26-06-2008

Brandblaar:

Lief worstelde met de iets te volle ovenschaal. Het lukte hem niet om deze met panlappen zonder zich te branden uit de oven op het aanrecht te zetten. "Doe ik wel even," riep ik stoer, en pakte dat roze plastic Xenos ding wat in veel gevallen handig is, maar in deze situatie niet. Want hoewel ik de ovenschaal stevig in zijn greep hield, was die best wel zwaar. "Ik help wel," riep lief enthousiast, en pakte de schaal met de twee panlappen. Maar daar stonden we tegenover elkaar, tussen de oven en het aanrecht in, terwijl we geen kant meer op konden. Want ik kon niet zonder dat hij los liet naar links draaien en hij niet zonder dat ik los liet naar rechts draaien.

Toen voelde ik het. Een spoor van saus liep over de schaal, over mijn roze bescherming zo op mijn vinger. De ovenschaal laten vallen was geen optie, dus ik hield even vast, vond toch een manier om naar links te draaien en likte de saus haastig van mijn vinger.

Dat zag er niet best uit. Er kwam een gerimpelde huid tevoorschijn, en al snel begon de plek te branden en op te zwellen. Ik hield mijn vinger onder de koude kraan, legde er daarna ijs in een boterhamzakje op en begon toen met een chagrijnig gezicht aan mijn eten. Als het ijs was gesmolten legde ik er een nieuwe lading op, en toen het ijs op was stapte ik over op water in een bakje. De hele avond lang hield ik mijn hand in het water. Hoe moest dat nou als ik wilde slapen?

Inmiddels was de brandblaar een feit, maar lukte het niet om de boel af te koelen. Ik zette een bakje water naast mijn bed en liet af en toe mijn hand erin glijden. Tot ik in slaap viel.

Toen lief een paar uur later in bed stapte en ik slaapdronken wakker werd, lachte ik hard. "Weet je hoe ik wakker werd?" riep ik tegen lief. "Met mijn hand onder mijn gezicht!"

Het laatste wat ik had kunnen bedenken is dat mijn hoofd zou gaan liggen op de hand met de brandblaar. En dat het nog geen eens pijn deed ook.

22-06-2008

Type 4:

Hij voelde aan mijn vingers. Probeerde de duim en middelvinger die ik tegen elkaar had gelegd uit elkaar te trekken. "Wat voor type denk je dat je zelf bent?" vroeg hij. "Type 1 met vleugel 9," antwoordde ik resoluut, terwijl ik de hele workshop lang had geaarzeld. In elke type herkende ik iets van mezelf, maar in geen enkele type herkende ik mezelf helemaal.

Hij keek naar het enneagram dat in de ruimte stond en trok een paar bedenkelijke gezichten. "Is er iets gebeurd op je 24e of 25e?"

Ik dacht in eerste instantie dat hij bedoelde de afgelopen tijd, en wilde al bijna antwoorden dat mijn rug het had begeven. Dat zou hij vast wel voelen omdat ik niet zoveel kracht had. Maar wat vroeg hij nou precies? Rond mijn 24e, 25e? Oh! "Nou, ik had een burn-out toen ik 26 was," antwoordde ik met een glimlach, terwijl collega's om me heen meeluisterden.

"De burn-out is dan in de jaren daarvoor ontstaan." Ik knikte, dat was ik met hem eens. "Toen ben je in een type 4 geschoten, maar daar hoor je niet thuis. Hoe oud ben je nu?"
"34."
"Dan zit je al acht jaar in het verkeerde type."

We keken elkaar indringend aan. Met pretoogjes, dat wel. Want het moest wel leuk blijven. En hoewel ik in eerste instantie totaal overrompeld en daardoor enthousiast was over zijn opmerking, want bijzonder was het wel dat hij iets voelde terwijl ik nog nooit met hem had gesproken, was ik daarna toch behoorlijk gedesillusioneerd. Al acht jaar in het verkeerde type?

Op de fiets naar huis rekende ik uit dat het zeven jaar moest zijn. Zeven jaar lang in het verkeerde type. Wat als hij gelijk had? Wat als ik hem geloofde? Dan nam ik al zeven jaar de emoties van anderen over zonder het in de gaten te hebben.

Maar realistisch moest ik ook zijn. Ik bén een emotioneel mens. Emoties zitten me vaak in de weg, maar ik leer er mee om te gaan. Dat gaat de ene keer beter dan de andere keer. Maar wat als ik nu minder emotioneel ben dan ik eigenlijk behoor te zijn? Dat er iets aan gedaan kan worden waardoor ik weer in mijn eigen type zit en daardoor gelukkiger ben? Wat als ik daadwerkelijk zo'n therapeut op ga zoeken en de uitdaging aan ga? Zal ik me dan beter voelen?

20-06-2008

Dekenkist:

Het vergde nogal wat van mijn zitvlees om deze mooie dekenkist in ontvangst te kunnen nemen: om acht uur 's ochtends was ik al paraat, maar de postbode liet me wachten tot kwart over zes. Maar het was het wachten waard. De kist is handbeschilderd en komt uit India, waar hij is meegenomen door een mevrouw uit Friesland die er op toeziet dat er geen werkende kinderhandjes aan te pas komen.

Mijn dekbed heeft weer een mooi plaatsje voor de zomer en ik heb iets moois om naar te kijken.

17-06-2008

Muzikale smaakverandering:

Er was een tijd dat ik in het weekend luisterde naar Vroege Vogels en keek naar Reiziger in Muziek. Op het oog saaie programma's die meer te bieden hadden dan ik in eerste instantie dacht. Elke week was ik van de partij, om nieuwe muziek te ontdekken.

Dat gebeurde o.a. met de Italiaanse stemkunstenares Cristina Zavalloni. De muziek die ze met haar kwartet maakt is jazzy waar zij op een opera-achtige hysterische manier overheen jengelt. Ontzettend knap, en in die periode, we spreken over het jaar 2000, was ik boel onder de indruk. Ik kon mijn geluk dan ook niet op toen ze een jaar later optrad in een afgeladen Bimhuis. Op mijn eigen site gaf ik het concert het hoogst mogelijke aantal sterren: vijf.

Cristina Zavalloni

Ik kocht een cd, die ik nooit draaide want echte luistermuziek is het niet, en verloor haar daarna uit het oog. Tot ik zonet de nieuwsbrief opende van het Bimhuis en zag dat Cristina op 12 september weer optreedt. Ik was verheugd, daar moest ik heen! Toch?

Tegenwoordig ligt de muziek voor het oprapen met sites als My Space en You Tube, dus besloot ik op My Space te luisteren naar wat ze vandaag de dag zoal maakt. Het viel me vies tegen. Niet omdat ze zo van muzikale richting was veranderd, maar omdat ík sinds 2001 een smaak had ontwikkeld waar zij niet meer in paste.

In mijn cd-kast staan nog enkele overblijfsels uit de periode waarin ik muzikaal zoekende was. Tegenwoordig luister ik alleen nog maar naar triphop en jazz, met af en toe een vleugje pop. Al maak ik nog steeds muzikale reizen, zulke verre uitstapjes als toen maak ik niet meer. Dicht bij huis valt ook nog genoeg te ontdekken.

15-06-2008

Huisje hier, huisje daar:

Het is grappig hoeveel mensen me vragen of ik nog weg ga in de zomer. Alsof New York niet voldoende was en niet genoeg (vakantiedagen en geld) heeft gekost. Maar na vaak een verbaasd 'nee' te hebben gezegd, rijzen er toch plannen om de rust op te zoeken in een huisje aan zee. Om bij te komen van de drukte van New York, zeg maar.

Maar er zijn ook andere plannen. Een beetje schilderen in huis. In de gang, waar de crèmekleur hoognodig vervangen moet worden door een mooie kleur. Maar als je dat dan opeens hebt bedacht, kijk je met kritische ogen naar de rest van het huis. Helemaal toen ik een yogamatje kocht en deze nogal afstak tegen de oude vloerbedekking in 'mijn hokje'. Mijn hokje is waar ik muziek maak, waar mijn gymbal ligt om rugoefeningen mee te doen, waar ik de was ophang en waar boeken en cd's staan die beneden geen plek hebben gekregen.

Het liefst scheur ik het tapijt er ter plekke uit om het te vervangen voor bijvoorbeeld laminaat met een kleedje, of voor mijn part nieuwe vloerbedekking. Maar als ik verder kijk, naar de slaapkamer bijvoorbeeld, zie ik daar naast oude vloerbedekking de plekken op de muur waar Pixel heeft huisgehouden. Nieuw behang betekent naast veel werk een nieuwe uitdaging voor Pixel, dus wellicht zonde.

En de overloop? Daar waar de schimmel zich laat zien? En de douche? Waar de schimmel al zwarte plekken vertoont? En moet het balkon, dat nu in de grondverf staat, ook nog een likje verf? En de deuren? Zit daar ook niet die vieze crèmekleur op? En wanneer gaan we de gordijnen, die veel te lang zijn sinds de komst van de cv, vervangen? En die lamp kan ook echt niet meer, wanneer kopen we een nieuwe?

Een huisje aan zee met wat boeken, cd's en mijn lief. Da's toch wel een heel aanlokkelijk idee.

13-06-2008

Penalty:

In het voorspellen van standen mag ik dan niet zo goed zijn, mijn hele leven lang al heb ik een neus voor penalty's. Dus toen Roemenië zonet een penalty kreeg tegen Italië, zei ik resoluut: "Hij stopt 'm wel, maak je geen zorgen". Dat 'geen zorgen' sloeg op de voorspelde uitslag van lief in de pool (2-1 voor Italië). Wel jammer, want graag zag ik underdog Roemenië winnen.

Mutu schoot, Buffon stopte met handen en voeten.

Ik haalde mijn schouders op. Ik wist dat immers al.

11-06-2008

Rugpijn:

Eindelijk valt het kwartje, dat aanvoelt als een loodzware twee euro-munt. Het is mijn rug die mij in een moeheidsgreep houdt. Ik had het eerst niet in de gaten. Tot mijn knieën wel erg veel pijn gingen doen. Aangezien ik al twee keer eerder bij de fysio ben geweest voor knieklachten, weet ik dat dit een uitstraling is van de rug. Naar de fysio hoef ik dit keer niet, ik heb de laatste keer goede oefeningen meegekregen.

Geen pijn in je rug voelen terwijl je rugpijn hebt, is niet goed. Dan ben je te ver heen. Na een week oefeningen doen is de pijn weer voelbaar. Dat is een goed teken, maar fijn is het niet. Het zwemmen gaat niet, ik heb een conditie van nul komma nul en door de moeheid kan ik de dingen die ik onderneem amper volhouden. Maar ik weet in ieder geval waar de oorzaak ligt, ik kan er iets aan doen. En dat doe ik dan ook. Zeer fanatiek. Elke dag een half uur lang oefeningen doen. Het voelt goed.

Mijn rug komt er wel. En daarna ik ook weer.

08-06-2008

Sportweekend:

Liet ik me gister nog een klein beetje verbranden op het terras in Haarlem, vandaag staat de dag in het teken van passief tv kijken. En wel vanaf drie uur, wanneer de finale op Roland Garros begint. De afgelopen twee weken probeerde ik het tennis te volgen wanneer ik kon, maar kon het enthousiasme over knap gespeelde punten met niemand delen, want niemand in mijn omgeving houdt van tennis. En dat met mijn favoriete toernooi Wimbledon in het vooruitzicht. Ik was zelfs zo enthousiast over tennis dat ik volgend jaar best wel naar Wimbledon wil. Maar met wie?

Overigens gaat het goed met die andere sport, voetbal. Niet dat ik van voetbal houd, maar een EK-poule is altijd leuk. Na twee wedstrijden sta ik in de ene poule op nummer 1 en in de andere poule op nummer 2.

Ha!

05-06-2008

Nachtrust (2):

Ik dacht, misschien bent u wel nieuwsgierig naar hoe het gaat met het mega-Pixel-Scooszi-experiment. Dat experiment hield in: als de katten me 's nachts wakker maken voor een bakje eten, ze de slaapkamer uitgooien en de deur gesloten houden tot zeven uur. Dat zou nogal wat voeten in aarde hebben en ik zou de eerste week volgens de voorspellingen doodmoe zijn. Maar daarna zou alles goed komen.

Ik begon vorige week dinsdag. De katten mochten eerst bij me slapen. Het eerste gedeelte van de nacht zijn ze namelijk rustig. Op het moment dat lief in bed stapte begon echter het gezeur. "Eten eten eten!" miauwden ze. Ik zette een bakje water op de overloop en wasmanden en andere hindernissen voor de slaapkamerdeur om Pixel te beletten niet alle muren kapot te krabben. Toen sloot ik de deur.

Rust.

Ik sliep heerlijk. Nee, ik sliep overheerlijk. Potverdorie, ik had in de afgelopen maanden nog nooit zo goed geslapen! Goed, de katten miauwden zich een ongeluk rond zes uur, maar dat was nog altijd twee uur later dan normaal. Zo was het een eitje om te volharden in de nachtelijke uitzetting.

Nu verwacht u natuurlijk verschrikkelijke verhalen die in de nacht(en) daarop plaatsvonden, maar afgezien van een beetje krabben (een echte krabkat vind altijd wel een plekje tussen de wasmanden) gebeurde er niets. Ik ging van twee tot drie keer per nacht naar één keer per nacht wakker worden en lag bovendien niet meer uren wakker van jengelende katten. Een geheel nieuwe ervaring!

Maar nu komt het: ik ben doodmoe. Werkelijk doodmoe. Zou ik me niet superfit moeten voelen na al die nachten goede slaap? Al gooide de nacht van zaterdag roet in het eten door een feestje, de rest van de nachten sliep ik als een roosje. Het lijkt wel alsof alle gebroken nachten van de afgelopen maanden (inclusief spannening en jetlag van New York) zich wreken.

Maar blij ben ik wel dat het experiment werkt. De katten miauwen en krabben steeds minder en weten waar ze aan toe zijn. En ik ook. Nu alleen hopen dat die moeheid snel verdwijnt.

2003

2004

2005

2006

2007

2008