29-01-2008

Weerstation:

Op onze voordeur zit een sticker waarop staat dat we maar 1 x reclame willen. Toen we dat nog niet hadden, werden we overspoeld met reclamefolders die we zelf weer naar het oud papier konden brengen.
De folderrondbrengers moesten even wennen toen we via de sticker hadden aangegeven maar 1 x reclame te willen, maar inmiddels hebben ze het door. Neemt niet weg dat er nog veel te veel troep op onze deurmat ligt, zodat ik steeds overweeg om een NEE / NEE sticker te halen. Maar die overweging verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer er opeens een goede aanbieding in de folder staat.

Zoals vorige week.

Supermarkt Lidl kondigde aan per 28 januari drie verschillende weerstations te verkopen. Die stations kosten normaliter rond de 50, 60 euro, maar gingen nu weg voor zo'n 20 euro. Ik wilde al langer een weerstation. Ik ben opgegroeid met een barometer en heb dat altijd een fascinerend apparaat gevonden. Nu is een barometer voor een boer iets belangrijker dan voor een boerendochter die in de stad woont, maar dat neemt niet weg dat het interessant blijft om te kijken wat voor weer het wordt.

Maar een aanbieding kopen bij de Lidl is nog niet zo makkelijk. Zo moest ik eerst op zoek naar een Lidl waar ze überhaupt aanbiedingen verkopen. Stond ik bij de één, waar ik niks anders zag dan levensmiddelen, werd ik doorverwezen naar een andere Lidl enkele kilometers verderop. Geen punt, ik had een vrije dag, ik had net gezwommen en daar konden nog wel wat fietsminuten bij.

Eenmaal bij de aanbiedingenbak lag er nog maar één weerstation van het type dat ik wilde hebben. De andere twee types lager er nog in overvloed. Het was 28 januari, één uur 's middags en de winkel was om half negen opengegaan. Ik moest het zeker weten. "Dit was de laatste die in de aanbiedingenbak lag, is het dan echt de allerlaatste?" vroeg ik de kassière. Ze knikte, en vertelde dat er vanochtend een run op was geweest. Volgende keer dus eerst maar op de aanbieding af in plaats van gaan zwemmen.

Weerstation

foto uit de folder van Lidl

Dus, vanaf nu kan er altijd bij mij geïnformeerd worden naar het weer. Vanochtend voorspelde het weerstation bewolking en regen. En die sticker op onze voordeur? Die blijft nog even. Want via de folders tikte ik nóg een aanbieding op de kop. Maar daarover later meer.

27-01-2008

Filmpjus (13):

1. Gone with the wind (1939):
Ik zag er tegenop, maar uiteindelijk was het peanuts om bijna vier uur lang naar deze film te kijken. Wat een prachtige indrukwekkende film. Aan het eind herkende ik bepaalde scènes. Oh, ik had de film waarschijnlijk in mijn puberteit al gezien. Geeft niks! Het was het waard om nogmaals te kijken. De liefde in een indrukwekkend historisch decor. North and South. Scarlett O'Hare (Vivian Leigh) and Rhett Butler (Clark Gable). Allemaal tegenpolen, maar zonder elkaar kunnen ze niet.

Gone with the wind

2. The Invasion (2007):
Remake van 'The Invasion of the body snatchers' uit 1956. De eerste remake uit 1978 met Donald Sutherland zag ik al eerder. Mij bevalt de remake uit 2007 beter. De makers hebben de kern van het verhaal behouden, maar het verhaal in een andere vorm gegoten. En daar kon ik beter mee uit de voeten. Nicole Kidman speelt ditmaal de hoofdrol en aan haar zijde staat de elfjarige Jackson Bond. Een jongetje met prachtige bambi-ogen, dat nog kan acteren ook. Het jongetje blijkt immuum te zijn voor de aanval van de aliens die de mensheid via het drinken van koffie of contact met geïnfecteerd braaksel overneemt. Wanneer je daarna in slaap valt, muteer je. Nicole Kidman is geïnfecteerd, en moet wakker blijven tot er een anti-virus is gevonden. Haar zoontje heeft de oplossing, omdat hij immuum is. Maar probeer maar eens te ontkomen aan al die aliens.

3. Stardust (2007):
Avonturen/fantasyfilm, met Claire Danes. Het eerste uur is de film traag en gebeurt er weinig, zodat lief de film stopte. Ik keek de film de volgende dag verder, en was toch blij verrast door het tweede gedeelte. Even doorbijten dus. Het verhaal is op zich best goed: een ster valt uit de hemel. Een verliefde jongeman wil deze ster vinden en aan het mooiste meisje uit het dorp overhandigen om haar liefde te winnen. Maar de ster blijkt geen steen, maar een meisje te zijn (Claire Danes). De jongeman vindt haar en neemt haar mee, maar gevaar ligt op de loer: een heks (Michelle Pfeiffer) die uit is op haart hart (het eten daarvan zal haar en haar zussen weer jong maken) en twee broers die de steen zoeken die de ster om haar hals heeft hangen (de vinder van de steen wordt koning). De leukste rol wordt gespeeld door Robert De Niro, die een geweldig grappige Captain Shakespeare neerzet. Ondanks de traagheid, toch een aanrader.

4. Grimm (2003):
Ik geniet nog steeds het meest van een film als ik vantevoren geen idee heb waar het verhaal heengaat. Vooral bij deze film verraste de verhaallijn keer op keer. Zoals Alex van Warmerdam betaamt, is dit verhaal surrealistisch en absurd. Al kan ik me voorstellen dat dit verhaal velen niet trekt. Op imbd staat namelijk dat de film een 'dark fairytale' is. Als je dat verwacht, kom je bedrogen uit. Er zit juist een keiharde werkelijkheid in, die best pijnlijk is om naar te kijken. Daar moet je wel tegen kunnen. Welke werkelijkheid dat is, ga ik niet uitleggen, anders verklap ik het belangrijkste gedeelte van de film.

5. Brokedown Palace (1999):
Ongeschikt voor kijkers die afreizen naar een land waar de regering en de politie corrupt is en je zonder proces wordt opgesloten. Denk aan Thailand, waar deze film zich afspeelt. Twee vriendinnen laten zich inpakken door een mysterieuze charmante man die hen vraagt naar Hong Kong te vliegen. Bij het inchecken op het vliegveld in Bangkok worden ze opgepakt en in de gevangenis gegooid omdat ze drugs in hun rugzak vervoerden. Maar wie heeft die heroïne erin gestopt?
Met upcoming actrice Claire Danes, die goede zaken doet in Hollywood.

Brokedown Palace

6. Pleasantville (1998):
Een film waarin veel verwijzingen naar het dagelijkse leven zijn te vinden. Een broer en zus belanden via een mysterieuze afstandsbediening in een populaire televisieserie uit de jaren '50, Pleasantville, waar iedereen zich star aan zijn toegewezen taken houdt en niet na hoeft te denken over hoe het anders kan. En wat is er buiten Pleasantville? Niks toch? Broer en zus brengen hier onbewust, en later bewust, verandering in. De mensen veranderen, er wordt weer nagedacht. Met als gevolg een tweedeling in het dorp. En vooral die tweedeling is terug te vinden in onze huidige maatschappij. Mooi concept, mooie film.

7. The Jane Austen Book Club (2007):
Een chickflick waarin vijf vrouwen een boekclub oprichten. Eén man is uitgenodigd om deel te nemen. Samen bespreken ze elke maand een boek van Jane Austen en daarnaast zien we wat zich afspeelt in de levens van de deelnemers, vooral op het gebied van liefde. Iedereen interpreteert de boeken op zijn eigen manier, aan de hand van wat er op dat moment in zijn of haar leven afspeelt. En dat levert soms flinke discussies op.
De film lijkt me leuker wanneer je de boeken van Jane Austen ook daadwerkelijk hebt gelezen. Het is geen voorwaarde, maar ik had geen idee waar de discussies over gingen. Behalve dan dat iedereen de lijn van de verhalen van Jane Austen doortrok naar hun eigen leven. Mooie film, voor vrouwen, maar waar mannen ook best van kunnen genieten. Als je daarna nog de cd van Madeleine Peyroux opzet, die de aftitelsong zingt, kan de avond niet meer stuk.

8. Beautiful Girls (1996):
Een pianist (Timothy Hutton) reist naar de stad waar hij opgroeide en ontmoet daar zijn vrienden. Op het eerste gezicht lijkt alles koek en ei te zijn, maar hoe meer we te zien krijgen van de levens die ze leiden, hoe meer problemen we tegenkomen. Er moet eerst flink wat bier gezopen worden voor een oplossing wordt gevonden. Opvallend is de rol van vijftienjarige Nathalie Portman, die een speciale band opbouwt met de pianist en op wie je wel verliefd móet worden.

9. Sliding Doors (1998):
Sliding Doors is een vermakelijke romantische dramafilm die laat zien hoe een klein verschil in het wel of niet van het halen van de metro je leven kan veranderen. We volgen vanaf dat moment beide mogelijke levens van Gwyneth Paltrow, die James (John Hannah) ontmoet. In de ene verhaallijn in het begin, in de andere verhaallijn aan het eind. Ik smolt bij het zien van John Hannah met zijn Ierse accent. Maar dat korte haar van Gwyneth, dat moet ze niet doen hoor.

10. All About Eve (1950):
Bette Davis speelt de gevierde maar onhandelbare actrice Margo, die Eve (Anne Baxter), een groot fan, voor haar laat werken. Eve is poeslief en doet alles voor Margo, maar wat is haar werkelijke motivatie om dit allemaal te doen? Is Eve wel zo lief als ze lijkt? Met een kleine rol voor de mooie Marilyn Monroe.

All about Eve

11. I am Legend (2007):
Apocalyptisch verhaal over een wetenschapper die een behandeling probeert te vinden tegen het virus dat de mensheid in zijn greep heeft. Het virus verandert de mens in een monster dat niet tegen daglicht kan. Hierdoor kan Robert Neville, gespeeld door Will Smith, overdag vrij rondlopen in het uitgestorven New York. 's Avonds sluit hij zichzelf en zijn hond, zijn enige gezelschap, op in een zijn huis.
Halverwege ben ik bij deze film weggelopen en heb ik met een schuin oog zitten kijken. Honden in films is iets dat ik niet trek. Er gebeurt namelijk altijd wel iets mee. Daarbij zijn de monsters best eng, al went het schrikbeeld wel. Het einde van de film is werkelijk waar dra-ma-tisch slecht. Hollywood moet weer zo'n feel-good einde maken dat de film teniet doet. Goede film in een indrukwekkend decor, maar dan moet je wel tegen monsters, honden en een onbegrijpelijk feel-good einde kunnen.

12. The Holiday (2006):
Een kerstfilm met Cameron Diaz, Jude Law, Jack Black en Kate Winslet. Met zo'n cast kon het niet anders dan dat ik hoge verwachtingen had, maar halverwege hebben lief en ik de film stop gezet omdat het niet om aan te zien was. De volgende dag heb ik in mijn eentje de tweede helft gezien, en die was best oké. Maar het ligt er allemaal te dik bovenop, het is té voorspelbaar en er gebeurt weinig. Stroperige film, waar je nog enigszins van kan genieten als je je verwachtingen maar flink naar beneden bijstelt.

26-01-2008

Nachtelijk gesnurk:

Vannacht werd de damesfinale van de Australian Open (tennis) rechtstreeks uitgezonden. Vanaf 03.30 uur. Even overwoog ik mijn wekker te zetten, maar bedacht dat ik genoeg had aan de samenvatting op zaterdagochtend.

Maar lief kwam laat thuis van een borrel. En een borrel teveel doet lief nogal snurken. Ik dreigde met het bed opmaken in de andere kamer en hem herhaaldelijk porren zodat hij wakker zou worden en het snurken zou stoppen. Soms helpen dit soort dreigementen en gaat hij inderdaad niet snurken.

Lief viel in slaap. En ik porde. En porde. Ging natuurlijk geen bed in de andere kamer opmaken midden in de nacht, maar bleef porren. Zuchtte diep. En keek op de wekker.

03.30 Uur.

Ach, waarom niet.

En zo keek ik midden in de nacht met slaperige ogen tennis tot een uur of vijf. En bleef lief ongegeneerd snurken.

25-01-2008

Het perfecte kledingstuk:

Kleding koop ik veel. Te veel. Ik ben namelijk een perfectionistisch mens met als gevolg dat ik altijd op zoek ben naar het perfecte kledingstuk.

Maar hoeveel of weinig ik ook koop, nooit is een kledingstuk perfect. Stof te dun. Te stug. Te ruim daar. Te krap hier. Broekspijpen te lang (gebeurt vaak). Low wraist (heb ik afgezworen). Noem maar op.

Strenger ben ik wel geworden. Als iets niet klopt, dan hop, retour. Rokjes zijn over het algemeen geen punt. Maar in deze tijd van het jaar moet er echt een legging onder (of panty), en laat ik nou niet goed tegen strakke dingen om mijn buik kunnen (ook een obstakel in de zoektocht naar een perfect kledingstuk). Een legging biedt wat dat betreft uitkomst, maar u moet weten, met een spastische darm is mijn buik aan het eind van de dag zo uitgezet dat zelfs een legging dan niet meer prettig zit.

Op dit moment heb ik mezelf een halt toegeroepen. Want met het oog op New York zal er gespaard moeten worden. In New York moet namelijk geshopt worden. De zoektocht naar het perfecte kledingstuk zal wat dat betreft altijd voortduren, waar dan ook ter wereld.

23-01-2008

Jullie leeslogtips (3):

Eveline noemt TussenpoZen.com als tip. Marloes van TussenpoZen heeft net een boek uitgebracht. Ik mocht daar een recensie over schrijven die is gepubliceerd op about:blank. Hoewel ik het boek erg bijzonder vond en prachtig om te lezen, heb ik Marloes' site eigenlijk nooit gelezen. En ik ben bang dat ik dat ook niet ga doen. Mocht ze meer boeken uitbrengen, dan ga ik die wél lezen.

Rosalie van Nuit Blanche, die er vorig jaar nog vandoor ging met een Dutch Bloggie, vindt Het Recht van de Sterkste een fijn log. Vriendjespolitiek, maar dat geeft helemaal niks. De lay-out is cool en de stukjes leuk. Maar wat ik nog leuker vind, is dat de twee maar twee weblogs in hun linklijst hebben staan: Nuit Blanche en Octaview. Tevens de enigen die reageren. Daar heb ik een zwak voor. Onbekende, net begonnen logs met een mooi uiterlijk en fijne stukjes. Dat wordt lezen!

Rose, mijn medecollega bij about:blank, las graag Nieuw Amsterdammer, maar die logt al bijna een jaar niet meer. Hoog tijd om weer te beginnen! Maar ze heeft nog twee tips: Second New en Nynke's log. Wat ik niet wist, is dat Second New mij kent. Ik sta gewoon in zijn linklijst! Streepje voor dus. Maar wacht eens even, ik ken hem ook! Hij had een weblog genaamd 'just a thought', dat ik ooit bij de Dutch Bloggies had opgegeven als beste nieuwkomer. Herman is dus terug. Had ik dat maar geweten! Meteen mijn RSS in! Nynke gaat ook mijn RSS in, over een Friezin die zulke leuke stukjes schrijft hoef ik niet na te denken. ;)

Vrouw Polle, die me eerder was aangeraden door Esther, dumpt zelf een tip, namelijk Wenz. Ten eerste: práchtige lay-out! Dan heb je mij al voor de helft. Nu de andere helft nog, de stukjes. En die stukjes kloppen. Zijn zeer leesbaar, grijpen me. Dus gaat Wenz ook hop, mijn RSS in.

Ook leuk is dat Irene van Serendips, zelf aangeprezen door Hansje, een paar logs aanprijst. Nuit Blanche, die al in mijn linklijst staat, en OctaView. Over die twee logs is al genoeg gezegd, en daar laat ik het bij.

Edwin voelt zich geroepen om maar liefst vijf weblogs te noemen: Anke Groener (in het Duits), Nadyne (Engels), Wiskundemeisjes (leuk concept en lay, maar ik ben niet van de Wiskunde), Mary Forrest (Engels) en Jessica (die haar leven indexeert in het Engels). Het laatste log spreekt me het meest aan, omdat ik het ontzettend grappig vind dat iemand zijn leven in bolletjes met woorden kan vastleggen. Maar de rest van de logs laat ik aan me voorbij gaan. Ik ben zo'n botte Hollander die geen logs in andere talen leest.

Swan kwam nog met een prachtige fotosite: Zusje Zusje. Dit log is een bezoek waard, er staan prachtige foto's op van twee kleine zusjes. Geen leeslog, maar vooruit, toch in mijn RSS.

Dit was de laatste aflevering van Leeslogtips. Er kan niet meer worden ingezonden. Ik dank iedereen voor de tips, ik ga de komende tijd op mijn gemakje de tips in mijn RSS lezen en kijken waar ik blijf hangen.

22-01-2008

Jullie leeslogtips (2):

Hansje, haar log is dagelijks leesvoer, leest graag Serendips. U weet inmiddels dat ik lay-out belangrijk vind, en Serendips trekt mij qua lay-out niet, ook omdat haar log niet naar behoren werkt op mijn iMac. De stukjes vind ik vermakelijk. Maar ik wil verrast worden, gegrepen worden door woorden. Serendips ís leuk, absoluut, maar ik zoek nog even verder.

Sandra, die vaak is gestopt met loggen maar gelukkig altijd weer begon, kijkt naar de TV van Willemijn. Ze laat stills zien van televisiefragmenten en levert daar commentaar op. Maar ik was op zoek naar iets dat lekker wegleest, en daarvoor is de tekst op haar log te kort. Al ga ik Willemijn wel in mijn RSS zetten, want het concept is leuk.

Mooie-en-diepzinnige-stukjes-schrijfster Karin volgt Katyo al jaren. Ik begrijp waarom als ik de posts van Katyo lees. Katyo is ook een echte stukjesschrijfster, en doet dat met veel aandacht op een vlotte manier. De lay-out is meer dan oké (fijn, weer Verdana), al word ik wel iebelig van het woord 'gedachtjes'. Wat is er mis met gedachten? Maar haar gedachten worden opgenomen in mijn RSS.

Jacqueline van Lief Dagboek ken ik eigenlijk al een aantal jaar, en is me al eerder aangeraden. Swan, haar log heb ik gelukkig afgelopen jaar ontdekt (en als dat niet zo was geweest, had iemand 'm mij moeten aanraden), is fan en heeft niet alleen mij maar ook anderen aangestoken (zie comments vorige stukje). Ik weet niet waarom Jacqueline niet eerder is blijven hangen bij mij. Waarom ik haar nooit heb gevolgd. Waarschijnlijk omdat ze in de tijd dat ik haar log ontdekte niet veel schreef. En omdat de lay-out precies hetzelfde was als een ander log dat ik las (waarvan de lay inmiddels is veranderd). Maar logs kunnen herontdekt worden. En zo herontdek ik Jacqueline. Of het een blijvertje is, weet ik niet, maar mijn RSS is weer wat voller.

Later meer!

21-01-2008

Jullie leeslogtips:

N.a.v. jullie reacties op mijn vorige stukjes om mij te inspireren met nieuwe blogs, ben ik eens gaan surfen naar alle tips die in de comments staan. Om er maar meteen iets van te vinden:

Esther, één van mijn favorieten omdat ze zo prachtig kan schrijven, leest Octaview. Ik vind lay-out belangrijk en Octaview voldoet daar in alle opzichten aan. Haar log nodigt uit tot lezen. Fijn lettertype (Verdana), mooie schaapjes en heldere kleuren die de boel niet overschreeuwen.
Haar schrijfwijze is vlot en vrolijk. En daar zit voor mij de crux: het doet me teveel denken aan het geweldige Nuit Blanche. En ik wil juist iets nieuws! Maar Octaview zit vanaf nu in mijn RSS. Feit is dat ik altijd moet wennen aan nieuwe logs, en dat gaat prima via de RSS.
Esther had echter nog een tip, Vrouw Polle. Hm. De lay-out is standaard met een boel zwart. Iets waar ik niet van hou, maar als ik me ertoe zet om de woorden te lezen, grijpt ze me. Het is al duidelijk na een paar zinnen, Vrouw Polle krijgt een mooi plekje in mijn RSS. Waar ik de stukjes gewoon op een witte achtergrond kan lezen. Fijn.

René noemt zichzelf Blogger des Vaderlands, dus hij zal wel weten wat goede blogs zijn! Hij raadt me ikbenhetismij aan. De lay-out maakt dat ik de site meteen weg wil klikken, en wanneer ik besluit toch een stukje te lezen, irriteer ik me mateloos aan de stipjes die ook nog eens verschillen in grootte. Gruwel! De tekst kan leuk zijn, op het eerste gezicht vind ik het moeilijk te beoordelen. Ik zet deze in mijn RSS, maar overtuigd ben ik nog lange niet. Maar wacht. Waar is de RSS? Ik zal geen weblogs veroordelen op het ontbreken van RSS, het duurde bij mij ook lang voor ik aan de RSS wilde. Maar ik ga echt geen stukjes lezen op irritante stipjes. Sorry René, dit blog is niet aan mijn besteedt.

De favoriete blogs van Brasikurtz, oftewel Swanz, oftewel de meester van de quiz, ken ik. Prolific.org en Timmie TV. Beide logs gaan al lange tijd mee, maar ze hebben me nooit voldoende kunnen boeien om te blijven volgen. Timmie TV kan ik overigens iedereen aanraden die geïnteresseerd is in muziekquizvragen.

Later meer! Inspirerende (nieuwe) (onbekende) blogs kunnen nog steeds gedumpt worden in de comments!

19-01-2008

Leeslog:

Zo af en toe ruim ik mijn linklijst op. Durf ik loggers die ik al jaren ken, maar ook al jaren niet meer lees eruit te gooien? Of wil ik toch af en toe bij ze op bezoek komen en laat ik ze daarom staan?

Soms zijn logs gewoon van de aardbodem verdwenen, zonder aankondiging. Of is er al een jaar geen teken van leven meer. En heb ik dat niet eens gemerkt.

Welke ik wel opmerkte is het log van 3ne, www.dsdays.com. Iemand een idee waarom het log van deze volhardende logster offline is?

Nu ik een paar links heb gedelete, heb ik eigenlijk wel zin in nieuwe logs. Echte leeslogs. Dus stel ik een vraag aan u om te kijken of u mij kunt inspireren: wat is uw favoriete leeslog?

15-01-2008

Idols:

Ach, laat ik maar een stukje wijden aan Idols. Voorheen als ik over Idols schreef dan wist iedereen waar ik het over had. Vandaag de dag heb ik de indruk dat het weinigen interesseert, afgezien van gillende tienermeisjes. Maar een aantal dingen stoort mij hevig en dat móet ik even kwijt.

Namelijk: de jongens.

Afgezien van Nigel. Nigel kan het wel. Maar de andere jongens. Bas en Neil. Jongens die in de categorie 'cute' vallen en dat merk je. In álle liveshows zongen ze vals, en niet zo'n beetje ook. Worden ze eruit gestemd? Nee. Dat gebeurt alleen met Ollie, die ook wel wist wat vals zingen was, maar dit toch minder vaak deed dan de andere boys.

Maar dan. Eerst wordt Sandy weggestemd. Goed, ook niet mijn favoriet, maar zingen kon ze best. Dan Asnat, wiens stem je moet liggen (mij niet) en daarna Mirjam, die net aan het groeien was en steeds beter zichzelf én stem liet zien. Het is werkelijk waar onbegrijpelijk dat die jongens nog steeds in de show zitten en elke keer weer een tenenkrommend optreden neerzetten.

Dan een voorspelling wie Idols gaat winnen (als die tienermeisjes daadwerkelijk eens gaan luisteren naar hóe er gezongen wordt): Charlene. Die laat geweldige dingen zien op een beheerste manier. Ik zeg, go Charlene en exit Bas en Neil!

13-01-2008

The city that never sleeps:

2007 Was het jaar van het werk, 2008 wordt het jaar van het vliegen. Eén keer eerder heb ik gevlogen. Elf jaar geleden, van Budapest naar Amsterdam. Twee uur met de Hongaarse vliegmaatschappij Malev. Eerste klas, dat wel. De vliegtickets werden betaald door het cruiseschip waar ik werkte. Mijn collega die meevloog voerde zichzelf dronken met het gratis bier.

Soms moet je dingen gewoon doen. Zoals ik op dat cruiseschip ging werken omdat ik had gezegd dat ik dat wilde. Dus ga ik dit jaar vliegen. Omdat ik gezegd had naar New York te willen.

New York kan altijd een droom blijven. Een stad in verweggistan waar het geweldig toeven is. Waar ik alleen maar goede verhalen over hoor maar nooit zal beleven. Omdat ik simpelweg niet in dat vliegtuig wil stappen. Maar New York is niet alleen maar die stad die op acht uur vliegen ligt. New York is ook waar Sex & The City is opgenomen. Waar de grootheden van de jazz optraden en nog steeds optreden in Birdland. Waar uitbundig geshopt kan worden en vooral: waar prachtige dingen te zien en te beleven zijn.

De knoop is doorgehakt, de reis is geboekt. Dit jaar gaan mijn lief en ik naar New York. In een vliegtuig met een videoscherm in de stoel voor ons, zodat we vermaakt kunnen worden met films, games en series. Met een handtas vol kalmerings- en slaappillen. Voor het geval dat. En met de vurige hoop dat KLM geen vliegtuigen zal omwisselen zodat ik opeens zonder videoscherm zit.

Iemand nog een boek over vliegangst te leen?

12-01-2008

SPONGEBOB SQUAREPANTS!

Toen ik afgelopen maandag bij Newton Faulkner in de kleine zaal van Paradiso was, ontstond er zowaar een feestje. De singer/songwriter is een grapjas eerste klas én podiumbeest. Dat feestje veranderde in een kinderpartijtje toen hij de tune van de tekenfilmserie 'Spongebob Squarepants' inzette. Een serie die ik nog nooit heb gezien (ik heb een hekel aan dat rare sponsmannetje) maar de rest van de zaal wel. Dus werd er uit volle borst SPONGEBOB SQUAREPANTS geschreeuwd. Zonder dat Newton erom vroeg, zonder aanwijzingen te geven. Een aparte ervaring, kan ik wel stellen. Thuis heb ik het nummer maar eens opgezocht. Inmiddels kan ik het ook meeschreeuwen, dus mocht Newton nog eens langskomen, dan ben ik er klaar voor.

10-01-2008

Besmettelijk:

Snotterend op mijn werk rondlopen schrikt alle nieuwjaarszoeners af. Handen schudden willen ze wel. Ik moet dan altijd een beetje lachen. Want zouden ze weten dat een hand juist heel besmettelijk is?

08-01-2008

Onhandig meisje:

Mijn kat Pixel is niet van het dappere soort. Ze is een bovenpoes, zoals ik dat noem. Waar Scooszi niets liever wil dan de benedenverdieping verkennen, ook al betekent dat dat hij tot bloedens toe wordt aangevallen, durft Pixel niet verder dan de bovenste tree van de trap te komen.

Maar nu het grote bloeddorstige monster het huis heeft verlaten en er nog maar één in plaats van twee poezen beneden leven, is Scooszi vaker beneden. Want daar zijn wij, daar is het gezellig, daar kan meer met hem gespeeld worden en de uithalen van de concurrerende kat zijn tot een leefbaar minimum beperkt. Pixel maakt het allemaal vanaf de bovenste tree mee. Maar heel soms geeft ze aan ook naar beneden te willen. Of verleid ik haar daar toe.

De vorige keer, de eerste keer weer sinds haar horroravontuur met de verwarmingsmannen, zat ze nog te trillen op mijn schoot. Maar genoot wel van al die extra aaitjes die ze anders moest missen. Gister ging ze op de tweede tree van de trap zitten, al een hele prestatie, en miauwde. Ik ging naar haar toe, zij klom op mijn rug en samen gingen we achter mijn computer zitten. Ik zette haar op schoot en aaide.

Ze trilde niet. Ze ging de boel zelfs verkennen. Bij mijn computer, en toen lief naar de keuken liep, zijn bureau. Toen lief terugkwam vertelde ik hem rustig te lopen, anders zou ze kunnen schrikken. Maar het was al te laat. De afstand tussen hen was te klein, ik was te ver weg en Pixel sprong in blinde paniek van het bureau op tafel. Maar op tafel stond een bord, waar Pixel met haar voorpootjes op landde, haar achterpoten nog bungelend in de lege ruimte, daardoor van de tafel gleed en het bord meenam dat in tig scherven op de grond uiteen spatte.

Pixel klom op de stoel, sprong in een nog blindere paniek op de trap, probeerde naar boven te rennen, maar viel weer naar beneden. Toen bleef ze zitten op de tweede tree van onder en durfde niet meer voor- of achteruit. Ik ging naar haar toe en bood haar mijn rug aan waar ze dankbaar gebruik van maakte. Op de bovenverdieping zette ik haar af.

Zo gaat het elke keer. Elke keer als dat onhandige, iets te dikke meisje moed heeft verzameld om ons gezelschap op te zoeken, gaat er iets mis waardoor ze enorm schrikt en de komende tijd zich niet meer laat zien. Ik zal weer flink aan de verleiding moeten om haar weer beneden te krijgen.

07-01-2008

Verlichting:

Helemaal enthousiast was ik toen ik op internet verre familie van me vond. Omdat ik zo bezig was met die oude foto's, pakte ik ook de stamboom die ik jaren geleden had gemaakt erbij en Googlede wat namen. Dan plopt er wel eens iets op wat verre familie is. Ik mailde en kreeg een enthousiaste reactie terug.

Toen ik dit 's avonds mijn moeder over de telefoon vertelde, brak het zweet me uit. Mijn hersens wilden sneller vertellen dan mijn mond kon praten en aangezien ik nog steeds ziek was, reageerde mijn lichaam met een uitbraak van zweet.

Eenmaal opgehangen hing de heftige zweetgeur nog om mij heen. "Ieuw," zei ik tegen lief, "ik stink opeens helemaal naar zweet! En ik ben de afgelopen dagen gewoon in bad geweest!" Omdat het zo'n indruk op me maakte vroeg ik of hij wilde ruiken. Hij bedankte.

De hele avond zat ik in mijn eigen zweetgeur. Het is dat lief ook aan de snotter was, anders had hij het vast en zeker geroken, ook al zat hij een paar meter verderop. Ik dacht, dat is lekker als ik morgen ongedoucht naar het zwembad ga. Maar snel het water in dan, en niet te veel rondlopen. Of eerst thuis douchen.

Na tienen was het tijd om te slapen. Ik sloot mijn computer af, pakte mijn mobiel en knuffelde lief. En ging de trap op naar boven.

"Eh, waarom ligt hier een ui?" vroeg ik hem halverwege de trap.
"Die neem ik straks mee naar boven. Een doorgesneden ui verlicht de ademhaling."
Oh ja, dat advies had ik hem zelf nog gegeven. Hm. Ik pakte het schoteltje met de doorgesneden ui en rook opeens de weerzinwekkende geur. Oftewel, de geur waarin ik de hele avond had gezeten. Oftewel, de geur waarvan ik dacht dat het mijn eigen zweetgeur was. "Hé! Het was helemaal niet mijn zweetgeur waar ik de hele avond in zat, het was de geur van de ui!" riep ik enigszins opgelucht uit. Tegelijkertijd niet zo blij met het vooruitzicht dat de ui straks in de slaapkamer zou liggen stinken.

Lief hield het niet lang uit met de ui naast hem op het nachtkastje. Midden in de nacht gooide hij het stinkding weg. "Ik word er misselijk van," was zijn argument.

Ik was allang blij dat ik de ui de schuld kon geven van de stank, in plaats van mezelf.

05-01-2008

Het begin van 2008:

Met al die Macfreaks die er op dezen aardkloot rondlopen, hoef je niet bang te zijn dat een probleem lang onopgelost blijft. Sinds gister surf ik dan ook weer met good old Safari. Natuurlijk heb ik de oplossing bewaard, zodat ik het probleem een volgende keer zelf kan oplossen.

Wat minder mooi is, is dat ik nog steeds ziek ben. Was ik de afgelopen maanden al flink aan de hatsjoe, na de 31e heeft mijn lichaam het onderspit moeten delven. De eerste dagen merkte ik niet veel van mijn ziek zijn, maar na een paar dagen gehatsjoe en gesnotter voelt mijn lichaam, en dan vooral mijn hoofd, zich verre van fit. Het was overigens lang geleden dat ik zo verkouden was. Een paar jaar wel denk ik. Ik zag er dan, als zangeres zijnde, ook altijd tegenop en hoopte maar dat het me niet te pakken zou krijgen. Zeker vanwege dat vervelende gevoel 's nachts, als je met je mond open moet slapen omdat je neus verstopt zit. Maar ik moet zeggen, verkouden zijn valt me tot nu toe mee. Maar ik heb dan ook het geluk dat mijn neus niet constant verstopt zit.

Dat ziek zijn heeft overigens wel zo zijn voordelen. Eindelijk heb ik de tijd gevonden om foto's van mijn beppe, die ik jaren geleden had ingescand, om te zetten naar .jpg, zodat ik er een eigen fotoboek van kan maken. Mét de naam van degene die op de foto staat en zijn plek in de stamboom erbij. Omdat die gegevens niet altijd bekend zijn, heb ik de hulp van een paar ooms ingeroepen. Nu is het afwachten tot ik alle gegevens heb verzameld.

Ook heb ik weer tijd om elke dag een film te kijken. Op mijn computer, bij de verwarming. Ik zoek nog een geschikt moment voor 'Gone with the wind', die 226 minuten duurt. Dat is maar liefst vier uur min een beetje.
Op deze zaterdagochtend is het tijd voor een andere film. 's Ochtends film kijken is heerlijk relaxt omdat lief dan nog slaapt. Kijken we 's avonds saampjes wel een andere film.

04-01-2008

Bollocks:

Ik ben zo'n iemand die niet onder stoelen of banken steekt hoe fijn het is om met een Mac te werken. Ik zal iedereen die het (niet) wil weten laten horen dat ik Windows verafschuw, en MacOs de hemel inprijs. Iedereen aan de Mac, is mijn motto. Grappig is dat wanneer mensen ook écht aan de Mac gaan, ze mij dit altijd laten weten. Er ontstaat een saamhorigheid zoals motormuizen dat onderling ook voelen.

Maar nu ging er iets mis op mijn Mac wat mijn overtuiging om een Mac te nemen ondermijnt. Safari, mijn lieftallige webbrowser, de fijnste webbrowser ooit, crashte. Safari liet het af en toe wel eens afweten door zichzelf onaangekondigd af te sluiten. Dat was al niet zo fijn. Nu heb ik een bètaversie, daar zou het vast aan liggen. Maar sinds gister laat Safari het compleet afweten. Ja lach maar, Windowsfreaks. Voor het eerst moet ik toegeven; de Mac is minder stabiel dan ik dacht.

Maar wie een Mac heeft moet op de hoogte zijn van bepaalde zaken om het één en ander vloeiend te laten verlopen. Anders loopt alles in 't honderd. Dat bleek wel toen ik op een forum las dat je Safari niet in je map met programma's moet stoppen, maar gewoon op de installatieschijf moet laten staan. Anders zou de browser wel eens moeilijk kunnen doen. Had ik dat maar eerder geweten.

Ik dacht, appeltje eitje, ik installeer Safari gewoon nog een keer. Helaas. Kan niet. Omdat het automatisch wordt geïnstalleerd via het programma Software-update. Dan nog maar een keer Safari installeren via de eerder gedownloade .dmg die zich inmiddels in de (zelden geleegde) prullenmand bevindt. Helaas. Kan niet. Een foutmelding is het enige dat ik krijg (en ik had 'm echt úit de prullenmand gesleept!). Grmpf.

Nu zit ik op een Macforum hopende dat een Macfreak me kan helpen. Ik heb al goede tips gekregen waardoor ik de computer al flink onder handen heb genomen (met Tiger Cache Cleaner), maar opgelost is het probleem nog niet. Dus surf ik nu met Camino. Ook geen ramp, aangezien deze browser bijna als twee druppels water op Safari lijkt. Bijna. Want ik mis Safari. Ik wil het terug. En als dat niet gaat lukken via de handige tips van wijze forumleden, dan zal ik moet wachten tot een nieuwe versie wordt aangeboden.

Ik zeg bollocks, om in de termen van Gwyneth Paltrow die ik gister zag in 'Sliding Doors' te spreken. En of ik nog een Mac aanraad? Jazeker! Maar vanaf nu zeg ik er bij dat Safari niet naar de map met programma's moet worden gesleept.

01-01-2008

Standaard:

En, hoe was uw jaarwisseling? Hier verliep alles prima. Tussen acht en tien ontvingen we gasten en speelden we Buzz, een interactieve quiz op de Playstation. Erg vermakelijk, alleen jammer en nogal standaard dat de mannen er steeds met de eerste prijs vandoor gingen (al had ik bijna een winnaar verslagen!).

Om 00.00 uur gingen we de straat op om vuurwerk af te steken dat, ook al zo standaard, door de mannen was gekocht. Ze hadden nog flink uitgepakt ook, zodat er heel wat te zien was voor ons en de buren. Gillende keukenmeid hier (auw), 180-klapper daar. En veel meer. We waren voorzichtig, er raakte niemand gewond, en na een uur gingen we weer naar binnen om te kijken hoe het met de katten was (best goed) en nog een spelletje Buzz spelen. Buzz is verslavend, en perfect om oudjaarsavond mee te vullen.

Stel voor stel dropen de stellen af totdat alleen nog een aanlokkelijk bed restte. Arm in arm vielen lief en ik in slaap.

Nu heeft hij hoofdpijn en heb ik al afgewassen. Hm, ook al zo standaard.

2003

2004

2005

2006

2007

2008