31-08-2004

Jopie Huisman:

De trein gleed door de duisternis en bracht ons naar Workum, een klein plaatsje in het zuiden van Friesland. P. had een afspraak met Jopie Huisman, een bekend realistisch kunstschilder in Friesland. En ik mocht mee. Een tikkeltje nerveus stapten we uit en betraden de koude straten van Workum. Op zoek naar het huis van Jopie.

We werden verwelkomd door zijn vrouw. Zij bracht ons naar de woonkamer. De tijd leek er te hebben stilgestaan. Het was er idyllisch, knus en de kachel loeide volop. Jopie zat in 'zijn' stoel. We gaven hem een hand en stelden ons voor. Hij zag eruit als een keuterboer met zijn klompen, geitewollensokken en een blauwe kiel die strak om zijn buik zat.

P. deed hem een voorstel. Hij wilde graag een documentaire maken over het leven van Jopie. Jopie schudde zijn hoofd en wees het voorstel van de hand. Hij had over de telefoon al aangegeven niet geïnteresseerd te zijn. Maar toch mochten we langskomen om erover te praten. P. probeerde hem te overtuigen, maar Jopie vond zijn leven niet interessant genoeg om het op film vast te leggen. Bovendien zou het hem teveel tijd kosten.

De thee smaakte goed en P. en ik waren vereerd dat we zomaar langs mochten komen. Het leidde niet tot het gewenste resultaat, maar nog altijd praten P. en ik over die bijzondere avond waarop we zomaar bij Jopie thuis zaten. Een gure winteravond in 1996.

Jopie Huisman overleed op 29 september 2000.

30-08-2004

Klik:

G. was een mooie jongen. Hij had lang blond haar en neigde naar het type hardrocker. We giechelden als hij voorbij liep. Het maakte hem verlegen. Zijn beste vriend zat bij mij in de klas. Zodoende zaten mijn vriendinnen en ik in de pauzes bij G. en zijn vrienden. Het duurde niet lang voor G. en ik elkaar zoenden. Dat was even leuk. Na een maand had ik genoeg van hem. Maar toen ik in de hardrockband ging zingen waar hij en zijn vriend in speelden, kwam ik erachter dat hij nog steeds verliefd op me was. In eerste instantie door zijn anonieme Valentijnskaart, later door liefdesbrieven. Langzaam maar zeker wist hij me te overtuigen dat wij bij elkaar hoorden. Ik weet nog goed hoe ik twijfelde over een relatie (of eigenlijk verkering zoals dat toen nog heette) met hem. Want als hij liep maakte hij grote brede passen. Het zag er onelegant uit. Zijn kleding was gewoontjes. Afgetrapte puntlaarzen en vale spijkerbroeken. Een winterjas die hoognodig vervangen moest worden. Ik besprak met een vriendin hoe ik me zou voelen als ik met hem door de stad zou lopen. Ik zou me schamen voor hem. Maar toen hij me op een avond thuisbracht met de auto moest ik bekennen dat mijn gevoelens wederzijds waren. Drie jaar lang hielden we het samen uit. En met die schaamtegevoelens viel het uiteindelijk reuze mee.

A. hield het ook drie jaar met me uit. Hij was leuk gekleed, maar sprak wel eens over het aanschaffen van een bloes. Ik kwam in opstand. Geen kakkerige bloes om het lijf van mijn man! Nadat het uit was kocht A. ze toch. Hippe bloezen. Beschaamd moest ik toegeven dat het hem goed stond.

T. leerde ik kennen in een bloes. Maar ik was ouder geworden en had sommige onzinnige principes overboord gegooid. Zijn bloes weerhield me er niet van om verliefd te worden. Al ging mijn voorkeur uit naar zijn strakke t-shirts met lange mouwen.

Al die jaren hebben me geleerd dat ik in eerste instantie kan afknappen op allerlei zaken. Een bloes. Een fout kapsel. Een rare houding. Lange duimnagels. Een mager lichaam. Een buikje dat een buik is. Witte sokken. Maar hoe beter ik iemand leer kennen, hoe minder ik let op uiterlijkheden. Ik kan wel van alles gaan bedenken, maar als het klikt dan klikt het. En daar is geen eisenpakket tegen opgewassen.

Geschreven n.a.v. een comment van Radje op het logje van gister.

29-08-2004

Solidair:

Het valt me op bij elke sporter op de Olympische Spelen die zijn handen in de lucht steekt. Geschoren oksels. Soms is er een klein plukje te zien, maar vaak helemaal niets. Ik moest er even aan wennen. Niet omdat ik het niet mooi vind, maar omdat de mannen zich op gevaarlijk terrein begeven. Óns terrein. Wij vrouwen zijn in charge als het gaat om shagvrije oksels. Mannen moeten dat helemaal niet willen. Hun rol is om het mooi te vinden als wij een scheermesje over onze gevoelige huid laten glijden. Maar de mannen rukken op en wringen zich in het hokje dat metrosexueel heet. Ze zijn ijdel geworden. Ze willen voldoen aan het ideaalbeeld dat gecreëerd is door de maatschappij. Het was zwak dat wij vrouwen gezwicht zijn voor het vrouwelijk ideaalbeeld en onszelf veroordeelden tot het levenslang wegscheren van overtollig haar. Nu lijken de mannen solidair te willen zijn met ons. Ik scheer, jij scheert, wij scheren. En natuurlijk wint hij met deze houding haar liefde. Hoe mooi kan het leven zijn. Al hebben de sporters wellicht andere beweegredenen. Zoals Pieter van den Hoogenband. Want zonder die twee pakjes shag onder zijn armen is hij vast een paar tienden of honderdsten van seconden sneller.

28-08-2004

Oer-tiep:

Ik drink nooit. Nou ja. Bijna nooit. Tuurlijk, ik drink thee en diksap. Maar verders eigenlijk niks. Geen bier. Geen wijn. Alleen bij de geur al schuif ik het glas ver van me af. Ik lust het niet. Maar op sommige dagen drink ik het wel. Dan heb ik er opeens zin in. Vaak is het dan een beloning voor het werk dat ik heb verricht. Bijvoorbeeld na een optreden. Of, zoals gister, op de Uitmarkt na een dag hard werken. Ik had gewerkt, gezwommen, gekookt, afgewassen, hockey gekeken, buikspieroefeningen gedaan en gezongen.

Ik zweer u, normaal gesproken ben ik nooit zo actief.

Dus toen ik gister met een aantal bekenden leunend op een statafel op de Uitmarkt een biertje kreeg aangeboden zei ik geen nee. Ik had het verdiend! Even verbaasde ik mezelf, maar het bleek een schot in de roos. Want ik kreeg niet zomaar een biertje, ik kreeg Urtyp (spreek uit 'oer-tiep') van Brand. Urtyp is helemaal uit Tsjechië gekomen om ons leven te veraangenamen. Dat is heel aardig van Urtyp. Ze is hoog, blond en lekker. Een bescheiden vleugje citroen siert haar. Toch plezant dat áls ik bier drink, het goed smaakt.

Optredens zag ik weinig, artiesten des te meer. Want de Urtyp drinke men op het artiestenterras tussen de VIP's en de bobo's. De controle bij de ingang is streng, maar een keurig aangeboden gastenpas doet wonderen. In netwerken ben ik niet zo goed, in spotten wel. Huub met een biertje. Alex Klaasen met een biertje. Brigitte bij de ingang. Een Ashton Brother op het terras. Hartstikkene leuk. Alleen Boris en Tygo waren in geen velden of wegen te bekennen. Vanavond dus maar weer aan de Urtyp.

27-08-2004

Strijdlustige perfectie:

Wandelende skeletten zijn het. Met attributen die de aandacht afleiden. Een roze bal, een blauwe hoepel, wervelende gekleurde linten en korte glimmende pakjes. Ze zijn lenig maar statig. Bewegende standbeelden. Hun haar strak opgestoken, hun gezicht verborgen onder de make-up. Een gekleide lach. Een gezamelijk hupje als ze de mat oplopen. Er is geen strijd van hun gezicht af te lezen. Alleen de hang naar perfectie. In hun oefening en hun bewegingen. In hun uiterlijk en hun presentatie. De ritmische gymnasten. Ik vloek als ik ze bezig zie. Ik kan het niet helpen. In vind het zó verschrikkelijk knap wat ze doen. Ik zie een been drie hoepels tegelijk de lucht in gooien die stuk voor stuk in de armen van een gymnaste belanden. Ik zie ingewikkelde constructies met linten en voeten. Met uitpuilende ogen zit ik te kijken naar strijdlustige perfectie. Als ze de mat aflopen laten ze datzelfde hupje weer zien. Aan de rand van de mat zwaaien ze naar het publiek. Losjes. Blij. Voor even verlost van het juk dat perfectie heet. Tot de volgende oefening weer begint.

Maar het kan nóg erger:

26-08-2004

Juffers:

Zes jaar lang zat ik bij dezelfde zangjuf. Zes jaar! Dat is een lange tijd. We hadden het dan ook té gezellig tijdens de zanglessen, zodat we onze tijd vaak verkletsten. Dat vond ik niet erg. Ik voelde me op mijn gemak bij haar en ging vooruit. Tot het conservatorium me vertelde dat ik onvoldoende zangtechniek had. Toen ik ook nog last kreeg van mijn stem vond ik dat de maat vol was. Ik wilde zangtechniek gaan studeren.
Mijn zanglerares raadde me de evts-techniek aan en zodoende kwam ik terecht bij mijn nieuwe zangjuf. Gister was de vuurdoop. Hoewel ik haar eerder had ontmoet kon ik niet voorspellen of het tijdens de les zou klikken. Maar de samenwerking verliep prima. Ze benoemde tig dingen aan mijn zingen (en dan vooral aan hoe ik mijn lichaam gebruik) die ik kon verbeteren. Ik merkte meteen verschil door haar zinvolle aanwijzingen.
Op weg naar huis vroeg ik me af waarom ik deze stap niet eerder heb durven zetten. Maar soms vergeet ik dat ik ben gegroeid in die zes jaar. En dat ik er nu pas klaar voor ben. En belangrijker nog: gemotiveerd voor ben. Want met de techniekaanwijzingen van mijn oude zangjuf deed ik niets. Ik had geen zin om er iets mee te doen. "Je moet een zangjuf hebben die een stok achter de deur voor je is," zei mijn oude zangjuf dan ook niet voor niets. Omdat zij dat niet meer kon zijn voor mij.

25-08-2004

Plastificeren:

De enkele keren dat ik 's avonds moet werken ga ik voor mijn avondmaal naar Soup enzo. Een parel tussen de fastfood-restaurants. Men kope er verse soep en verse stukjes brood. Men neme het mee in de milieuvriendelijke papieren tas en peuzelt het op de werkplek op. Snel, goedkoop, gezond. En tegenwoordig zorgen ze niet alleen voor ons hardwerkende Amsterdammers, maar ook voor straatkinderen in India. De straatkinderen die zijn opgevangen door het project Karm Marg maken bijvoorbeeld tassen van kranten, die voor één euro te koop zijn bij Soup enzo. "Doe mijn beker met soep hier maar in," zeg ik tegen de verkoopster en reik haar een krantentas aan.
"Dat kan niet, de beker soep is veel te zwaar voor die tas. Daar kunnen alleen maar lichte spullen in."
Oh. Nou ja, het gaat om het idee. Of zoals een bekende tegen me zei: "Plastificeren moeten ze nog leren in India."

24-08-2004

Stralend grijs:

De tijd dat ik vroeg uit bed stapte is voorbij sinds de zon achter de wolken verdween. En ik had me nog zo voorgenomen om het ritme dat ik had gevonden vast te houden. Rond achten opstaan, ontbijten en zwemmen, zodat ik voor de rest van de dag fit was. Maar tegenwoordig is het grauw en grijs en regent het als ik opsta. Zonder de stralende zon straal ik niet. Voel ik me niet fit. Voel ik me moe en suf. De zon lokte me naar buiten en liet me actief zijn. De regen wekt mijn passiviteit op en laat me binnen zitten. Gezien de start van het zangseizoen is dat niet erg. De meeste activiteiten vinden binnen plaats. Maar ik wil meer halen uit die 24 uur. Ik wil minder moe zijn. Meer doen. Dus ga ik het proberen. Voor of na mijn werk zwemmen. Minimaal drie keer per week. Elk uur van de dag nuttig besteden. Minder suiker eten. Niet meer voor de computer hangen.

Oef.

Ik heb het al zwaar met de gedachte eraan. Iemand nog een portie zelfdiscipline te geef?

23-08-2004

Klaar voor de start:

Moet het echt? Ja het moet. Ga maar inzingen. Gewoon even neuriën. Of een paar toonladders hummen. Mmm - mmm. Pff. Ik heb geen zin. Helemaal geen zi-hin. Wat wil je dan met je tijd? Oh, ik kan genoeg dingen bedenken. Lezen. Zwemmen. Frisbeeën. Liedjes schrijven. Oh. Dus je wilt wel liedjes schrijven. Ja. Maar vertel eens. Gaat dat zingen dan wel goed? Noheksmdngs. Wat zeg je? Ik versta je gemompel niet. Nou. N - nee. Je stottert. ... Je hoeft niet zo boos te kijken. ... Je weet dat ik gelijk heb. ... Wat zei Kenny Werner ook alweer? Dat vijf minuten oefenen per dag voldoende is. VIJF minuten. Is dat nu zo'n ramp? Nou nee. Wat is dan het probleem? Mijn stem doet pijn. En hoe komt dat? Jaja, ik weet best hoe dat komt. En ik ga er iets aan doen. Nog één dag en dan start mijn eerste zangtechniekles. Dán ga ik keihard werken. Echt waar. Geloof je het zelf? Ik heb geen keus. Als ik niet oefen raak ik mijn plezier in zingen kwijt. Ah, je weet het. Sla de handen ineen met je stem. Wees niet bang voor het geluid wat je de eerste dagen zult produceren. Het wordt vanzelf beter. Als je maar hard genoeg werkt. Ik weet het. Zucht. Ik weet het. Echt. Zal ik dan maar wat neuriën? Of een paar toonladders zingen? Dat lijkt me een strak plan. En laat je glimlach zien. Het is tenslotte een mooie dag vandaag. De dag dat het zangseizoen van start gaat.

22-08-2004

Opgeblazen gevoel:

21-08-2004

Overredingskracht:

Ze vraagt waarom het uit is met die leuke jongen. Want ik had toch gezegd dat ik hem zo leuk vond? Tuurlijk vond ik hem leuk, anders was ik niet verliefd op hem geworden. Ik vind hem nog steeds leuk. Maar wij passen simpelweg niet bij elkaar. We staan anders in het leven. Zitten niet op één lijn. Voor ons geen toekomst als geliefden.
Ze is dronken. En maakt me plotseling deelgenoot van intieme verhalen over haar relatie. Ik ken haar amper en schrik van zoveel openheid. Voor mij is het zo klaar als een klontje waarom het uit is en uit blijft. Voor haar niet. Ze spoort me aan om te vechten. Want soms moet liefde een tweede kans krijgen voordat het volop kan bloeien. Maar ik heb helemaal geen zin om te vechten. Ze probeert me te overtuigen, klampt zich vast aan haar eigen ervaringen en laat niet los. Het werkte bij haar, dus waarom niet bij mij? Ze gunt me haar geluk. Dat is lief. Maar toch moet ik opeens heel erg nodig plassen.

19-08-2004

De crematie:

"Ik ben bang dat we straks aan de lopende band naar het crematorium moeten," zeg ik tegen mijn zus als we in de auto naar de herdenkingsdienst rijden. Ze knikt instemmend. Mijn angst wordt bevestigd als ik in de ontvangsthal van het crematorium mijn andere ooms en tantes ontmoet. Grijs, rimpelig, oud. Twee ooms en vijf tantes. Allemaal getrouwd. De oudste 78, de jongste rond de 55. Ik wil er niet aan denken, maar op zo'n plek word ik gedwongen er aan te denken. Dat het elk moment hun beurt kan zijn. Dus schud ik ze allemaal de hand en geniet bewust van het korte ogenblik samen.
Als we de aula binnengaan glimlachen mijn zus en ik flauwtjes naar elkaar. Hetzelfde wandkleed hangt er nog. Net als jaren geleden, bij de crematie van pake, en daarvoor, bij de crematie van beppe, inmiddels 15 jaar geleden.
Het crematorium is onpersoonlijk en kil. Het liefst zou ik de muren in vrolijke kleuren willen schilderen en statafels neer willen zetten met hapjes en drankjes. Onbewust vul ik mijn eigen afscheid in.
We gaan achterin zitten. Ik houd een tissue in mijn vuist geklemd, maar voor het eerst blijkt deze niet nodig te zijn. Aandachtig luister ik naar de humanist die het leven van mijn oom belicht. Hoe hij 25 jaar van zijn leven doorbracht op Aruba en daar nu gestorven is. Op 'zijn' eiland. De dood is naar, maar dit was met recht een mooie dood. "Ik zou er voor tekenen," merkt mijn nicht even later in de koffiekamer op. Louis Armstrong ('What a wonderful world' en 'La vie en rose') doet me niet huilen maar glimlachen. Omdat ik geen idee had dat hij van deze muziek hield.
Na de thee en cake condoleren we de naaste familieleden. Aan mijn achterneven- en nicht, de pakezeggers van mijn oom, stel ik me voor. Het is ongeveer tien jaar geleden dat ik ze voor het laatst heb gezien. Een andere tante stelt voor om een familiedag te organiseren. Een uitgebreide, waarbij we alle achterneven- en nichten uitnodigen. Om buiten crematies om contact te houden en elkaar opnieuw te leren kennen. Ik ben enthousiast. Ik wil tijd doorbrengen met mijn familie. Voor het te laat is.

16-08-2004

Begrafenis:

Vaak heb ik stilgestaan bij en kenbaar gemaakt aan mijn ouders wat voor afscheid ik wil als ik ben verbannen naar het rijk der doden. Eigenlijk is het raar om mijn eigen afscheid zelf in te vullen, aangezien ik er niets van merk als het eenmaal zover is. Maar het lijkt me dat de nabestaanden het prettig vinden om mijn wensen uit te voeren. "Zo heeft Aukje het gewild," zeggen ze dan.
Zo heb ik mijn ouders duidelijk gemaakt dat ik absoluut niet gecremeerd wil worden. Hoewel ik niets zal voelen (is dat eigenlijk bewezen?) kijk ik er niet naar uit om in een vlammenzee tot as verpulverd te worden. Ik geef de voorkeur aan de natuurlijke weg. Dat ik opgegeten word door maden neem ik voor lief.
Daarbij vind ik de sfeer van een begrafenis indrukwekkend. Met een opstaande kraag tegen de kou zwijgend een ronde over het knisperende grind rond de kerk lopen bezorgt me koude rillingen. Een crematorium vind ik onpersoonlijk. Vanwege de inrichting, maar ook vanwege het feit dat er aan de lopende band mensen worden verbrand.
De muziek die ik wil laten horen verandert naarmate ik ouder word. Was ik eerst nog lyrisch over Tori Amos, tegenwoordig kies ik, naast een nummer van mezelf, voor de volgende zangeressen:

Eva Cassidy (Autumn Leaves, Somewhere over the Rainbow)
Lisa Ekdahl (Rivers of love, Open door)
Rebekka Bakken (Say goodbye to what is gone, Daylight is short in fall)
Björk (It's not up to you, Like someone in love, Come to me)
Heather Nova (Island)
The Cardigans (Communication)
Noa (Child of man, Beautiful that way)
Sarah Vaughan (You'd be so nice to come home to)

Ik twijfel over de plaats waar ik begraven wil worden. Mijn geboorteplaats en huidige woonplaats is geen optie. Ik heb er te weinig binding mee. Het liefst wil ik begraven worden in het geboortedorp van mijn ouders. Omdat ik daar omringd zal zijn door andere overleden familieleden.

Luguber eigenlijk om dit zwart op wit te zetten. Maar toch ook fijn (het zal de hang naar controle wel zijn). Morgen ga ik luisteren naar de uitvaartmuziek die mijn oom (of mijn tante) heeft uitgekozen.

15-08-2004

B-aukje:

Aukje is blijkbaar een moeilijke naam. Klanten die mijn naam over de telefoon horen hebben er in ieder geval de grootste moeite mee. "Hallo Sjoukje."
"Fijne dag Baukje."
"Is dat mogelijk, Fraukje?"

Sjoukje, Groukje, Tsjoukje, Roukje, Baukje, Houkje, Oukje, Stoukje, Fraukje, Doukje, Joukje, Laukje, Gaukje, Ieukje, Raaukje, Toukje, Eaukje.

Allemaal gelijk klinkende namen. Ik kan me best voorstellen dat het verwarrend is. Zélfs om op te schrijven. Weblog.lax.nl heeft er dan ook de grootste moeite mee. Eén woord. Vijf letters. De eerste letter is een...

14-08-2004

Beminnen:

Ik wil niets liever dan me opsluiten in je armen. Zoals ik vannacht deed. Me dicht tegen je warme lijf aandrukken. Voelen dat je er bent. Mijn hand liefdevol over je wang laten glijden. Je zachte huid aanraken. Zoals ik vannacht deed.

Bij het krieken van de dag laat ik me strelen door een regen van zonnestralen. Of is het jouw hand die ik voel? Glimlachend draai ik me om. Om je pretoogjes te ontwaren. Maar naast me rest een lege plek. Warm, maar kil. Je bent verdwenen. In het niets opgelost. Alsof je nooit hebt bestaan. Mijn verbeelding speelt met me. Ik sluit mijn ogen. Val in slaap. Laat me beminnen. Ik voel de zon aan mijn zijde schijnen. Ze mist de kracht om de lege plek, jouw plek, te beschijnen. Maar ik beloof je, morgenochtend ben jij weer aan de beurt.

"Beminnen en bemind worden is de zon aan twee kanten voelen schijnen" (Viscott)

13-08-2004

Boos op bol:

Ik lees een boek dat mijn aandacht maar moeilijk vast kan houden. Dat leest niet prettig. Maar ik ben er nu eenmaal in begonnen en het telt maar 220 bladzijden dus vind ik dat ik het best kan uitlezen. Het gaat moeizaam en met enige tegenzin, maar het gaat. En hoe verder ik vorder, hoe nieuwsgieriger ik ben naar de afloop.

Alhoewel.

Omdat ik het boek zo slecht vond ging ik op zoek naar een recensie bij bol.com. Om te kijken of anderen het boek net zo slecht vonden als ik. Een recensie kwam ik inderdaad tegen. Maar blij was ik er absoluut niet mee (ik raad u dan ook af om op bovenstaande link te klikken indien u het boek nog wilt lezen). Want in die recensie werd in één lullige zin de afloop van het verhaal verklapt. Zomaar. Alsof het daar alleen maar was neergezet om mij te pesten. Na-na-na-na-nah.

Dus ben ik de strijd aangegaan met de verradelijke zin. Het mag dan een oninteressant boek zijn, dit kon ik niet op me laten zitten. Een zinnetje dat mijn laatste stukje leesplezier vergalt moet met de grond gelijk gemaakt worden. Dus heb ik een mail naar bol.com gestuurd met het verzoek de zin te verwijderen.

Ach. Het was toch een stom boek.

Alhoewel.

Ik las ergens op internet dat het eerste deel geen doorkomen aan is, maar dat het tweede deel leest als een trein. En laat ik nou net op bladzijde 110 zijn.

12-08-2004

Invulling van zomerse dagen:

- zwemmen
- ijs en chocoladekoekjes kopen in de supermarkt
- ijs eten
- chocoladekoekjes naar binnen werken
- nog meer ijs eten
- frisbeeën
- patat eten
- nog een ijsje na

En ik me maar afvragen waarom ik nog steeds niets ben afgevallen na al dat fanatieke gesport.

11-08-2004

Beurt:

Mijn oom is overleden. Hartaanval. Tijdens zijn vakantie. Dat is kut. Ronduit kut. Maar het ergst vind ik het besef dat mijn ouders elk moment aan de beurt kunnen zijn.

10-08-2004

Naar de hemel:

Drie kratten bier heeft het feestvarken meegesleept naar het Vondelpark. Een fles rosé staat halfvol tussen twee feestgangers in. Af en toe worden de glazen bijgevuld. In de bomen hangt een zelfgemaakte slinger. Pakjes sigaretten liggen her en der verspreid.
Twee meter van ons vandaan strijkt een zwerver neer. Hij is voor dit weer warm aangekleed. Zijn hele hebben en houden heeft hij verpakt in vier vuilniszakken. "Schat, wat goed dat je de vuilnis hebt buitengezet," roept iemand. Sommige gniffelen, anderen spreken de grappenmaker vermanend toe. Handtassen worden in veiligheid gebracht. Niemand vertrouwt de zwerver.
Het duurt niet lang voor hij onze aandacht vraagt. Hij wijst op de fles rosé en mompelt iets onverstaanbaars. "Spreek je Nederlands?" vraagt iemand. "Nee," antwoordt hij, wijst op de fles rosé en kijkt ons vragend aan. We overleggen. Is het verstandig om een zwerver iets te geven? Blijft hij ons dan niet lastig vallen? "Een biertje moet kunnen," vindt de één. "Maak hem dan wel duidelijk dat hij niet terug mag komen," zegt een ander. En zo geschiedt. De zwerver gaat akkoord, zet het flesje bier aan zijn mond en drinkt in één teug de halve fles leeg, waarna het half gevuld in zijn binnenzak verdwijnt.
Hij bedankt ons en gaat verderop zitten. Meteen grijpen de dichtsbijzijnde Vondelparkgangers naar hun spullen en trekken deze naar zich toe. De zwerver lijkt er niets van te merken. Hij kijkt naar de lucht en praat met god. Of met de vogels. Hij schrijft tekens in de lucht. "Hij vraagt vast een plaats voor ons aan in de hemel," grapt iemand. Maar of we nu een plaats in de hemel krijgen of niet, dankbaar is hij ons wel. Een uur later biedt hij namelijk de gulle gever van het bierflesje een hap van zijn halve hamburger aan. Geschrokken wendt deze zijn hoofd af en bedankt de zwerver.
De gulle gever versus de gulle zwerver. Misschien gaan ze samen nog 'es frisbeeën in de hemel.

09-08-2004

Los:

Ik ben nooit zo goed op feestjes. Of hoe zeg je dat eigenlijk. Ik ben niet zo goed in feestjes? Afijn, ik heb er nooit het hoogste woord. Vooral niet als ik de mensen niet zo goed of helemaal niet ken. Ik vind het nog lastiger als zij elkaar wél kennen. Zo zat ik gister in de hitte in het Vondelpark op een laken temidden van bier, rosé, spa, toostjes, taart en een stel vrienden waarvan ik de jarige en zijn vriendin kende. En ach, eigenlijk vermaakte ik me best. Ik smeerde me in met zonnebrand en nam een stukje appeltaart. Ik propte mijn mond vol, kauwde, luisterde, knikte en slikte. En net toen ik zat te denken of het geen tijd was om naar huis te gaan gingen de mannen frisbeeën. Nu is mijn gooitechniek niet zo best. Maar mijn vangtechniek kan er wel mee door. Het duurde dan ook niet lang of ik stond tussen de frisbeeënde mannen. Door mijn toedoen belandde de frisbee in de boom, in de struiken of bij de buren, maar toch ook regelmatig in de handen van de mannen. Op mijn blote voeten in het gras rende ik van hot naar her, sprong in de lucht of lag dubbel van het lachen op de grond. Aukje kwam letterlijk en figuurlijk los. Ik pleit dus voor activiteit tijdens feestjes. Wég met de suf op de bank zittende avonden! Ik wil frisbeeën, voetballen of voor mijn part dammen. Want zolang er maar iets te doen is heb ik het prima naar m'n zin op een feestje.

08-08-2004

Eén dag gay:

Eén dag in het jaar wil ik gay zijn. Of yup, dat mag ook. Als yup zou ik achteroverleunend vanuit mijn pand op de Prinsengracht naar de gaypride kijken. Als gay zou ik mee mogen doen. Want ik wil ook leuke huppeldansjes doen op Don't leave me this way en YMCA op een boot in een overvolle gracht terwijl het publiek langs de kant uitbundig klapt en joelt. Ik wil ook onafgebroken irritant op een fluitje blazen terwijl er snoeiharde muziek uit de boxen schalt. Dus zeg ik elk jaar, nadat ik de botenparade heb gezien, tegen mezelf dat ik op fitness moet (strak lijf) en onder de zonnebank (met melkflessen pirouettes draaien is niet sexy). Ook onderdeel van het plan is me aansluiten bij een club waarvan ik zeker weet dat ze volgend jaar meedoet. Al hoef ik daar niet gay voor te zijn. De brandweer doet tenslotte ook mee om zichzelf te promoten. Voorwaarde is dat de club moet bestaan uit matrozen met gespierde lijven. Ze moeten onder mijn gezag werk maken van het optreden. Dat betekent danspasjes instuderen, de boot opvallend versieren (liefst met een waterslang zodat ik het publiek kan laten afkoelen) en mij in een geweldig kostuum hijsen. Tijdens de botenparade laat ik, geholpen door mijn partners in crime, stiekem een stukje borst zien om te demonstreren tegen de vertrutting van Amsterdam. Ik zie het al helemaal zitten. Volgend jaar op de gaypride steel ik de show.

Toch jammer dat ik na de geboorte van zo'n idee altijd last heb van postnatale idee-amnesie.

07-08-2004

Yuppenoord::

Hip. Trendy. Cool. The place to be. Hot spot. Oftewel: De Parade. Naast het proeven van de sfeer drink je er rosé en eet je sushi. Voorstellingen bezoeken is geen must. Met rosé, sushi en vrienden is de yup ook in zijn nopjes. Het is een gehoorde klacht. Dat het terrein vol zit met yuppen die het hip vinden om naar de Parade te gaan, maar geen interesse hebben in de voorstellingen. Eerlijk gezegd heb ik het niet in de gaten. En stoor ik me er dus niet aan.
Vriend A. en ik gaan naar de Ashton Brothers. Slapstickhumor waarbij het publiek buldert van het lachen. A. en ik komen niet verder dan een 'harde' glimlach zoals we dat noemen. Even later bevinden we ons in 'De Achtertuin' met o.a. Alex Klaasen, één van mijn favoriete acteurs. De voorstelling zit goed in elkaar. Ze is minder hilarisch dan de voorstelling van vorig jaar, maar goed genoeg om ons te laten lachen. Een aanrader.
We zitten op de wc met John Leddy, zien Ad Visser (wiens voorstelling naar mijn idee weinig aandacht trekt) vrolijk handen schudden met bekenden en nemen Tanja Jess in ons op als ze voor ons staat. Dan hebben we het poppetje gezien en doen we het kastje dicht. We verlaten het yuppenoord.
Ik concludeer dat de Parade een stuk leuker was toen Loes Luca er nog optrad. Dat was een happening, entertainment ten top, hilariteit van het hoogste niveau. Jammergenoeg kan geen enkele voorstelling daar aan tippen.

05-08-2004

Hangen in het Vondelpark:

Vriend P. is heelhuids teruggekeerd van zijn avontuur in Tjaad, dus kletsen we bij in zijn hangmat die hij in het Vondelpark tussen twee bomen heeft gespannen. Al wiegend vertelt hij over zijn belevenissen, ik moedig hem aan om ze in boekvorm uit te geven.
P. en ik grinniken wanneer een blond meisje met een kort rokje wijdbeens voor ons gaat zitten en ons een bijbaan aanbiedt waarin we donateurs moeten werven voor goede doelen. Een baan die bedoeld is voor studenten tussen de 16 en 24 jaar. Ze schrikt als ze onze leeftijd hoort. "Oh, ik had jullie veel jonger ingeschat!"
We lachen om de man die ons in gebrekkig Engels een voetreflexzonetherapie aanbiedt. Gratis en voor niets. Ter plekke te ontvangen. P. en ik kijken elkaar aan. En schudden ons hoofd. We willen geen vreemde man aan onze voeten.
We glimlachen om de avonturen die we samen beleefden in Leeuwarden en Londen. "Ik hoef niet meer op vakantie naar Londen," mijmer ik, "omdat het nooit zal kunnen tippen aan de vakantie die wij er samen vierden."
P. mijmert mee en zegt dat hij er net zo over denkt. Misschien koesteren we een illusie. Maar dan wel een mooie.

04-08-2004

Overdaad:

Ik voelde me niet lekker. En deed daarom niet veel. Het werd een vicieuze cirkel. Hoe minder ik deed, hoe minder fit ik me voelde. Daar moest verandering in komen. Dus ging ik zwemmen. Want eindelijk liet de temperatuur het toe om het water in het buitenbad te proberen (er zijn altijd fantieke zwemmers die zich niets van de temperatuur aantrekken, ik wel). Maar ondanks het verkoelende water viel het tegen. Het bad was te lang, ik moest slalommen tussen de mensen door en kon er niet in staan. Dus besloot ik het binnenbad te proberen. 25 Meter kort, aparte banen en weinig mensen. Welk een genot! Ik nam de borstcrawlbaan waar maar één ander mensje zwom. Na een uur hield ik het voor gezien en ging languit op de weide in de zon liggen. Wat een leven.
Ik knapte zienderogen op, dus besloot ik de volgende ochtend weer te gaan. En ook de daaropvolgende ochtend fietste ik weer fluitend naar het zwembad. Ik kocht zelfs een 12-badenkaart.
Nu heb ik spierpijn. En een verbrande rug (er was natuurlijk geen brandweerman te bekennen). Dus heb ik vandaag, noodgedwongen, een rustdag. En moet ik, noodgedwongen, terug naar wat de fysiotherapeut me ooit had opgedragen: twee keer tien minuten zwemmen. Hoe ging dat spreekwoord ook alweer? Overdaad ...
Juist.

03-08-2004

The world according to G.:

"In Friesland zijn heel veel muggen, daar heb je in Nederland geen last van."

Kijk, dat kleine nichtje van mij denkt nu al in termen van een onafhankelijk Friesland.

02-08-2004

De man op het perron:

Met oude gerimpelde handen en vieze nagelriemen draaide hij een shaggie. Zijn handen beefden. Voor hem op de grond stond een bierflesje.
Leeg.
Het pakje shag had hij gevonden op het perron. Een jongeman die langs kwam rennen om de trein te halen verloor het pakje. Hij stak zijn hand op en wilde de jongeman toeschreeuwen. Maar ouderdom vertraagt het lichaam. De jongeman was al uit zicht verdwenen voor hij zijn mond kon openen.
Hij haalde zijn schouders op en bukte moeizaam om het nog volle pakje op te rapen. Hij glimlachte toen hij de shag in bezit nam en bedankte de jongeman inwendig voor zijn haast. Dat scheelde weer een rondje struinen over het perron om half opgerookte sigaretten van de grond te rapen.

Ik liep het perron op. Ik had me gehaast, zoals altijd als ik de trein moest halen. Dit keer was het echter niet nodig geweest. De trein die ik wilde nemen reed niet wegens een storing. Ik moest wachten. Een half uur. Het perron was overvol door gestrande reizigers. Ik liet mijn ogen langs de bankjes gaan. Was er echt geen plek meer? Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en tuurde. Ja! Op het allerlaatste bankje van het perron. Daar zat een man een shaggie te draaien. Aan weerszijden was nog voldoende plek. Ik kon wel raden waarom.

"Hallo meissie," zei hij toen ik plaatsnam. Een rochelende hoest volgde. Het duurde niet lang voor zijn dranklucht me bereikte. "Hallo meneer." Even bleef het stil naast me.
"Mag ik je een hele gekke vraag stellen?" vroeg hij. Hij keek me doordringend aan terwijl hij een trek nam van zijn shaggie. Ik knikte.
"Wanneer heb jij voor het laatst gelachen?"
Ik glimlachte. "Vandaag nog," antwoordde ik.
"Aha! Dat is mooi. En waar moest je om lachen?"
Mijn gedachten gingen terug naar vanochtend. In het zwembad werd een zwemmer boos omdat hij steeds werd ingehaald door een andere zwemmer, die hem afsneed. Het was inderdaad irritant, maar ik moest grinneken om hun tweestrijd. En vanmiddag nog had ik gelachen om toeristen die gevaarlijke maar slapstickachtige capriolen uithaalden op hun huurfiets.
"Om verschillende dingen," antwoordde ik.
"Dat is mooi meissie, dat is mooi."
"Heeft u vandaag nog gelachen?" vroeg ik brutaal. Even keek hij me verbaasd aan. Hij was schijnbaar niet gewend dat mensen met hem praatten en hem vragen stelden.
"Jazekers." Zijn verbazing maakte plaats voor een bulderende lach, waarbij hij zichzelf op zijn knie sloeg. Toen greep hij naar zijn binnenzak, haalde het pakje shag tevoorschijn en vertelde hoe zo'n prachtig gevuld pakje in zijn binnenzak terecht was gekomen. "Het geluk staat aan mijn zijde vandaag," zei hij trots.
"Zo is het maar net," zei ik resoluut.

In de trein zag ik zijn gezicht nog voor me. Hij kwam me bekend voor. Ik vermoedde dat hij vroeger had geacteerd. Was hij in dat diepe zwarte gat gevallen en er nooit meer uitgekomen? Had zijn verslaving hem ten gronde gericht en werd hij nu blij van een pakje shag in plaats van een rol in een toneelvoorstelling? Het zou kunnen, dacht ik. Het zou zomaar eens kunnen.

Dit logje is geschreven naar een idee van Tinmar.

01-08-2004

Caesar en Cleopatra:

Heeft u een blind date in het verschiet en zoekt u een geschikte locatie om af te spreken? Wilt u een romantisch avondje uit met uw geliefde? Kampt u met een lege ideeënbus nu u een avondje uit voor vrienden moet organiseren? Zoekt u een ideale plek voor een logmeeting? Zoek niet verder! Stop met het pijnigen van uw hersencellen! Hier is uw antwoord:

'Caesar en Cleopatra'

Om kwart voor zeven heb ik met enkele leden van de wittesokkenclub afgesproken bij de ingang van het openluchttheater in het Amsterdamse Bos. We zijn vroeg, de voorstelling begint pas om half tien, maar nu al ziet het er zwart van de mensen. De sfeer is ontspannen, het decor imposant en groots. We zoeken een plek en laden ons meegebrachte eten uit. Even zijn we bang dat we iets te enthousiast zijn geweest met inkopen, maar dat is geenszins het geval. Onze buren overtreffen ons met gemak.
Even na half tien wordt niet alleen het startsein voor de voorstelling gegeven, maar ook voor de muggen die zich schijnbaar tijdens het eten in de bosjes schuil hebben gehouden. Ze zijn groot, irritant en steken akelig hard. Ondanks de muggen grijpt de voorstelling mijn aandacht. De titel suggereert dat het stuk zwaar op de maag ligt, maar het tegendeel is waar. Ze is zelfs zeer onderhoudend. Vincent Croiset zet een knap staaltje acteerwerk neer en ook de rest van de acteurs verrast me aangenaam met hun prestaties.
Naarmate de voorstelling vordert wordt het donkerder en donkerder. De maan schijnt, de bomen omringen ons en de muggen laten ons na een uur eindelijk in de steek. Het is goed toeven hier.

tip 1: neem een muggenstick mee (Citronel)
tip 2: op de terugweg is het pikkedonker in het bos, enige (fiets)verlichting is zeer handig
opmerking 1: het bereik van mobiele telefoons is zeer slecht
opmerking 2: nog t/m 4 september te zien (muv zo/ma)