaak - gevolg. Of om ervan te leren, zodat je in de toekomst minder vaak struikelt. Maar als de dood zich ermee gaat bemoeien laat de redenering het afweten. Gelovigen roepen dan dat God het zo had gewild. Maar mijn stem roept niets. Mijn hoofd blijft leeg. Ik kan niets verzinnen.

De buurjongen van mijn ouders was in zijn auto op weg naar zijn vriendin. Ergens halverwege de route werd hij van de sokken gereden door een tegenligger die op de verkeerde weghelft was beland. Beide auto's vlogen over de kop. De jongeman die de buurjongen aanreed werd uit de auto geslingerd. Buiten levensgevaar werd hij opgenomen in het ziekenhuis. De auto van de buurjongen belandde in de sloot. Hij was op slag dood.

De buurjongen zou twee dagen later 27 zijn geworden. Er wordt nog onderzocht of er drank in het spel was. Drank of niet, de buurjongen leeft niet meer. Door een fout van iemand anders. Is dat iets wat je als ouder ooit kan accepteren?

Een paar dagen later verliezen twee jongemannen het leven. Hun auto kwam in de berm terecht, de bestuurder probeerde bij te sturen, maar de auto schoot de weg over en belandde op de kop in de vaart.

Het lijkt me de nachtmerrie van elke ouder. Je vertrouwt je kind de auto toe. En elke keer zweet je peentjes in afwachting van de thuiskomst van je kind. Wildemansritten. Drank. Afgeleid zijn door de cdspeler of mobiele telefoon. Er spookt van alles door je hoofd tot je kind veilig thuiskomt. Of niet.

Je kan campagne voeren wat je wil, maar heeft het enig effect? Jongeren willen nu eenmaal stoer doen en zichzelf bewijzen tegenover de ander. Natuurlijk hadden ze niet met een dodelijke afloop rekening gehouden. Dat overkomt alleen maar mensen die niet kunnen rijden. Zij kunnen dat wel. Zelfs met drank op.

Klootzakken.


16-02-2005

Opgejaagd:

Als ik op de markt bij de kaasboer sta, neemt de vorige besteller zijn plakjes kaas in ontvangst en loopt weg. Ik kijk hem na en zie dat hij pas vijf meter verderop zijn rugzak van zijn rug laat glijden en de kaas opbergt. Als ik mijn bestelling overhandigt krijg doe ik hetzelfde. Hoe onhandig! Het is toch veel makkelijker om de kaas meteen op te bergen? Maar ja, er staan mensen achter me in de rij te popelen om geholpen te worden. En zolang ik mijn kaas daar sta op te bergen blokkeer ik de weg én verleng ik hun wachttijd. En daar krijg je chagarijnige gezichten van. Dat wil natuurlijk niemand. Dus sta ik midden op de markt te hannesen met mijn plakjes kaas en rugzak om het iedereen naar de zin te maken. Behalve mezelf.

Nu kan ik hier een pleidooi gaan houden over hoe fout het is dat we ons zo opgejaagd voelen. Dat er, zelfs op de markt, geen rust is te vinden. Iedereen heeft haast. Iedereen wil als eerste geholpen worden. Iedereen is opgefokt en irriteert zich aan de trage mensen. Maar face it, het heeft geen zin. Dit is Amsterdam. Als ik rust wil en me niet opgejaagd wil voelen moet ik maar op het platteland gaan wonen.

Maar is het niet juist fout om dit te concluderen? Om geen moeite meer te doen om te onthaasten en zelf net zo hard mee te rennen in de mallemolen der haast?

Begint een beter Amsterdam tenslotte ook niet bij jezelf?


15-02-2005

Gedachtenkronkels:

Bij het opruimen stuit ik op een tweetal dagboeken van zo'n tien jaar geleden. Ik blader wat en probeer me de gezichten voor de geest te halen van de namen die ik tegenkom. Ik lees dingen die ik niet wil lezen. Dingen die me verdrietig maken en waar ik niet aan herinnerd wil worden. "Als ik 30 ben zal ik me hierom bescheuren," zie ik plots staan. Ik lach even om het zinnetje, maar niet om de situatie. En dat valt me tegen. Altijd heb ik gedacht dat ik het leuk zou vinden om mijn rare gedachtenkronkels terug te lezen. Maar wat ik destijds niet had kunnen bedenken is dat ik tien jaar later in staat zou zijn om van een afstand naar alle gebeurtenissen te kijken. En dat ik dan kon zien hoe absurd mijn of andermans gedrag was. Al die onzekerheid, dat gepieker en worstelingen met de liefde. Geen wonder dat ik in die tijd zo moe was.

Ik berg de dagboeken weer op. En denk.

God wat ben ik blij dat ik dertig ben.


14-02-2005

Martina:

Als we de grens passeren piepen alle mobiele telefoons. Het is duidelijk. We zijn in België. Het land van de 'ke'. Suske en Wiske. Sauske. Mayonaiseke. Beatboxke. We zijn op weg naar Antwerpen waar we in het Sportpaleiske de demonstratiewedstrijd tussen twee ex-damestoppers zullen zien: Martina Hingis en Arantxa Sanchez - Vicario.

Martina Hingis was, toen ze nog op het hoogste niveau tenniste, niet zo geliefd bij het publiek. Maar wel bij mij, vanwege de manier waarop ze speelde. Tactisch en doordacht. Helaas ontbrak haar de kracht om het op te kunnen nemen tegen de powertennisters. Nadat ze vijf Grand Slam titels op haar naam zette was ze gedwongen te stoppen met tennis vanwege kapotte enkels. En nu stond ze zomaar in Antwerpen. Dat is zo ongeveer om de hoek, dus hop de trein in en op naar Antwerpen!

We zijn er al vroeg zodat we nog een paar kwalificatiewedstrijden van het tennistoernooi meepikken. Het is de eerste keer dat we bij een tenniswedstrijd zijn. De snelheid en de power verbazen ons. Het lijkt een stuk sneller dan op tv.

Na twee kwalificatiewedstrijden te hebben gezien is het dan eindelijk tijd voor Martina Hingis en Arantxa Sanchez - Vicario. De frêle Swiss Miss tegen de felle kleine Spaanse. De 24-jarige tegen de 33-jarige. De jongste nummer 1 van de wereld ooit tegen de andere nummer 1. Misschien gaat het allemaal wat minder snel en wat minder hard, maar de stijl is er nog. En die stijl van Martina, het is nog steeds mooi om naar te kijken.

(foto eerlijk gejat)

De wedstrijd is veel te snel afgelopen omdat het maar om acht gewonnen games gaat. Martina wint. Na de wedstrijd prijst ze haar outfit en racket aan. Deze worden geveild en de opbrengst gaat naar de slachtoffers van de Tsunami.
Aan de zijkant van de baan drommen mensen samen die een handtekening hopen te krijgen van de voormalige tennisster. Ik hoef geen handtekening. Wat moet je met zo'n handtekening? Maar het is waarschijnlijk de laatste keer dat ik haar zie en zeker de laatste keer dat ik zo dicht in haar buurt kan komen. Ach, what the heck! Ik gris een papierke en potlood uit mijn tas en zoek een strategisch plekje. Martina deelt handtekeningen uit aan de fans aan de andere kant van de baan. Als ze daar klaar is schreeuwen enkele fans naast me haar naam. Ze zwaait, maar verlaat dan de baan. Shit.

We kijken nog één set van een volgende kwalificatiewedstrijd en gaan dan terug naar huis. In de trein besluiten we om een volgende keer naar een mannentoernooi te gaan. Nog meer snelheid en nog meer power!


13-02-2005

Prei:

Ik struinde door de supermarkt. Hoewel de verbouwing maanden geleden had plaatsgevonden, lukte het me nog steeds niet alle produkten in één keer te vinden. En zeker op een zaterdagmiddag, het tijdstip waarop de supermarkt nog het meest weghad van een mierenhoop, was dat een verschrikking. Ik stond even stil en peinsde over wat ik die avond wilde eten. Wraps. Met champignons, sla, knoflook. En prei.

De prei diende gewogen en versierd te worden met een prijskaartje. Maar de enige prijskaartjesspuger die de supermarkt bezat was buiten dienst. Voor me een jongen met een tros bananen in de hand. Gelaten keken we toe hoe een medewerker zijn best deed om de machine aan de praat te krijgen. Er ontstond een soort van rij. Schots en scheef weliswaar, maar toch een soort van rij. Het leek me duidelijk dat de jongen met de tros bananen als eerste een etiketje mocht plakken. En ik als tweede.

De oudere vrouw achter mij was het daar niet mee eens. Nadat de machine zijn eerste etiket had uitgespuugd stoof ze naar voren. Alsof ik lucht was. Verbaasd door haar immense oogkleppen keek ik op, en zag twee gefronste wenkbrauwen. Nummer drie in de rij. Hij sloeg zijn ogen ten hemel en schudde zijn hoofd. Ik glimlachte flauwtjes. In dat korte moment waarin we zonder woorden overleg pleegden besloten we de vrouw haar gang te laten gaan. Wij konden tenslotte op onze oh zo jonge leeftijd nog wel enig geduld opbrengen voor een oudere ongeduldige dame.


09-02-2005

Ssst:

Aukje verkeert in winterslaap.


08-02-2005

Talent:

Iedereen die een kind op aarde zet hoopt natuurlijk dat het geweldige dingen gaat doen. Terwijl dat arme kind nog als foetus in de baarmoeder zit vullen de ouders de toekomst al in. President. Topsporter. Advocaat. Natuurlijk willen we niets liever dan dat het kind gelukkig word, maar zeg nou zelf: wat is er mooier dan dat je kind uit zichzelf de dromen vervult die jij vroeger had?

Ik heb zelf geen kinderen, maar ik heb er al wel een beetje last van. Toen mijn nichtje werd geboren en een paar jaar later enthousiast met K3 meezong was ik verrukt. Er schuilde een zangeres in haar! Toen ik met mijn neefje van twee voetbalde zag ik het meteen: dit wordt een profvoetballer! En mijn andere neefje van twee, die nooit stilzit als hij muziek hoort en wijsjes binnen no-time uit zijn hoofd kent: dat wordt een zanger! Mijn droom kwam voor een gedeelte uit toen mijn zus vertelde dat mijn nichtje van zes talent heeft voor turnen wegens goede motoriek, goed luistervermogen en fysieke voorkomen. Dat kind ligt ook altijd dubbelgevouwen in de stoel, dus ik geloof ze meteen. Ze wordt opgenomen in een 'opbouwgroep' voor talentvolle kinderen. Als tante ben ik natuurlijk hartstikke trots. Mijn droom van vroeger wordt door mijn nichtje opnieuw leven ingeblazen. Ik ben vroeger nooit verder gekomen dan gymnastiek, dus heb ik nu mijn zinnen gezet op mijn nichtje. Heel fout, maar gelukkig voor haar zit ik te ver weg om haar te kunnen pushen. Bovendien vind ik de beleving van het kind het belangrijkst. Als zij het niet leuk meer vindt, dan moet ze er mee stoppen. Vooralsnog is daar gelukkig nog geen sprake van. Dus blijf ik nog even dromen van haar overwinningen op turnwedstrijden.


07-02-2005

Applaus:

Ik ben stiekem best een beetje trots op u. Want u heeft (waarschijnlijk zonder dat u het wist) hetzelfde aantal reacties gegeven op de cartoon van twee jaar Aukje.net als op de cartoon van één jaar Aukje.net. :-)

Ja zeg, nu staan er drie teveel. Maar met dit postje vroeg ik daar ook wel om hè.


06-02-2005

Poëzie op de zondagochtend:

Het regent stokjes dit weekend. Dus vooruit, nog eentje dan en dan scheien we er mee uit hoor. Op gedichtendag zag een poëziestokje het levenslicht, het arme kind woog slechts 1 regel lang. Loggers helpen het stokje groeien door 1 regel toe te voegen. Er rouleren meerdere poëziestokjes. Degene die ik heb gevangen is gestart bij Ientje en ging door naar Michiel en zijn imaginaire vriend André. :-)

Ik ben vannacht verdronken
in de woorden van je ogen
Waar de nacht de morgen ontmoet
Verschoonde ik mijn ondergoed
Met slaperige ogen zoekt je hand mijn bil

Hoog tijd om dit stokje door te geven. Pinksoup, aan jou de eer!

De wegen van de poëziestokjes zijn hier te vinden.


05-02-2005

Bangelijk:

Hem werd gevraagd wat zijn favoriete logs zijn. Hij noemde onder andere mijn site, omdat ik bangelijke verhaaltjes schrijf. Ik had wel eens gelezen dat ik lieve verhaaltjes schrijf, maar bangelijk? Zo zou ik mijn eigen stukjes niet omschrijven. Maar hij is een Belg. En in België gebruiken ze rare woorden, dus leek het me verstandig hem naar de betekenis te vragen in plaats van overhaaste conclusies te trekken. De uitleg viel reuze mee: 'Bangelijk is eigenlijk een streekgebonden woord in België. In Antwerpen bijvoorbeeld betekent het geestig, aangenaam, leuk, als een soort sensatie.'
Kijk, met zo'n omschrijving druk ik graag het stempel bangelijk op me. Maar omdat ik dus bangelijke stukjes schrijf mag ik een stokje van hem overnemen:

Wat zijn je favoriete blogs?
Ik begin met Wasbeer. Hij is weer helemaal terug van weggeweest! Zijn stukjes zijn ontroerend, grappig en origineel. Zo riep hij laatst op tot het sponsoren van zijn plant. Lees en lach.
Orangez. Ik sta altijd versteld van wat hij iedere dag voor moois en grappigs hij uit zijn mouw schudt. Als er reclame zou worden gemaakt voor webloggers, zou die van Orangez ongeveer zo luiden: Begin de dag met een lach, lees Orangez! Daarnaast is zijn Woensquiz een groot succes (ik ben overigens gedeeld tweede geworden in de tweede Woensquiz en mag me nu officieel eigenaar noemen van een puzzelpakket!).
Reclame voor Sammy zou heel anders luiden. 'Sammy's struggle with life.' Ze weet haar weemoedige gevoelens in prachtige zinnen te vertalen. Triest, maar zo mooi geschreven dat ik blijf lezen.
Ik ga door naar Merel. Zij blijft voor mij de koningin van het kleine leven. Ik kwijl vooral op stukjes als deze, gedetailleerd beschreven situaties die wellicht aan andersmans ogen zijn ontsnapt, maar gelukkig niet aan de hare.
Dan hebben we de soup van Pink. Op haar log zijn vele steekwoorden van toepassing. Het eerste wat er in me opkomt is spontaniteit. Het lijkt alsof de woorden zonder nadenken uit haar hoofd op het toetsenbord vallen. En dat levert gevarieerde en prettig leesbare stukjes op.
Dan de laatste die ik wil noemen: DeKLEINeMAN. Ik heb ooit een stukje à la DeKLEINeMAN geprobeerd te schrijven. Enthousiast met wilde zijsprongen en geen idee waar te eindigen (al weet ik dat met mijn eigen stukjes ook vaak niet). Ik moest een flinke tand bijschakelen, maar kon het wervelende van zijn schrijven niet in mijn stukje leggen. Des te meer respect heb ik voor zijn schrijven, dat niet alleen baldadig en wervelend is, maar op zijn tijd ook ontroerend.

Welke BB'er (Bekende Belg) weet je te pruimen?
Bart Peeters. Omdat zijn pretoogjes altijd aanstaan als hij op televisie is.

Naar wie gooi je dit vernederlandste belgische stokje?
Naar Karin en Kieffer. En als u Kieffer nog niet kent, surf er dan eens naartoe. Hij schrijft prachtig.


02-02-2005

Cartoon: Menno Kooistra (klik!).


01-02-2005

Intens:

R. heette hij. Hij maakte zelf muziek en zocht een zangeres die zanglijnen op zijn muziek kon bedenken. Een gezamelijke kennis liet ons met elkaar kennismaken. Ik liet hem wat materiaal horen. Hij wilde het wel met mij proberen. Ik kreeg een minidisc met daarop zijn muziek en ging thuis aan de slag. Als ik iets had bedacht ging ik bij hem langs. Hij luisterde dan kritisch. Ik kon nooit zo goed peilen wat hij er van vond. Maar ik dacht wel te kunnen peilen wat hij van mij vond.
Hoe vaker ik hem zag, hoe verliefder ik werd. Die verliefdheid werd zo hevig dat ik niet meer sliep. Of at. Ik dacht alleen nog maar aan hem. Een paar weken later bekende hij verliefd op mij te zijn. Een droom leek uit te komen.

Onze bevlieging duurde maar liefst drie dagen. Op de derde dag hadden we zo ontzettend genoeg van elkaar dat we elkaar niet meer wilden zien. Ik was alleen maar opgelucht. Want ik sliep weer. En at. En kreeg mijn energie terug.

Ik dacht eraan toen ik een artikel las van Helen Fisher, een antropologe die onderzoek deed naar het hoe en waarom van verliefdheid:

Verliefdheid is als een verslaving, zegt de Amerikaanse antropologe Helen Fisher. 'Het gaat samen met grote afhankelijkheid, enorme stemmingswisselingen, intens verlangen.' (...) Bij verliefde mensen, ontdekte Fisher, zijn de hersengedeelten actief die geassocieerd zijn met de motivatie om een bepaalde prijs te winnen: de caudate nucleus en het ventraal-tegmentaal gebied. 'Dat deel van de hersenen maakt en verspreidt dopamine, een neurotransmitter die samenhangt met slapeloosheid, hongerverlies, intense energie en sterk gefocuste aandacht, de basiskenmerken van romantische liefde. Het gaat om hetzelfde circuit dat actief is bij mensen die cocaïne hebben gebruikt of die uitzicht hebben op een geldelijke beloning.' (...) Ze ontdekte onder meer waar verliefdheid zetelt in de hersenen en dat het geen emotie is, maar een drift.

Aha! Dat ik zo geschift word van verliefdheid is dus heel normaal! En dat ik mijn gevoelsleven amper in de hand kan houden is dus niet mijn schuld! En dan zijn er ook nog gelijkgestemden! Wat een opluchting!

Mevr. Fisher meldde ook in haar artikel dat mannen sneller en intenser verliefd worden. Dat mannen sneller verliefd worden twijfel ik niet aan. Maar intenser? Lopen er mannen rond die intenser verliefd zijn dan ik? Is dat mogelijk?

R. heb ik overigens nooit meer gezien of gesproken. Die behoefte was mijlenver te zoeken.


2003

2004

2005

2006

2007

2008