31-05-2007

W710i:

Lang had ik mij verzet tegen de mobiele telefoon. Maar toen ik op mijn 25e vanuit de vertraagde trein een mobiel van een medereiziger moest lenen om mijn moeder, die mij van het station afhaalde, te vertellen dat ik later aankwam, was ik om. Ik moest aan de mobiel. Het werd de Pocketline Gripz van KPN. Met een makkelijk onthoudbaar nummer, ook niet onbelangrijk. Heel lang hielden de Pocketline Gripz en ik het samen uit, maar toen deze echt niet meer werkte had bijna iedereen in mijn omgeving wel een mobiel te leen voor mij. Een mobiel is namelijk een gadget dat je per één of twee jaar vervangt. Dus kreeg ik een blauwe, waar vele anderen trouwens ook mee liepen.

Vlak voor oud&nieuw 2005/2006 kocht ik een nieuwe zwarte telefoon die je dicht kon klappen (fijn!), van Siemens. Een best wel cool toestelletje, met lichtjes aan de zijkanten die opflikkerden bij een belletje of sms. Maar de laatste tijd viel hij wel eens uit, soms midden in een sms. Of bleef hij hangen. En het allerbelangrijkste: ik was toe aan een abonnement. Ik bel niet veel, ik sms niet veel, maar dat eeuwige opgelaad en wil je me zo terugbellen want mijn tegoed is bijna op mocht ook wel eens verleden tijd zijn. Dus hakte ik, na lang aarzelen, de knoop door. Ik ging aan het abonnement. Een goedkope, dat wel. Anders was het ook maar zonde. Bij Hi kon dat, daar geven ze namelijk een leuke korting van 5 euro op het abonnementsgeld, twee jaar lang. Mocht ik er nog een leuke telefoon bij uitzoeken ook. Dat deed ik. Een Sony Ericsson W710i. Best wel een ladyphone, met stappen- en calorieteller. Niet dat dat mij in eerste instantie boeide, maar bij ontvangst vond ik echt álles leuk aan mijn mobiel. Ook die tellers!

Ik fietste met de radio aan naar mijn werk. De radio! Via mijn mobiel! Ik kon 2 megapixelfoto's maken en kijken hoeveel stappen ik had gezet. En oké, ook hoeveel calorieën ik daarmee had verbrand (weinig...).

'Na twee weken weet je niet anders,' zei mij collega toen ze naar een hyperig blije Aukje luisterde. Vast en zeker, maar nu vond ik het allemaal nog heel geweldig. Een radio, straks mp3-tjes (wanneer ik die van mijn compu naar mijn telefoon heb overgezet), een camera en een supercool uiterlijk.

Oh ja, en ik kan er natuurlijk ook mee bellen en sms-en. Op hetzelfde nummer dat ik op mijn 25e van KPN kreeg.

30-05-2007

Verhuizing:

Zij schreef, ik kiekte?

verhuizen

26-05-2007

Zonder kater:

De ober grinnikt wanneer ik thee bestel. 'Sorry, ik ben in een flauwe bui vanavond,' verexcuseert hij zich. Ik geef toe, het is ook raar om op vrijdagavond laat thee te bestellen terwijl iedereen aan de drank is. En nog aangeschoten is ook.
Ik wilde heus wel een potje meezuipen. Maar na een half biertje te hebben genomen schoof ik de rest naar de overkant van de tafel. Ik kreeg het spul niet door mijn strot.

Ik observeer de dronkelieden. Sommige kunnen hun ogen nauwelijks open houden, anderen ogen verbazingwekkend helder. Natuurlijk wordt er maar over één ding gepraat: seks. Ik las ooit in een blad dat gesprekken tussen onbekenden vaak over seks gaan. Dat praat op de één of andere manier makkelijk. Zo werkt het kennelijk bij collega's ook.

Ik luister naar hoe de drank de grenzen van het persoonlijke vervaagt. Wil het eigenlijk niet horen, want mij interesseert het niet hoe een collega in bed is. De vragen worden ook aan mij gesteld, ik antwoord alleen wanneer het mij niet uitmaakt of ze het wel of niet weten. De zogenaamde 'gevoelsvragen' zijn het leukst: hoe ga je met iets om, wat is je houding daarin?

Om 00.00 uur zingen we 'lang zal hij leven' en worden cadeau's gegeven.

Vanochtend stond ik met kleine oogjes. Zonder kater.

21-05-2007

Filmpjus (9):

1. Little Children (2006)
Het verhaal is simpel: we hebben twee stellen met kleine kinderen en slechte huwelijken, en een pedofiel die zijn hoofd boven water probeert te houden in een buurt met kleine kinderen. Met in de hoofdrol Kate Winslet die mij meer en meer overtuigd van haar kwaliteiten. De dvd met deze film deed ik even in de dvd-speler om de kwaliteit te checken, maar de film liet me niet meer los en 130 minuten later was ik zwaar onder de indruk. Wat een fantastisch mooie film, ik wil meer van dit soort films!

Little Children

2. 3 Women (1977):
3 Women is hét meesterwerk van Robert Altman, met een irritante Shelly Duvall en jonge intrigerende Sissy Spacek. Ik tikte de dvd in een kleine smoezelige platenwinkel op de kop voor 5 euro. Alle karakters in de film zijn een beetje raar, en hoeveel je best veel van ze krijgt te zien, houden ze de kijker op gepaste afstand. De relatie tussen de karakters is al even onpeilbaar, maar het maakt de film des te boeiender. Over Pinky Rose (Sissy Spacek) die in een verzorgingsinstituut voor ouderen komt werken en haar collega Millie (Shelly Duvall) helemaal geweldig vindt, in een jaren '70 decor.

3 Women

3. The Prestige (2006)
Deze rivaal van de film 'The Illusionist' schijnt beter te zijn. Ik heb 'The Illusionist' nog niet gezien, maar weet wel dat ik 'The Prestige' een erg goede film vond. Over twee illusionisten, die elkaars geheimen willen ontfrutselen en daar wel erg ver in gaan. Met Michael Caine, Scarlett Johansson én David Bowie.

4. Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966)
Edward Albee schreef 'Who's Afraid of Virginia Woolf' als toneelstuk, dat al tig keer is opgevoerd. Zelf heb ik het stuk twee keer gezien, en was daarom erg benieuwd naar de film. De film stelt ook zeker niet teleur. Met in de hoofdrol Elizabeth Taylor, die gelukkig niets lijkt op de Elizabeth Taylor van nu. Ook in de film gaan de twee dronken echtparen flink tegen elkaar tekeer. Twee uur lang, met meesterlijk acteerwerk. Nu begrijp ik waarom Elizabeth zo'n ster is.

Who's Afraid of Virginia Woolf

5. Alone with Her (2006)
Een 'must-see' voor vrouwen. Over een meisje dat gestalkt wordt, zonder dat ze het in de gaten heeft. De dader papt ook nog eens met haar aan, met als resultaat dat het meisje hem nog aardig vindt ook. Ieuw! De stalker wordt fantastisch neergezet door de zoon van Thom Hanks, Colin Hanks, die overigens dezelfde stem heeft als zijn vader.
De filmt toont alleen maar beelden die de stalker filmt via verborgen camera's, waardoor het enge stalkgevoel versterkt wordt. De beelden zijn gelukkig van goede kwaliteit, zodat het niet vervelend is om naar te kijken.

Alone with her

6. Notes on a Scandal (2006)
Ik heb altijd al een hekel gehad aan Judi Dench, maar in deze film móet je ook een hekel aan haar hebben, dus past zij goed in de film. Naast haar schittert de beeldschone Cate Blanchett, die als nieuweling lesgeeft op de school waar Judi Dench werkt. Judi is een beetje lesbisch, een beetje verliefd op Cate en een beetje gek. Cate is verliefd op een minderjarige student terwijl ze thuis een man en kinderen heeft.
De film komt traag op gang, en over het algemeen is er iets te weinig actie, maar toch een mooie film.

7. Prime (2005)
Nadat ik de komische kant van Meryl Streep in 'The Devil Wears Prada' had gezien, wilde ik 'Prime' ook wel proberen. Meryl Streep is een psych die naar Uma Thurman op de divan luistert. Zij heeft een nieuw vriendje. Vriend-je, want hij is een stuk jonger dan haar. Meryl is blij voor haar, maar als ze er per ongeluk achterkomt dat het haar zoon betreft, probeert ze haar ongenoegen te verbloemen. Dat valt echter niet mee. Het is zo'n heerlijke simpele komedie, waar je niet te veel van moet verwachten, maar die toch lekker wegkijkt.

8. La Science des rêves (2006)
Deze film leek veelbelovend: vele goede verhalen gehoord én van de maker van de klapper 'Eternal Sunshine of the Spotless Mind' én met Gael García Bernal (Che Guevara uit 'The Motorcycle Diaries') in de hoofdrol. Wat kan er dan nog misgaan? Veel. Geen leuke tegenspeelster, te vaak teruggaan naar de dromen van Gael, te onsamenhangend, en weet ik veel wat al niet meer. In het begin is het heus wel even leuk, maar anderhalf uur creativiteit die nergens toe leidt is lastig vol te houden. Absoluut niet mijn film dus.

9. Chasing Amy (1997)
Deze film bewijst dat ik nooit meer een film wil zien met Ben Affleck in de hoofdrol. Wat een saaie acteur is dat! In deze film is hij striptekenaar, samen met zijn beste vriend Banky tekent hij comics. Maar dan komt er een vrouw tussenbeide, een lesbische nog wel. Ben Affleck wordt verliefd op haar, en is vastbesloten haar voor hem te winnen, met alle gevolgen van dien. Zijn vriendschap lijdt er onder, en ik ook, want de stem van Alyssa (Joey Lauren Adams), de lesbische, is niet om aan te horen. Alle karakters zijn niet prettig om naar te kijken en de film zelf spreekt me ook al niet aan.

10. The Kovak Box (2006)
Timothy Hutton daarentegen is wél een fijn acteur, maar kan deze film niet redden. Het script is interessant: de vrouw van schrijver David Norton (Timothy Hutton) pleegt zonder aanleiding zelfmoord. In het ziekenhuis ontmoet hij een andere vrouw, die haar zelfmoordpoging heeft overleefd en aangeeft dat ze helemaal geen zelfmoord wilde plegen. Samen gaan ze op onderzoek uit, en stuiten op een vergaand complot. Jeetje, dat klinkt allemaal best wel spannend. Zeker. Jammer alleen dat de film te lang duurt en best wel saai is. Met deze verhaallijnen had de regisseur veel meer kunnen doen.

11. Decoys (2004)
Wat lopen er opeens mooie meisjes op de campus rond! En ze willen maar al te graag met de jongens naar bed. Hoe zit dat? Luke (Corey Sevier) komt erachter dat de meisjes niet van deze planeet zijn en opent de jacht op hen. Een lezerscomment op IMDB: 'Stupid but really funny'. Daar laat ik het ook bij.

12. Decoys 2: Alien Seduction (2007)
Ach, en dan meteen maar deel twee erachter aan. Deel twee is iets beter, maar nog steeds is het een slechte film. Luke is wat ouder geworden en wordt door menigeen voor gek verklaard wanneer hij vertelt over de buitenaardse wezens. Maar wanneer er weer van die mooie blonde meisjes op campus rondlopen die zich iets te gretig aan de mannelijke studenten vergrijpen, voelt hij zich opnieuw genoodzaakt er een eind aan te maken.

19-05-2007

Amstelhof:

Amstelhof was een mysterieus bruin gebouw aan de Amstel, tussen Carré en het Muziektheater. Het is waar de ouden van dagen werden verzorgd, ruim 300 jaar lang. Ik wilde daar ook zitten op mijn oude dag. Achter de geraniums, turend over de Amstel. Ik wilde oud zijn in dit mooie hartje Amsterdam.

Dat mysterieuze gebouw, want naar binnen gaan kon niet als je er niets te zoeken had, werd vorige week eindelijk voor publiek opengesteld. De bewoners waren verhuisd, het gebouw was leeg, het mysterie werd onthuld. Eindelijk mocht dat imposante gebouw van binnen worden bekeken.

De entree was aan de straatkant, daar waar ik altijd langsfietste. In één ruk liep ik door naar de andere ingang van het gebouw, en ontdekte een tuin, en nog een tuin, en bijgebouwen, waarvan sommige hun functie behielden. Maar wat een oase van rust in dit drukke stukje Amsterdam. Met aangrenzend het razende verkeer op de Weesperstraat, aan de zijkanten de stille grachten.

Amstelhof

In de kerkzaal zong een koor, in de tuin zaten bezoekers op een bankje te genieten van het zonnetje. Ik slenterde door de gangen, de oude historische keuken, regentenkamers, zalen waar de ouden in hun bedden lagen en doucheruimtes. Wie hier op zijn oude dag werd verzorgd is bevoorrecht geweest.

Inmiddels heeft Amstelhof definitief de deuren gesloten en is de Hermitage nu bezig met verbouwen. Het belooft mooi en groots te worden, met een restaurant, café en natuurlijk het museum. Heeft de Hermitage met het oude Amstelhof een nieuwe hotspot in handen?

17-05-2007

Tees:

Een elke keer wanneer ik in het buitenland ben ontdek ik nieuwe coole kleding. In Berlijn was dat Emily the Strange en in Londen David & Goliath en Crafty Coutures. Eenmaal thuis in Amsterdam merk ik dat het droevig gesteld is met het aanbod van merken die ik leuk vind. Emily the Strange is bijvoorbeeld verkrijgbaar bij de Bijenkorf, maar wie naar de online shop gaat ziet dat er veel meer leuks is dan wordt aangeboden in Amsterdam. Pussy DeLuxe idem dito, hoewel dat merk groeiende is in Amsterdam. Maar het komt er op neer dat ik ben aangewezen op online shops. Voor David & Goliath kan dat, Crafty Coutures is wat lastiger. Er zijn online shops die het merk verkopen, maar dat ene t-shirt dat ik graag wil hebben heb ik alleen nog maar kunnen vinden bij de online shop van Top Shop. En die leveren niet in Nederland...

Hoe moeilijker het is iets te krijgen, hoe vastberadener ik ben. Ik struin en ik struin en ik struin. Voordeel: ik kom on(line)derweg vele andere leuke t-shirts tegen. En ik leer meteen dat een t-shirt met een 'leuke' opdruk een 'tee' is. En ook sla ik mezelf heel hard voor mijn hoofd dat ik die ene leuke tee van Crafty Coutures niet heb gekocht in Londen...

Crafty Coutures

14-05-2007

Londen (dag 4):

De weersvoorspellingen zijn niet gunstig. Maar de regen laat zich nog niet zien, dus we laten onze bagage achter bij het hotel en lopen naar Buckingham Palace. Het ziet er nog net niet zwart van de mensen, maar druk is het wel. Iedereen staat of zit in de wachtstand, wachtend op de wisseling van de wacht, wat een spektakel schijnt te zijn. Omdat die wisseling over enkele minuten begint, besluiten we ook mee te wachten.

Het spektakel laat niet lang op zich wachten, en hoewel we niet alles kunnen zien, is het toch leuk om een keer meegemaakt te hebben. Britten houden van tradities, dat is duidelijk.

Buckingham Palace

Buckingham Palace

rood door rood

We lopen om Buckingham Palace heen naar Hyde Park. Het valt op dat in Londen eigenlijk geen duif te bekennen is. We komen er een paar tegen in Regent Park, dat naast Buckingham Palace ligt. Maar verder lijkt Londen er geen last van te hebben. Hoe doen ze dat toch?

Voor de ingang van Hyde Park staat een aantal indrukwekkende oorlogsmonumenten, waar dit beeld de meeste indruk op mijn maakte:

Memorial

Dan lopen we Hyde Park binnen, maar intussen is het gaan regenen. Die regen komt op een gegeven moment met bakken uit de lucht, dus helaas moeten we Hyde Park laten voor wat het is en gaan dan met de bus naar Oxford Street. Voor ik naar Amsterdam ga wil ik namelijk nog heel graag naar Topshop, de H&M van de Kalverstreet maar dan tien keer leuker. Ik kom ogen en geld te kort, maar loop trots met een Kate Moss t-shirt naar buiten. Die nog past ook. Ha!

Onderweg komen we nog een gigantische boekwinkel tegen, waar ik het boekje 'Bad Cats' koop, van de eigenaar van deze site. En het boek 'Barry Trotter', natuurlijk een parodie op die ene die we allemaal kennen.

Voor de laatste keer belanden we bij Starbucks, altijd fijn, en drinken daarna nog wat in het café in het hotel om de tijd te doden. Heel erg op tijd arriveren we voor de check-in op het treinstation Waterloo, dus eten we daar nog wat. Dan is het echt tijd om te gaan.

Vanuit de trein

bye bye, zwaai zwaai (vanuit de trein)

De reis naar huis duurt laaaaang. De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst... Half één 's nachts zijn we dan eindelijk thuis. De volgende dagen is het wennen om weer zelf ontbijt te maken, geen Starbucks en andere leuke winkels in de buurt te hebben en niet de hele dag de hort op te gaan. Wel is het lekker om thuis te zijn. Home sweet home nietwaar?

10-05-2007

Londen (dag 3):

In de ontbijtzaal is het druk. Het is zondag, en de mensen blijven wat langer in hun bed liggen zodat ze gaan ontbijten op 'onze' tijd. "It's so busy darling," zegt de vrouw die de boel regelt. It is, it is.

Na het ontbijt gaan we naar het British Museum. Maar eerst komen we aan de overkant een geweldige stripwinkel tegen, waar we ons erg prima vermaken. Ik koop daar 'Project Romantic', een graphic novel over liefde van verschillende tekenaars.

Project Romantic

Daarna het British Museum dus, wat alleen al een bezoek waard is vanwege het gebouw. Het is één van de oudste en grootste museums ter wereld, en nog gratis ook. Het herbergt een collectie die mij niet aanspreekt: een Griekse, Romeinse, Aziatische en Egyptische collectie die een overzicht biedt van 'human culture from its beginnings to the present day'. De historische reading room schijnt heel indrukwekkend te zijn, maar is helaas wegens renovatie gesloten. We storten ons op de mummies, en dat is nog best interessant. Maar de rest van het museum laten we aan ons voorbij gaan. Verliefd werd ik er wel, niet op een mummie, wel op dit leuke stenen beestje:

British Museum

Eenmaal buiten lopen we langs het Cartoonmuseum, dat op zondag open blijkt te zijn. Toch maar even binnen kijken. We treffen het, er is een tentoonstelling over het boek 'Alice in Sunderland' dat we twee dagen eerder kochten. Een beetje spijt daarvan hebben we wel, aangezien in het museum een gesigneerde versie verkrijgbaar is.

Als we naar de metro lopen zien we nog net hoe Freddy Mercury een golden boy wordt:

Queen

Met de metro reizen we naar het museum Tate Modern, dat ook gratis te bezoeken is. Helaas geldt dat niet voor de overzichtstentoonstelling van Gilbert & George, waar we elk tien pond voor neerleggen. Maar de moeite waard is het zeker wel. De expositie is zeer uitgebreid en toont werk van hun beginperiode tot nu. Grappig om te zien is dat het kunstenaarsduo in het begin nog te verlegen was om anderen te vragen voor hen te poseren. In hun latere werk nemen steeds meer mensen plaats in hun inmens grote collages die sterk doen denken aan glas-in-lood. Net op tijd waren we, het was de laatste dag van de expositie. Bijzonder is de expositie ook: nog nooit eerder heeft een kunstenaar de hele vierde verdieping van het museum in beslag genomen én het is de eerste keer dat Britse kunstenaars exposeren in Tate Modern.

Gilbert & George

deel van de maquette van de tentoonstelling

Een souvenir van de expositie meenemen doen we niet: de spulletjes zijn te duur. Maar gister meldde de voorpagina van de krant dat een recent kunstwerk gratis te downloaden is via deze link. Dat kan tot a.s. vrijdag 00.30 uur. Ik heb de buit al binnen.

We hebben geen puf voor de rest van het museum, maar wel voor de stuntmannen naast het museum:

Stunt Stunt

We lopen over de Millenium Bridge naar de andere kant van de Thames, waar St. Paul's Cathedral te vinden is. Helaas is dit meesterlijke bouwwerk gesloten, gelukkig dat ik er tien jaar geleden binnen ben geweest. Met de bus gaan we naar Picadilly Circus, en zoeken in Shaftesbury Avenue 'Aberdeen Angus Steak House' op. Onderweg zien we mensen bij verschillende drinkgelegenheden ademloos naar binnen kijken. Voetbal. Als we bij het steak house zitten, vragen twee ontzettend dronken voetbalfans om een tafel, maar worden geweigerd. Daar zijn ze op zijn minst blij mee. "You refuse to serve me in my own country?" Gelukkig luisteren ze en zoeken hun heil in de pub aan de overkant. Twee vrienden proberen als grap ook een tafel te bemachtigen, maar worden ook geweigerd. Sukkels. We complimenteren de ober met zijn lef. Hij legt uit dat 90% van hen wegloopt zonder te betalen. Hij heeft er kennelijk aardig wat ervaring mee.

Uitzicht Angus Steak House

fietstaxi in de wachtstand

Met een volle maag gaan we terug naar het hotel, en drinken daar nog wat in de 'lounge', waar een biertje maar liefst 4 pond kost. Argh. Voor de laatste keer vallen we die avond in het hotel in slaap.

09-05-2007

Londen (dag 2):

Dat Thistle Victoria een viersterrenhotel is, merken we vooral bij het ontbijt. Ons wordt een tafel toegewezen en krijgen daar koffie, thee en toast. De rest van het ontbijt mogen we zelf bij elkaar sprokkelen. En geen Engels ontbijt zonder worstjes, witte bonen in tomatensaus en andere warme vette dingen. Behalve het spiegelei sla ik over, en ga voor de yoghurt met fruit en broodjes. Zo'n ontbijt is een must voor de rest van de dag. 's Ochtends volproppen betekent de rest van de dag niet veel te hoeven eten.

We nemen de metro naar Camden Market. Tien jaar geleden was ik hier ook, en het valt op dat maar weinig is veranderd. Zelfs de überhippe hal met cyberkleding is nog present. Maar eerst val ik aan bij Punkyfish, een hippe winkel met te kleine maten, waar ik niet verder kom dan een paar sokken. Helaas ben ik geen 18 meer zoals de doelgroep. Elders slaag ik wel, met een 'Mind-the-Gap' t-shirt en een t-shirt van Blunt:

Drie uur later nemen we de bus (een dubbeldekker, ik dacht dat die uit de handel waren genomen?) naar Trafalgar Square, waar het bomvol toeristen staat.

Trafalger Square

Van daaruit lopen we naar de Big Ben en Westminister Abbey, dat helaas net gesloten is. Tien jaar geleden maakte ik er een 'rubbing', die thuis nog steeds aan de muur hangt.

Westminister Abbey

Overigens zijn er aardig wat coole auto's in Londen te zien:

Men in Black

Hogs

Limo

We lopen naar ons hotel, waar we even chillen en uitzoeken hoe naar Abbey Road te reizen. Abbey Road, het elfde officiële album van The Beatles, met op de voorkant de vier heren wandelend over het zebrapad op Abbey Road. Als we aankomen laat een aantal toeristen de bekende wandeling over het zebrapad op de gevoelige plaat vastleggen (lastig voor al het verkeer dat steeds moet stoppen), en schrijft iets op de muur bij de Abbey Road Studios.

Abbey Road Abbey Road

Van dit rustige en groene stukje Londen reizen we naar Heddon Street, waar David Bowie zichzelf liet kieken voor de cdhoes 'Ziggy Stardust'. Erg leuk is het er niet, de straat is overgenomen door yupperige tutjes. In een vergeten hoek vinden we nog de telefooncel, waar menig Bowiefan heeft zitten kalken.

Telefooncel

Op zoek naar food lopen we Soho weer in, en komen langs Canterbury Street, waar ik een geweldige winkel van het merk David and Goliath ontdek. Ik zou alles in de winkel wel willen kopen, maar beperk me tot een t-shirt met de volgende opdruk:

Chill'n

Met bijpassend armbandje ben ik helemaal de woman.

Gelukkig is de rest van de winkels gesloten en zoeken we verder naar een restaurant, maar dat valt vies tegen omdat het overal vol zit. We vinden nog een pizzeria die in een hoekje plek voor ons heeft. We werken een halve meter pizza naar binnen en lopen door Soho naar Picadilly Circus waar we de metro naar het hotel pakken. Daar drinken we nog wat in de drukke Ierse pub 'The Shakespeare' dat zich tegenover het hotel bevindt.

In het hotel volg ik via de tv-zender Sky het laatste nieuws over Madeleine, de Engelse kleuter die twee dagen eerder tijdens een vakantie in Portugal werd ontvoerd. De nachtmerrie van elke moeder. Ik verval die nacht in mijn eigen nachtmerrie: ik droom dat ik als zombie door de Engelse straten zwalk...

08-05-2007

Londen (dag 1):

De gehele treinreis van Amsterdam naar Brussel zit ik te stressen. We hebben in Brussel een overstaptijd van een half uur, maar wat ik niet wist is dat er een strenge controle plaatsvindt voor je in de trein naar Londen mag. Uiterlijk een half uur voor vertrek inchecken, staat er op de treinkaart. Ik zie dat half uur gaandeweg in rook opgaan omdat de treinreis niet opschiet. Maar in België halen we de verloren tijd in, zodat bij aankomst in Brussel de 20 minuten vertraging is teruggebracht naar 5 minuten. Gelukkig maar, want tien minuten voor vertrek stopt het inchecken.

Onze paspoorten worden tweemaal gecheckt, onze bagage gescand. We mogen doorlopen en nemen plaats in de trein. Helemaal gerust op de treinreis ben ik niet, want hoe zal het zijn om 20 minuten in het donker onder het kanaal te zitten? Gelukkig wordt aangekondigd wanneer we de tunnel ingaan, en eigenlijk valt het wel mee. Ik lees gewoon verder in mijn boek.

Route Eurostar

Amsterdam - Antwerpen - Brussel - Lille - Calais - Ashford - Londen

In Londen komen we aan op Waterloo station. We reizen met de metro naar Victoria, waar zich direct naast het station ons hotel bevindt. Vier sterren, op een geweldige locatie. Esta weet wat ze aanbiedt.

Waterloo Station

Eerst bezoeken we Oxford Street, de Kalverstraat van Londen zeg maar, alleen dan tien keer leuker. Ik laat me gaan bij platenwinkel Virgin waar ik vier goedkope jazzverzamelcd's op de kop tik. Daarna lopen we de wijk Soho in, op zoek naar een maaltijd. We belanden bij Burger Shack, waar we voor het eerst merken hoe duur Londen is. Drie pond voor een flesje bier = 4,50 euro. Ai. Maar we laten het er niet om, het is tenslotte vakantie.
We nemen een afzakkertje in Starbucks, de Londense Coffee Company, maar dan ook tien keer leuker. Met grote lekker zittende stoelen waar je kan chillen met een grote mok thee of koffie, vergezeld van een stukkie cake.

Starbucks

We struinen nog wat in Soho en komen vele leuke boekwinkels tegen, waar we ons niet in kunnen houden. Ik koop nog een cd en dvd voor een hele vriendelijke prijs, en in een boekwinkel kopen we Alice in Sunderland, een prachtig boek met het Alice in Wonderland-verhaal, tegen een Engelse achtergrond.

Overigens is Londen gek op plastic geld, en zelf vind ik dat ook wel makkelijk. Dus wordt mijn creditcard steeds belast, het geld in mijn portemonnee blijft waar het zit. Handig, maar ook gevaarlijk...

Langs vele theaters, waar o.a. Equus speelt met Daniel 'Harry Potter' Radcliffe in de hoofdrol, lopen we naar Piccadilly Circus waar we de metro nemen naar het hotel. Om te chillen en ons op te maken voor de nacht.

Picadilly Circus

07-05-2007

Terug van vier dagen Londen:

Mijn rekeningoverzicht doet pijn aan mijn ogen en hart.

04-05-2007

Tweevoud:

Op Koninginnedag pakte een meisje mijn droomverklaringenboek. Ze had het zelf ook en vond het een mooi boek. Nu had ze er twee, zodat ze er één cadeau kon geven. Geen fijn cadeau leek me, maar zij dacht daar kennelijk anders over.
We praatten wat, over het hebben van dubbele dingen. Ze bekende dat ze dingen vaak in tweevoud kocht. Vooral kleding. Want eenmaal afgedragen, was er een nieuwe beschikbaar.

Ik reageerde enthousiast, begreep haar tik. Het waren mijn gedachten, die zij tot uitvoering bracht. Niets liever zou ik coole kleding in tweevoud kopen. Maar ik kon mezelf tot nu toe altijd in bedwang houden. Ik hield mezelf voor dat op het moment iets was afgedragen, er andere leuke kleding zou zijn. Moeilijk was het wel mezelf daarvan te overtuigen. Zeker als ik iets vaak droeg en het écht lekker zat.

Nog nooit was ik iemand tegengekomen met deze tik. Of zouden anderen dit verzwijgen?

2003

2004

2005

2006

2007

2008