29-03-2008

No-claim:

Dagelijks checkte ik mijn bankrekening om te kijken of de no-claim al was gestort. Ik keek uit naar die 255 euro, die ik elk jaar sinds de invoering terug had gekregen. Vandaag kreeg ik eindelijk officieel bericht van mijn verzekeringsmaatschappij. De no-claim regeling zou terug worden gestort. Ha! Maar toen ik de specificatie las, verdween mijn blijheid als sneeuw voor de zon. Want ik had bloed laten prikken vorig jaar. In november. Om mijn B12 te laten controleren. Ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik daar niet twee maanden mee had gewacht. Want had ik dat wel gedaan, dan had ik de volle pond retour gekregen. En nu? Nu kreeg ik maar 130 euro retour.

Natuurlijk is het fijn dat ik wél geld krijg, maar 130 euro? Voor 1 x bloedprikken en 1 B12-ampul? Verdorie! Had ik maar geweten dat dat van mijn no-claim afging!

Maar nu begrijp ik iets niet. Vorige jaren betaalden wij een fiks bedrag aan premie, maar kregen we een fiks bedrag retour wanneer we nergens gebruik van maakten. Vanaf dit jaar is de no-claim afgeschaft en het eigen-risico ingevoerd. Dat betekent dat ik aan het eind van het jaar moet dokken voor de dingen die ik nu 'vergoed' krijg. En ik betaal nog steeds hetzelfde bedrag aan premie, dus eigenlijk zijn wij er onwijs op achteruit gegaan.

Of zie ik iets over het hoofd?

Hoe dan ook, ik baal als een STEKKER dat ik niet beter heb nagedacht over de gevolgen van een simpel bloedonderzoek. En achteraf gezien had dat bloedonderzoek ook nog 'es niets uitgehaald; ik heb een paar weken geleden wederom bloed laten prikken en mijn B12 was 202. Voor de huisarts geen reden om mij verder nog B12 toe te dienen. Ik heb mezelf dus 125 euro door de neus geboord.

Balen. Balen! Balen!!

25-03-2008

3 x Geraden:

Het was geen lantaarnpaal, bowlingbal (duh), paashaas, autoruit of volle maan. Het was wel GOUD én in Friesland. Dit was wat ik zondagochtend om 6.40 uur zag toen ik mijn ogen opende.

In Friesland sluit ik nooit de gordijnen, omdat ik het schijnsel van de maan én ochtendzon zo mooi vind. Elke ochtend maakte de zon me wakker, en ik kon alleen maar glimlachen. Daarna draaide ik me nog heel wat keertjes om. Maar op deze ochtend rende ik naar beneden om mijn fototoestel te halen en een foto te maken. Want deze ochtend stonden de bloemen op de ramen. En dat had ik al lange tijd niet meer meegemaakt!

Daarna opende ik de ramen voor dit uitzicht:

Opgaande zon

Daar mag je mij op de vroege ochtend echt wel voor wakker maken!

24-03-2008

3 x Raden:

Zondag

Wat is uw eerste ingeving wanneer u dit plaatje ziet? De foto heb ik gister gemaakt.

20-03-2008

Bubbling Brown Sugar:

Veertien jaar geleden, ik woonde nog bij mijn ouders, viel ik met mijn neus in een nieuwsitem over 'Bubbling Brown Sugar', een musical over het Amerikaanse Harlem tijdens de jaren '30. Ik was twintig en had nog maar net kennisgemaakt met jazz. Jazz vond ik op dat moment helemaal niet leuk, omdat ik de muziek niet begreep. Maar gek genoeg viel mijn luisterend oor op de jazznummers die in 'Bubbling Brown Sugar' te horen waren. Hier wilde ik bij zijn, deze musical móest ik zien!

Dat lukte niet op dat moment. De musical, met geheel Amerikaanse cast, was niet in de buurt in te zien. Maar ik bleef het onthouden. 'Bubbling Brown Sugar'. Als deze musical nogmaals in Nederland te zien zou zijn, zou ik van de partij zijn.

Zo geschiedde. De musical heeft zijn toernee door Nederland net afgesloten en ik was erbij. Niet toen ze in De Meervaart of Schouwburg Amstelveen stonden. Te ver weg, te veel gedoe. Dus zó graag wilde ik nu ook weer niet. Maar toen ik zag dat de laatste voorstelling in Theater Carré was en mijn favoriete zitplaats beschikbaar was, kocht ik een kaartje. Duur, dat wel. Na jarenlang gratis theaterbezoek was dat even slikken.

In vergelijking met de uitvoering van veertien jaar geleden was het decor soberder en speelden er maar een paar Amerikaanse acteurs mee. Maar gelukkig was de musical niet vernederlandst. Ik moest er niet aan denken om 'Het maakt allemaal niets uit' in plaats van 'It don't mean a thing' te moeten aanhoren. De Nederlandse acteurs hadden geen overduidelijk Nederlands accent wanneer zij Engels praatten, zodat ze goed mee konden komen met de Amerikanen.

En dan de stemmen. Musicalstemmen doen mij niets. Raken me niet. Zal wel aan de nummers liggen, want bij deze musical had ik constant kippenvel. Wat een verschrikkelijke, waanzinnige, goede stemmen. Hier kwam ik voor. Amai!

Het besef dat ik iets wat ik jaren in gedachten had gehouden werkelijk beleefde, deed me optimaal genieten. En ik blijf het opvallend vinden dat ik als twintigjarig jazzgroentje zo werd aangetrokken door de nummers. Zou het in mij iets geraakt hebben zodat ik mijn weg in de jazz vervolgde?

17-03-2008

Gehoorbeschermers:

Best wel suf dat ik mijn combo had opgezegd op het moment dat ik mijn gehoorbeschermers ontving. Zo'n grote uitgave voor niets? Dat bleek mee te vallen toen ik vorige week in Paradiso was. Room Eleven trad op, een band die geen keiharde muziek maakt, maar aangezien ik bij de boxen stond, stopte ik toch de gehoorbeschermers in mijn oren.

Er ging een wereld voor me open. Ten eerste: het geluid was supergoed. Beter dan zonder beschermers. Het leek alsof de instrumenten en zang beter op elkaar waren afgestemd in mijn oor. Ten tweede: voor het eerst stopte ik mijn vingers niet in mijn oren waardoor ik er eindelijk uitzag als een coole concertganger ipv een meisje met aanstelleritis. Ten derde: ik kon mijn gezelschap gewoon verstaan, misschien wel beter zelfs!

Heel relaxt stond ik daar te luisteren, af en toe een gehoorbeschermer uit mijn oor halend om het verschil te horen. Ik ga dus nooit meer zonder gehoorbeschermers op stap en aangezien ze ook helpen tegen suizende oren bij het dalen van een vliegtuig zijn ze toch nog multifunctioneel. Ook zonder combo.

15-03-2008

Artis:

De taart, tja, die was niet geheel mislukt. Maar om nou te zeggen dat 'ie was gelukt... Dus kocht ik voor ik naar mijn werk ging Bossche Bollen bij de AH waar ik mijn collega's erg blij mee maakte. 's Avonds was het tijd voor cadeau's en een film. Maar vandaag vierde ik mijn verjaardag pas echt, met een bezoek aan Artis:

Pelikaan

Niek

Het babygirafje Niek dat op 22 februari is geboren

Vis

Reptielen

"Dit vrouwtje is van mij!"

Het was al een tijdje geleden dat ik in Artis was geweest. Ik was de oase van rust en de relaxtheid helemaal vergeten. Maar toch knaagt er iets wanneer ik de wilde dieren in veel te kleine hokken zie. Een reden waarom ik nooit een jaarabonnement zal nemen.

Speciaal voor mijn verjaardag werd ik getrakteerd op een heerlijk zonnetje met dito temperatuur, al sloot ik mezelf een half uur op in het pikkedonker van het Planetarium, waar ik een film over het onstaan van de aarde en buitenaards leven zag. Reuzeinteressant, maar veel te kort. En in de donkere krochten van het aquarium miste ik tot groot verdriet de zeepaardjes. Hopelijk zijn die er weer bij een volgend bezoek.

13-03-2008

Zomaar een donderdag:

1. Vandaag hoorde ik op een digitale kennisdag die het bedrijf waar ik werk organiseerde dat gamen goed voor je is! Dat wist ik natuurlijk al, maar het was vooral een goed excuus om urenlang in dezelfde houding op de bank te zitten en al flippend knopjes in te drukken. Maar nu weet ik dat het je probleemoplossend vermogen, creativiteit en reactievermogen verbeterd. Als toetje op deze mooie woorden heb ik met een aantal kids tennis op de Wii gespeeld. Hoewel het even wennen was sloeg ik ze allemaal omver met mijn harde opslag. "Mevrouw, wat heeft u een harde service!"

2. Ik bak nooit taarten. Ik heb een hekel aan bakken. Maar omdat ik gek ben op cheesecake wilde ik graag een monchou-taart maken voor morgen. Deze staat nu in de koelkast op te stijven. Ik heb alleen geen idee of het is gelukt en ik heb mijn oogjes al toe voor ik kan proeven. Afwachten dus maar.

3. Waarom een taart? Ik ben morgen jarig!

11-03-2008

De blonde Robin:

Op mijn 17e had ik mijn eigen Robin Hood. Hij leek niet op Michael Praed, maar op Jason Connery. De mooiste jongen van de school, met blond haar dat in lange lagen op zijn rug viel. Romantisch als hij was zette hij alle zeilen bij om mij te veroveren nadat ik hem had laten zitten. Dat lukte uiteindelijk, toen ik zangeres werd in de band waar hij toetsenist was.

Drie jaar hielden we het vol. Da's best lang als je zo jong start. Na drie jaar 'pauzeerden' we even. Een pauze inlassen is raar. Je 'mag' elkaar opeens niet meer spreken, elkaar niet meer opzoeken. Na een maand bel je elkaar op om een afspraak te maken. Om vervolgens in een kroeg zenuwachtig spelend met een bierviltje te wachten op de verlossende woorden.

In die maand waarin we geen contact hadden gebeurde veel. Mij was verteld dat ik te afhankelijk was. Dat was ook zo. Dus besloot ik het roer om te gooien. Ik vroeg een aantal studievrienden mee op zoek te gaan naar een huis, dat we al snel vonden. Voordat de maand om was, had ik de sleutel van mijn eerste studentenhuis en sausden mijn moeder en ik de muren, kuch, zalmroze. En vatbaar als ik was voor de buitenwereld op dat moment, werd ik verliefd op mijn studie- en huisgenoot.

Ik waarschuwde de blonde Robin alvast toen hij na een maand pauze belde om af te spreken. "Er is veel gebeurd," zei ik. In onze voormalige stamkroeg in Leeuwarden vertelde ik hem wat dat betekende. Dat ik ironisch genoeg de relatie wilde verbreken. Terwijl hij juist had geconcludeerd verder met mij te willen.

Wat als ik niet verliefd was geworden op die studiegenoot? Wat als mijn Robin Hood geen pauze had ingelast? "Ik heb je gered uit die relatie," zei mijn studiegenoot vaak, ook nadat onze stormachtige korte verkering op de klippen liep. Hij had gelijk. Was ik anders met mijn blonde Robin gaan samenwonen in Leeuwarden? Had ik dan nooit geweten hoe leuk het zou zijn om in Amsterdam te wonen? Had ik dan geen muzikale opleiding gedaan? De theaterwereld niet ontdekt? Mijn huidige lief niet ontmoet?

Al koester ik de geweldige tijd met hem en alles wat ik in die relatie heb geleerd, achteraf gezien ben ik blij dat we onze relatie niet hebben voortgezet. En ik hoop vurig dat mijn huidige lief en ik nooit een pauze nodig zullen hebben.

Robin Hood

08-03-2008

Robin of Sherwood:

Mijn zus en ik waren vroeger een beetje verliefd op Micheal Praed. Die naam zegt u wellicht iets als ik vertel dat hij Prince Michael of Moldavia speelde in Dynasty. Maar dat is niet de rol waarmee hij zo'n indruk maakte. Nee, Michael Praed veroverde menig meisjeshart door zijn rol als Robin of Loxley in de serie 'Robin of Sherwood'. Vanaf 1989 werden drie seizoenen uitgezonden. Michael speelde in de eerste twee seizoenen de hoofdrol en liet toen de cast in de steek om zijn geluk op Broadway te beproeven. Zijn keus brak menig meisjeshart, want zijn opvolger, Jason Connery (ja, de zoon van) kon Michael's charisma bij lange niet evenaren waardoor de serie werd stopgezet. Maar de fans zijn de serie nooit vergeten, en op fora wordt tot op de dag van vandaag flink gediscussieerd én nieuwe afleveringen gepresenteerd. Zelfs de cast heeft nog wel zin in een nieuwe aflevering, dus wie weet komt er een vervolg.

Nu weet ik dat je niet alles moet geloven wat op internet gedumpt wordt, maar het schijnt dat deze serie de legende van Robin Hood het dichtst benadert. 'Robin Hood: Prince of Thieves' is er niks bij. De serie zelf zit vol met humor en muziek van 'Clannad', die de mystieke sfeer versterkt.

Robin of Sherwood

Eerlijk gezegd was ik de serie compleet vergeten. Tot de commercie een aantal maanden geleden een dvd-box uitgaf, die mijn zus ontdekte en kocht. Haar enthousiasme stak me aan, en zo kwam het dat ik alle seizoenen cadeau kreeg voor mijn verjaardag volgende week (als je als familie zover uit elkaar woont, geef je cadeau's bij de eerste de beste gelegenheid, en dat was vorige week toen ik de luiertas ophaalde). Seizoen 1&2 kreeg ik van mijn zus, seizoen 3 van mijn ouders (die had mijn zus voor het gemak ook gekocht).

En nu ben ik verslaafd. Ik wil niets anders dan naar Robin of Sherwood kijken. Het is 24 jaar geleden dat de serie is gemaakt (de serie werd pas vijf jaar later uitgebracht) en af en toe is het allemaal een beetje traag, maar spannend is het nog steeds. En Michael Praed blijft de mooiste Robin ooit. Zucht...

04-03-2008

Recensies:

Soms zijn recensies ware bevallingen en houden ze (te) lang de aandacht vast. En dat niet alleen, soms zijn het er ook gewoon veel. Zoals afgelopen week. Aan mijn eigen schrijven kwam ik niet meer toe, terwijl about:blank door twee artikelen van mijn hand werd gevuld. Op Cultuurpodium verscheen vandaag mijn recensie en er is er nog één in de maak, van een niet al te leuke voorstelling afgelopen zaterdag.

Ik kan dus wel vertellen dat ik vorige week bij mijn zus op visite was om een zelfgemaakte luiertas op te halen die ik dit weekend aan vriendin A. met kersvers kind cadeau heb gegeven, en dat dat allemaal gezellig was, maar daar heb ik helegaar geen tijd voor. Als ik het bezoek in een recensie moest verwerken, zou het een dikke acht krijgen. Nu de voorstelling van afgelopen zaterdag nog...

02-03-2008

About:Blank:

Wie nog steeds denkt dat about:blank een e-magazine voor nerds is, heeft het mis. Deze maand staat bijvoorbeeld geheel in het teken van vrouwen, vanwege Internationale Vrouwendag op 8 maart. De editie is weer goed gevuld, surft en leest!

2003

2004

2005

2006

2007

2008