27-11-2005

Contrastrijk:

Zaterdagmiddag zat ik, heel schandalig eigenlijk, voor het eerst in de filmzaal van het Filmmuseum waar ik voor het eerst het Idfa bezocht. Documentaire is nu eenmaal een genre dat mij niet trekt. Het Filmmuseum wel, maar het was er nooit van gekomen om op die plek een film te kijken.

Ik keek naar Zielen van Napels. Een te lange film over het verschil tussen arm en rijk in een stad waarvan een schrijver eens zei: "Ik kan er niks zinnigs over zeggen. De stad is te complex."
Schrijnend waren de beelden over de armen die in de stad leefden. Mensen die de euro vervloekten (hoe herkenbaar) en bij de rijken bedelden om geld. Een hard en zwaar bestaan.

Ik keek naar een vrouw die voor 2 euro per maand woonruimte huurde. Meer kon ze niet betalen. Ik keek naar een transsexuele lootjesverkoper. En naar een vrouw die bij de rijken geld vroeg omdat ze geen geld had voor medicijnen. Een andere vrouw klaagde dat ze niets had, nooit was getrouwd, maar nu een relatie had met de barman aan de overkant wiens vrouw op sterven lag. "Als ze is overleden gaan we trouwen en verhuizen, want het geroddel loopt de spuigaten uit."

Hoe anders het is om in Nederland te wonen, keuzes te hebben en carrière te kunnen maken. Want uitzichtloos is het al vanaf de geboorte in Napels. Rijk worden is geen optie als je arm geboren wordt. Je hoofd boven water houden is de enige carrière die je maakt. Ik kneep mezelf in mijn handen toen ik thuis met een kop thee achter mijn (helemaal geweldige) iMac kroop, en de misère van de vrouwen in Napels nog door mijn hoofd speelde.

25-11-2005

Luxeprobleem (IV):

iMac

23-11-2005

Luxeprobleem (III):

J. en ik wisten van elkaar wie we waren. Ik de klant die haar iMac na drie weken nog niet had ontvangen, hij de persoon bij wie ik steen en been kon klagen. "Hallo J., met Aukje," zei ik amicaal, want inmiddels hadden we een vergevorderde klant-verkoper-relatie. "Ik heb mijn iMac nog steeds niet, dus ik wil van jou graag het pakketnummer."
J. schrok van mijn bericht en ontfermde zich, zoals ik van hem gewend was, meteen over mijn probleem. Hij belde de pakketdienst. "Er is iets mis met het adres." Maar het adres dat hij noemde klopte. Hij snapte er niets van. Ik ook niet. Ik kreeg het pakketnummer en belde met de pakketdienst.
"We hebben het pakket niet kunnen leveren omdat het adres niet klopt. Waar woont u?" Ik noemde mijn adres en huisnummer. "Oh," zei de behulpzame dame van de klantenservice, "ik zie al wat er mis is gegaan. Ik heb hier een etiket met huisnummer 123 in plaats van 12 III hoog."
Murphy lachte zich een ongeluk. Ik zuchtte diep.
Morgen wordt de iMac geleverd. Als Murphy dan tenminste uitgespeeld is.

22-11-2005

Kriebelzoektocht:

Het moest maar eens gebeuren. Zingen op een podium. "Kom, we gaan naar huis," zei zangvriendin H. toen we een half uurtje bij de sessie zaten. "Nee," zei ik stellig, "we zijn hier gekomen om te zingen dus gaan we ook zingen."
Ik schrok van mijn eigen vastberadenheid. Nou ja. Bijna dan.

Maar het duurde en het duurde maar. Waren we eindelijk weer eens op een sessie, moesten we uren wachten omdat er zoveel zangeressen (en een handjevol zangers) waren. "Ik voel me niet goed," zei H. "Ah, da's mooi, dan zing je juist beter," zei ik.

Ik voelde me stevig. Weinig zenuwen, maar ook weinig vertrouwen. Wél vertrouwen in op het podium staan, maar weinig vertrouwen in mijn stem die een flinke opdonder had gekregen van mijn slaapgebrek. Maar ach, een nummertje zingen kon altijd.

"Hoe snel wil je Softly zingen?" Ik zong de woorden in gedachten en knipte met mijn vingers mee. Maar toen het combo van start ging kon ik het tempo bij lange na niet bijbenen. Softlyasinamorningensunrise - ademen - thelightoflovecomesstealing - adem! - intoanewbornday - pfffft.

Nadat ik mezelf door het nummer heen had gefietst plofte ik op mijn stoel neer. "Hoe slecht was het? Zeg maar eerlijk." Ik had geen zin in inhoudsloze complimentjes. Ik wist zelf wel hoe slecht het was. "Je stond er niet, je was niet krachtig, maar het klonk wel lekker."

Ik merkte al dat andere zangeressen niets beters wisten te zeggen als 'goeie timing' en 'leuk'. Nee, indruk had ik niet gemaakt. Maar ach, ik had weer eens op het podium gestaan. Al deed het me allemaal maar weinig. De motivatie was nog steeds ver te zoeken. Misschien was het tijd voor meer. Meer nummers, meer optredens. Misschien was het gewoon tijd om op kriebelzoektocht te gaan.

21-11-2005

Schijn:

Ze reageert niet op wat ik haar vertel. Ze gaat in op andere zaken, maar laat mijn persoonlijke zinnen aan haar voorbij gaan. Het irriteert me. Het zet me aan het denken op het moment dat ik haar zie. Is het onmacht? Of onwil? Is ze wel écht geïnteresseerd of heeft ze me alleen maar nodig om er zelf beter van te worden?

Ik begrijp het niet, maar het verduidelijkt wel. Sommige mensen doen een beroep op je, maar niet altijd met zuivere redenen. Helemaal niet erg. Niet met iedereen hoef je een fantastisch goede intieme band op te bouwen. Maar doe dan alsjeblieft wel alsof je geïnteresseerd bent. Komt toch een stuk leuker over.

19-11-2005

Harry & Robbie:

Voor wie gaat u vandaag, Harry of Robbie? Ik had graag voor Robbie willen gaan, maar 80 euro neertellen voor een entertainer gaat me net iets te ver. Nee, dan Harry. Een veel schappelijkere jongen. 20 Euro naar ik aanneem? We zullen het zien vandaag.

17-11-2005

Luxeprobleem (II):

Ik moet om 11 uur bij de tandarts zijn. Blijf jij dan thuis voor als mijn iMac komt?

Nul gaatjes! Maar eh, mijn iMac is er nog niet?

Jullie zouden mijn iMac opsturen, ik wil even checken of dat is gebeurd. Fijn. De computer kan nog tot 6 uur bezorgd worden toch? Oké. Bedankt.

Volgens mij worden de overburen gek van me. IJsberen voor het raam, dan weer moedeloos hangend tegen het raam.

Zes uur. Kan ik in de buurt een luchtbuks kopen?

16-11-2005

Roodoog:

Vier katten samen in één huis, dat is niet niks. Zeker niet als er één op blaasgruisdieet zit. Dieetvoer is duur. Om daarmee twee monden te vullen gaat nog wel, maar vier monden werd me toch iets te gortig. Dus haalde ik Scooszi van het dieetvoer af. Met succes, al is dat succes misschien ietwat voorbarig omdat hij nog maar een maand gewoon voer eet.

Maar Scooszi kreeg last van vieze oogjes. Een nawee van de niesziekte die hij jaren geleden had opgelopen. Wellicht van de stress van een nieuw huis en nieuwe katten. Dus fietste ik vanochtend samen met luid miauwende Scoos naar de dierenarts. Toch maar even laten checken.

Ondanks de ogen was alles in orde met Scooszi. Maar dat ik hem van dieetvoer had afgehaald, dat was verre van verstandig. "Ik ben misschien een beetje streng," zei de dierenarts, "maar ik ken de gevolgen."
Tja, natuurlijk had ze gelijk. Dus kocht ik maar weer braaf een zak dieetvoer. Alles voor de poekies. Alles voor Scooszi. En nee, ik ben nog steeds niet van plan om vier monden te vullen. Maar twee om twee, dat moet met een beetje moeite nog wel lukken.

poekies

15-11-2005

Tegenstrijdigheid:

Fascinerend, maar tegelijkertijd ellendig is de tegenstrijdigheid van het leven. Overlijdt je eigen oom, hoor je op weg naar de begrafenis toe in de tram een telefoongesprek waarin een vrouw de andere kant van de lijn feliciteert met de geboort van een zoon. Ben je kapot van verdriet omdat je wederhelft het heeft uitgemaakt, zie je tig gelukkige stellen hand in hand over straat wandelen. En probeer je naarstig zwanger te worden maar lukt het niet? Dan puilen vele buiken in het straatbeeld uit en zijn vriendinnen na een paar keer proberen al zwanger.

De wereld om je heen draait door terwijl jij 'stil' staat. Zou je dan niet het liefst, net als Piper in Charmed, met je handen willen wapperen om de boel te bevriezen? Zodat je even op adem kunt komen en op je eigen tempo mee kunt draaien in de maatschappij?

Ja natuurlijk. Nee natuurlijk niet. Laat iedereen alsjeblieft zijn gang gaan zodat je kan inspringen op het moment dat jij het wil. Zodat je plezier kan hebben op de momenten waarop jij het wil. Om langzaam weer te wennen aan het leven en te genieten. Ik koos een moment en draaide mee. Ten goede van mezelf. Ik geniet weer. Ik slaap weer. Ik voel mezelf weer.

13-11-2005

Jazz op IJburg:

Ik gaf toe aan mijn vermoeidheid. Maakte weinig plannen en bleef veelal thuis, naarstig trachtend mijn slaaptekort in te halen. Ik kan u vertellen, een mens wordt daar niet gelukkig van. Ik had mijn zangles al opgezegd, en om nou ook nog de rest van mijn leven door de plee te spoelen om de vermoeidheid te bestrijden ging wel erg ver. Dus moest ik er op uit. Moest? Ja. Voor mijn eigen bestwil (en de zijne).

Gistermiddag deed ik een poging. Tussen tientallen andere mensen stond ik in Foam. Maar met z'n tienen om één foto staan, dat hoorde in mijn ogen niet bij een bezoek aan Foam, dus besloot ik een andere keer terug te komen. Het gemak van een Museumkaart. Maar de rest van het uitje vrolijkte me op. Het net gekochte stripboek van Dirkjan, het samen eten van kibbeling in de openlucht, oliebollen kopen voor thuis. Dat doet een mens goed.

Vandaag een tweede poging. In het zonnetje fietste ik naar jazz op IJburg, waar Lils Mackintosh optrad. Ze inspireerde me. Ik wilde weer zingen. Dus maakte ik meteen een afspraak met een andere zangeres om naar een sessie te gaan. Mijn eerste sessie dit seizoen.

Vermoeid, maar blij kwam ik weer thuis en kuste mijn lief op de wang. Vanavond ga ik vroeg slapen. Zonder pilletje.

11-11-2005

Slapelooshoofd:

Voor een gevoelig creatuur als ik (geen commentaar) had ik al zo'n vermoeden dat het lastig zou zijn om te wennen aan een nieuw bewoond huis. Self fulfilling prophecy of niet, het bleek inderdaad zo te zijn. Hoe fijn het huis ook, hoe fijner nog het mannetje erin, het nam niet weg dat ik vele nachten wakker lag. Gek werd ik ervan. Maar vooral doodmoe.

Werken met een slapelooshoofd is vreemd. Je bent de hele dag door een soort van high en je lichaam houdt zich staande doordat het teert op de liefde. "Ik merk niets aan je," zeiden collega's. Nee, omdat ik waanzinnig verliefd ben.

Ik probeerde oordoppen, want ik luisterde te veel naar buitengeluiden. En dat terwijl ik dacht resistent te zijn voor buitengeluiden. Ik had toch niet voor niets zes jaar lang op de markt gewoond?

Toen ik op de vraag hoe het met me ging alleen nog maar kon zeggen 'het loopt, het eet', was het tijd voor een grondigere aanpak. Ik kocht een klein flesje met melatoninepillen. Ik slikte. En sliep! Woeha! De volgende avond slikte ik weer een pilletje. En weer nam de slaap me mee. De avond erop bleef ik clean. Fout! Ik kon de slaap niet vatten. Sindsdien slik ik elke avond een pilletje en slaaaaap.

Misschien is het wederom typisch een geval van self fufilling prophecy, maar hé, I don't care, ik slaap! Nu als de wiedeweerga mijn slaaptekort inhalen, zodat ik straks weer op volle toeren mee kan draaien in mijn eigen leven.

08-11-2005

Luxeprobleem:

klok

Is je iMac er al?
Neeeee, zo vroeg nog niet!

Ik heb een stukje geschreven.
Dus je iMac is er nog niet?
Nee. Ik ga maar even afwassen. Ik kan niet eens douchen, want stel je voor dat de bezorger net aanbelt als ik onder de douche sta!

Ik heb afgewassen. Man, wat ben ik daar lang mee bezig geweest! Wat een teringbende was het in de keuken.
Nog geen iMac dus?
Nee.

Hij komt vast niet vandaag.
Jawel joh, gewoon geduld hebben!

Ik heb gestofzuigd. En de wc schoongemaakt.
Hm, zou je niet eens bellen waar je iMac blijft?
Neu. Het kan nog. Een uurtje.

Ja! M'n iMac is er!
JA?
Ow, nee, het was de buurman met een pakketje onder zijn arm.

Ik heb gebeld.
En?
Ik ben heel erg BOOS geworden! De machine die ik had besteld was niet goed meer, dus ze hebben een andere besteld maar die wordt, hopen ze, eind deze week geleverd. Dus ik heb de hele dag voor niks zitten wachten!
Konden ze niet even bellen dan?
De sukkels waren aan het miscommuniceren. Eerst reserveren ze twee iMacs voor me ipv één om er vervolgens geen te leveren. Ik ga nu douchen, boodschappen doen en eten koken. Potverdorie. Mijn hele dag naar de klote!
Je hebt anders genoeg gedaan toch?
Grmbl.

klok

07-11-2005

Verzwonden kriebels:

Ik leer graag. Op praktisch vlak dan. Zangles en muziektheorieles (muziektheorieles is namelijk ook erg praktisch) waren de afgelopen jaren een belangrijk onderdeel van mijn leven. Zo belangrijk dat ik dacht er tot in de eeuwigheid mee door te gaan. Maar de kriebels en de gierigheid om te leren verdwenen langzaam. Ik sloot de muziektheorie afgelopen mei waardig af door met een voldoende het laatste en hoogste theoriejaar van de Djam te halen. Met zangles ging ik door omdat ik daar wél leergierig bleef.

Maar soms gebeuren er dingen in je leven die de gierigheid doen verdwijnen. De route die je voor jezelf had uitgestippeld is opeens een zijweg geworden. De anders zo voelbare kriebels zeuren nu alleen nog maar op de achtergrond. Dus vertelde ik mijn zangjuf dat ik voorlopig niet terugkwam. Omdat ik niet voldoende motivatie kon opbrengen.

Heel raar is dat niet na zeven jaar zangles. En ik denk dat het ook wel even goed is. Altijd maar met je hoofd in de techniek zitten en gefocused zijn op hoe je zingt is natuurlijk goed, maar soms is het beter om even afstand te nemen. Om even het zingen het zingen te laten zijn.

Nu kan ik op mijn eigen gemakje zangoefeningen doen en nummers instuderen zonder druk van buitenaf. Want op een laag pitje verder gaan, dat ben ik verplicht aan mezelf, anders is alle gedane moeite voor niets geweest. En straks, als ik helemaal ben gesettled in mijn nieuwe huisje en mijn verloren slaap weer in heb kunnen halen, zullen de kriebels vast terugkomen.

03-11-2005

Badambtenaar:

"Ik ben ook maar een ambtenaar," voerde de jonge nieuwe badmeester ter verdediging aan toen hij mij en een aantal andere zwemmers maande in de borstcrawlbaan alleen maar borstcrawl te zwemmen. En géén ruslag of schoolslag. "Mag vlinderslag wel?" vroeg de man naast me. De badmeester schudde zijn hoofd. "De baas wil het niet."
We keken naar de snelle baan naast ons. Een suf zootje drijvende mensen. Dáár hoorden wij thuis. Waarom werd die baan niet voor ons vrijgemaakt? "Ik kan al die mensen niet in de andere banen proppen, daar is het te druk voor. Willen jullie anders de baas spreken?"
Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. "Ja!" riepen we dan ook, al hangend aan de rand van het zwembad, in koor.

Tot de baas er was, moesten we borstcrawlen. Zonder al te veel gemopper gaven we dit keer gehoor aan zijn opgeheven vingertje.

Na een paar minuten kwam hij terug en sprak de man met de blauwe badmuts aan, waarop de man al rugcrawlend naar ons terugkeerde. Lachend draaide hij zich naar ons toe. "Het mag wel van de baas. De baas wil alleen niet dat het als een uitnodiging wordt gezien voor langzame zwemmers om in de borstcrawlbaan te gaan zwemmen."

We lachten om onze overwinnig en borstcrawlden en rugcrawlden er op los zonder ons schuldig te voelen.

"Ach," zei de dame in de baan naast ons, "hij is nieuw, hij moet zich nog bewijzen, hij ziet scherp toe op de regels." Scherper dan zijn eigen baas.

02-11-2005

Doorbladeren:

01-11-2005

Just a perfect day:

Soms heb je van die dagen. Bijna perfecte dagen. Door een goed-nieuws-telefoontje dat je ontvangt. En een goed-nieuws-telefoontje dat je pleegt. De zon die zich door de ramen naar binnen dringt en je gezicht warmt. Geen verplichtingen. Op de bank hangen om Net5-series te kijken als hij op zijn werk is. Om 's avonds samen naar 24 kijken.

Just a perfect day, zing ik luidkeels. En glimlach.

2003

2004

2005

2006

2007

2008