30-06-2007

Aanslagen:

Londen

Wanneer je naar Londen gaat, weet je dat de kans op een aanslag aanwezig is. Mijn lief en ik waren er twee maanden geleden. Tijdens mijn bezoek heb ik er eigenlijk amper bij stilgestaan. Het viel ons wel op dat er geen vuilnisbakken meer in de metro stonden, maar dat is natuurlijk een maatregel die amper iets uithaalt. Want als iemand een aanslag wil plegen, pleegt 'ie gewoon een aanslag, met of zonder prullenbak. Inmiddels zijn er twee aanslagen verijdeld in een populair gebied waar wij ons vaak bevonden. Je moet er toch niet aan denken om door zulke malloten om het leven gebracht te worden. Ik ben blij dat we Londen hebben overleefd, al ben je je leven natuurlijk nergens zeker en moet je er ook niet te veel bij stilstaan wanneer je een stad bezoekt. Maar na het lezen van bovenstaand bericht en het besef dat Londen een doelwit is terwijl ik daar twee maanden geleden nog vrolijk rondliep, is toch een beetje raar.

27-06-2007

Man met de hamer:

Eigenlijk mag ik er niks over zeggen. Maar het is lastig mijn mond te houden wanneer iets me aan het hart gaat. En dat gaat het, want het gaat om mijn baan. Mijn functie. Mijn werkzaamheden. En die van anderen.

De boodschap was te verwachten. Maar wanneer deze op officiële wijze wordt uitgesproken, komt het toch hard aan. Sommige zijn aangeslagen, andere gelaten. We praten erover in de kroeg, waar ik dit keer ook bier drink. Ik drink altijd bier als ik vind dat ik dat heb verdiend.

We polsen elkaars gedachten, elkaars verdriet. Dat verdriet is er bij mij niet. Nou ja, het is er wel, maar niet op de voorgrond. Ik had de boodschap immers wel verwacht, dus waarom staan jammeren? Maar 's nachts komt als een man met de hamer het besef. En realiseer ik me plots dat over precies een jaar mijn baan niet meer bestaat. Alle werkzaamheden die ik nu doe, hoef ik volgend jaar niet meer te doen. Misschien doe ik dan wat anders binnen het bedrijf. Of misschien elders. Dat is nog niet bekend.

Na negen jaar zekerheid staat mijn baan op de tocht. Het is zo'n rare gedachte dat ik er niet van kan slapen.

23-06-2007

Filmpjus (10):

1. Marie Antoinette (2006)
Marie-Antoinette is een bijzondere kostuumfilm. Wat wil je ook, met een regisseuse als Sofia Coppola. Die weet van elke film een meesterwerk te maken. Met de mooie Kirsten Dunst in de hoofdrol, de rol van Marie Antoinette is haar op het lijf geschreven. De film vertelt het verhaal van Marie Antoinette, aartshertogin van Oostenrijk, die op haar vijftiende wordt uitgehuwelijkt aan koning Lodewijk XVI van Frankrijk. Het leven op Versailles is verbluffend luxe en de kersverse koningin doet zich te buiten aan sieraden en kleding. Ze interesseert zich niet voor de politiek, wat het volk haar niet in dank afneemt. En dat komt haar duur te staan.
Tijdens de film klinkt onder de kleurrijke beelden lekkere popmuziek in plaats van het standaard klavecimbel geluid. Het verhaal zelf is traag: Coppola concentreert zich vooral op het leven aan het hof en dat levert niet altijd de meest spectaculaire beelden op. Toch ontnam de film mij de adem. Ik ben werkelijk waar verliefd op de film.

Marie Antoinette

de echte Marie Antoinette

Marie Antoinette

Kirsten Dunst als Marie Antoinette

2. Breakfast at Tiffany's (1961)
Had ik deze film nou al eerder gezien of niet? Na drie kwartier weet ik het zeker. Ja. Maar de meeste scènes herinner ik mij niet, dus verrast de film toch. Van deze film krijg je zin om uitbundig te feesten, dronken te worden en op een charmante manier iedereen tot last te zijn. Zoals Audrey Hepburn dat als Holly Golightly in deze film doet. Wat ik niet wist is dat Truman Capote de roman heeft geschreven waarop de film is gebaseerd. Truman Capote kende ik nog niet in mijn puberteit, maar inmiddels weet ik deze man te plaatsen, nadat ik een film over hem zag.

Breakfast at Tiffany's

3. Star Trek: Nemesis (2002)
Jaja, weer een Star Trek film. En weer zo'n fijne, waar het, ditmaal laatste, avontuur zich dicht bij de harten van de crew bevindt. Vooral die van kapitein Jean Luc Picard. Aan het eind van de film offert een bemanningslid zich op, en dat is even slikken. Meer zal ik maar niet weggeven. Ik ben nog niet klaar met het kijken naar Star Trek, maar ik geloof dat ik alle films van The Next Generation heb gezien. Tijd voor films van andere schepen.

Nemesis

4. The Truman Show (1998)
Ein-de-lijk de film gezien. Veel over gehoord, veel trailers gezien, maar het was er simpelweg niet van gekomen. Ook was ik bang dat de film zou tegenvallen, te flauw zou zijn. Maar dat was zeker niet het geval. Indrukwekkend was het, een reactie op al die televisieprogramma's waarbij we mensen via de camera volgen, zoals Big Brother. Iemand ongemerkt tot real life soapster bombarderen is vast al als idee geopperd. Gelukkig is er al een film overgemaakt zodat niemand met dit idee in zee zal gaan. Hoop ik.

5. Girl with a Pearl Earring (2003)
Een trage film waarbij je je constant in een schilderij van Vermeer waant. Leuk detail is dat de regisseur de originele Nederlandse namen heeft gebruikt. Scarlett Johansson speelt Griet en Colin Firth (o.a. Bridget Jones) Johannes Vermeer. De spanning tussen Vermeer en Griet is zo voelbaar, dat je niets liever wil dat Griet zich opwerkt van het onderdanige dienstmeisje tot vrouw van Vermeer. Helaas wordt ze niet meer dan een verlegen maar prachtig en intelligent en inspirerend model van haar huisbaas Vermeer.

Girl with the pearl earring

6. The Terminal (2004)
Het was even wennen, Tom Hanks als een slecht Engels sprekende immigrant. Maar het went snel. Wanneer Viktor Navorski in het vliegtuig naar New York zit, is er in zijn land Krakozhia oorlog uitgebroken, waardoor hij een man zonder land is. Amerika kan hem daarom niet toelaten, en terug kan hij niet. Hij is hierdoor veroordeeld tot een verblijf op het vliegveld waar hij is aangekomen. Elke dag probeert hij een toelatingsstempel te halen voor Amerika, maar die wordt hem steeds geweigerd. Hij maakt er maar het beste van, en weet met veel medewerkers op het vliegveld vriendschap te sluiten. Steven Spielberg baseerde zijn film op het waargebeurde verhaal van Merhan Nasseri, een Iraans politiek vluchteling, die van 1988 tot augustus 2006 op een Frans vliegveld woonde nadat al zijn papieren waren gestolen. De film zelf is zeer vermakelijk en ontroerend.

7. Sisters (1973)
De invloed van Hitchcock op het werk van regisseur Brian de Palma is duidelijk te merken in deze film. 'The most genuinely frightening film since Hitchcock's Psycho' noemde Hollywood Reporter het. Fotomodel Danielle Breton ontmoet Phillip tijdens een televisiespelletje en neemt hem mee naar haar appartement. Haar tweelingszus Dominique is het daar echter niet mee eens. Overbuurvrouw Grace Colier ziet hoe één van de zusjes Phillip afslacht, maar voor de politie is gearriveerd is het lijk al verborgen. Grace gaat daarop samen met een privé-detective op zoek naar de waarheid, die meer bizar is dan ze ooit had kunnen denken. De film intrigeert en vanaf begin af aan wil je weten hoe het zit met Danielle's tweelingszus en de moord.

8. A Doll's House (1973)
Een relatief jonge Anthony Hopkins speelt de man des huizes, Torvald Helmer. Zijn vrouw Nora (Claire Bloom) lijkt gelukkig, maar heeft ooit een misdaad begaan waar ze door een ontslagen werknemer van Torvald voor gestraft wordt. Of kan ze de onthulling van de waarheid op tijd tegengaan? Gebaseerd op het beroemde toneelstuk van Henrik Johan Ibsen, destijds zeer controversieel. De hele film is ook eigenlijk een toneelstuk, met heel veel tekst en weinig locaties. Toch is het effect treffend en heb ik mij geen moment verveeld. Alsof ik thuis naar een toneelstuk keek.

9. Bound (1996)
Corky is een stoere lesbische ex-crimineel, die valt voor de charmes van maffiavriendinnetje Violet, die naast het appartement woont dat Corky opknapt. Ze beraden een plan om een paar miljoen van Violet's maffiaman te stelen om zo samen een nieuw leven op te bouwen. Maar dat gaat niet zo makkelijk als ze wilden. Leuke, leuke film.

10. The Black Dahlia (2006)
Ah, daar is Scarlett Johansson weer, dit keer in de rol als verleidelijke vriendin van voormalig bokser Lee Blanchard. Wederom geregisseerd door Brian de Palma. De film komt niet van de grond. Ik houd van de jaren '40 sfeer, maar de film overtuigt van geen kanten. Over twee voormalige boksers die elkaars partners worden bij de politie en zich bezighouden met de moordzaak Elizabeth Short. Gebaseerd op de roman van James Ellroy, die zijn roman baseerde op de onopgeloste moord op de 22-jarige actrice Elizabeth Short.

11. Sunshine (2007)
De beelden in deze film zijn prachtig om naar te kijken en doen denken aan '2001: A Space Odyssey' uit 1968. Maar de film blijft in het vage hangen. Ik begrijp dat een crew naar de zon vliegt om een explosie te veroorzaken waardoor de aarde meer zonlicht zal krijgen. Maar de wending in het verhaal is té ongeloofwaardig en overbodig. Het einde is very Hollywood. Ik had geen idee wat ik moest met deze film. Ik kon maar niet bepalen wat ik er nou van vond. Omdat ik dat nog steeds niet kan, eindigt deze film onderaan deze lijst. Slecht is de film zeker niet. Het was alleen niet mijn soort film. Overigens met Cillian Murphy, die ik eerder in 'Girl with the pearl earring' zag als Pieter.

12. Bridget Jones: The Edge of Reason (2004)
Waarom moet er toch altijd een tweede deel van een film verschijnen? Diepe, diepe zucht. 'The edge of reason' is heus wel vermakelijk, maar een onnodig vervolg op Bridget Jones's Diary uit 2001. Ik ken na één deel wel alle valkuilen en ongemakken van Bridget Jones. Dat hoef ik heus niet nog een keer te zien.

21-06-2007

17:23 uur:

Het was 17:23 uur toen ik belde. "Ik wil graag melden dat ik net twee televisies bij het vuil heb gezet," riep ik enthousiast, want ik was maar wat blij dat na maanden de kapotte televisies eindelijk van de overloop naar de stoeprand waren verhuisd.
"Dat mag helemaal niet." De onvriendelijke stem drukte mijn enthousiasme meteen de kop in. "Oh? Maar morgen wordt het vuil toch opgehaald?"
"U mag pas ná zes uur uw huisvuil buiten zetten." Oh. Shit. Ik stamelde een verontschuldiging, en hoopte niet dat het zo ver zou komen dat ik de televisies binnen moest zetten om ze een half uur later weer buiten te zetten. "En u belt te laat."
"Te laat? Maar op de website staat dat ik tot half zes kan bellen!"
"Ik heb de aanvragen voor morgen al doorgefaxt. U moet echt eerder bellen om dit door te geven hoor mevrouw."
"Maar op de website staat toch tot half zes?" Of ben ik nou gek?
"Heeft u het vuil wel op de goede dag buitengezet?" Zijn vraag deed me wijfelen. "Eh ja, morgen wordt het vuil toch opgehaald?" Ik wist me te herinneren dat de auto voor grofvuil dan ook langskwam, maar had ik het nu mis?
"Oké, ik geef het nog door maar een volgende keer moet u echt eerder bellen." Gelukkig had ik het niet mis, dat had het de situatie nog gênanter gemaakt, en piepte een klein oké. "Waar heeft u de televisies neergezet?"
"Bij het huisvuil."
"Dat mag niet."
Grrr, wat mag er nou weer niet?
"U mag de televisies niet bij het huisvuil zetten, anders worden de toestellen bedolven onder de vuilniszakken. Kunt u ze niet verplaatsen?" Opgelucht meldde ik dat de televisies twee meter van de vuilniszakken vandaan stonden.
"Staan ze dan wel aan de stoeprand? Ze moeten bij de stoeprand staan anders worden ze niet meegenomen."
Ik loog niet toen ik zei dat ze echt bij de stoeprand stonden. Ik verzuimde alleen te melden dat er een boom, een geparkeerde auto én huisvuil voor stond.
"Mag ik uw telefoonnummer?"
Doodsbang noemde ik de cijfers, ondertussen overspoeld door beelden van hoe hij me de volgende dag zou opbellen dat de televisies én verkeerd geparkeerd waren én te vroeg waren buitengezet. "U krijgt een boete," hoorde ik hem al in mijn oor toeteren.
"Oké, ik geef het door maar een volgende keer moet u echt eerder bellen."
Het had geen zin er tegenin te gaan. Het was me allang duidelijk dat deze chagrijn naar huis wilde.

Toen ik de volgende ochtend mijn fiets van slot haalde waren de televisies weg. Meegenomen door andere geïnteresseerden dan de gemeente. Had de onaardige meneer lekker voor jan met de korte achternaam alles opnieuw doorgefaxt.

20-06-2007

Huisarrest:

Het is afspraken afzeggen. Gelukkig had ik er niet veel staan. Ik had de drukte achter de rug en hop, de griep nam mijn lichaam over. Alsof het watertandend aan de zijlijn stond te wachten op een kans mij te vloeren. En dat deed het. Meteen na het optreden was het raak. En nog steeds zit ik thuis. Kijk ik films (zeven al en dat worden er meer), leef ik mij uit op de Playstation ('Need for Speed!'), gluur ik op Hyves naar oude klasgenoten en lees boeken. Dat klinkt best lekker en dat is het ook. Ware het niet dat ik door mijn ziekte amper naar buiten kan en 's nachts moeite heb met slapen, waardoor ik de halve dag als een zombie door het huis wandel. Ik zie er niet uit ook, maar dat mag niet meer dan een detail heten. Bovendien is het raar om zo afgesloten te zijn van de buitenwereld. Ik ben graag thuis, maar dan wel als ik er zelf voor kies. Nu geeft de griep mij huisarrest.

Na zes dagen ben ik het meer dan zat.

16-06-2007

Bruiloft:

Ik was op een bruiloft. Van vijftigers. Die vijftigers gingen stijldansen op de muziek die ik voor ze zong. Sentimenteel werd ik toen ik naar ze keek. Het deed me denken aan vroeger, toen ik menig bruiloft meemaakte. Hoewel ik nu niet zo van de bruiloften ben, vond ik het vroeger geweldig. Ik zag mijn hele familie, iets waarvan ik toen nog niet kon weten dat dat heel bijzonder was. En natuurlijk werd er gedanst. Stijldansen, iets waar ik, in tegenstelling tot mijn zus, niet aan wilde. Zal wel komen omdat mijn hele familie dat deed en ik toch een beetje recalcitrant wilde zijn. Maar leuk was het altijd. Van die stijve bruiloften waarbij bruid en bruidegom bij elke tafel een praatje komen maken onder begeleiding van foute hoempapa-muziek. Waar ik alleen of samen met anderen een stukje deed.

Ik keek naar de dansende mensen terwijl ik zong, en kreeg een warm gevoel van binnen. Even maakte ik een sprong terug in de tijd met de vijftigers van nu.

14-06-2007

Rekenen:

Bij de AKO kocht een meisje een potlood. Ze maakt haar jongere broertje duidelijk dat dit háár potlood was en hij er met zijn tengels vanaf moest blijven. In feite stond ze machteloos in het beschermen van haar aanschaf, wist ik uit ervaring. Broers of broertjes kunnen verschrikkelijk vervelend zijn.

Hoe fel ze eerder tegen haar broertje was, hoe gebroederlijk ze even later samen het perron van de metro opliepen, beide likkend aan een ijsje. Wat ijs al niet kan doen om de gemoederen te sussen.

Zus was klaar met haar broertje, maar moeders nog niet. Daar, op het perron, wachtend op de metro, stak ze een heel verhaal af tegen het jonge ding van een jaar of tien. Dat hij na de waarschuwing op school een betere werkhouding had, en ze daarom best wel tevreden waren. Dat hij over mocht naar groep zeven. Maar dat hij achter was met rekenen. Hij had iets gemist, waardoor hij de basis niet goed onder de knie had. Daar kon hij ook niets aan doen. Maar die achterstand was wel een probleem. Dus moest er geoefend worden in de zomervakantie. De juf had gevraagd of mama hem kon helpen. En dat ging mama doen. Want mama kon wel goed rekenen. En daarom ging mama helpen. Ja?

Gedurende het hele relaas, waarbij moeders op een té volwassen manier communiceerde met de tienjarige, had het jongetje niets gezegd. Misschien knikte hij op het eind, als antwoord op haar 'Ja?'.

Hij kon in ieder geval uitkijken naar, of beter gezegd opzien tegen een hele zomervakantie lang rekenen. Terwijl zijn zus angstvallig haar potlood in gaten zou houden.

12-06-2007

Dief in de nacht:

In een nacht waarin ik toch al niet kon slapen, werd ik om kwart over vier wakker van lawaai op straat. Het klonk alsof iemand op een geïrriteerde manier zijn fiets op slot wilde zetten, na een avondje stappen met het nodige bier. Ik luisterde naar de geluiden, maar kon deze toch niet helemaal thuisbrengen. Een kettingslot klonk anders, bovendien duurde het wel erg lang. Wakker als ik was, stond ik op om door het raam naar buiten te gluren. Het duurde even voor ik begreep wat er beneden écht gaande was. Ik keek naar een fietsendief.

Hij had haast. Natuurlijk had hij haast. Maar het wilde niet vlotten zoals hij wilde dat het vlotte. Hij reed weg, maar het rijden ging nog niet. Hij scheurde de jasbeschermers eraf en sleutelde aan het slot. Toen pakte hij zijn rugzak, sprong op de fiets en reed weg. Als een dief in de nacht.

Met de Rotterdamse steekpartij van vorige week nog vers in het geheugen dacht ik na over de mogelijkheden die ik had om de dief te stoppen. De politie bellen had geen zin, bij het opstarten van mijn mobiel was hij al weg. Misschien had ik moeten schreeuwen door het open raam, zonder me te laten zien? En wat als hij wel wist waar dat geschreeuw vandaan kwam, had hij dan een steen door mijn raam gegooid? Verdorie, waarom waren er niet meer mensen wakker geworden van het lawaai?

Dus sorry mevrouw die nu geen fiets meer heeft, ik heb niks gedaan om het stelen van uw fiets tegen te gaan. Ik wil u nog wel een tip geven voor een volgende fiets: zet 'm ergens aan vast, met meer sloten!

11-06-2007

Paul:

Paul leerde ik kennen als de logstalker van Merel. Wat die man allemaal in haar comments achterliet, niet normaal. Ook op Vandenb.com kon hij er wat van. Paul was corrector en in zijn nuchtere buien kon hij best normaal doen. Dan mailde hij om me te wijzen op een spelfout.

Hoi Aukje,

Het volgende wilde ik niet in je commentaargedeelte zetten, leek me nogal flauw (is het op deze manier misschien nog wel :-). Het is Mulisch, geen u-umlaut. Spreek uit: 'Moeliesj'. Dat laatste omdat veel mensen 'Muuliesj' zeggen, terwijl de auteur de eerstgenoemde uitspraak hanteert. En Harry zal het zelf toch wel het beste weten. Ik mocht indertijd De OvdH corrigeren. Een klerewerk, voor, inderdaad, z'n magnum opus. Groetjes, Paul.

Ja, hij had toch mooi de Ontdekking van de Hemel mogen nakijken.
In mijn comments op mijn site dumpte hij dit soort dingen:

Ik dacht van Aukje, een Frisse Friesche Froukje en zo. Trotse vrouw. En zo, vul maar in. Niks van waar! Ze is gewoon leuk. God, wat erg. Paul.

of:

Diepe zucht. Ik waag 't erop. Ik wou dat ik jou was. Nou, dan wist ik 't wel! De hele dag in bed liggen en met mezelf spelen. (Vrij naar Kees van Kooten. 'Vrij naar'. U begrijpt me wel.) Paul.

Naar mij toe was hij nog wel aardig, maar naar anderen toe niet altijd:

@*****: Ik wist niet dat kwallen konden schrijven; móói nog wel. Weer wat geleerd. Paul.

Soms kreeg ik mailtjes van andere lezers, wie die rare Paul toch was. Ik had geen idee. Het was dan ook gek toen de naam Paul een gezicht kreeg, via een ingescand krantenartikel op Bicat.net. Paul bestond dus echt.

Het was een rare snuiter, die Paul, met meer vijanden dan vrienden. En nu is hij dood. In zijn slaap overleden op 4 juni, 54 jaar oud. En dat voelt toch gek. Ik had al een tijd lang niets meer van hem gehoord, hij was zijn interesse in mij al vrij snel verloren. Ik was daar niet rouwig om, al bracht hij wel leven in de brouwerij. Maar Paul, dat was een fenomeen. Ik wens hem rust toe. R.I.P.

09-06-2007

Muziek op mijn hoofd:

Waar ik maar niet aan heb kunnen wennen in de 33 jaar dat ik op aarde ben, is muziek op mijn hoofd wanneer ik buiten ben. Ik heb het geprobeerd met een walkman, toen ik op mijn zeventiende drie kwartier lang naar school fietste. Na een paar keer proberen liet ik de walkman thuis.
Op mijn 23e maakte een toenmalig vriendje een compilatiebandje voor de zeven uur durende treinreis die ik ondernam naar Zuid-Duitsland. Hij kon me precies vertellen wat de muziek deed met mijn gevoel: ik zou alles intenser beleven. Ik zette de muziek aan en wachtte. Het groen van de bomen langs de spoorrails kleurde misschien iets groener en ik werd misschien iets vrolijker. Ik begreep dus wel wat hij bedoelde. Maar tegelijkertijd voelde ik me buitengesloten van de wereld. Ik wilde omgevingsgeluiden horen (die je overigens altijd half door de muziek heen hoort). Het piepen van de trein in een bocht, het geroezemoes in de wagon, dat waren geluiden waar ik nog veel blijer van werd.

MP3-spelers, de iPod en de Zen schafte ik natuurlijk niet aan. Maar toen kocht ik een mobiel. Mét radio en MP3-speler. Niet dat ik het daarom deed, dat snapt u inmiddels ook wel. Maar die radio op mijn mobiel vond ik toch wel erg bijzonder, dus af en toe liep ik door de stad met een radio op mijn oren. En opeens was dat afzonderen heel erg lekker. Zeker als er lekkere muziek werd gedraaid.

Wanneer ik zelf muziek op mijn mobiel zou zetten, zou het me al snel vervelen. Maar verrast worden door een goed radiostation, dat is natuurlijk altijd leuk. En ware het niet dat vandaag het liedje werd gedraaid waar ik een paar dagen geleden nog aan dacht, zoekende naar de uitvoerende en de titel. De radio wist raad: Born to Run van Bruce Springsteen. Alleen herinnerde ik me een andere uitvoering. Thuis zocht ik op iTunes en vond Frankie Goes to Hollywood. Oh ja! Beide uitvoeringen zijn inmiddels gedownload en beluisterd. En nee, ze worden niet op mijn mobiel gezet. Ze zat worden is wel het laatste wat ik wil.

06-06-2007

Wekker:

Mijn lief vindt mij misschien raar, maar ik vind de wekker van mijn lief raar. Die kan je wel op snooze zetten, maar dan piept 'ie om de vijf minuten in plaats van negen minuten. Heel vervelend als je er naast ligt en uit wil slapen. Bovendien is de piep heel irritant (maar van welke wekker is dat niet) en als mijn lief zijn wekker zet, piept het ook van alle kanten.

Daarom dacht ik na over het kopen van een andere wekker voor mijn lief. Als Sinterklaas- of verjaardagscadeau. En dan niet zomaar een andere, nee, dezelfde als ik. Een eenvoudige zwarte van de HEMA, op stroom. Maar hij had aangegeven geen wekker op stroom te willen, want stel je voor dat er 's nachts een stroomstoring zou zijn! Ik zette daarom naast mijn gewone wekker de wekker van mijn mobiel, op een tijdstip waarop ik al uit bed zou moeten zijn, maar wanneer dat niet het geval mocht zijn ik genoeg tijd zou hebben om op tijd op mijn werk te zijn. Maar ik vond dat ik het niet kon maken om hem met een wekker op stroom op te zadelen. Als hij per sé eentje op batterijen wilde, kon ik hem moeilijk mijn eigen aansmeren.

Maar vorige week ging mijn lief shoppen in de buurt. "Ik heb een nieuwe wekker gekocht," mailde hij enthousiast. Wat schetste mijn verbazing toen ik thuis kwam en op het nachtkastje het nieuwe exemplaar aantrof? Inderdaad, daar stond precies dezelfde wekker als aan de andere kant van het bed. Nu piepen we hetzelfde, en ook al blijft die piep irritant, op een half uur snoozen hoef ik nog maar 3,3 keer naar zijn wekker te luisteren in plaats van 6 keer. En dat zonder te zeuren of aan te smeren! Sommige dingen komen gewoon vanzelf op hun pootjes terecht.

03-06-2007

Roland Garros:

Mijn lief vindt mij raar. Ik hou namelijk van jazz, turnen en tennis. Met evenementen als Roland Gaross ben ik dan ook helemaal in mijn nopjes. Vandaag ontbeet ik om 11.00 uur voor de televisie, tijdens Williams - Safina. Williams won. Tijdens Federer - Youzhny ruimde ik de kast op, de chaos binnenin irriteerde me al maanden. Toen Federer won, had ik de kast voor de helft opgeruimd. De andere helft bewaar ik voor een volgende vrije dag waarop ik tennis kan volgen.

Tijdens Jankovic - Bartoli las ik de Esta. Jankovic is een talentvolle Servische schone met sterk en fris spel, en een make-up spiegeltje in haar tennistas. Boel ijdel dus ook. Leuk om vandaag kennis met haar te maken. Ze won haar partij makkelijk.

En terwijl ik zo de hele dag tennis zat te kijken kwam een oud verlangen opspelen. Aanwezig zijn, wereldtoppers in het echt zien spelen, de sfeer proeven, in de zinderende zon zwetend op de tribune zitten (of in de regen zitten wachten tot het opklaart). Maar ik had u al verteld dat mijn lief mij een beetje raar vindt omdat ik van tennis houd. Dus never nooit dat hij mee gaat naar Roland Garros. En om nou een paar dagen in mijn upje in het romantische Parijs te zitten vind ik ook ongezellig, zeker omdat ik vast en zeker helemaal hyper word van het zien van toptennis. Dat móet ik delen met mede-enthousiastelingen! Maar als ik naar mijn vriendenkring kijk zie ik geen tennisfans. Hoe moet dat nou?

Er zijn vast meer mensen zoals ik. Mensen waarmee ik een groep kan vormen, zodat we toch nog gezellig samen zijn. Maar waar vind ik die? Ik googelde, maar vond niets. Rest mij één ding: zelf een advertentie plaatsen. Of in plaats van de gewilde week één of twee dagen gaan. Dat overleef ik nog wel in mijn eentje. Ik heb nu al medelijden met mijn lief: bij thuiskomst zit ik natuurlijk boordevol tennisverhalen die eruit moeten...

03-06-2007

Werkgevoeligheden:

Dit weekend sprak ik op een feestje met een feestganger over werk. Misschien hoor je het onderwerp tijdens het weekend buiten de deur te houden, maar soms is het fijn om van gedachten te wisselen.
We kampten allebei met eenzelfde soort probleem: iemand die de werksfeer behoorlijk kan verzieken. Hoe ga je daar mee om? Is het een kwestie van wennen, de confrontatie aangaan of je heil elders zoeken?

Ik moest bekennen vaak na te denken om mijn heil elders te zoeken. Confronteren had geen zin (daar hadden andere collega's al ervaring mee) en wennen lukte nog niet. Maar in mijn vorige baan liep er precies zo'n figuur rond. Nóg minder gelukkig met haarzelf en niet voor verbetering vatbaar ondanks verwoede pogingen van haar collega's. En hoewel het gedrag me irriteerde, liet ik het maar begaan. Het was niet mijn directe collega, dat scheelde. Tussen míjn directe collega's was altijd wel iemand die ik wilde wurgen. Irritaties waren overal. Over weggaan heb ik eigenlijk nooit nagedacht. Ja, pas in het laatste jaar, toen het kaartenhuis in elkaar stortte. Maar daarvoor niet. Ik ging oud worden in en mét dat bedrijf.

Maar nu ik van baan ben veranderd, kan dat natuurlijk nog een keer. Want mijn droom om oud te worden met het bedrijf, is nu toch al in duigen gevallen. Bovendien is het elders zo gek nog niet. Maar als ik elders ga werken, kom ik dan niet dezelfde problemen tegen?

Mijn antwoord was simpelweg ja. Mij kennende zijn er overal collega's die ik mij op mijn zenuwen laat werken. Dus schiet het niet op steeds te verkassen. Behalve als het te erg wordt, maar dan is er altijd nog zicht op een andere baan. Eerst moet ik maar eens een jaar volmaken op mijn huidige werk. Misschien ben ik dan gewend aan de grillen van sommige collega's. En heb ik een manier gevonden om er wat minder gevoelig voor te zijn.

En de feestganger? Die ging er nog eens diep over nadenken.

02-06-2007

De nier van BNN:

Toen Williams Krajicek had verslagen en de film die ik keek was afgelopen, viel ik in de Grote Donorshow van BNN. Ik keek even, en begreep al die ophef vanuit de hele wereld niet. Want BNN presenteerde de kandidaten in een keurige, niet-schreeuwerige setting, zoals je kan verwachten van de commerciële omroepen. Nee, het was eigenlijk erg netjes en helemaal niet raar.

Lisa was de vrouw die haar nier via zo'n show wilde afstaan. Ik vond dat ze er goed uitzag voor een terminale patiënte. En dat vond ik gek. Zou ik niet íets van haar ziekte moeten zien? De nierpatiënten die dolgraag haar nier wilden waren doodnerveus van al die aandacht. En hoe raar is het wanneer je een nier van iemand krijgt die op dat moment nog voor je zit en waarvan je weet: die is er straks niet meer?

Ik zapte verder. Het boeide me niet genoeg. Toen mijn lief 's avonds bij me in bed stapte vertelde hij het nieuws. De show was nep. Ik glimlachte. Het verbaasde me niet. Vandaar dat de 'terminale' patiënte er nog zo goed uitzag.

Wat een stunt. De hele wereld op zijn kop. Door onze brutale BNN. Alle leden die hun lidmaatschap hadden opgezegd, mogen dat nu allemaal weer ongedaan maken!

2003

2004

2005

2006

2007

2008