31-01-2004:
Onder water:
Vandaag blijf ik onder water mijn dekbed.
30-01-2004:
Knock-out:
Vrolijk huppelt het kleine meisje voor mijn ogen heen en weer. Haar handschoenen die met touwtjes aan elkaar bevestigd zijn dansen uit de maat met haar mee. Op de stoel naast me ligt haar rugzak in de vorm van Winnie the Pooh, waar een Teletubbiehoofd uitsteekt. Een andere Teletubbie zit op de stoel aan mijn andere zijde.
Het meisje huppelt naar haar rugtas en haalt de Teletubbie eruit. "Pooo," zegt ze op een zangerige toon en ze huppelt met de pop naar een lege stoel, waar ze probeert hem rechtop te laten zitten. Po strubbelt tegen en valt om. Het meisje geeft niet op en na een aantal pogingen zit hij fier rechtop.
Even kijkt ze tevreden naar de pop, balt dan plots haar kleine vuistje en met een rechtse hoek slaat ze Po knock-out. Met een trotse blik in haar ogen kijkt ze me lachend aan. Ik probeer terug te glimlachen, maar ben te verbaasd over haar ferme rechtse hoek, die ik bij mijn kleine nichtje nog nooit heb gezien.
Po blijft echter niet lang knock-out en zit een paar minuten later met een vrolijk gezicht weer rechtop. Echter niet voor lang, al snel wordt hij hardhandig tegen de grond gesmakt. Po vindt het wel best, Po blijft lachen.
Als het meisje door haar moeder mee naar huis wordt geroepen zet ze haar rugzak op mijn schoot en geeft mij haar poppen. Ik duw Laa-laa en Po voorzichtig koppie onder in de buik van Winnie en rits de rugzak dicht.
Met haar rugzak huppelt ze naar de uitgestoken hand van haar moeder, die me vriendelijk toeknikt. Terwijl ze samen uit zicht verdwijnen vraag ik me af wie het volgende slachtoffer van haar hardhandige rechtse hoek zal worden.
24 reacties
29-01-2004:
Even laten verlengen:
"Heb je je identiteitskaart bij je?" vraagt de vrouw achter de balie.
"Uhm, nee, die ben ik kwijt," zeg ik eerlijk.
"Voordat ik je paspoort kan verlengen moet ik eerst je identiteitskaart zien. Je kan het beste naar het politiebureau gaan om daar proces-verbaal op te laten maken, dan kunnen wij een nieuwe identeitskaart voor je maken en je paspoort verlengen."
"Oh."
Mijn slimme plannetje dat ik zeven jaar geleden had bedacht viel in duigen. Ik was destijds mijn identiteitskaart kwijtgeraakt op een logeeradres. Een nieuwe kaart aanschaffen kostte veel geld, daar was ik al achter gekomen toen een jaar eerder mijn kaart was gestolen. Gestolen of verloren, je betaalt het dubbele bedrag voor een nieuwe kaart. Ik had in plaats van door te geven dat de mijne was vermist een nieuw paspoort gekocht. Dat was stukken goedkoper. Maar aangezien de kaart nog steeds geregistreerd stond, moest ik deze op verzoek kunnen tonen. Na zeven jaar liep ik dan eindelijk tegen de welbekende lamp.
"Ik kom aangifte doen van een zoekgeraakte identiteitskaart." Tegenover me staat een stoere man in politie-uniform.
"Heb je het kaartnummer bij je?"
"Uhm, nee, ik ben de kaart immers kwijt?"
"Dan moet je terug naar het stadsdeel om het nummer op te vragen. En we hebben nu te weinig personeel beschikbaar, je kan beter vanmiddag terugkomen voor aangifte."
Ik zeg vriendelijk gedag, maar slaak inwendig een diepe zucht.
Door de inmiddels tot vieze blubber getransformeerde natte sneeuw fiets ik terug naar het stadsdeelkantoor. "Oh, ja, sommige politiebureau's bellen even, vandaar dat ik het niet had meegegeven," vertelt dezelfde dame achter de balie me.
De envelop met gegevens wordt op officiële wijze verzegeld, zodat zelfs de politieman vraagt of hij 'm wel open mag maken, overigens terwijl hij aan de telefoon hangt met iemand die mijn kaartnummer zonder officieel document kan opvragen. Hoe bedoel je omslachtig.
Tien minuten voor sluitingstijd arriveer ik bij het stadsdeel en dien mijn aanvraag met daarbij de hele papierwinkel in bij een mevrouw met veel te lange nagels. Ik heb me altijd afgevraagd hoe je kan typen met zulke lange nagels. Het kan. Het gaat weliswaar niet snel, maar het kan, met de punten van de nagels. Een fascinerend gezicht, waar ik veel te lang naar staar.
"Je paspoort is al bijna twee jaar verlopen, een nieuwe met extra leges vanwege de vermiste identiteitskaart kost 75 euro." Verschrikt kijk ik op. 75 Euro? Twee jaar geleden al verlopen? Oef. Ik had nooit zin om geld aan een nieuwe paspoort uit te geven aangezien ik nooit plannen richting buitenland had. Maar twee jaar, da's best schandalig.
"Hoe duur is een nieuwe identiteitskaart?"
"Met extra leges vanwege de vermissing 42 euro."
De keus is snel gemaakt, ik krijg een nieuwe identiteitskaart. Mijn paspoort wordt ongeldig verklaard en doorboord met drie grote gaten zodat ik 'm mee naar huis kan nemen.
Even mijn paspoort laten verlengen. Jaja. Ik heb mijn lesje wel geleerd.
28-01-2004:
Vrolijk:
27-01-2004:
27-01-2003:
"Kom je vanavond langs? Ik moet met je praten," las ze in haar mailbox. Twee weken hadden ze elkaar niet gezien, noch gesproken. Ze mailde terug dat ze er zou zijn, ondertussen speculerend over hetgeen hij tegen haar zou zeggen. Ze hoopte er het beste van, ze kon zich niet voorstellen dat hij in twee weken tijd kon beslissen om drie jaar weg te gooien.
De hele dag was ze zenuwachtig geweest, maar toen het uur van de waarheid aanbrak was ze kalm. Eigenlijk wist ze dondersgoed wat hij zou gaan zeggen. En ze was er niet meer bang voor.
Ze belde aan, hij deed open. Ze begroetten elkaar met een zoen op de mond, maar zeiden verder niets.
Hij volgde haar naar zijn kamer, waar ze een plaatsje zochten. Zij op de bank, hij op de stoel ernaast.
Ietwat ongemakkelijke blikken werden uitgewisseld, maar na het aanbieden van een kopje thee kwam eindelijk het hoge woord eruit. "Ik zie ons niet samen oud worden."
Ze knikte. Ze had niet anders verwacht. Tranen sprongen in haar ogen, maar ze huilde niet. Ze hadden samen al zoveel tranen gelaten, elkaar al zo vaak getroost. Dat hoefde nu niet meer. Ze had er vrede mee.
Ze praatten nog wat na, maar toen was het de hoogste tijd om te vertrekken. Een laatste omhelzing, een laatste zoen op de mond.
Ze liep de trap af, verborg haar gezicht in haar sjaal en opende de deur. De tegemoetkomende kou sneed door haar ziel. Of waren het zijn woorden die haar deze pijn bezorgden?
Ze trok de deur achter zich dicht, hield de deurkruk een moment langer vast dan nodig was en stapte toen vastberaden de kou in. Ze balde haar vuisten die ze diep in haar jaszak had weggestopt. Ze was vrij.
26-01-2004:
Een zeer geslaagd WWW-evenement:
Het was dringen geblazen, maar na enig elleboogwerk is het dit lid van de Witte Sokkenclub gelukt om een foto van de witte tijgertjes te maken:
25-01-2004:
Lang niet gezien:
Heeeeey, wat leuk dat je er bent! Smak-smak-smak. Wat zie je er goed uit! Heb je iets met je haar gedaan?
Ja, het is korter hè, ik zie het. Ik vind het leuk!
Heeey, wat leuk dat jullie er zijn! Smak-smak-smak. Smak-smak-smak. Jeetje, wat zie jij er prachtig uit! Wie heeft je haar gedaan? Oh, een vriendin van je? Jeetje, wat kan ze dat goed!
Heeey, wat leuk dat jullie er allemaal zijn! Smak-smak-smak. Smak-smak-smak. Smak-smak-smak. Wat zie jij er goed uit! Ben je afgevallen? Ja? Goh hé, dat is duidelijk te zien. Mooi hoor. Hoe heb je dat gedaan? Een vriend? Oooooh, hihihihi. Nou meid, ga zo door, je ziet er top uit, hihi.
(...)
Ga je al nu al naar huis? Oh jammer. Moet je morgen vroeg werken? Hè, balen zeg. Nou smak werk smak ze smak en we spreken snel weer wat af, ok? Wel bellen hoor!
Echt waar? Wil je echt niet langer blijven? Nou ja, ik ga eigenlijk ook naar huis. Tot een volgende keer hè! Smak-smak-smak.
Nou zeg? Nu al naar huis? Smak-smak-smak. We hebben maar één biertje samen gedronken! Naaa goed, andere keer dan. Als je in de buurt bent bellen of esemessen hè, dan gaan we wat drinken.
Jaja, we bellen. Echt waar. Doen we.
24-01-2004:
Vaag:
Twaalf uur 's nachts. Ik passeer al fietsend een verlaten bouwterrein en een verlaten kantoorpand met een verlaten plein ertussen. Ik houd stil om de sfeer in me op te nemen. Ik voel mijn angst, maar mijn wil is sterker.
Ik scan het plein. Niemand te zien. Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en zet mijn fiets tegen een plantenbak. Ik rits mijn tas open en pak mijn digitale camera. Voordat ik me in de openheid van het plein begeef spits ik mijn oren. In de verte hoor ik stemmen en voetstappen die zachtjes tegen de hoge muren van het kantoorgebouw kaatsen. Ik verstop mezelf achter de grote plantenbak en wacht tot de mannen uit zicht zijn.
Dan maak ik met een kloppend hart foto's van het bouwterrein. De sfeer is mysterieus. Buitenaards. Onheilspellend. De machines zijn in diepe slaap, de wind heeft een stuk bouwplastic losgerukt en laat het klapperen. Ik zou hier de hele nacht kunnen rondhangen, genietend van de mysterieuze sfeer en er foto's van makend.
Als ik constateer dat mijn geheugenkaart vol is, zie ik in de verte een gestalte naderen. Ik berg mijn camera op en loop met grote passen naar mijn fiets. De man nadert snel en op het moment dat ik mijn fiets omkeer en weg wil rijden staan we oog in oog met elkaar. Ik zie een niet begrijpende blik in zijn ogen en een verbaasde doch vriendelijke glimlach. Ik doe alsof mijn neus bloedt, alsof het normaal is dat ik mij op dit tijdstip op een verlaten plein bevind en fiets zo snel mogelijk weg.
Thuis aangekomen blijken de foto's onscherp. Verkeerde instelling en een hand die niet steady genoeg was. Hun vaagheid ademt echter wel de mysterieuze sfeer die ik op dat moment proefde.
Mocht er een volgende keer komen dan neem ik een statief mee. En een bodybuilder.
23-01-2004:
Solo van Sarah Vaughan uitschrijven, documentaire over Nina Simone opnemen, repeteren met mijn combo, flyer voor jamsessie ontwerpen, twee jazz-standards transponeren en instuderen, boodschappen doen, piano-oefeningen studeren, naar het optreden van vriendinnen A. en K., mail beantwoorden, naar zangles, eten koken, ritmische schema van een jazz-standard instuderen, Pixel uit het behang halen, trappenanalyse van twee jazzstandards maken, gealtreerde toonladder instuderen, werken.
22-01-2004 Aanbieding:
Stel, u heeft een geweldig mooie broek gekocht. U bent er blij mee en showt uw benen met het nieuwe omhulsel aan iedereen die het wil zien. De broek kostte u een rib uit uw lijf, maar het was het waard.
Een week later loopt u langs de winkel waar u de broek heeft gekocht. Terwijl u even blijft staan en al mijmerend kijkt naar de kleding in de etalage ziet u tot uw grote ontsteltenis dezelfde broek hangen. In de aanbieding. Vijftig procent korting. U baalt en neemt een vloekmoment voor uzelf.
Nu waren de Aukje-schoenen die ik vorige week had gekocht helemaal niet duur. Maar toen ik gister langs de marktkraam met de inmiddels geslonken hoop schoenen liep moest ik toch even slikken. Aanbieding. Van drie euro voor één euro.
Grmbl.
21-01-2004
Publicatie:
Als mensen me vragen een situatie niet te publiceren, dan hou ik me daaraan. Ook al schrijf ik anoniem, noem ik geen namen van personen, vertel ik niet wat ze in het dagelijks leven doen, leest niet heel Nederland mijn log, ik publiceer het niet.
Ik baal daar wel eens van, ik onthou u daarmee sappige verhalen. Maar ik heb respect voor de persoon in kwestie.
Heleen van Royen heeft dat niet. Het maakt haar columns tot een dodelijk wapen, dat ditmaal Rob Oudkerk diep trof.
Ook al is Rob niet helemaal zuiver, dat hij is afgetreden vanwege een column met enige onwaarheden gaat mij te ver. Rob had zijn privéleven niet zo op tafel moeten gooien, dat is waar, maar Heleen is gevraagd het gesprek niet te publiceren, en indien ze dit wel wilde doen, geen namen te noemen. Ze hield zich er niet aan.
Bedankt Heleen.
Persoonlijkheid:
Het dubbelgevouwen witte papier met grijszwarte letters ligt op mijn deurmat als was het een pizzafolder. In eerste instantie loop ik het voorbij, maar dan trekt het slecht gekopieerde hoofd van Einstein mijn aandacht.
'Persoonlijkheidstest' staat er in grote letters boven zijn hoofd.
Ik loop terug, pak de folder op, vouw de bladzijde open en zie tot mijn ontzetting tweehonderd persoonlijke vragen in een petieterig klein lettertype op me afkomen.
"Is uw leven een constante strijd om het bestaan?" "Kent u maar een paar mensen die u echt heel graag mag?" "Vindt u het gewoonlijk moeilijk om eerlijk voor iets uit te komen en schuld te bekennen?"
De vragen zouden niet misstaan in de Viva, maar blijken afkomstig te zijn van Het Dianetics centrum Amsterdam. Er wordt geen uitleg gegeven over het doel van de test, er wordt zelfs niet vriendelijk verzocht om de test in te vullen en te retourneren. De test beveelt me echter wél dat ik de vragen naar waarheid moet beantwoorden om de accuratesse ervan te garanderen. Nou ja!
Het waardeloze flutpapier, met op de achterkant ruimte voor het invullen van allerhande persoonlijke gegevens, is niets meer dan een veredelde pizzafolder zonder persoonlijke adressering en zonder een envelop die de vertrouwelijke gegevens kan verzenden. Het bedroevende uiterlijk van de folder belet me om aan de test deel te nemen, laat staan terug te sturen.
Als ik de folder nog eens goed bekijk, lees ik dat Het Dianetics centrum Amsterdam onderdeel is van de Scientology Kerk.
Tsk. Ik had het kunnen weten.
In de papierbak ermee.
En laat de Scientology Kerk eens een publiciteitsmedewerker met een zak geld aannemen die wél goed uitziende tests kan maken. Wellicht levert dat nog enige respons op.
20-01-2004:
Spierballen:
Waarom heb ik altijd de onbedwingbare neiging om mijn spierballen te laten zien als ik iemand vertel dat ik zwem?
19-01-2004
Vrienden:
We zijn vrienden, met tussen ons in een maar die onze vriendschap elk moment kan laten bekoelen.
Zolang we niemand aan onze zij dulden, is er niets aan de hand. Dan ondernemen we dezelfde dingen als toen wij aan elkanders zij stonden.
Maar zodra er iemand anders in het spel is, nemen we afstand. Dan geven we elkaar de ruimte en kijken we toe, want we willen geen obstakel op het pad der liefde zijn.
Een raar gegeven, dat we allebei begrijpen.
We zijn vrienden, maar voor hoelang?
18-01-2004
Vijf:
Als ik bij mijn zus ben, is het te merken dat ik geen kinderen heb en zij wel. Ik doe en zeg de verkeerde dingen, omdat ik telkens vergeet dat mijn nichtje me nadoet en napraat. Bij de zin "Oh ja, Lars, is dat niet dat vervelende buurjongetje?" kan ik rekenen op verwijtende blikken van mijn andere familieleden.
Of wanneer ik mijn voeten op tafel leg en met de stoel wip. Binnen een mum van tijd ligt er op tafel naast de mijne een paar kindervoeten en even later valt ze achterover. Dan is het lastig om haar gedrag te verbieden, want tante Aukje doet het toch ook?
Vandaag is mijn nichtje vijf geworden. Hoewel ik nog steeds niet altijd verantwoordelijk gedrag vertoon, heb ik me in die vijf jaar opgewerkt tot favo-tante. Voor iemand die nooit wist hoe ze met kinderen om moest gaan is dat een hele eer. Maar ach, die status is ook snel bereikt aangezien we samen dansen op K3, met de barbie's spelen, tekenen en foto's maken:
En natuurlijk zal ik haar pushen om zangeres te worden. Wat? Zei iemand iets over onverantwoord gedrag?
17-01-2004
Platteland:
"Ik heb geen eten in huis, weet jij een pizzeria in de buurt waar ik een pizza kan halen?"
Ik frons mijn wenkbrauwen. "Een pizza halen? Het is toch veel gemakkelijker om een pizza te laten bezorgen?" merk ik op.
"Kan dat?" vraagt ze met een verbaasde bambi-blik in haar ogen.
Ik glimlach even van ongeloof. Ik ben nog nooit een student tegengekomen die niet op de hoogte was van het pizzabeleid in de stad.
Als ze mijn glimlach ziet schiet ze meteen in de verdediging. "Maar ik kom van het platteland, daar laten we nooit een pizza bezorgen! Ik weet niet hoe dat werkt!"
Het is overduidelijk dat ze een groentje is, nog nat achter de oren en niet op de hoogte van de geneugten van de stad.
Ik leg haar uit dat ze een pizzeria kan bellen, een bestelling kan plaatsen en binnen een half uur de pizzakoerier kan verwachten met een, hopelijk, warme pizza.
Als ik haar even later ijverig op internet zie zoeken naar een menu en een telefoonnummer van een pizzeria denk ik met enige schaamte terug aan de periode waarin ik mijn eerste schuchtere schreden in Amsterdam zette. Blikken vol ongeloof werden me toegeworpen omdat ik de woorden ciabatta en filet américain niet kende.
Maar ja, dat aten we niet op het platteland.
"Kost het bezorgen van een pizza ook geld?" vraagt ze terwijl ze geconcentreerd naar het beeldscherm blijft kijken.
Ik glimlach. Ze gaat het wel redden in de grote stad.
16-01-2004
Wit:
Ik was vandaag in het wit. Vond u het mooi?
Beetje saai hè. Het technisch mankement is nu verholpen, ik sta er weer gekleurd op. Hoewel, zwart-wit mag ik eigenlijk geen kleur noemen. Maar er is tenminste weer iets te zien. En da's fijn.
15-01-2004
Lijntje:
Ik liep naar zijn boekenkast met video's. "Zullen we Trainspotting kijken?" vroeg ik.
Hij knikte. We installeerden ons op de bank en lieten de heftige beelden op het scherm op ons inwerken.
"Wil je een lijntje coke?" vroeg hij halverwege.
"Pardon?" Ik knipperde even met mijn ogen. Hij vroeg het op een nonchalante manier, alsof ik dagelijks een lijntje coke door mijn neusgaten naar binnen snoof.
"Ik heb hier nog wel wat liggen."
"Snuif jij dan?" vroeg ik verbaasd. Natuurlijk snoof hij, domme vraag. Waarom had hij anders dat spul in huis liggen?
Ik dacht even na over mijn antwoord op zijn vraag. Dat ik er überhaupt over nadacht, al was het maar even, verbaasde me meer dan het feit dat hij snoof. Waar was die Aukje gebleven die blowen al heftig vond? Die altijd resoluut nee zei op elk aangeboden pilletje? Die ver uit de buurt bleef van elke vorm van drugs?
"Nou, dat lijkt me geen goed idee," zei ik enigszins aarzelend.
"Oké," zei hij. Ik bespeurde geen teleurstelling in zijn stem. Misschien had ik verwacht dat hij zelf een lijntje zou snuiven, maar hij bleef zitten waar hij zat.
"Wat doet coke eigenlijk met je?" vroeg ik nieuwsgierig.
Hij zette de video op pauze en vertelde over zijn ervaringen. Ik luisterde aandachtig. Stiekem had ik best zin om voor één keer recalcitrant te zijn. Om voor één keer een zijweg in te slaan die ik altijd links had laten liggen.
Maar ik kon de gevolgen ervan niet overzien. Het zou een kleurrijk oneindig avontuur kunnen zijn, maar ook een duistere doodlopende weg.
De oude Aukje keerde terug en zei resoluut: "Nee, ik doe het niet."
Hij knikte, pakte de afstandsbediening van de video en drukte op play. De beelden op het beeldscherm bewogen weer.
14-01-2004
Net als toen:
Zijn haar was korter.
De mijne ook.
Zijn kleding hipper.
De mijne ook.
We waren veranderd, maar dezelfde persoon gebleven. Een vernieuwde inhoud in een vertrouwde vorm.
We lachten om de dingen die we samen hadden beleefd. Jaren geleden alweer, toen we elke dag samen wilden zijn.
We dronken bier en wijn. Net als toen. De jus d'orange die we daarna bestelden vertelde ons dat we ouder waren geworden.
Een vleugje passie hing in de lucht, en bleef daar tot we afscheid namen.
Het was als vanouds, maar elk met een nieuw leven.
13-01-2004
De grote hoop:
Alle soorten en maten lagen door elkaar. Op een grote hoop bijeen gegooid alsof het afval was. Makkelijk, zo hoeft een marktkraam niet ingericht te worden.
Ik liep langs met mijn fiets aan de hand, keek opzij naar de grote bult, liep verder, keek toen nog eens en hield stil.
Ik had Aukje-schoenen gespot.
Er is geen specifieke definitie van het begrip Aukje-schoenen. Een collega kwam ooit met de term op de proppen toen ik haar mijn nieuwe broek showde. "Dat is echt een Aukje-broek," zei ze, waarmee ze op een nette manier verhulde dat ze de broek best leuk vond maar 'm zelf nooit zou kopen.
Aangezien ik geen steltbenen heb en de pijpen van een broek daarom vaak over mijn schoenen vallen, zijn hoge zolen een uitkomst. En ziehier, ik had schoenen met hoge zolen gespot die móói waren. Aukje-schoenen dus.
Ik trok de stoute schoenen aan, paste ze en keek samen met enkele voorbijgangers naar het resultaat. "Staat goed, staat goed," zei de dame die naast me kwam staan.
Mijn blik viel op het prijskaartje. Ik schrok ervan.
"Klopt deze prijs wel?" vroeg ik aan de marktkoopman.
Hij knikte.
De prijs bracht me aan het twijfelen. Ik bekeek de schoenen nog eens goed, draaide wat heen en weer, nam ze in mijn handen en controleerde of ze beschadigd waren. Toen wist ik het. Ik wilde ze.
"Dat is dan drie euro, mevrouw." De marktkoopman stopte de schoenen in een plastic tas en nam de euro's die ik hem overhandigde in ontvangst.
Tevreden met mijn nieuwe aanwinst liep ik naar huis.
Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat mijn Aukje-schoenen uit elkaar vallen.
12-01-2004
Stokjuh:
Er waart weer een stokje door weglogland. Sinds afgelopen vrijdag ben ik de trotse bezitter ervan dankzij Patrick. De opdracht van dit stokje luidt:
Wat staat er zoal in jouw boekenkast?
Een top-4 uit bovenstaande favoriete boeken:
* 1: De Ontdekking van de Hemel van Harry Mulisch, op aanraden van een collega gelezen omdat ik vol lof was over de Celestijnse Belofte. Inmiddels heeft de Celestijnse Belofte het veld geruimd voor het meesterwerk van Mulisch. Het boek heeft veel indruk op me gemaakt. Het liefst wil ik de voor mij interessante plaatsen uit dit boek bezoeken. Ik ben al in Westerbork geweest, Auschwitz, Florence en Rome staan nog op mijn lijst.
* 2: De boeken over Harry Potter van J.K. Rowling. Ik ben met het vijfde deel bezig en verbaas me elke keer weer over haar bijzonder mooie taalgebruik en de vele verschillende en daardoor ingewikkelde verhaallijnen.
* 3: De boeken van Darren Shan. Ze gaan over een jongen die als vampiersleerling door het leven gaat. Een welkome opvulling tijdens het wachten op het volgende Harry Potter-deel.
* 4: Een Phoenix uit de As van Henning Boëtius, een op historische feiten gebaseerde roman over de zoektocht van een man naar de oorzaak van de explosie die de zeppelin Hindenburg in 1937 liet neerstorten. De schrijver is de zoon van de man die destijds aan het roer stond van de Hindenburg. Wekenlang was ik gefascineerd door het verhaal en heb ik op internet artikelen verzameld over de Hindenburg. Uiteindelijk vond ik een artikel waarin Nasa de werkelijke oorzaak publiceerde. Een tegenvaller, aangezien deze oorzaak veel minder spannend was dan de oorzaak uit het boek.
En verder:
'Planeet Literatuur' van Ronald Giphart is een verzameling publicaties van Ronald Giphart over zijn passie voor literatuur, zijn favoriete boeken en auteurs en de capriolen in het literaire wereldje. Een koddig vakantieboek over literatuur.
'Atlas van de Belevingswereld', een prachtig verjaardagscadeau, de boekjes van Wipneus en Pim die de geur van nostalgie met hun meedragen en de boeken van Mieke Mosmuller-Crull. Ik weet niet goed meer waar haar boeken over gaan, maar het gevoel dat ik krijg als ik het boek zie staan zegt me dat ik het vaag, maar ook mooi vond.
Mijn voorkeur gaat uit naar romans met kloppende historische feiten. Ik heb er nog een aantal in de kast staan waar ik halverwege in gestrand ben, aangezien niet elk boek met deze ingrediënten een goed boek is.
Verder lopen de onderwerpen van mijn boeken nogal uiteen.
Dit stokje wil ik graag doorgeven aan Sanzine, eerdere eigenaren van dit stokje waren Sannet,Tink enPatrick.
11-01-2004
Mona Lisa Smile:
Ik bevond me gisterochtend bij de voorpremière van de film Mona Lisa Smile, waarvan Neneh op haar log de primeur had. Een echte vrouwenfilm had ik me laten vertellen, waardoor ik spijt had dat ik mij in het gezelschap bevond van een man. Maar bij het plaatsnemen op het balkon in de indrukwekkende grote zaal van Tuschinski constateerden we enigszins opgelucht dat ik niet de enige was met een man aan mijn zijde.
We zakten onderuit in de fluweelrode stoel, luisterden naar het gekraak van zakjes die her en der werden geopend, wachtten geduldig tot alle bezoekers een plek hadden gevonden en richtten toen eindelijk onze ogen op het witte doek.
We zagen Julia Roberts, die een baan accepteert als kunstgeschiedenislerares op een meisjesschool. De meisjes zijn intellectueel begaafd, maar hun toekomst ligt bij hun geboorte al vast: trouwen en huisvrouw worden. Julia Roberts probeert hier krampachtig verandering in te brengen.
De film speelt zich af in 1953 en is een aaneenschakeling van romantische en sfeervolle beelden. Het verhaal is goed, de details bijzonder. Zo verscheen, veel te kort overigens, Tori Amos als een echte jazzdiva op het scherm. En bij elk jazznummer dat op de achtergrond de sfeer bepaalde, veerde ik op om te horen of ik het nummer thuis kon brengen.
Tegen alle verwachtingen in bleken we Mona Lisa Smile een prachtige film te vinden. De eerste stappen buiten de bioscoop waren dan ook vreemd. Ik had even tijd nodig om van 1953 over te schakelen naar 2004.
10-01-2004
Paars:
Vijf jaar geleden had het af moeten zijn. De witte muur in de gang met dat schattige nisje erin. Maar destijds had ik geen idee wat voor kleur ik het moest geven. Ik begon met een paar streken geel, maar borg al snel de verfroller op. Ik was niet tevreden en wist zo gauw geen simpel alternatief. Jarenlang heb ik aangekeken tegen een witte muur met een roodgeverfd nisje en een paar gele verfstreken eronder.
Sinds gister zit er eindelijk een laag verf op. Paars. Ik had opeens zin in een paarse muur et voilà, na tig keer rollen heb ik een heftige paarse muur.
Helaas is de paarse verflaag (nog) niet resistent voor de klauwen van Scooszi:
Eigenlijk wilde ik de muur betegelen, met kapotte stukken gekleurde tegels. Misschien doe ik dat nog eens. Over vijf jaar ofzo.
09-01-2004
Strijkplank:
Er zijn mensen die hun spijkerbroeken en ondergoed strijken. Of nog erger: hun handdoeken.
Ik niet. Ik strijk maar een paar keer per jaar. Alleen als het echt moet. Omdat de kreukels in mijn pas gewassen kleding het vertikken er op eigen houtje uit te gaan.
Ik bezit echter geen strijkplank. Wel heb ik een strijkbout in de kast staan. Geen supersonisch stuk ijzer dat af en toe stoom moet afblazen, maar een ouderwetse die in een ver verleden mijn oudtante toebehoorde.
Maar de strijkplank blijkt een gemis te zijn als ik die ene leuke blouse vol kreukels moet strijken. Waar kan ik die blouse zo neerleggen dat hij niet kreukelt tijdens het strijken? De tafel biedt uitkomst, maar helemaal vlekkeloos gaat dat niet.
Nu stond ik zonet op zolder. U moet weten dat de zolder een verzamelplaats stortplaats is van spullen die de bewoners van dit pand liever kwijt dan rijk zijn. En omdat het er toch al een rotzooi is, blijven de spullen na een verhuizing gewoon staan. Voor mijn katten die er dikwijls vertoeven een paradijs, voor de huisbaas een hel, voor mij een uitkomst.
Ik zag namelijk net een strijkplank staan.
08-01-2004
Knip:
"Wie is er aan de beurt?"
"Ja, ik!" roept de vrouw naast me enthousiast. Ze staat op en loopt met grote onhandige passen naar de kapster.
"Wilt u uw haar laten wassen?"
"Nee hoor, ik heb het pas nog gewassen."
"Wanneer dan?"
"Oh, vorige week ofzo."
"Dan moeten we toch eerst uw haar wassen," zegt de kapster streng en neemt de vrouw mee naar het wasgedeelte.
Als ze even later teruglopen naar de kappersstoel, zie ik dat de kapster plastic handschoenen draagt. In eerste instantie denk ik nog dat de handschoenen handig zijn bij het wassen, maar als de kapster ze ook aanhoudt bij het knippen, begrijp ik dat ze problemen heeft met de hygiëne van het haar van de vrouw die niet helemaal bij de tijd lijkt te zijn.
"Wie is er aan de beurt?" vraagt een andere kapster.
Een meneer laat me voorgaan, zodat ik plaats mag nemen in de kappersstoel.
"Hoe wil je het hebben?" vraagt ze. Of ik mijn haar wil laten wassen en wanneer ik het voor het laatst heb gewassen wordt niet gevraagd.
Als ze na mijn uitleg begint te knippen, rekent de andere dame af. Bij het verlaten van de zaak wenst ze iedereen een gelukkig nieuwjaar.
De kapsters wisselen spottende blikken met elkaar uit en lachen smadelijk.
"Wat een raar mens," zegt hun lichaamstaal.
"Wat een rotkapper," denk ik.
07-01-2004
Suiker:
Er is een tijd geweest dat ik bang was voor de boze buitenwereld. Dat een ritje naar de supermarkt al te ver was. Dat ik Amsterdam ontvluchtte en op de boerderij onderdook.
Het vertrouwen in mijn lichaam en geest was kwijt. Ze hadden me in de steek gelaten. Op de boerderij vond ik het beetje bij beetje terug. De rust werkte helend.
Tegenwoordig draait mijn leventje weer op volle toeren. Ik heb mijn leven weer opgepakt bij waar ik gebleven was.
Maar soms overvalt de angst me. Als ik in het theater zit. Of tijdens een toets op school. Of als ik in mijn keuken sta en naar buiten kijk.
Dan moet ik mezelf streng toespreken. "Geen chocola meer eten, daar word je moe van!"
Ik zucht en zeg met hangende schouders 'ja' tegen mezelf.
Ik weet dat het moet. Want suiker maakt meer kapot in mij dan me lief is.
06-01-2004
Zee:
Hij is er.
Een zee van warmte en veiligheid overspoelt me. Ik laat me door zijn stroming meesleuren, maar voordat ik me kan laten verdrinken sleurt een rots in de branding me naar de kant.
Doorweekt sta ik met beide benen op het droge.
Ik recht mijn rug, breng mijn schouders naar achteren.
Ik tover een ondeugende glimlach op mijn gelaat. Mijn hand glijdt speels door mijn haar.
Hij is er. Met pretoogjes die me warm houden.
05-01-2004
Bikkels:
04-01-2004
Anne Frank:
Ik woon al zes jaar in Amsterdam, maar shame on me, ik had nog nooit het Anne Frank Huis bezocht. Ik had al wel de intentie gehad om het museum te bezoeken, maar liet me wegjagen door de lange rijen voor de kassa. De enige mogelijkheid om de rijen te vermijden is om 's ochtends vroeg óf tegen sluitingstijd te gaan.
Maar vanochtend, toen ik om kwart over acht mijn ogen opende, besloot ik dat het hoog tijd was voor een bezoek. Met enige tegenzin slingerde ik mijn benen uit mijn warme bed en wonder boven wonder volgde de rest van mijn lichaam.
Bij het aankleden hield ik rekening met de sfeer van het museum. Geen opvallende, kleurige kleding, behalve dan mijn roze jas, maar die zou ik vast wel in de garderobe kunnen hangen.
Om kwart over negen stond ik als een echte toerist bij de kassa. Geen rij, weinig bezoekers. Perfecte timing. Mijn roze jas hield ik noodgedwongen aan, er was geen garderobe te bekennen in het museum.
De reis door het museum duurde ruim een uur. De inrichting was sober maar vanwege de dagboekfragmenten op de muur, persoonlijk.
Ik kwam bij de beroemde boekenkast. "Hier heeft Anne gelopen," schoot het door mijn hoofd. Toen de kamer van de ouders van Anne. En de kamer van Anne zelf, waar alleen nog plaatjes van filmsterren op de muur te zien zijn.
Wat me het meest verbaasde was het prachtige toilet in het Achterhuis:
Maar het museum maakte minder indruk op me dan ik had verwacht. Dat ligt ook aan mijn eigen hooggespannen verwachtingen, die mijn bezoek aan Westerbork ook al lieten tegenvallen.
Mijn volgende reis gaat naar Auschwitz. Wanneer ik ga weet ik niet, maar ik verwacht dat het meer indruk op me zal maken dan Westerbork en het Anne Frank Huis.
03-01-2004
Behaard:
Mits ik de drie jaar lange 'relatie' op de basisschool niet meetel, begon ik mijn eerste lange relatie toen ik zeventien was.
Mooie jongen, lang blond haar, type gewone hardrocker. Ik ontmoette hem op de Havo, waar hij een klas hoger zat dan ik.
Via een vriend van hem kwam ik als zangeres terecht in de band waar hij toetsen speelde. Hij was iets ouder en had zijn rijbewijs al. Het duurde niet lang voordat hij aanbood om me na het repeteren thuis te brengen met de auto van zijn ouders. In het donker reden we naar mijn huis, onderwijl luisterend naar Queensrijche, Dream Theater of elkaar.
Onze eerste zoen volgde al snel, in de koude hal op de boerderij van mijn ouders waar ik hem in eerste instantie gedag zei, hem toen terugriep en hem zoende.
Al snel brak de zomer aan. Op een warme dag spraken we af dat hij me van het station in Leeuwarden zou ophalen. Ik zag de auto staan, liep er naar toe en voordat ik het portier opende zag ik door het raam zijn korte broek en zijn benen. Donker overmatig behaarde benen. Ieks!
Het was niet dat ik zijn benen niet eerder had gezien, maar in die auto, met de volle zon erop, moest ik toch even slikken.
Na drie jaar was ik verlost van zijn behaarde benen, maar haalde er daarna nog genoeg andere in huis. Een vriend van me plaagde me er dikwijls mee: "Terrasje pakken? Dan doe ik speciaal voor jou mijn korte broek aan!" Grmbl.
Inmiddels ben ik de 26 gepasseerd, de leeftijd waarvan men zegt dat het uiterlijk van de man minder belangrijk is voor de vrouw en het innerlijk des te belangrijker. Het is waar. Ik geef nog maar weinig om de behaarde benen van een man. Maar ik vraag me wel af hoe het zover heeft kunnen komen dat wij vrouwen alles in het werk stellen voor gladde, geschoren benen en mannen zonder blikken of blozen ongeschoren rond mogen lopen.
02-01-2004
Warmte:
Omdat ik niet zo veel geld te besteden heb, bestel ik soms spulletjes bij Wehkamp. Het fijne van Wehkamp is dat ik in termijnen kan betalen, het nadeel van Wehkamp is de bezorger, die altijd op een gênant luidruchtige manier een praatje maakt met de marktkoopmannen die voor mijn deur hun waar verkopen.
Toen ik een keer afwezig was wilde hij mijn bestelde spullen bij een marktkoopman achterlaten, maar deze was bang dat ik een heel scala aan vibrators had besteld en weigerde. Nou ja!
Ik kreeg genoeg van het gedoe rond Wehkamp, tenslotte is elke maand afbetalen ook geen fijne bezigheid, en bestelde lange tijd niets.
Tot vorige week. Ik wilde een electrische deken. De Wehkamp bood een schappelijke prijs en ik bestelde er meteen twee dekbedovertrekken bij.
Vandaag, toen ik de spullen thuisbezorgd kreeg, was eindelijk te merken dat de vorst haar intrede heeft gedaan. Dus duik ik vanavond in mijn fort van warmte en laat al glimlachend de vorst de rest van mijn huisje verkillen.
Alleen jammer dat het zo koud is als ik mijn bed uitmoet. Brrr.
01-01-2004
Jezus:
"Jezus, wat een vonken!" roep ik uit terwijl ik mijn hoofd met mijn handen bedek.
Ik sta op straat waar de vonken van een vuurpijl, die in een boom vlakbij me is terechtgekomen, naar beneden regenen.
Naast me staat een jongen die net als ik dekking zoekt.
Ik heb hem net ontmoet op een feestje waar ik maar tien minuten aan deelnam. Het moment waarop ik arriveerde stond hij samen met de andere feestgangers te swingen op de voor de gelegenheid in het leven geroepen dansvloer.
Om twaalf uur stellen we ons aan elkaar voor en delen drie zoenen uit. Als hij buiten mijn sterretjes aansteekt raak ik met hem aan de praat.
We praten over werk, onze leeftijd en komen erachter dat we al jaren vlakbij elkaar wonen.
"Jezus, klotevuurwerk!" roep ik tussendoor als er een rotje voor onze neus ontploft.
"En ik studeer ook nog theologie," hoor ik hem zeggen.
Shit. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en verontschuldig me voor mijn taalgebruik.
Hij wuift mijn verontschuldigingen weg en vertelt verder.
"... dan denk ik soms ook wel eens, jezus, hoe hou ik het vol!"
Verbaasd kijk ik hem aan, maar dan schieten we allebei in de lach. Iemand die theologie studeert is nog geen heilige.
