31-03-2005
Vervelen:
Het was lange tijd niet voorgekomen dat ik me verveelde in het theater. Maar een bijna twee-en-een-half-uur durende monoloog zonder pauze (!) was voor mij iets teveel van het goede. Bovendien concentreer ik me in het theater vaak niet op de tekst. Da's een beetje gek, want toneel staat zo ongeveer synoniem aan tekst. Maar ik ben meer van het visuele, en van de muziek. Waarom ik dan in vredesnaam in het theater zit? Omdat ik van het sfeertje houdt. Omdat ik dan even weg ben van alle dagelijkse beslommeringen en mezelf kan overgeven aan een fantasiewereld. En als de tekst interessant is, of door meerdere mensen wordt uitgesproken, luister ik heus wel. Maar een monoloog van een klagende meneer, dat is niet aan mij besteed. De meneer deed het overigens fan-tas-tisch. En het decor, waarvan ik in eerste instantie niet begreep wat het nut er van was, kwam aan het eind van het stuk tot leven en maakte er een waanzinnig mooi schouwspel van. Dus ging ik met een redelijk goed gevoel naar huis. Maar ongeveer een uur lang verveelde ik me stierlijk. En wat doe je dan in een theater?
- nummers in gedachten instuderen:
Ik ben al maanden bezig met het instuderen van het bebop nummer Twisted, dus dat heb ik tig keer in mijn hoofd gezongen.
- de andere mensen in het theater bestuderen:
Ik zat op het balkon dus dat kon prima.
- het uit-bordje bestuderen:
Het bleef hartstikke groen.
- wiebelen op de stoel:
Hierbij wil ik mijn nederige excuses maken voor de mensen die naast me zaten.
- tien keer op het horloge kijken van collega M. die naast me zat:
Sorry M.
- bedenken wat ik op mijn log zal schrijven:
Dit dus.
- als beloning mezelf na de voorstelling trakteren op ijs:
Een Cornetto Royal, mjam.
Scheel kijkend van opgefoktheid kwam ik het theater uit. De Theatermaker van de Paardenkathedraal. Alleen voor de echte die-hard theaterliefhebbers als je het mij vraagt.
Overigens is er van dat ijsje niets meer gekomen. Bij de snackbar hadden ze alleen maar Cornetto Classic.
30-03-2005
Forces of nature:
"Heb jij de kaartjes?"
"Nee, die heb jij. Toch?"
Hij doorzoekt zijn portemonnee en zijn jaszakken. Niets.
"Heb je ze niet in je tas gestopt?"
Ook niet.
Ik haal mijn portemonnee tevoorschijn, maar vind ook geen kaartjes.
"Wacht even," zegt hij en ik zie hem in gedachten teruggaan naar de plekken waar we waren. Dan loopt hij naar het tafeltje waar we net Pringles aten en Spa dronken. Pringles en Spa. De bar! Hij vraagt de dame achter de bar of ze kaartjes heeft zien liggen. Ik zie haar ja knikken en even later houdt hij twee kaartjes in de lucht. Hebbes!
We voegen ons bij de rij en komen als laatsten het theater binnen. Een unheimisch gevoel bekruipt me. "Had ik je al verteld dat ik last heb van hoogtevrees én claustrofobie?" piep ik terwijl naar de stoelen bovenin het theater kijk. Maar gelukkig bevinden de enige vrije stoelen zich helemaal vooraan. Niet de beste plek, maar wel de meest geruststellende. We leunen achterover en begrijpen waarom ze geen popcorn verkopen. Popcorn eten terwijl je op je rug ligt is geen doen.
Er volgende enkele mededelingen. "Wist u dat als u misselijk wordt u het beste even uw ogen kunt sluiten?" Aha, da's een zin om te onthouden! Dan laat ik de eerste beelden op me inwerken. We krijgen een voorproefje te zien van de documentaire 'Adrenaline Rush', waarin skydivers langs een richel lopen, op zoek naar een goed plekje om te springen. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Op zo'n megascherm in het Omniversum lijkt het namelijk alsof je er zelf staat.
Dan begint de hoofdfilm. Forces of nature, over aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en tornado's. Eigenlijk een saaie documentaire die iets interessanter wordt op het IMAX-grootbeeldscherm in het Omniversum, maar als de film is afgelopen verlaten we ietwat teleurgesteld de zaal. Te weinig spanning en spektakel.
Misselijk waren we niet tijdens de film. Maar als we naar buiten lopen voelen we ons toch niet helemaal lekker. We besluiten een stukje te gaan wandelen in plaats van de tram te pakken. Als we bij café Babbelaer een maaltijd nuttigen voelt mijn hoofd nog steeds raar. Maar de maaltijd smaakt goed en de babbel is gezellig.
Over vijf jaar gaan we weer. Dat had iets te maken met dat hij vijf jaar geleden voor het laatst in het Omniversum was geweest. Alleen hoop ik wel dat het Omniversum hun assortiment dan heeft uitgebreid. Want die natuurdocumentaires zijn best interessant, maar ik kijk liever naar iets anders. Een actiefilm bijvoorbeeld. Alleen zal dat niet kunnen, vanwege de lengte van de film en de misselijksheidsfactor. We zullen het wel merken. Er kan tenslotte veel veranderen in vijf jaar.
29-03-2005
Over Gepeins:
Net nu ik van het dagelijkse schrijven ben afgestapt, is 'huistekenaar' Menno Kooistra dagelijks aan het overpeinzen geslagen op zijn site. Klik hier om zijn wekelijkse dagelijkse cartoonreeks 'Over Gepeins' te bekijken. Ennuh, die van vandaag mag er zijn! Poepoe (om maar even met de titel van de site van de tekenaar van Fokke en Sukke te spreken)!
28-03-2005
Paasbrand:
't Is wel even schrikken hoor om 's nachts wakker te worden met een penetrante brandlucht in je neus. Gelukkig was er in huis geen brand. Maar waar dan wel? Vanochtend op de chat vertelde E. die aan de andere kant van de stad woont dat hij de brandlucht ook rook. Wat staat er toch te fikken?
Ik ga zo maar eens in de stank naar mijn werk fietsen. En als jullie weten waar de brandlucht vandaan komt, spam het in mijn comments, er is op dit vroege uur nog geen journaal en bij AT5 zijn ze ook nog niet wakker.
27-03-2005
Rita in the Black Box:
Rita Reys is tachtig en zat al in de jazzbusiness toen mijn ouders nog ukkies waren. Pim Jacobs noemde haar the first lady of jazz. Rita zelf creëerde een iets minder positief imago door zich negatief uit te laten over Pim, andere jazz-zangeressen en door zichzelf op een huizenhoog voetstuk te plaatsen. Inmiddels is ze een soort van monument. Dat monument moest ik maar eens live gaan zien vond ik, want zolang loopt Rita waarschijnlijk niet meer op deze aardbol rond.
Een concert van een 80-jarige is een beetje gek. En als je dan ook nog een 80-jarige Rita Reys hebt, wordt het nog gekker. Ze zag eruit als een Tina Turner, met prachtige slanke benen waar menigeen vrouw jaloers op was. Maar menigeen vrouw hield haar hart vast toen ze op haar hoge hakken over het podium zwalkte en elke keer weer bijna struikelde over de draad van de microfoon. Na de pauze werd het alleen maar erger, het leek alsof ze een flink aantal borrels achterover had geslagen. De pianist moest haar elke keer vertellen welk liedje ze gingen spelen. Wonder boven wonder wist ze van allemaal de tekst nog. Tussen de nummers door kraamde ze onzin uit, tenminste, dat vond ze zelf. "Ik ben een beetje gek" en "Ach, zit ik weer te lullen" riep ze dan uit.
Het was duidelijk een avondje ouwe-lullenjazz. Nu ben ik wel van de ouwe-lullenjazz, maar als het combo én het publiek ook nog voor 80% uit ouwe lullen bestaat voel ik me wel erg jong. Tel daarbij de plaatsvervangende schaamte op die vriend A. en ik af en toe kregen door het gedrag van Rita Reys en je hebt op zijn zachtst gezegd een bijzondere avond.
Ondanks dat door ouderdom haar goede zangstem van vroeger was verdwenen, deed Rita ook mooie dingen. Vooral de nummers die ze zong spraken me aan. Bovendien stond me daar een historie op het podium, dat wil je niet weten. Toen Theo Loevendie op het podium werd geroepen om haar nieuwe cd aan Rita uit te reiken, vlogen de anekdotes uit de jaren '40 en '50 in het rond.
Ik kocht de nieuwe cd met opnames van Rita uit de jaren '50 en '60. Na afloop van het concert liet ik de cd door haar signeren. Ze dronk van een groot glas bier en zei verder niets. Ik ook niet. Wat moest ik zeggen? "Ik vond u geweldig?" Neu, dat viel wel mee. "U heeft mooie benen, hoe doet u dat toch?" Hmm. "Ik zing zelf ook ouwe-lullenjazz?" Eh, nee. Dus hield ik wijs mijn mond.
Het was trouwens mijn eerste keer in het nieuwe Bimhuis, de zogenaamde Black Box langs het spoor naast de Passengers Terminal. De oude indeling van het Bimhuis is in een nieuw jasje gestoken, maar is sfeervol en intiem gebleven. Achter de muzikanten kun je de treinen zien rijden.
Overigens luister ik nu naar de cd van Rita Reys. En het is goed hoor. Maar of je op je 80e met een halve stem op het podium moet gaan staan weet ik niet. Het was in ieder geval een bijzonder aparte ervaring om haar te zien.
26-03-2005
Ballyhoo:
Vorig jaar op de Parade ging ik naar de voorstelling 'Ballyhoo' van de Ashton Brothers. Toen ik weer buiten stond haalde ik mijn schouders op. Was dit het nou? Het was weliswaar knap en goed wat ze deden, maar hun slapstickhumor kon me niet overtuigen.
Met hun voorstelling toerden ze langs de theaters. De kritieken waren lovend en ook collega's waren enthousiast over de voorstelling. Toen vriendin J. me uitnodigde om de voorstelling te gaan zien in De Metropole in Almere ging ik toch maar mee. Ik was nieuwsgierig of ze de voorstelling verbeterd hadden.
Dat hadden ze inderdaad. En hoe! Vanaf het eerste moment was ik verkocht. Ik lig niet vaak dubbel van het lachen in het theater, maar deze jongens kregen het telkens weer voor elkaar. Ze hadden hun slapstickhumor tot in de puntjes uitgewerkt. De grappen waren stukken beter en hun muzikale omlijsting was subliem.
'Ballyhoo' vond ik de slechtste voorstelling in 2004. Maar in 2005 de beste. En da's toch knap als je zoiets voor elkaar krijgt.
24-03-2005
Beau:
In New York, Londen en Berlijn is het een succes. De Lastminuteticketshop. Iedere dag worden theaterkaarten voor de helft van de prijs verkocht voor voorstellingen die dezelfde avond plaatsvinden. Amsterdam is sinds vandaag ook trotse bezitter van een Lastminuteticketshop. De shop werd feestelijk geopend. Door Beau! Afgezien van het feit dat Beau op een steenworp afstand van de Lastminuteticketshop woont had ik geen idee wat zijn link met theater is. Wat dat betreft zou ik eerder Albert Verlinde verwachten. Maar mij hoor je niet klagen hoor. Want Beau is een lust voor mijn oog! Niet dat ik enorm liep te kwijlen toen hem zag hoor. Een klein beetje maar. Zucht...
foto gemaakt door Rudie Mur (klik!)
23-03-2005
Voorleestante:
Als ik 's ochtends met mijn duffe kop van bed kwam, sprong mijn neefje van twee enthousiast op. "Tante Aukjuuuuhhh!" riep hij dan en rende naar zijn boekje. Niet veel later zat hij bij mij op schoot. Voor ons 'AgraPower', een magazine voor boeren met plaatjes van trekkers en machines. Mijn neefje wees met zijn vinger een plaatje aan, ik moest vertellen wat er op het plaatje stond. Greppelfrezer. Cirkelmaaier. Schudder. Mesttank. Heftruck. Shovel. En dat allemaal in het Fries. Hij zei de woorden na. Ik moedigde hem aan om de woorden te onthouden en op de crèche te roepen. Ik zag de verbaasde gezichten die de onbekende en moeilijke woorden teweeg zouden brengen al voor me en grinnikte.
Zijn missie lijkt me duidelijk. Nu nog veel boterhammen met pindakaas eten en hij is klaar om boer te worden.
22-03-2005
Wat ik ga missen nu ik weer in Amsterdam ben:
het uitzicht (foto vanochtend voor zessen genomen)
de drie gammele lammetjes die afgelopen zondag ter wereld kwamen
de andere lammetjes (hoe vaak ik het ook heb gezien, het blijft een prachtgezicht)
de lente op het platteland
17-03-2005
Van de herrie in de rust:
Er lopen verschillende bouwvakkers op het werk rond. Een paar bemoeien zich met de renovatie van het pand. Anderen gaan over de verbouwing op de afdelingen. Muren worden gesloopt. Wc's worden uitgeboord. Er vindt een reorvatie plaats. Reorganisatie. Renovatie. En dat kan flink op de zenuwen werken.
Uit automatisme open ik nog vaak de deur van de wc die is uitgeboord. Om in een raar stenen hok terecht te komen waar alleen de spiegel nog herinnert aan wat het vroeger is geweest. Ik sta oog in oog met de geheimen die het pand anders nooit prijsgaf. Op zoek naar verborgen ruimtes. Het is donker. Stoffig. Geheimen zijn er niet.
In de gang naar de voorkamer op de boerderij zit in het plafond een luik. Dat is niet te zien omdat er een gipsplaat tegenaan is gezet. Boven het luik is een kleine ruimte, nauwelijks groot genoeg voor één persoon. Vroeger wilde ik maar al te graag geloven dat er iemand ondergedoken had gezeten in de Tweede Wereldoorlog. Maar daar was de ruimte toch echt te klein voor. Liever nog wilde ik er zelf een kijkje nemen. Misschien stuitte ik op een aanwijzing van de persoon die er ondergedoken had gezeten. Een dagboek ofzo. Ik had net een film over Anne Frank gezien.
Ik wil even niet bezig zijn met bezwaarschriften en verbouwingen. Ik wil even niet naar het zeurende geluid van een boor luisteren of bouwvakkers zien. Ik wil lammetjes geboren zien worden. De lente opsnuiven. Het groen zien groeien.
Tot volgende week.
15-03-2005
Plukjes feest:
Gister huppelde ik met een grote glimlach op mijn gezicht door de stad. Ik was jarig en iedereen moest het weten. Het liefst had ik een sticker op mijn voorhoofd geplakt met jarig erop, maar het leek me verstandiger om het gewoon uit te stralen.
Op het werk verwende ik mijn collega's met taart, zij verwenden mij met zelfgemaakte truffels met chocola uit New York en cacao uit Londen, bloemen en een waardebon van The Body Shop en . En dat terwijl ik enkele dagen geleden nog tegen mezelf had gezegd dat ik meer groen in huis wilde en ik binnenkort naar The Body Shop moest omdat mijn produkten bijna op waren. Mijn lieve collega is een kei in gedachten lezen.
's Avonds was er geen feest. Verwend werd ik wel. Met films, een waanzinnig cadeau, pizza en telefoontjes. Ik vond het maar wat jammer toen de klok 12 sloeg en mijn verjaardag voorbij was. Maar feest vier ik nog wel, de hele week, met plukjes mensen. Die plukjes feest bevallen me heel goed. Stukken leuker dan één groot feest waarbij ik mijn vrienden die elkaar nauwelijks kennen op één grote hoop gooi.
En dan is het 15 maart. Het papieren kroontje wordt opgeborgen en het prinsesjesgevoel verdwijnt langzaam.
Maar de taart is nog lang niet op.
14-03-2005
Jarig! (1)
Op 14 maart 1974 dekte mijn moeder de tafel. Het liep tegen zessen en mijn vader zou spoedig thuiskomen van zijn werk om te eten. Maar plots kreeg ze weeën. Het kindje in haar buik, dat al een paar weken te lang was blijven zitten, wilde naar buiten. Om het perfecte verjaardagscadeautje af te leveren voor moeders. Iets dat ze binnen drie kwartier voor elkaar had.
Mensen zeiden vroeger wel eens tegen me dat ik, als ik ouder werd, het vervelend zou vinden dat mijn moeder en ik op dezelfde dag jarig zijn. Daar kon ik me niets bij voorstellen. Ik vond het juist bijzonder. En nog steeds vind ik het bijzonder om samen met mijn moeder jarig te zijn. Het liefst zou ik zoveel mogelijk familieleden op dezelfde dag jarig willen laten zijn. Zo was mijn moeders pake ook jarig op 14 maart. Ik hoopte op nog een medejarige, toen mijn neefje een paar weken te vroeg geboren werd. Maar helaas was het niet vroeg genoeg. Op vier uur na miste hij onze verjaardag.
Toen ik mijn kat Scooszi bij het asiel kocht stond er in zijn paspoort bij de geboortedatum: maart 2000. Dus voor het gemak is Scoos vandaag ook jarig.
Jarig! (2)
In de maanden voor ik 30 werd kon ik alleen maar zeuren. Als de 3 de plaats in zou nemen van de 2 zou alles veranderen. Het leven zou niet meer flexibel zijn. Plannen zouden niet meer gewijzigd kunnen worden en ik zou moeten weten wat ik met mijn leven wilde. Wat een misère!
Om het leed te verzachten besloot ik mijn 30e levensjaar op een speciale manier te verwelkomen. Dat lukte. Ik werd wakker in Parijs. Beklom de Eiffeltoren waar het Franse volk me toejuichte. Ontdekte en herontdekte kunst in Musee d'Orsay en Centres Pompidou. Ik feliciteerde mijn moeder vanuit Parijs. Mijn moeder feliciteerde me vanuit Friesland.
Terug in Amsterdam ging mijn leven natuurlijk gewoon door. Maar aangespoord door T. nam het een onverwachte wending. Een wending die boel stress en tranen met zich meebracht, maar die me ook op de goede weg zette (hoe was het ook al weer, moest je niet eerst door een dal gaan om de goede weg te vinden?).
Auditie voor twee conservatoria. Mijn laatste kans vanwege de leeftijdsgrens die in het leven was geroepen. Amsterdam twijfelde. Den Haag wees me meteen af. Beiden vertelden me dat mijn stem onderontwikkeld was. Toen ik ook nog last kreeg van mijn stem door alle stress was het zo klaar als een klontje. Ik kon niet op deze manier doorgaan met zingen. Daarom besloot ik na zes jaar mijn zanglerares, mijn goeroe, te verlaten en over te stappen naar een nieuwe zangjuf. En wat eerdere zangjuffen- en meesters niet voor elkaar kregen, kreeg mijn nieuwe zangjuf wel voor elkaar: ik ging thuis techniekoefeningen doen.
Het was een verademing om eindelijk de motivatie en de discipline met plezier op te brengen. Ook was zij de eerste bij wie ik niet weigerde om aan liedinterpretatie te doen. Ze hielp me zelfs van het mompelen af. Ik ging vaker naar jamsessies. Worstelde met mijn podiumvrees. Maar zag vooruitgang. En hoewel het me flink kon frustreren als mijn ontwikkeling me niet snel genoeg ging, zag ik ook in dat ik al verder was dan waar ik ooit was geweest.
En zo kwam het dat ik op mijn 30e eindelijk het leven leidde dat ik wilde leiden. Zo is 30 worden eigenlijk het beste dat me ooit is overkomen. Dus rest er op mijn 31e maar één missie: op dezelfde manier doorgaan met genieten van het leven.
Jarig! (3)
Gister kocht ik verjaardagscadeautjes voor mezelf bij de beste en leukste cd-zaak die ik ken:
- de nieuwe cd van Rebekka Bakken - Is that you? (ik ben fan fan fan!)
- tweede hands cd van Dee Dee Bridgewater - This is new
- tweede hands cd van Julia Hülsmann & Anna Lauvergnac - Celebrating Randy Newman (ik heb niets met Randy Newman, maar des te meer met pianiste Julia Hülsmann. Sowieso zijn de cd's van het platenlabel ACT altijd erg oké, vooral vanwege het samenwerkingsverband met Skandinavische zangeressen. En laat ik daar nou net een zwak voor hebben.)
- tweede hands cd van Lisa Michel - When summer comes (nog nooit van haar gehoord maar het klonk best aardig en kostte maar 4 euro)
Oh, en toen ik 's avonds op internet zag dat Rigmor Gustafsson een nieuwe cd had kon ik het niet laten om die via internet te bestellen:
Tack för att ni handlar hos Skivhugget. Vi har mottagit er beställning. Den slutgiltliga orderbekräftelsen får du när vi effektuerat och konfimerat mot vårt lager. Med Vänliga hälsningar Skivhuggets Internetavdelning.
Jarig! (4)
Beste collega's, dit is een pistachetaart. Ik weet niet eens of ik pistache wel lekker vind, maar de taart zag er zo mooi uit dat ik 'm wel moest meenemen. Voor jullie dus. Smakelijk!
Jarig! (5)
En voor mij: hieperdepiep hoera!
11-03-2005
Een portie (on)geluk bij de afhaalchinees:
Opgewekt komt ze binnen stappen. Ze zoent de twee jongens en het meisje die al aan tafel zitten en neemt plaats.
Ze vragen haar hoe het met haar liefde gaat. "Heel erg goed!" roept ze enthousiast terwijl ze twee duimen opsteekt. Haar ogen glinsteren.
"En hoe gaat het met jouw liefde?" vraagt ze aan het meisje naast haar. Die trekt een moeilijk gezicht. "Helemaal niet goed," zegt ze sip.
"Oooh, dat meen je niet! Oh sorry!" Ze slaat haar hand voor de mond van schaamte en geeft haar dan een knuffel.
Ze verontschuldigt zich. Niet met zoveel woorden, maar ze verontschuldigt zich. Omdat het met haar liefde goed gaat. Omdat ze enthousiast over haar geluk sprak terwijl degene naast haar verdriet had. Om een verloren liefde.
Het is pijnlijk herkenbaar. Hoe vaak heb ik mezelf wel niet voor het hoofd geslagen als ik in mijn enthousiasme een niet te onderbreken verhaal afstak terwijl het met de andere partij helemaal niet lekker ging?
Maar wat een onzin eigenlijk. Alsof een gelukkig gevoel niet mag bestaan als er een ongelukkig gevoel in het spel is. Is het nu echt nodig om ons te verontschuldigen voor dat fijne gevoel wat we hebben omdat de ander dat even niet heeft?
De rollen worden tenslotte vroeger of later toch wel omgedraaid.
09-03-2005
Cinderella in de trein:
Bewonderende blikken willen het liefst weten waar de eigenaar van die te gekke kleding zijn of (meestal) haar aanwinst op de kop heeft getikt. Maar als je een onbekende ziet lopen met laarzen die jij aan je voeten wil hebben, trek je dan de stoute schoenen aan om de persoon in kwestie te vragen waar hij of zij de aanwinst op de kop heeft getikt?
Ik vroeg het laatst aan een bekende. Ze had donkerblauwe laarzen aan met een bloemenstiksel op de zijkant. "Gekregen van een vriendin die ze in een tweede-hands winkeltje in Las Vegas heeft gekocht!" Oh. Redelijk uniek dus. Tof voor haar, jammer voor mij.
Maar als ik een onbekende zie lopen met iets waarvan ik denk 'wat zij heeft wil ik ook!' kijk ik gebiologeerd toe en zie hoe de waardevolle informatie me fluitend voorbij wandelt en uit zicht verdwijnt. Gemiste kans!
Het meisje in de trein greep echter wel haar kans. "Mag ik je wat vragen? Waar heb je die laarzen gekocht?" Verbaasd keek ik naar mijn laarzen. Paars. Brede dikke zool. Rode streep aan de achterkant. En afgetrapt. Vond ze die mooi? Ik glimlachte om haar vraag. Omdat zij 'm wél durfde te stellen. "Die heb ik jaren geleden gekocht bij Cinderella in Amsterdam," antwoordde ik. "Hè, wat jammer!" zei ze. We lachten en babbelden nog wat over laarzen tot de trein vertrok.
Ten eerste: ik voelde me gevleid omdat ze mijn laarzen mooi vond.
Ten tweede: hoe kort ook, het was gezellig om even te babbelen.
Ten derde: de glimlach op mijn gezicht is nog lang gebleven.
U begrijpt nu natuurlijk wel dat ik voortaan iedereen met kekke kleding lastig ga vallen. Al was het alleen maar om die ander een goed gevoel te geven.
08-03-2005
The Life Aquatic with Steve Zissou:
Gister zette ik voor het eerst voet in Pathé de Munt. Tot nog toe had ik de onaantrekkelijk uitziende bioscoop altijd vermeden. Liever ging ik naar Tuschinski of een filmhuis. Minder groots en veel sfeervoller. Maar ik moest en zou dat onbekende stukje Amsterdam toch eens van binnen zien. Dus zat ik gister samen met mijn gezelschap bij 'The Life Aquatic with Steve Zissou'.
Totaal blanco liet ik de eerste beelden op me inwerken. Een filmbeschrijving gaat bij mij namelijk het ene oor in en het andere oor uit. Heel prettig eigenlijk, omdat ik dan zonder voorkennis de beelden tot me kan nemen. Ik vond het maar raar wat ik zag en hoorde. Een jaguar-haai? En speelt alles zich op of onder water af? Ik mag dan wel een vis zijn, dit was duidelijk niet mijn ding. Maar na de eerste scènes kreeg de film me in zijn greep en zoog me mee de diepte in. En aangezien zeepaardjes tot mijn favoriete dieren behoren, werd ik helemaal blij bij het zien van een rainbow-striped seahorse:
De film gaat over Steve Zissou (Bill Murray), een wereldberoemde onderwater-documentairemaker. Bij het maken van zijn vorige documentaire heeft hij zijn vriend verloren aan een jaguar-haai. Steve is overtuigd van het bestaan van de jaguar-haai, maar zijn crew niet. In de film volgen we Steve op zijn zoektocht naar de zogenaamde jaguar-haai.
Naarmate de film vorderde, had ik steeds meer zin om mijn baan aan de wilgen te hangen en met Steve mee te gaan op expeditie. Kijk, als een film zo'n gevoel teweeg brengt is het een goede film. Tel de nonchalante humor daarbij op en je hebt een topfilm. Zien dus!
06-03-2005
Passie:
In het café is het behaaglijk warm. De serveerster zet een wijn, een bier en een thee op tafel. Het laat zich raden voor wie de thee is.
Ik maak kennis met de andere zijde van de tafel. Ze zegt het gevoel te hebben dat ze me al een beetje kent. Vanwege mijn log. Ik hoor dat wel eens vaker van mensen. Ik wuif zo'n opmerking altijd weg, onder het mom van de zelfcensuur die ik op mijn stukjes pleeg. Maar tegenover haar ontken ik niet. Ik vind het een goed moment om aan mezelf toe te geven dat het gewoon zo is. Niet moeilijk doen. Niet ontkennen. Gewoon toegeven.
We praten over theaterbezoek. Mijn interesse. Over het schrijven. Mijn hobby. En over het zingen. Mijn passie. Maar waar ligt de scheidslijn? Aan de hand waarvan bepaal ik in welke categorie mijn bezigheden zich bevinden? Misschien is theaterbezoek wel een hobby en is schrijven een interesse. Dat zingen mijn passie is staat als een paal boven water. Geen discussie mogelijk.
We bestellen nog een drankje. Ditmaal neem ik een biertje. We proosten en duiken weer in de discussie. Zou ieder mens een passie hebben? En wanneer wordt een passie een obsessie? Een frustratie?
Mijn passie ís tegelijkertijd mijn frustratie. Omdat ik altijd vijf (en nog liever tien) stappen verder wil zijn dan waar ik nu ben. Maar zo werkt het niet. Ik moet luisteren naar mijn eigen tempo. Ik ben er tenslotte nog nooit beter van geworden door mezelf voorbij te hollen. Maar ook mijn hobby frustreert me wel eens. Als het schrijven niet wil. Als het alom bekende writer's block zich voordoet. Frustratie zal wat dat betreft altijd een metgezel zijn van hobby en passie. Dat maakt het lastig, maar ook levendig.
De inmiddels lege glazen worden op een dienblad gezet. We vragen de rekening, betalen en nemen afscheid. Het was aangenaam kennis te maken met de andere zijde van de tafel.
Het gesprek spookt nog dagen door mijn hoofd. Interesse. Hobby. Passie. Hoe zit dat eigenlijk bij u?
05-03-2005
'Soms voelt ze zich net een columniste'
Leeuwarder Courant - 5 maart
Drie Twee jaar geleden begon Aukje (30) uit Amsterdam met haar weblog. Haar relatie was net stukgelopen, er was even niemand om tegen te praten als ze thuiskwam. De weblog bracht uitkomst. Twee jaar lang zette ze er vrijwel elke dag zelfgeschreven stukjes op, voor familie en bekenden. Steeds meer zorg besteedde ze aan het schrijven, soms bleef ze maar slijpen aan een stukje. ,, It koste my deis mear as in oere, mar ik woe it goed ha. Ik wie sa fanatyk oan de gong dat it ten koste fan myn skriuwen fan lieten gie.’’ (vertaling: het kostte me dagelijks meer dan een uur, maar ik wilde het goed hebben. Ik was zo fanatiek aan de gang dat het ten koste van het schrijven van liedjes ging). En mede om de muziek was de uit Noord- Friesland afkomstige boerendochter naar Amsterdam verhuisd. Na haar in Leeuwarden afgeronde opleiding audio-visuele vormgeving werkt ze nu parttime als supervisor van een callcentrum van een cultureel bureau. Met opzet parttime, omdat Aukje wil slagen als jazz-zangeres. Daarom heeft ze nog steeds zangles, maakt ze deel uit van een combo en doet mee aan sessies. Dan zingt ze een paar liedjes. ,, Ik wol oan de bak en dat is net maklik, want ik bin in senuwpees.’’ (vertaling: ik wil wel aan de bak en dat is niet makkelijk, want ik ben een zenuwpees). Daar maakt ze op haar weblog geen geheim van. Bekenden en volslagen onbekenden praten of liever schrijven haar moed in. Soms verbaast ze zich over de reacties. ,, Doe’t de hûn fan myn âlden dea gie en ik dat op myn site sette, krige ik sels reaksjes yn de foarm fan gedichtsjes.’’ (vertaling: toen de hond van mijn ouders overleed en dat op mijn site zette, kreeg ik zelfs reacties in de vorm van gedichten). Maar ze hoedt zich er voor al te privé te worden, de intiemste gedachten en gevoelens houdt ze ver uit de openbaarheid.
Ze rekent zichzelf tot de ‘ lifeloggers’. ,, Mei de ‘linkdumpers’, sites dy ferwize nei nijsgjirrige nijtsjes, ha ’ k net safolle’’, zegt ze. (vertaling: met de 'linkdumpers', sites die verwijzen naar interessante nieuwtjes, heb ik niet zoveel). Nu is het even wat minder, maar soms loopt ze een hele dag te wikken en te wegen wat ze op haar site zetten zal. Ze voelt zich soms net een columniste, terwijl ze tegelijkertijd weet dat ze natuurlijk maar een beperkt publiek heeft. ,, Ik lês ek oare weblogs en doch soms dan wer ris in handige tip op’’, zegt ze. ,, Ik doar wol te sizzen dat ik troch myn site better begûn bin te skriuwen. En it hat my yn mindere tiden holpen.’’ (vertaling: ik lees ook andere weblogs en doe dan soms handige tips op. Ik durf wel te zeggen dat ik door mijn site beter ben gaan schrijven. En het heeft mij ook in mindere tijden geholpen).
via: http://www.lc-webeditie.nl/
(klik op 'druk hier'. Er verschijnt een inlognaam en wachtwoord. Klik op login (en eventueel op 'browse'). Dan krijg je de voorpagina van de LC. Kies bij het tweede pulldownmenu 'Sneon' en kies pagina 27. Kies daarna pagina 1. Als het goed is zie je bovenstaand artikel verschijnen. Door erop te klikken vergroot je het artikel en kun je het lezen (en de foto bekijken natuurlijk). Als het niet lukt dan ligt het aan je cookies (je moet cookies toestaan).
04-03-2005
Leeuwarder Courant:
Dat webloggers in de belangstelling staan van de media merkt ook aukje.net. Zo was er een interviewke voor het blad 'Zo!' van Multikabel, dat ergens in maart zal verschijnen. En als alles goed gaat sta ik zaterdag 5 maart in de Leeuwarder Courant. Mét foto. Voor de lezers die buiten Friesland wonen: als ik de krant heb ontvangen zal ik het artikel inscannen (én vertalen :-).
02-03-2005
Talking mood:
Ik zit op de kruk. Bestel een thee. En luister naar wat er zich op het podium afspeelt. Ik zie bekenden, maar heb geen zin om ze aan te spreken. Het is overduidelijk. Ik heb mijn dag niet. Geen zin om met mensen te kletsen. Laat mij maar.
Ik word aangesproken door een meisje dat ik in geen jaren heb gezien. Nou vooruit, een praatje over hoe het gaat moet kunnen. Ze vraagt of ik nog met die jongen ben. Nee. Of ik nog steeds daar woon. Ja. Of ik nog steeds hetzelfde werk doe. Ja. En oh ja, er was toch een tijd dat het niet zo goed met me ging? Oh god. Krijgen we dat. Ja.
Ik heb geen eens zin om haar te vertellen dat alles weer helemaal toppie is. Maar het lijkt me dat ze, ondanks mijn slechte humeur, wel uit mijn woorden kan opmaken dat het goed gaat. Als ik even naar de zangeres op het podium kijk en een slok van mijn thee neem is ze verdwenen. Gelukkig.
Ik ben kortaf tegen mensen. Volgens mij hebben ze door dat ik niet in de talking mood ben. Maar dan komt S. voorbij. Ze pakt een kruk en komt naast me zitten. Ze flapt er van alles uit en ik luister. Ik lach. Ik lach hard. Praat enthousiast terug. Heb zelfs lol.
Hoe dóet ze dat in vredesnaam? Hoe kan het dat zij van een Aukje die niet in de 'talking-mood' is een lachende en praatgrage Aukje weet te maken?
Ik heb geen idee. Maar S. mag blijven. Wat een wijf.
01-03-2005
Sneeuw:
31-03-2005
Vervelen:
Het was lange tijd niet voorgekomen dat ik me verveelde in het theater. Maar een bijna twee-en-een-half-uur durende monoloog zonder pauze (!) was voor mij iets teveel van het goede. Bovendien concentreer ik me in het theater vaak niet op de tekst. Da's een beetje gek, want toneel staat zo ongeveer synoniem aan tekst. Maar ik ben meer van het visuele, en van de muziek. Waarom ik dan in vredesnaam in het theater zit? Omdat ik van het sfeertje houdt. Omdat ik dan even weg ben van alle dagelijkse beslommeringen en mezelf kan overgeven aan een fantasiewereld. En als de tekst interessant is, of door meerdere mensen wordt uitgesproken, luister ik heus wel. Maar een monoloog van een klagende meneer, dat is niet aan mij besteed. De meneer deed het overigens fan-tas-tisch. En het decor, waarvan ik in eerste instantie niet begreep wat het nut er van was, kwam aan het eind van het stuk tot leven en maakte er een waanzinnig mooi schouwspel van. Dus ging ik met een redelijk goed gevoel naar huis. Maar ongeveer een uur lang verveelde ik me stierlijk. En wat doe je dan in een theater?
- nummers in gedachten instuderen:
Ik ben al maanden bezig met het instuderen van het bebop nummer Twisted, dus dat heb ik tig keer in mijn hoofd gezongen.
- de andere mensen in het theater bestuderen:
Ik zat op het balkon dus dat kon prima.
- het uit-bordje bestuderen:
Het bleef hartstikke groen.
- wiebelen op de stoel:
Hierbij wil ik mijn nederige excuses maken voor de mensen die naast me zaten.
- tien keer op het horloge kijken van collega M. die naast me zat:
Sorry M.
- bedenken wat ik op mijn log zal schrijven:
Dit dus.
- als beloning mezelf na de voorstelling trakteren op ijs:
Een Cornetto Royal, mjam.
Scheel kijkend van opgefoktheid kwam ik het theater uit. De Theatermaker van de Paardenkathedraal. Alleen voor de echte die-hard theaterliefhebbers als je het mij vraagt.
Overigens is er van dat ijsje niets meer gekomen. Bij de snackbar hadden ze alleen maar Cornetto Classic.
30-03-2005
Forces of nature:
"Heb jij de kaartjes?"
"Nee, die heb jij. Toch?"
Hij doorzoekt zijn portemonnee en zijn jaszakken. Niets.
"Heb je ze niet in je tas gestopt?"
Ook niet.
Ik haal mijn portemonnee tevoorschijn, maar vind ook geen kaartjes.
"Wacht even," zegt hij en ik zie hem in gedachten teruggaan naar de plekken waar we waren. Dan loopt hij naar het tafeltje waar we net Pringles aten en Spa dronken. Pringles en Spa. De bar! Hij vraagt de dame achter de bar of ze kaartjes heeft zien liggen. Ik zie haar ja knikken en even later houdt hij twee kaartjes in de lucht. Hebbes!
We voegen ons bij de rij en komen als laatsten het theater binnen. Een unheimisch gevoel bekruipt me. "Had ik je al verteld dat ik last heb van hoogtevrees én claustrofobie?" piep ik terwijl naar de stoelen bovenin het theater kijk. Maar gelukkig bevinden de enige vrije stoelen zich helemaal vooraan. Niet de beste plek, maar wel de meest geruststellende. We leunen achterover en begrijpen waarom ze geen popcorn verkopen. Popcorn eten terwijl je op je rug ligt is geen doen.
Er volgende enkele mededelingen. "Wist u dat als u misselijk wordt u het beste even uw ogen kunt sluiten?" Aha, da's een zin om te onthouden! Dan laat ik de eerste beelden op me inwerken. We krijgen een voorproefje te zien van de documentaire 'Adrenaline Rush', waarin skydivers langs een richel lopen, op zoek naar een goed plekje om te springen. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Op zo'n megascherm in het Omniversum lijkt het namelijk alsof je er zelf staat.
Dan begint de hoofdfilm. Forces of nature, over aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en tornado's. Eigenlijk een saaie documentaire die iets interessanter wordt op het IMAX-grootbeeldscherm in het Omniversum, maar als de film is afgelopen verlaten we ietwat teleurgesteld de zaal. Te weinig spanning en spektakel.
Misselijk waren we niet tijdens de film. Maar als we naar buiten lopen voelen we ons toch niet helemaal lekker. We besluiten een stukje te gaan wandelen in plaats van de tram te pakken. Als we bij café Babbelaer een maaltijd nuttigen voelt mijn hoofd nog steeds raar. Maar de maaltijd smaakt goed en de babbel is gezellig.
Over vijf jaar gaan we weer. Dat had iets te maken met dat hij vijf jaar geleden voor het laatst in het Omniversum was geweest. Alleen hoop ik wel dat het Omniversum hun assortiment dan heeft uitgebreid. Want die natuurdocumentaires zijn best interessant, maar ik kijk liever naar iets anders. Een actiefilm bijvoorbeeld. Alleen zal dat niet kunnen, vanwege de lengte van de film en de misselijksheidsfactor. We zullen het wel merken. Er kan tenslotte veel veranderen in vijf jaar.
29-03-2005
Over Gepeins:
Net nu ik van het dagelijkse schrijven ben afgestapt, is 'huistekenaar' Menno Kooistra dagelijks aan het overpeinzen geslagen op zijn site. Klik hier om zijn wekelijkse dagelijkse cartoonreeks 'Over Gepeins' te bekijken. Ennuh, die van vandaag mag er zijn! Poepoe (om maar even met de titel van de site van de tekenaar van Fokke en Sukke te spreken)!
28-03-2005
Paasbrand:
't Is wel even schrikken hoor om 's nachts wakker te worden met een penetrante brandlucht in je neus. Gelukkig was er in huis geen brand. Maar waar dan wel? Vanochtend op de chat vertelde E. die aan de andere kant van de stad woont dat hij de brandlucht ook rook. Wat staat er toch te fikken?
Ik ga zo maar eens in de stank naar mijn werk fietsen. En als jullie weten waar de brandlucht vandaan komt, spam het in mijn comments, er is op dit vroege uur nog geen journaal en bij AT5 zijn ze ook nog niet wakker.
27-03-2005
Rita in the Black Box:
Rita Reys is tachtig en zat al in de jazzbusiness toen mijn ouders nog ukkies waren. Pim Jacobs noemde haar the first lady of jazz. Rita zelf creëerde een iets minder positief imago door zich negatief uit te laten over Pim, andere jazz-zangeressen en door zichzelf op een huizenhoog voetstuk te plaatsen. Inmiddels is ze een soort van monument. Dat monument moest ik maar eens live gaan zien vond ik, want zolang loopt Rita waarschijnlijk niet meer op deze aardbol rond.
Een concert van een 80-jarige is een beetje gek. En als je dan ook nog een 80-jarige Rita Reys hebt, wordt het nog gekker. Ze zag eruit als een Tina Turner, met prachtige slanke benen waar menigeen vrouw jaloers op was. Maar menigeen vrouw hield haar hart vast toen ze op haar hoge hakken over het podium zwalkte en elke keer weer bijna struikelde over de draad van de microfoon. Na de pauze werd het alleen maar erger, het leek alsof ze een flink aantal borrels achterover had geslagen. De pianist moest haar elke keer vertellen welk liedje ze gingen spelen. Wonder boven wonder wist ze van allemaal de tekst nog. Tussen de nummers door kraamde ze onzin uit, tenminste, dat vond ze zelf. "Ik ben een beetje gek" en "Ach, zit ik weer te lullen" riep ze dan uit.
Het was duidelijk een avondje ouwe-lullenjazz. Nu ben ik wel van de ouwe-lullenjazz, maar als het combo én het publiek ook nog voor 80% uit ouwe lullen bestaat voel ik me wel erg jong. Tel daarbij de plaatsvervangende schaamte op die vriend A. en ik af en toe kregen door het gedrag van Rita Reys en je hebt op zijn zachtst gezegd een bijzondere avond.
Ondanks dat door ouderdom haar goede zangstem van vroeger was verdwenen, deed Rita ook mooie dingen. Vooral de nummers die ze zong spraken me aan. Bovendien stond me daar een historie op het podium, dat wil je niet weten. Toen Theo Loevendie op het podium werd geroepen om haar nieuwe cd aan Rita uit te reiken, vlogen de anekdotes uit de jaren '40 en '50 in het rond.
Ik kocht de nieuwe cd met opnames van Rita uit de jaren '50 en '60. Na afloop van het concert liet ik de cd door haar signeren. Ze dronk van een groot glas bier en zei verder niets. Ik ook niet. Wat moest ik zeggen? "Ik vond u geweldig?" Neu, dat viel wel mee. "U heeft mooie benen, hoe doet u dat toch?" Hmm. "Ik zing zelf ook ouwe-lullenjazz?" Eh, nee. Dus hield ik wijs mijn mond.
Het was trouwens mijn eerste keer in het nieuwe Bimhuis, de zogenaamde Black Box langs het spoor naast de Passengers Terminal. De oude indeling van het Bimhuis is in een nieuw jasje gestoken, maar is sfeervol en intiem gebleven. Achter de muzikanten kun je de treinen zien rijden.
Overigens luister ik nu naar de cd van Rita Reys. En het is goed hoor. Maar of je op je 80e met een halve stem op het podium moet gaan staan weet ik niet. Het was in ieder geval een bijzonder aparte ervaring om haar te zien.
26-03-2005
Ballyhoo:
Vorig jaar op de Parade ging ik naar de voorstelling 'Ballyhoo' van de Ashton Brothers. Toen ik weer buiten stond haalde ik mijn schouders op. Was dit het nou? Het was weliswaar knap en goed wat ze deden, maar hun slapstickhumor kon me niet overtuigen.
Met hun voorstelling toerden ze langs de theaters. De kritieken waren lovend en ook collega's waren enthousiast over de voorstelling. Toen vriendin J. me uitnodigde om de voorstelling te gaan zien in De Metropole in Almere ging ik toch maar mee. Ik was nieuwsgierig of ze de voorstelling verbeterd hadden.
Dat hadden ze inderdaad. En hoe! Vanaf het eerste moment was ik verkocht. Ik lig niet vaak dubbel van het lachen in het theater, maar deze jongens kregen het telkens weer voor elkaar. Ze hadden hun slapstickhumor tot in de puntjes uitgewerkt. De grappen waren stukken beter en hun muzikale omlijsting was subliem.
'Ballyhoo' vond ik de slechtste voorstelling in 2004. Maar in 2005 de beste. En da's toch knap als je zoiets voor elkaar krijgt.
24-03-2005
Beau:
In New York, Londen en Berlijn is het een succes. De Lastminuteticketshop. Iedere dag worden theaterkaarten voor de helft van de prijs verkocht voor voorstellingen die dezelfde avond plaatsvinden. Amsterdam is sinds vandaag ook trotse bezitter van een Lastminuteticketshop. De shop werd feestelijk geopend. Door Beau! Afgezien van het feit dat Beau op een steenworp afstand van de Lastminuteticketshop woont had ik geen idee wat zijn link met theater is. Wat dat betreft zou ik eerder Albert Verlinde verwachten. Maar mij hoor je niet klagen hoor. Want Beau is een lust voor mijn oog! Niet dat ik enorm liep te kwijlen toen hem zag hoor. Een klein beetje maar. Zucht...
foto gemaakt door Rudie Mur (klik!)
23-03-2005
Voorleestante:
Als ik 's ochtends met mijn duffe kop van bed kwam, sprong mijn neefje van twee enthousiast op. "Tante Aukjuuuuhhh!" riep hij dan en rende naar zijn boekje. Niet veel later zat hij bij mij op schoot. Voor ons 'AgraPower', een magazine voor boeren met plaatjes van trekkers en machines. Mijn neefje wees met zijn vinger een plaatje aan, ik moest vertellen wat er op het plaatje stond. Greppelfrezer. Cirkelmaaier. Schudder. Mesttank. Heftruck. Shovel. En dat allemaal in het Fries. Hij zei de woorden na. Ik moedigde hem aan om de woorden te onthouden en op de crèche te roepen. Ik zag de verbaasde gezichten die de onbekende en moeilijke woorden teweeg zouden brengen al voor me en grinnikte.
Zijn missie lijkt me duidelijk. Nu nog veel boterhammen met pindakaas eten en hij is klaar om boer te worden.
22-03-2005
Wat ik ga missen nu ik weer in Amsterdam ben:
het uitzicht (foto vanochtend voor zessen genomen)
de drie gammele lammetjes die afgelopen zondag ter wereld kwamen
de andere lammetjes (hoe vaak ik het ook heb gezien, het blijft een prachtgezicht)
de lente op het platteland
17-03-2005
Van de herrie in de rust:
Er lopen verschillende bouwvakkers op het werk rond. Een paar bemoeien zich met de renovatie van het pand. Anderen gaan over de verbouwing op de afdelingen. Muren worden gesloopt. Wc's worden uitgeboord. Er vindt een reorvatie plaats. Reorganisatie. Renovatie. En dat kan flink op de zenuwen werken.
Uit automatisme open ik nog vaak de deur van de wc die is uitgeboord. Om in een raar stenen hok terecht te komen waar alleen de spiegel nog herinnert aan wat het vroeger is geweest. Ik sta oog in oog met de geheimen die het pand anders nooit prijsgaf. Op zoek naar verborgen ruimtes. Het is donker. Stoffig. Geheimen zijn er niet.
In de gang naar de voorkamer op de boerderij zit in het plafond een luik. Dat is niet te zien omdat er een gipsplaat tegenaan is gezet. Boven het luik is een kleine ruimte, nauwelijks groot genoeg voor één persoon. Vroeger wilde ik maar al te graag geloven dat er iemand ondergedoken had gezeten in de Tweede Wereldoorlog. Maar daar was de ruimte toch echt te klein voor. Liever nog wilde ik er zelf een kijkje nemen. Misschien stuitte ik op een aanwijzing van de persoon die er ondergedoken had gezeten. Een dagboek ofzo. Ik had net een film over Anne Frank gezien.
Ik wil even niet bezig zijn met bezwaarschriften en verbouwingen. Ik wil even niet naar het zeurende geluid van een boor luisteren of bouwvakkers zien. Ik wil lammetjes geboren zien worden. De lente opsnuiven. Het groen zien groeien.
Tot volgende week.
15-03-2005
Plukjes feest:
Gister huppelde ik met een grote glimlach op mijn gezicht door de stad. Ik was jarig en iedereen moest het weten. Het liefst had ik een sticker op mijn voorhoofd geplakt met jarig erop, maar het leek me verstandiger om het gewoon uit te stralen.
Op het werk verwende ik mijn collega's met taart, zij verwenden mij met zelfgemaakte truffels met chocola uit New York en cacao uit Londen, bloemen en een waardebon van The Body Shop en . En dat terwijl ik enkele dagen geleden nog tegen mezelf had gezegd dat ik meer groen in huis wilde en ik binnenkort naar The Body Shop moest omdat mijn produkten bijna op waren. Mijn lieve collega is een kei in gedachten lezen.
's Avonds was er geen feest. Verwend werd ik wel. Met films, een waanzinnig cadeau, pizza en telefoontjes. Ik vond het maar wat jammer toen de klok 12 sloeg en mijn verjaardag voorbij was. Maar feest vier ik nog wel, de hele week, met plukjes mensen. Die plukjes feest bevallen me heel goed. Stukken leuker dan één groot feest waarbij ik mijn vrienden die elkaar nauwelijks kennen op één grote hoop gooi.
En dan is het 15 maart. Het papieren kroontje wordt opgeborgen en het prinsesjesgevoel verdwijnt langzaam.
Maar de taart is nog lang niet op.
14-03-2005
Jarig! (1)
Op 14 maart 1974 dekte mijn moeder de tafel. Het liep tegen zessen en mijn vader zou spoedig thuiskomen van zijn werk om te eten. Maar plots kreeg ze weeën. Het kindje in haar buik, dat al een paar weken te lang was blijven zitten, wilde naar buiten. Om het perfecte verjaardagscadeautje af te leveren voor moeders. Iets dat ze binnen drie kwartier voor elkaar had.
Mensen zeiden vroeger wel eens tegen me dat ik, als ik ouder werd, het vervelend zou vinden dat mijn moeder en ik op dezelfde dag jarig zijn. Daar kon ik me niets bij voorstellen. Ik vond het juist bijzonder. En nog steeds vind ik het bijzonder om samen met mijn moeder jarig te zijn. Het liefst zou ik zoveel mogelijk familieleden op dezelfde dag jarig willen laten zijn. Zo was mijn moeders pake ook jarig op 14 maart. Ik hoopte op nog een medejarige, toen mijn neefje een paar weken te vroeg geboren werd. Maar helaas was het niet vroeg genoeg. Op vier uur na miste hij onze verjaardag.
Toen ik mijn kat Scooszi bij het asiel kocht stond er in zijn paspoort bij de geboortedatum: maart 2000. Dus voor het gemak is Scoos vandaag ook jarig.
Jarig! (2)
In de maanden voor ik 30 werd kon ik alleen maar zeuren. Als de 3 de plaats in zou nemen van de 2 zou alles veranderen. Het leven zou niet meer flexibel zijn. Plannen zouden niet meer gewijzigd kunnen worden en ik zou moeten weten wat ik met mijn leven wilde. Wat een misère!
Om het leed te verzachten besloot ik mijn 30e levensjaar op een speciale manier te verwelkomen. Dat lukte. Ik werd wakker in Parijs. Beklom de Eiffeltoren waar het Franse volk me toejuichte. Ontdekte en herontdekte kunst in Musee d'Orsay en Centres Pompidou. Ik feliciteerde mijn moeder vanuit Parijs. Mijn moeder feliciteerde me vanuit Friesland.
Terug in Amsterdam ging mijn leven natuurlijk gewoon door. Maar aangespoord door T. nam het een onverwachte wending. Een wending die boel stress en tranen met zich meebracht, maar die me ook op de goede weg zette (hoe was het ook al weer, moest je niet eerst door een dal gaan om de goede weg te vinden?).
Auditie voor twee conservatoria. Mijn laatste kans vanwege de leeftijdsgrens die in het leven was geroepen. Amsterdam twijfelde. Den Haag wees me meteen af. Beiden vertelden me dat mijn stem onderontwikkeld was. Toen ik ook nog last kreeg van mijn stem door alle stress was het zo klaar als een klontje. Ik kon niet op deze manier doorgaan met zingen. Daarom besloot ik na zes jaar mijn zanglerares, mijn goeroe, te verlaten en over te stappen naar een nieuwe zangjuf. En wat eerdere zangjuffen- en meesters niet voor elkaar kregen, kreeg mijn nieuwe zangjuf wel voor elkaar: ik ging thuis techniekoefeningen doen.
Het was een verademing om eindelijk de motivatie en de discipline met plezier op te brengen. Ook was zij de eerste bij wie ik niet weigerde om aan liedinterpretatie te doen. Ze hielp me zelfs van het mompelen af. Ik ging vaker naar jamsessies. Worstelde met mijn podiumvrees. Maar zag vooruitgang. En hoewel het me flink kon frustreren als mijn ontwikkeling me niet snel genoeg ging, zag ik ook in dat ik al verder was dan waar ik ooit was geweest.
En zo kwam het dat ik op mijn 30e eindelijk het leven leidde dat ik wilde leiden. Zo is 30 worden eigenlijk het beste dat me ooit is overkomen. Dus rest er op mijn 31e maar één missie: op dezelfde manier doorgaan met genieten van het leven.
Jarig! (3)
Gister kocht ik verjaardagscadeautjes voor mezelf bij de beste en leukste cd-zaak die ik ken:
- de nieuwe cd van Rebekka Bakken - Is that you? (ik ben fan fan fan!)
- tweede hands cd van Dee Dee Bridgewater - This is new
- tweede hands cd van Julia Hülsmann & Anna Lauvergnac - Celebrating Randy Newman (ik heb niets met Randy Newman, maar des te meer met pianiste Julia Hülsmann. Sowieso zijn de cd's van het platenlabel ACT altijd erg oké, vooral vanwege het samenwerkingsverband met Skandinavische zangeressen. En laat ik daar nou net een zwak voor hebben.)
- tweede hands cd van Lisa Michel - When summer comes (nog nooit van haar gehoord maar het klonk best aardig en kostte maar 4 euro)
Oh, en toen ik 's avonds op internet zag dat Rigmor Gustafsson een nieuwe cd had kon ik het niet laten om die via internet te bestellen:
Tack för att ni handlar hos Skivhugget. Vi har mottagit er beställning. Den slutgiltliga orderbekräftelsen får du när vi effektuerat och konfimerat mot vårt lager. Med Vänliga hälsningar Skivhuggets Internetavdelning.
Jarig! (4)
Beste collega's, dit is een pistachetaart. Ik weet niet eens of ik pistache wel lekker vind, maar de taart zag er zo mooi uit dat ik 'm wel moest meenemen. Voor jullie dus. Smakelijk!
Jarig! (5)
En voor mij: hieperdepiep hoera!
11-03-2005
Een portie (on)geluk bij de afhaalchinees:
Opgewekt komt ze binnen stappen. Ze zoent de twee jongens en het meisje die al aan tafel zitten en neemt plaats.
Ze vragen haar hoe het met haar liefde gaat. "Heel erg goed!" roept ze enthousiast terwijl ze twee duimen opsteekt. Haar ogen glinsteren.
"En hoe gaat het met jouw liefde?" vraagt ze aan het meisje naast haar. Die trekt een moeilijk gezicht. "Helemaal niet goed," zegt ze sip.
"Oooh, dat meen je niet! Oh sorry!" Ze slaat haar hand voor de mond van schaamte en geeft haar dan een knuffel.
Ze verontschuldigt zich. Niet met zoveel woorden, maar ze verontschuldigt zich. Omdat het met haar liefde goed gaat. Omdat ze enthousiast over haar geluk sprak terwijl degene naast haar verdriet had. Om een verloren liefde.
Het is pijnlijk herkenbaar. Hoe vaak heb ik mezelf wel niet voor het hoofd geslagen als ik in mijn enthousiasme een niet te onderbreken verhaal afstak terwijl het met de andere partij helemaal niet lekker ging?
Maar wat een onzin eigenlijk. Alsof een gelukkig gevoel niet mag bestaan als er een ongelukkig gevoel in het spel is. Is het nu echt nodig om ons te verontschuldigen voor dat fijne gevoel wat we hebben omdat de ander dat even niet heeft?
De rollen worden tenslotte vroeger of later toch wel omgedraaid.
09-03-2005
Cinderella in de trein:
Bewonderende blikken willen het liefst weten waar de eigenaar van die te gekke kleding zijn of (meestal) haar aanwinst op de kop heeft getikt. Maar als je een onbekende ziet lopen met laarzen die jij aan je voeten wil hebben, trek je dan de stoute schoenen aan om de persoon in kwestie te vragen waar hij of zij de aanwinst op de kop heeft getikt?
Ik vroeg het laatst aan een bekende. Ze had donkerblauwe laarzen aan met een bloemenstiksel op de zijkant. "Gekregen van een vriendin die ze in een tweede-hands winkeltje in Las Vegas heeft gekocht!" Oh. Redelijk uniek dus. Tof voor haar, jammer voor mij.
Maar als ik een onbekende zie lopen met iets waarvan ik denk 'wat zij heeft wil ik ook!' kijk ik gebiologeerd toe en zie hoe de waardevolle informatie me fluitend voorbij wandelt en uit zicht verdwijnt. Gemiste kans!
Het meisje in de trein greep echter wel haar kans. "Mag ik je wat vragen? Waar heb je die laarzen gekocht?" Verbaasd keek ik naar mijn laarzen. Paars. Brede dikke zool. Rode streep aan de achterkant. En afgetrapt. Vond ze die mooi? Ik glimlachte om haar vraag. Omdat zij 'm wél durfde te stellen. "Die heb ik jaren geleden gekocht bij Cinderella in Amsterdam," antwoordde ik. "Hè, wat jammer!" zei ze. We lachten en babbelden nog wat over laarzen tot de trein vertrok.
Ten eerste: ik voelde me gevleid omdat ze mijn laarzen mooi vond.
Ten tweede: hoe kort ook, het was gezellig om even te babbelen.
Ten derde: de glimlach op mijn gezicht is nog lang gebleven.
U begrijpt nu natuurlijk wel dat ik voortaan iedereen met kekke kleding lastig ga vallen. Al was het alleen maar om die ander een goed gevoel te geven.
08-03-2005
The Life Aquatic with Steve Zissou:
Gister zette ik voor het eerst voet in Pathé de Munt. Tot nog toe had ik de onaantrekkelijk uitziende bioscoop altijd vermeden. Liever ging ik naar Tuschinski of een filmhuis. Minder groots en veel sfeervoller. Maar ik moest en zou dat onbekende stukje Amsterdam toch eens van binnen zien. Dus zat ik gister samen met mijn gezelschap bij 'The Life Aquatic with Steve Zissou'.
Totaal blanco liet ik de eerste beelden op me inwerken. Een filmbeschrijving gaat bij mij namelijk het ene oor in en het andere oor uit. Heel prettig eigenlijk, omdat ik dan zonder voorkennis de beelden tot me kan nemen. Ik vond het maar raar wat ik zag en hoorde. Een jaguar-haai? En speelt alles zich op of onder water af? Ik mag dan wel een vis zijn, dit was duidelijk niet mijn ding. Maar na de eerste scènes kreeg de film me in zijn greep en zoog me mee de diepte in. En aangezien zeepaardjes tot mijn favoriete dieren behoren, werd ik helemaal blij bij het zien van een rainbow-striped seahorse:
De film gaat over Steve Zissou (Bill Murray), een wereldberoemde onderwater-documentairemaker. Bij het maken van zijn vorige documentaire heeft hij zijn vriend verloren aan een jaguar-haai. Steve is overtuigd van het bestaan van de jaguar-haai, maar zijn crew niet. In de film volgen we Steve op zijn zoektocht naar de zogenaamde jaguar-haai.
Naarmate de film vorderde, had ik steeds meer zin om mijn baan aan de wilgen te hangen en met Steve mee te gaan op expeditie. Kijk, als een film zo'n gevoel teweeg brengt is het een goede film. Tel de nonchalante humor daarbij op en je hebt een topfilm. Zien dus!
06-03-2005
Passie:
In het café is het behaaglijk warm. De serveerster zet een wijn, een bier en een thee op tafel. Het laat zich raden voor wie de thee is.
Ik maak kennis met de andere zijde van de tafel. Ze zegt het gevoel te hebben dat ze me al een beetje kent. Vanwege mijn log. Ik hoor dat wel eens vaker van mensen. Ik wuif zo'n opmerking altijd weg, onder het mom van de zelfcensuur die ik op mijn stukjes pleeg. Maar tegenover haar ontken ik niet. Ik vind het een goed moment om aan mezelf toe te geven dat het gewoon zo is. Niet moeilijk doen. Niet ontkennen. Gewoon toegeven.
We praten over theaterbezoek. Mijn interesse. Over het schrijven. Mijn hobby. En over het zingen. Mijn passie. Maar waar ligt de scheidslijn? Aan de hand waarvan bepaal ik in welke categorie mijn bezigheden zich bevinden? Misschien is theaterbezoek wel een hobby en is schrijven een interesse. Dat zingen mijn passie is staat als een paal boven water. Geen discussie mogelijk.
We bestellen nog een drankje. Ditmaal neem ik een biertje. We proosten en duiken weer in de discussie. Zou ieder mens een passie hebben? En wanneer wordt een passie een obsessie? Een frustratie?
Mijn passie ís tegelijkertijd mijn frustratie. Omdat ik altijd vijf (en nog liever tien) stappen verder wil zijn dan waar ik nu ben. Maar zo werkt het niet. Ik moet luisteren naar mijn eigen tempo. Ik ben er tenslotte nog nooit beter van geworden door mezelf voorbij te hollen. Maar ook mijn hobby frustreert me wel eens. Als het schrijven niet wil. Als het alom bekende writer's block zich voordoet. Frustratie zal wat dat betreft altijd een metgezel zijn van hobby en passie. Dat maakt het lastig, maar ook levendig.
De inmiddels lege glazen worden op een dienblad gezet. We vragen de rekening, betalen en nemen afscheid. Het was aangenaam kennis te maken met de andere zijde van de tafel.
Het gesprek spookt nog dagen door mijn hoofd. Interesse. Hobby. Passie. Hoe zit dat eigenlijk bij u?
05-03-2005
'Soms voelt ze zich net een columniste'
Leeuwarder Courant - 5 maart
Drie Twee jaar geleden begon Aukje (30) uit Amsterdam met haar weblog. Haar relatie was net stukgelopen, er was even niemand om tegen te praten als ze thuiskwam. De weblog bracht uitkomst. Twee jaar lang zette ze er vrijwel elke dag zelfgeschreven stukjes op, voor familie en bekenden. Steeds meer zorg besteedde ze aan het schrijven, soms bleef ze maar slijpen aan een stukje. ,, It koste my deis mear as in oere, mar ik woe it goed ha. Ik wie sa fanatyk oan de gong dat it ten koste fan myn skriuwen fan lieten gie.’’ (vertaling: het kostte me dagelijks meer dan een uur, maar ik wilde het goed hebben. Ik was zo fanatiek aan de gang dat het ten koste van het schrijven van liedjes ging). En mede om de muziek was de uit Noord- Friesland afkomstige boerendochter naar Amsterdam verhuisd. Na haar in Leeuwarden afgeronde opleiding audio-visuele vormgeving werkt ze nu parttime als supervisor van een callcentrum van een cultureel bureau. Met opzet parttime, omdat Aukje wil slagen als jazz-zangeres. Daarom heeft ze nog steeds zangles, maakt ze deel uit van een combo en doet mee aan sessies. Dan zingt ze een paar liedjes. ,, Ik wol oan de bak en dat is net maklik, want ik bin in senuwpees.’’ (vertaling: ik wil wel aan de bak en dat is niet makkelijk, want ik ben een zenuwpees). Daar maakt ze op haar weblog geen geheim van. Bekenden en volslagen onbekenden praten of liever schrijven haar moed in. Soms verbaast ze zich over de reacties. ,, Doe’t de hûn fan myn âlden dea gie en ik dat op myn site sette, krige ik sels reaksjes yn de foarm fan gedichtsjes.’’ (vertaling: toen de hond van mijn ouders overleed en dat op mijn site zette, kreeg ik zelfs reacties in de vorm van gedichten). Maar ze hoedt zich er voor al te privé te worden, de intiemste gedachten en gevoelens houdt ze ver uit de openbaarheid.
Ze rekent zichzelf tot de ‘ lifeloggers’. ,, Mei de ‘linkdumpers’, sites dy ferwize nei nijsgjirrige nijtsjes, ha ’ k net safolle’’, zegt ze. (vertaling: met de 'linkdumpers', sites die verwijzen naar interessante nieuwtjes, heb ik niet zoveel). Nu is het even wat minder, maar soms loopt ze een hele dag te wikken en te wegen wat ze op haar site zetten zal. Ze voelt zich soms net een columniste, terwijl ze tegelijkertijd weet dat ze natuurlijk maar een beperkt publiek heeft. ,, Ik lês ek oare weblogs en doch soms dan wer ris in handige tip op’’, zegt ze. ,, Ik doar wol te sizzen dat ik troch myn site better begûn bin te skriuwen. En it hat my yn mindere tiden holpen.’’ (vertaling: ik lees ook andere weblogs en doe dan soms handige tips op. Ik durf wel te zeggen dat ik door mijn site beter ben gaan schrijven. En het heeft mij ook in mindere tijden geholpen).
via: http://www.lc-webeditie.nl/
(klik op 'druk hier'. Er verschijnt een inlognaam en wachtwoord. Klik op login (en eventueel op 'browse'). Dan krijg je de voorpagina van de LC. Kies bij het tweede pulldownmenu 'Sneon' en kies pagina 27. Kies daarna pagina 1. Als het goed is zie je bovenstaand artikel verschijnen. Door erop te klikken vergroot je het artikel en kun je het lezen (en de foto bekijken natuurlijk). Als het niet lukt dan ligt het aan je cookies (je moet cookies toestaan).
04-03-2005
Leeuwarder Courant:
Dat webloggers in de belangstelling staan van de media merkt ook aukje.net. Zo was er een interviewke voor het blad 'Zo!' van Multikabel, dat ergens in maart zal verschijnen. En als alles goed gaat sta ik zaterdag 5 maart in de Leeuwarder Courant. Mét foto. Voor de lezers die buiten Friesland wonen: als ik de krant heb ontvangen zal ik het artikel inscannen (én vertalen :-).
02-03-2005
Talking mood:
Ik zit op de kruk. Bestel een thee. En luister naar wat er zich op het podium afspeelt. Ik zie bekenden, maar heb geen zin om ze aan te spreken. Het is overduidelijk. Ik heb mijn dag niet. Geen zin om met mensen te kletsen. Laat mij maar.
Ik word aangesproken door een meisje dat ik in geen jaren heb gezien. Nou vooruit, een praatje over hoe het gaat moet kunnen. Ze vraagt of ik nog met die jongen ben. Nee. Of ik nog steeds daar woon. Ja. Of ik nog steeds hetzelfde werk doe. Ja. En oh ja, er was toch een tijd dat het niet zo goed met me ging? Oh god. Krijgen we dat. Ja.
Ik heb geen eens zin om haar te vertellen dat alles weer helemaal toppie is. Maar het lijkt me dat ze, ondanks mijn slechte humeur, wel uit mijn woorden kan opmaken dat het goed gaat. Als ik even naar de zangeres op het podium kijk en een slok van mijn thee neem is ze verdwenen. Gelukkig.
Ik ben kortaf tegen mensen. Volgens mij hebben ze door dat ik niet in de talking mood ben. Maar dan komt S. voorbij. Ze pakt een kruk en komt naast me zitten. Ze flapt er van alles uit en ik luister. Ik lach. Ik lach hard. Praat enthousiast terug. Heb zelfs lol.
Hoe dóet ze dat in vredesnaam? Hoe kan het dat zij van een Aukje die niet in de 'talking-mood' is een lachende en praatgrage Aukje weet te maken?
Ik heb geen idee. Maar S. mag blijven. Wat een wijf.
01-03-2005
Sneeuw:
31-03-2005
Vervelen:
Het was lange tijd niet voorgekomen dat ik me verveelde in het theater. Maar een bijna twee-en-een-half-uur durende monoloog zonder pauze (!) was voor mij iets teveel van het goede. Bovendien concentreer ik me in het theater vaak niet op de tekst. Da's een beetje gek, want toneel staat zo ongeveer synoniem aan tekst. Maar ik ben meer van het visuele, en van de muziek. Waarom ik dan in vredesnaam in het theater zit? Omdat ik van het sfeertje houdt. Omdat ik dan even weg ben van alle dagelijkse beslommeringen en mezelf kan overgeven aan een fantasiewereld. En als de tekst interessant is, of door meerdere mensen wordt uitgesproken, luister ik heus wel. Maar een monoloog van een klagende meneer, dat is niet aan mij besteed. De meneer deed het overigens fan-tas-tisch. En het decor, waarvan ik in eerste instantie niet begreep wat het nut er van was, kwam aan het eind van het stuk tot leven en maakte er een waanzinnig mooi schouwspel van. Dus ging ik met een redelijk goed gevoel naar huis. Maar ongeveer een uur lang verveelde ik me stierlijk. En wat doe je dan in een theater?
- nummers in gedachten instuderen:
Ik ben al maanden bezig met het instuderen van het bebop nummer Twisted, dus dat heb ik tig keer in mijn hoofd gezongen.
- de andere mensen in het theater bestuderen:
Ik zat op het balkon dus dat kon prima.
- het uit-bordje bestuderen:
Het bleef hartstikke groen.
- wiebelen op de stoel:
Hierbij wil ik mijn nederige excuses maken voor de mensen die naast me zaten.
- tien keer op het horloge kijken van collega M. die naast me zat:
Sorry M.
- bedenken wat ik op mijn log zal schrijven:
Dit dus.
- als beloning mezelf na de voorstelling trakteren op ijs:
Een Cornetto Royal, mjam.
Scheel kijkend van opgefoktheid kwam ik het theater uit. De Theatermaker van de Paardenkathedraal. Alleen voor de echte die-hard theaterliefhebbers als je het mij vraagt.
Overigens is er van dat ijsje niets meer gekomen. Bij de snackbar hadden ze alleen maar Cornetto Classic.
30-03-2005
Forces of nature:
"Heb jij de kaartjes?"
"Nee, die heb jij. Toch?"
Hij doorzoekt zijn portemonnee en zijn jaszakken. Niets.
"Heb je ze niet in je tas gestopt?"
Ook niet.
Ik haal mijn portemonnee tevoorschijn, maar vind ook geen kaartjes.
"Wacht even," zegt hij en ik zie hem in gedachten teruggaan naar de plekken waar we waren. Dan loopt hij naar het tafeltje waar we net Pringles aten en Spa dronken. Pringles en Spa. De bar! Hij vraagt de dame achter de bar of ze kaartjes heeft zien liggen. Ik zie haar ja knikken en even later houdt hij twee kaartjes in de lucht. Hebbes!
We voegen ons bij de rij en komen als laatsten het theater binnen. Een unheimisch gevoel bekruipt me. "Had ik je al verteld dat ik last heb van hoogtevrees én claustrofobie?" piep ik terwijl naar de stoelen bovenin het theater kijk. Maar gelukkig bevinden de enige vrije stoelen zich helemaal vooraan. Niet de beste plek, maar wel de meest geruststellende. We leunen achterover en begrijpen waarom ze geen popcorn verkopen. Popcorn eten terwijl je op je rug ligt is geen doen.
Er volgende enkele mededelingen. "Wist u dat als u misselijk wordt u het beste even uw ogen kunt sluiten?" Aha, da's een zin om te onthouden! Dan laat ik de eerste beelden op me inwerken. We krijgen een voorproefje te zien van de documentaire 'Adrenaline Rush', waarin skydivers langs een richel lopen, op zoek naar een goed plekje om te springen. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Op zo'n megascherm in het Omniversum lijkt het namelijk alsof je er zelf staat.
Dan begint de hoofdfilm. Forces of nature, over aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en tornado's. Eigenlijk een saaie documentaire die iets interessanter wordt op het IMAX-grootbeeldscherm in het Omniversum, maar als de film is afgelopen verlaten we ietwat teleurgesteld de zaal. Te weinig spanning en spektakel.
Misselijk waren we niet tijdens de film. Maar als we naar buiten lopen voelen we ons toch niet helemaal lekker. We besluiten een stukje te gaan wandelen in plaats van de tram te pakken. Als we bij café Babbelaer een maaltijd nuttigen voelt mijn hoofd nog steeds raar. Maar de maaltijd smaakt goed en de babbel is gezellig.
Over vijf jaar gaan we weer. Dat had iets te maken met dat hij vijf jaar geleden voor het laatst in het Omniversum was geweest. Alleen hoop ik wel dat het Omniversum hun assortiment dan heeft uitgebreid. Want die natuurdocumentaires zijn best interessant, maar ik kijk liever naar iets anders. Een actiefilm bijvoorbeeld. Alleen zal dat niet kunnen, vanwege de lengte van de film en de misselijksheidsfactor. We zullen het wel merken. Er kan tenslotte veel veranderen in vijf jaar.
29-03-2005
Over Gepeins:
Net nu ik van het dagelijkse schrijven ben afgestapt, is 'huistekenaar' Menno Kooistra dagelijks aan het overpeinzen geslagen op zijn site. Klik hier om zijn wekelijkse dagelijkse cartoonreeks 'Over Gepeins' te bekijken. Ennuh, die van vandaag mag er zijn! Poepoe (om maar even met de titel van de site van de tekenaar van Fokke en Sukke te spreken)!
28-03-2005
Paasbrand:
't Is wel even schrikken hoor om 's nachts wakker te worden met een penetrante brandlucht in je neus. Gelukkig was er in huis geen brand. Maar waar dan wel? Vanochtend op de chat vertelde E. die aan de andere kant van de stad woont dat hij de brandlucht ook rook. Wat staat er toch te fikken?
Ik ga zo maar eens in de stank naar mijn werk fietsen. En als jullie weten waar de brandlucht vandaan komt, spam het in mijn comments, er is op dit vroege uur nog geen journaal en bij AT5 zijn ze ook nog niet wakker.
27-03-2005
Rita in the Black Box:
Rita Reys is tachtig en zat al in de jazzbusiness toen mijn ouders nog ukkies waren. Pim Jacobs noemde haar the first lady of jazz. Rita zelf creëerde een iets minder positief imago door zich negatief uit te laten over Pim, andere jazz-zangeressen en door zichzelf op een huizenhoog voetstuk te plaatsen. Inmiddels is ze een soort van monument. Dat monument moest ik maar eens live gaan zien vond ik, want zolang loopt Rita waarschijnlijk niet meer op deze aardbol rond.
Een concert van een 80-jarige is een beetje gek. En als je dan ook nog een 80-jarige Rita Reys hebt, wordt het nog gekker. Ze zag eruit als een Tina Turner, met prachtige slanke benen waar menigeen vrouw jaloers op was. Maar menigeen vrouw hield haar hart vast toen ze op haar hoge hakken over het podium zwalkte en elke keer weer bijna struikelde over de draad van de microfoon. Na de pauze werd het alleen maar erger, het leek alsof ze een flink aantal borrels achterover had geslagen. De pianist moest haar elke keer vertellen welk liedje ze gingen spelen. Wonder boven wonder wist ze van allemaal de tekst nog. Tussen de nummers door kraamde ze onzin uit, tenminste, dat vond ze zelf. "Ik ben een beetje gek" en "Ach, zit ik weer te lullen" riep ze dan uit.
Het was duidelijk een avondje ouwe-lullenjazz. Nu ben ik wel van de ouwe-lullenjazz, maar als het combo én het publiek ook nog voor 80% uit ouwe lullen bestaat voel ik me wel erg jong. Tel daarbij de plaatsvervangende schaamte op die vriend A. en ik af en toe kregen door het gedrag van Rita Reys en je hebt op zijn zachtst gezegd een bijzondere avond.
Ondanks dat door ouderdom haar goede zangstem van vroeger was verdwenen, deed Rita ook mooie dingen. Vooral de nummers die ze zong spraken me aan. Bovendien stond me daar een historie op het podium, dat wil je niet weten. Toen Theo Loevendie op het podium werd geroepen om haar nieuwe cd aan Rita uit te reiken, vlogen de anekdotes uit de jaren '40 en '50 in het rond.
Ik kocht de nieuwe cd met opnames van Rita uit de jaren '50 en '60. Na afloop van het concert liet ik de cd door haar signeren. Ze dronk van een groot glas bier en zei verder niets. Ik ook niet. Wat moest ik zeggen? "Ik vond u geweldig?" Neu, dat viel wel mee. "U heeft mooie benen, hoe doet u dat toch?" Hmm. "Ik zing zelf ook ouwe-lullenjazz?" Eh, nee. Dus hield ik wijs mijn mond.
Het was trouwens mijn eerste keer in het nieuwe Bimhuis, de zogenaamde Black Box langs het spoor naast de Passengers Terminal. De oude indeling van het Bimhuis is in een nieuw jasje gestoken, maar is sfeervol en intiem gebleven. Achter de muzikanten kun je de treinen zien rijden.
Overigens luister ik nu naar de cd van Rita Reys. En het is goed hoor. Maar of je op je 80e met een halve stem op het podium moet gaan staan weet ik niet. Het was in ieder geval een bijzonder aparte ervaring om haar te zien.
26-03-2005
Ballyhoo:
Vorig jaar op de Parade ging ik naar de voorstelling 'Ballyhoo' van de Ashton Brothers. Toen ik weer buiten stond haalde ik mijn schouders op. Was dit het nou? Het was weliswaar knap en goed wat ze deden, maar hun slapstickhumor kon me niet overtuigen.
Met hun voorstelling toerden ze langs de theaters. De kritieken waren lovend en ook collega's waren enthousiast over de voorstelling. Toen vriendin J. me uitnodigde om de voorstelling te gaan zien in De Metropole in Almere ging ik toch maar mee. Ik was nieuwsgierig of ze de voorstelling verbeterd hadden.
Dat hadden ze inderdaad. En hoe! Vanaf het eerste moment was ik verkocht. Ik lig niet vaak dubbel van het lachen in het theater, maar deze jongens kregen het telkens weer voor elkaar. Ze hadden hun slapstickhumor tot in de puntjes uitgewerkt. De grappen waren stukken beter en hun muzikale omlijsting was subliem.
'Ballyhoo' vond ik de slechtste voorstelling in 2004. Maar in 2005 de beste. En da's toch knap als je zoiets voor elkaar krijgt.
24-03-2005
Beau:
In New York, Londen en Berlijn is het een succes. De Lastminuteticketshop. Iedere dag worden theaterkaarten voor de helft van de prijs verkocht voor voorstellingen die dezelfde avond plaatsvinden. Amsterdam is sinds vandaag ook trotse bezitter van een Lastminuteticketshop. De shop werd feestelijk geopend. Door Beau! Afgezien van het feit dat Beau op een steenworp afstand van de Lastminuteticketshop woont had ik geen idee wat zijn link met theater is. Wat dat betreft zou ik eerder Albert Verlinde verwachten. Maar mij hoor je niet klagen hoor. Want Beau is een lust voor mijn oog! Niet dat ik enorm liep te kwijlen toen hem zag hoor. Een klein beetje maar. Zucht...
foto gemaakt door Rudie Mur (klik!)
23-03-2005
Voorleestante:
Als ik 's ochtends met mijn duffe kop van bed kwam, sprong mijn neefje van twee enthousiast op. "Tante Aukjuuuuhhh!" riep hij dan en rende naar zijn boekje. Niet veel later zat hij bij mij op schoot. Voor ons 'AgraPower', een magazine voor boeren met plaatjes van trekkers en machines. Mijn neefje wees met zijn vinger een plaatje aan, ik moest vertellen wat er op het plaatje stond. Greppelfrezer. Cirkelmaaier. Schudder. Mesttank. Heftruck. Shovel. En dat allemaal in het Fries. Hij zei de woorden na. Ik moedigde hem aan om de woorden te onthouden en op de crèche te roepen. Ik zag de verbaasde gezichten die de onbekende en moeilijke woorden teweeg zouden brengen al voor me en grinnikte.
Zijn missie lijkt me duidelijk. Nu nog veel boterhammen met pindakaas eten en hij is klaar om boer te worden.
22-03-2005
Wat ik ga missen nu ik weer in Amsterdam ben:
het uitzicht (foto vanochtend voor zessen genomen)
de drie gammele lammetjes die afgelopen zondag ter wereld kwamen
de andere lammetjes (hoe vaak ik het ook heb gezien, het blijft een prachtgezicht)
de lente op het platteland
17-03-2005
Van de herrie in de rust:
Er lopen verschillende bouwvakkers op het werk rond. Een paar bemoeien zich met de renovatie van het pand. Anderen gaan over de verbouwing op de afdelingen. Muren worden gesloopt. Wc's worden uitgeboord. Er vindt een reorvatie plaats. Reorganisatie. Renovatie. En dat kan flink op de zenuwen werken.
Uit automatisme open ik nog vaak de deur van de wc die is uitgeboord. Om in een raar stenen hok terecht te komen waar alleen de spiegel nog herinnert aan wat het vroeger is geweest. Ik sta oog in oog met de geheimen die het pand anders nooit prijsgaf. Op zoek naar verborgen ruimtes. Het is donker. Stoffig. Geheimen zijn er niet.
In de gang naar de voorkamer op de boerderij zit in het plafond een luik. Dat is niet te zien omdat er een gipsplaat tegenaan is gezet. Boven het luik is een kleine ruimte, nauwelijks groot genoeg voor één persoon. Vroeger wilde ik maar al te graag geloven dat er iemand ondergedoken had gezeten in de Tweede Wereldoorlog. Maar daar was de ruimte toch echt te klein voor. Liever nog wilde ik er zelf een kijkje nemen. Misschien stuitte ik op een aanwijzing van de persoon die er ondergedoken had gezeten. Een dagboek ofzo. Ik had net een film over Anne Frank gezien.
Ik wil even niet bezig zijn met bezwaarschriften en verbouwingen. Ik wil even niet naar het zeurende geluid van een boor luisteren of bouwvakkers zien. Ik wil lammetjes geboren zien worden. De lente opsnuiven. Het groen zien groeien.
Tot volgende week.
15-03-2005
Plukjes feest:
Gister huppelde ik met een grote glimlach op mijn gezicht door de stad. Ik was jarig en iedereen moest het weten. Het liefst had ik een sticker op mijn voorhoofd geplakt met jarig erop, maar het leek me verstandiger om het gewoon uit te stralen.
Op het werk verwende ik mijn collega's met taart, zij verwenden mij met zelfgemaakte truffels met chocola uit New York en cacao uit Londen, bloemen en een waardebon van The Body Shop en . En dat terwijl ik enkele dagen geleden nog tegen mezelf had gezegd dat ik meer groen in huis wilde en ik binnenkort naar The Body Shop moest omdat mijn produkten bijna op waren. Mijn lieve collega is een kei in gedachten lezen.
's Avonds was er geen feest. Verwend werd ik wel. Met films, een waanzinnig cadeau, pizza en telefoontjes. Ik vond het maar wat jammer toen de klok 12 sloeg en mijn verjaardag voorbij was. Maar feest vier ik nog wel, de hele week, met plukjes mensen. Die plukjes feest bevallen me heel goed. Stukken leuker dan één groot feest waarbij ik mijn vrienden die elkaar nauwelijks kennen op één grote hoop gooi.
En dan is het 15 maart. Het papieren kroontje wordt opgeborgen en het prinsesjesgevoel verdwijnt langzaam.
Maar de taart is nog lang niet op.
14-03-2005
Jarig! (1)
Op 14 maart 1974 dekte mijn moeder de tafel. Het liep tegen zessen en mijn vader zou spoedig thuiskomen van zijn werk om te eten. Maar plots kreeg ze weeën. Het kindje in haar buik, dat al een paar weken te lang was blijven zitten, wilde naar buiten. Om het perfecte verjaardagscadeautje af te leveren voor moeders. Iets dat ze binnen drie kwartier voor elkaar had.
Mensen zeiden vroeger wel eens tegen me dat ik, als ik ouder werd, het vervelend zou vinden dat mijn moeder en ik op dezelfde dag jarig zijn. Daar kon ik me niets bij voorstellen. Ik vond het juist bijzonder. En nog steeds vind ik het bijzonder om samen met mijn moeder jarig te zijn. Het liefst zou ik zoveel mogelijk familieleden op dezelfde dag jarig willen laten zijn. Zo was mijn moeders pake ook jarig op 14 maart. Ik hoopte op nog een medejarige, toen mijn neefje een paar weken te vroeg geboren werd. Maar helaas was het niet vroeg genoeg. Op vier uur na miste hij onze verjaardag.
Toen ik mijn kat Scooszi bij het asiel kocht stond er in zijn paspoort bij de geboortedatum: maart 2000. Dus voor het gemak is Scoos vandaag ook jarig.
Jarig! (2)
In de maanden voor ik 30 werd kon ik alleen maar zeuren. Als de 3 de plaats in zou nemen van de 2 zou alles veranderen. Het leven zou niet meer flexibel zijn. Plannen zouden niet meer gewijzigd kunnen worden en ik zou moeten weten wat ik met mijn leven wilde. Wat een misère!
Om het leed te verzachten besloot ik mijn 30e levensjaar op een speciale manier te verwelkomen. Dat lukte. Ik werd wakker in Parijs. Beklom de Eiffeltoren waar het Franse volk me toejuichte. Ontdekte en herontdekte kunst in Musee d'Orsay en Centres Pompidou. Ik feliciteerde mijn moeder vanuit Parijs. Mijn moeder feliciteerde me vanuit Friesland.
Terug in Amsterdam ging mijn leven natuurlijk gewoon door. Maar aangespoord door T. nam het een onverwachte wending. Een wending die boel stress en tranen met zich meebracht, maar die me ook op de goede weg zette (hoe was het ook al weer, moest je niet eerst door een dal gaan om de goede weg te vinden?).
Auditie voor twee conservatoria. Mijn laatste kans vanwege de leeftijdsgrens die in het leven was geroepen. Amsterdam twijfelde. Den Haag wees me meteen af. Beiden vertelden me dat mijn stem onderontwikkeld was. Toen ik ook nog last kreeg van mijn stem door alle stress was het zo klaar als een klontje. Ik kon niet op deze manier doorgaan met zingen. Daarom besloot ik na zes jaar mijn zanglerares, mijn goeroe, te verlaten en over te stappen naar een nieuwe zangjuf. En wat eerdere zangjuffen- en meesters niet voor elkaar kregen, kreeg mijn nieuwe zangjuf wel voor elkaar: ik ging thuis techniekoefeningen doen.
Het was een verademing om eindelijk de motivatie en de discipline met plezier op te brengen. Ook was zij de eerste bij wie ik niet weigerde om aan liedinterpretatie te doen. Ze hielp me zelfs van het mompelen af. Ik ging vaker naar jamsessies. Worstelde met mijn podiumvrees. Maar zag vooruitgang. En hoewel het me flink kon frustreren als mijn ontwikkeling me niet snel genoeg ging, zag ik ook in dat ik al verder was dan waar ik ooit was geweest.
En zo kwam het dat ik op mijn 30e eindelijk het leven leidde dat ik wilde leiden. Zo is 30 worden eigenlijk het beste dat me ooit is overkomen. Dus rest er op mijn 31e maar één missie: op dezelfde manier doorgaan met genieten van het leven.
Jarig! (3)
Gister kocht ik verjaardagscadeautjes voor mezelf bij de beste en leukste cd-zaak die ik ken:
- de nieuwe cd van Rebekka Bakken - Is that you? (ik ben fan fan fan!)
- tweede hands cd van Dee Dee Bridgewater - This is new
- tweede hands cd van Julia Hülsmann & Anna Lauvergnac - Celebrating Randy Newman (ik heb niets met Randy Newman, maar des te meer met pianiste Julia Hülsmann. Sowieso zijn de cd's van het platenlabel ACT altijd erg oké, vooral vanwege het samenwerkingsverband met Skandinavische zangeressen. En laat ik daar nou net een zwak voor hebben.)
- tweede hands cd van Lisa Michel - When summer comes (nog nooit van haar gehoord maar het klonk best aardig en kostte maar 4 euro)
Oh, en toen ik 's avonds op internet zag dat Rigmor Gustafsson een nieuwe cd had kon ik het niet laten om die via internet te bestellen:
Tack för att ni handlar hos Skivhugget. Vi har mottagit er beställning. Den slutgiltliga orderbekräftelsen får du när vi effektuerat och konfimerat mot vårt lager. Med Vänliga hälsningar Skivhuggets Internetavdelning.
Jarig! (4)
Beste collega's, dit is een pistachetaart. Ik weet niet eens of ik pistache wel lekker vind, maar de taart zag er zo mooi uit dat ik 'm wel moest meenemen. Voor jullie dus. Smakelijk!
Jarig! (5)
En voor mij: hieperdepiep hoera!
11-03-2005
Een portie (on)geluk bij de afhaalchinees:
Opgewekt komt ze binnen stappen. Ze zoent de twee jongens en het meisje die al aan tafel zitten en neemt plaats.
Ze vragen haar hoe het met haar liefde gaat. "Heel erg goed!" roept ze enthousiast terwijl ze twee duimen opsteekt. Haar ogen glinsteren.
"En hoe gaat het met jouw liefde?" vraagt ze aan het meisje naast haar. Die trekt een moeilijk gezicht. "Helemaal niet goed," zegt ze sip.
"Oooh, dat meen je niet! Oh sorry!" Ze slaat haar hand voor de mond van schaamte en geeft haar dan een knuffel.
Ze verontschuldigt zich. Niet met zoveel woorden, maar ze verontschuldigt zich. Omdat het met haar liefde goed gaat. Omdat ze enthousiast over haar geluk sprak terwijl degene naast haar verdriet had. Om een verloren liefde.
Het is pijnlijk herkenbaar. Hoe vaak heb ik mezelf wel niet voor het hoofd geslagen als ik in mijn enthousiasme een niet te onderbreken verhaal afstak terwijl het met de andere partij helemaal niet lekker ging?
Maar wat een onzin eigenlijk. Alsof een gelukkig gevoel niet mag bestaan als er een ongelukkig gevoel in het spel is. Is het nu echt nodig om ons te verontschuldigen voor dat fijne gevoel wat we hebben omdat de ander dat even niet heeft?
De rollen worden tenslotte vroeger of later toch wel omgedraaid.
09-03-2005
Cinderella in de trein:
Bewonderende blikken willen het liefst weten waar de eigenaar van die te gekke kleding zijn of (meestal) haar aanwinst op de kop heeft getikt. Maar als je een onbekende ziet lopen met laarzen die jij aan je voeten wil hebben, trek je dan de stoute schoenen aan om de persoon in kwestie te vragen waar hij of zij de aanwinst op de kop heeft getikt?
Ik vroeg het laatst aan een bekende. Ze had donkerblauwe laarzen aan met een bloemenstiksel op de zijkant. "Gekregen van een vriendin die ze in een tweede-hands winkeltje in Las Vegas heeft gekocht!" Oh. Redelijk uniek dus. Tof voor haar, jammer voor mij.
Maar als ik een onbekende zie lopen met iets waarvan ik denk 'wat zij heeft wil ik ook!' kijk ik gebiologeerd toe en zie hoe de waardevolle informatie me fluitend voorbij wandelt en uit zicht verdwijnt. Gemiste kans!
Het meisje in de trein greep echter wel haar kans. "Mag ik je wat vragen? Waar heb je die laarzen gekocht?" Verbaasd keek ik naar mijn laarzen. Paars. Brede dikke zool. Rode streep aan de achterkant. En afgetrapt. Vond ze die mooi? Ik glimlachte om haar vraag. Omdat zij 'm wél durfde te stellen. "Die heb ik jaren geleden gekocht bij Cinderella in Amsterdam," antwoordde ik. "Hè, wat jammer!" zei ze. We lachten en babbelden nog wat over laarzen tot de trein vertrok.
Ten eerste: ik voelde me gevleid omdat ze mijn laarzen mooi vond.
Ten tweede: hoe kort ook, het was gezellig om even te babbelen.
Ten derde: de glimlach op mijn gezicht is nog lang gebleven.
U begrijpt nu natuurlijk wel dat ik voortaan iedereen met kekke kleding lastig ga vallen. Al was het alleen maar om die ander een goed gevoel te geven.
08-03-2005
The Life Aquatic with Steve Zissou:
Gister zette ik voor het eerst voet in Pathé de Munt. Tot nog toe had ik de onaantrekkelijk uitziende bioscoop altijd vermeden. Liever ging ik naar Tuschinski of een filmhuis. Minder groots en veel sfeervoller. Maar ik moest en zou dat onbekende stukje Amsterdam toch eens van binnen zien. Dus zat ik gister samen met mijn gezelschap bij 'The Life Aquatic with Steve Zissou'.
Totaal blanco liet ik de eerste beelden op me inwerken. Een filmbeschrijving gaat bij mij namelijk het ene oor in en het andere oor uit. Heel prettig eigenlijk, omdat ik dan zonder voorkennis de beelden tot me kan nemen. Ik vond het maar raar wat ik zag en hoorde. Een jaguar-haai? En speelt alles zich op of onder water af? Ik mag dan wel een vis zijn, dit was duidelijk niet mijn ding. Maar na de eerste scènes kreeg de film me in zijn greep en zoog me mee de diepte in. En aangezien zeepaardjes tot mijn favoriete dieren behoren, werd ik helemaal blij bij het zien van een rainbow-striped seahorse:
De film gaat over Steve Zissou (Bill Murray), een wereldberoemde onderwater-documentairemaker. Bij het maken van zijn vorige documentaire heeft hij zijn vriend verloren aan een jaguar-haai. Steve is overtuigd van het bestaan van de jaguar-haai, maar zijn crew niet. In de film volgen we Steve op zijn zoektocht naar de zogenaamde jaguar-haai.
Naarmate de film vorderde, had ik steeds meer zin om mijn baan aan de wilgen te hangen en met Steve mee te gaan op expeditie. Kijk, als een film zo'n gevoel teweeg brengt is het een goede film. Tel de nonchalante humor daarbij op en je hebt een topfilm. Zien dus!
06-03-2005
Passie:
In het café is het behaaglijk warm. De serveerster zet een wijn, een bier en een thee op tafel. Het laat zich raden voor wie de thee is.
Ik maak kennis met de andere zijde van de tafel. Ze zegt het gevoel te hebben dat ze me al een beetje kent. Vanwege mijn log. Ik hoor dat wel eens vaker van mensen. Ik wuif zo'n opmerking altijd weg, onder het mom van de zelfcensuur die ik op mijn stukjes pleeg. Maar tegenover haar ontken ik niet. Ik vind het een goed moment om aan mezelf toe te geven dat het gewoon zo is. Niet moeilijk doen. Niet ontkennen. Gewoon toegeven.
We praten over theaterbezoek. Mijn interesse. Over het schrijven. Mijn hobby. En over het zingen. Mijn passie. Maar waar ligt de scheidslijn? Aan de hand waarvan bepaal ik in welke categorie mijn bezigheden zich bevinden? Misschien is theaterbezoek wel een hobby en is schrijven een interesse. Dat zingen mijn passie is staat als een paal boven water. Geen discussie mogelijk.
We bestellen nog een drankje. Ditmaal neem ik een biertje. We proosten en duiken weer in de discussie. Zou ieder mens een passie hebben? En wanneer wordt een passie een obsessie? Een frustratie?
Mijn passie ís tegelijkertijd mijn frustratie. Omdat ik altijd vijf (en nog liever tien) stappen verder wil zijn dan waar ik nu ben. Maar zo werkt het niet. Ik moet luisteren naar mijn eigen tempo. Ik ben er tenslotte nog nooit beter van geworden door mezelf voorbij te hollen. Maar ook mijn hobby frustreert me wel eens. Als het schrijven niet wil. Als het alom bekende writer's block zich voordoet. Frustratie zal wat dat betreft altijd een metgezel zijn van hobby en passie. Dat maakt het lastig, maar ook levendig.
De inmiddels lege glazen worden op een dienblad gezet. We vragen de rekening, betalen en nemen afscheid. Het was aangenaam kennis te maken met de andere zijde van de tafel.
Het gesprek spookt nog dagen door mijn hoofd. Interesse. Hobby. Passie. Hoe zit dat eigenlijk bij u?
05-03-2005
'Soms voelt ze zich net een columniste'
Leeuwarder Courant - 5 maart
Drie Twee jaar geleden begon Aukje (30) uit Amsterdam met haar weblog. Haar relatie was net stukgelopen, er was even niemand om tegen te praten als ze thuiskwam. De weblog bracht uitkomst. Twee jaar lang zette ze er vrijwel elke dag zelfgeschreven stukjes op, voor familie en bekenden. Steeds meer zorg besteedde ze aan het schrijven, soms bleef ze maar slijpen aan een stukje. ,, It koste my deis mear as in oere, mar ik woe it goed ha. Ik wie sa fanatyk oan de gong dat it ten koste fan myn skriuwen fan lieten gie.’’ (vertaling: het kostte me dagelijks meer dan een uur, maar ik wilde het goed hebben. Ik was zo fanatiek aan de gang dat het ten koste van het schrijven van liedjes ging). En mede om de muziek was de uit Noord- Friesland afkomstige boerendochter naar Amsterdam verhuisd. Na haar in Leeuwarden afgeronde opleiding audio-visuele vormgeving werkt ze nu parttime als supervisor van een callcentrum van een cultureel bureau. Met opzet parttime, omdat Aukje wil slagen als jazz-zangeres. Daarom heeft ze nog steeds zangles, maakt ze deel uit van een combo en doet mee aan sessies. Dan zingt ze een paar liedjes. ,, Ik wol oan de bak en dat is net maklik, want ik bin in senuwpees.’’ (vertaling: ik wil wel aan de bak en dat is niet makkelijk, want ik ben een zenuwpees). Daar maakt ze op haar weblog geen geheim van. Bekenden en volslagen onbekenden praten of liever schrijven haar moed in. Soms verbaast ze zich over de reacties. ,, Doe’t de hûn fan myn âlden dea gie en ik dat op myn site sette, krige ik sels reaksjes yn de foarm fan gedichtsjes.’’ (vertaling: toen de hond van mijn ouders overleed en dat op mijn site zette, kreeg ik zelfs reacties in de vorm van gedichten). Maar ze hoedt zich er voor al te privé te worden, de intiemste gedachten en gevoelens houdt ze ver uit de openbaarheid.
Ze rekent zichzelf tot de ‘ lifeloggers’. ,, Mei de ‘linkdumpers’, sites dy ferwize nei nijsgjirrige nijtsjes, ha ’ k net safolle’’, zegt ze. (vertaling: met de 'linkdumpers', sites die verwijzen naar interessante nieuwtjes, heb ik niet zoveel). Nu is het even wat minder, maar soms loopt ze een hele dag te wikken en te wegen wat ze op haar site zetten zal. Ze voelt zich soms net een columniste, terwijl ze tegelijkertijd weet dat ze natuurlijk maar een beperkt publiek heeft. ,, Ik lês ek oare weblogs en doch soms dan wer ris in handige tip op’’, zegt ze. ,, Ik doar wol te sizzen dat ik troch myn site better begûn bin te skriuwen. En it hat my yn mindere tiden holpen.’’ (vertaling: ik lees ook andere weblogs en doe dan soms handige tips op. Ik durf wel te zeggen dat ik door mijn site beter ben gaan schrijven. En het heeft mij ook in mindere tijden geholpen).
via: http://www.lc-webeditie.nl/
(klik op 'druk hier'. Er verschijnt een inlognaam en wachtwoord. Klik op login (en eventueel op 'browse'). Dan krijg je de voorpagina van de LC. Kies bij het tweede pulldownmenu 'Sneon' en kies pagina 27. Kies daarna pagina 1. Als het goed is zie je bovenstaand artikel verschijnen. Door erop te klikken vergroot je het artikel en kun je het lezen (en de foto bekijken natuurlijk). Als het niet lukt dan ligt het aan je cookies (je moet cookies toestaan).
04-03-2005
Leeuwarder Courant:
Dat webloggers in de belangstelling staan van de media merkt ook aukje.net. Zo was er een interviewke voor het blad 'Zo!' van Multikabel, dat ergens in maart zal verschijnen. En als alles goed gaat sta ik zaterdag 5 maart in de Leeuwarder Courant. Mét foto. Voor de lezers die buiten Friesland wonen: als ik de krant heb ontvangen zal ik het artikel inscannen (én vertalen :-).
02-03-2005
Talking mood:
Ik zit op de kruk. Bestel een thee. En luister naar wat er zich op het podium afspeelt. Ik zie bekenden, maar heb geen zin om ze aan te spreken. Het is overduidelijk. Ik heb mijn dag niet. Geen zin om met mensen te kletsen. Laat mij maar.
Ik word aangesproken door een meisje dat ik in geen jaren heb gezien. Nou vooruit, een praatje over hoe het gaat moet kunnen. Ze vraagt of ik nog met die jongen ben. Nee. Of ik nog steeds daar woon. Ja. Of ik nog steeds hetzelfde werk doe. Ja. En oh ja, er was toch een tijd dat het niet zo goed met me ging? Oh god. Krijgen we dat. Ja.
Ik heb geen eens zin om haar te vertellen dat alles weer helemaal toppie is. Maar het lijkt me dat ze, ondanks mijn slechte humeur, wel uit mijn woorden kan opmaken dat het goed gaat. Als ik even naar de zangeres op het podium kijk en een slok van mijn thee neem is ze verdwenen. Gelukkig.
Ik ben kortaf tegen mensen. Volgens mij hebben ze door dat ik niet in de talking mood ben. Maar dan komt S. voorbij. Ze pakt een kruk en komt naast me zitten. Ze flapt er van alles uit en ik luister. Ik lach. Ik lach hard. Praat enthousiast terug. Heb zelfs lol.
Hoe dóet ze dat in vredesnaam? Hoe kan het dat zij van een Aukje die niet in de 'talking-mood' is een lachende en praatgrage Aukje weet te maken?
Ik heb geen idee. Maar S. mag blijven. Wat een wijf.
01-03-2005
Sneeuw:
