Ik herinner me nog goed dat ik op de Mavo hele verhalen op de typemachine schreef. Ook voor Nederlands wist ik kantjes vol in te leveren als we een verhaal moesten schrijven. Maar dat ik ook zo enthousiast was op de lagere school was mijn geheugen vergeten.
Hoe summier de handgeschreven teksten in het rapport ook zijn, het geeft een aardig beeld van mijn prille interesses. En daarmee fungeert het meteen als vergelijkingsmateriaal. Want wat is er met dat enthousiasme gebeurd? Is het nog steeds aanwezig? Eh, ja, ik geloof van wel hè.

22-12-2004

'Prettige' dagen:

Rond deze tijd (tien voor één) zou ik in Friesland zijn aangekomen. Een paar vrije dagen zou ik daar doorbrengen. Ik had er zin in. Maar in plaats daarvan zit ik in Amsterdam te dubben wat ik zal gaan eten. En of ik dat eten zal binnenhouden. Ik hoop dat die stomme buikgriep me morgen wel kan laten vertrekken naar Friesland. In ieder geval wens ik u fijne dagen, ik zie u volgende week weer, gezond en wel hoop ik.

---

21-12-2004

Beste concerten 2004:

Ik was zowaar de Top 1000 vergeten. Niet dat het uitmaakte, de uitkomst is toch elk jaar hetzelfde (al was ik wel verbaasd dat Bohemian Rhapsody van de troon is gestoten). Op mijn site dus geen Top 10 van de beste platen aller tijden. Maar omdat we op het werk een top 5 konden inleveren van de beste concerten van het afgelopen jaar, heb ik tóch nog een lijstje. Niet zo'n heul moeilijk lijstje, want zoveel concerten heb ik niet bezocht. Maar toch leuk om even te noemen:

1. Rebekka Bakken - 7 mei in het Bimhuis
De warme klanken van de begeleiding stonden in schril contrast met de ruwheid van de stem van de Noorse zangeres Rebekka Bakken. Mooi mens, mooie muziek.

2. Heather Nova - 5 juli in Paradiso
Haar stem smachtend, haar lichaamsbewegingen ingetogen. Het optreden was iets te tam, maar zeker goed voor de nodige kippenvel.

3. Sugababes - 14 april in Paradiso
Voor de lezers onder u die nog twijfels hadden: ze kunnen écht zingen en ze zijn goed in performen.

4. Air - 6 februari in Paradiso
Een luchtig concert.

5. Sarah McLachlan - 18 november Pepsi Stage
Zeer professioneel. Maar het kwam niet binnen. Ze raakte me niet. Toch een mooi concert.

En natuurlijk mag u úw top 5 in m'n commentbox droppen (minder mag ook)!

---

20-12-2004

Gabbers en gasten:

Al zappend kwam ik terecht bij Gabbers en gasten, een programma over hangjongeren die klaargestoomd worden om als vrijwilliger het vakantiehotel van het Rode Kruis te runnen. Vanuit mijn luie stoel keek ik toe hoe ze gedrilld werden door een legercommandant. Ik was een heel klein beetje jaloers. Want sinds m'n puberteit wil ik al in het leger. Niet om oorlog te voeren, maar om getraind te worden. Mentaal en fysiek. Het uiterste van jezelf vergen (al leek dat wachtlopen in de regen me helemaal niks) en 's avonds trots en tevreden in slaap vallen. Als kamermeisje op een cruiseschip heb ik er echter wel iets van meegekregen. Ik hoefde niet door de modder te kruipen, maar fysiek gezien werd ik gedrilld. Mijn lichaam was na vier dagen zo oververmoeid dat het niet meer kon lopen. Maar langzaam aan raakte ik fysiek gewend aan het werk. Al was ik maar wat blij dat ik na twee maanden huiswaarts keerde. De werkelijkheid valt vaak tegen wat dat betreft.

Maar Gabbers en gasten dus. Ik keek naar Linda. Ze klom langs een touwladder omhoog. Eenmaal bovenin moest ze overstappen naar de andere kant van het touwladder en naar beneden klimmen. Maar het ging niet. Linda had hoogtevrees. Ze hield zich krampachtig vast aan de sport en verroerde zich ondanks de aanmoedigingen niet. Ontredderd klom ze naar beneden, alwaar de legercommandant haar toesprak.

's Nachts droomde ik over een hoog gebouw. Boven op het dak moest ik een rondje lopen. Het was donker en de rand van het dak was beveiligd met een hek. Het lukte me dat rondje te lopen door me goed vast te houden en zover mogelijk bij de rand vandaan te blijven. Toen ik een tweede rondje moest lopen, was het hek verdwenen. Als aan de grond genageld bleef ik staan en voelde hoe de angst bezit nam van mijn lichaam. Ik kon dit niet. Ik zou naar beneden vallen. Ik gaf op.

Raar idee dat een meid als Linda zoveel invloed op mij kan hebben.

---

19-12-2004

Voor en van mezelf:

Zo af en toe raak ik verzeild in een discussie over webloggen. En dan doel ik niet op de discussie met Michiel op aboutblank. Het zijn discussies die ik offline voer met loggers. Gestopt of nog loggende. Waarom ik log is sowieso de meest gestelde vraag als ik mensen vertel van mijn site. Ze kunnen soms niet begrijpen dat ik mijn leven op internet zet.
Loggen is inmiddels zo'n vast(geroest) onderdeel van m'n leven dat ik er zelf amper bij stilsta. Maar laatst zette iemand me aan het denken. Wat bezielt mij in vredesnaam om dit te doen? Om mijn leven op straat te gooien? Om persoonlijke gevoelens te delen?

Een pasklaar antwoord had ik niet. Ik dacht er over na. En zei dit: uitlaatklep. Aandacht. Eye-opener proberen te zijn. Herkenbaarheid creëren. Tachtig worden en dit allemaal met een glimlach teruglezen, daarbij de censuur eruit filteren en weten waar het stukje écht over ging. Dingen delen. Mijn schrijven ontwikkelen. Woorden en zinnen ontdekken. Vertellen. Elke dag iets moois of stompzinnigs creëren. Schaven aan een stukje en daarvan genieten. Ergens bij stilstaan waar ik anders niet bij stil had gestaan. De wereld met andere ogen bekijken. Lachen om reacties. Huilen om reacties. Met de neus op de feiten worden gedrukt omdat het zwart op wit staat. Mezelf laten zien. Positieve discipline opbrengen.

Maar vooral: creëren en genieten.

Niet alles is goed. Niet alles is slecht. Niet alles betekent iets. Niet alles betekent niets. Er is niet altijd tijd, zin of inspiratie. Maar het is een fascinerend podium. Voor en van mezelf. Met een publiek. Waar bijna elke dag iets nieuws ontstaat. Een podium waar ik erg verknocht aan ben en niet zomaar van zal afstappen.

---

18-12-2004

You'd be soooo nice to come home to:

Hé hallo, ben je daar weer.

Ja, daar ben ik weer.

Weer helemaal jezelf?

Yep.

Wat ik me afvroeg. Je treedt toch wel vaker op?

Ja.

En dat vind je leuk?

Absoluut.

Ben je dan ook zo ontzettend zenuwachtig? Want dat was je hè.

Ja, dat was ik. Maar nee. Normaal gesproken ben ik relaxter. Gelukkig.

Waarom heb je hier dan zo moeilijk over lopen doen (iets dat neffens mij helemaal niet nodig was)?

Omdat dit anders is dan wat ik normaal doe.

Wat is er dan anders aan? Je treedt toch gewoon op? Net als anders?

Jawel, maar het publiek bestond alleen maar uit bekenden.

Maar dat is toch juist prettig!

Nee. Sterker nog. Ik vermijd het maar al te graag.

En in welke categorie moet ik 'bekenden' dan zoeken?

Collega's.

Hoe ging het met je zenuwen toen je op moest?

Verbazingwekkend goed. Ik was vooral de dagen ervoor zenuwachtig. Slecht slapen enzo, het liedje tig keer in mijn hoofd zingen en mezelf daarmee wakker houden. Ik kon de uitknop maar niet vinden. Heel irritant. Ik was tijdens het zingen nog wel zenuwachtig, maar een stuk minder dan ik had verwacht. Een dikke meevaller.

Maar jij stijgt niet boven jezelf uit als je zenuwachtig bent?

Ha, nee, helemaal niet, ik zou willen dat ik dat deed. Lijkt me geweldig, maar voor zover ik weet is me dat nog nooit overkomen.

En je gaat dus ook niet beter zingen als er bekenden naar je kijken.

Nope.

Hoe reageerde het publiek?

Enthousiast.

Had je er zelf lol in?

Ontzettend. Ik heb het nummer zelfs twee keer gezongen. Aan het begin van de avond en aan het eind. De tweede keer ging het beter, ik was minder zenuwachtig.

Ben je tevreden over je 'optreden'?

Ja. Eigenlijk wel ja.

Zie je wel! Ik had je toch gezegd dat het goed zou gaan (en velen met mij)?

Eerst zien horen, dan geloven.

Oh, werkt dat zo bij jou.

In zulk soort situaties wel ja.

Maar vertel 'es, wat kunnen we doen om jouw zenuwen in bedwang te houden?

Niet zoveel. Ik ben nou eenmaal een zenuwpees. Zenuwen verdwijnen door ervaring is mijn ervaring. En ervaring opdoen in de ene situatie volstaat dus klaarblijkelijk niet voor een andere situatie.

En zenuwen heb je ook nodig hè.

Absoluut. Als de zenuwen niet de overhand nemen geeft het extra energie.

Wat zijn je plannen voor nu?

Slapen. Heel veel slapen.

Welterusten dan maar.

Dank.

---

14-12-2004

Brak:

"Jij bent wel vaak brak de laatste tijd," merkte mijn collega op n.a.v. mijn schrijfsels hier. Ik vertelde hem dat ik niet telkens brak was, maar brak bleef. Misschien zou het overgaan als ik een week thuis zou blijven en elke avond vroeg naar bed zou gaan. Zoals gister bijvoorbeeld. Ik kon mijn ogen niet meer open houden en rolde om half negen m'n bed in. Ik heb 14 uur lang geslapen! Dat is, zelfs voor een langslaper als ik, veel. Daarbij ben ik ook nog 'es opgefokt vanwege een 'optreden' van welgeteld één nummer. Eén nummer maar en ik maak me er al weken druk om. Hoe je van een mug een olifant kunt maken. Vroeger sloot ik mezelf op als ik zo zenuwachtig was. Ik bleef alleen maar thuis zitten wachten tot het moment daar was. Ik slikte echinaeforce bij de vleet om niet ziek te worden en mijn stem in conditie te houden. Tegenwoordig 'leef' ik gewoon door. Aan de ene kant helpt het om de zinnen te verzetten, aan de andere kant had ik het de afgelopen week zo bont gemaakt dat mijn stem aan gruzelementen lag en de zenuwen hun piek beleefden.
In ieder geval verstoort, naast het uitgaan, die opgefoktheid mijn slaap. Ik slaap minder diep, word wakker met hoofdpijn, ontbijt met Nurofen en tel de dagen af. Vrijdag gooi ik mezelf voor de leeuwen. Want zo voelt het. Aanstaande zondag mag ik ook weer zingen. Op een sessie. Daar kijk ik juist heel erg naar uit. Geen zenuwen te bekennen.
Gezien mijn brakheid, de zenuwen, de behoefte om elke vrije minuut van de ochtend in bed te blijven liggen en het gebrek aan inspiratie omdat ik alleen maar bezig ben met het 'optreden', leek het me lekker om even niet te schrijven. Laten we het er maar op houden dat ik er zaterdag weer ben. Want ik denk dat ik mijn ei wel kwijt wil over het 'optreden'!

---

12-12-2004

Première:

Ik was gister aanwezig bij een heuse filmpremière. Er was geen rode loper die me naar binnen leidde en de pers stond niet te dringen om een glimp van aukje.net op te vangen, maar belangstelling voor de film was er genoeg. Van familie en vrienden. De film was een afstudeerproject van een Duitse filmacademiestudent. Duitsland had daarom de primeur. En wij de Nederlandse première.
Ik kende één van de acteurs en mocht daarom in de grote zaal van The Movies naar het witte doek kijken. De film was traag. Maar dat valt juist op door het snelheidsgeweld waarmee we beelden via de televisie voorgeschoteld krijgen. Traag is niet per se slecht, maar wel even wennen. Ik vermaakte me echter prima. Vooral omdat ik zo gecharmeerd was van de taal die de acteurs spraken. Russisch. De mannelijke hoofdpersoon was ook nog gezegend met een zwoele stem, waarmee hij zachtjes in onze oren fluisterde. Wanda en Archie flitsten door mijn hoofd (A fish called Wanda), maar de zaal bleef er verder rustig onder, al hoorde ik een paar dames na afloop giechelen en zuchten.
Nadat de regisseur het applaus in ontvangst had genomen werden we al snel de zaal uit gebonjourd omdat er een horde kinderen voor de deur stond te trappelen van ongeduld. Ik zei gedag, verliet het theater en stapte in de limousine die fiets heette, die me keurig thuisbracht. Mijn eerste filmpremière was een feit.

---

11-12-2004

Sleepy Time:

Ik had me verheugd op vrijdagavond. Koken. Charmed kijken. Huiswerk maken. Vroeg naar bed. Daar was ik wel aan toe. Maar dat feestje hè. Dat was om de hoek. Dus kon het geen kwaad om even te kijken. Eén biertje maar. Even gedag zeggen en dan naar huis, waar mijn bed lonkte. Het koken werd vergeten. Een boterham met kaas werd naar binnen gepropt. Op naar het café. Ik dronk een biertje. Wankelde een beetje. Vast vanwege het gemis van een stevige bodem in mijn maag. Dronk nog een biertje. En nog één. Het wankelen verdween. Nog een biertje? Ach ja, waarom niet. Geen idee waarom mijn lichaam het verorberde zonder te protesteren, normaliter trok ze dat niet. Ik zag de aanwezigen dronken worden. Ik bleef nuchter. Soort van. Ik giechelde wat meer. Lachte tot mijn mondhoeken niet meer uit de krul wilden. Maar ik bleef bij de les. Praatte over sex. Sex is een makkelijk onderwerp om over te praten als je lam bent. Ik nam nog een biertje. Meldde me aan voor een orgie (ach ja, je moet toch wat). Ik weet niet hoeveel bier en vijf uur later was ik het zat. Ik ging naar huis. Alleen. Daar wachtte Celestial Seasonings. Sleepy Time. Time to sleep.

---

10-12-2004

Ja maar...:

Ik zie de verontschuldigingen onnodig vaak in het rond vliegen als kritiek of advies wordt gegeven. 'Ja maar, ik had geen tijd! Ja maar, ik ben er nog mee bezig! Ja maar, ik denk er anders over!'
Al die verontschuldigingen zijn vaak alleen maar een masker voor angst. Angst om een kunstje te vertonen. Angst om op je bek te gaan. Angst om iets aan te nemen van een ander dat wel eens beter zou kunnen zijn dan je eigen ideeën.

Ik krijg plaatsvervangende schaamte als ik het iemand zie doen. Het komt zo onvolwassen over. Het liefst zou ik diegene een schop onder de kont geven om aanwijzingen zonder morren op te volgen. Om te luisteren naar de kritiek en niet meteen de kont tegen de krib te gooien. Maar kwalijk nemen kan ik het ze niet. Omdat ik er zelf een ster in was. Ik had overal wel een excuus voor. Tot ik er gaandeweg achter kwam dat luisteren naar kritiek of advies helemaal zo erg niet is. Dat, ondanks de angst, je gewoon 'es moet doen. Eigenlijk kost dat stukken minder energie dan het spugen van verontschuldigingen. Maar nog steeds overkomt het me dat ik steiger als iemand me erop wijst hoe ik het anders kan doen. Al heb ik daar wel een heel goed excuus voor. Friese koppigheid. Mijn beste excuus ooit. Al zeg ik het zelf.

---

09-12-2004

Pieter Bas:

Ik heb een hekel aan verplicht stil zitten. Het is één van de redenen waarom ik niet graag naar de kapper ga. Daarbij hebben ze altijd wat op te merken, vooral als ik naar duurdere kappers ga. Die scheiding in het midden, dat kan echt niet. Dan gooien ze al m'n haar naar de andere kant en creëren een scheiding aan de zijkant. "Veel beter," zeggen ze dan. Eenmaal buiten breng ik m'n haar weer in originele staat. Of ze zeuren over mijn grijze haren. Alsof zij de eerste zijn die de grijze haren hebben opgemerkt en zich geroepen voelen om dit 'slechte' nieuws te melden. En nadat ze mijn haren hebben geknipt wordt er nog flink gefrunnikt. Met mousse en föhn. Om een leuke coupe te creëren die ik zelf nooit en te nimmer tevoorschijn zal kunnen toveren. En daar betaal je dan een bom duiten voor. Belachelijk. Allemaal redenen dus om op zoek te gaan naar een goedkope kapper. Ik belandde bij de kappersacademie. Voor 9,95 werd ik geknipt door vriendelijke studenten. Alleen duurde het nogal lang, want ik trof altijd een beginneling. Dan maar naar Pieter Bas. Volgens mij de meest verschrikkelijke kapperszaak in Amsterdam. Maar het knipt, het zeurt niet, het frunnikt niet en binnen een kwartier ben ik van ze verlost. En toen ik gister bij ze in de spiegel keek, vond ik het zelfs erg ok om daar te zitten. Het went al, constateerde ik. Alleen vind ik het nogal suf dat die kappers allemaal anders knippen. Ik meld ze altijd hetzelfde. Lengte tot op de schouders, laagjes aan de achter- en zijkant. Maar iedereen vult de knipbeurt in met een eigen interpretatie en stijl. Best leuk hoor. Alleen niet altijd even positief voor het resultaat.

---

08-12-2004

01:29 's nachts:

Ik zal nooit meer chocola eten voor het slapen gaan. Ik zal nooit meer chocola eten voor het slapen gaan. Ik zal nooit meer chocola eten voor het slapen gaan. Ik zal nooit meer chocola eten voor het slapen gaan. Ik zal nooit meer chocola eten voor het slapen gaan. Ik zal nooit meer chocola eten voor het slapen gaan. Ik zal nooit meer chocola eten voor het slapen gaan. Ik zal nooit meer chocola eten voor het slapen gaan.

(met dank aan mijn werkgever voor het beschikbaar stellen van de chocola)

---

07-12-2004

After-off-day-geneuzel:

Ik had gister een gigantische off-day. Ik ging in mijn sloomheid zelfs verkeerd om op het fietspad staan zodat ik een 'boem' veroorzaakte. Niet zo handig. En ik bracht een pakketje naar het postkantoor. "We zijn al een kwartier dicht." Belachelijk dat die lui al om vijf uur sluiten. Vandaag nog maar een poging wagen. Ik zat na al die misère te dubben of ik 's avonds wel op pad zou gaan. Hartstikke gevaarlijk, een Auk met een off-day op straat. Maar ik ging. Ik zou het niet laat maken. Na alle drukte van de afgelopen dagen wilde ik vroeg naar bed. Maar het 'fijne' van brak zijn, wat ik gister was, is dat je 's avonds opleeft. En dat deed ik. Dus was het best gezellig. In het luxe eetcafé zaten we aan de kruidenthee. En natuurlijk was er een jazzsessie. Als ik in de kroeg zit, kun je erop rekenen dat er een jazzsessie is. Ik zong niet. Ik ging alleen even de sfeer proeven. Volgende keer misschien. Veel later dan ik in gedachten had lag ik in bed. Toen ik vandaag wakker werd voelde ik me nog steeds brak, maar de off-day had ik gelukkig kunnen beperken tot één dag. De afwas van Sinterklaas staat er nog wel. Door ziekte werd de zangles die voor vanochtend gepland stond afgeblazen. Tijd om af te wassen dus.

---

06-12-2004

Sinterklaas:

Ik had stad en land afgesjouwd om cadeau's te vinden. Ik dacht aan hoe zwaar mijn moeder het vroeger moet hebben gehad. Cadeau's inkopen voor een heel gezin, wat een hel. In de stad was het druk, hevig riekende parfums sloegen me in het gezicht en een slalomskiër kon nog wat van me leren. Maar het heerlijk avondje gister maakte alles goed. Na een stevige maaltijd werd triviant tevoorschijn gehaald. Wie een triviantje scoorde, mocht een cadeau uitpakken. E. won, R. eindigde als tweede. Ik eindigde als laatste. Gelukkig had ik op het nippertje twee triviantjes in de wacht gesleept (door maar liefst vijf keer op de gele triviant terecht te komen en de vijfde vraag met enige hulp goed te beantwoorden, pff), zodat ook ik m'n cadeau's mocht uitpakken. Ik kreeg lekkere verwenspulletjes van Kneipp, een chocoladeletter en het spel jenga dat we natuurlijk meteen uitprobeerden:

Na het (vr)eetwerk en een hoop lol gingen E. en R. terug naar hun eigen stek en dook ik m'n bed in. Vandaag kwam ik er even uit om de rest van de amandelstaaf op te eten. En thee te drinken. En een potje jenga te spelen.
Sinterklaas rules.

04-12-2004

Waterfestijn:

Met oranje zwembandjes om haar armen verliet ze in haar roze zwempakje het water en bleef staan bij de trap van de mini-glijbaan. De waterdruppels gleden naar beneden. Maar wat gek toch, die ene druppel ging veel sneller naar beneden dan alle andere druppels. Ze keek langs haar benen naar beneden. Oeps! Een plas! Beteuterd keek ze naar papa en haar grote broer die in het water op haar wachtten. Papa zag wat er gebeurde. Onzeker keek hij om zich heen. Het meisje probeerde te redden wat er te redden viel door haar plas op te vangen met haar handje, maar al gauw werd de hoeveelheid te veel voor haar handpalm en stroomde de boel over. In niet minder dan een minuut had zich een kleine plas 'water' onder haar voeten gevormd. Toen de straal eindelijk stopte had papa een idee. Hij spetterde zijn kleine meid nat, in de hoop daarmee de plas weg te spoelen. Maar zijn kleine meid liep snel terug het water in, waar ze opgetild werd door de veilige armen van papa. Hij lachte, zij kraaide van plezier. Alsof er niets gebeurd was. Maar het zat papa toch niet lekker. Dus spetterde hij zo onopvallend mogelijk de bewuste plek nog natter. Toen draaide hij zich om en stortte zich op zijn kroost, zonder te controleren of zijn actie was gelukt. En waarschijnlijk hoopte hij stilletjes dat niemand het had gezien.

---

03-12-2004

Simple life:

Toen ik opstond scheen de zon. Alsof ze me vriendelijk toelachte en instemde met de verruimde blik die ik me die avond ervoor eigen had gemaakt. Ik intensiveerde mijn gevoel door met de koptelefoon op te luisteren naar Groove Salad (a tasty plate of ambient beats and grooves). Zittend op de stoel wiegde mijn lichaam mee op het ritme van de muziek zonder de bewegingen te overdenken.

Toen ik naar buiten liep ging de zon onder. Ik wand(k)elde op hoge hakken door de stad. Ik vond die hoge hakken maar niks. Ik was het even vergeten, maar hoge-hak-passen zijn beslist anders en minder prettig dan lage-hak-passen. Het duurde dan ook niet lang voor mijn voeten me vermoordden en ik mezelf beloofde nooit meer hoge hakken te dragen.

Toen ik thuiskwam, duisternis had de laatste zonnestralen opgeslokt, schopte ik mijn laarzen uit en zette thee. Ik sloot de gordijnen, zette de kachel hoger, trok iets gemakkelijks aan en liet de stem van Léah Kline door de kamer schallen. Ze zong over figuurtjes tekenen, onvervalste fantasie en opzettelijk eenvoudig leven.

Ik maakte warme chocolademelk en zette de koptelefoon op. En terwijl Léah me toezong schudde ik glimlachend het hoofd. Wat had ik het mezelf toch weer onnodig moeilijk gemaakt de laatste dagen. Maar de lucht was geklaard. Het leven leek weer 'simpel'. Léah zong, ik neuriede mee. 'Some like the high road, I like the low road, Free from care and strife, Sounds corny and seedy, but yes, indeed-y, Give me the simple life!'

---

02-12-2004

Jump jump jump!

---

01-12-2004

SATC:

Big rules!

---