31-10-2007

Proeftijd:

Op de laatste dag van mijn proeftijd ben ik geveld door de griep.

Oh oh.

29-10-2007

Razor:

In eerste instantie wilde ik niet eens beginnen aan 'Need for Speed Most Wanted', een racespel voor de Playstation. Kan ik toch niet, dacht ik. Maar toen ging ik een beetje oefenen, en toen was het best wel leuk, en toen ben ik toch maar een 'carrière' gestart, en toen versloeg ik zomaar racer nummer 15 op de lijst, en toen ook nog nummer veertien, dertien, twaalf, elf, tien, negen, acht, zeven. En toen ging het even niet want de politie zat me op mijn hielen en ik kon ze niet afschudden. Maar uiteindelijk versloeg ik ook de politie, en nummer zes, vijf, vier, drie en twee.

Om nummer één gaat het spel. Het heeft een paar maanden geduurd, en heel wat speeluren, maar nu mag ik als toetje de koning van het racen uitdagen. Razor heet 'ie. Vijf races, een politieachtervolging en dan naar een bepaalde plek rijden. Ik wacht nog even op een vrije dag om daar aan te beginnen. Maar trots ben ik dat ik zover gekomen ben!

Overigens is hier een wijze levensles uit te trekken. Niet déze levensles: "Besteedt eens minder tijd aan een spelletje en meer aan andere nuttige dingen." Nee, het gaat om het volgende. Eerst denk je: "Ik kan het niet!" Vervolgens begin je toch maar en merk je dat het best gaat en je er steeds beter in wordt. Dát besef is leerzaam!

28-10-2007

Antoine:

Antoine was in de 'nee'-fase. En in de 'kijken-hoever-ik-bij-mijn-moeder-kan-gaan'-fase. In de Etos liep hij constant weg. "Moet ik je hand vasthouden?" "NEE!" "Loop je dan gewoon achter me aan?" "Houd je dan mijn hand niet vast?"
Moeder pakte met moeite de spullen die ze nodig had en ging naar de kassa. Het duurde niet lang voor Antoine het rek met snoepjes had gevonden. Hij bekeek de verpakking van een zakje Fishermans Friend en wilde het in het boodschappenmandje leggen. Zijn moeder pakte het af en legde het terug.
Toen ze haar boodschappen afrekende, had hij pepermunt gevonden. Dat kende hij. Dat was lekker! Hij had nu wel zin in een pepermuntje. Dus probeerde hij de verpakking los te peuteren. "ANTOINE!" schreeuwde zijn moeder, pakte het af en legde het terug. Antoine keek geïrriteerd naar zijn moeder. Zo makkelijk ging dat niet. Dus pakte hij nog een keer een rolletje pepermunt en begon er weer aan te peuteren. Nog geïrriteerder dan zonet, maar zichzelf wel in de hand houdend, pakte zijn moeder het af en legde het terug en zette het jongetje naast zich neer.

De rol pepermunt viel op de grond. Een meneer pakte het op en legde het terug.

Antoine liet de rol voor wat het was. Maar er moesten meer manieren zijn om moeder op de kast te jagen. Hij rende weg en verdween achter de toonbank. Zijn moeder zuchtte, rende achter hem aan en haalde hem terug. De rij achter haar grinnikte. De rij grinnikte iets harder toen het jongetje nóg een keer achter de toonbank verdween. Moeder had haar boodschappen afgerekend en gooide Antoine over haar schouder die het op een blèren zette.

Buiten kreeg Antoine een standje.

Ik denk dat dat standje niet veel uithaalde.

Ik denk ook dat het soms verschrikkelijk moet zijn om kinderen te hebben.

26-10-2007

Herman Finkers:

De laatste keer dat ik een voorstelling zag van Herman Finkers, was in 1999. ‘Kalm aan en rap een beetje’ had de cabaretier zijn voorstelling genoemd. Een gedeelte van de titel, ‘kalm aan’, werd werkelijkheid toen hij in 2000 te horen kreeg dat hij aan een milde vorm van leukemie leed. De succesvolle cabaretier trok zich terug uit het theater, maar begon vijf jaar later met het schrijven van zijn tiende voorstelling.

Op 2 september, tijdens de eerste officiële try-out van zijn nieuwe voorstelling met de treffende titel 'Na de pauze', zat ik in de zaal. Een beetje verontrust, want op het podium een man die zeven jaar geleden een levensverwachting van vijftien jaar kreeg. Daarvan was de helft verstreken. Hoe ga je daar mee om?

Hoewel ik de voorstelling niet bijzonder leuk vond, had ik veel respect voor de cabaretier. Ik schreef een recensie, maar deze mocht niet meteen geplaatst worden omdat de première nog niet had plaatsgevonden. Inmiddels heeft Cultuurpodium groen licht gekregen en staat mijn recensie online.

Herman Finkers is er weer. Maar voor hoelang?

25-10-2007

Kruik:

Polswarmers. Wel eens van gehoord? Ik bestelde ze via H&M, paars met zwart gestreept. Handig voor als het nog niet zo koud is maar de wind vat krijgt op de polsen. Hm. Dat klinkt overbodig want je kan toch ook gewoon een vest aantrekken? Kan. Maar ik doe sinds deze winter aan polswarmers. Hartstikkene kek!

Ik kocht er ook een stel wanten bij. Echte wanten, zoals ik die vroeger had. Niet van die vingerhandschoenen waarmee ik me door de Amsterdamse winters had geslagen. Dat is ook goed hoor tegen de kou. Maar tegen écht snijdende kou neme men wanten. Zwart, stoer en flink gevoerd.

Nu wil ik nog een kruik. Ik heb er één. Maar toen ik gisteravond laat thuiskwam en mijn bed instapte lag ik te rillen van de kou. Warm kreeg ik het niet. Ik kroop onder de dekens, de katten tegen me aan. Het hielp niet. En ik had nog wel speciaal voor de winter een vierseizoenen donzen dekbed gekocht, extra groot, dat zwaar op me rustte.
Toen ik tegen mijn zin toch het bed uitstapte omdat ik iets kwijt moest, trok ik een t-shirt aan, een makkelijke broek en daarover een longshirt (heet dat zo?). Met warme sokken aan mijn voeten vulde ik een kruik met heet water en probeerde het weer. Heel langzaam kreeg mijn lichaam het een beetje warm.

Ik vroeg me af hoe ik dat vroeger toch altijd deed. Op de koude boerderij. Ik kan me maar weinig herinneren van toen ik heel klein was, behalve een kruik die een uur voor bedtijd in bed werd gelegd en een enorme stapel dekens die net als het dekbed van nu zwaar op me rustte.
In de puberteit had ik een kacheltje op mijn koude kamer waar 's ochtends het ijs regelmatig op de ramen stond. Dat kacheltje deed ik aan voor ik mijn bed uitstapte en bleef aan tot ik me had gedoucht en aangekleed. Pas toen ik het ouderlijk nest had verlaten had mijn bed een electrische deken.

Dat is iets waar ik het warm van krijg.

Maar nu wil ik geen electrische deken. Slecht voor het milieu en vast ook slecht voor de energierekening. Nee, ik wil het gewoon warm kunnen krijgen van een donzen dekbed, een kruik en kleren. En omdat die kruik zo lekker was en ik het daardoor écht warm kreeg, wil ik er nog één. Dan gaat het opwarmingsproces vast wat sneller.

24-10-2007

Groenteboer:

Op de weg naar werk, of de weg naar huis, hoe je het maar bekijkt, zit een groenteboer. Het fruit ligt werkelijk waar te glimmen in de schappen. De mannen achter de toonbank zijn al wat ouder. Ze maken praatjes met de klanten en iedereen lacht. Ze toveren bij mij een glimlach op het gezicht met hun abrikozensap. Kent u dat, abrikozensap? Ik was nog nooit verder gekomen dan verse sinaasappel-. grapefuit-, kiwi-, bananen- of aardbeiensap. Maar de wereld heeft ons ook abrikozensap gegeven en daar dank ik de groenteboer op mijn blote knietjes voor.

Wat een bezoek aan de groenteboer nog fijner maakt, is dat het er niet zo druk is als in de supermarkt, niemand chagrijnig is en de producten verser dan vers én goedkoper zijn. Inclusief de kant-en-klaar-maaltijden. De supermarkt plakt dan wel een stickertje op de magnetronmaaltijden dat het vers is, maar zo proeft het nooit. Nee, dan de maaltijden van de groenteboer. Dat is pas vers! De groenteboer verkoopt zelfs toetjes. Alles voor een verantwoorde lekkere avondmaaltijd. Afgezien van het toetje dan.

Ik heb de groenteboer herontdekt. Ik woonde er namelijk in een ver verleden naast, en viel er bijna dagelijks binnen. Nu ik er dagelijks langs fiets, proef ik de abrikozensap van afstand. Straks maar weer even langsfietsen.

23-10-2007

Artful Blogging:

Ik ben er een beetje laat mee om het hier te melden, want het stond 1 oktober al online, maar voor About:blank heb ik een recensie geschreven over het prachtige magazine 'Artful Blogging'. De maand is bijna voorbij, maar ik wilde u er toch nog even op wijzen. Klikkerdeklik!

22-10-2007

Overlijdensadvertentie:

Waarom gaan de verkeerde mensen dood?
Waarom blijven er zoveel zeikerds leven?
Waarom gaan de verkeerde mensen dood?
Waarom zit Hij zich steevast te vergissen?

Het was de meest bizarre overlijdensadvertentie die ik ooit had gelezen. Wie oordeelt wie er zeikt of niet? En wie heeft het recht te zeggen dat andere mensen eerder dood moeten gaan dan hun eigen naaste? Verontwaardigd was ik! Tot ik er achter kwam dat het een tekst van Youp van 't Hek is:

WAAROM...

'Waarom gaan de verkeerde mensen dood
Waarom blijven er zoveel zeikerds leven
In mijn omgeving weet ik er meer dan zeven
Ach ik ken er zo een hele sloot
Van die types, enkel bezig met hun werk
Ze hebbben maar 1 doel, dat is de poen
Ze willen een gigantisch saldo op hun zerk
En gaan door, door tot het miljoen

Waarom gaan de verkeerde mensen dood
Ik heb al veel te veel vrienden zien sterven
En inderdaad, daar viel geen spie te erven
Maar hun vriendschap was zo ontzettend groot
Lachen om die mop in het cafe
Of samen naar het Ajax-stadion
Gewoon een pilsje met z'n twee
Stinkend rijk met negen stralen zon

Waarom gaan de verkeerde mensen dood
Juist jij, Suzanne, met wie ik zo moest praten
En bij praten hebben wij het niet gelaten
Wij maakten van de vreugd steeds hoge nood
We moesten regelmatig deserteren
Parijs: een smal en hoog hotel
Maar nu ben je er niet meer en
Ik roep iets te hard: "ik red me wel"

Waarom gaan de verkeerde mensen dood
Waarom zit God zich steevast te vergissen
Hij haalt steeds degenen, die ik niet kan missen
En dat aantal is inmiddels veel te groot

Maar ja, ik moet ook niet overdrijven
Het maakt me ook een stukje minder bang
Als de zeikerds wat langer mogen blijven
Leef ik tenminste zelf lekker lang'

Toen vond ik de tekst van de overlijdensadvertentie iets minder bizar...

20-10-2007

Amsterdam-Leeuwarden-Amsterdam:

In een vierzits zit een moeder met vier kinderen. Een baby, een ravottend meisje en jongetje van rond de vier en een verstandig ogende en naar zijn moeder luisterende jongen van een jaar of acht. De moeder probeert haar vierjarigen in het oog te houden. Niet actief genoeg, de conducteur wijst ze op het gevaar van die loslopende kinderen. "Straks glippen ze uit de trein."
Wanneer de trein in Leeuwarden stopt, holt de mannelijke vierjarige helft naar de openslaande deur. Ik hobbel achter hem aan, moeder is druk bezig met haar andere kinderen. Tot ze merkt dat haar kind de benen heeft genomen. "Max, waar is Max, MAX!" schreeuwt ze.
Max staat bij de treindeur en wil uitstappen. Ik hou hem net zo lang tegen tot zijn verstandige oudere broer hem komt halen.

Vier kinderen. Eén moeder.

De conducteur vraagt naar het kaartje van een vader en zijn tienjarige zoon. "Ik heb jullie vandaag al eerder gezien toch? De andere kant op?" Dat klopt. Zoonlief houdt van treinen en zodoende rijden ze vandaag van hot naar her met de trein, zonder doel. "En heb je al eens voorin de trein gezeten bij de machinist?" De jongen knikt ja, maar slaat het aanbod van de conducteur niet af om vlak voor Zwolle de machinist op te zoeken.
Na de overstap in Amersfoort zitten ze in een tweezits voor me. Vader leest de krant, vertelt af en toe iets over de omgeving. De zoon kijkt zijn ogen uit, ook al moet hij dit uitzicht vaker hebben gehad. Wanneer ik uitstap, rijden zij door naar Schiphol. Thuis zijn ze nog lang niet, begrijp ik uit hun gesprek met de conductrice.

Eén kind. Eén vader.

16-10-2007

Kruidvat:

Heeft iemand nog een treinkaartje kunnen scoren bij het Kruidvat voor 10 luttele euro's?

Al dat ik kreeg te horen was uitverkocht, uitverkocht, uitverkocht.

15-10-2007

Cultuur:

Negen jaar lang werkte ik in de culturele sector. Er werd van me verwacht dat ik theatervoorstellingen en concerten bezocht, dus deed ik dat. Alle theaters in Amsterdams probeerde ik uit. En hoewel ik niet van het toneel was, zat ik gewoon bij toneel. Later verschoof die verhouding en bevond ik mij vaker bij concerten, maar dat kreeg ik in een functioneringsgesprek weer te horen, dus probeerde ik weer wat vaker naar toneel te gaan.

Inmiddels ben ik een ontzettend verwende theaterganger. Kan ik sommige dingen niet meer zien omdat ik het te vaak heb gezien. Zo ging ik gister morrend naar De Vliegende Panters. "Heb ik al een paar keer gezien," zei ik tegen mijn gezelschap. Ik wist wat ik kon verwachten. Maar hoe fijn is het als ze me ook dan nog weten in te pakken. En ik schuddebuikend op mijn stoel zit. En nog een piemel te zien krijg ook. :)

Het was de tweede keer dat ik zelf mijn kaartje betaalde. De eerste keer was bij David Sylvian, eerder deze maand in de Rai. Maar dat gaf niet. David is mijn held. Dan mag het.

Aan de ene kant valt er een last van me af. Constant werd ik geprikkeld door van alles en nog wat dat op de planken stond. Móest ik gaan. Nu hóef ik niet meer. Aan de andere kant besef ik me nu pas hoe duur naar het theater gaan is: 45 euro David Sylvian, 30 euro De Vliegende Panters. Dan is het toch even balen dat ik niet meer kan declareren.

Soms pik ik nog een graantje mee van mijn oude werk. Zo stond ik afgelopen donderdag bij de VIP-opening van de tentoonstelling over Andy Warhol in het Stedelijk Museum. Met Lou Reed die alleen wat wilde zeggen als alle 700 aanwezigen muisstil waren. Gelukkig waren ze dat, al was hij niet heel aardig voor het publiek door superkorte antwoorden op hun vragen te geven. Dat krijg je met een superster die niet van interviews houdt. Even later toen ik de werkelijk prachtige tentoonstelling van Andy Warhol bekeek, vlogen de camera's en BN'ers me om de oren, met als toppunt Lou Reed op een metertje afstand.

Tja, mijn oude werk had voordelen!

14-10-2007

De perfecte zondag:

Als we het toch over spinnen hebben: Mike's web is een weblog over film, media, strips en dagelijkse dingen. Vanaf nu verschijnt elke zondag een stukje met het thema 'de perfecte zondag', geschreven door gastloggers. Aan mij de eer om de spits af te bijten!

'Zonnestralen vallen op mijn gezicht. Warm is het niet buiten, maar de zon maakt het aangenaam. Op het moment dat ik me omdraai, verandert mijn lief ook van ligzijde. Onze hoofden draaien naar elkaar toe, de ogen slaperig geopend om te kijken of de ander al wakker is. Om dan weer verder te slapen.'

Klikt en leest verder!

13-10-2007

Spin:

07-10-2007

Energie:

Toen ik stageliep bij een tv-zender, werd daar een meisje aangenomen voor een full-time functie. Ik sprak haar een paar weken na haar aanstelling. Ze vertelde me dat ze zo moe was, en daar ontzettend aan moest wennen. Even geen sociaal leven, 's avonds ging het licht vroeg uit in haar slaapkamer. "Het duurt ongeveer drie maanden voor je bent gewend en je weer energie krijgt voor dingen naast je werk," zei ze. Ik ben die zin nooit vergeten.

Moe zijn is inherent aan het beginnen aan een nieuwe baan. Al die indrukken, al die nieuwe werkzaamheden, het vergt wel wat. Ik merk dat ik mijn werkervaring meeneem en waar kan toepas, maar dat neemt niet weg dat ik nog veel moet leren.
's Avonds val ik als een blok in slaap, afspraken maak ik niet of amper. Op vrije dagen mag er heus wel iets gebeuren, maar niet te veel. Ik had daarom weinig afspraken gepland, en ik kan u vertellen: daar ben ik blij om. Want moe, dat ben ik.

Balen doe ik wel, ik ben iemand die altijd door wil gaan met het leven zoals het ging. Die vrienden niet wil laten zitten maar gewoon met ze wil afspreken. Maar soms lukt dat niet, al duurt de periode dit keer wel erg lang vanwege de reorganisatie in combinatie met de nieuwe baan. Tegenwoordig leg ik het vrienden ook uit wanneer ik ze spreek. Dat ze het niet persoonlijk moeten opvatten, maar dat er simpelweg niet voldoende energie is.

Drie maanden duurt nog lang. Ik neem aan dat er een stijgende lijn is. Tot die tijd moet de omgeving nog even wachten op een energieke Aukje.

03-10-2007

Eén:

Het afscheidsetentje is gezellig, maar omdat het de avond voor mijn eerste werkdag is ben ik toch niet helemaal relaxt. Om 11 uur 's avonds ga ik er vandoor, zodat ik toch nog een beetje op tijd in bed lig. Ik slaap goed. De volgende ochtend op de fiets naar mijn nieuwe werk is het even wennen aan de drukte onderweg. Een andere drukte dan ik gewend was.

De eerste werkdag gaat prima. Er is niemand om me in te werken, want degene tegenover mij is pas een maand geleden begonnen. Degene die alles weet werkt maar één middag, en dat is deze keer vrijdag. Met hulp van een handleiding kan ik toch nog wat doen, en leg alle vragen op een stapel.

De sfeer is prettig op het werk. Ik mis mijn oude werk niet, nou ja, misschien alleen het idee dat ik daar lekker kon werken. Maar dat vooruitzicht is er nu ook wel. Alleen gaat dat even duren. De vraagtekens die ik vooraf had gezet bij mijn nieuwe werk zijn inmiddels als sneeuw voor de zon verdwenen.

Het voelt goed dat ik hier zit.