31-03-2003

IJburg:

Met mijn voeten tegen de brandende kachel lig ik slaperig naar de televisie te kijken. Ik heb het koud en voel me rozig. Het mooie weer bracht me gister al fietsend naar IJburg, de nieuwe toekomst van Amsterdam. IJburg is van plan een moderne wijk te worden, gebouwd op een aantal eilanden in het IJmeer. Alle soorten woningen worden er gebouwd, van sociale huurwoningen tot eigen gebouwde en bedachte huizen die een miljoen of meer waard zijn. De laatste keer dat ik op IJburg was, kwam ik niet verder dan het bezoekerscentrum en het café-restaurant dat altijd druk bezocht wordt. Nu waren de eerste bewoners gearriveerd en kon ik eindelijk over de magische Enneüs Heermabrug fietsen. Ik waande me voor een klein moment in een futuristische wereld. Ik fietste IJburg binnen en zag een grote puinhoop. De eerste huizen waren nu klaar, maar velen moeten nog gebouwd worden. Het zal jaren duren voordat dit project gerealiseerd is. De mensen die er al wonen, hebben prachtige optrekjes van een immense omvang. Een prachtig huis is natuurlijk één ding, maar andere belangrijke dingen ontbreken. Zoals een normale weg, een supermarkt en buren. En elk weekend is hun paleisje een bezienswaardigheid voor alle toekomstige bewoners en andere geïnteresseerden, die naarstig een blik naar binnen proberen te werpen. De pioniers van IJburg zijn de proefkonijnen en moeten nog veel incasseren. Zo is de bouw van voorzieningen uitgesteld vanwege de slechtlopende verkoop van huizen. De bewoners zullen dus voorlopig hun boodschappen elders moeten doen. En de hele dag in een bouwput doorbrengen met ratelende machines zal ook geen pretje zijn. Maar als je een eerste bewoner van IJburg bent, dan bén je iets. Dan ben je een pionier, een rijke welteverstaan. Dan woon je op een van de 'most wanted' plekjes van Amsterdam.
Na de rit door de puinhopen van IJburg fietste ik naar het café-restaurant bij het bezoekerscentrum. Ik bestelde iets te drinken en ging buiten op het terras in de zon zitten. Toen ik eens rustig om me heen keek, zag ik alleen maar stelletjes met kleine kinderen. De kleine kinderen speelden met elkaar in het zand, terwijl de ouders de plattegrond van IJburg eens goed bekeken en hun perceel in gedachten aanwezen.
Even verderop werd een foto gemaakt van een grote familie, of misschien waren het vrienden, allemaal met kinderen in de leeftijd van 0 tot 8. Met op de achtergrond de realisatie van IJburg. Zij zagen eruit alsof ze met z'n allen hadden afgesproken om in IJburg te gaan wonen, het liefst naast elkaar. Nu werd hun initiatief en de eerste stappen van de bouw vereeuwigd op een foto. Misschien zou deze foto later in hun huis hangen, in de hal.
Ik heb me ook ingeschreven voor een huis op IJburg. Maar ik denk niet dat ik enige kans maak op een plek. Maar af en toe door IJburg fietsen en dromen van een huisje aan het water blijft leuk. Ik denk dat ik dat nog jaren zal gaan doen. En wie weet, misschien heb ik over een flink aantal jaar mijn eigen plekje op IJburg. Het zal niet aan het water zijn, maar wel dichtbij. Ik zou er in ieder geval erg tevreden mee zijn.

IJburg

De Enneüs Heermabrug gezien vanaf het bezoekerscentrum IJburg.


30-03-2003

In de stad:

Gisteravond ging ik naar een feestje. Een meisje dat ik van de vocalistenworkshop ken was 24 jaar geworden. Het feestje werd gevierd in een kroeg in het centrum van Amsterdam. Toen ik mijn voordeur opende om mijn fiets naar buiten te rijden, viel er een dronken jongen naar binnen. Hij lachte veel en had een fles whiskey in zijn hand, die hij tussen het raaskallen door aan de mond zette om er een flinke slok uit te nemen. Gelukkig was zijn vriend nog helder en zette hem tegen de muur naast mijn voordeur, zodat ik met mijn fiets naar buiten kon. "Sorry, hij is net gedumpt door zijn vriendin," zei de vriend. Ik keek naar het tweetal. De jongen die net gedumpt was had in ieder geval nog wel lol met zichzelf. Zijn vriend probeerde hem moed in te praten, maar de dronken jongen luisterde niet. "Wil jij niet zijn nieuwe vriendinnetje zijn?" vroeg de vriend bijna wanhopig aan me terwijl hij de dronken jongen staande probeerde te houden. "Nou nee, dank je," zei ik, "maar zuipen wil misschien wel even helpen. Maar daarna moet 'ie het gewoon even rustig aan doen." Mijn ervaring had gesproken en ik stapte op de fiets. Ik zei gedag en zag hoe de dronken jongen met zichzelf en de fles whiskey worstelde. Die zou het nog moeilijk krijgen. Op weg naar de kroeg werd ik door een aantal dronken mannen op de fiets aangesproken. Ik negeerde ze omdat ik geen zin had in vervelende gesprekken. Maar daardoor kreeg ik de wind van voren. Ik bleef ze negeren zodat de lol er voor hen gauw af was en ze naar een volgend slachtoffer fietsten. Toen ik in de buurt van de kroeg was aangekomen ketende ik mijn fiets vast aan de brug. Mijn flikkerlichtjes had ik bevestigd op mijn tas. Ik knipte de voorste uit en wachtte even met de achterste omdat ik wilde oversteken en moest opletten of ik niet door de veel te hard rijdende taxi's werd overreden. Een oudere man hield me in de gaten en bleef in de buurt van mij en mijn fiets staan. "Helgrro," hoorde ik opeens achter me. Ik negeerde de man, maar hij bleef 'hello' roepen met een raar accent, waardoor ik niet goed kon horen of het wel 'hello' was wat hij riep. Hij liep achter me langs en ging naast me staan. Ik kon hem nu niet langer negeren en keek naar hem. Hij wees naar mijn lichtje op de achterzijde van mijn tas en zei zoiets als: "Your light, out out out." Nou vooruit, hij z'n zin. Ik knipte het achterste flikkerlichtje ook uit. "Thank you," zei hij en glimlachte. Ik keek hem verbaasd aan. Hij liep weg en leek tevreden met zijn actie. Sommige mensen hadden het misschien echt niet kwaad bedoeld.
Ik kwam ongedeerd bij de kroeg aan waar de televisie al aanstond. Nederland tegen Tsjechië speelde. Op het feestje kende ik bijna niemand, zodat ik dankbaar gebruik maakte van het televisiescherm als ik met niemand in gesprek was. Aan het eind van de avond had ik de televisie niet meer nodig. De gesprekken kwamen vanzelf en de onbekenden werden bekenden. Toen ik wegging zoende ik meer mensen gedag dan bij binnenkomst en fietste ik terug naar huis. Het was nog steeds druk in de stad. Ik werd drie keer bijna overreden door auto's die haast hadden. Dan helpen de simpele flikkerlichtjes niet om mezelf zichtbaar te maken. Eenmaal thuis in bed zette ik de klok een uur vooruit en dacht na over de zaterdagavond in de stad. Zou ik het nog eens aandurven om op deze avond op pad te gaan met de fiets? Misschien kon ik een volgende keer beter met de taxi gaan. Dan zou ik tenminste niet zelf overreden of lastig gevallen worden.


29-03-2003

Te Koop:

Dat er huizen in Amsterdam te koop staan dat wist ik. Maar dat ze deze huizen willen verkopen door bij alle omwonenden een kaartje in de brievenbus te gooien is nieuw voor me. 'Kent u iemand die bij u in de buurt wil komen wonen?' staat er op het kaartje. Ik ken genoeg mensen die hier zouden willen wonen, maar ik ken niemand die zoveel verdient om aan de vraagprijs te kunnen voldoen. Eigenlijk is het best een slimme manier om een huis te verkopen, maar het kaartje zegt het al. Het appartement bevindt zich in mijn buurt. Als ik uit het raam kijk, zie ik het verkoopbord aan de buitenkant van de woning hangen. Het kaartje in mijn brievenbus is dus eigenlijk overbodig. Als ik iets voor iemand had gezocht, was ik elke ochtend wel uit het raam gaan hangen om een verkoopbordje te zoeken. Maar ach, deze verkooptruc kan geen kwaad. Eerlijk gezegd had ik het bordje nog niet zien hangen. Nu ben ik erop geattendeerd en vele anderen ook. Ik ga maar eens in de gaten houden hoe lang het gaat duren voordat dit appartement is verkocht.


28-03-2003

Friday Night Skate:

Het blijft leuk om de lange stoet van Friday Night Skate door mijn straat te zien trekken. Jammer dat ik zelf niet zo goed kan skaten, anders had ik wel mee willen doen.

Huisbazin:

Mijn huisbazin is overleden. Vandaag vond ik een rouwbrief in de bus en een verzoek om de huur op een ander rekeningnummer te storten. De rouwbrief vertelde me meer over haar leven dan ik in de vier jaar die ik hier woon te weten ben gekomen. Ze was 57 en is plotseling overleden. Meteen vraag ik me af waaraan ze is overleden, maar daarover staat niets in de rouwbrief. Ik wist dat ze gescheiden was omdat zij en haar ex-man samen dit huis beheren. Waarschijnlijk hadden ze geen kinderen, omdat de rouwbrief vertelt dat 'onze zuster, schoonzuster en tante' is overleden. Ik had alleen telefonisch contact met mijn huisbazin. De huisbezoeken liet ze over aan haar ex-man, die verantwoordelijk was voor het technisch onderhoud. Daardoor heb ik haar nooit ontmoet en weet ik niet hoe zij er uitzag. Het is raar om dan een rouwbrief te krijgen van iemand die je niet kent maar waar je al vier jaar zaken meedoet. Vorige week is ze bijgezet in het familiegraf. Ik ga eerst maar eens een formulier halen om mijn automatische overschrijving te stoppen. En misschien stuur ik nog een kaart naar mijn huisbaas. Maar een kaart sturen naar de ex van de overledene die ik nooit heb ontmoet is toch ook bizar. Ik ga er nog even over nadenken.

Toekomst:

Het vogelpestvirus in Nederland grijpt snel om zich heen. Boerderijen worden geruimd en het bestaan van de boeren wordt voor de zoveelste keer zwaar op de proef gesteld. Tijdens het MKZ-virus kwam er een discussie op gang of Nederland 'boerderijvrij' zou moeten worden. De overheid en de ziektes maakten het boerenbestaan bijna ondraaglijk. Velen zetten een nieuw bedrijf op in het buitenland, waar de regels soepeler zijn en een boerenbestaan meer gewaardeerd wordt.
Omdat mijn ouders een boerderij hebben, zit ik met mijn neus bovenop de problematiek. Ik heb hun boerenleven zien veranderen van een vrij en romantisch bestaan naar een aan banden gelegd leven. Alles wat ze doen zit vast aan regels en moet verantwoord worden. Het laatste stukje romantiek is definitief verdwenen nu er achter onze boerderij een loopstal is gebouwd. De oude 'grupstal' wordt alleen nog gebruikt voor koeien die moeten kalveren.
Tijdens de MKZ-crisis was de angst om geruimd te worden groot. Het is verschrikkelijk om te zien dat alle koeien die je al zo lang kent worden afgemaakt en een lege stal het enige is wat achterblijft. Zie dan maar eens je hoofd boven water te houden. Die angst zie ik nu weer bij de pluimveebedrijven. De overheid heeft de ziekte niet onder controle en steeds meer bedrijven worden geruimd. Ik vraag me af of er ooit een eind zal komen aan de ziektes. Het zou me niet verbazen als het MKZ-virus straks weer opduikt, of de varkenspest. Ik verdenk de overheid er wel eens van dat ze alle boerderijen failliet willen laten gaan, zodat zij een probleem minder hebben. Straks rijden we langs weilanden waar geen koeien en schapen meer grazen, maar huizen en snelwegen worden gebouwd. Komen we misschien in een wereld terecht waarin onze toekomstige kleinkinderen zich zullen afvragen wat voor rare beesten er toch op die oude prenten en schilderijen zijn afgebeeld? Zolang er nog mensen zijn die het boerenleven ondanks alles willen doorzetten, heb ik vertrouwen in het voortbestaan van de boeren. Maar over de verre toekomst maak ik me wel een beetje zorgen.


27-03-2003

Zwembad:

Vandaag waren er weer veel kinderen in het zwembad die zwemles kregen. Net als de kinderen hadden de badjuf en de badmeester een t-shirt over hun zwemkleding aangetrokken om het zwemmen iets moeilijker te maken. Aan het eind van de les mochten de kinderen van de kleine glijbaan af. Ongeduldig stonden ze in een rij te wachten totdat ze eindelijk aan de beurt waren. Nadat ze van de glijbaan waren afgegleden klommen ze op de kant en renden terug naar de rij. De badmeester probeerde het rennen te verbieden, maar zonder resultaat. En natuurlijk gleed er eentje uit. Hij nam gelijk een paar andere kinderen mee in zijn slippartij. Iedereen stond snel weer op en rillend bleven ze keurig in de rij staan wachten. De kinderen keken een beetje geschrokken, maar niemand die het jongentje kwaad toesprak.
Toen ik de kinderen zo zag staan wachten, viel het me op dat er vele meisjes en jongentjes tussen stonden die nu al aan de dikke kant waren. Ik kon me precies voorstellen hoe ze eruit zouden zien als ze mijn leeftijd hadden bereikt. Ze zouden hun lichaam met zich mee moeten slépen. Rondhuppelen zoals nu zou dan waarschijnlijk niet meer kunnen. Eén jongentje trok zijn t-shirt strak over zijn buik en bekeek deze eens goed. Zijn buik was al net zo dik als de buik van een man op vijftig-jarige leeftijd. Een ander jongentje met een minder dikke buik maar net zo gezet, graaide naar de zwembroek van een ander jongentje. Elke keer als hij dit deed, keek hij naar de meester. Maar de meester reageerde niet, dus was de lol er gauw af. Het was overduidelijk dat dit jongentje zich zou ontwikkelen tot een grote pestkop, alleen maar om een beetje aandacht van anderen te krijgen.
Toen ik vroeger op de lagere school zat, was er niemand dik. Ook op de scholen die ik daarna volgde waren er niet veel kinderen die gezet of dik waren. In de rij kinderen in het zwembad was de helft te dik voor hun leeftijd. Er zullen ongetwijfeld kinderen zijn die er gevoelig voor zijn en er niets aan kunnen doen, maar ik denk dat het voor de meesten toch aan de voeding ligt. Daarnaast is dik-zijn in andere culturen mooi. Maar ik voel alleen maar medelijden als ik die kinderen zie. Want het belemmert ze in hun doen en laten. En dat zou niet zo mogen zijn.

Aardbeiuh:

Oké, oké, ik ben overtuigd na al dat geschreeuw van gister. Ik eet vanavond pannenkoeken met ijs en aardbeien. Willen jullie dan vandaag iets minder hard schreeuwen?


26-03-2003

Aardbeiuh:

Aardbeiuh, beie beie beie, aardbeiuh een eurootje maarrr. Aardbeiuh een eurooo, beie beie beie.
Met dit mooie weer zijn er weer volop aardbeien te koop op de markt. Jammer dat ik dat de hele dag moet aanhoren.

Brood:

Sinds de Euro in onze portemonnee is verschenen, is het leven alleen maar duurder geworden. Zo kocht ik gister een muffin bij de bakker. "Dat is dan 1 euro mevrouw." Het winkelmeisje hield haar hand op en wachtte. Ik zocht een euro en legde die keurig in haar hand. Na een vrolijk tot ziens liep ik naar buiten en voelde me bedonderd. 1 Euro voor een muffin? Dat is 2 gulden en twintig cent! Het is alweer lang geleden dat ik een muffin kocht bij de bakker, maar ik kan me nog herinneren dat de prijs in het tijdperk van de gulden zo rond de 1 gulden en 25 cent lag. Dat vind ik al duur genoeg voor een muffin. Zo is ook het brood bij de bakker schrikbarend duur. Elke week kocht ik een aantal broden voor 1 euro 70 of 2 euro. En dat tikte aan. Dus ben ik overgestapt naar supermarktbrood. Voor 1 euro, soms zelfs voor 0,69 cent, heb ik nu een heel brood. Ik stop een gedeelte in de vriezer en ben weer een aantal dagen voorzien van lekker brood. Dat brood neem ik nu ook mee naar mijn werk, zodat ik in de pauze een tosti kan maken. Meestal kocht ik een broodje in de broodjeszaak, maar dat werd ook te duur. Ik vind het ergens wel jammer, aangezien de mensen achter de toonbank me herkenden en altijd wisten wat voor broodje ze klaar moesten maken. Ik zou ze nog wel eens gedag willen zeggen en willen uitleggen waarom ik nooit meer in hun winkel verschijn. Toen ik een maand geleden een fles verse sinaasappelsap bij hen kocht, sprak ik met de eigenaar over de stand van zaken in onze economie. Hij vertelde dat er minder klanten in zijn winkel kwamen. Zo te horen zijn er meer mensen die hun eigen brood meenemen en de dure broodjeszaak links laten liggen. Ik hoop maar dat de winkel zijn hoofd boven water kan houden, zodat ik in betere tijden weer gewoon een broodje bij ze kan kopen.


25-03-2003

Bijdrage:

Als je elke dag een stukje schrijft en dat op internet zet, ben je zichtbaar voor het grote publiek. En soms stuurt dat publiek een mailtje. Zo kreeg ik een mailtje van de site mannengelul.nl. De redactie vroeg of ik aan een maandelijks panel wilde deelnemen. Eén keer per maand willen ze een mail sturen met daarin een stelling. Ik mag daar met een paar regels op reageren en zij plaatsen mijn reactie op hun site. 'Zo komen mannen meer over vrouwen te weten', schreef de redactie in de mail. Daar moest ik wel om lachen en op zich ben ik er wel voor in om mannen een kijkje in de keuken van de vrouw te gunnen. Dus ging ik op de site kijken. Zoals je kunt verwachten van een site die mannengelul.nl heet, zijn er veel vieze plaatjes te zien. Er staan veel borsten op van vrouwen waar de bezoekers een oordeel over kunnen geven. Daarnaast hebben ze niet veel aandacht besteed aan het uiterlijk, oftewel de uitstraling van de site. En aan het aantal reacties te zien wordt de site niet vaak bezocht. Mijn deelname aan het panel kunnen ze dus op hun buik schrijven. Het levert misschien wel publiciteit op voor mijn eigen site, maar wat moeten jongens die alleen maar borsten willen zien op mijn site? Het zou pas interessant voor ze worden als ik erotische verhalen ging schrijven. Maar dát doe ik dus niet!


24-03-2003

Lente:

De eerste fruitvliegjes vliegen alweer rond mijn prullenbak.
De eerste blauwe mug is gesignaleerd.
De kachel wordt uit zijn functie ontheven.
De sjawl en handschoenen kunnen weer in de kast.
De zomerkleren kunnen voorzichtig klaargelegd worden.
De wind blaast de warmte door het open raam naar binnen.
Scooszi houdt de vogels vanaf het venster in de gaten en wil het liefst achter ze aanvliegen. En opeten.
De toeristen vallen Amsterdam binnen en nemen de stad over.
De terrasjes zijn overvol.
Er wordt volop bier gedronken.
In het Vondelpark is elk grassprietje bezet.
Ik fiets door de stad en bedenk of ik ook iets moet doen met dit mooie weer. Of ik ook buiten moet gaan zitten met een boek om te genieten van de zon.
Maar ik doe iets wat de meesten niet doen. Ik ga naar binnen en sluit mezelf op.
Ik moet nog een beetje wennen aan dit mooie weer.


23-03-2003

Amerikaanse consulaat:

Toen ik gister aan het eind van de ochtend langs het Amerikaanse consulaat wilde fietsen werd ik tegengehouden door een horde agenten. Zij stonden voor een aantal hekken die met zwarte kleden waren bespand en de toegang door de straat blokkeerden. Ik fietste een zijstraat in die uitkwam op het Museumplein. Op het plein stond een lint van containers om het consulaat. De organisatoren hadden in ieder geval begrepen dat een aantal hekken de demonstranten niet zou weren als ze schade wilden aanrichten. Maar de containers nodigden juist uit om geweld te plegen. Wie wilde nou niet proberen om deze groots opgezette barrière te doorbreken? En zo geschiedde. De demonstratie liep weer eens uit op relletjes. De mensen sloegen met stokken tegen de containers en probeerden erover heen te klimmen. Ver kwamen ze niet. Het waterkanon en de ME verdedigden het fort met succes. Op het moment dat de relletjes uitbraken fietste ik toevallig weer langs het Museumplein. Ik was op weg naar huis en had niets in de gaten. Toen ik thuis kwam en naar het Journaal keek hoorde ik dat de relletjes een half uur geleden waren uitgebroken. Eerst was ik woedend omdat deze vreedzame demonstratie weer was uitgelopen op relletjes. Maar ik begreep dat de relletjes wederom waren veroorzaakt door een groepje jongeren die de confrontatie met de ME bewust had opgezocht. Ik zag het bekende kat-en-muisspel op televisie dat ik één keer eerder live heb mogen meemaken. Het plein werd schoongeveegd en de rust keerde terug. Het plein zal zich vandaag weer vullen met wandelende gezinnetjes en vrijende stelletjes die genieten van het mooie weer. Die zich geen zorgen hoeven te maken om vallende bommen en aanslagen. Maar ondanks de wedergekeerde rust blijf ik toch een beetje bang voor een aanslag op het Amerikaanse consulaat.


22-03-2003

Fluitje:

De afgelopen week schrok ik een aantal ochtenden wakker van een hoog en kort fluitgeluid dat mijn kamer rijkelijk vulde met zijn volume. Het geluid hoorde ik paar keer, maar daarna hield het weer op. Zelfs Scooszi was geschrokken en zat rechtop in bed om de oorzaak te traceren. We speurden de kamer af naar ongedierte. Was het misschien een vleermuis? Of een rare vogel die vastzat in de schoorsteen? Of konden muizen tegenwoordig zo'n raar geluid produceren? We vonden niets.
Vanochtend werd ik weer wakker van het rare fluitgeluid. Het bleef dit keer langer aanhouden. Het was duidelijk te horen dat het in mijn kamer was en niet elders. Ik ging wederom op onderzoek uit maar vond niets. Gek werd ik ervan! Het geluid was in mijn kamer en ik kon niet traceren waar het vandaan kwam. Ten einde raad belde ik mijn moeder. "Mam, er fluit iets in mijn huis en ik weet niet wat het is," vertelde ik en ik fluitte door de telefoon om aan te geven hoe het geluid ongeveer klonk. "Is er een akelig beest dat zo kan fluiten?" vroeg ik nog. "Nee, maar ik weet wel wat het is," zei ze triomfantelijk. Ik knipperde even met mijn ogen en liet mijn mond openvallen van verbazing. Dit antwoord had ik niet verwacht! Hoe kon mijn moeder nou weten wat de oorzaak was van het gefluit? "O, oh ja? En wat is het dan?" stamelde ik. "De rookmelder! Ik had je toch al eens verteld dat het gaat piepen als de batterijen op zijn?" vertelde ze nuchter. Dat was ik helemaal vergeten. Mijn moeder had gelijk. Er was geen vleermuis of rare vogel in mijn huis, maar gewoon een rookmelder met lege batterijen. Wat een opluchting dat ik nu eindelijk de oorzaak weet van dat gefluit! De rookmelder ligt nu ontmanteld op de tafel. Vanmiddag ga ik nieuwe batterijen kopen.


21-03-2003

Nagels:

Als je gitaar speelt, is het belangrijk om je lange nagels van de rechterhand in de goede vorm te vijlen. De nagels moeten de vorm van je vingertopje hebben en er mogen absoluut geen bramen opzitten. De nagels van je linkerhand mogen niet te lang zijn, anders kun je de akkoorden niet goed pakken. Bij de gitaarworkshop demonstreerde de gitaarleraar hoe je de nagels moet vijlen. En dat deed hij door een rondje te maken langs alle cursisten en zelf al hun nagels te vijlen! Gelukkig waren er niet al te veel cursisten en kon hij heel snel vijlen, anders waren we de hele les kwijt geweest aan nagels vijlen. Ook mijn nagels werden onder de loep genomen en behandeld. Toen ik daarna mijn hand langs de snaren van de gitaar liet glijden voelde het inderdaad soepeler aan. Lange nagels bij een jongen vind ik altijd onverzorgd staan. Maar nu ik weet dat dit bij gitaarspelen hoort, moet ik mijn visie bijstellen. Toch zal ik lange nagels bij jongens altijd lelijk en onverzorgd vinden, maar vooruit, als hij gitaar speelt zal ik er niets meer van zeggen.


20-03-2003

Irak:

Het is zover. De oorlog is begonnen. De beelden zien er angstaanjagend uit.
Ik weet niet zo goed wat ik er van moet vinden. Een oorlog is onbegrijpelijk, maar in dit geval hoop ik dat het oplevert waar het om begonnen is: de afzetting van Saddam Hussein. Ik kan me voorstellen dat de mensen die de 2e Wereldoorlog of een andere oorlog hebben meegemaakt niet naar de beelden kunnen kijken. Dat ze hun vingers in de oren stoppen als de raketten op het televisiescherm gierend voorbij vliegen. Ik heb zelf nog nooit zulke indringende oorlogsbeelden gezien. Het is alsof je er zelf middenin staat. Laat dit de laatste oorlog zijn die ik meemaak. En laat de bevolking van Irak alsjeblieft ongeschonden uit de strijd komen.

Dewi en Jamai:

Dewi en Jamai zijn verliefd. Henk Jan Smits, die Albert Verlinde vervangt bij RTL Boulevard, heeft dit bevestigd. Dewi is 19 en tienermoeder, Jamai is 16 en heeft een hoog homo-gehalte. Is dit een publiciteitsstunt of is het serieus? Henk Jan vertelde dat hun verliefdheid pril is en dat ze heel gelukkig zijn met elkaar. Ach, schattig is het wel om tussen al dat Irak-nieuws een nieuwe liefde te ontdekken. Laat ze maar lekker genieten voor zo lang het duurt!


19-03-2003

Amazon.fr (deel III):

Nadat ik de klantenservice van Amazon.fr had gemaild dat Lisa Ekdahl niet meezong op de tweede cd van 'The European Youth Jazz Orchestra', kreeg ik een mailtje terug van Viola N. Haar naam suggereerde misschien dat ze een crimineel was, maar ze was toch echt een vriendelijke dame van de klantenservice. Zij verzocht mij of ik ook de eerste cd van 'The European Youth Jazz Orchestra' wilde beluisteren om na te gaan of Lisa Ekdahl hier wel of niet op meezingt. De cd was verzegeld, maar het plastic mocht ik eraf halen. Zij zouden de cd's zonder vezegeling accepteren als ik ze retour wilde sturen. Dus zette ik de cd op en luisterde 49 minuten lang naar het jazzorkest. Maar Lisa Ekdahl zong weer niet mee. En op de achterkant van de cd-hoes kwam ik weer dezelfde naam tegen: Per Ekdahl, dirigent en componist. Ik mailde mijn bevindingen naar Amazon.fr. Ik kreeg weer een mailtje terug, dit keer van Corinne Laur. Toch gek om 1 probleem te bespreken met drie verschillende mensen. Corinne mailde dat ik de cd's terug mocht sturen, ook al waren ze geopend en beluisterd. Ik zou het geld netjes teruggestort krijgen en ook de verzendkosten zouden ze voor hun rekening nemen. Ook mailde ze haar excuses vanwege deze 'erreur de catalogue'.
Vandaag ga ik het pakje maar even afleveren bij het postkantoor.
Als je nu naar de site van amazon.fr gaat en je typt bij zoeken 'Lisa Ekdahl' in, dan staan daar de twee cd's van 'The European Youth Jazz Orchestra' nog bij waarop ze niet meezingt. Dat gaat hopelijk snel veranderen. Wel grappig dat ik deze 'erreur de catalogue' heb ontdekt en dat ze de fout erkennen en mij in het gelijk stellen. Mijn schouderklopje heb ik weer binnen!


18-03-2003

Geloof:

In de trein naar Friesland was het rustig. De zon scheen op m'n gezicht en Scooszi lag te slapen in zijn mandje. We waren Friesland net binnengereden toen de trein stopte bij een station. Een jongen stapte in en ging in de vierzits voor me zitten. Een meisje dat ook net was ingestapt liep achter hem. Toen hij ging zitten begroette ze hem verlegen. Het meisje droeg een hoofddoek en giechelde vaak. "Ik ken jou toch?" vroeg ze de jongen. De jongen praatte zacht zodat ik hem amper kon verstaan, maar het meisje herhaalde vaak wat hij zei zodat ik het gesprek toch kon volgen. "Uh, nee?" zei de jongen. "Ben jij laatst bij ons thuis geweest?" probeerde het meisje weer en ging tegenover hem zitten. Maar zij kon beter Nederlands praten dan de jongen. Hij begreep haar niet. "Jij was bij Hassan, hij is mijn broer. Jij was bij ons thuis een keertje," zei ze met grote verwachtingsvolle ogen. "Ah, ja." Het kwartje viel.
"Ik ga naar school zometeen. Ik was al bijna te laat voor de trein, ik moest rennen joh! En waar ga jij naar toe?" ratelde ze. "Ik ga naar de moskee om te bidden," vertelde de jongen. Dat klonk gek in mijn oren. Ik kom al jaren in Leeuwarden en heb nooit een moskee gezien. En nu ging hij ergens in Leeuwarden bidden. "Oh, oke. Ga je bidden voor Jezus?" vroeg ze. "Nee, ik geloof niet zoals andere moslims. Ik geloof dat Jezus dood is en niet terug zal keren op aarde." Dat klonk als een dolksteek voor het meisje, dat ook moslim was. "WAT? Geloof jij dat Jezus dood is?" gilde ze door de trein. Alle hoofdjes in de wagon keken even haar kant op. "Maar waarom? Jezus is niet dood. Hij komt terug op aarde!" zei ze. "Alle profeten zijn dood. En er komt niemand meer als profeet terug op aarde. Jezus niet, maar ook Mohammed niet," vertelde hij in veel meer woorden dan ik hier opschrijf. Zijn stem was zo zacht dat ik zijn argumenten niet goed kon verstaan. "Dan ben jij geen echte moslim!" riep het meisje uit. "Als jij de Koran hebt gelezen dan weet je dat Jezus terug komt in de wereld." Ze werd onderbroken door de jongen, die met zijn zachte stem haar op een even felle manier probeerde te overtuigen. "Mag ik mijn zin even afmaken?" vroeg ze.
"Nee," zei de jongen en ging verder met zijn betoog. Toen hij uitgesproken was ging het meisje verder. "Jij hebt het verkeerde basisdenken! Jij gelooft niet in de Koran. En wie niet in de Koran gelooft is geen moslim. Jij bent geen moslim!" Dit herhaalde ze tig keer zodat alle hoofdjes in de trein nogmaals haar kant opkeken. "Dat is niet waar, het staat niet in de Koran dat Jezus terug komt, tenminste, niet letterlijk," probeerde de jongen, "ik interpreteer de Koran op mijn eigen manier en voor mij betekent dat dat Jezus dood is." "Ik heb de Koran gelezen en het staat er wél in. Nou, ik ben nog nooit iemand tegengekomen die zo denkt. Jij hebt echt het verkeerde basisdenken. Jij bent echt geen moslim hoor!" zei ze overtuigend. Ze discussieerden door zonder nieuwe argumenten toe te voegen.
Toen we in Leeuwarden aankwamen stonden ze allebei op en liepen naar buiten. Ik kon de ongeloof van het gezicht van het meisje aflezen. Buiten liep ik ze voorbij en hoorde het meisje nog zeggen: "Nou, je bent echt de eerste die ik tegenkom die er zo over denkt." Ze kon het maar niet geloven. In gedachten kon ik me al helemaal voorstellen dat het meisje dit verhaal tegen iedere moslim zou vertellen en vurig zou hopen dat ze nooit meer zo'n rare kwast tegen zou komen.


17-03-2003

Perfect moment:

Perfecte momenten komen maar zelden voor. Daarom zijn ze ook zo perfect. Je voelt je op en top gelukkig en dat gevoel stroomt door je hele lichaam. In de vorige aflevering van Coldfeet vertelde Pete zijn perfecte moment aan Jo. Hij was op een vreselijke kampeertocht met zijn vrouw en zoon, toen ze neerstreken op een veldje. Nadat ze de tent hadden opgezet, trokken ze een wijntje open gingen in het gras zitten naast hun zoon. De zon ging net onder en voilà, het perfecte moment was geboren.
Toen ik vorige week voor het eerst oefende met mijn combo, had ik ook een perfect moment. Hoewel we nog nooit eerder samen hadden gespeeld, ontstond er meteen een chemie tussen ons. We zweepten elkaar op en genoten van elkaars spel. Op een gegeven moment luisterde ik naar de solo's en schudde mijn hoofd heen en weer op de maat van de muziek. Dit was waanzinnig, dit was bijna magisch. Dit had ik nog nooit gevoeld in andere bands of combo's. Dit was perfect. Ik besefte dat ik dit de afgelopen jaren heel erg had gemist. Ik was een tijdje gestopt met zingen, maar ben er nu weer volop mee bezig. Nu ik dit perfecte moment heb gevoeld, weet ik zeker dat ik er mee door moet gaan. En hopelijk komen er nog veel meer van dit soort perfecte momenten.


16-03-2003

Thuis:

Na een paar dagen van feest vieren en heel veel taart eten ben ik weer terug in Amsterdam. Toen ik vrijdag in Leeuwarden aankwam en in de auto stapte om naar de boerderij van m'n ouders te gaan, moest ik heel erg wennen aan de kilheid en het stille en weidse van het platteland. Nu ik weer in Amsterdam ben, zie ik de drukte, de gejaagdheid en vooral mijn eigen kleine woning. Dan is zo'n grote boerderij wel even andere koek!
Ik heb twee fotorolletjes volgeschoten met neefjes en nichtjes, lammetjes en een kalfje dat geboren werd. Scooszi heeft weer in de bomen geklommen en de honden gepest. Nu zijn we weer thuis en zit ik achter mijn eigen computer terwijl Scooszi heerlijk ligt te slapen op zijn kleedje voor de kachel. Ach, Amsterdam went ook wel weer.


15-03-2003

Gefeliciteerd!

Brrlllbadada.
Ja, neefje Willem, jammer dat je vier uurtjes te lang in de buik van je moeder heb gezeten, anders was je samen met je oma en je tante jarig geweest.
Volgende keer beter je best doen hoor!
Brdaddaaa....


14-03-2003

Gefeliciteerd!

Dank je wel mam. Mam ook gefeliciteerd!
Dank je wel kind.
Scooszi ook gefeliciteerd!
Miauw?

Amazon.fr (deel II):

Afgelopen woensdag had ik een mailtje gestuurd naar de klantenservice van Amazon.fr omdat ik twijfelde of Lisa Ekdahl wel meezong op de cd's die ik bij hen had besteld. De volgende dag kreeg ik een keurig mailtje terug van meneer Sutton waarin stond dat hij 'research from many sources' had gepleegd en kon bevestigen dat Lisa inderdaad op alle cd's meezong die ik had besteld. Ik vertrouwde het zaakje nog niet maar zijn taal was, ondanks het Engels, erg duidelijk. Lisa zong volgens hem en zijn vele bronnen op alle cd's mee. Nu moest ik er toch maar aan geloven en een cd opzetten om te kijken wie er nu gelijk had. Ik scheurde met enige tegenzin de sealverpakking van de cd kapot en legde de cd in de cd-speler. Ik drukte op play, ging zitten en luisterde. 7 Nummers lang hoorde ik de bigband en een andere zangeres. De cd was best goed, maar natuurlijk zong Lisa niet mee. Ik had niet anders verwacht. Anders hadden ze haar naam toch wel op de cd-hoes gezet? Daar stonden namelijk alle namen vermeld van iedereen die een solo speelt of zingt.
Dus heb ik meneer Sutton weer teruggemaild. Met het vriendelijke verzoek of hij zelf de achterkant van de cd wil checken. Daar staat namelijk op dat Per Ekdahl de dirigent is. Hopelijk ziet hij in dat ze zich hebben vergist en dat de verwarring is ontstaan door de naam Ekdahl. De fout is waarschijnlijk nog nooit eerder aan het licht gekomen omdat niemand die cd's wil kopen. En als Lisa er niet opstaat, wil ik ze ook niet. Wordt vervolgd.


13-03-2003

Stoer:

In de rij voor de kassa in de supermarkt staan een vrouw en een jongen. De vrouw heeft lang haar dat ze zwart heeft geverfd. Ze is gekleed in een lange zwarte jas en oogt heel netjes. Ze is eigenlijk sjiek op een alternatieve manier. De jongen die bij haar staat is zonder enige twijfel haar zoon. Beide gezichten zijn smal en hebben een gave, blozende huid. De jongen zal ongeveer 16 zijn. Hij is ook helemaal in het zwart gekleed, maar hij trekt net iets meer bekijks dan zijn moeder. Het meisje achter de kassa probeert hem, net als ik, onopvallend te bestuderen. Op zijn zwarte jas, die overigens echt mooi zwart is en niet vaal, heeft hij allerlei emblemen met veiligheidsspelden bevestigd. Op de emblemen staan namen van bands, zoals Nirvana en Rage against the machine, maar ook teksten als 'people = shit'. Op zijn jas ontdek ik ook nog een paar ijzeren punten, die we vaak bij punkers zien. Zijn haar heeft hij, net als zijn moeder, zwart geverfd, maar hij heeft er nog blonde highlights in laten zetten. Hij ziet er goed uit en ik kan me voorstellen dat er al vele tienermeisjes voor hem gevallen zijn. De moeder zet alle boodschappen op de band en samen wachten ze tot ze aan de beurt zijn. Ze zeggen niets tegen elkaar.
Nadat het meisje achter de kassa alle boodschappen heeft gescand, zet de moeder de producten weer terug in het winkelwagentje. Omdat het tafereel me herinnert aan de tijd waarin ik samen met mijn moeder boodschappen deed, vraag ik me af of de jongen haar zal helpen. Ik kan me overigens niet herinneren of ik zelf wel zo hulpvaardig was in mijn puberteit. Ik zie dat de jongen om zijn moeder heen loopt naar de boodschappen op de band, maar hij houdt zijn handen in zijn jaszakken. Dan loopt hij terug naar het winkelwagentje en graait erin. Terwijl ik me nog steeds afvraag of hij zijn moeder zal helpen of niet, zie ik dat hij zijn handen weer in zijn jaszakken stopt. Het valt bijna niet op, maar in zijn hand zie ik nog net een zakje snoep met een geel label. Ik kan mijn lachen bijna niet inhouden. Zo'n stoere jongen met een zakje snoepjes, nog roze van kleur ook. Het zijn van die zakjes snoep die je uitdeelt op kinderfeestjes. Waar kinderen om zeuren als je met ze door de supermarkt loopt. De jongen draait zich om en loopt naar het gedeelte waar zijn moeder de boodschappen zal gaan inpakken. De moeder betaalt en loopt met het winkelwagentje achter haar zoon aan. Voordat ik aan de beurt ben om te betalen, zie ik dat moeder en zoon met elkaar praten. Het ziet er heel gemoedelijk uit tussen die twee. Die jongen mag er dan stoer uitzien, maar van binnen is hij lang niet zo stoer als hij misschien zou willen. Zijn moeder is vast trots op hem.


12-03-2003

Bij de chinees:

Soms ontkom je niet aan het meeluisteren van gesprekken omdat je in een te kleine ruimte zit waar maar weinig andere mensen zijn. Zoals bij de Chinees. Omdat je moet wachten op je bestelling, zit je daar al gauw zo'n vijf minuten (mijn Chinees kan heel snel koken of hij heeft een magnetron). Je hebt dus alle tijd om een gesprek te volgen. Ik zat net 1 minuut te wachten toen er twee mannen binnenkwamen. Ze bekeken de menukaart en maakten een keuze. Daarna gingen ze aan een tafeltje zitten. De ene man vertelde over de verbouwing van zijn huis. De andere man gaf de standaard antwoorden die je geeft als je iemand niet goed kent en niet helemaal geïnteresseerd bent in wát diegene eigenlijk zegt. Dat gaat ongeveer zo:
"Ja, we hebben nu bouwplannen voor de zolder."
Een aarzelende 'hm' volgt met een hoofdknik in de lucht.
"We gaan deze week beginnen met de verbouwing."
"Ooké."
De zachte, aarzelende 'ooké' komt net iets te ongeïnteresseerd over. Maar de man die aan het woord is vertelt rustig verder.
"Linda is zondagavond teruggekomen van vakantie maar moest meteen door naar haar ouders."
"Oh?"
"Ja, haar moeder was niet helemaal lekker ofzo. Ze is opgenomen is het ziekenhuis. Iets met haar... (kon ik helaas niet verstaan)."
De man die alles aanhoort leunt achterover en komt quasi-geïnteresseerd over.
"Heeft ze veel pijn of..."
"Nee, eigenlijk niet, maar ze zit dan ook aan de morfine."
"Hm. En hoe oud is ze?"
"65."
"Oh, 65." De man die luistert haalt zijn schouders even op.
"Nou ja, niet heel erg oud," zegt de man die het verhaal vertelt.
"Nee, nee. Zeg, wat ga je eigenlijk precies doen met die zolder?"

Amazon.fr:

Vandaag belde een meneer van EPG-post bij me aan. Dat is bijna hetzelfde als TPG-post, maar deze meneer bezorgt pakjes uit het buitenland.
Ik rende de trap af en brak ondertussen mijn hoofd over wat hij voor pakje zou aanbieden. Ik was helemaal vergeten dat ik via Amazon.fr drie cd's van Lisa Ekdahl had besteld. Toen ik het pakje zag, was ik als een kind zo bij. Daar waren de cd's! Ik zette een krabbel op het lijstje van de aardige meneer en rende naar boven. De kartonnen verpakking scheurde ik kapot en ik bekeek de cd's die netjes waren verzegeld. De eerste cd die ik had besteld heet 'Heaven, earth and beyond'. Er staat een compilatie op van songs van andere cd's en een aantal 'previously unreleased new songs'. Kijk, daar doe ik het voor. Ik zette de cd meteen op en bekeek de achterkant van de andere twee cd's. Dit waren cd's van 'The European Jazz Youth Orchestra' waarop Lisa zou meezingen. Maar nergens zag ik haar naam staan! Wat ik wel zag staan was de naam van de dirigent en percussionist: Per Ekdahl. Het kwartje viel bij mij, maar was schijnbaar nog niet bij Amazon.fr gevallen. Op hun site staat doodleuk: 'Lisa Ekdahl & The European Jazz Youth Orchestra'. Terwijl Lisa vrolijk op de achtergrond zingt, schrijf ik een mailtje naar Amazon.fr. Helaas is mijn Frans niet al te best en heb ik alles in het Engels geschreven. Ik hoop dat ze het begrijpen. Artikelen kunnen binnen 30 dagen geretourneerd worden. Ik ga de originele verpakking maar snel weer in elkaar vouwen.


11-03-2003

Christiane F.:

Christiane F. is een Duits meisje dat zichzelf in de jaren '70 al een junkie kon noemen toen ze nog maar 13 was. Ze spoot heroïne en tippelde om aan geld te komen. Haar moeder had niets in de gaten. Toen ze uiteindelijk werd betrapt kickte ze samen met haar vriend af. Maar na het afkicken gebruikte ze weer opnieuw 'horse', zoals heroïne ook wel genoemd wordt. Daarna kickte ze weer af. En weer begon ze te spuiten. Haar verhaal is opgetekend door twee journalisten en is uitgegeven. Het boek ben ik nu aan het lezen. Ik heb het bijna uit, maar ik begin er nu van te walgen. Het is beklemmend om te lezen dat ze elke keer toch weer aan de horse gaat, omdat ze niet aan de scene kan ontsnappen. Een scene die Christiane zelf ook vreselijk vindt, maar toch elke keer weer opzoekt. Op dit punt krijg ik er echt een naar gevoel van. Ik ga het boek uitlezen en hoop maar dat ze toch een manier heeft gevonden om van de horse af te komen. Het boek is een echte eye-opener. Opeens begrijp ik een beetje hoe junks zich moeten voelen. Dat ze de hele dag alleen maar bezig zijn met het verdienen van geld, zodat ze een paar gram heroïne kunnen kopen. Dat ze schijt hebben aan de rest van de wereld, omdat er voor hen maar één ding belangrijk is: horse. Dat de mannen ook tippelen om aan geld te komen. In Amsterdam heb ik nog nooit iets gehoord over mannen die tippelen, maar het zal ongetwijfeld voorkomen. Ik ga nu beginnen aan de laatste bladzijden. Ik hoop dat ik aan het einde mag lezen dat het Christiane is gelukt om clean te blijven en met haar man en kinderen in een mooi huisje buiten Berlijn woont, ver weg van de scene. Ik hoop dat ze veel huisdieren heeft en als dierenverzorgster in een asiel werkt. Voor de mensen die het boek nog willen lezen zal ik de afloop niet verklappen.

Christiane F.

Christiane F.

Het verhaal van Christiane is in 1981 verfilmd.


10-03-2003

Ongewenst gerinkel:

Sommige mensen doen hun mobiele telefoon in een tas of jas, zonder het toetsenbord te blokkeren. Dan kan het voorkomen dat ze iemand lastig vallen met 'ongewenst gerinkel'. Het gebeurde mij gisteravond laat. Ik lag in bed een boek te lezen toen mijn mobiel zijn bekende deuntje rinkelde. Ik schrok. Wie had het in vredesnaam in zijn hoofd gehaald om mij 's avonds laat op m'n mobiel bellen? Nieuwsgierig stapte ik uit bed en liep naar mijn mobieltje. Ik pakte het op en keek naar de display. Het mobiele nummer dat ik zag kende ik niet. Na wat aarzelen besloot ik toch op te nemen. "Hallo?" zei ik voorzichtig. Ik was bang dat een of andere aso me had gebeld en allerlei vieze dingen door de telefoon zou gaan roepen. Maar degene aan de andere kant van de lijn zei niets terug. Het enige wat ik hoorde was het optrekken van een auto of bus. Ik verbrak de verbinding en legde de mobiel naast me neer. Ik stapte weer in bed, trok de dekens over me heen en las nog een paar zinnen uit het boek. Totdat mijn mobiel weer rinkelde. Ik had niet eens zin om te luisteren. Ik drukte mijn mobiel uit en ging slapen. Vanochtend zette ik mijn telefoon weer aan en al gauw verscheen het bekende envelopje met de boodschap dat ik een voicemailbericht had. Ik luisterde naar het bericht, maar hoorde weer een auto of bus. De verbinding werd vanzelf verbroken, misschien dat de eigenaar van de mobiele telefoon het in de gaten kreeg. Ik ben er nog steeds niet achter wie mij gebeld heeft, maar ik heb wel een vermoeden. Degene die ik verdenk van dit ongewenst gerinkel heeft een nieuwe mobiele telefoon. Aangezien we elkaar nooit bellen, heb ik haar mobiele nummer niet. Wellicht heeft ze mijn nummer wel in haar telefoon gezet. Ik zal het een dezer dagen wel even navragen.


09-03-2003

Merel's weblog:

Elke dag lees ik het weblog van Merel. Gister kondigde ze aan dat ze een weekje op vakantie naar Toscane zou gaan en daarom niet zou schrijven. Vanochtend keek ik toch nog even op haar weblog. En wat zie ik toch mijn grote verbazing?
Lees zelf maar even op www.merelroze.com.

And the winner is...:

JAMAI!
Geweldig dat Jamai heeft gewonnen. Ik moet steeds denken aan de eerste afleveringen waarin we zagen dat hij auditie deed. Hij sprak toen de woorden: "Ik denk niet dat ik een Idol kan worden vanwege m'n uiterlijk." Ik vind het heel bijzonder dat Nederland toch voor hem heeft gekozen. Gelukkig maar, ik kon niet nóg een minuut langer naar de zeurdige stem van Jim luisteren. Ik vond het wel schattig hoe Jamai reageerde. Die jongen kon het echt niet geloven dat hij als brildrager van zo'n mooi koppie als Jim had gewonnen. De brillensponsor van Jamai zal overigens wel in zijn nopjes zijn. Ik ben benieuwd hoe het Jamai zal vergaan. Ik wens hem in ieder geval een betere carrière dan Sita toe.


08-03-2003

Auto's:

De grootste groep die vanavond een stem zal uitbrengen op hun Idol is volgens mij tussen de 10 en 17 jaar. En toch kondigt Reinout Oerlemans aan dat je kans hebt op het winnen van een auto als je je stem uitbrengt. De grootste groep stemmers heeft geen eens een rijbewijs! Is dit een marketing truc? Gaan alle ouders hun tieners nu pushen om zo vaak mogelijk te sms'en zodat zij straks misschien in een nieuwe auto rijden? Ik vind de hoofdprijs in ieder geval niet passen bij het programma. Ik denk dat de tieners eerder kwijlen op een Powerbook, een MP3-speler of een DVD met alle afleveringen van Idols. En de ultieme hoofdprijs is naar mijn idee een ontmoeting met je idool. Volgens mij gaan alle tienermeiden nog meer sms'en als dat de hoofdprijs zou zijn. We hebben wel gezien dat de Dam zwart zag van de tienermeisjes toen Jim en Jamai op het balkon van hotel Krasnapolsky stonden te zwaaien. Maar ja, wie ben ik. Ik hoop in ieder geval dat Jamai wint, maar toch denk ik dat Jim zal winnen vanwege z'n mooie koppie. Jammer dat hij zo'n zeurdige stem heeft. Nog een half uurtje en dan weten we wie het idool van Nederland is.

Ireland:

Als ik naar Ierland op vakantie zou gaan, moet je je serieus afvragen of ik wel weer terug kom. Er is namelijk één ding aan Ierland waar ik gegarandeerd voor val.
De taal.
Het is begonnen met de serie Coldfeet. Elke zondagavond zit ik aan de buis gekluisterd om een uur lang naar al die Engelse en Ierse dialecten te luisteren. Wat een genot. In eerste instantie dweepte ik met het Engelse accent, maar sinds kort kun je me opvegen bij iedereen die het Engels op z'n Iers uitspreekt. Vanwaar die omslag?
Ik had de eer om met een echte Ier te mogen spreken. Hij belde naar mijn werk en ik nam op. Tijdens ons zakelijk gesprek hoorde ik alleen maar zijn accent. De betekenis van de woorden drong langzaam tot me door en werd op de automatische piloot verwerkt. Hij zal er niets van gemerkt hebben. Aan het eind van het gesprek wilde ik nog zeggen hoe fijn ik het vond om naar hem te luisteren, of hij niet nog eens kon bellen, privé misschien. Maar ik zei netjes 'you're welcome' toen hij me bedankte en hing op. Veel tijd om na te zwijmelen had ik niet, het volgende telefoontje stond alweer klaar om behandeld te worden. Misschien moet ik dan toch maar eens een vakantie boeken. Ireland, here I come!


07-03-2003

Beginneling:

Ik ben een leek op gitaargebied. Een echte beginneling. En dat kon iedereen aan me zien aan de manier waarop ik gister door de gitaarwinkel schuifelde. De onzekerheid droop van me af. Ik was niet eens op zoek naar een specifiek gitaaronderdeel, ik wilde een muziekstandaard. Zo'n ingewikkeld ding die je helemaal kan opvouwen en weer uitvouwen zodat er bladmuziek op kan staan. Ik heb al een zwarte, maar die heb ik uitgeleend. Nu wil ik degene aan wie ik de standaard heb uitgeleend een nieuwe standaard cadeau doen. Zodat ik de mijne weer kan gebruiken en hij een leuk verjaardagscadeau heeft. In de winkel zag ik een hoop goedkope gitaren staan. Tweedehands zo te zien. Er zaten best een paar mooie exemplaren tussen, maar ik was nu al hopeloos verknocht aan de mijne. Dus liet ik die mooie rooie gitaar voor wat het was. Zo'n gitaar ga ik nog wel eens kopen als ik echt goed kan spelen. Tussen al die gitaren vond ik een aantal muziekstandaards, maar geen zwarte. Ik vroeg nog even na bij de balie of ze 'm niet meer hadden staan. De jongen die me te woord stond rende nog naar boven om te kijken, maar kwam hoofdschuddend naar beneden. De zwarte muziekstandaards waren uitverkocht. "Dan wil ik wel wat anders," zei ik en ik bestelde een goedkoop setje nylonsnaren. Mijn gitaarleraar had verteld dat het ook handig was om een voetsteun te kopen. Ik wist alleen in de winkel niet meer zo goed hoe dat ding heette. "En ik wil graag een uh..." Met mijn handen probeerde ik het ding uit te beelden, maar dat lukte niet echt. "Een ding voor de voeten, een voetsteun, of pedaal, geloof ik, ik weet niet hoe het precies heet," stamelde ik. De jongen achter de balie vertelde me dat 'zo'n ding' een voetsteun heet. Ik zal het niet meer vergeten. Ik nam ook nog twee roze plectrums mee. Plectrums? Had ik dat woord in de winkel wel gebruikt? Had ik niet stiekem plug gezegd? Voordat ik weer een gitaarwinkel binnenstap, moet ik toch echt zorgen dat mijn gitaarkennis op peil is.


06-03-2003

DrRrR:

DRRRRRRddddrrDrrrrrrrrrdddrrrrrDDDDDRRRRRRDDDDRRRRRddddrrrrrrr...
zucht....stilte...
DDDRRRRRRDdddddrrrrrrDDDDRRrrrrrrrrrDDDDRrrrrrdddrrrrr...
Het volume van de televisie gaat omhoog.
Ik loop naar het raam en kijk naar buiten. Ik zie mannen die met het riool bezig zijn.
DrrrrrDDDDDRRRRRRDDDRRRddddrrrrrddddrrrr.....
De aggregator doet zijn werk heel goed, hij blijft fijn doorspinnen.
Tja, als de straat de hele dag bezet is met marktkraampjes dan moet je wel 's avonds aan het riool werken.
Daar kan ik best wel begrip voor opbrengen.
Maar mag dat lawaaiding dan nu eindelijk eens uit????
Dank u!
DddrrrrrddDDDDRRRRRDDDdddddrrrrrrddDDDddrrrrrrrRRDD....
Zucht....

Lisa Ekdahl:

Ik ben een grote fan van Lisa Ekdahl. Lisa is een Zweedse zangeres die naast een aantal Zweedstalige cd's ook een aantal jazz-cd's heeft uitgebracht. De jazz-cd's zijn in Nederland in bijna alle platenzaken te vinden, de Zweedse cd's niet. Eén Zweedse cd heb ik weten te bemachtigen via een kennis die naar Zweden op vakantie ging. Aangezien er de komende tijd niemand in mijn kennissenkring naar Zweden gaat, moet ik nu zelf op zoek. Met mijn creditcard bij de hand surf ik nu het wereldwijde web over.
Op een Franse website kwam ik een aantal cd's van Lisa tegen die niet op haar eigen website staan vermeld. Dat is natuurlijk altijd interessant. Meteen bestellen maar. Het is lang geleden dat ik Frans heb gehad, maar ik worstel me door de bestelling heen. De cd's zullen binnenkort arriveren.
Op een Noorse site kwam ik de twee Zweedse cd's van Lisa tegen die ik nog niet in mijn collectie heb. Voor 44 USD krijg ik deze cd's thuisgestuurd. Het lijkt me dat 44 USD ongeveer gelijk is aan 44 euro en dat is een goede prijs, maar ik weet dat ze in Zweden goedkoper zijn. Dus zoek ik nog even verder op het wereldwijde web. Maar wat een genot zo'n creditcard. Wat een mogelijkheden biedt zo'n klein pasje. Alsof de wereld eindelijk aan mijn voeten ligt en de grenzen vervagen. Nu nog ADSL en mijn computergeluk is compleet!


05-03-2003

Hoogtevrees:

Ik heb last van hoogtevrees. Als ik op een balkon sta en ik leun over de railing, check ik eerst of alle schroefjes stevig vastzitten. Het beeld waarin ik met railing en al naar beneden tuimel flitst telkens door mijn hoofd.
Mijn dromen pesten me vaak met mijn hoogtevrees. Dikwijls moet ik over een smal randje op grote hoogte naar de veilige overkant lopen. En dat smalle houten randje is zo gammel als wat, zodat ik mijn best moet doen om niet te vallen. Vannacht was het weer raak. Met een aantal meiden en jongens van de lagere school (die ik in geen tijden heb gezien) waren we aan het zwemmen. We keken naar de klok en zagen dat het al 20 over 4 was. We moesten opschieten, we wilden nog naar een festival en daarvoor moesten we met de trein die over drie kwartier vertrok. Ik pakte snel mijn tas en volgde de anderen naar buiten. Maar dat ging niet gemakkelijk! De enige weg naar buiten was een hoge smalle houten plank, met wat aarde eronder.
Ik ging eerst bij mezelf te rade hoe ik het makkelijkst en veiligst over de plank kon lopen. Het werd kruipen. Maar dat was eigenlijk net zo eng. Een meisje voor me sprong in de aarde die de plank ondersteunde. Na wat stuntten op de plank deed ik dat ook. Wat een opluchting. Ik kon gewoon lopen op de aarde! Mijn angst verdween en al snel zaten we in de trein naar het festival.
In mijn dromen val ik bijna nooit echt naar beneden, hoe bang ik daar ook voor ben. Er is altijd wel een weg naar beneden te vinden. Eén keer ben ik echter wel gevallen. Ik reed in een auto op een brug. Maar de brug ging net omhoog. Samen met de auto werd ik omhoog getild, steeds hoger en hoger, totdat ik uit de auto naar beneden viel. Maar ik maakte geen smak, ik viel niet te pletter, ik bleef hangen aan een elastiek. Het leek wel bungeejumpen.
Ik heb me een tijdje geïnteresseerd voor lucide dromen. Als je lucide kan dromen, ben je je bewust van je droom. Dat wil zeggen dat je tijdens het dromen jezelf opdrachten kan geven. Daardoor kan je jezelf alles laten doen wat je maar wilt. Af en toe ben ik bewust van mezelf in een droom, en heel soms heb ik kleine dingetjes kunnen veranderen. Maar ik zou heel graag tegen mezelf willen zeggen: "Je hoeft niet over die smalle plank te lopen, je kunt gewoon wegvliegen." Misschien zou ik dan wel genezen zijn van mijn hoogtevrees.


04-03-2003

Zwart:

Als ik ga zwemmen zie ik eruit alsof ik ga inbreken. Ik trek oude kleding aan die ik makkelijk in mijn rugtas kan proppen. En oude en makkelijke kleding is bij mij vaak zwart. Zwarte schoenen, zwarte sokken, zwarte broek, zwart shirt met lange mouwen en een zwarte jas. Als ik uit het zwembad kom, is het nog erger. Dan draag ik ook nog een zwarte muts.
Ik begrijp dat ik dan niet de meest begeervolle vrouw ben die er op aarde rondloopt. Maar mij helemaal negeren, dat hoeft niet hoor. De mevrouw in de supermarkt die iedereen een nieuw product wil aansmeren negeert me wel. Terwijl ze iedereen een klein bekertje met doorzichtige vloeistof onder de neus duwt, kijkt ze als ik langsloop nét de andere kant op. Misschien vertrouwt ze me toch niet helemaal.
De Jamaicaan die de daklozenkrant verkoopt, glimlacht daarentegen wel naar me en vraagt hoe het met me gaat vandaag. Terwijl ik hém negeerde. En ik negeer hem altijd. Nu ik in het zwart ben, wil hij opeens wel iets zeggen. Terwijl ik verder loop denk ik in luttele seconden na of ik hem nog steeds zal negeren of dat ik nu maar eens aan een nieuw hoofdstuk moet beginnen. Ik kijk achterom en glimlach terwijl ik mijn duim omhoog steek. "I'm fine today, I'm fine."
Ik loop naar buiten. Mijn fiets staat tegen een muurtje met een bankje. Ik hang mijn boodschappentas aan het stuur en steek de sleutel in het fietsslot. "Hello," zegt een donkere man die op het bankje zit, "how are you today?" Ik ben altijd heel goed in het negeren van onbekenden die contact proberen te maken op straat, maar deze man zag er echt aardig uit. En ik was nog in een goed humeur door de opmerking van de Jamaicaan van zonet. "I'm fine, thank you." Het viel even stil. Ik dacht na of ik hem nu ook zou vragen hoe het met hem ging. Ach, waarom niet! "And how are you?" Even was ik bang dat ik een heel verhaal zou krijgen over al zijn pijntjes en andere dingen, maar hij zei rustig: "Well, it's a beautiful afternoon, so I'm fine." Thank God for that, dacht ik.
Mijn fiets was inmiddels van slot en ik stapte op om weg te rijden. "Have a nice day and bless you," zei hij terwijl hij zijn witte tanden bloot lachte. "Thank you and the same for you too," zei ik en fietste met een glimlach weg. Een zwarte outfit is zo gek nog niet.


03-03-2003

Pinnen:

Sinds een collega van me op klaarlichte dag met geweld van haar geld en pinpas is beroofd bij de pinautomaat, ben ik nog voorzichtiger geworden dan ik al was. Ik let altijd goed op of er niemand op me af komt die meer wil dan zijn eigen geld uit de muur halen. Daardoor kijk ik zenuwachtig naar alle hoeken van de straat, waardoor het net lijkt alsof ik 500 euro opneem en dat met mijn leven moet beschermen.
Vroeger stond ik altijd op m'n gemak te pinnen. De klaagzang van al die oude vrouwtjes die niet durfden te pinnen vond ik overdreven. Wat kon er nou gebeuren? Nu pas begrijp ik hun angst. Want iemand overvallen bij de pinautomaat is helemaal niet moeilijk. Ze nemen je in de houdgreep nadat je de pincode hebt ingetoetst, zodat zij zelf kunnen bepalen welk bedrag ze opnemen. Met de pinpas en het geld verdwijnen ze weer net zo snel als ze gekomen zijn.
Regelmatig zie ik een geldwagen de pinautomaten bijvullen. Dan probeer ik de medewerkers te bestuderen die dit werk verrichten. Hoe zien ze eruit? Hoe gaan zij om de wetenschap dat ze elk moment overvallen kunnen worden door de 'Brinksbende', een groep zware jongens die gespecialiseerd is in het beroven van geldwagens? En ook zijn de collega's niet te vertrouwen. Even een paar eurootjes wegmoffelen is zo gepiept. Toen er laatst een geldwagen voor mijn neus wegreed, zag ik doodleuk op de achterkant staan: "Wij zoeken collega's, iets voor jou?" Nou, ik dacht het niet. Laat dat maar over aan mensen die wel hun leven willen riskeren.


02-03-2003

Vocalisten:

Het is lang geleden dat ik een hele avond en nacht ben gaan stappen. Tijdens mijn studietijd ging ik elke week een hele nacht door, maar dat werd na mijn studie steeds minder. Ik ga nu vaak naar het theater of de film. Ook zit ik af en toe in de kroeg, maar dan wordt het nooit heel erg laat.
Gister ging ik met de vocalisten van de vocalistenworkshop die ik een aantal maanden geleden heb gevolgd, een avondje stappen. We begonnen om zes uur 's avonds met een etentje bij Cinema Paradiso, jawel, mijn favoriete restaurant in Amsterdam. Met 8 meiden en 1 jongen zaten we aan een grote tafel met een grote kandelaar in het midden. Het eten was lekker, de sfeer uitstekend. We bespraken net met elkaar dat het voor andere mensen moeilijk te raden zou zijn wat onze connectie is, toen we werden aangesproken door een jongen die aan een tafel naast ons zat. En inderdaad, het eerste wat hij vroeg was hoe we elkaar kenden.
Iemand legde het verhaal aan hem uit. Hij vertelde op zijn beurt dat zijn tafel bestond uit vrijgezelle mannen, zeven in totaal, die mee hadden gedaan aan een televisieprogramma. De bedoeling van het programma was om de mannen aan een vrouw te koppelen, maar helaas was dat met deze mannen niet gelukt. De producente zat ook aan tafel en zal wel gedacht hebben, we nemen de mannen mee naar het hotspot-café van Amsterdam, daar vind je wel een aantal vrijgezelle dames die misschien interesse hebben. De jongen vroeg of we de tafels aan elkaar konden schuiven, zodat we lekker konden mengen. De producente wilde dat we om en om gingen zitten, dus vrijgezel jongentje - vrijgezel meisje - vrijgezel jongentje - vrijgezel meisje - enz. Eerlijk gezegd zagen de jongens eruit alsof ze door iedereen afgewezen zouden worden, dus we sloegen dit aanbod vriendelijk af. Toen we weggingen maakten we een vage afspraak met ze in de kroeg vlakbij het restaurant, maar we zijn natuurlijk niet op komen dagen. Dan maar geen tv-optreden.
Na het etentje gingen we bij iemand thuis de videoband van ons optreden bekijken! Op 24 januari hebben we allemaal een nummer gezongen tijdens de presentatie van onze workshop. De videocamera had bij iedereen een aantal kilo's erbij geplakt. Gelukkig heb ik mezelf al vaker teruggezien op video zodat ik het niet erg vond om naar mezelf te kijken. Het beeld was ook niet al te confronterend omdat de videocamera op gepaste afstand bleef. Een totaaloverzicht is prettiger om naar te kijken dan een close-up van je neus. Intussen was het al erg laat geworden en kakten we allemaal een beetje in. Maar we wilden nog door! Er moest nog gedanst worden! In de Melkweg! Dus gauw op de fiets naar de Melkweg. Maar oei, wat een lange rij stond daar voor de deur! We besloten om in een café iets te gaan drinken en later terug te komen, zodat de rij dan hopelijk minder lang zou zijn. De kroeg was vreselijk. Het was er stampvol en de muziek stond veel te hard. En overal stonden van die zielige mannen met een biertje in de hand die iedere vrouw in het café keurden. Hun ogen schreeuwden uit: "Wie wil er alsjeblieft met mij naar huis?" Er waren ook mannen die gewoon aan de bar hingen en verwikkeld waren in een diep gesprek met een vriend. Mannen die echt kwamen voor een gezellig avondje uit. En als er toevallig een leuk meisje zou zijn, dan was dat mooi meegenomen. Maar ze zouden niet thuiskomen en zeggen: "Shit, weer niet gescoord."
Gelukkig gingen we al snel terug naar de Melkweg. De rij was inmiddels opgelost en binnen een mum van tijd stonden we op de dansvloer. Mijn humeur was weer helemaal goed en de moeheid was verdwenen. Ook hier werden we door vele jongens gekeurd, af en toe zelfs lastig gevallen, maar de muziek maakte alles goed. Verstand op nul en net doen of je al die losers niet ziet. Toen ik danste, vroeg ik me af waarom ik dit eigenlijk niet vaker deed. Het was heerlijk om me weer zo te laten gaan op de dansvloer. De dj draaide drum 'n bass, en ik ging helemaal uit mijn dak. Later werd de muziek minder leuk en mijn benen steeds vermoeider. Tijd om naar huis te gaan. Dit was me een nachtje wel.


01-03-2003

Lammetjes:

Het voorjaar is al bijna begonnen. De zon schijnt volop. De schapen worden naar binnen gehaald. Het is weer lammetjestijd. Bij mijn ouders zijn de eerste lammetjes al geboren. Zie hier het eerste kersverse gezinnetje:

Lammetjes Lammtjes

Lief hè!


2003

2004

2005

2006