30-09-2007

Nul:

Donderdag is mijn laatste doordeweekse dag. Ik stuur een mail naar mijn collega's waarin ik mijn afscheid aankondig, maar zeg dat ik niet meer persoonlijk bij iedereen langs ga om handje te schudden of zoenen te ontvangen. Dat hebben we een week eerder al gedaan. Uiteindelijk beland ik toch bij de administratie waar ik bijna een uur aan het kletsen ben en trakteer ik daarna directe collega's in het onderliggende café op wijn.

Als om zes uur een collega van een andere verdieping waar ik veel contact mee had zijn gezicht nog niet heeft laten zien, zoek ik hem op en loop zo nog een paar collega's tegen het lijf. Kletsen, lachen, zoenen.

Op zaterdag krijg ik van weer andere collega's mijn afscheidscadeau: bonbons en een zelfgemaakt receptenboekje. De meeste directe collega's hebben hun favoriete recept ingeleverd en de bundeling ontvang ik en negen andere collega's die afscheid nemen.

Op mijn aller,- allerlaatste dag, zondag, ben ik 's ochtends nog hard aan het werk. Ik ruim de kasten op, gooi papieren weg, want niet alleen ik verdwijn van deze afdeling, de collega's worden elders ondergebracht omdat de verdieping zal worden verhuurd. Hun staat de komende dagen een verhuizing te wachten. Symbolisch voor mij, aangezien negen jaar geleden ik samen met vier anderen de eerste medewerker was die op deze verdieping ging werken.

Een ex-collega, die per 1 september ontslag had genomen, komt langs. Ik laat al het werk uit mijn handen vallen en ben alleen nog aan het kletsen. Een andere collega komt eventjes langs. Haar zie ik morgen nog, bij het afscheidsetentje.

Met de ex-collega en een andere collega sluit ik het pand af, waarna ik de sleutel inlever bij weer een andere collega en ook daar afscheid van neem.

Het houdt maar niet op.

En hoewel ik niets van plan was, vind ik het heerlijk om de dag af te sluiten op het terras voor mijn 'oude' werk met mijn ex-collega. En kan ik alleen maar concluderen dat afscheid nemen eigenlijk heel gezellig is.

Morgen het laatste beetje.

25-09-2007

Drie:

Nog drie dagen. Ik pik signalen op die niet voor mij bedoeld zijn, monden worden voorbij gepraat, collega's vragen of ze even weg mogen van hun plek 'om iets te regelen'.

Ja ja.

Ik roep nog maar eens dat ik geen bloemen wil vanwege de katten in mijn huis (het prachtige bos dat ik vorige week van de directie kreeg verdween in de armen van mijn lieve ex-collega en de zonnebloemen van externen prijkten op mijn werkbureau ipv thuis) en dat ik op mijn allerlaatste dag, een weekenddag, niet wil dat collega's speciaal voor mij langskomen. Er is namelijk al genoeg geborreld en afscheid genomen, zij hebben ook uitgebreid afscheid kunnen nemen. Het houdt een keer op.

Het is raar om de dagen af te tellen. Nog drie.

Kriebels in mijn buik.

21-09-2007

Zes:

Zenuwachtig was ik, voor mijn afscheid. Het was niet alleen mijn afscheid trouwens, er waren nog tien anderen van wie we afscheid namen. De directeur hield een algemeen praatje, daarna volgde applaus. Even later kwam de directeur naar me toe met een bos bloemen en een envelop met daarin een kaartje en bonnen. En enkele zinnen waar ik blij 'dank je wel' op zei.

Het was een borrel met externen. Ik had niemand uitgenodigd, wist ik veel dat je ook oud-collega's mocht uitnodigen. Maar gelukkig hadden anderen naast échte externen (in mijn ogen externe opdrachtgevers waar we mee samenwerken) wél oud-collega's uitgenodigd. Voor sommigen voelde het daarom als een reünie. Voor mij voelde het als een warm weerzien.

Ik werd verwend en was oprecht verbaasd over de cadeau's die ik kreeg, sommige gulle gevers kende ik niet eens persoonlijk. En naarmate de avond vorderde kreeg ik steeds meer knuffels en zoenen. "Ho jongens," riep ik, "ik ben er nog anderhalve week hoor!" Toch werd ik bedolven.

Vandaag werd ik ingewerkt op mijn nieuwe werkplek. Het was nogal een rare overgang, van afscheid naar nieuwe werkplek. Of misschien wel niet, maar ik had het ene nog niet verwerkt of het andere stond al weer voor de deur. Terwijl ik morgen en overmorgen weer paraat ben op mijn oude werk. Tussendoor voerde ik nog een sollicitatiegesprek, je weet tenslotte maar nooit of het ergens anders leuker is. Maar de eerst gekozen plek bleef eerste op de lijst. Dus voerde ik vandaag gewoon een arbeidsvoorwaardengesprek, en ging ik akkoord. Per één oktober maak ik deel uit van een andere organisatie. En ik heb er ontzettend veel zin in.

Op mijn 'bijna-oude' werk volgen nog twee persoonlijke afscheidsborrels. Een drankfestijn en een etentje. Ik moet eerlijk zeggen dat ik alle borrels even zat ben, elke week is er wel gelegenheid om het café op te zoeken, elke week is er namelijk wel iemand die die dag voor het laatst is. En dat gaat vervelen. Echt!

Nog anderhalve week. Mijn hoofd zit al bij mijn nieuwe werk, maar de komende anderhalve week moet ik nog naar mijn oude. Ik tel af. Zes.

14-09-2007

Zoekmachine:

Ik miste een zoekfunctie op mijn site. Daarom gebruikte ik google als ik een stukje zocht, maar 100% resultaat had ik niet. Daarom heb ik nu een google search machine op mijn site geïnstalleerd, zodat er eindelijk alleen in mijn eigen site gezocht kan worden. Goed goed, het ziet er niet uit, maar handig is het wel! Daar staat 'ie, rechts bovenaan! Maar dat had u vast al gezien...

Update: Oké oké, jullie hebben gelijk, het is té lelijk! Daarom in mijn menu een zoeklink. Wanneer je daar op klikt komt de zoekmachine gewoon tevoorschijn!

12-09-2007

Kassel:

De man achter de bar had een Deutsch accent. En ik kon het niet laten. Ik móest hem vragen waar hij vandaan kwam. Ik hoopte dat hij Kassel zou kennen, en de Documenta. Dan konden we meningen uitwisselen. "Zeg Andreas, waar kom jij eigenlijk vandaan?" vroeg ik. "Kassel," antwoordde hij. "Niet!" riep ik. "Daar was ik vorige week nog!"
"Oh, vanwege dat rare festival?"

Ik ken best veel Deutschers in Amsterdam (veel Deutsche muzikanten komen naar Nederland om hier te studeren), maar de eerste de beste die ik vraag waar hij vandaan komt komt gewoon uit Kassel. Was ein Zufall! We deelden elkaars mening. Kassel was niet zo veel aan, behalve het park rondom Slot Willemshöhe, en de Documenta sprak ons allebei niet aan. Ik denk dat we allebei heel blij zijn dat we in Amsterdam wonen.

09-09-2007

Documenta 12:

Kassel is een stadje in Deutschland op ruim een uur rijden met de trein vanuit Frankfurt. Het is een slaperig stadje, dat in WO II is platgebombardeerd. Het is snel weer opgebouwd, en dat zie je. Het is er saai en grauw. Pluspunt is wel dat ze sommige oude gebouwen opnieuw hebben gebouwd, maar dat zie je helaas ook.

Eens in de vijf jaar trekt Kassel meer dan een half miljoen bezoekers vanwege de Documenta: één van de (en volgens sommigen dé) belangrijkste tentoonstelling op het gebied van hedendaagse kunst. Ooit opgezet in 1955 door de Kasselse schilder/professor Arnold Boode die de door de Nazi's verguisde moderne kunst weer op de kaart wilde brengen. Sinds de vijfde editie bepaalt één curator welke kunstenaars hun werk mogen exposeren. In 1982 was 'onze' Rudi Fuchs the man in charge.

Kassel

Ik had nog nooit van Kassel gehoord, laat staan van de Documenta, maar vrienden gingen en zo werden mijn lief en ik ook nieuwsgierig, terwijl we helegaar geen fan zijn van moderne kunst. We boekten de treinreis, heel makkelijk, gingen op zoek naar een hotel, iets moeilijker aangezien alles vol was. We belandden in het huis van Frau Egle, die in een prachtig appartementencomplex twee etages bezat en daardoor veel ruimte had om haar kamers onder te verhuren. Eenmaal aangekomen bleek de 'Private Room' niet zo private te zijn; er zat geen slot op de deur zodat een andere gast nietsvermoedend onze kamer kwam binnenwandelen er vanuit gaande dat het de badkamer was. Waardoor ik de volgende avond gespannen in bed lag te luisteren naar voetstappen en stemmen en niets liever dan een stoel voor de deur wilde zetten. Meteen genezen was ik van het concept 'private room'. Bij een volgende reis wordt er gewoon iets meer geld neergelegd voor een hotel.

Als kunstenaar heb je het helemaal gemaakt als je werk in Kassel hangt. Jammer alleen dat ik geen snars van die kunst begrijp. Ik zie een lijst met wat streepjes erin. Of erger: een lijst met maar één streepje. Sommige kunst vond ik wel mooi hoor, zoals de Electric Dress van veelkleurige lampen van de Japanse Atsuko. De jurk is gemaakt in de jaren '50, dus hedendaagse kunst is het dan weer niet...

Of het 'Love Songs: Multi-Story House' van Mary Kelly die in spiegels teksten heeft 'uitgehouwen' over haar herinneringen aan het feminisme in de jaren '70.

Maar al die andere kunst, poe, niet mijn ding. Het was dan ook nog een hele opgave om twee dagen in Kassel door te brengen, waar niks anders te doen is. Het was eigenlijk wachten op het moment dat de trein naar huis vertrok, en tot die tijd onszelf vermaken. Je kan natuurlijk gaan wandelen in de prachtige groene omgeving van Kassel, maar als je niet zo'n wandelaar bent, is dat ook geen aantrekkelijke optie.

Nee, het was dan ook geen succes. Maar: ik weet nu wel wát de Documenta is, waar alle beeldende kunst-geïnteresseerden elke vijf jaar naar toe gaan en dat moderne kunst helemaal niet in in de afgelopen vijf jaar gemaakt hoeft te zijn. En wat bevestigd is: ik hou niet van moderne kunst. Want het mooiste dat ik had gezien in Kassel waren schilderijen van de oude meesters (Rubens e.d.) gezien in het prachtige (herbouwde) Slot Willemshöhe...

05-09-2007

Wedje leggen:

Zoals je het voorjaar in de winter kunt proeven, hangt nu de winter in de lucht. En het is nog steeds zomer! Ik heb geloof ik nog nooit zo vroeg in het jaar gevoeld dat de winter er aan kwam. U wel?
Nu weet u dat ik elk jaar een Elfstedentocht voorspel, omdat ik dat gewoon heel graag wil. Maar aangezien ik nú de winter al voel, voorspel ik alvast maar dat de winter weer eens echt koud gaat worden. Niet met bergen sneeuw voor de deur, maar dat er in ieder geval weer op natuurijs geschaatst kan worden. Met misschien wel een Elfstedentocht.

Wedje leggen?

Ik voorspel een koude winter met een paar weken schaatsen op natuurijs, en een grote kans op Elfstedentocht!

02-09-2007

Italiaanse deurbellen:

De Engelsman Andrew Losowsky, woonachtig in Spanje, is weblogger, journalist en fotograaf. Hij combineerde zijn talenten wat hem een prijs opleverde in de wedstrijd 'The Lulu Blooker Prize', de eerste literaire prijs voor 'blooks': boeken die zijn voortgekomen uit weblogs.

Lees verder »

2003

2004

2005

2006

2007

2008