29-09-2005

Jij je zin!

Het was eigenlijk vanaf begin af aan duidelijk dat je niet op mij zat te wachten. Niet voor niets zat je met je rug naar me toe, je ogen rustend op de deur. Toch waagde ik de sprong. Stapte ik op je af. Ik stond het mezelf niet toe bang te zijn voor jou, of voor wat er zou kunnen gebeuren.

Je zag er mooi uit. Je donkere haar glansde, je atletische bouw was duidelijk zichtbaar. Er straalde een zekere rust van je af. Je kunt je misschien dan ook wel voorstellen hoe verrast ik was toen je je plotseling omdraaide en tegen me begon te schreeuwen. Beduusd en overrompeld als ik was vergat ik mijn angst en probeerde toenadering te zoeken door je vriendelijk in de ogen te kijken en te glimlachen. Maar het kalmeerde je niet. Je bleef maar schreeuwen en schreeuwen.

Oké oké, dacht ik, en deinsde achteruit. Jij je zin. Je kon het schijnbaar niet aan mij te zien. Ik koos een andere weg, slalomde tussen de fietsen op standers door en zag de mensen om ons heen lachen. Ik lachte breeduit terug en haalde mijn schouders op. Tja, ik had het geprobeerd, zonder echt bang te zijn, en nóg moest ik een omweg maken. Want zelfs al zat die Rottweiler aan de boom vastgeketend, hij kon mensen nog makkelijk schrik aanjagen. Mij in ieder geval wel.

28-09-2005

Klaas komt vaak:

De cabaretier Klaas van der Eerden is een meester in het neerzetten van typetjes. Een neger, Marokkaan, boerelul, plattelandsbewoner en de foute oom van een vriendin passeren in zijn shows de revue. Zo ook in zijn nieuwste show, Schaap, waar ik gister was. De neger is mijn favoriet. "Hé man, gaan we gaan man," riep hij nog in zijn eerste show 'Extreem'. In 'Schaap' was hij bij Footlocker, waar hij prachtig neerzette hoe hij geholpen werd door een ongeïnteresseerde verkoper. Een neger.

Het hele theater lag dubbel van het lachen. En niet alleen bij de neger, maar ook bij de andere (ook Nederlandse) typetjes. Toen ik na afloop met vriend A. naar huis liep, deed ik het negertypetje nog even na met een vet Surinaams accent. "Sst," zei A. Oh ja. Op straat kan het niet.

Op straat hebben mensen een korte lont, in het theater niet. Dan mag, nee moet er om typetjes gelachen worden. Gelukkig maar. Op straat daarentegen is het een belediging om iemand na te doen. Waar zit het verschil? Kiezen mensen in het theater ervoor om getrakteerd te worden op typetjes en accepteren ze het daarom? Ik durf te wedden dat diezelfde mensen op straat zulk gedrag niet accepteren. Waar zit die grens? En blijft die grens gehandhaafd?

27-09-2005

Verschuiling:

Op het moment dat ik onzichtbaar wil zijn, ver weg wil zijn van de plek waar ik me bevind, vinden hun klanken me. Omarmen, strelen, voeren mij mee. Even niet hier zijn. Even door het gat van de gitaar kruipen en blijven zitten tot ik me weer wil vertonen. Even me verschuilen achter de vingers die de snaren liefkozen en jazzy klanken de wijde wereld in sturen.

Het zijn de jongens met de gitaren. Op het plein proberen zij de aandacht van de voorbijgangers te trekken. Sommigen staan stil, luisteren aandachtig, anderen lopen gehaast voorbij. Ik luister in het voorbijgaan. Hun klanken zijn fijn. Warm. Sfeervol. Als zij spelen, vertraag ik mijn pas.

Ik leun achterover, sluit mijn ogen. Neem de klanken in me op. Onzichtbaar ben ik niet. Al leek ik het voor dat ene moment wel te zijn.

26-09-2005

Rauw siert de herfst:

Opvallend is de hoeveelheid vitamines die ik deze dagen naar binnen stouw. Kiwi, verse sinaasappelsap, appel, tropische fruitsalade, verse spinaziesalade en veel water en thee. Nu eet en drink ik heus wel voldoende vitamines als ik niet ziek ben, maar de behoefte aan meer groeit explosief als ik ziek(ig) ben. Liters water verdwijnen in mijn lichaam. Het verzacht de pijn.

Hoe standaard om de herfst te beginnen met een rauwe keel.

23-09-2005

Uit eten:

Het toeval wil dat ik gister én vandaag buiten de deur at. Ik eet bijna nooit buiten de deur. Uit financieel oogpunt, maar ook omdat de hoofdgerechten me negen van de tien keer gestolen kunnen worden en ik daarom net zo lief bij de Febo een patatje eet.

Gister at ik samen met een aantal collega's bij Frenzi. Een gezellig intiem restaurant aan het water. Zoals ik verwachtte was het hoofdgerecht 'wel aardig'. Ik heb niet zo veel met ingewikkelde hoofdgerechten. Libanese citroenkip, spaghetti vongole met manzanilla sherry, het zal me een worst wezen. Met ingewikkelde toetjes heb ik wel veel, maar dat is een ander verhaal. Overigens had Frenzi een verrukkelijk ingewikkeld toetje.

Vandaag at ik met vrienden bij Kam Yin in de Warmoesstraat. Een 'Surinees' die voor weinig geld veel en lekker eten op tafel zet. Bij grote drukte is het één groot kippenhok van kakelende bezoekers, maar dat is iets wat je voor lief neemt. Want na het eten drink je gewoon een biertje verderop op een terras aan het water. Toch jammer voor J. dat een schijtgrage duif roet poep in het eten bier en op zijn hoofd gooide zodat we alsnog moesten verkassen.

*proest*

21-09-2005

Sessieën en comboën:

Ik had op deze vrije dag ook naar Durgerdam kunnen fietsen, of op het Museumplein bij de vijver kunnen gaan zitten. Maar in plaats daarvan fiets ik naar een afspraak aan de andere zijde van de stad. Een afspraak die al maanden staat, en het is goed om te gaan, al was het alleen maar omdat ik er een klein beetje tegenop zie.

Maar eens moet de eerste keer weer zijn. Zangles. Sinds mijn laatste optreden in juli had ik niet meer gezongen. Ik was het goed zat. En op dit moment ben ik met heel andere dingen bezig. Zo gaat dat. Maar ik kon wel merken dat het weer kriebelde. Gelukkig maar. Soms ben ik wel eens bang dat die kriebels verdwijnen.

Laten we maar rustig beginnen, zei ik. Maar daar was geen reden toe. Want het lukte me tot mijn eigen verbazing om flink wat geluid te produceren. Nog even en ik ga weer sessieën, comboën en thuis oefenen.

Mijn zangseizoen is weer begonnen. Fijn!

20-09-2005

Tweedehands:

Ook ik koop nog cd's. Niet vaak, maar ik koop ze wel. Ik heb het wel geprobeerd hoor, downloaden, maar ik doe er vervolgens niks mee. De liedjes blijven opgeslagen op mijn harde schijf, waar ze prinsheerlijk blijven zitten. Ik doe geen moeite om de liedjes te branden, een cdhoesje te maken en ze in mijn cdkast te zetten. Ik doe zelfs geen moeite om de liedjes af te spelen vanaf mijn harde schijf.

Waarschijnlijk kick ik op echte cd's. Ik koop ze vaak tweedehands, want een cd van 20 euro vind ik zonde geld. Sindskort heb ik iets nieuws ontdekt. Tweedehands cd's bestellen via Amazon. Zo tikte ik de cd van Sara Lazarus (jaja, leuke naam) op de kop voor 12 euro en nog wat andere cd's die ik graag wilde hebben. En het leuke is dat ze speciaal voor mij worden overgevlogen vanuit de hele wereld! De eerste cd heb ik al binnen, nu is het wachten op de rest. En ik heb de smaak te pakken. Ik zag net dat Amazon veel cd's heeft van Lamberts, Hendricks & Ross...

17-09-2005

Het temmen van de feeks:

De meningen waren verdeeld over dit toneelstuk van Toneelgroep Amsterdam. De één vond het platvloers, de ander adembenemend mooi. Dus twijfelde ik om te gaan, want de vorige voorstellingen die ik had gezien (Theatermaker, Max Havelaar, Kortste Eeuw) waren zo tegengevallen dat ik geen zin had in nogmaals een twee en een half uur durende martelgang. Maar toch ging ik. Samen met collega M.

Als een voorstelling me niet kan boeien, is het niet fijn om naast me te zitten in een theater. M. weet dat. Dan ga ik wiebelen, op horloge's kijken en gapen en zuchten. Maar tijdens Het Temmen van de Feeks zat en was ik doodstil. Ein-de-lijk een voorstelling die van begin tot eind écht boeide.

Het decor was spannend. In een glazen kooi achter op het podium speelden zich scènes af die niet in direct contact stonden met de scènes vooraan op het podium, maar af en toe wel samensmolten.
En dan de feeks. Halina Reijn. Wat een wijf. In haar eentje kon ze het hele podim met gemak vullen. Dat deed ze dan ook, op het eind, met een passionele ontroerende monoloog waarin ze spannende stiltes liet vallen.

Wel begreep ik waarom het woord platvloers opdook in recensies. De ouderwetse Shakespeare is namelijk in een wel erg eigentijds jasje gegoten. Hoewel de oude tekst nog duidelijk herkenbaar was, werd er door het groepje brallende ballen onder invloed van veel bier ranzige vrouwonvriendelijke teksten gezongen. Iets waar collega M. en ik overigens alleen maar hard om moesten lachen. Daarbij werd het sletterige zusje van de feeks in de kooi flink... Ach, kijkt u zelf maar. Het is de moeite dubbel en dwars waard.

15-09-2005

Blikvanger:

Met haar korte witte rokje, dat elk moment omhoog dreigde te waaien door een speelse windvlaag, heupwiegde ze uitdagend door de Leidsestraat. Haar lange pas gewassen haar danste op een kort spijkerjasje, waaronder ze een roze truitje droeg. Uit lichtbruine laarzen staken slanke gebruinde benen, knokig bijna.

Jong en oud keek naar haar verschijning. Mannen, met of zonder vriendin aan hun hand. Oude vrouwen met witte gympen onder hun donkerblauwe pantalon. Pubers die hetgeen waarover zij 's nachts droomden zomaar in real life voorbij zagen lopen. Ieders ogen trokken als magneten naar haar toe. Niemand giechelde. Misschien speelde er af en toe een flauwe glimlach van ongeloof om iemands mond, maar niemand giechelde.

Een paar meter voor me klik-klakten haar hakken als was het een bezwering. En hoe meer blikken ze ving, hoe harder ik lachte. Om de vrouwen die gefrustreerd tegen hun vriend sisten dat ze er sletterig uitzag, om zo hun eigen hachje te redden. Om mannen die te verbaasd waren om te fluiten.

Ze telefoneerde, draalde voor een winkelraam en gooide haar hoofd in haar nek toen ze hardop lachte. Ik liep langszij en ving een glimp op van haar gezicht. Opvallend mooi was ze niet, maar ze straalde iets geils uit. Ik had nog uren achter haar aan kunnen lopen en kunnen genieten van de aandacht die zij kreeg, maar het was tijd om terug te keren. Al snel was ze uit zicht verdwenen. De blikvanger van Amsterdam.

13-09-2005

De verschillen:

Gerlinde en ik begonnen in 1998 allebei aan de muziekopleiding op de Djam. Zij kwam vers van de middelbare school, ik had al een hbo-opleiding achter de rug. Gerlinde had maar één doel voor ogen: het conservatorium.

Aan het eind van het Djamjaar deed zij auditie. Tot veler verbazing werd ze aangenomen. Door de jaren heen hielden we contact en bezocht ik haar voorzingavonden, waar ik haar zag groeien en groeien. Toen ik haar vorig jaar hoorde zingen op haar eindexamen moest ik bijna huilen. Want wow, wat was ze goed geworden!

Toen ik haar vorige week zondag hoorde zingen in Cristofori vloekte en huilde ik van binnen. Want nogmaals wow, wat was ze goed geworden! ECHT goed! Ze stond relaxt op het podium en overtuigde moeiteloos. De toehoorders verraste ze met de vele facetten van haar stem. Ook mijn gezelschap was erg onder de indruk. En de zangeres die voor de pauze had opgetreden was compleet vergeten. Gerlinde had haar binnen mum van tijd omver gezongen.

Als ik met Gerlinde praat over het zingen, worden de verschillen tussen ons zichtbaar. Niet alleen heeft ze een professionele opleiding succesvol afgerond, maar oefent ze ook twee uur per dag en gaat ze relaxt met haar stem om. Zo spraken we een paar dagen voor het optreden in Cristofori nog af en belandden we in een gekke bui in een rondvaartboot. Als ik zo'n belangrijk optreden zou hebben zou ik mezelf opsluiten en met niemand willen praten omdat ik bang zou zijn mijn stem te verknoeien. Gerlinde niet. Die had een dag voor het optreden nog een feestje. Goed, laat ging ze het niet maken, maar ze ging wel.

Het is prachtig om te zien hoe iemand met de juiste training kan groeien. Natuurlijk moet je over een portie talent beschikken, maar zonder hard werken en de juiste mentaliteit kom je er niet. Ik bewonder Gerlinde dan ook enorm. Want met zo'n stem en mentaliteit kun je het nog ver schoppen. Zeven jaar geleden begonnen we samen blanco aan een jazzopleiding, inmiddels kan ik bij haar in de leer.

12-09-2005

Ik ben geen klusser!

Tijdens de eerste verfstreken ben ik nog enthousiast. "Dit zou je eigenlijk elke vijf jaar moeten doen. Elke vijf jaar verhuizen of restylen." Want hoewel ik mijn eigen huisje erg knus vind, dateren de kleuren en inrichting van 1999. Niet dat ik het zat was, maar een beetje restylen levert verrassend mooie dingen op.

Op de vijfde dag glijdt de verfkwast niet meer zo gemakkelijk over de kozijnen en ben ik duizelig van moeheid en verfdampen. Enthousiast over het resultaat ben ik nog wel, maar laat deze kleuren in godsnaam tien jaar op de kozijnen zitten!

Op een borrel praat ik met een collega die ook al aan het klussen is. "Je bent een klusser, of je bent het niet," roept hij uit, "en ik ben het niet!"
"Ik ook niet!" roep ik en op deze feiten proosten we.

De afgelopen week heb ik in ieder geval boel respect gekregen voor bouwvakkers en andere handymans and girls voor wie dit werk dagelijkse kost is (of af en toe voor fun). Sjappo!

En mijn klusjob? Die is nog niet af, maar het einde is in zicht. Thank god.

10-09-2005

Klusserdeklus!

Ge·rad·braakt (bn.)
1 uitgeput

Bloed·blaar (de ~)
1 met bloed gevulde blaar, door knellen of stoten ontstaan

07-09-2005

Aqua:

Het zweet gutst van m'n lijf als ik de trappen op en afren. Een gipsplaat, nog een gipsplaat, hoeveel gipsplaten nog? Acht? Mijn spierballen zetten zich in, tillen, duwen en sjouwen de platen hoger en hoger. Even een muurtje bouwen. Met ontoereikende kennis die ons maar liefst twee en een half uur in de Praxis bezighield en een temperatuur van 27 graden kun je het woordje even wel schrappen. Maar fase 1 (kopen) en 2 (sjouwen) hebben we volbracht, het is tijd voor fase 3 (bouwen). Voor we ons daaraan wagen schuren we en verven nog wat. Een kloddertje K077 hier, een likje Aqua daar.

's Avonds val ik als een blok in slaap. Fysieke arbeid maakt rozig en moe. K077 en Aqua kleuren mijn dromen. Het resultaat is verbluffend. Niet alleen in mijn droom, maar ook in werkelijkheid.

04-09-2005

In de PS:

Een tijdje geleden maakte ik foto's van een vriendin. Ze ging afstuderen aan het conservatorium en wilde een mooie foto voor haar flyer en poster. Aan mij de eer om de foto te maken. We maakten er een zwartwitplaatje van en verspreidden de flyers wijd en breid.

Vanavond treedt ze op in Cristofori met René van Beeck in Sunday Night Jazz. De foto die we toen maakten verscheen niet alleen op de flyer en op de website van Cristofori, maar tot mijn grote verbazing ook in de PS van het Parool! En dat vind ik toch een beetje boel stoer!

En natuurlijk ga ik vanavond kijken bij het optreden van Gerlinde!

03-09-2005

De kloffie-evaluatie:

In mijn kloffie hing ik in mijn luie stoel en zapte. Ik viel midden in het programma Thuis van Talpa. Omdat ik gevraagd was om daaraan mee te doen was ik toch even nieuwsgierig naar wat voor programma dat dan was. Ze hadden het over relaties. Over de exen van je partner. Victoria Koblenko vertelde dat ze allergisch was voor alle exen van haar vriend. Talpa ging nog een stapje verder op Viva-niveau en sneed het onderwerp 'sleur in je relatie' aan.

Ze hadden een ervaringsdeskundige gevraagd erbij te komen zitten. Ze had een boek geschreven over hoe je sleur in je relatie kunt voorkomen en als je er middenin zit, wat je eraan kan doen. Eerst gingen ze de kijkers vragen stellen. Vier vragen. En aan de hand van de antwoorden kon je opmaken of je relatie in een sleur zat of niet.

1. Wat was de belangrijkste gebeurtenis van je partner vorige week?
2. Heb je hem er naar gevraagd?

Pas een dag later herinnerde ik me zijn belangrijkste gebeurtenis. Die gebeurtenis was toevallig ook mijn belangrijkste gebeurtenis en ook dat herinnerde ik me pas een dag later. Oh. Jee. Nu moest ik me vast zorgen gaan maken. Ook op de andere vragen had ik niet het goede antwoord. Help, mijn relatie zit in een sleur! Zeg Talpa, wat ge-wel-dig dat jullie dit ontdekt hebben! Ik koop vandaag nog een spannend lingeriesetje om mijn lief vanavond te verrassen. Dank dank!

Braak.

De aangeschoven ervaringsdeskundige deed er een schepje bovenop door te beginnen over het kloffie dat velen van ons dragen. Hoogst onaantrekkelijk! Samen op de bank tegen je partner aanhangen en naar de televisie kijken: fout! Neem een glas wijn, zet de televisie uit en voer een goed gesprek!

Zeg schat?
Hm?
Trek jij eens mooie kleren aan, zet de televisie uit en trek een fles wijn open, dan gaan we een goed gesprek voeren. Over de zin van het leven. Over de wereld. Over onze doelen en dromen.
Ik lust geen wijn.
Ik ook niet.
Mooi, dan hoeven we dat gesprek ook niet te voeren.
Proost!

En zachtjes vlij ik tegen mijn lief aan om in een innige omhelzing televisie te kijken. Of beter, een film. Iets waarvan de ervaringsdeskundige niet weet dat dát mij boel gelukkig maakt.

Natuurlijk zit er een kern van waarheid in de theorie van de ervaringsdeskundige. Maar hoe kortzichtig en oppervlakkig kun je een onderwerp brengen. Om aan de hand van vier antwoorden te bepalen of je relatie in een sleur zit en dan ook nog bepalen wat wel en niet goed is voor je. En wat ik het ergst vind is dat er thuis mensen zijn die écht denken: Oh jee!
En als je dan ook nog aan mijn kloffie komt, dan heb je het verbruid. Vandaar mijn vraag aan u over uw kloffie. En blij was ik toen u in grote getale antwoordde dat u een kloffie had én dat droeg in bijzijn van uw partner. Natuurlijk moet je er aantrekkelijk uit blijven zien en goede gesprekken voeren. Heus. Ik geloof dat wel. Maar alleen als ik dat wil. En niet omdat één of andere Talpatut me dat voorschrijft.

02-09-2005

Omdat ik naar Talpa keek wordt u nu bestookt met vragen:

Waar ik naar keek was om te huilen zo slecht. Maar daarover later meer. Eerst een aantal vragen:

1. Als u thuis bent, zit u dan in een kloffie op de bank of in uw gewone kleren waarmee u net bent thuisgekomen van uw werk?

2. Indien u een kloffie draagt, vindt u zichzelf dan toonbaar voor anderen?

3. Heeft u een relatie?

4. Zo ja, draagt u uw kloffie waar uw partner bij is?
Zo nee, zou u uw kloffie dragen waar uw partner bij is?

U mag de vragen ook anoniem beantwoorden. Mailen mag ook naar kloffie@aukje.net. :-)

2003

2004

2005

2006

2007

2008