31-07-2007

Creatief afscheid:

Het regent taart en zoenen. Vanwege verjaardagen, maar vooral vanwege het nemen van afscheid. Van collega's met een nieuwe baan, maar ook van collega's die het niet meer op kunnen brengen om op hun werk te zitten en ontslag nemen. Soms per direct.
Gister sloeg ik de slagroomtaart over, vandaag waren er soesjes, bonbons en Holtkamp-taart. Kent u de taart van Holtkamp? Die mag en kan niet overgeslagen worden. Dus at ik netjes mee. Zo'n reorganisatie is niet goed voor de lijn kan ik u vertellen.

Na werktijd, of eigenlijk tijdens, gingen we aan de borrel in het stamcafé. Ik sloeg de drank over en nam een spa rood. Ik heb de afgelopen weken genoeg drank gezien. En terwijl het hele bedrijf zich verzamelde in het café, en het steeds drukker en drukker werd, ging ik met drie lieve collega's naar Café Amsterdam. Daar namen we in alle rust afscheid van collega V. Met mooie, creatieve cadeau's en tranen.

Omdat collega S. per 1 september vertrekt en ik pas per 1 oktober, kreeg ik van haar ook alvast een creatief cadeau. Wat een lieve verrassing! Onverwacht ook, omdat het niet om mij draaide deze avond. In ieder geval kon ik met de ontvangst van dit cadeau alvast een beetje inschatten hoe mijn afscheid zal zijn.

Of misschien wel helemaal niet.

29-07-2007

Voor af en toe:

Toen mijn lief en ik elkaar net kenden, keken we op een zondagavond naar The Box. Op zondagavond draaide The Box namelijk gouwe ouwes. En gouwe ouwes zijn leuk, voor af en toe.
De kijker kon per sms een stukje jeugdsentiment aanvragen. Romantisch als mijn lief was (en is), pakte hij zijn mobiele telefoon om mijn verzoeknummer door te geven. De verrassing was groot toen de clip twintig minuten later daadwerkelijk werd gedraaid. Hét bewijs dat interactieve televisie werkt! We wiegden mee op de maat en ik glunderde van plezier. Dat was leuk. Ben alleen even vergeten om welke clip het ging... (mijn lief trouwens ook).

Inmiddels is The Box overleden, en is You Tube opgestaan. Alle video's binnen handbereik, zonder omwegen als sms of bellen. Je eigen jeugd raast in videoclipbeelden aan je voorbij. Heerlijk, voor af en toe.

Vandaag luisterde ik naar het nummer 'Locomotion' van OMD, uitgebracht in 1984. Tien jaar was ik, en net bezig met het ontdekken van Madonna. Het rare is, dat ik de clip van 'Locomotion' niet ken, maar die van 'Maid of Orleans' van twee jaar eerder wél. Keek ik dan op mijn achtste al naar clips (lijkt me sterk) of heb ik die op latere puberleeftijd een aantal keer voorbij zien komen?
In ieder geval stond het nummer 'Locomotion' bij ons in de kast. Gekocht door broer of zus. En had ik dus alle tijd om dit nummer van OMD te ontdekken.

De clip kan ik 23 jaar later op mijn gemakje terugkijken op YouTube. Ook ontdekte ik via een playback-optreden bij 'Top of The Pops' dat de zanger danst als een losgeslagen Hennie Vrienten. Dat dansje was zeker in in de jaren '80.

Het kijken naar gouwe ouwes is leuk, voor af en toe.

25-07-2007

S. en anderen:

Gister sprak ik af met oud-collega S. Zij is drie weken voor het bericht over de reorganisatie kwam ergens anders gaan werken. Perfecte timing. Ik ben ook zo blij voor haar dat ze het naar haar zin heeft op haar nieuwe werk, en dat ze niet in de shit zit waar ze anders in had gezeten.

****

In de krant lees ik dat er bij Martinair driehonderd banen verdwijnen. Eindelijk weet ik wat voor impact zo'n bericht heeft voor medewerkers. Hoe het is om je eigen bedrijf in de krantenkoppen te zien staan. Het is waardevol om te weten hoe anderen zich voelen. Het is ook waardevol om te weten dat iedereen anders reageert op de onzekerheid die een reorganisatie met zich meebrengt. De één meldt zich ziek, de ander blijft werken maar maakt alleen nog maar cynische opmerkingen, of is verdrietig, boos of laconiek. Een scala aan emoties op één werkvloer. Die moeheid, slapeloosheid en lichamelijke klachten veroorzaken.

****

Het is een gek idee dat ik straks mijn werkzaamheden niet meer op de automatische piloot kan doen. Dat het allemaal niet zo snel zal gaan en ik dingen misschien niet zal begrijpen. Dat het een paar maanden, misschien langer, duurt eer ik ben ingewerkt. Dat mijn vertrouwde werkplek niet meer míjn vertrouwde werkplek is.

****

Vandaag heb ik voor het eerst sinds vijf of zes jaar gesquasht. Ik kan niet meer voluit squashen vanwege mijn rug, maar relaxt squashen bleek ook prettig te zijn. Heel vermoeiend, dat wel, maar wel erg, erg fijn.

22-07-2007

Onrust:

We vangen elkaar op in de kroeg. We vangen vooral degenen op die niet mogen blijven. Voor sommigen een klap in het gezicht, anderen hadden al eerder zitten rekenen en daardoor niet anders verwacht. Zuur is het wel. Maar is dat wel zo? Is het niet beter om op de lijst te staan? Voor de achterblijvers verandert er veel. Zoals het nu staat, zijn dat geen positieve veranderingen. Wie heeft de puf om zijn schouders er onder te zetten wanneer iedereen om hen heen het zinkende schip verlaat?

Ik was na het indienen van mijn ontslag opgelucht. Straalde en sliep weer. Tot het weekend. Het besef van mijn ontslagaanvraag bracht onrust. Vragen borrelden op. Wanneer zal ik verlof opnemen? Of zal ik mijn verlof uit laten betalen? Welke dag wordt mijn laatste dag? En in welk bedrijf kom ik terecht? Een antwoord was er niet vanwege afwezige collega's, die voorlopig afwezig zullen blijven.

Ik hoop vurig dat ik daar terecht kom waar ik graag wíl werken. Lukt dat niet, dan zal ik naar een uitzendbureau moeten en lukraak een baan moeten aannemen.

Nog ruim twee maanden. Dan is mijn dienstverband voorbij.

19-07-2007

D-Day:

D-Day. Nog zo'n beladen term. Maar D-Day was het vandaag. En er zullen nog meer D-Days volgen, want niet iedereen kon op gesprek komen vandaag. De gesprekken deden me denken aan de keer dat ik auditie deed voor het Conservatorium in Den Haag. Met z'n allen in de gang wachten op degene die op dat moment auditie deed. Kwam de zangeres naar buiten met een ja of nee?

Zo ook vandaag. Wanneer de deur open ging, staarden tien paar ogen naar één gezicht. Stond het op onweer, of was er opluchting te lezen? Sommigen schudden hun hoofd, anderen mochten blijven maar hadden daar gemengde gevoelens over, weer anderen waren blij en opgelucht.

Ik hoefde niet meer ingelicht te worden. Ik had gister de directie laten weten mijn contract niet te willen verlengen. Blijven mocht ik wel, ik stond niet op de lijst. Maar ik bedankte voor mijn nieuwe functie die over vier maanden zou ingaan.

Na negen jaar is het tijd voor een andere baan.

16-07-2007

Vuur uit stopcontact:

Wanneer het 's nachts onweerde, werden mijn zus, broer en ik door onze ouders wakker gemaakt. Als we tenminste zelf nog niet wakker waren geworden. We trokken stekkers uit de stopcontacten en gingen met z'n allen al gapend beneden voor het grote keukenraam staan kijken naar de bliksem. Dat deden we niet voor onze lol. Er werden geen foto's gemaakt (hoewel ik dat wel eens heb geprobeerd), we gingen geen spelletje doen en we gingen ook niet gezellig theedrinken. We wachtten op een inslag.

De boerderij had (en heeft) bliksemafleiders, en dat was maar goed ook. Toen pake er woonde, doodde de bliksem een paard. Ook had een stopcontact vuur gespuwd.

Mocht het inslaan, dan konden we zo het huis uitrennen. En eventueel de beesten bevrijden. Vaak kwam het nieuws dat na een onweersbui de bliksem was ingeslagen bij een andere boerderij. Niet bij ons. Nog niet. En zo stonden wij elke keer in onze pyjama te wachten op een inslag.

Nog steeds bekruipt me een onaangenaam gevoel wanneer het dondert en bliksemt. Zoals vandaag, toen na een heftige slag de Jordaan de klos was. Ik bel na een zware bui altijd even naar de boerderij, om te vragen hoe het is. Mijn vader was optimistisch over de bliksemafleider. Al kwam er gister wel weer vuur uit het stopcontact.

's Nachts sta ik niet meer op om de stekkers uit de stopcontacten te halen. Maar ik word nog altijd wakker onweer en wacht dan gespannen af. Op een inslag.

12-07-2007

Goodwillburgh:

Vandaag was een markt in een bejaardentehuis van het Leger des Heils. Op die markt trad een geweldige jazzband op. Dat waren wij. :)

De Goodwillburgh is waar Majoor Bosshardt woonde en is overleden. Zij vond de markt leuk, en was altijd aanwezig. En dat was nou net het gekke: mocht ze niet zijn overleden en fit genoeg zijn geweest, dan had ik voor de majoor gezongen! Nu zong ik voor haar standbeeld...

11-07-2007

Bad hairday:

Lollige man achter de bar:

"Jij hebt K3-staartjes, ben je daar niet een beetje te oud voor?"

"Hoe heten ze ook al weer? Kristel, Karen en... en..."

Ik heb geen idee. Ik heb gewoon een bad hairday, vandaar de staartjes.

07-07-2007

Plattelandsspanning:

In een magazine las ik een artikel over een jongen die in Australië wilde wonen. Het leek hem spannend dat je elke ochtend je schoenen moest controleren op gevaar. Er kon immers zomaar een schorpioen in zitten. Het trok hem kennelijk om bepaalde dagelijkse handelingen niet meer op de automatische piloot te doen en hij wilde daarvoor naar het andere eind van de wereld reizen (hoe milieu-onvriendelijk!).

Toen ik enkele dagen geleden arriveerde op de boerderij, vond ik zeven hooiwagens (spinnen in dit geval) en een grote dooie mot in mijn kamer. Ik verwijderde ze allemaal, en sliep rustig in. Om kwart voor vijf werd ik wakker. De zon kwam op, het was redelijk licht in mijn kamer. Tijdens het uitrekken merkte ik twee nieuwe hooiwagens op. Boven mijn hoofd.
Ik had geen zin om ze te verwijderen en schoof mijn hoofdkussen naar het midden van de matras. Ik rolde me op en viel weer in slaap. De volgende avond verwijderde ik de hooiwagens. Er waren er nog steeds twee.

21 Jaar lang heb ik tijdens het slapen, douchen en bij het betreden van de kelder moeten uitkijken naar spinnen, torren, pissebedden en hagedissen. Altijd controleerde ik de handdoek die ik pakte omdat er ooit een spin in zat. Altijd zette ik een fles badschuim op de afvoerput omdat er tijdens het douchen torren uit konden komen. Het hooi en sloten om ons huis herbergden ratten en muizen. Soms zag je een mannetje dat er zijn beroep van had gemaakt om muskusratten te vangen die zich verscholen in de sloot.
Hoogtepunt was een kikker op de wcvloer. Gelukkig ging op dat moment mijn moeder naar de wc, en niet ik, maar ik heb het verhaal nooit uit mijn hoofd kunnen zetten. Sindsdien controleer ik elke keer of er niet een kikker op de wcvloer zit.

Dat die jongen van het artikel nou helemaal naar Australië moet voor een beetje plattelandsspanning, ik begrijp er niks van.

04-07-2007

Schindler's List:

Binnenin mijn lichaam is het de reorganisatie die de klok slaat. Mijn lichaam voelt zich moe door alle spanningen en mijn gedachten draaien overuren. Nog steeds is er de onzekerheid wie weg moet en wie blijft. Maar wat als de 'Schindler's List', zoals sommige collega's 'm noemen, bekend wordt gemaakt? Wat gaat dat doen met de mensen?

Het is lastig om er steeds mee geconfronteerd te worden door op het werk te zijn. Aan de andere kant is het fijn om er over te praten. Ik zie dat de impact van de boodschap verbroedert. En dat is mooi om te zien.

We wachten in ongeduld af.