De onzin van zin:

Tijdens mijn studie vulde ik de nachten met lange gesprekken. Over de zin en de onzin van het leven. Het liefst met onbekenden, want die hadden een geheel eigen, voor mij onbekende en daardoor interessante visie. We discussieerden, of filosofeerden zoals we dat liever noemden. Was er leven na de dood, hoe zat het heelal in elkaar, was er een God, en hoe kan oneindig oneindig zijn?

Ik ontmoette een jongen die de hele dag door blowde. Een jongen die stotterde maar daar niks om gaf en communicatie ging studeren. Ik ontmoette een jongen die een voorstelling gaf in de stamkroeg. Naakt. Jongens met wie ik uren kon praten over het hier en nu, het leven, de zin en de onzin ervan.

Ik kon er geen genoeg van krijgen. Prefereerde zelfs een goed gesprek boven seks. Tegenwoordig is dat wel anders. Omdat discussiëren ook angsten oproept. De vergankelijkheid van het leven, het wegvallen van naasten, het zinvol invullen van je leven. Echt vrolijk word ik er niet meer van. Vooral omdat er met het ouder worden steeds meer aan de hand is. Op je twintigste kun je nog switchen in je keuzes, op je dertigste is switchen opeens niet meer zo makkelijk. Steeds meer dierbaren ontvallen je. En je beseft meer en meer dat het leven in een fractie van een seconde voorbij kan zijn.

Af en toe meningen uitwisselen en praten over emoties en gevoelens is goed. Ik heb er heus ook wel behoefte aan om mijn innerlijk de vrije loop te laten. Maar het discussiëren doet vaak meer met me dan ik wil. Roept angsten op die ik niet wil voelen en die niet nódig zijn om te voelen. Daarom discussieer, pardon, filosofeer ik veel minder dan voorheen en heb ik in de loop der jaren nuchtere mensen om me heen verzameld die me met beide benen op de grond houden. En openstaan voor een goed gesprek wanneer nodig.

27-01-2006

In een fractie van een seconde:

In een fractie van een seconde zie ik een fietswiel van achter de geparkeerde auto vandaan komen.
In een fractie van een seconde weet ik dat, wat ik ook doe, ik tegen dat fietswiel ga opbotsen.
In een fractie van een seconde probeer ik te remmen. Een reflex is niet af te remmen.
In een fractie van een seconde zie ik de botsing van jaren geleden in gedachten voorbij flitsen, toen een meisje door rood fietste omdat er toch een file van auto's stond. Dat er fietsers door groen licht reden was ze kennelijk vergeten. We vielen allebei. Ik heb mijn ene slot nooit meer teruggevonden.
In een fractie van een seconde bots ik tegen het fietswiel op.
In een fractie van een seconde ben ik vreselijk geïrriteerd. Hoe kon ze nu zo stom zijn om niet uit te kijken terwijl zíj van achter een geparkeerde auto vandaan kwam?!

Voor ik de kans heb om geïrriteerd te reageren vraagt ze me of ik nog heel ben. In een fractie van een seconde verbaast haar aardige opmerking mij. Ben ik even van mijn stuk gebracht. Maar niet voor lang. In een fractie van een seconde zeg ik dat ze voortaan beter moet uitkijken. En fiets dan in een fractie van een seconde weg.

26-01-2006

Silje is héél erg cool:

Twee dagen nadat ik Spinvis zag in Paradiso, werd ik, wederom in Paradiso, betoverd door de klanken van Silje Nergaard, een Noorse pop/jazz-zangeres. Eindelijk een zangeres die weet hoe ze zich moet kleden, het publiek moet bespelen en haar stem moet gebruiken. Wat een verademing!

Vanaf het moment dat ze het podium betrad was ik om. Haar naturelle uitstraling, haar professionaliteit en verlegenheid waren een gouden combinatie die iedereen deed smelten.

Ik had thuis, al luisterend naar de cd's, niet veel op met Silje. Ze raakte me niet zoals bijvoorbeeld een Rebekka Bakken. Maar tijdens het concert wist ze me vanaf het begin te overtuigen. Sommige artiesten zijn  gewoon interessanter op het podium, zoals een Spinvis. En een Silje dus ook.

25-01-2006

Spinvis is best wel cool:

"Ik ben een nagemaakte gek," schalde er wel eens uit de luidsprekers. Daar bleef het wat mij betreft bij. Maar als je vriend wél fan is en de stem van Spinvis daardoor iets vaker de huiskamer vult, dan ga je toch maar eens mee naar een concert. Omdat het best wel lekkere muziek is.

Tijdens zo'n concert is het altijd maar afwachten wat ik er van vind. In het begin had ik dan ook mijn twijfels. Hij kan helemaal niet goed zingen! Daarbij werd ik een beetje gallisch van al die namen in de liedjes. Robbie, Eva, dan weer Josephine en Mike. Sowieso ben ik niet iemand die graag naar Nederlandse teksten luistert.
Maar toen gebeurde er iets. Hans Dagelet nam zijn trompet ter hand en blies er op los. Flamingo! Opeens stond ik te dansen en het hield maar niet op. De stem van Spinvis verdween in de muzikale brij en daarmee werden de teksten onverstaanbaar. Beter!

Tot het eind bleef ik swingen en na het concert hoorde ik mezelf zeggen dat het te gek was. Spinvis is eigenlijk best wel cool. Of ik het nu thuis vaker ga draaien? Ik betwijfel het. Of ik nog een keer mee ga naar een concert? Alleen als het in Paradiso is. Of Melkweg.

24-01-2006

Onontdekte Idol:

Drie jaar geleden stond ik op het podium van de Griffioen in Amstelveen mijn eigen liedje te zingen met een waanzinnig goeie gelegenheidsband. Zo ook negen anderen. Allemaal in het kader van de workshop die we hadden gevolgd: het Vocalistenproject.
De jaren erop ging ik met een aantal vocalisten trouw kijken naar de volgende groepen die het Vocalistenproject hadden gevolgd en zichzelf presenteerden. Het niveau varieerde van vingers in je oren stoppen tot wow, goed man.

De laatste keer ontdekte ik zelfs een Idol in de groep. Een meisje dat zelf niet door heeft hoe goed ze is, wist de zangjuf van het project te vertellen. Dus stapte ik op haar af. Ik voelde me een beetje stom, maar ze móest het gewoon weten. "Je moet meedoen aan Idols, jij kan het echt ver schoppen daar!" Ze giechelde verlegen en wist niets anders uit te brengen dan 'dank je wel'. Maar wow, wat een uitstraling had ze, en wat een stem. Ongelooflijk dat ze zelf niet in de gaten had hoe goed ze was.

Dan was er nog een ander meisje dat tot tranens toe ontroerde met het nummer 'Fields of Gold' in de uitvoering van Eva Cassidy. Allles wat Eva zingt ontroert me, en dit meisje wist Eva dicht te naderen. Kippenvelwaardig. Na afloop stapte ik met zangvriendin A. ook op háár af en overlaadde haar met complimenten. Ze reageerde nuchter, daar hou ik wel van, mensen die met beide benen op de grond staan, en wist ons te vertellen dat ze geen idee had wat ze wilde met zingen.

Raar eigenlijk. Op dat podium stonden zo veel mensen die goed kunnen zingen, de avond was van zeer hoog niveau, maar er zijn er maar weinigen die ook echt iets met hun zangstem doen. Ze studeren af, gaan werken en zingen alleen nog maar onder de douche of tijdens de afwas. Niet iedereen heeft de aspiratie om er iets mee te doen. Misschien maar goed ook, anders zou Nederland overladen worden met goede zangeressen en is een eigen plek op zanggebied verwerven een stuk moeilijker.

23-01-2006

Verdonk wil landelijke gedragscode:

ROTTERDAM Minister Verdonk wil een code over gedragsregels die Rotterdam heeft gepresenteerd landelijk invoeren. In de code staat onder meer dat Rotterdammers elkaar niet mogen discrimineren en dat iedereen op straat Nederlands moet spreken.

Verdonk zei op een VVD-congres over integratie dat ze erg geïnteresseerd is in de gedragscode. Volgens haar zou de code voor alle gemeenten moeten gelden.

Eh, mag ik dan ook geen Fries meer spreken?

22-01-2006

Vroeger heette zoiets een stokje...

...maar tegenwoordig word je getagd, las ik bij Riepsie. En zo werd ook ik getagd zodat ik een aantal vragen mag beantwoorden. Steeds vier dingen mag ik noemen:

4... baantjes die je ooit hebt gehad:
kamermeisje op een cruiseschip: na 4 dagen kon ik niet meer lopen van vermoeidheid
medewerkster PTT: postcodes van handgeschreven kaartjes invoeren tot ik scheel zag
medewerkster 008: gekken bellen zelfs met betaalde nummers om mensen uit te schelden of grapjes te maken ("Geef me het nummer van Guus Hiddink, ik moet hem de juiste teamopstelling doorgeven want dit is niks," tijdens het WK-voetbal in 1998)

4... films die je niet vaak genoeg kunt zien:
Beautiful Thing (1996): het was de openingsfilm op het Filmfestival in Leeuwarden. De film heeft sindsdien zijn nummer 1 positie in mijn lijst niet meer verlaten.
Rosemary's Baby (1968): Toevallig laatst weer gezien en ik zat er weer helemaal in.
A clockwork Orange (1971): Intrigerende film.
Dogville (2003): Hoe je een verhaal op een totaal andere manier kunt verfilmen. Prachtig gedaan, ik ga de film binnenkort weer zien.
Daarnaast zou ik alle Hitchcock-films nog een keer willen zien.

4... woonplaatsen waar ik gewoond heb:
Mijn geboorteplaats in Friesland.
Ljouwert.
Amsterdam.
Voor de rest op verschillende huizen opgepast in Hoorn, Vroomshoop en een klein plaatsje in Limburg.

4... favoriete tv-programma's:
De Wereld Draait Door, en dan het liefst met Matthijs van Nieuwkerk. Enthousiast programma met leuke onderwerpen. Alleen het item 'Café de Wereld' mag van mij geschrapt worden.
Popquiz a Gogo: alweer met Matthijs van Nieuwkerk. En weer zo'n enthousiast programma!
Charmed: ik ben niet bij de Charmed Ones weg te slaan.
24: Gelukkig heb ik alle afleveringen op dvd zodat niet een week hoef te wachten.

4... vakantieplaatsen waar je vakantie hebt gevierd:
Londen: twee keer bezocht. Camden Market is bij mij favoriet.
Parijs: ook twee keer bezocht en twee keer de Eiffeltoren met de trap beklommen.
Waddeneilanden: hoe vaak ben ik daar wel niet geweest? Schiermonnikoog heeft de meeste indruk op me gemaakt.
Spa: dorpje in België waar Spa wordt gemaakt. De fabriek heb ik niet bezichtigd, maar o.a. dit en dit wel.

4... websites die ik dagelijks bezoek:
Degenen die pingen worden bijna dagelijks door mij bezocht. Degenen die niet pingen iets minder vaak.

4... lekkernijen
Chocolade
Croissantjes met kaas uit de oven
Stoofpeertjes
Kwarktaart

4... plaatsen waar je liever bent dan nu:
In de supermarkt (omdat ik nog boodschappen moet doen en het dan maar achter de rug is)
In bad (reken maar dat ik dat zo ga doen)
In Berlijn (maar dat komt nog wel)
Bij een goed concert (maar dat komt ook nog wel, heel snel zelfs. Hoop ik.)

4... loggers die ik ga taggen:
Robtheblob, Amiek, Gras Groeit, Pinksoup.

21-01-2006

Nul:

Jaren geleden belde ik met de Postbank om te vragen of ze mijn krediet van min nog wat wilden verlagen naar nul. De jongen die ik toen aan de telefoon had kon zijn oren niet geloven. "Maar mevrouw," stamelde hij terwijl hij een lach smoorde, "weet u dat wel zeker? Een krediet kost niets!"
"Nee, maar als ik rood sta wel," antwoordde ik geïrriteerd. Had ik eindelijk weer eens geld genoeg om niet van het krediet gebruik te hoeven maken, ging een lulletje rozewater me voor gek verklaren. Ik had een klacht in moeten dienen.

Uiteindelijk kreeg ik niet wat ik wilde: ik kon nog steeds tot -250 euro opnemen. En een Aukje doet dat dan ook. Gewoon opnemen tot het niet verder kan. Discipline is nooit mijn grootste vriend geweest.

Anno 2006, járen later, had ik eindelijk weer eens voldoende geld om niet meer in de min te hoeven staan. Met enigszins bibberende benen belde ik de Postbank. "Geen probleem mevrouw, dat regel ik voor u," zei de keurige jongeman aan de andere kant van de lijn. Geen gesmoorde lach, geen verbaasde toon, geen preek, ik mocht van hem gewoon op nul staan. "Over een paar dagen zult u merken dat er bij uw overzicht nul staat in plaats van -250."

Wow.

Ik zal nu vast behoren tot een minderheidsgroep in Nederland, maar schijt. Ik sta weer lekker op nul. Aan het eind van het gesprek meldde ik hem dat ik het fijn vond dat hij me zo goed had geholpen, omdat een andere medewerker me jaren geleden had uitgelachen. Boos worden op medewerkers van callcenters kon ik toen nog niet, maar vandaag de dag heel goed. En complimenten uitdelen inmiddels ook.

20-01-2006

Passen bij Perry:

Op de 1e etage bij Perry Sport in de Kalverstraat staat in het midden een pashok. Ik noem het de vissekom, want aan de ene zijde is een aquarium. Daar is vast over nagedacht: "Als mensen een badpak passen, moeten ze zich als een vis in het water voelen."

Het water van het aquarium is blauw, maar dat kan niet verhinderen dat je er dwars doorheen kan kijken. De eerste keer dat ik in dat pashok stond, snapte ik er niets van. Ik zag gewoon de kassamevrouw heen en weer lopen (de kassa zit aan de andere kant van het aquarium) en ik zag mensen over de afdeling schuifelen en de trap op- en aflopen. Ach, het zou vast zo zijn dat ik hen wel kon zien en zij mij niet. Het is tenslotte een pashok, daar is over nagedacht.

Maar gister vertrouwde ik het toch niet helemaal en bukte toen ik een tankini paste. Gelukkig reikt het aquarium niet tot de grond zodat ik nog een beetje ruimte had om een tankini over het hoofd te gooien. Maar handig is anders.

Toen ik mezelf weer helemaal had aangekleed en de tankini terug in het rek hing, liep ik om het pashok heen. Ik bleef voor de kassa staan, keek, keek nog eens goed en schrok me een hoedje. Ik kon dwars door het aquarium heen kijken! Hier was helegaar niet over nagedacht! Elke klant die bij deze kassa afrekende kon zien wie er in dat pashok stond. Elke klant die over de afdeling schuifelde kon zien wat er in dat pashok gebeurde.

Maar misschien had meneer Perry er juist heel goed over nagedacht. Een beetje bekijks op zijn tijd trekt natuurlijk ook klanten.

19-01-2006

Kalverstraat:

Vroeger was het leuk om door de Kalverstraat te wandelen. Dan ging ik met vriendinnen met de trein naar Amsterdam om een hele dag te winkelen. We liepen van het Centraal Station over de Nieuwendijk door de Kalverstraat naar het Waterlooplein. Aan het eind van de middag gingen we al wandelend terug naar het station. Er kwam geen tram aan te pas.
Het waren lange vermoeiende dagen. Maar dat gaf niet. Het was Amsterdam, winkelplek bij uitstek.

Vandaag liep ik weer door de Kalverstraat. Op zoek naar een tankini. Als je zwembroek van je kont afglijdt dan moet je wel. "Waar zijn de badpakken?" vroeg ik aan de V&D-dame. "Die zijn er nog helemaal niet!" zei ze. Alsof mensen niet zwemmen in de winter. Dus werd ik gedwongen de hele Kalverstraat door te lopen. Hoe verder ik kwam, hoe mistroostiger het er werd. De megagrote sportzaak was vervangen door Zara, de Adidas-winkel leek nooit bestaan te hebben en de winkelstraat puilde uit van sneakerwinkels. Waar was die speciale sfeer gebleven? Die het-is-cool-om-in-Amsterdam-te-winkelen-sfeer?

De Kalverstraat de duurste straat van Amsterdam? Wat een onzin. Wat een droevige shit. Misschien moet het Monopolyspel maar eens aangepast worden. Zet er een Albert Cuypstraat en een Haarlemmerstraat op. Veel beter!

16-01-2006

Gebabbel:

Eigenlijk zou ik over elke zin uit onderstaand stukje een stukje kunnen schrijven. Dat deed ik niet. Dan zou ik een week lang met schrijven bezig zijn. Niet dat dat erg zou zijn. Maar als ik een bepaald iets in mijn hoofd heb, en ik had onderstaande in mijn hoofd, dan moet het ook zo op papier. En soms moet je je stijl van schrijven doorbreken. Even iets anders. Anders wordt het ook zo saai.

De volgende dag had ik overigens nergens last van. Geen hoofdpijn, geen misselijkheid. Ik had een vrije dag (anders had ik het ook niet gedaan. Vroegâh, dan wel. Dan zat ik tot laat, soms tot 7 uur 's ochtends in de studentenkroeg en om half 9 met een duf kegelhoofd in de klas te zitten met uitzicht op een weekend waarin de slaap ingehaald kon worden). Ik trotseerde de kou en fietste naar het zwembad. De badmeester met zijn afrokapsel was cool. Hij vroeg me of ik lekker had gezwommen en of ik hier vaker kwam. Mijn zwembroek zakte steeds af onder water. Misschien was het hem opgevallen.

Ik moet écht een nieuw zwemding. Een tankini wil ik. Waarvan het gros van de mensen niet weet wat het is. Of is het inmiddels meer ingeburgerd? Een nieuwe badmuts heb ik al. Zwart dit keer.

Hé, keek u trouwens ook naar Jelle? Wat een heerlijk relaxte nuchtere gozer. Laat hem de komende vijftig jaar Lakeside maar winnen. Dat is toch een voordeel van darten: je kan mee tot je er bij neer valt. Dat is met het schaatsen wel anders.

Ik wilde een film kijken vanavond. Maar wist niet welke. Dus ben ik maar gaan babbelen. En natuurlijk ga ik zo Amerixa's Next Top Model kijken. Spanning en sensatie: er valt iemand flauw! Dan krijg je van anorexia gecombineerd met spanning.

Ik wens u een fijne avond en een goede nacht en een goede morgen en een goede overmorgen en een fijne week.

13-01-2006

Een avondje stappen met B.:

- Wat een ranzige wijven hangen er aan de bar.
- Zie ik dat goed? Kan ik dwars door de oorlellen van de barkeeper heen kijken? Ja, je kan er nu een peuk doorheen steken, dat kon de vorige keer nog niet.
- Ben je Braziliaans?
- Hoe lang woon je al in Nederland? Zeven jaar? Nee, ik ben echt niet Braziliaans.
- Nee, ik hoef geen sterke drank, ik ben van de Smirnoff. Shit, de Smirnoff hier is veel sterker en heftiger dan de Smirnoff die ik thuis in de koelkast heb liggen! Het is onbeleefd om een gratis drankje te weigeren, vindt de barman. In één keer achterover gooien, dat doe ik hem niet na. Maar nippend kom ik een heel end.
- En toch heb je een Braziliaanse mond.
- Krijg ik nu drie zoenen van een ouwe lul uit Italië die op vakantie is in Amsterdam? Ow.
- Op de foto? Die mannetjes negeer ik altijd! Nu niet Aukje, ik wil een foto. Maar dat kost 5 euro! Nou en?
- Je zit me voor de gek te houden, dit is echt geen Smirnoff. Oh, jawel dus. Sjee, nog één?
- Wie is dat ranzige wijf aan de bar? Oh, dat ben ik. En ik ging alleen maar kijken bij een zangavond!
- Jemig, wat stink jij uit je mond naar drank!
- Ik ben misselijk...

11-01-2006

De aanslag:

Het was grauw en grijs toen ik vandaag wakker werd. Een perfecte dag om naar de mondhygiëniste te gaan. De tandarts had me al vaak gezegd daar naar toe te gaan, maar ik had het tot nu toe altijd vertikt. Tot ik besloot dat het misschien wel eens goed zou zijn om naar hem te luisteren.

Ik was wel wat gewend van mijn eigen tandarts, die kon aardig ravotten met mijn gebit. Dan voelde ik dagen later de pijn nog. Ik was daarom ook niet zenuwachtig. En bovendien steekt een mondhygiëniste geen boor in je mond, dus daar hoefde ik ook niet bang voor te zijn.

Maar heel relaxt lag ik niet in de stoel toen ze mijn gebit ging schoonmaken. Dat hardhandige gepiel is aan de ene kant wel lekker, want wat een fijn gevoel om je eigen gebit schoon te laten maken. Maar aan de andere kant kon het me niet snel genoeg voorbij zijn. "We zijn er bijna hoor." Pfieuw.

Het polijsten was wel een fijn gevoel. Een fijne fluoridesmaak in mijn mond en het idee hebben dat mijn gebit nu écht mooi wordt. En dat bleek toen ik thuis eens goed in de spiegel keek. De aanslag op de onderste tand was geheel verdwenen.

Een aanslag op mijn gebit deed de aanslag verdwijnen. Driewerf hoera voor de mondhygiëniste.

08-01-2006

Oostenwind:

In het hoge noorden vindt de sneeuw het nog steeds behaaglijk koud. Ik zie haar liggen in de bermen als we langs de weilanden rijden. Er waait een gure oostenwind. Dat kan je voelen, maar ook zien aan de wijzer die op het dak van de boerderij staat. Maar hoe weet je nou of zo'n pijl naar het oosten of westen wijst?

In het restaurant Siderius in Leeuwarden toosten we met vrienden op het nieuwe jaar. De babbelgrage eigenaar brengt nog wat extra warmte in de tent met zijn vrolijkheid. "Ken je hem?" vraagt mijn gezelschap aan me. Nee. Maar ons geouwehoer doet lijken alsof dat zo is.

We drinken nog wat in Silbermann en rijden in het pikkedonker terug naar de boerderij. Vroeger fietste ik langs deze weg naar school. Toen waren er nog geen lantaarnpalen die het fietspad verlichtten. Deed de dynamo al het werk. Langs het grootste deel van de route staan nog steeds geen lantaarnpalen en blijft het pikkedonker. Op het licht van de koplampen van de auto na.

We slapen in de oude kamer van mijn broer waar het voor de sneeuw goed toeven zou zijn. Gelukkig hebben wij een electrische deken en kruiken om de kou buiten te sluiten.
De volgende dag nestelen we ons na een lekker warme maaltijd in de trein en laten we ons rijden naar Amsterdam. Waar het toch een paar graadjes warmer is dan in Friesland.

06-01-2006

Met de neus in huis vallen:

Ik zie haar spartelen. Maar als ze zichzelf op vier pootjes heeft gezet kijkt ze schichtig trots in het rond. Het is de eerste keer dat Pixel de steile trap naar beneden heeft weten te bedwingen en haar angst boven heeft gelaten.

Haar angst voor het onbekende op de benedenverdieping was voorheen dermate groot dat ze niet naar beneden durfde. Af en toe nam ik haar mee op mijn schouder, maar nooit was het veilig genoeg geweest. Binnen tien minuten klauterde ze weer naar haar veilige boven.

Vandaag had ik haar al eerder naar beneden gehaald. We keken samen naar The I Inside. Wederom een film over geheugenverlies. De slechtste tot nu toe, maar interessant blijft het gegeven wel. Halverwege de film ging ik eten koken en ging Pixel weer naar boven. Maar tijdens de maaltijd met vieze spaghetti van 15 eurocent (koop nooit spaghetti van 15 eurocent tenzij je een kleffe maaltijd wilt) en de lekkere Italiaanse kruidensaus (dat dan weer wel) viel ze van de steile trap af. Uit vrije wil.

Ik pakte haar op, zette haar op mijn schouder en liet haar meekijken. Ze werd geaaid, zelfs door handen die ze nog niet voor de volle honderd procent vertrouwde. Ze liet het toe. En genoot. Ze trippelde op de bank heen en weer, leek niet bang te zijn voor de andere katten. We keken de film af en nu nog ligt ze tussen mijn armen terwijl ik type. Ik ben trots op mijn kleine zwarte dikkige meis. Nu nog de kunst van het traplopen leren beheersen en dan komt het met de neus ook wel weer goed.

02-01-2006

Een tweede weg:

Soms vind ik mezelf best een goede zangeres. Luister ik vaak naar mezelf. Ik ken alle minputen uit mijn hoofd, maar opeens hoor ik de pluspunten. Dan frustreert het me wel eens. Waarom kan ik niet uit mijn dak gaan op een podium? Waarom wíl ik niet uit alle macht op een podium staan? Waarom oefen ik me niet een ongeluk om beter te worden?

Als ik naar Idols kijk kan ik genieten van de jongens en meiden die op het podium uit hun dak gaan. Die écht goed zijn (voor mij zijn dat 1. Floortje, 2. Aäron, 3. Marescha 4. Raffaëla en 5. Angelique) en de sterren van de hemel zingen. Ik spoel door het gebabbel heen, luister alleen naar hun zangstemmen. Ik zie ze tijdens het optreden genieten. Ik zie ze ook zenuwachtig zijn, maar het heeft niet veel invloed op hun stem. Omdat 'ie toch al supergoed is. Volgens mij is dit de beste editie Idols ooit.

Ik heb mijn eigen pluspunten. Hoef me niet te meten met Idolskandidaten. Hoef er ook niet aan mee te doen, ik zou niet eens door de eerste ronde komen. Mijn stem is niet geschikt voor dat soort dingen. Laatst zei iemand dat ik musicalnummers zou moeten zingen. Sondheim bijvoorbeeld. Omdat ik een nette prettige luisterstem heb. Ik ken Sondheim niet eens. Tijd om me daar eens in te verdiepen.

Ik ben nog steeds aan het twijfelen of ik een tweede weg zal inslaan. En hoe ik dat ga doen. Waar wil ik heen?

01-01-2006

Het vuurwerk voorbij:

We dansen op rare muziek, maar dat geeft allemaal niet want het is Oudjaar. We eten oliebollen en spoelen het weg met een biertje (of een sapje zoals ik). Om 12 uur zoenen we, zoenen we nog meer en steken vuurwerk af. Ook ik. Hoe lang is het niet geleden dat ik vuurwerk afstak? Heb ik eigenlijk wel ooit vuurwerk afgestoken dan? Een sterretje in mijn hand toen ik klein was, dat is wat ik me kan herinneren. Verder dan dat ben ik waarschijnlijk nooit gekomen. Maar klein vuurwerk, dat durf ik nog best af te steken. Al is het soms rennen en uitkijken geblazen om niet geraakt te worden door gillend vuur.

Daarna luisteren we weer naar rare muziek, waar de één vrolijk van wordt en de andere depressief. We trekken gekke bekken naar de camera en ploffen op de bank neer om te kletsen. Tot het tijd is om naar huis te gaan.

Oudjaar is nooit mijn feest geweest. De opgedrongen gezelligheid, iets waar ik met Kerst geen moeite mee heb, kan me gestolen worden. Maar soms kan opgedrongen gezelligheid best gezellig zijn. Zoals gisteravond. Eigenlijk kan ik voor het eerst zeggen dat ik op een leuk feest was. Als dat geen goed begin is van 2006 weet ik het ook niet meer.