30-08-2006

Koelkast:

En als ik dan, of eigenlijk mijn lief, met een steekkarretje mijn koelkast van mijn oude huis naar mijn nieuwe huis rij, dan voel ik me een echte Amsterdammer. Zonder auto, met fiets. Of steekkarretje in dit geval. Nog even en mijn oude huisje is helemaal leeg. Nog één dag te gaan.

27-08-2006

Puf:

Op het moment dat de Uitmarkt is Amsterdam was losgebarsten, moest ik concluderen dat ik geen zin had in drukte en mensen. Niet een handig, maar wel een logisch moment. Ik was te vaak te laat naar bed gegaan en had al aardig wat geborreld. Ik had er de puf niet meer voor. Op mijn vrije vrijdag sloot ik mezelf op met het boek van Merel Roze, Fantastica, dat ik in één dag uitlas. Een record. Maar ik móest weten hoe het afliep met Roos en Jake.

In het weekend werkte ik, dus wederom geen tijd voor de Uitmarkt en dus ook geen tijd voor het optreden van Menno Nicolai. Ik was benieuwd naar hem, maar ik moet mijn nieuwsgierigheid nog even bedwingen. Op 1 februari 2007 speelt hij in het Pleintheater, wellicht ga ik dan in het publiek zitten (wat duurt dat nog lang!).

Even stond ik op de Nieuwmarkt en vond dat het er best gezellig was. Ik baalde dat ik niet in de mood was. Was ik dat wel geweest dan had ik hartstikke leuk gevonden hier. En de uitnodiging voor het feest vanavond moest ik ook al laten schieten.

Soms moet er gewoon even op de rem getrapt worden. Alleen balen dat dat dan net moet als de Uitmarkt plaatsvindt.

23-08-2006

Opkijken:

De één is een laatbloeier, de ander groeit snel. De één heeft een grote mond, maakt makkelijk contact en krijgt daardoor veel voor elkaar. De ander probeert dat ook, maar blijkt daar toch minder makkelijk in te zijn en bereikt minder. De één gaat het voor de wind, de ander moet er meer moeite voor doen.

De één kijkt op tegen de ander, de ander kijkt op tegen de één. Mensen kijken tegen mij op omdat ik wél een jazzcombo heb. Ik kijk op tegen meisjes die zijn afgestudeerd van het Conservatorium. Afgestudeerden kijken op tegen andere afgestudeerden op die al een cd hebben gemaakt. Afgestudeerden die al een cd hebben gemaakt kijken op tegen andere afgestudeerden die al op North Sea Jazz hebben gespeeld.

In elke tak, op elk niveau kijkt men tegen elkaar op. Het is geen afgunst, het is een gevoel van 'dat wil ik ook'. En eenmaal bereikt, is er wel weer een ander persoon om tegen op te kijken.

Men kijkt op, men blijft opkijken. Men blijft dromen.

21-08-2006

Kort haar:

Haar haar is kort. Ze ziet er anders uit daardoor. Ik kan er maar niet aan wennen. Misschien ook omdat het een restant is van haar ziekte. Al had ze misschien ook haar haar wel afgeknipt als ze niet ziek was geweest, dat weet je niet. Ondanks haar overwonnen ziekte zingt en turnt ze er gelukkig weer op los. I see you in Vegas! Ik blijf maar kijken naar haar. Ze blijft het toonbeeld van kanker. Overwonnen kanker, dat wel. Ze is het levende bewijs. Zo kan het ook. Respect. Voor Ellen ten Damme.

foto van Mieke Miwian

20-08-2006

Wat nu valt, valt straks niet,

zegt mijn vader altijd. Een waarheid als een koe. Alleen jammer dat het er niet minder hard van gaat regenen. Tram, hoe laat ga je?

17-08-2006

Frambobier:

Ik dronk een biertje. Daarna bracht de ober er nog één, maar nam deze vijf minuten later weer mee terug omdat het niet zou smaken. Vers van het vat, maar of het daardoor niet lekker was weet ik niet. En ach, zoveel zin in nog een biertje had ik niet. Ik bestelde daarom een Wieckse Rosé bij hem. Het reclamebord met hoog Viva/Esta-gehalte hing naast me en aangezien ik een zoetekauw ben zou het vast smaken. Mijn gezelschap, dat louter bestond uit mannen, kreeg even later een nieuw (en lekker smakend) biertje, ik kreeg een Wieckse Rosé.

Het rook zoet. Verschrikkelijk zoet. Ik liet een rondje ruiken, toen een rondje proeven. Huh, zoet! hoorde ik van de meesten. Echt een vrouwendrankje! En dat is het. Een wijvendrank. Bier met frambozensmaak. Ik dronk er een paar, en toen had mijn maag wel genoeg van al dat frambobier. Het deed verder weinig, aangeschoten werd ik er niet van. Niet dat dat hoeft, maar ik weet zeker dat ik van dezelfde hoeveelheid gewoon bier wél aangeschoten was geweest.

Wieckse Rosé is een heel vreemd biertje. Op zijn tijd best lekker zelfs. Maar al dat rose en zoete gaat wel erg snel vervelen. En om dat zoete meisjesachtige gedrink een beetje te compenseren, ging ik afgelopen week voor de stoerdere variant: Gran Marnier. Een zoete sinaasappellikeur die me na één glas al aangeschoten liet zijn. Niet dat ik dat wilde, het gebeurde gewoon. Een volgende keer ga ik weer iets anders proberen. Bailey's ofzo. Schijnt ook heel zoet te zijn.

15-08-2006

NIEUW:

Het was hoog tijd voor een nieuw ontwerp op Aukje.net. Bij deze. Niet alles is al online, en wat online is kan (en in sommige gevallen moet) nog veranderd worden, maar ik ben er reuze blij mee. Achter de schermen ben ik hard aan het werk om alle pagina's te updaten, maar zoals gewoonlijk kon ik niet wachten om de eerste pagina's online te gooien. :-)

13-08-2006

In slowmotion:

Ik stond in het midden. Om me heen een schare giechelende vrouwen, die ik geen kans achtte. Tenzij ze vechtlust toonden. Voor me vriendin J., in haar bordeauxrode bruidsjurk, met de rug naar ons toe. Een zwieper naar achter, en daar vloog haar bruidsboeket door de lucht. Op weg naar de schare ongetrouwde vrouwen, op weg naar de grijpgrage handen.

Daar, in de lucht, op weg naar ons, zag ik dat het boeket niet ver genoeg zou komen om midden in de menigte terecht te komen. Ik zou het boeket kunnen pakken, maar dan moest ik er wel moeite voor doen: ik zou een stap naar voren moeten doen, bukken en mijn hand zo ver mogelijk uitsteken om het te pakken.

Zou ik wel, of zou ik niet?

Mijn fanatisme besliste. En tijdens die paar seconden merkte ik dat mijn jarenlange sportervaring me niet in de steek liet. Ik deed een stap naar voren, stak mijn hand uit en greep het boeket. Daar was het, in mijn handen. Had ik het echt gepakt? Hadden de andere vrouwen geen strijd geleverd? Was het echt zo makkelijk gegaan?

De menigte begon te joelen. Aukje! Aukje! Aukje! Ik lachte en hield het boeket hoog in de lucht. Toen ik weer bij zinnen kwam, zag ik mijn lief zitten. Voor me, op zijn knieën. Eerst hoorde ik niet wat hij zei, door het geschreeuw van de omstanders die helemaal uit hun dak gingen door het tafereel dat voor hun plaatsvond. Ik boog me naar hem toe en hoorde toen wel de woorden die hij sprak: "Liefste, wil je met me trouwen?"

Grapje. Even overnieuw.

De menigte begon te joelen. Aukje! Aukje! Aukje! Ik lachte en hield het boeket hoog in de lucht. Toen ik weer bij zinnen kwam, zag ik mijn lief zitten. Voor me, op een stoel. Ik nam plaats op de stoel naast hem. "Wij gaan niet trouwen hè lief," zei ik tegen hem. Hij schudde zijn hoofd en kuste me. Maar toch was ik trots het bruidsboeket gevangen te hebben. Net als in de film!

11-08-2006

Het bruidsboeket in de schoot geworpen krijgen:

(later meer)

09-08-2006

Een woning achterlaten:

Op de dag dat ik 21 werd ging ik op kamers wonen in Leeuwarden. Samen met twee studiegenoten en een meisje dat we via een advertentie hadden gevonden. We woonden in een eengezinswoning met oude meubels en een graffittimuur, waar het er gezellig aan toe ging.

Na een jaar ging het meisje van de advertentie samenwonen en konden wij a) niet iemand vinden die leuk genoeg was; b) daardoor de huur niet betalen. Dus zat er maar één ding op: verhuizen. Ik belde de woningbouwvereniging om de huur op te zeggen. Zij kwamen langs, inspecteerden de boel en gaven ons een lijst met de te verrichten klussen. Eén daarvan was het overschilderen van de graffittimuur. Zonde! Dus hingen we op school een advertentie op, of iemand ons huis wilde overnemen mét muur. Vier studenten meldden zich aan, wij waren uit de brand!

Alleen vond de woningbouwvereniging van niet.

Er bleven nog voldoende klussen over. Dus verfden we in een huis waar we niet meer woonden. Maakten we de boel schoon in een huis waar we niet meer woonden. En klusten we in een huis waar we niet meer woonden.

Toen de meneer van de woningbouwvereniging zijn laatste inspectie verrichtte, streepte hij een aantal dingen van zijn lijstje, maar niettemin leverde het ons een rekening op van 450 gulden. Veel geld voor drie studenten. Tijdens zijn inspectie probeerden we het leed nog te verzachten door voor hem te spelen en te zingen. Dat wil zeggen: terwijl hij inspecteerde speelden en zongen we 'Losing my religion' van R.E.M. Maar hij was niet onder de indruk. De rekening bleef hoog.

We baalden, betaalden en lieten het huis met graffittimuur (want die mocht blijven omdat de volgende bewoners deze overnamen) achter.

Vandaag kwam het trauma van toen weer boven. Niets is namelijk zo erg als schilderen en klussen in een huis waar je niet meer woont. Tuurlijk, het is fijn voor de volgende bewoner, maar zelf heb je er geen hout aan. Dus toen vandaag de meneer van de inspectie langskwam, hield ik mijn hart vast. De lijst met opleveringsvoorwaarden had ik nl. al ontvangen. De muren waren donker, dat mocht niet. Er zat behang op de muur. Dat moest eraf. Er zat plakplastic op de ramen. Verwijderen. De gaskachel mocht niet blijven staan (iemand nog interesse in een gaskachel?). Het zeil moest uit de keuken. Alle spijkers uit de muur en de gaten vakkundig dichten. Dat soort gedoe.

De meneer van de inspectie was aardig. Maar daar trapte ik niet in. Ik bleef op mijn hoede. Aan het einde liet hij mij zijn inspectieformulier tekenen en vroeg ik hem wat ik allemaal moest doen. Ze zouden hier tenslotte gaan verbouwen, dus wilde ik graag weten waar ik aan toe was voor ik ging klussen.

Maar de meneer van de inspectie was écht aardig: de muren hoefden niet gewit te worden ("Hoe heb je het opgeleverd gekregen?" "Ehm, donkerrood geloof ik."), het behang hoefde ik er niet af te pulken en de berging hoefde niet leeg (daar lagen spullen van vorige bewoners).

Het zegt nog even niets. Er komt nog een eindinspectie. Maar vooralsnog ben ik blij dat ik niet meer hoef te doen dat het plakplastic te verwijderen van de ramen, de lamellen weg te halen, het zeil eruit te halen en de spijkers uit de muur te trekken. Dat zijn klusjes waar ik niet tegenop zie. Dat zijn klusjes die ik nog wel wil doen in een huis dat ik definitief ga verlaten.

06-08-2006

Filmpjus (4):

1. Match Point (2005)
De filmposter en de titel van de film suggereren dat de film over tennis gaat, maar afgezien van een potje tennis aan het begin en het feit dat de hoofdrolspeler een begaafd tennisspeler is, merk je weinig van het spel. Nee, wat we krijgen voorgeschoteld zijn mannen en vrouwen uit de high society kring van Engeland. Alleen past de verloofde van het rijkeluiszoontje daar niet tussen. De hoofdpersoon, die een relatie heeft met de zus van het rijkeluiszoontje, heeft een zwak voor haar. Maar wat doet hij met dat zwak als de relatie tussen haar en zijn zwager uitgaat?
Mensen fluisterden dat dit de beste film van Woody Allen ooit is. Ik ben geen fan van zijn films, dus ben ik niet in staat te vergelijken. Maar het is zeker één van de beste films die ik ooit heb gezien.
2. The Game (1997)
De broer van een rijke bankier probeert het leven van de bankier wat spannender te maken door hem te laten aanmelden voor een real-life-game. De bankier begrijpt niets van het spel, noch van de gebeurtenissen die hem overkomen. Is this part of the game? De kijker weet het evenmin.
3. High Tension (2003)
Twee vriendinnen bezoeken de afgelegen verbouwde boerderij waar de familie van één van hen woont. Ze wensen elkaar welterusten en gaan slapen. Tot hun nachtrust wordt verstoord door een psychopaat die de familie op spectaculaire wijze vermoord. Alleen de twee vriendinnen blijven over. Zijn zij sterk genoeg om het op te nemen tegen de psychopaat? Sterke film met een verrassend eind die blijft hangen. De Franse film is geregisseerd en geschreven door Alexander Aja, die dat ook deed bij The Hills Have Eyes.
4. The Hills Have Eyes (2006)
Horrorfilm met een hoog realiteitsgehalte. Een familie viert vakantie, en de vader wil per sé de woestijn zien. Maar als ze op aanraden van de benzinepomphouder een verlaten weg inslaan (really, it's a shortcut!), gaat het mis. Zonder het te weten komen ze terecht in een gebied waar ooit kernproeven zijn gedaan, terwijl de mijnwerkers die daar woonden daar gewoon bleven werken. Dat heeft nare gevolgen, die de familie op een lugubere manier ondervindt.

5. View from the top (2003)
Donna Jensen (Gwyneth Paltrow) heeft een droom. Stewardess first class worden. Als ze een zelfhulpboek van Sally Weston (een soort van Dr. Phil) heeft gelezen, gaat ze er voor. Maar dromen uit laten komen met een bitch als 'beste' vriendin is best lastig. Een film die op het eerste gezicht niet lijkt te boeien, maar heel vermakelijk blijkt te zijn. Al moet je wel in the mood zijn.
6. Inside Man (2006)
Ik kijk graag films met Denzel Washinton, maar deze viel tegen. Het idee van de film en de bankovervaller die een hoofdrol speelt is briljant, maar het kleine schepje humor doet voor mij af aan de film. Liever had ik een serieuze thriller gezien. Nu wordt een halfbakken film die niet lijkt te kunnen kiezen voor een genre.
7. Capote (2005)
Truman Capote was een populaire schrijver in Amerika, helemaal toen hij zijn laatste boek 'In Cold Blood' uitbracht. Over de tot stand koming van dat boek gaat deze film. Je moet wel tegen het typetje Capote kunnen; ik vond het vreselijk om naar hem te kijken en de film zelf was erg triest. Maar zeker gezien het realiteitsaspect boeit de film toch.
8. The Brothers Grimm (2005)
De regisseur van de prachtige film 'Twelve monkeys' schotelt ons in deze film sprookjesachtige beelden voor. Vele sprookjes zijn te herkennen in deze film. Hoe kan het ook anders? De film zelf verrast omdat deze niet over het schrijven van sprookjes gaat, maar over de zoektocht naar elf verdwenen meisjes uit een dorp. Hoewel het geen sterke film is, heb ik er met plezier naar gekeken. Dat Peter Stormare uit Prisonbreak er in speelt maakt het er alleen maar leuker op.
9. Garden State (2004)
Een boy-meets-girl verhaal waarin de boy nogal wat problemen heeft, en the girl zijn leven opvrolijkt. Ze maken lol, worden verliefd en kunnen samen de hele wereld aan. In een deprimerende omgeving van mislukte carrières, een kerkhof en anti-depressiva lukt het hem om geluk te vinden. Dat klinkt cliché, en dat is het ook.
10. Crazy/Beautiful (2001)
Een film met Kirsten Dunst in de hoofdrol en dat is nooit verkeerd. Ze speelt een highschoolgirl die door een traumatische ervaring een wild leven leidt. De serieuze studiebol Carlos voelt zich aangetrokken door haar. Hij geeft veel voor haar op, zijn cijfers, zijn afstuderen, zijn dromen. Is ze het waard?
Ook een iets te simpel girl-meets-boy verhaal, toch leuk om gezien te hebben.
11. The girl next door (2004)
Wie Kim uit de serie 24 kent, moet zeker deze film eens gaan zien. In The girl next door speelt Elisha Cuthbert een voormalige pornoster. Als ze op het huis van haar tante past ontmoet ze Matt die haar wel ziet zitten. Ze worden verliefd en opeens is Matt op school een coole dude met zo'n 'hot chickie' aan zijn zij. Maar hij blijft gewoon Matt. Zou zij alleen gewoon Danielle blijven?
12. House of Wax (2005)
Horrorfilm met jawel, Paris Hilton en wederom Elisha Cuthbert. Maar wat een slechte remake. Op zich is het gegeven van een huis van wax origineel, maar het kan de film niet redden. Niet voor niets een nummer 12 positie in deze lijst.

05-08-2006

Op:

En toch is het balen als je halverwege het jaar er achter komt dat je al je vakantieuren al hebt opgemaakt...

01-08-2006

De mannen van automatisering:

De computer die ik op mijn werk gebruik was dit weekend overleden. Bij het opstarten gilde het en de monitor zei niet meer dan: Powersave, press a button or move the mouse. Ik bewoog en drukte, maar er gebeurde niets. Ik drukte ook de snoeren goed aan, maar nog steeds kreeg ik de computer niet aan de praat. Op zich geen probleem, ik ging wel op de andere computer werken.

First thing maandagochtend belde ik met de mannen van automatisering. "Je moet het netsnoer van de computer goed aandrukken, dan doet 'ie het waarschijnlijk weer." Ik kroop onder het bureau, haalde het netsnoer van de computer eruit, deed het er weer in en drukte de stekker goed aan. Aanknop indrukken. Niets. Ik belde weer met automatisering. "Hij gilt nog steeds als ik hem opstart."

Even later kwam er eentje van automatisering langs. "Hij doet het gewoon hoor," zei hij een minuut later. Ik draaide verbaasd het beeldscherm naar me toe. Verdomd, de computer startte gewoon op. Ik vroeg hem hoe, hij zei netsnoer aandrukken. Mijn blauwe klomp met sandaal-look brak. "Ik ben nét onder het bureau gekropen en heb écht het netsnoer stevig aangedrukt!" Hij keek meesmuilend. "Kijk, door zulke dingen word ik natuurlijk bestempeld als dom blondje!" Hij lachte. "Nou ja, jij bent vast blij dat je niet hoeft te prutsen aan dat ding. Hij doet het dus gewoon." Hij knikte en ging weer terug naar zijn afdeling. Ik gokte dat ik flink over de tong zou gaan daar.

Ik schudde mijn hoofd, kon het niet hebben. Op computergebied was ik echt geen dom blondje. Maar probeer dat maar eens te bewijzen tegenover de mannen van automatisering na zo'n actie.