31-01-2007

Filmpjus (7):

Donkere dagen zijn bij uitstek geschikt om films te zien:

1. Star Trek Generations (1994)
Ik ben en blijf een Trekkie, en deze film ging er dan ook in als zoete koek. Leuk detail: Captain Kirk speelt mee.

2. The Departed (2006)
Een film over de jacht op de maffia, geregisseerd door Martin Scorsese met in de hoofdrollen Leonardo DiCaprio, Matt Damon, Jack Nicholson en Martin Sheen. Allemaal toppers, waardoor de verwachtingen hooggespannen zijn. Gelukkig maken ze het waar. Topfilm!

3. An American Werewolf in London (1981)
Bij het laatste shot dacht ik, hé, die film heb ik eerder gezien. Maakt niet uit, van de rest kon ik me weinig herinneren. Deze film bevestigt maar weer om nooit alleen (of met z'n twee) in het donker al backpackend aan de wandel te gaan.

4. Danika (2006)
Danika is getrouwd en heeft drie kinderen, maar is constant bang dat haar kinderen iets zal overkomen. Die angst uit zich in visioenen, die ook echt lijken te gebeuren. Het eind stemt tot nadenken en maakt de film zelfs beter.

5. The postman always rings twice (1981)
Remake van de klassieker uit 1946. Cinematografisch interessant, zeker het begin. Ondanks de prachtige rollen van Jack Nicholson en Jessica Lange duurt de film iets te lang en is het eind wel heel abrupt.

6. The Wicker Man (2006)
Remake van de film uit 1973. Geen goede overigens, wel een vermakelijke. Nicolas Cage komt in de hoedanigheid van politie-agent terecht op een privé-eiland waar vrouwen de dienst uitmaken, om op zoek te gaan naar het verdwenen dochtertje van zijn ex. Alleen al om die ingrediënten is de film de moeite waard.

7. Frostbiten (2006)
Zweedse film over vampiers. De beelden zijn afstandelijk en hebben een donkere sfeer. Een groep jongeren organiseert een feestje. Maar het loopt, zoals verwacht, íets uit de hand.

8. Jarhead (2005)
Waarom is iedereen toch zo enthousiast over deze film? Na één uur had ik het wel gezien, zodat ik door het tweede deel heen ben gespoeld. Te langdradig, dertien in een dozijn, maar wel een goede rol van 'Donnie Darko' Jake Gyllenhaal.

9. Madonna: Innocence Lost (1994)
Als Madonna-fan is het altijd leuk om een film over het leven van Madonna te zien. Ze heeft echter nooit haar medewerking of goedkeuring gegeven. Geeft niks. Terumi Matthews speelt een prima rol, lijkt op Madonna en kan ook nog leuk dansen en (beter) zingen.

10. Wilderness (2006)
Jonge delinquenten worden naar een onbewoond eiland vervoerd om hen discipline bij te brengen. Maar is het eiland wel zo onbewoond als ze denken? Standaard verhaal van een groepje jongeren dat moet zien te overleven. Een concept dat al tig keer is uitgemolken, maar in deze film toch enkele verrassingen voor de kijker in petto heeft.

11. Night Skies (2007)
Het idee voor deze film is interessant: op 13 maart 1997 werd door een record aantal mensen UFO-lichten waargenomen. 'Night skies' vertelt het verhaal van een groepje jongeren dat na een ongeluk in contact komt met Richard. Ze vertrouwen hem niet, maar zijn gedwongen met hem samen te werken. De film zit vol clichés, en we kennen het verhaal van een groepje jongeren dat moet vechten voor hun leven nu wel. En nee, dat het is gebaseerd is op een waargebeurd verhaal maakt het in dit geval ook echt niet interessanter.

12. Nine Lives (2005)
Deze film vertelt het verhaal van negen vrouwen. In de verhalen wordt gelinkt naar de andere verhalen. Maar jemig, wat zijn de verhalen dramatisch en saai. Eén groot drama!

29-01-2007

Mennokwis

In 2003 en begin 2004 deed ik fanatiek mee aan de quizzen van Swanz. In totaal won ik vier keer en belandde daarmee in zijn Hall of Fame. Maar ook goede dingen moet je een keer een halt toeroepen, zeker als het je een heel weekend kost. Ook andere loggers kwamen met quizzen op de proppen, ik noem Elmer en Orangez (wiens site trouwens gehacked lijkt te zijn, of het is zijn manier om afscheid te nemen van het loggen). De uitslag van de doorlopende quiz van Elmer werd nooit bekend, hij stopte met loggen. Bij Orangez behaalde ik een gedeeld tweede plaats (of was het nou een derde?).

Sinds een paar weken is er wéér een nieuwe quiz in logland, op Mennomail. Elke vrijdag een reeks foto's met vragen, elke maandag de uitslag. Maar ik had geen zin meer in een quiz. Veel mensen zullen naar de vragen kijken en insturen wat ze wéten. Maar ik word fanatiek en kan het niet hebben als ik een aantal vragen niet weet. En dan ga ik googelen. Een heel weekend lang. Verspilde tijd, zeker als iemand anders wint. Maar toen ik afgelopen vrijdag de quiz zag en meteen al zes (ik dacht zeven) vragen wist, kon ik het niet laten. Ik hield het googelen dit keer binnen de perken, en kwam uiteindelijk op negen goede vragen (ik dacht tien). Toen was het afwachten. Zou Swanz meedoen? Want ja, als je zelf al jarenlang quizzen maakt, ben je er zelf ook goed in. Dat had hij al bewezen door de vorige kwis op zijn naam te schrijven.

Zonet las ik de uitslag. Gedeelde eerste! Ha! Maar wat heb ik nou gewonnen? Een joker? Om in te zetten bij de volgende kwis? Damn, daar gáát mijn volgende weekend!

27-01-2007

Klantenservice:

Ik ben blij dat de meeste klantenservices tegenwoordig per email bereikbaar zijn. Het is nu eenmaal makkelijker om een email te versturen dan te bellen of een brief te schrijven. En door het bereikbaar zijn per email, klim ik sneller in mijn toetsenbord.

Zo was de Etos Exotische Diksap tijdelijk niet leverbaar. Geen probleem, kan gebeuren. Maar toen het product weer in de schappen stond, zat er een aluminium in plaats van een plastic dop op. Onhandig, want bij een aluminium dop blijft alle diksap aan de rand plakken, zodat je elke keer plakhanden hebt als je diksap inschenkt. Daar wilde ik het fijne van weten. Ik stuurde een email naar de Etos klantenservice. Een paar dagen later kreeg ik een email terug: De aluminium doppen waren tijdelijk. Zodra ze overal in omloop zijn geweest worden de plastic doppen teruggeplaatst. Mooi!

Daarna was het Parool aan de beurt. De krant was al drie dagen niet bezorgd. Ik diende een verzoek in voor nabezorging, maar ook die kranten lagen niet op de deurmat op het afgesproken tijdstip. Echter had ik die ochtend wel de krant van de vorige dag zien liggen, en 's avonds was deze foetsie. Dat gaf te denken. Dus klopte ik aan bij mijn buuf. Bleek dat zij een proefabonnement had en alle kranten voor mijn neus had weggekaapt. Behalve de zaterdagkrant. Die was echt niet geleverd. Ik mailde wederom het Parool. Dat de krant dan dubbel bezorgd moest worden, net als de weken ervoor, en of ze de zaterdagkrant nogmaals in de nabestelling wilden doen.

Niet veel later werd ik door een aardige en behulpzame mevrouw van het Parool gebeld. Bleek dat het proefabonnement van mijn buuf een week geleden was verlopen. Al die kranten waren van mij! En de zaterdagkrant zou ze opsturen. Ik dankte haar vriendelijk, waarop ik weer bij mijn buuf aanklopte. Ze schaamde zich diep. "Dat wil ik vergoeden!" riep ze. Ik wuifde haar opmerking weg en vroeg haar of ze de kranten op de trap wilde leggen als ze ze had gelezen. Een week lang de krant missen was geen ramp.

Gister had buuf de vrijdagkrant keurig netjes in mijn postbakje gelegd in plaats van op haar eigen tafel. Maar vanochtend was de deurmat wederom leeg. Geen zaterdagkrant. Hoog tijd om die aardige mevrouw van de klantenservice wéér een mail te sturen.

23-01-2007

CV (2):

"Ik zag een zwarte poes naar beneden rennen, maar toen 'ie weer naar boven wilde viel ze."

Dat was Pixel. Pixel had zich verstopt in de kast waar de ketel werd vervangen, óf onder het bed in de slaapkamer waar de laatste leidingen werden aangelegd. Het was ook de dag dat lief en ik beide moesten werken en dus niet aanwezig waren bij de laatste bouwdag van onze cv.

Het werd Pixel kennelijk te veel, al dat lawaai en die mensen. Ze vluchtte, maar kon op haar etage geen veilig heenkomen vinden. Want in elk gedeelte, zelfs in de badkamer, werd gebouwd. Naar beneden was de enige optie. Iets dat ze nooit deed. Pixel was een bovenpoes. Beneden voelde ze zich niet thuis.

Waarschijnlijk besefte ze dat, eenmaal beneden. Maar die steile trap omhoog was voor haar dikke en ongeoefende lijfje een brug te ver. Dus verschool ze zich in het hoekje naast de bank, waar mijn lief haar vond. Hij belde mij. Want Pixel is voor iedereen bang. Ook soms voor mij, als ik te snel op haar afstap. Het gaat al beter en beter, maar toch ben ik nog steeds de enige bij wie ze zich veilig voelt. Out of the question dat lief haar kon oppakken om haar naar boven te brengen. Ik zat nog een paar uur op mijn werk, balend, zorgen makend. Eenmaal thuis vond ik dat ze zich op haar manier toch had opengesteld naar haar omgeving toe. In plaats van haar hoofd achter de bank te wurmen, keek ze de kamer ín. En eenmaal boven sloop ze maar een paar minuten rond voor ze krioelend op de grond genoot van mijn hand.

Voor een schuw ding had ze zich kranig geweerd.

De cv is nu een week oud, en bevalt goed. Alleen heb ik een kuchje ontwikkeld door de droogte. Ik moet dringend van die waterdingetjes kopen om de droogte tegen te gaan.

22-01-2007

BMG:

Vorige week zat ik bij de blauwe mannen. Blue Man Group. Een hit in Amerika, nu is de rest van de wereld aan de beurt. Dat moest ik natuurlijk uitchecken.

Toen ik vlak voor aanvang van de show plaatsnam, werden twee meisjes uit de rij voor mij aangesproken door een lid van de crew. Ze giechelden, stonden op en liepen met het crewlid naar de uitgang. Toen de show begon, waren hun stoelen nog leeg.

Al bij de eerste minuten schudde ik mijn hoofd. Het was allemaal goed hoor wat ze deden, heel knap ook, maar het raakte me voor geen meter. Dat schudden van mijn hoofd werd heviger toen na een kwartier de show werd onderbroken door 'laatkomers'. Die 'laatkomers' waren de twee meisjes die voor aanvang van de show werden meegenomen door het crewlid. Verbolgen was ik. Laatkomers uit je eigen publiek gaan halen, hoe ont-zet-tend fout!

Nee, die blauwe mannetjes vond ik helemaal niks. Best een aardig spektakel en ik weet zeker dat een hele hoop mensen het wél leuk vinden. En da's mooi hoor. Maar niks voor mij!

20-01-2007

Kookster:

Ik ben een ster in koken. Vies koken welteverstaan. Zo presteerde ik het deze week om mijn lief twee vieze maaltijden te serveren. Ik was de geijkte maaltijden zat en daardoor in voor een experimentje. Mijn eerste experiment: paddenstoelenrisotto met spinazie. Goed, ik was de groentebouillontabletten vergeten. Dus de risottorijst smaakte iets minder lekker dan het recept had voorgeschoteld. Maar dat was niet het enige. Er miste wel meer. Voor het gevoel dan. Het was saai. Lief nam een paar happen en schoof het aan de kant, ik hield het iets langer uit, maar lekker was anders.

Mijn tweede experiment was een recept van de gezondheidskalender die ik had gekregen van Sinterkerst. Een zeer interessante kalender, en ik geloofde de makers van de kalender op hun woord. Dit móest wel lekker zijn. Boerenkoollasagne. Ik had beter moeten weten. Die woorden vloeken met elkaar. Ik vind boerenkool helemaal niet lekker. En hoewel ik dit keer alle ingrediënten had en de gebruiksaanwijzing keurig netjes had opgevolgd, smaakte het nergens naar.

boerenkoollasagne die er hier iets anders uitziet dan bij mij

Ik snapte er niks van. Maar ik had er wel van geleerd. Conclusie:

a) niet te veel experimenteren in één week
b) geen vegetarische shit meer maken
c) vooral geen gezonde shit meer maken
d) ik kan niet koken van papier

Overigens is het me één keer wel gelukt, bij een recept van www.snelklaar.nl (ranzige naam trouwens). Met zalmmootjes en broccoli. Dat was écht lekker. Maar wat ik vooral goed kan is afkijken. Als ik bij iemand eet, kijk ik mee hoe het gerecht wordt klaargemaakt. Eenmaal thuis is draai ik mijn hand er niet voor om. Visualiseren. Dat is het hele eieren eten.

18-01-2007

Koppig:

Ik ben best wel koppig. Want in zo'n storm ga ik gewoon fietsen. Ik had namelijk zangles. De wind blies me nog redelijk gemakkelijk naar de place to be. Alleen zijstraten waren verradelijk. Maar ik had gister met mezelf afgesproken om na zangles een Marlies Dekkers te kopen. En als ik dat eenmaal in mijn hoofd heb gehaald, is het er niet uit te krijgen. Zelfs niet door zo'n storm.

Bij tegenwind slaakte ik als een echte oervrouw kreten uit om kracht te genereren. Ik zong ook. Als ik wind mee had. Het viel me vooral erg tegen en ja, eng was het ook. Maar ik moest en zou een nieuwe Marlies Dekkers. Ik had de oude zo vaak gedragen dat deze het had begeven. En geen betere bh dan een Marlies Dekkers-bh. Bovendien was het uitverkoop.

Ergens onderweg sms-te lief. Of ik wel voorzichtig deed. Hij kon de ernst van de storm zien op internet. Ik voelde die ernst, maar vervolgde eigenwijs mijn weg, al lette ik na zijn sms beter op bouwketen (enkele waren al de lucht ingevlogen), hijskranen (Amsterdam staat er vol mee, in Utrecht ging het mis) en dakpannen.

Ik kocht een Marlies Dekkers. "Laat 'm niet wegwaaien," zei de verkoopster. Met een rood aangelopen en bezweet hoofd arriveerde ik in één stuk weer thuis. Blij als een kind met de op de kop getikte Marlies Dekkers.

Thuis was de schutting van het balkon afgebroken en de ramen deinden vervaarlijk heen en weer. Niet veel later viel aan de overkant van de straat een plexiglasplaat stuk op de stoeptegels.

Ik was verdomd koppig geweest om me buiten op straat te begeven. Maar ik had wel een mooie Marlies Dekkers. En dat kon echt geen dag wachten.

17-01-2007

Pake:

Ik had één Pake. Pake H. Hij overleed ergens rond mijn zeventiende, een paar jaar nadat mijn beppe was overleden. Pake en beppe woonden in het huis waar ik was geboren. Mijn ouders en zij hadden huisruil gedaan: toen ik drie jaar oud was verkasten wij naar hun boerderij en zij naar mijn geboortehuis.

Vanzelfsprekend was ik vaak in mijn oude huis te vinden. Niet omdat ik het er zo leuk vond, maar omdat mijn ouders en grootouders samen de krant lazen, zodat ik, samen met mijn moeder of alleen, regelmatig de krant ophaalde. Ik herinner me een keer dat ik even moest wachten, omdat ze de krant nog moesten pakken. Ik ging zitten aan tafel, in een veel te warm huis met mijn jas nog aan.

Terwijl beppe de krant opzocht, was pake tv aan het kijken. Ik keek even mee, maar schrok toen het kanaal opeens veranderde. Pake zat nog steeds op zijn stoel, hoe kon hij zonder op te staan het kanaal verande...? Toen zag ik het. Afstandsbediening. Verborgen achter de arm van pake. Ongemerkt probeerde hij het apparaat te bedienen. Ik zei niets. Pake had ook niet gewild dat ik iets zei. Hij schaamde zich.

Afstandsbediening aanschaffen was voor hem een teken dat hij oud werd. Te oud om handmatig de televisie te bedienen, zoals wij thuis deden. Wij konden kwiek uit onze stoel opspringen, al waren we daar vaak te lui voor. Pake was niet lui. Pake was oud.

Ik hoop maar dat pake in het bejaardenhuis waar hij niet veel later naar toe verhuisde zonder schaamte de afstandsbediening gebruikte. Dat hij zich deze luxe openlijk permitteerde. Want het duurde niet lang voor de afstandsbediening luxe artikel af was en gangbaar werd in de huishoudens.