31-05-2004
Raad de Plek I!
Het goede antwoord zat er gister helaas niet tussen, dus hier een tweede foto.
De eerste foto en de uitleg van dit raadspel vindt u hier.
30-05-2004
Raad de plek!
Hoi! Ik ben er weer!
De komende dagen ga ik verschillende foto's plaatsen van één plek in Nederland waar ik tijdens mijn vakantie ben geweest (idee eerlijk gejat van DeKLEINeMAN). In mijn reactieding mag u raden welke plek het is. De winnaar krijgt de routebeschrijving. ;-)
23-05-2004
Mijn rijtje toplogs
* Merel (de koningin van het kleine leven)
* Sannet (weliswaar op een andere webstek, maar ze is er gelukkig weer)
* Sammy (en haar struggle met het leven)
* Orangez (altijd goed voor een glimlach op het gezicht)
* de Kleine Man (een kleine man met een groot brein)
* Pinksoup (checkt u vooral haar logjes op bestelling)
Voor mij is het tijd om vakantie te vieren, net als een paar mensen in bovenstaand rijtje, maar die komen iets sneller weer terug. Later!
22-05-2004
Vrouw-zijn
Als man staat u er misschien niet bij stil, maar soms is het knap lastig om een vrouw te zijn. Dat wij niet in dienst hoefden vond ik vroeger een groot voordeel van de vrouw ten opzichte van de man. Maar de regering heeft dat voordeel de kop ingedrukt. Dus hebben de mannen van tegenwoordig het best makkelijk. Ze worden niet ongesteld of zwanger. Ze dragen geen make-up en pumps en steken hun haar niet op. En ze dragen geen rokken of jurken.
Ik ben eigenlijk heel solidair met de man. Ik doe namelijk ook niet aan bovenstaand rijtje mee, afgezien van het ongesteld zijn. Wat moet dat moet hè. Korte rokjes heb ik wel in mijn collectie. Maar pas sinds de mode heeft bepaald dat je die over een broek kan aantrekken. Ik heb namelijk een gruwelijke hekel aan panty's.
Af en toe heb ik wel zin om de vrouw uit te hangen. Dan koop ik een mooie lange rok tot over mijn enkels. Handgemaakt en duur was mijn laatste aanwinst. Maar zo mooi. Die moest ik aan. Dus toog ik naar zangles, op de fiets en in mijn rok. Het laat zich raden wat er halverwege gebeurde. Midden op het Leidseplein stond ik te frutten om het vastgelopen gedeelte weer los te krijgen. Mijn rok scheurde. Ik vloekte. En zeg nu niet dat een kort rokje handiger is om mee te fietsen. De wind wil nog wel eens graag met het rokje spelen en het naar boven blazen.
Ik ben dit gedoe zat. Ik ga weer voor de broek. En rokken? Die draag ik alleen nog maar als ik niet hoef te fietsen.
19 reacties
21-05-2004
Verdriet II
Ik lag in bed. De godganse dag lag ik in bed. Behalve als ik moest werken. Dan stond ik op. Met tegenzin. Ik probeerde dan wat brood naar binnen te proppen. Trek had ik niet. Honger, dat wel.
Op het werk speelde ik mooi weer. "Gaat het goed met je?"
"Ja hoor, uitstekend." Ik vocht tegen de tranen als ze me dat vroegen. Ik vocht tegen de leegte. En tegen de eenzaamheid die ik vrijwillig opzocht.
Ik wilde niemand spreken. Alleen via de chat. Want dan kon niemand mijn tranen zien. Ik liet me uitputten door mijn sombere gedachten. Kon het nauwelijks opbrengen om nog dingen naast mijn werk te doen. Er was veel te doen. Ik moest studeren. Ik moest iets leuks en nuttigs met mijn dag doen. Maar ik wilde niet. Ik voelde me kut. De pijn had zich vastgebeten in mijn lichaam en wilde me niet loslaten. Als ik huilde sloot ik mijn ogen en probeerde ik in slaap te vallen. Om geen pijn te voelen.
"Je mag je kut voelen, maar niet te lang," zei hij. Ik was het met hem eens. Maar hoe lang is te lang? Hij kwam langs. Ging met me aan de slag. Liet ons samen boodschappen doen en koken. Liet me improviseren over jazznummers. Sinds lange tijd genoot ik weer. Lachte om zijn grappen. Kon weer energie opbrengen om naar mensen te luisteren.
Het verdriet zal nog blijven. Maar ik laat me er niet meer door overmannen. Ik ben wellicht iemand kwijt die veel voor me betekende. Iemand, die er altijd voor me was. Mijn wereld telt één persoon minder. Ik giet mijn verdriet in verschillende vormen, die ik op mijn log publiceer. U bent het al een aantal keer tegengekomen, zonder te beseffen waar het om ging. Maar ik ben degene die het weet. Daar gaat het om. Dit is mijn log. Dit is mijn vrijheid.
20-05-2004
Verdriet
Hij lag op zijn zij en leunde met zijn hoofd op zijn elleboog. Hij keek naar de fontein die water uit de vijver omhoog spoot. Af en toe voelde hij hoe een windvlaag de waterdruppels meenam en ze pesterig in zijn gezicht blies. Afvegen had geen zin. Zijn gezicht was toch al vochtig door de tranen die over zijn wang rolden.
Het mooie weer en de uitbundig lachende mensen konden hem niet vrolijk stemmen. Het vrijende stelletje naast hem irriteerde hem zelfs. Hij wilde niet naar ze kijken, maar liet zo nu en dan zijn blik, soms zonder dat hij er erg in had, op de twee rusten. Dan zag hij hoe een gebruinde mannelijke hand door het blonde lange haar van het meisje dwaalde. Hoe hun lippen elkaar vonden. Hoe ze na elke kus hun ogen openden en elkaar liefdevol aankeken. Dan wendde hij zijn hoofd af. Omdat het pijn deed.
Hij kende het spel der liefde maar al te goed. Hij had het vaak gespeeld. De vlinders, de passie en de chemie hadden rijkelijk door zijn aderen gevloeid. Hij verlangde naar dat gevoel. Zeker nu er niets meer restte dan een holle leegte in zijn maag.
Haar woorden galmden nog na in zijn gedachten. Hij had haar diep gekwetst, zei ze. Zo diep dat ze hem voorlopig niet meer wilde zien of spreken. Hij wist dat hij sommige dingen niet subtiel had aangepakt. Daar mocht ze boos over zijn, vond hij. Maar hij had niet verwacht dat het gevoel aan haar zou blijven knagen. Ze kon het niet vergeten. Uiteindelijk besloot ze om uit zijn leven te stappen.
Enerzijds begreep hij haar. Anderszijds niet. Want hij miste haar. Niemand kon de leegte die ze had achtergelaten opvullen. Alleen tijd, die in dit soort gevallen nooit haast had, kon het gevoel laten slijten.
Hij rolde op zijn rug, vouwde zijn handen achter zijn hoofd en sloot zijn ogen. Hij hoorde het ruisen van de bomen en het gekwaak van de eenden in de vijver. Het stelletje naast hem leek in slaap te zijn gevallen. Hij zuchtte diep. Hij wilde niets liever dan naast haar in slaap vallen. Nu zij er niet meer was probeerde hij dag en nacht de slaap te vatten. Om weg te vluchten voor zijn verdriet. Maar de pijn van gemis hield hem genadeloos wakker.
19-05-2004
Pixel Picasso
18-05-2004
Baalbui
Oei. Een 5,5. Het telde niet als een voldoende. En juist dit vak had ik nodig om door te mogen naar het volgende jaar van de Djam. Omdat ik dacht dat ik de toets voor dit vak goed had gemaakt viel het resultaat me zwaar tegen. Helemaal omdat ik het zou hebben gehaald als ik niet zo ijverig en perfectionistisch was geweest. Als ik niet twee antwoorden had gegeven waar er maar één gevraagd werd. Want het tweede antwoord was telkens fout en werd me zwaar aangerekend. "Omdat daaruit blijkt dat je het niet snapt," zei de leraar die al aangaf streng te zijn.
Overijverigheid loont niet altijd. En ik had beter kunnen vragen hoeveel antwoorden hij verwachtte. Wat dat betreft had ik in alle opzichten veel geleerd van deze toets. Maar ik baalde er stevig van.
Gelukkig kan ik een herexamen doen. Maar het idee dat het niet had gehoeven geeft het herexamen een wrange bijsmaak.
17-05-2004
Happyhyperbui
Ik moest vroeg werken en had de nacht ervoor niet bijster veel geslapen. Op het werk lukte het me nauwelijks om mijn ogen open te houden, zodat ik thuis mijn hoofd even ten ruste legde. Nadat ik was uitgerust, draaide ik mijn slaperige stem met iets teveel enthousiasme warm zodat het pijn deed. "Niet goed," zei ik tegen Auk. "Nee," antwoordde ze. "Moest ik dan wel gaan zingen op de sessie," vroeg ik haar. "Ja," antwoordde Auk, want dat wilde ze graag. Dus zocht ik een nummer uit dat bij mijn pijnlijke stem paste, een nummer dat ik goed kende en makkelijk kon zingen met een ietwat rauwe stem.
Met een wazige blik fietste ik naar het café, babbelde met de aanwezigen en stapte een klein uurtje later het podium op. Mijn handen trilden niet. Mijn stem evenmin. Ik spuugde noten zoals ik ze wilde spugen. Ik was zeker van mijn zaak. De ruwheid van mijn stem leek verdwenen. Het was goed toeven op het podium.
Met een tevreden blik stapte ik het podium af, luisterde naar een paar andere zangeressen en ging naar huis. Onderweg bleef ik even staan bij een opstootje, dat overigens meer bekijks trok dan mijn kleine optreden. Ik fietste verder, genoot van de drukte op straat, van de zwoelte van de avond en van de glimlach die van oor tot oor op mijn gezicht prijkte. Ik was happy. Ik was hyper.
Thuis zong ik luidkeels met een cd mee. Toen ging de telefoon.
"Hé, leuk dat je belt, ik zit net in een happyhyperbui!"
"Oh jee."
16-05-2004
Farce (II)
Als we Friesland een zelfstandig land laten worden, dan heeft Nederland volgend jaar tenminste kans om de felbegeerde 12 punten binnen te halen.
15-05-2004
Soft Cup
Waarschuwing vooraf: mocht u gevoelig zijn voor bloederige vrouwenzaken dan kunt u dit stukje beter overslaan.
Zonet was ik in de Etos. Op zoek naar tissues. Ik dwaalde tussen de schappen door en vond ze al snel. Terwijl ik een doos tissues pakte viel mijn oog op de spullen die ernaast stonden. Spullen die vrouwen nodig hebben als ze ongesteld zijn. Tampons. Maandverband. En Soft cups. Wacht. Soft cups? Het klonk als iets dat je ter opvulling in je bh stopt, maar volgens de verpakking was het toch echt bedoeld om bloed mee op te vangen. Ik kon de verleiding niet weerstaan en kocht een pakketje. Het ziet er een beetje eng uit. Geen touwtje en geen papier maar een condoomachtige substantie, waar niets van te zien is als het eenmaal is ingebracht. Ideaal volgens de verpakking om er van alles mee te ondernemen. Zou dit de nieuwe revolutie in bloedland worden? "Je moet het proberen om te geloven!" vertelt de instructie enthousiast. We zullen zien.
14-05-2004
Truc
Ik ken een truc. Met een sjaal. Dat is grappig, want daarmee houd ik mensen voor het lapje. En mensen voor het lapje houden is leuk. De truc laat mensen denken dat je je in één ruk van je sjaal kan ontdoen, die je net hebt omgedaan.
Het gaat zo:
Leg het midden van de sjaal om uw nek en laat de uiteinden voor u langs naar beneden hangen. Het rechteruiteinde moet langer zijn dan het linkeruiteinde. Pak op borsthoogte het rechteruiteinde vast met uw linkerhand en pak het linkeruiteinde op buikhoogte vast met uw rechterhand. Trek het rechteruiteinde naar links tot het over het linkeruiteinde is. Uw rechterhand neemt het linkeruiteinde mee omhoog en slaat dat gedeelte van de sjaal achterlangs (dus om uw nek). Nu lijkt het alsof de sjaal helemaal rondom uw nek en keel is geslagen. Aan de linkerkant prijkt nu een lus. Pak de uiteinden van de sjaal vast en trek eraan. Niet te hard, we willen niet dat u uzelf iets aandoet indien u bovenstaande beschrijving niet heeft gesnapt wat mij heel goed mogelijk lijkt. Mocht het u wel gelukt zijn dan heeft u zich in één ruk ontdaan van uw sjaal. Succes gegarandeerd!
13-05-2004
Farce
"Ze spelen op het podium met elkaar. Ze speelt ook dat ze kan zingen." "De verlossing is nabij." "Portugal heeft de laatste jaren nogal moeite om iets fatsoenlijks in te sturen." "De mooiste zangeres uit het leukste vakantieland maar ik wil niet de hele avond op deze muziek dansen."
Het was gister weer lachen gieren brullen met de halve finale van het Songfestival. De kwaliteit was bedroevend slecht. Griekenland liet hun eigen Ricky Martin los op het podium, Oekraïne stuurde een replica van Shakira en Cyprus had de nieuwe Sandra Kim in huis die niet bij stem was. Eerlijk is eerlijk, er zaten een paar geinige nummers tussen, maar het lijkt alsof het een competitie is geworden van het slechtste nummer van Europa. De act van onze Nederlandse Suzy met haar Highrollers zou niet misstaan tussen de andere deelnemers.
Maar gelukkig hadden wij Reunion. En Reunion viel op bij de kijkers. Dus werd er gestemd op onze jongens, wat resulteerde in een plek in de finale van aanstaande zaterdag. We mogen weer meedoen met Europa's meest oudbollige songcompetitie waarbij Griekenland op Cyprus gaat stemmen en Cyprus op Griekenland. Het songfestival is een farce, maar daarom juist intrigrerend en lachwekkend om naar te kijken. En moge het beste liedje winnen aanstaande zaterdag.
12-05-2004
Bemoeizucht
"Dat is een papierbak hoor." Ik stond in een ongemakkelijke manvriendelijke positie voor de papierbak, propte met beide handen het bovenste gedeelte van de plastic tas door de klep en keek opzij terwijl ik het papier naar beneden liet vallen. Ik zag het gezicht van de man die deze opmerking had durven maken. Zijn blik een tikkeltje verontwaardigd, zijn mondhoeken licht omhoog gekruld. De mijne niet. Het haar dat voor mijn ogen hing voorkwam dat meneer Bemoeizucht mijn vernietigende blik zag.
Ik twijfelde of ik hem zou negeren, hem de huid vol zou schelden of hem netjes zou uitleggen wat ik aan het doen was. Maar Aukje zou Aukje niet zijn als ze niet voor het laatste koos. Dus vertelde ik hem lichtelijk geïrriteerd van de vindingrijke techniek, die ik waarschijnlijk had afgekeken van een onbekende, waarbij je de onderkant van de plastic tas vasthoudt en al het papier naar beneden laat vallen. Ideaal omdat je het papier er niet stuk voor stuk uit hoeft te halen en daarbij ook geen papiertjes verliest die niet voor andersmans ogen bestemd zijn.
"Oh wat handig, dat zal ik onthouden," zei meneer Bemoeizucht. Ik knikte hem toe en glimlachte flauwtjes. Ik liet de laatste restjes papier vallen, keerde hem zonder gedag te zeggen de rug toe en liep weg. Het was wel duidelijk wie van ons twee z'n dag niet had.
11-05-2004
Theemuts
Als A-ukje (bijnaam eerlijk gejat van T.) weigerde ik alle voedsel behalve wortels en appelmoes. Toen ik geel uitsloeg was er even paniek. Amper een jaar oud kreeg ik een bloed- en leverfunctiesonderzoek, maar er was niets aan de hand. Even later werd geconstateerd dat de gele kleur veroorzaakt werd door de hoeveelheid wortels die ik naar binnen werkte.
Als Aukje werd getracht me melk te leren drinken. Melk is goed voor elk, dus ook voor Aukje, maar het ging er niet in. Ik gruwelde van melk.
Als Auk lust ik dingen die ik vroeger weigerde, zoals spinazie, witlof en nog meer van dat soort eng gezonde groenten. Melk bleef echter staan op de verboden lijst, net als koffie. Dat u 's ochtends een bakje koffie neemt om wakker te worden is niet aan mij besteed. Nu heb ik alle variaties geprobeerd om me tussen het koffiedrinkende volk te kunnen scharen: zwart, een wolkje melk, veel melk, geen suiker, twee klontjes suiker, maar ik blijf bij mijn standpunt. Koffie is vies. Koffie is bah. Koffie is yegh. Koffie ligt bovendien zwaar op mijn maag en bevat rare ingrediënten. Cafeïne enzo. Zelfs zoenen met iemand die net koffie heeft gedronken is vies. Ik weiger dat pertinent. Afijn, u snapt mijn punt. Ik behoor dus niet tot de Nederlanders die gemiddeld 160 liter per jaar zwart goud naar binnen slurpen. Ik zing niet luidkeels mee met V.O.F. de Kunst. Want ik drink thee. Groene thee met een smaakje. Ik ben een theemuts.
Ik voel een carnavalskraker opkomen.
09-05-2004
Forstå
"Kan du må forstå som jeg så prat?" Ik dacht dat mijn Noors niet zo best was. Maar wat de Zweedse mevrouw in haar beste Noors tegen Rebekka Bakken zei kon ik toch redelijk goed verstaan. Daar moest ik het fijne van weten. Dus besloot ik de mevrouw, toen ze eenmaal weer op haar kruk aan de bar zat, lastig te vallen. "Sorry dat ik u stoor, maar ik verstond net wat u zei!" zei ik enthousiast tegen haar. De mevrouw vond het schijnbaar prima dat ik haar aansprak, want ze vertelde me dat dat heel goed mogelijk was als ik aanleg voor talen had. Mijn knobbel voor talen is altijd groter geweest dan mijn wiskunde- of andere rare knobbels, maar om nu te zeggen dat ik er een ster in was, nou nee. "En mensen die Fries praten kunnen Noren uit een bepaalde streek verstaan," wist ze te vertellen. Aha! "Dat treft, ik ben een Fries!" zei ik trots. Ze noemde de streek, ik vergat de naam natuurlijk maar vond op internet terug dat Friezen de tweede taal van Noorwegen, Nynorsk, een beetje kunnen verstaan. Omgekeerd moet het dus ook werken, mensen die Nynorsk spreken kunnen Fries begrijpen. En aangezien 0,1% van mijn bezoekers Noors is (of op vakantie is in Noorwegen, of als Nederlander naar Noorwegen is verhuisd),
heb ik speciaal voor de Noren die Nynorsk praten een stukkie Fries geschreven. Nu weet ik dat schrijven en spreken twee verschillende dingen zijn, maar probeert u het eens zou'k zo zeggen. En natuurlijk mag u ook een poging wagen als u geen Nynorsk spreekt: Ik soe wat yn it Frysk kinne skriuwe, mar myn Frysk skriuwen is net sa goed. Miskien kinne jo it wol lêze, om 't net sa hiel frjemd yn jo earen harket. Wat tinke jo derfan?
08-05-2004
Rebekka Bakken:
Turn around
break the bond
Say goodbye
to what is gone
De warme klanken van de begeleiding stonden in schril contrast met de ruwheid van de stem van de Noorse zangeres Rebekka Bakken. Het was daarom ook niet haar stem waar ik gister voor viel in het Bimhuis, maar voor haar eigen nummers die prachtig gearrangeerd waren. Tussen de nummers door vertelde ze over haar teksten, die haar bijzondere kijk op het leven verwoordden. Na het concert kocht ik haar cd, liep toevallig langs de toetsenist die de cd met alle plezier wilde signeren en van de gelegenheid gebruik maakte om te vragen naar de dichtsbijzijnde coffeeshop. Op het podium had Rebekka al als een klein stout meisje het woord 'hasjes' door de microfoon geschreeuwd. Dat kon in Noorwegen niet, hasjes was daar een scheldwoord.
Toen Rebekka uit de kleedkamer kwam liet ik ook haar de cd signeren. Ach ja, ik was er nou toch. Ik bevond me in het gezelschap van zangeressen en dit was een ideale gelegenheid om een praatje met haar te maken. Of ze een muziekopleiding had genoten ("Nee, je kunt maar het beste zo min mogelijk weten, dan geniet je het meest"), hoe ze haar nummers schreef ("Ik creëer een sfeer en probeer mijn gedachten uit te schakelen want die verpesten het alleen maar") en waar ze woonde ("Na acht jaar New York woon ik nu in Wenen"). Een apart mens, kwetsbaar en stoer tegelijk, dat iets te vaak 'fuuuck' zei. Ze wenste ons succes met onze zangcarrière en 'tot de volgende keer, hé, misschien zie ik jullie een keer optreden'. Haha, yeah right.
07-05-2004
Samen
06-05-2004
Stessen
Eigenlijk zit ik niet graag in het theater. Verplicht twee uur of langer op je stoel zitten zonder uitbundig te kunnen kuchen of wiebelen is niet aan mij besteed. Toch vind ik mezelf regelmatig opgevouwen terug in een fluweelrode stoel. Als de voorstelling goed is merk ik er bijna niets van, zoals gisteravond in de Kleine Komedie bij Stessen, een voorstelling met Plien en Bianca, Paul Groot en Owen Schumacher. Natuurlijk was hun reputatie ze al vooruitgesneld, en hoewel het niet gedurende de hele linie lachen gieren brullen was, konden ze de hooggespannen verwachtingen waarmaken. Ze trokken een heel scala aan typetjes uit de kast die allemaal verbonden waren aan 'Happy Air', een luchtvaartmaatschappij met de nodige perikelen. De stessen, zoals de stewardessen minachtend door hun meerdere worden genoemd, hadden naast de dreiging van ontslag hun eigen problemen, die ze probeerden te ontvluchten door naar de andere kant van de wereld te vliegen. Bianca schitterde op het podium door haar rollen als de naïeve Lolly en als Manuela, een femme fatale met een grote mond. Al met al een vermakelijk avondje uit, dat ik u ten zeerste zou aanraden als niet alle voorstellingen uitverkocht waren. Of heeft u misschien al een kaartje weten te bemachtigen?
05-05-2004
Say cheese!
04-05-2004
Snooker
We zaten voor de televisie. Op zich al een opmerkelijk feit omdat we nooit tv keken als we samen waren. Met elk een bord eten op schoot lieten we de afstandsbediening tussen ons rouleren, tot op de BBC de Embassy Snookerfinale te zien was. De afstandsbediening kreeg ik niet meer terug. Ik kijk nooit snooker, maar met wat achtergrondinformatie en een uitleg van de regels was het zowaar interessant. Ik zag Ronnie, die probleemloos afstevende op de wereldtitel. Hij krijtte het topje van zijn keu, ging in de juiste positie staan, concentreerde zich, bracht de keu naar achter en stootte de bal. En terwijl de bal over de snookertafel rolde, een pocket vond en naar beneden viel, viel bij mij het kwartje. "Ik weet waarom ik me de laatste dagen zo rot voel," zei ik als uit het niets. De bal rolde verder tot hij stillag. De scheidsrechter pakte de bal op en legde deze op tafel, ik beantwoordde de vragende blik van mijn gezelschap door mijn gevoelens op tafel te leggen. De bal lag stilletjes op zijn plek en was weer onderdeel van het spel. Ik gaf mijn gevoelens een plek en hoopte vurig dat ze niet van hun positie af waren te stoten. Het spel ging verder.
03-05-2004
Stofzuigen
Als ik vliegen naar de donkere krochten van de stofzuiger opzuig, zoeken ze dan op eigen houtje de frisse buitenlucht op of blijven ze versuft zitten in het stof?
02-05-2004
Khorkina
Svetlana Khorkina sjokte. Behalve als ze op een toestel turnde. Dan was ze kwiek en alert. Maar na haar afsprong liet ze haar schouders hangen en schudde ontevreden het hoofd. Ze nam de zoenen van trainers en medeturnsters gelaten in ontvangst en trok haar trainingsjasje aan. Met een bedrukt gezicht ging ze zitten. Even glimlachte ze en gaf een knipoog naar de camera, het publiek bespelen kon ze als geen ander.
"Sie ist krank! Das siet doch nicht aus!" zei een vrouw van het Duitse begeleidingsteam met een te luide stem achter mij. Svetlana zag er inderdaad niet gezond uit met haar knokige benen, als had ze anorexia. Maar zou iemand met anorexia op zulk topniveau kunnen presteren? Ik betwijfel het.
"Jeetje hé, wat is die Svetlana arrogant! Zag je dat ze op het podium haar medaille al afdeed?" tierde een vrouw tegen haar dochter toen ik langs de stands met turnpakjes naar huis liep. "Dat is toch niet normaal?" Ik had het niet gezien. Maar ik wist dat Svetlana bekend stond als een arrogant persoon met sterallures. Het deerde me niet. Ik vond haar fascinerend en was onder de indruk van haar prestaties. Ze had niet voor niets de hoogste totaalscore van die dag. Dat iedereen zo graag een mening over haar heeft hoort schijnbaar bij het beroemd-zijn.
01-05-2004
EK Turnen
Ik ontvluchtte de barbequestank en al het andere oranjegeweld door koninginnedag door te brengen op een kuipstoeltje in de Rai, waar het EK Turnen plaatsvond. "Wat moet jij nou bij turnen?" kreeg ik van verschillende kanten te horen. Dat ik vroeger graag op turnen wilde maar het moest laten bij gymnastiek zegt denk ik wel genoeg.
Het was de eerste keer dat ik turnen op hoog niveau 'in real life' zag. Nu ik de hele entourage zag, had ik alleen maar meer respect voor al die jonge meiskes. Diep geconcentreerd turnden ze hun oefening, terwijl alle televisiecamera's en alle ogen in het publiek op ze gericht waren. Ze moesten goed presteren, want mocht er iets misgaan dan haalden ze niet alleen hun eigen puntenaantal, maar ook dat van hun team naar beneden. Dat vraagt om een behoorlijk sterke mentaliteit dunkt mij. Veel van de 27 deelnemende landen konden niet tippen aan de toplanden en maakten veel fouten. 's Avonds was het dan ook een spektakel om te zien hoe toplanden Rusland en Oekraïne de strijd aangingen met koploper Roemenië, die 's ochtends al verbluffend goed had geturnd. Ook Nederland stond hun mannetje. En hoewel ik dacht het oranjegeweld te ontvluchten, zag ik honderden oranje t-shirts en gadgets op de tribune waarvan de eigenaren uitbundig joelden als Nederland moest turnen. En om in Hollandse sferen te blijven marcheerden alle turnsters naar het volgende toestel op de muziek van het liedje 'Geef mij maar Amsterdam.' Chauvinisme ten top, maar vermakelijk was het wel. Roemenië won de landenwedstrijd. Tijdens de huldiging herhaalde het Roemeens volkslied zichzelf iets te vaak, zodat het Nederlandse publiek ingreep met enthousiast geklap om de speakers de mond te snoeren, tot opluchting van de Roemeense turnsters. Na de huldiging verliet ik mijn kuipstoeltje en fietste terug naar huis. Koninginnedag was gelukkig bijna voorbij.
