30-07-2008

Wellness:

In het viersterrenhotel waar we verbleven, konden we onbeperkt gebruik maken van de welness. Whirlpool, sauna, koud bad, caldarium, dat soort dingen. Op vrijdagavond stonden lief en ik in onze zwemkleding klaar om in de whirlpool te springen. We hadden wel ergens een bordje 'nude area' gezien, maar zwemkleding was toch niet verboden? Tot we een bordje bij de whirlpool zagen met het vriendelijke verzoek ook naakt van de whirlpool gebruik te maken. Oh.

Ik en naakt in het bijzijn van andere mensen, dat is niet mijn favoriete bezigheid. Het vergde dan ook enige moed om bij een tweede bezoek in alleen een badjas de ruimte binnen te stappen. Gelukkig waren in de welness nooit veel mensen aanwezig, soms zelfs niemand. Dat maakte mijn schroom om er gebruik van te maken iets minder. En ergens voelde het ook wel bevrijdend om poedelnaakt rond te stappen.

Op zaterdagochtend liet ik mij masseren door een professionele meneer. Poedelnaakt vlijde ik mij neer op de massagetafel en voelde hoe zijn handen mijn spieren losmaakten. Inclusief bilspieren. Naakt rondlopen in het bijzijn van andere mensen is één ding, maar een vreemd iemand die me aanraakt, ook al is het een professionele masseur, daar heb ik best moeite mee. Ook al was het voor mijn eigen bestwil, want mijn rugklachten zijn nog niet verdwenen, helemaal ontspannen was ik er niet onder (en dat was toch wel de bedoeling van zo'n massage).

Maar al met al was het weekend zeer goed voor de relaxatie, en kwam ik heerlijk ontspannen thuis. Heel anders dan de vakantie in New York, wat ook de bedoeling was. Het was tijd voor ontspanning, in plaats van constant op pad moeten om een stad te ontdekken. Voor herhaling vatbaar. Ook dat naakt? Och. Als ik een badpak aan mag, ben ik de laatste om te zeggen dat dat niet hoort.

28-07-2008

Verspätung:

Wat ik afgelopen weekend vooral leerde van het 'Wochenende für Verliebte' in Meschede (niet uit te spreken als 'me schede' of 'mèschede' (zoals bij Enschede), maar gewoon als músjede) in Deutschland, is het Duitse woord voor vertraging: verspätung. En dat dan in meervoud. Verspätungen.

De reis van Amsterdam naar Meschede zou vier uur en tien minuten moeten duren, met twee overstaps. De ICE naar Oberhausen ging prima. Het boemeltje van Oberhausen naar Dortmund ook. Maar toen we hijgend van het rennen de overstap naar de Dortmund-Sauerland Express nipt hadden gehaald, samen met wat andere Nederlanders, bleef de trein staan. Bleef de trein maar liefst drie kwartier staan. En deed er toen bijna anderhalf uur over in plaats van een uur. Verspätung dus.

Vervolgens keken we drie dagen naar het volgende uitzicht, dat verre van verkeerd was:

Meschede

Op zondagmiddag moesten we om drie uur 's middags toch écht onze hotelkamer verlaten en aan de terugreis beginnen. Die stond gepland van half zes tot vijf voor tien, maar omdat de Dortmund-Sauerland Express niet te vertrouwen was, vertrokken we een uur eerder. En dat was maar goed ook, want in plaats van een reistijd van een uur (volgens het reisburo), of een uur en 22 minuten (volgens de treinplanner), deed het treintje er maar liefst anderhalf uur over waardoor we de aansluiting naar Oberhausen misten. Geen paniek dus, vanwege het vroege vertrek. In plaats daarvan een patatje en een worst. Om 19.03 uur arriveerde de trein die ons naar Oberhausen zou brengen. De trein was al een paar minuten later, maar ook hier geen paniek omdat de overstap in Oberhausen twintig minuten bedroeg. Maar nadat we vijf minuten onderweg waren stopte de trein. En reed niet verder. Klein detail: het was bloedjeheet in de trein. Waar de Dortmund-Sauerland Express wél airco had, had deze trein dat niet. En omdat de trein niet reed, was er ook geen verkoelend windje. En omdat de trein niet bij een station stond, mochten we er ook niet uit. Tien minuten gingen voorbij. Vijftien minuten. Ongemakkelijk schoof ik heen en weer. Een trein missen is niet zo'n ramp, maar wel de ICE met gereserveerde plaatsen. Twintig minuten. Dat was de overstap. Na dertig minuten reden we weer. En was ik weer relaxt, want de ICE hadden we toch al gemist.

De conducteur die onze kaartjes knipte bracht uitkomst. De ICE had óók 30 minuten Verspätung. Ha! Hadden we gewoon weer een overstap van twintig minuten.

Overhausen

De ICE zelf ging echter ook niet zo hard. Uiteindelijk arriveerden we bijna een uur later op Amsterdam Centraal. Lief en ik spraken één ding af: voortaan zouden we een vakantiebestemming uitzoeken waar de ICE rechtstreeks naar toeging. Of hoogstens één overstap. Want de NS is misschien niet altijd stipt op tijd, de Deutsche Bahnhof is dat ook zeker niet.

24-07-2008

Medelijden:

Sinds de rokers per 1 juli gestopt zijn met roken, of verplicht buiten staan te roken, leef ik met ze mee. Je gaat naar je favoriete bruine kroeg waar je al tig jaren een sigaret hebt opgestoken, waardoor het bier nog lekkerder smaakt ook, en opeens mag het niet meer. Een kleine ramp als je verslaafd bent. Dat het verbod op het gebied van de gezondheid voor iedereen beter is snappen we wel. Maar snappen is iets anders dan willen.

Toen het nog geen 24 juni was had ik geen medelijden. Net goed, dacht ik. En: nu kan ik ook weer eens in de kroeg afspreken. Want zelf had ik nogal last van de rook. De volgende dag had ik steevast een kater. Niet van de alcohol, maar van de rook die op mijn keel, neus en ogen sloeg. Maar op 24 juni veranderde dat. Toen ik kreeg te horen dat ik suikervrij moest eten. Kunt u zich daar iets bij voorstellen?

Het gaat iets verder dan het achterwege laten van tussendoortjes. Want zoetstoffen behoren ook tot het verleden, net als gist, witbrood (inclusief stokbrood dat ik altijd op zaterdag at), honing, kaas, champignons en andere dingen waar schimmels in kunnen zitten. Want die infectie in mijn darmen, leeft op suikers en is een schimmel. Dus geef ik die infectie geen voeding meer. Door heel wat ingrediënten die ik nuttigde achterwege te laten.

Ik had het al eens eerder gedaan, dat weet u. Drie maanden lang. Dus ik wéét hoe blij mijn lichaam daar mee is. Niet cynisch blij, nee, écht blij. Want je krijgt er een hoop energie voor terug. En ik weet dat ik de vorige keer ook moeite had met aanpassen. Dat het best lang duurde voor ik was afgekickt. Het voelt nu een tikkeltje zwaarder aan dan toen. Het afkicken, want suiker ís een lichamelijke verslaving, gaat moeizaam. Ik heb het idee dat mijn lichaam het na een maand wel is gewend, maar mijn geest weet van geen ophouden. Die kan het nog niet bevatten dat er geen suiker binnenkomt en raakt af en toe in paniek. Geen suiker?! He-le-maal geen suiker? Dat nóóit!

Dat wel dus. En wellicht voor altijd. Want de bijverschijnselen van het afkicken mogen dan niet prettig zijn, ik spreek over chagrijnig, depri en geïrriteerd zijn, na een tijd zullen deze verdwijnen (hoop ik) en zal de energie optimaal aanwezig zijn. Maar die afkickverschijnselen deden mij medelijden hebben met de rokers. Ik ging naar Friesland waar ik normaalgesproken aardig wat lekkernijen eet. En hoewel de kast vol lag met lekkers, moest ik mezelf dwingen er vanaf te blijven. Dat voelde raar en onwennig. Dat klopte ergens niet. Het klopt voor de roker ook niet om een biertje te nuttigen zonder sigaret.

Het is even doorbijten. Maar dan levert het wel iets op. Zowel voor de roker, als voor mij.

21-07-2008

Poesjes:

Om mijn computerloze week kracht bij te zetten was ik naar Friesland afgereisd. Al ging het natuurlijk vooral om de natuur, mijn ouders en de kinderen van mijn zus die uit logeren waren. Maar de volgende dag bleek dat de kids niet de enige logees waren:

Poesjes

Poesjes

We maakten kennis met een wilde moederpoes (die gelukkig ooit een huiskat is geweest waardoor ze benaderbaar was) en haar drie kittens. Ze waren al eerder opgemerkt door mijn ouders, toen de jonkies hun oogjes nog dicht hadden. De dierenbescherming had tot twee keer toe geprobeerd de moederpoes te vangen, maar faalden. Zo kon de moederpoes haar kittens op verschillende plaatsen grootbrengen, waaronder in de tuin onder de tuinbank.

Poesjes

Wij konden moederpoes redelijk makkelijk vangen, zette haar en haar kittens in een poezenmandje (dat werd een beetje proppen) en belden de dierenbescherming. Toen het dierenasiel. Maar het was half zes, en om half zes zijn alle instanties dicht. Een dierenarts belde het noodnummer, maar kreeg ze ook niet te pakken. Wij even later wel, maar de katten konden niet terecht. Er was alleen een noodopvang voor honden en niet voor katten omdat zij geen gevaar voor de samenleving vormen. We belden nog een meneer uit de buurt die dieren opvangt, maar kregen hetzelfde verhaal te horen: alleen noodopvang voor honden. Dus bleven de katten gezellig een nachtje slapen.

Poesjes

Poesjes

De volgende dag brachten we het stel naar het dierenasiel, waar ze hartelijk werden ontvangen. De kittens zijn zes weken en moeten nog twee weken bij hun moeder blijven. Ze worden nu goed verzorgd en moederpoes hoeft niet op jacht om muizen en vogels te vangen. De dierenbescherming heeft goede hoop dat ze snel geplaatst worden, want ze zien er prachtig uit. Dus mocht u nog op zoek zijn: Leeuwarden is the place to be (er is ook nog een grijs/witte kitten, maar die liet zich amper zien. De lapjeskitten is de brutaalste).

15-07-2008

Kassabon:

Telt u altijd het wisselgeld na dat u krijgt? Controleert u de kassabon of alles goed is aangeslagen? Ik nooit. Daar dacht ik wel eens over na. Want wat als ik niet genoeg wisselgeld terug kreeg of teveel betaalde, zou ik dat dan merken?

Bij de bakker krijg ik altijd een handjevol kleingeld terug. Ik kijk of er grote muntstukken tussen zitten, zoals een twee of één euromunt. De rest geloof ik wel. En aan het kassameisje twijfel ik niet. Zij scant immers alle producten. Maar toen ik laatst ruim 26 euro moest betalen, viel mijn mond open van verbazing en ontglipten mij de woorden 'zó duur?' Terwijl ik mijn aankopen inpakte, controleerde ik de kassabon. Ik had haar namelijk zien rommelen met de kiwi's, al had ze het verkeerd aangeslagen bedrag wel gecorrigeerd. Ik kon zo snel niets ontdekken, en fietste naar huis.

Toch kon ik het niet laten om op mijn gemak de bon nog eens te bestuderen, et voila, het geniep zat 'm inderdaad in de fout aangeslagen kiwi's: +2,74 - 2,74, + 3,18, + 2,74. Waar was de - 3,18? In de broekzak van meneer Albert Heyn.
Maar hoe nu te handelen? Meteen terug naar de supermarkt, het laten zitten of een andere dag gaan? Op een andere dag zouden ze het misschien niet kunnen corrigeren en 3,18 besteedde ik liever nuttig dan dat ik het wegsmeet. Dus fietste ik terug, met de kiwi's als bewijs. Ik liet de kassabon zien en verliet zonder enige moeite met 3,20 de supermarkt.

Da's 0,02 cent winst.

Het gebeuren stemde me gerust. Als er iets niet klopte, gingen er kennelijk toch alarmbellen rinkelen. Maar hoe zit dat met de uwe?

13-07-2008

Verwaarloosd:

Ik heb u de afgelopen weken best wel verwaarloosd doordat ik alleen maar aandacht had voor al die recensies die ik schreef (en nog moet schrijven). Het was zelfs zo erg dat ik een stukje klaar had staan, maar vergat op te loaden omdat ik zo druk was met de recensie die vandaag op Eeuwig Weekend verscheen. Een recensie van een film die ik afgelopen donderdag zag en vandaag in première gaat. Een avontuurlijke familiefilm die mijn hart stal. Hier te lezen. En alvast een voorproefje:

De Brief voor de Koning

Voor de komende week heb ik besloten te gaan chillen en de computer even te laten voor het wat die is. Dat beloofde stukje krijgt u nog van me, daarna kijk ik wel wanneer mijn vingers weer gaan kriebelen.

08-07-2008

Keerpunt:

Keerpunt

03-07-2008

Suikervrije poging nr. 2:

Warm eten op zijn suikervrij, dat is even wennen. Ik heb dan wel een suikervrij kookboek, maar of een recept nu lukt of niet, ik moet mijn gewoonte om veel pasta en weinig vlees en groente te eten afleren. Dan is het best lullig als je met een knorrende maag naar een restje rijst met groente zit te kijken en niet verder mag eten omdat de kipjes op zijn.
Gelukkig heb ik al eens eerder drie maanden suikervrij gegeten. Maar door liefdesverdriet vergreep ik me toch weer aan de chocola. Nu is het anders. Nu is er een doktersadvies. En dat was nu net de stok achter de deur die ik nodig had, want ik wilde het al geruime tijd, maar de discipline was ver te zoeken.
Verdrietig werd ik er wel een beetje van. Want waarmee moest ik nu mijn lekkere ontbijtkoek vervangen? En wat als mijn bloedsuiker ging schommelen en ik als oplossing geen suiker mocht nemen? En hoe moest dat nu met dat overheerlijke toetje bij de barbeque van mijn werk?

Inmiddels ben ik een ruime week verder. Een week waarin hevige bloedsuikerspiegelschommelingen zich voordeden, ik geïrriteerd en chagrijnig was, en onrustig. Die gevoelens zijn nog niet voorbij, maar meer energie is er wel. Als die stijgende lijn zich voortzet en mijn lichaam eenmaal gewend is, zal die chagrijnigheid ook wel verdwijnen. En ergens is het ook best makkelijk dat ik niet meer hoef te twijfelen of ik wel of geen toetje zal nemen. Gewoon niet dus!

01-07-2008

Boekenneus:

Dacht u dat ik aan de Costa del Sol zat met een piña colada in mijn hand? Verre van! Ik zat gewoon thuis, met mijn neus in de boeken. Ik recenseerde voor de juli-editie van About:Blank vier boeken. Hier, hier, hier en hier te lezen. Daarnaast werkte ik mee aan een nieuwe website waar het altijd weekend is en vandaag online ging: Eeuwig Weekend.nl. Het is een weblog over media, cultuur en welbehagen in de ruimste zin des woords, waar ik tweewekelijks een bijdrage zal leveren. En verder moet ik nog een aantal recensies inleveren voor Cultuurpodium.nl, van het toneelstuk 'de Gravin van Parma', en concerten van Renske Taminiau en Loreena McKennitt. Gaat u ondertussen fijn verder lezen op About:Blank?

2003

2004

2005

2006

2007

2008