30-11-2006

Smetteloos:

Zoef-zoef. De deuren openen zich. Zoef-zoef. Sluiten zodra ik aan de andere kant sta. Ik neem de omgeving in me op. Het nieuwe is onwennig. Eerst kijken waar alles zich bevind en waar ik moet zijn. De deuren van de hokjes zijn 'gebubbeld'. Leuk. Op de grote hokken afbeeldingen van water en vissen. Passend. De muren zijn smetteloos wit. De donkere vloer zonder modderresten. Het licht gedempt.

Ik kies een hokje, dat drie haken heeft om kleding op te hangen. Fijn. Met witte deuren en schotten, zonder liefdesverklaringen en haatuitingen van scholieren. En een blauw plankje om op te zitten. Zonder kauwgom erop.

Geen 50 eurocent meer bij de hand houden voor en geen sleutel meer hoeven te bewaren van je kluisje. Nu alleen het kluisnummer met de zelf ingevoerde pincode onthouden. Onrust bij de oude garde, die niet zonder hulp het kluisje kan openen. "We moeten het toch leren hè."

Onbeschreven, onbevlekt, op een paar natte plassen na. Een waar paradijs voor verliefde en boze scholieren. Hoe lang zal het duren voor de eerste letters op de schotten van de hokjes in het verbouwde zwembad staan?

29-11-2006

Headers:

Elke maand komt het e-magazine about:blank uit. De editie wordt opgefleurd door headers, die door tekenaars en andere mooie-plaatjes-makers zijn gemaakt. Vanaf heden kan er gestemd worden op de mooiste header van 2006. De winnende tekenaar/maker ontvangt een dinerbon van 50 euro. Stemmen kan hier!

26-11-2006

Live Aid:

Live Aid 1985. Weet u het nog? In o.a. het Wembley Stadion in Londen traden grote namen op als Sting, Phil Collins, en U2. Grappig om de grote sterren van nu in jaren '80 kledij met jonge koppies terug te zien. Al was het flink schrikken toen ik Bono zag. Hij huppelde als een paard over het podium in laarzen mét hoge hakken, die hij óver zijn leren broek droeg. Zou ik dat in die tijd nou wel mooi hebben gevonden?

25-11-2006

Weldaad:

Hoe ouder ik word, hoe meer verhalen over ziekte in mijn omgeving met alle nare gevolgen van dien. Het hoort bij het leven, niemand leeft eeuwig. Maar 80 jaar is al zo kort, laat staan de helft daarvan of zelfs minder. Die verhalen zijn confronterend. Ik hoop elke dag vurig dat ik de dans zal ontspringen, maar voel me daarover ook weer schuldig, want waarom een ander wel en ik niet? Het leven is niet eerlijk, dat is lange tijd geleden al vastgesteld.

Je vraagt je af of je eigen leven niet in een soort van tweede versnelling moet verlopen. Of een vierde voor mijn part. Waarom niet je baan opgeven en muziek maken op het strand van Hawaï? Maar ook lange tijd geleden is al vastgesteld dat geld toch wel handig is.
Tijdens de verkiezingen nog hoorde ik Mark Rutte zeggen dat werken goed is voor de persoonlijke ontwikkeling. Daar moest ik hem gelijk in geven. Maar omdat ik vier dagen per week werk, houd ik mijn eigen creatieve ontwikkeling tegen. Hoewel ik mijn baan erg leuk vind, baal ik daar wel eens van. Het gevoel te hebben dat ik tijd te kort kom en alles in 14-16 uur probeer te proppen (want de overige 8-10 uur slaap ik). Een algemeen bekend verschijnsel.

Persoonlijk heb ik best moeite met ouder worden. En ik ben 'nog maar' 32. Niet alleen qua uiterlijk (die extra kilo's willen er maar niet af), maar ook het gevoel hebben dat je sneller onder de zoden ligt dan je zelf wil. En ik wil nog zo veel doen! Of liever gezegd: ik wil wat ik nu doe nog heel lang blijven doen! Maar goed, het leven is niet eerlijk, voor mij niet, voor niemand niet. Nu gaat het allemaal goed. Nu kan ik genieten. Dat doe ik dan ook. Met reserve, want er is ergens een eindstreep.

Het klinkt allemaal heel erg dramatisch, terwijl het eigenlijk een inleiding was voor iets positiefs dat ik gister voor het eerst deed. Zwemmen ná mijn werk. In het verleden deed ik dat ook wel, maar dan werkte ik tot half drie. Tegenwoordig werk ik meer en langer en ook wel eens 's avonds. Zoals afgelopen week. Ik had mijn zwemspullen meegenomen en stapte rond half negen in tankini het water in. Na een half uur zwemmen verwende ik mijzelf met een Turks stoombad. Eenmaal thuis was ik rozig en rolde zo mijn bed in.

Vroeger zwom ik twee keer per week. Tegenwoordig twee keer per maand. Maar door 's avonds na mijn werk te gaan zwemmen kan ik de frequentie verhogen naar vier keer per maand. En het voelt heerlijk. De volgende ochtend werd ik verheugd wakker: het voelde letterlijk als een weldaad voor lichaam en geest. Vaker doen dus. Nu kan het nog.

22-11-2006

DWDD:

Als Matthijs van Nieuwkerk politicus was, zou ik mijn stem aan hem geven. Met nummer twee op de lijst Martin Bril. Ultrarechts? Geen probleem! Ik zou al kwijlend boven het stemformulier het vakje achter Matthijs' naam rood kleuren.

Ik ben werkelijk als een blok voor ze gevallen, gister, bij de opnames van De Wereld Draait Door. Eerst passeerde ik Matthijs zijn achterkant. En alleen al die achterkant was imposant. Zwarte broek, donkerpaars ribjasje om een lang en slank lijf met wilde haren. In de gang liep Martin Bril voorbij. Robuust, ongeschoren en doorleefd gezicht, strak voor zich uit kijkend, stoer. Ik werd er blij van. Daarna weer een aantal keer Matthijs. Zittend. Lopend. Staand. Pratend. Nooit geweten dat hij zo een charisma bezat.

Wat hem nog leuker maakt, is dat hij zelf vol enthousiasme aan het publiek vertelt hoe de opnames van DWDD verlopen. Eerst neemt hij de aankondiging voor de uitzending van de volgende dag op (de promo), daarna mogen vrijwilligers uit het publiek het proberen. Wie het beter kan, wordt uitgezonden. Dat lukt natuurlijk niemand. Een goede sfeermaker is het wel. Als er nog een aantal minuten over is, zet Matthijs de nieuwe cd van tafelheer Ali B. op, die daarop een minuutje gaat playbacken. Maar geef Ali B. een vinger, en hij neemt meteen de hele hand. Dus binnen die minuut staat hij op tafel te dansen, te zingen en jut het publiek op. Matthijs neemt niet de moeite om Ali's show te onderbreken voor het inspreken van de promo van de uitzending van vanavond. In plaats daarvan wordt Ali B. uitgezonden. Nog nooit eerder vertoond in de geschiedenis van DWDD.

Tijdens de uitzending vertelt Martin Bril over de verkiezingen, er zit een Blue Man zonder blauw hoofd en Lange Frans en Ali B. vertellen over hun rapavontuur met Frans B(auer). Om 20.00 uur is de uitzending voorbij, DWDD moet weer 'es wijken voor voetbal.

Na de uitzending wordt Matthijs aangeklampt door jonge meisjes van de school voor de journalistiek en allerlei ander grut voor foto's en handtekeningen. Hij is populair, dat blijkt. Hij lijkt het nog leuk te vinden ook. Ik kan het me niet voorstellen: vijf dagen per week aangeklampt worden door giechelende meisjes. Oké, er zijn ergere dingen te bedenken.

Al leunend tegen een tafel kijk ik mijn ogen uit. Mijn lief neemt foto's met zijn mobiel. Stiekem, want opvallen willen we niet. Dat willen er al zoveel. In beeld waren we ook niet. Er stond een camera voor onze neus. Dus u hoeft ons niet te zoeken hoor.

20-11-2006

Onschuldig doch verslavend:

Ik heb iets heel onschuldigs doch verslavends gevonden: Imdb.com. Imdb bestaat al jaren, ik ken het al jaren, maar ik had me nooit verdiept in de extra functies van de site. Tot vriend Wasbeer kwam langswaaien, afgelopen vrijdagavond. "Ik heb 1500 films in mijn lijst staan op imdb," vertelde hij tussen neus en lippen door. 1500? As in VijfTienHonderd? Ik geloof dat dat veel is. 1500 Films gezien hebben. Maar ik dacht meteen dat ik ook wel in de buurt van de 1500 kon komen. Ik had tenslotte mijn gehele luierende puberleven voor de televisie doorgebracht. Dus registreerde ik mij en begon enthousiast aan mijn eigen lijst.

Eerst alle Filmpjus-lijsten die ik op deze site had geplaatst verwerken (5 x 12 films). Toen nog alle in mijn hoofd opploppende films. Met als gevolg een lijst van ruim 200 films (en televisieseries). Ik ben er nog lang niet hoor! Al is het wel een groot gat met 1500. Ik moet nog toevoegen: 2 x filmfestival Leeuwarden, oude musicalfilms (Fred Astaire enzo) en komedies met Danny Kaye, Louis de Funès en de onvergetelijke Herbie. Wat niet onvergetelijk is, zijn filmtitels. Ik weet dat ik veel films heb gezien met eerder genoemde hoofdrolspelers, maar achter hun naam staat een enorme filmlijst (van Louis de Funès zelfs over de 100), zodat ik niet meer weet wélke films ik heb gezien. Hád ik het maar ergens genoteerd. Dat wordt trailers bekijken (voor zover ze er zijn) en scènes of foto's herkennen (of niet).

Ondanks die kleine frustratie, is het erg verslavend. De ene filmacteur- of titel doet me weer denken aan een andere filmacteur- of titel en zo baan ik mij een weg door Imdb. Urenlang surf ik van de ene link naar de andere. Mocht u nieuwsgierig zijn: mijn filmlijst staat online. Leuk voor later. Voor mij vooral. En voor nu: een verslavende inhaalslag.

17-11-2006

EFT (3):

De dagen na de workshop schrijf ik voor mezelf op waar ik aan wil werken en ga aan de slag. Maar de nervositeit blijft terugkomen, net als de opwinding. Omdat ik voor het slapen gaan EFT toepas, ben ik ondanks mijn moeheid hyper vanwege mijn enthousiasme. Plus dat ik in bed ga analyseren of het helpt en of het angstige gevoel misschien niet stiekem terugkomt. Gevolg: een flink aantal uur wakker, zo niet de hele nacht. Zó makkelijk is deze therapie nu ook weer niet.

Als ik genoeg van de nervositeit heb pas ik EFT toe op dat nerveuze gevoel. Iets waarvan ik meteen kan controleren of het werkt. En, werkt het? Ja. De volgende keer als ik EFT toepas, is het nerveuze gevoel verdwenen. Wat ik wél lastig vind, is me concentreren op de negatieve herinnering. En me daar op blijven concenteren. Ik zie en hoor zoveel om me heen. Lichtjes van de overburen, de wasmachine van de buren, mijn lief die beneden in de keuken rommelt. En als ik te moe ben, lukt het voor geen meter en krijgt dat kriegelige gevoel in mijn buik de overhand.

Ondanks mijn moeite om me te concentreren, geeft EFT een soort van bevrijdend gevoel. Ik omschrijf het effect als 'helder worden'. Het opent iets. Niet letterlijk deuren, al is dat natuurlijk wel zo. Maar bovenal word ik er rustig van. Alsof ik aan het mediteren ben.

Soms vind het ik het allemaal veel gedoe. Zeker in combinatie met de andere dingen die ik dagelijks wil doen: sporten (steppen of zwemmen) en zangoefeningen. Toch merk ik dat wanneer ik tijd neem voor het één, ik automatisch ook de rust vind om tijd te nemen voor het ander. Maar als ik na een werkdag ook nog 's avonds weg ben, kom ik er simpelweg niet aan toe. Geeft niks, sociaal doen is natuurlijk ook belangrijk (en leuk!).

Toch twijfel ik of mindfulness niet geschikter voor mij is. Dan leer je afstand nemen van je angsten en piekergedachten. Ook niet verkeerd, lijkt me. In ieder geval staat één ding vast: ik wil mijn problemen aanpakken. Of EFT dé manier is, daar ben ik nog niet over uit. Ik ga het een aantal maanden proberen, want ik weet ook wel dat tweede naam Ongeduld is. En als het nou helemaal niets opleverde, maar dat is zeker niet het geval. Al zal de echte vuurdoop pas in december plaatsvinden, als ik weer de snelweg opga.

<reclame>De volgende EFT-workshop vindt plaats op 12 december. Aanmelden kan via deze site.</reclame>

12-11-2006

EFT (2):

We stellen onszelf niet voor. Jammer, want ik had het verhaaltje waarom ik hier zit al tig keer in mijn hoofd afgedraaid en graag willen vertellen. Bovendien was ik nieuwsgierig naar hoe de anderen van deze workshop weten en waarom ze hier zitten.

Rogier introduceert zichzelf wel en vertelt meteen wat voor effect EFT kan hebben op iemand door te refereren aan gevallen waar EFT is gebruikt. De verhalen zijn indrukwekkend, en dat is tegelijkertijd eng (hè get, weer een angst erbij ;-) want zelf wil ik, en de rest naar ik aanneem ook, heel graag het effect van EFT meemaken.

EFT kan toegepast worden op verschillende angsten en andere problemen, zoals stress en lichte verslavingen. Maar het advies is wel om een arts of psycholoog psychiater te blijven zien. Rogier leert ons het basisrecept waarmee we zelf aan de slag kunnen. En dat is meteen het grote voordeel van deze therapie: je hoeft geen psycholoog te bezoeken om EFT toe te passen. Omdat het basisrecept niet ingewikkeld is, ís het ook makkelijk om het elke dag te doen. En elke dag Ee-Ef-Teën heeft effect. En dan hoop je maar dat het ook effect op jou heeft.

Er wordt een vrijwilliger gevraagd. Hoewel ik heel graag van mijn angst af wil sta ik niet te springen om te beginnen. Gelukkig is iemand anders bereid. Waar het om gaat? Een snoepverslaving. Werkt de EFT? Ja. Het is verbazing- en lachwekkend: 3 x zegt de vrijwilliger een zin betreffende de angst, klopt op bepaalde punten van het lichaam (uiteinden van de meridianen) en hop, na zo'n tien minuten heeft de vrijwilliger geen zin meer in snoep.

Bij de volgende vrijwilliger gaat het sneller en is binnen 5 minuten van haar angst af. Inmiddels wil ik toch ook heel graag geholpen worden en neem plaats op de stoel tegenover Rogier. Ik haal me de situatie voor de geest waarin ik op de snelweg in paniek raakte, begin te kloppen en zeg de woorden na die hij voorzegt. Kon ik voor het rondje EFT de situatie en de gevoelens van het ritje op de snelweg makkelijk voor de geest halen, ná het rondje EFT kan ik dat opeens niet. Is dat a) omdat het heeft geholpen of b) omdat ik opgewonden en nerveus ben en dat de andere gevoelens verdringt? Ik doe nog een paar rondjes EFT tot ik vind dat de intensiteit van de herinnering genoeg is gedaald en vertel dan pas over mijn nervositeit. Stom. Verkeerde volgorde. Rogier wil met EFT de nervositeit weghalen, maar ik pas omdat er nog maar weinig tijd is en ik de anderen ook aan bod wil laten komen.

Spijt.

Elke keer als ik nu EFT toepas voel ik diezelfde opgewondenheid en nervositeit. En nadien een teleurstelling: want ik wil ZO graag dat ik ontzettend bang ben dat het niet helpt. Want wat als het niet helpt? In december staan er twee ritjes te wachten waarbij ik de snelweg op moet en het laatste wat ik wil is in paniek raken.

Wat helpt is de eenvoud van deze therapie. Als het zo makkelijk is om de angst weg te halen, dan stelt die angst dus ook niet veel voor. Ik maak zelf verkeerde plaatjes in mijn hoofd en kennelijk ben ik daar heel goed in, want mijn angsten zijn zonder aanleiding ontstaan. Ik heb geen trauma waarover ik uren hoef te lullen. Gelukkig niet! Maar al die negatieve plaatjes zijn verdomd lastig. Toch ga ik na de workshop enthousiast aan de slag.

(wordt vervolgd)

10-11-2006

EFT (1):

Bij een psych is de vraag hoe het met je gaat zo beladen. Ik wil dan zeggen 'goed hoor, en met u?' Maar dat vraag je niet. Een ongeschreven wet. De hoe-gaat-het-vraag roept recalcitrante gevoelens bij me. Net als 'waar wil je vandaag aan werken?' Ik begrijp het wel. Ze kunnen ook niet ruiken waar je mee zit en waar je het over wilt hebben. Mijn zangjuf vraagt ook elke les welk liedje ik wil behandelen. Omdat ik zelf nog altijd als beste weet waar ik aan wil werken.

Tijdens zangles ben ik bereid mee te werken. Bij een psych sluit ik me af. Niet mijn ding. En dus werkt het ook niet. Niet open staan is geen progressie boeken. Maar ondertussen zit ik wel met mijn klachten waar ik heel graag vanaf wil.

Klachten? Ja. Klachten die verergeren als je er niets aan doet. Snelwegangst. Hoogtevrees. Vliegangst. Ik wil straks wel op de snelweg rijden. Met het vliegtuig naar Rome. Normaal een brug over kunnen lopen zonder dat ik bang ben. En ooit naar New York om op de bovenste verdieping van het Empire State Building te staan. Nu denk ik aan pillen tegen de vliegangst. Met de trein naar Rome. En met beide benen op de grond blijven staan en dat mooie uitzicht aan mijn neus voorbij laten gaan. Maar dat is niet wat ik wil. Ik wil vliegen zonder in paniek te raken. Ik wil van het uitzicht genieten zonder dat het zweet me uitbreekt. Ik wil over een brug lopen in plaats van rennen naar de andere zijde.

Dus moet er iets gebeuren.

Over hoe ik mijn angsten wil aanpakken heb ik lang nagedacht. De gangbare weg bewandelen, cognitieve gedragstherapie bijvoorbeeld, dat zag ik niet zitten. Dat is hard werken om iets te veranderen, en dat harde werken is lastig als je alleen maar recalcitrant zit te zijn.

In de Esta las ik over EFT. Emotional Freedom Techniques. Nog nooit van gehoord, geen idee wat het was. Maria Goos onderging het en was sceptisch. Dat sceptische sprak mij aan, ik hou niet van lyriek. Die lyriek vind je overigens wel op de Amerikaanse site over EFT. 'EFT is destined to be a top healing tool for the 21st Century.' Maar goed dat ik die zin pas ná het ondergaan van EFT heb gelezen. Je zou nog bijna iets verwachten van een therapie die niet wetenschappelijk is bewezen.

Niet wetende wat het precies inhield, want met een dosis scepsis ga ik niet uitpluizen op internet wat de therapie inhoudt, ging ik naar de workshop van Rogier Gielen. Een man die veel hartelijkheid uitstraalt waardoor iedereen zich wel op zijn gemak móet voelen. In de ruimte nog vijf andere vrouwen. En meteen vraag ik me af. Waarom zitten zij hier? Wat is hun probleem?

(wordt vervolgd)

08-11-2006

Bij de dierenarts:

Naar de dierenarts gaan is alleen maar leuk als je weet wat je huisdier mankeert en het niet ernstig is. Zoals bij Scooszi. Elk jaar is het wel weer raak. Hele vieze oogjes. En aangezien ik een strenge dierenarts heb, weet ik wat ik moet doen: langskomen, ondanks het feit dat ik elke keer dezelfde zalf meekrijg. "Mag ik niet gewoon de zalf halen?" Nee, het is beter om langs te komen.

Dit keer constateerde de dierenarts dat er iets anders aan de hand was met zijn linkeroog dat half dichtzat. "Vecht hij wel eens met andere katten?" Scooszi? Ja, die vecht veel. Met Pixel vecht hij speels en door de andere katten wordt hij zo nu en dan gepakt. De dierenarts liet zien waarom hij de vraag stelde: onder het ooglid van Scooszi is een wondje te zien. Een uithaal had hem in het oog geraakt. Ai.

Scooszi kreeg een zalfje en een afspraak voor controle. Met daarbij een afspraak voor inenting, want voor een kat die twee keer niesziekte heeft gehad is dat aan te raden. Ik zei het al. Ik heb een strenge dierenarts. En hij een goed luisterende klant. Meestal dan.

Scooszi

07-11-2006

Het was een leuke week:

Ik had een ontzettend leuke week. U ook? Ik was bij Palazzo, Rembrandt de Musical, Evanescence (klik voor mijn recensie op de link in de linkerkolom) en had eters over de vloer. Tussendoor was er werk. En een bijzondere avond waar ik u later over vertel. En had u de review van Kapitein Hork over o.a. mijn log al gelezen? Het is een lap tekst, maar wel heel grappig (al vinden sommigen van niet).

01-11-2006

Zwarte pixels:

Pixel

2003

2004

2005

2006

2007

2008