Oranjedrop:
Koninginnenacht had ik gevierd in de Jordaan, bij het buitenpodium van de Blaffende Vis waar mijn vriendin optrad. Met de drukte viel het wel mee, tot we bier gingen halen. Ik weet niet meer hoelang we daar over deden. Want stonden we eindelijk vooraan, was het bier op. En het duurde wel even voor er weer was en nog langer voor we bediend werden.
Gedoe.
Nog een biertje halen? Nee, laat maar zitten. Koud was het ook. Het optreden van mijn vriendin was oké, maar de energie van het optreden verdween te snel in de buitenlucht. Liever had ik ze binnen gezien.
Op Koninginnedag sjokten we door de stad. Bij het Museumplein zag ik grijpers staan. Ha, grijpers! Daar was ik vroeger goed in op de kermis. Het grijpen was gratis, en er waren twee prijzen: een jaar lang gratis drop (hoofdprijs) of tien zakjes drop (troostprijs). En warempel, ik was het nog niet verleerd: één kans krijg je om te grijpen, en hop, ik haalde de troostprijs eruit. Binnen vier weken krijg ik tien zakken drop thuisgestuurd. Van Venco. Hèhè.
Ergens in de stad scoorde ik nog een speciale uitgave van Suske & Wiske, maar voor de rest kon ik de centen in mijn zak houden.
Aan het eind van de middag was ik al weer thuis. Ik vond het wel weer goed zo. Thuis kroop ik in bad. Rust. Lekker. Uit.
28-04-2006
Slither:
Slither betekent kronkelen, slingeren. En gekronkeld werd er volop in deze film. Door slijmerige beestjes, een soort van dikke wormnaaktslakken, die geen ander doel voor ogen hadden dan het binnendringen van een menselijk lichaam via de mond. Dat klinkt heel eng, en op sommige momenten wás het zelfs zo eng dat een meisje van schrik keihard door de zaal gilde. Maar omdat de makers hebben gekozen voor een komische invalshoek, worden alle nare momenten en beelden gerelativeerd. En dan is het opeens lachen om al die rondvliegende ingewanden.
In eerste instantie wilde ik de film eigenlijk niet zien. Hij leek me veel te eng. De trailer ís namelijk ook best eng. Maar gelukkig viel het allemaal mee en bleek het uiteindelijk een spannende en zeer vermakelijke scary movie. Ik zou het bijna een feelgood movie kunnen noemen, want met een grote glimlach op het gezicht verliet ik de zaal.
Het publiek was enthousiast, klapte en joelde bij de scènes waarop iemand op spectaculaire wijze door de beestjes werd gekilled. En dat is zó leuk, een enthousiast publiek. In een gewone bioscoop zou ik me ergeren aan krakende chipszakjes, popcorneters en een onrustig publiek. Hier niet. Want dat onrustige is hier juist gezellig.
Slither was de slotfilm van het AFFF. En wat een leuk festival is het toch!
27-04-2006
Luie pasta:
Naar aanleiding van mijn stukje 'Lui koken met Maria' dropten sommige van jullie 'luie' gerechten in mijn commentbox. Gister heb ik er eentje uitgeprobeerd. Die van Amiek, omdat die me het lekkerst en makkelijkst leek:
pasta met broccoli en gerookte zalmsnippers
Klaar binnen 10 minuten met maar één vieze pan. Dat klonk goed, want de afwas moest zich tenslotte ook niet al te veel opstapelen.
Ik kookte de pasta en gooide er de laatste vijf minuten broccoliroosjes bij. Heel handig, want zo hoef je niet te wokken. Scheelt weer een pan. Toen alles klaar was goot ik de boel af. Ik gooide er gerookte zalmblokjes bij, creme fraiche, peper en zout en wat dille bij. Roeren maar en klaar is kees. Binnen tien minuten zat ik voor De Wereld Draait Door.
Afgezien van de creme fraiche is het een heel gezond gerecht. Maar die gerookte zalmblokjes, ik geloof dat ik daar niet zo van ben. Het was prima te doen hoor, maar écht lekker is anders. Maar eigenlijk mag ik daar niet over zeuren. Want snel en gezond is meestal niet écht lekker. Goed te doen was het wel. Enfin, ik kon in ieder geval snel door naar mijn afspraak die avond. Met een goed gevulde maag.
Mocht ik binnenkort weer een keer alleen eten dan probeer ik een ander gerecht uit!
25-04-2006
Lucky in the Woods:
Hoe oud zou ze zijn? Vijftien? Zestien? In ieder geval jong genoeg om door haar ouders naar een strenge kostschool gestuurd te worden. Ze wil niet. Haar vader ook niet, maar moeders wil van haar af. Probeer daar als kind en als man maar eens tegenin te gaan.
Volgens de test die ze haar op de kostschool afnemen is ze een begaafd leerlinge, en haar wordt een beurs aangeboden. Haar intelligentie maakt haar speciaal, vindt de schoolleiding. Dat vinden de andere leerlingen niet. Ze wordt gekleineerd en in elkaar geslagen. Gelukkig dat ze op haar eerste dag tijdens het eten is aangeschoven bij Marcy, een verre van populair en bangig meisje, dat niet op kan tegen het geweld, maar wel haar beste vriendin wordt.
Ze heeft nachtmerries. Wordt rechtop in bed wakker, badend in het zweet. Het duurt niet lang voor ze overdag dingen hoort en ziet. Is dat waarom haar moeder van haar af wilde? Omdat ze 'anders' is?
Ze wordt gewaarschuwd door de andere leerlingen, voor het bos naast de school. The Woods. Vertellen haar enge verhalen over drie heksen, die op een dag voor de deur van de school stonden. Maar wat heeft dat met haar te maken?
Meisjes verdwijnen spoorloos, bladeren achterlatend onder de dekens van hun bed. "Get out before you can," fluistert iemand in haar oor.
What the hell is going on?
De regisseur van de film, Lucky McKee (prachtige naam, je kan tenminste altijd zeggen: 'I'm Lucky') zit schuin achter ons. Het is de eerste keer dat zijn film, The Woods, wordt vertoond voor publiek. Hij lacht tijdens de komische momenten. Grappig is dat, een regisseur die lacht om zijn eigen film. Waarom ook niet eigenlijk.
Na afloop van de film beantwoordt hij vragen. Waarom een bijl een geen kettingzaag? Wat voor problemen had je met de filmmaatschappij? Wat was het budget van de film? 12 Miljoen? Zo, da's niet niks.
Ik maak een klein scheurtje in het papiertje dat ik heb gekregen, en geef het aan de man bij de deur. De scheur zit in het vakje Zeer Goed. Ik vond het een goede film. Helemaal mijn type film. En omdat de regisseur zo leuk was waardeer ik net even hoger. Dat heeft 'ie wel verdiend.
Op weg naar buiten kom ik Jeroen Krabbé tegen. Hij zal de volgende film op het AFFF introduceren. Snuff Movie. Het lijkt mij iets te veel horror van het goede, ik verkies het hazepad.
Lekker. Alleen. Thuis.
24-04-2006
Be yourself!
Ik vind dat je als vrouw onafhankelijk moet zijn van een man. Be yourself, be independent! Zeker als je samenwoont, waar het gevaar dat je wordt ondergesneeuw door andermans leven altijd op de loer ligt. En als je vent dan een paar dagen van huis is moet je niet zeuren. Een paar dagen zonder moet toch geen probleem zijn? Al geef ik toe dat het misschien ietwat problematisch kan zijn voor de vrouwen onder ons die zichzelf niet goed kunnen vermaken. Maar hé, je hebt toch vrienden? Spreek daar dan maar wat vaker mee af. Of blijf gewoon lekker thuis, waar je geniet van de rust. Keihard je eigen muziek draaien, zonder dat de ander zich eraan stoort. Heerlijk toch? En zo zijn er vast nog veel meer voordelen. Bovendien komt manlief weer terug. Genoeg romantische dagen in het verschiet. Het is niet zo dat dat allemaal van de keukentafel is geveegd. Al voelt het natuurlijk best leeg zo zonder hem. Maar wordt daardoor het verlangen juist niet aangewakkerd? Door de afstand die je voelt? Opeens neem je hem niet voor lief, en ga je weer puberlijk smachten. En is hij weer thuis dan zullen de vonken van de liefde afspatten.
Ik vind dat je als vrouw onafhankelijk moet zijn van een man. Maar god, wat went een vent in huis snel. Wat is het huis opeens groot en leeg. Driemaal bah dat ik nu zelf na mijn werk boodschappen moet doen en moet koken. En nog afwassen ook?
Ik ben een onafhankelijke vrouw die zichzelf heel goed kan vermaken, met genoeg vrienden om zich heen en het nog druk heeft ook. Maar van mij mag mijn vent snel thuiskomen. Miss you love.
23-04-2006
Lui koken met Maria:
Het is leeg en stil in huis. Ik gooi mijn voeten op tafel en luister naar de vogels, wier gezang door de open deuren naar binnen komt. Ik voel de rust.
Ik doe anders nu ik de avonden alleen doorbreng. Lui koken. Eergister aardappelen met rode kool. Makkelijk te bereiden. Zonder vlees, ik had geen zin om het klaar te maken. Gister kookte ik viergranen macaroni. Met verkeerde ingrediënten. Of misschien wel de goede, maar dan met een verkeerd sausje.
Toen ik me een weg baande door het miserabele eten, viel ik al zittend voor de tv midden in het nummer 'Just hold me' van Maria Mena. Nooit van gehoord, maar ik nam na afloop van het nummer mijn bord eten mee naar de computer om naar haar site te surfen. Haar stem klonk bijzonder, haar nummers goed. Ik was verkocht. Meteen maar even checken of ze niet in Paradiso kwam. Jawel! 21 April 2006! 21 April? Dat was afgelopen vrijdag...
De komende dagen kan ik nog wat experimenteren met lui koken en dan komt er vanzelf wel weer een dag waarop mijn lief mee eet en ik weer mijn beste beentje voorzet. Tot die tijd kook ik lui en experimenteer ik. Hé, misschien maak ik onverwachts een geweldig gerecht klaar, iets dat ik daarwerkelijk kan voorschotelen aan hem. Iemand nog tips?
22-04-2006
BHV:
Het was jaren geleden dat ik voor het laatst een pop had gereanimeerd. Op de lagere school om precies te zijn, toen ik voor mijn zwemvaardigheidsdiploma reddend zwemmen leerde. Ik wist er nog wel iets van, maar niet bijster veel. Met het oog op mijn functie in het bedrijf waar ik werk én privé (je weet tenslotte maar nooit wat je thuis of op straat tegenkomt) wilde ik het weer oppakken. Ook de heimlichgreep, ik wilde nu wel eens weten hoe je iemand kan redden van verstikking. Dus meldde ik me aan voor een BHV-cursus.
Gister vond de eerste cursusdag plaats. Een gedreven cursusleider vertelde, deed voor en wij deden na. Aan het eind van de dag kon ik een snelverband aanleggen, de noodvervoersgreep (Rautek), iemand in een stabiele zijligging plaatsen, de heimlichgreep en reanimeren.
Horror op zijn best leek het wel toen we de hoofdstukken bloedingen, botbreuken, bewustzijn, brandwonden, verstikking en shock behandelden. Daar waren de 'enge' films die ik een dag eerder op het AFFF (Amsterdam Fantastic Film Festival) niets bij.
Ik viel niet flauw. Misschien trok ik af en toe een beetje wit weg, maar verder doorstond ik de cursusdag prima. Volgende keer gaan we zelfs een brandje blussen, ik heb er nu al zin in!
Aan het eind van de dag had ik maar één (hele stomme) fout in de toets, maar slaagde ruim. Een halve BHV'er ben ik nu. Volgende week, als alles goed gaat, een hele. Kan ik eindelijk levens gaan redden.
21-04-2006
In den vreemde:
Half negen 's ochtends. We zitten aan de koffie en thee en proberen te small talken. Ik doe daar nog niet zo actief aan mee. Omdat ik het ene meisje aan de andere zijde van de tafel niet versta (ze praat écht zacht) en de jongen ook niet (hetzelfde probleem). Bovendien heb ik ook nog niet zo'n zin. De man naast me hoor ik trouwens luid en duidelijk. "Ik dacht nog toen ik in de auto zat, het ziet eruit als een sexboerderij!" (...) "Ja, alsof je naar een parenavond gaat hahaha."
Half negen 's ochtends. Aan onze tafel kent niemand elkaar. En wat doen mensen die elkaar niet kennen? Die lullen over seks. Want dat is makkelijk. Ik produceer een glimlach, maar hou me verder afzijdig.
Half twee 's middags.
"Goh, wat was het vroeg hè vanochtend," zeg ik tegen de man die vanochtend ook naast me zat.
"Ja, ik kon het aan je zien vanochtend, je was een beetje stil."
Zo. Die heeft zijn oordeel klaar.
"Och, dat ben ik altijd in het begin hoor."
"Aha, jij bent een kat-uit-de-boom-kijker."
Inderdaad.
"Jij bent een gangmaker hè."
Nu heb ik ook mijn oordeel klaar.
"Jazeker, ik hou niet van stiltes. Er moet leven in de brouwerij zijn!"
We lachen. Later vertelt hij over zijn zoontje, en ik schroom niet te zeggen dat hij een zoontje waarschijnlijk leuker vindt dan een dochtertje. Ik maak het op uit de manier waarop hij over zijn zoontje vertelt, en het is eruit voor ik er erg in heb. Ehm, oeps? Maar nee, geen oeps, hij geeft het toe.
We kennen elkaar niet, maar spreken oordelen uit over elkaar. Het kan. Zou dat volwassenheid zijn?
20-04-2006
Boer, wat zeg je van mijn kippen?
Het was één van de eerste liedjes die ik op blokfluit kon spelen. Maar dat is niet de eerste herinnering die boven komt drijven als ik onderstaande foto zie. Nee, dan denk ik aan onze eigen kippen en haan. Elke dag eieren rapen in het kippenhok, en deze later opeten. Elke dag de kippen voeren in het kippenhok. Eerst wel even kijken of de haan de deur uit was, want dat was geen makkelijke vent. Ik stond ooit oog in oog met hem op het erf. Hij vond dat ik zijn harem in gevaar bracht. Ik niet, ik wilde er alleen maar langs lopen. Maar zijn instinct reageerde fel: hij viel aan. Zijn poten met de scherpe nagels belandden in mijn benen. Ik schreeuwde moord en brand, huilde, niet van de pijn, wel van de paniek. Want elke keer als ik me verroerde, viel hij aan. Hoe mezelf uit deze situatie te redden?
Ik weet niet meer hoe het is afgelopen. Ik weet alleen dat er niemand op mijn geschreeuw afkwam en alleen ik mezelf uit deze situatie kon redden. Dat is gelukt, maar hoe? Geen idee. Ik denk dat de haan op een gegeven moment wel inzag dat ik geen kwaad in de zin had. En toen elders is gaan scharrelen. Ofzo.
Het blijft een prachtige foto, ingezonden door een lezer. Hartelijk dank daarvoor!
19-04-2006
Mijn eerste cola-Beerenburg:
Ik weet niet precies meer hoe oud ik was toen ik voor het eerst cola-Beerenburg dronk. Wel weet ik dat ik er een keer ontzettend dronken van ben geworden, zodat ik per ongeluk de bosjes in wandelde in plaats van het pad te volgen. Nou ja, wandelen. Noem het maar vallen.
Als er bij ons thuis een verjaardag werd gevierd, werd er bessen op tafel gezet. Mijn vader's drankje. Ik lustte het ook wel en mocht altijd een glaasje meedrinken. Ook probeerde ik Safari uit. Het stond op tafel, dus waarom niet? Toen ik wat ouder werd ging ik over op de wodka-jus. Dat is lekker drinken zonder te beseffen dat je drank drinkt. En natuurlijk schuilt daar het gevaar, want voor je het weet ben je zo dronken als een tor.
Maar om op de Beerenburg terug te komen: die kende ik dus al een tijd. Onderstaande verhaal waren dan ook niet mijn woorden zoals sommigen scherp hadden opgemerkt, maar de woorden van een meisje dat tegenover me zat in de trein naar Groningen. Tijdens het telefoongesprek dat ze voerde vertelde ze ook nog dat ze was opgelicht op eBay en sprak ze haar ellende uit over de (ex-)vriend van een vriendin van haar. Het was bijna jammer dat ze uitstapte, anders had ik u vast nog meer smeuïge verhalen kunnen vertellen.
17-04-2006
Struikelen in de trein naar Groningen:
"Ik had gister een feestje. Van mijn werk. Een enorm groot feest. Iedereen kreeg bij binnenkomst een camera. Een camera! Kon iedere werknemer plaatjes schieten. Na afloop van het feest moest je 'm wel weer inleveren. Alle foto's worden dan ontwikkeld en op een site gezet. Leuk idee hoor, maar ik was de mijne na een uur al kwijt. Een uur! En ik was dronken joh! Ik schaam me kapot, ik zie er niet uit op die foto's. Maar ja, iedereen was dronken, dus dat zal wel niet zo opvallen. Maar weet je wat ik dronk? Cola-Beerenburg. Ken je dat, Beerenburg? Da's Gronings. Nee, ik kende het ook niet, maar het was lekker! Ik heb er wel een stuk of zes opgedronken. Deze Beerenburg was in Groningen gesteriliseerd. Moet je ook 'es proeven, echt zó lekker!"
16-04-2006
Paaseieren zoeken...:
...en narcissen ontdekken.
13-04-2006
Als een sprookje, maar dan anders:
Het is als een warme deken die over me heen valt. Ademloos kijk ik toe. Haar engelachtige stem, zo zuiver en puur. Zijn spel, meesterlijk en intens. Ik ben overdonderd. Twee uur lang. Hoe mooi, perfect en hartstochtelijk kan een voorstelling zijn?
Eigenlijk heb ik er geen woorden voor. Dus laat ik mijn gezelschap spreken. "Betoverend". Ik ben het met hem eens. Het was als een sprookje, maar dan anders.
Ik moet de voorstelling verwerken. Het is niet iets dat ik koud de rug toekeer als ik naar buiten loop. Nee, ik voel de woorden nog steeds als ik in het nabij gelegen café een drankje drink. Het is één van de mooiste voorstellingen die ik ooit heb gezien. Nu al.
Hof van Haile. Geïnspireerd op het keizerschap van Haile Selassie (1892 – 1975) die meer dan veertig jaar Ethiopië dictatoriaal regeerde, maar in het buitenland geprezen werd om zijn modern leiderschap. Gespeeld door Orkater, met Pierre Bokma en Ricky Koole die het gezelschap naar een hoger niveau tillen. Vijf sterren-theater dat je laat voelen. Prachtig.
Foto: van Ben van Duin
12-04-2006
Helemaal of in stukjes?:
Ik weet eigenlijk niet wat beter is voor het lichaam: een reep chocola in één keer opeten zodat je er vanaf bent en de dagen erna weer 'clean' kan leven, of in kleine stukjes breken en die over verschillende dagen verdelen zodat je niet zoveel binnen krijgt op één dag...
11-04-2006
Als een toerist:
We hadden een boekje over Berlijn mee in onze tas. Achterin het boekje een plattegrond. Regelmatig sloegen we het boekje er op na, en ook de plattegrond. In de metro, in een restaurant, midden op straat. Soms werden we aangesproken door iemand, die ons wilde helpen met het vinden van de weg. Maar eigenlijk wilde ik dat niet. Ik wilde gewoon lekker zelf puzzelen. Dat was nou net zo leuk aan het metrostelsel van Berlijn.
In Amsterdam zie ik de toeristen regelmatig de plattegrond bestuderen. Midden op straat, in een restaurant, in de tram. Is het echt zo moeilijk? In Amsterdam loopt alles schots en scheef, ja, natuurlijk is het moeilijk voor iemand die Amsterdam niet kent. Toen ik er vroeger ging winkelen snapte ik er ook geen bal van. Dan liepen we wel, en kwamen we wel daar waar we wilden komen, maar denk maar niet dat ik de weg terug kon vinden als ik er een volgende keer weer kwam.
Als ik nu naar een toerist kijk denk ik ja, ik snap je. Het is ook verdomde lastig. Maar om dat te snappen moest ik het eerst zelf weer ondervinden. In Berlijn. En eerlijk is eerlijk, heel soms kijk ik zelf ook nog wel eens op de kaart van Amsterdam. Maar niet midden op straat. Gewoon thuis, zodat ik niet voor toerist uitgemaakt kan worden.
10-04-2006
Aukje goes RSS:
Ongelooflijk maar waar. Aukje.net heeft RSS! Daar, in de rechterbovenhoek staat de link. Goed, bij elk stukje moet ik handmatig mijn RSS updaten, maar dat geeft niet. Ik ben wel van het handwerk. Ik hoop dat ik nu iedereen blij heb gemaakt die de afgelopen tijd gevraagd c.q. gezeurd heeft wanneer ik nou 'es RSS zou nemen. Met dank aan T., anders had ik u, tenminste niet nu al, een plezier kunnen doen.
08-04-2006
Madonna:
Ik vind dat turnpakje van haar maar stom. En die nieuwe cd is ook niks. Dus nee, ik hoef er niet naar toe. Zeker niet als je bedenkt dat je uren in de rij moet gaan staan om een kaartje te bemachtigen. De eerste mensen stonden al om 13.00 uur 's middags voor het postkantoor. De dag vóór de verkoop! Maar, ik ben al wel vanaf m'n 10e fan. Toen Like a Virgin uitkwam, was ik verkocht. Ik kocht Hitkrant en Popfoto en bewaarde alles van Madonna in een plakboek. Ik had een t-shirt en een kussen met haar gezicht erop. Tijdens de weekuitvoeringen op de lagere school ging ik verkleed als haar. Ik zong vol overgave mee met Crazy for You. Waarvan we, kijkend naar de videoclip, nog zeiden dat ze expres haar armen zo vaak de lucht in gooide om te laten zien dat ze geschoren oksels had.
Ik haakte rond mijn 16e af, om over te stappen op hardrock. Maar ze nam we weer mee toen ze Ray of Light uitbracht. Ook Music kocht ik, maar daarna was het toch echt finito. Wat ze nu had uitgebracht, nee, dat vond ik helemaal niks. Dus hoefde ik niet naar het concert. Een collega van me wel. Die lag om 16.00 uur 's middags al voor het postkantoor. Een echte die-hard-fan. Ik niet. Maar toch checkte ik vandaag regelmatig de internetsite van Ticketservice. Refresh. Refresh. Bij het eerste concert had ik geen schijn van kans. Dat wist ik. Maar misschien als er een tweede concert zou komen. In de loop van de dag vergat ik het zelfs, tot ik het om half drie weer probeerde.
De rangindeling op het scherm. Maak uw keuze. Maak uw keuze?
Twee kaarten. Madonna. Voor mij. Klaar om te boeken.
Hm.
Madonna.
MADONNA!
JA! IK HAD TWEE KAARTEN VOOR MADONNA GEBOEKT! MADONNA VAN WIE IK AL VANAF MIJN TIENDE FAN VAN BEN. okemettussenpozenmaardatgeeftniet. JIHAAA!
Zo blij. Zo ontzettend blij. Een rib uit mijn lijf, maar wat kan mij het schelen als ik vanuit mijn luie stoel gewoon kaartjes kan boeken voor Madonna.
Man. Ik ga naar Madonna.
Wow!
06-04-2006
Op ziekenbezoek:
05-04-2006
Raul, Lizz en Anne:
Voorprogramma's zijn saai. Opwarmertje voor het publiek noemen ze het, nou, van mij mogen ze het afschaffen. Ik kom voor een bepaalde artiest, dan wil ik niet naar iemand anders kijken en luisteren. Maar soms slaat een voorprogramma in. Als een bom. Dat gebeurde gister in Paradiso. De hoofact Lizz Wright mocht wel oppassen dat haar voorprogramma haar niet ontsteeg. Raul Midon is zijn naam en ik had gerust een hele avond naar hem kunnen luisteren. Wat een geweldige stem heeft die man! Met zijn virtuose stembuigingen zong hij de zaal plat. Na afloop van het concert was zíjn cd dan ook uitverkocht, en niet die van Lizz Wright.
Toen Raul Midon, die overigens blind is, van het podium werd gesleept (hij staat straks overigens in het voorprogramma van Jamie Cullum, arme Jamie!) waren de eerste klanken van de band van Lizz Wright goed voor kippenvel. Lizz Wright voegde zich bij de band en met haar warme zuivere gospelachtige stem voerde zij ons mee naar een andere lome, slaperige, dromerige wereld. "Did my songs let you fall asleep? Well, as long as you sleep peaceful I'm happy."
Ze was losser dan de vorige keer dat ik haar zag. Ze kreeg bij één nummer zelfs zo erg de slappe lach, dat ze elke keer als ze overnieuw wilde beginnen in lachen uitbarstte. Later nam ze de (overigens verschrikkelijk mooie) gitarist nog in de maling. Zo zie ik artiesten graag, lol op het podium hebbend. Dat maakt een optreden toch een stuk leuker.
En wie is dan die Anne? Anne is Anne Ternheim, een 26-jarige singer/songwriter uit Stockholm. Ze heeft een accent als kwam ze uit IJsland, en zingt best goed. Op haar site staan ook best leuke nummers, maar op het podium in de Kleine Zaal van Paradiso, waar ze gister optrad nadat het concert van Lizz was afgelopen, kwam ze niet helemaal uit de verf. Ze hanteerde een raar microfoongeluid en haar nummers waren niet sterk en niet bijster goed gearrangeerd. Best schattig, die Anne, ik vind haar cd mét band aardig om naar te luisteren, maar ik taaide gister al snel af. Helemaal boeien kon ze me niet.
Nadat we bij de garderobe onze jassen hadden gehaald botsten we nog op tegen die geweldige mooie gitarist van Lizz Wright waar we vorige keer na afloop van het concert nog een beetje mee geflirt hadden. Kennelijk waren andere meiden ook onder de indruk van hem, want ze waren niet bij hem weg te slaan. "Ik krijg hele mooie kindjes van hem," riep mijn gezelschap met fonkelende ogen. Ik vermoed dat we volgende keer weer naar Lizz Wright gaan. En dan vooraan gaan staan.
04-04-2006
RIP x 3:
We deden er nog een beetje lacherig over in de kroeg. Over de 'regel' dat beroemdheden altijd in groepjes van drie overlijden, binnen vier weken na het eerste sterfgeval. Maar ernst werd het toen ik gister hoorde dat Frédérique Huydts was overleden. Ruim een week na het overlijden van Joop Admiraal. Gaat de regel weer op? Zullen er weer drie bekende personen overlijden? En wie is dan de onvermijdelijke derde?
03-04-2006
Hyves:
De uitnodigingen vliegen me om de oren, het is een echte hype, dat Hyves. Bent u er al mee in aanraking gekomen? Zelf al een account aangemaakt en vrienden aan het verzamelen?
Ik weiger. Ik weiger om op de uitnodigingen in te gaan en ik weiger om zelf een account aan te maken. Wat is de toegevoegde waarde van Hyves als de mensen die me uitnodigen al bij mij op msn zitten? Moet ik dan opeens met ze babbelen op Hyves, een site die er a) niet uitziet en b) ontzettend traag is? Nee, geef mij maar msn.
De toegevoegde van waarde van Hyves zie ik heus wel. Het is behoorlijk leuk om oud-klasgenoten te zoeken. Hoewel er veel meer oud-klasgenoten op Schoolbank.nl zitten, heeft Hyves een voordeel: het is openbaar en gratis. Schoolbank.nl heeft zichzelf wat dat betreft zich lelijk in de vingers gesneden door hun aanmelders te laten betalen voor hun service. Dan kun je er op wachten dat een andere service het gaat overnemen. Hyves dus.
Het verbaast me ook dat iedereen te pas en te onpas foto's van zichzelf op het wereldwijdeweb pleurt. Hoewel op mijn site een jaar lang ook een foto heeft gestaan, ben ik er niet van. Maar ik weet dat ik daar mieperig in ben. En dat mensen me willen toevoegen zodat hun aantal vrienden wordt uitgebreid, want hoe meer vrienden, hoe populairder ze lijken, die kunnen wat mij betreft meteen de boom in. Als je wilt lezen hoe ik leef, kijk dan maar op mijn site. Wil je me spreken, voeg me dan toe op msn. En wil je weten hoe ik eruit zie, maak dan gewoon een afspraak.
Hoe lang zal de hype Hyves voortduren? Zal het net als Schoolbank.nl een stille dood sterven of zal het toch werken? Hoeveel mensen melden zich aan en doen er vervolgens niets meer mee (net als bij webloggen ook het geval is)? En hoeveel mensen wel? Ik weet in ieder geval zeker dat ik het links laat liggen en alle uitnodigingen zal blijven afslaan. Met alvast de excuses dat ik niet bereid ben uw populariteitsmeter te doen stijgen.
02-04-2006
Kat D., H., S., en P.:
Tijdens onze kortwegvakantie paste vriend H. op het huis met de vier katten. Hij kreeg een uitgebreide hoe-voer-ik-al-die-katten-instructie, dus dat zat wel snor. Maar toch hielden wij ons hart vast. Zou kat D. kat S. te grazen nemen? En hoe zou kat D. reageren op vriend H. als hij terecht werd gewezen? Zouden de katten S. en P. hem 's nachts niet wakker houden? Zou kat H. netjes plassen in de kattenbak? Zou kat P. zich überhaupt laten zien of zich vier dagen lang schuilhouden onder het bed?
Maar gelukkig viel het allemaal mee. Kat S. en P. hadden zich gezellig bij H. gevoegd in het grote bed. Op enige afstand weliswaar, maar toch. En verder leefden de katten gescheiden zodat de lieve vrede werd bewaard.
Vriend H. kreeg een dikke zoen voor het oppassen.
De eerste twee nachten dat ik weer thuissliep was kat P. zo onrustig als wat. Tig keer per nacht krabte ze aan de muur. Kreeg ze op haar kop, dan kwam ze snel aangerend om kopjes te halen. Heel vermoeiend. Daarom werd ze de slaapkamer uitgezet. Rust.
Kat S. sliep rustig door en stoorde zich nergens aan. Raar toch, hoe verschillend de buien van katten kunnen zijn. Is de één onrustig dan is de ander rustig en dat wisselt elkaar dan af. Ik moest kat P. tijd gunnen om te wennen aan de lente. Dat is inmiddels wel gelukt. Vannacht hebben we allemaal lekker geslapen. En nu maar hopen dat dat niet lag aan de bakken met regen die op ons dak viel en kat P. dus straks met mooi weer niet weer net zo hard weer gaat krabben en miauwen...
01-04-2006
Berlijn (dag 4 - 28 maart):
Dag vier. De laatste dag. De dag waarop we uitchecken en met de bagage moeten gaan zeulen. Dat doen we in 'de belichaming van het westers kapitalisme', oftewel warenhuis KaDeWe (Kaufhaus des Westens), één van de grootste warenhuizen ter wereld. De bovenverdieping heeft best een leuk uitzicht, maar verder zien we het verschil met de Bijenkorf niet zo. We verlaten het Kaufhaus dan ook weer snel en werpen nog even een blik op de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche die even verderop staat, nog een plek uit het liedje 'Over de Muur' die we graag wilden zien. Bij deze.
We reizen verder naar station Ostbahnhof, waar we later op de dag de trein naar Amsterdam zullen nemen. De bagage dumpen we in een kluisje zodat we niet meer hoeven te zeulen.
We nemen de metro naar Senefelderplatz in de wijk Prenzlauer Berg, waar we hopen nog wat leuke alternatieve winkels te kunnen ontdekken. Als we naar het centrale plein wandelen, lopen we verkeerd, maar ontdekken hierdoor een Joodse begraafplaats. Omdat een collega van mij helemaal gek is van Joodse begraafplaatsen wil ik een paar foto's nemen. Maar als we de begraafplaats willen betreden worden we opgeschrokken door een stem achter ons. "Jungemann, das geht nicht! Sie müssen Ihre Kopf bedecken!" Omgekeerde wereld. De man moet zijn haren bedekken terwijl de vrouw haar haren fijn mag laten wapperen. De stem gaat ermee akkoord dat de capuchon over zijn hoofd verdwijnt.
Ik maak snel een paar foto's, waarna we onze weg vervolgen naar het centrum van Prenzlauerberg. Na wat kaartleesgepuzzel komen we daar waar we willen zijn. Hoewel er geen winkels zijn vermaken we ons op het terrasje van café Gagarin. Een tikkeltje jammer dat we niet binnen zitten, want het is een ontzettend leuk café. Maar het uitzicht vanaf het terras op de watertoren is ook niet mis:
In de Kastanienallee kijken we nog wat rond in alternatieve winkeltjes. Veel jongeren proberen hier hun zaak op te zetten, maar wij slagen er niet.
Na een lunch is het toch echt tijd om te gaan. De metro bij Rosenthaler Platz rijdt ons naar Ostbahnhof. Het Berlijnse vervoersnetwerk heeft trouwens een slimme manier van het controleren van vervoersbewijzen: één of twee mannen stappen in burger in de metro, en pas als de deuren zijn gesloten maken zij zich bekend door hun legitimatie te tonen. In Amsterdam zien de reizigers vantevoren al dat er gecontroleerd zal worden door de uniformen die de controleurs dragen, en kunnen dan nog net de metro verlaten. In Berlijn is er geen ontsnappen aan. En dat voelen sommigen in hun portemonnee.
De zes uur durende treinreis vliegt minder snel voorbij dan de heenreis, maar we staan redelijk snel weer in Amsterdam. Of het fijn is om thuis te zijn? Jazeker. Maar wennen moet ik wel. Vooral aan de katten thuis die me 's nachts wakker houden. Ik merk ook dat ik alle Berlijnse indrukken nog aan het verwerken ben. Er is veel te zien geweest. Veel historie. Ik heb er iets van kunnen proeven. En dat heeft me geraakt. Thuis luisteren we naar Pink Floyd en kijken de documentaire over The Wall. Zodat alles nog tastbaarder wordt.
Berlijn is een trieste stad, maar dat kwam mede door de regen. Het schijnt ook een erg groene stad te zijn, maar in deze periode was daar niets van te merken. Mocht ik weer eens gaan, dan zou ik bladeren aan de bomen willen zien. Om Berlijn toch in een iets vrolijker jasje te zien.
