30-12-2005
Filmpjus (1):
Ik ben op dit moment helemaal into the movie. Kan er geen genoeg van krijgen. Was ik eerst verslaafd aan de serie 24, nu ben ik verslaafd aan films. Mijn rijtje films van de afgelopen weken:
1. The Chumscrubber
Een zwart satarische film over het leven in een perfect ogende wijk. Er hangt een Donnie Darko-achtig sfeertje en sommige karakters zijn te bizar voor woorden. Er zouden meer films als deze gemaakt moeten worden.
2. Twelve Monkeys
Bruce Willis als gevangene die terug in de tijd wordt gestuurd om een alles vernietigend virus te stoppen. Interessant gegeven dat in een prachtige setting is gegoten.
3. Memento
Over deze film hoef ik denk ik weinig te zeggen, iedereen kent 'm inmiddels wel. Sterk verhaal, verrassend einde.
4. The Hitchhiker's Guide to the Galaxy
Een absurde feel-good movie.
5. Final Destination 2
Ik was niet overtuigd bij het zien van Final Destination 1, vanwege het slechte acteerwerk. Maar dat werd ruimschoots goed gemaakt in Final Destination 2. Hoe je de dood voor de gek kunt houden. Of niet.
6. Red Eye
Een vrouw wordt in een vliegtuig gekidnapt en gechanteerd. Een soort van Flightplan, maar dan beter.
7. Fligthplan
Jodie Foster's kind verdwijnt op mysterieuze wijze tijdens een vlucht. Maar, had ze wel een dochter bij zich? Het hoofd en de overacting van Jodie vervelen al snel. Geen spannende film, die dat wel pretendeert te zijn.
8. Ocean's Twelve
Deze film wilde ik alleen maar zien omdat een gedeelte zich in Amsterdam afspeelt. Het verhaal zelf kon me niet boeien, maar al met al was het best een vermakelijke film.
9. Avalon
Deze film neemt de kijker mee naar de wereld van de videogames, waardoor er prachtige plaatjes op het scherm verschijnen. Maar dat is ook het enige mooie aan de film. De film is verschrikkelijk traag en de hoofdrolspeelster blijft op grote afstand waardoor je geen binding met haar krijgt.
10. Kill Bill
Tijdens de scène waarin Uma Thurman de lijfwachten van haar tegenstander gaat uitschakelen ben ik weggelopen. Absoluut niet mijn film. Kill Bill 2 laat ik dan ook fijn in de kast staan.
11. Miss Congeniality
Halverwege uitgezet omdat het allemaal wel erg simpel en voorspelbaar is.
Tot zover. In het nieuwe jaar zullen er nog wel veel films volgen.
28-12-2005
Kutwinkel:
"Mevrouw, ziet u de losse thee? Ik kan namelijk niet zo goed zien." Hij wijst met zijn vingers naar zijn ogen om zijn woorden kracht bij te zetten. Hij is oud, ziet er onverzorgd uit en heeft weinig tanden in zijn mond. "Ik wil geen theezakjes, dat is veel te duur, dat heb ik helemaal niet nodig, allemaal onzin. Ik wil gewoon losse thee."
Ik heb nog nooit eerder losse thee gezien bij de Albert Heijn. Maar ja, ik was er dan ook nog nooit naar op zoek. Het was me wel opgevallen dat mijn eigen thee van de Appie, groene thee met vanille, uit het assortiment was gehaald.
Als ik mijn ogen langs het schap laat glijden zie ik niets wat op losse thee lijkt. "Misschien hebben ze het uit het assortiment gehaald, dat hebben ze met mijn thee ook gedaan," zeg ik.
"Ik kom hier al tien jaar en ze hebben ALTIJD mijn thee, waarom dan nu niet meer?" Hij draait zich om en loopt stampvoetend weg. "Ik ga het vragen. Ik wil het weten ook. Ik ben nu boos. Ik ben woedend. Wat een kutwinkel."
Al gauw komt hij terug met twee broekies van medewerkers, die de thee ook niet kunnen vinden. "Ik wil de chef spreken. Ik wil NU weten waarom mijn thee er niet tussen staat." Even later voegt de chef zich bij hen. De man moppert, zeurt en vloekt, de chef blijft rustig, kijkt en overhandigt hem even later de thee. De man slikt verschrikt de rest van zijn relaas in en mompelt een dank je wel.
Even later vind ik hem bij de zuivelafdeling. "Kijk mevrouw," zegt hij terwijl hij me het pakje losse thee laat zien, "ze hadden het op een andere plek gezet. Daarom kon ik het niet vinden. Maar nu heb ik griesmeelpap nodig. Ziet u dat staan? Wat ben ik lastig hè."
Ik heb geen idee hoe griesmeelpap eruit ziet, besluit even te zoeken maar kan niets vinden. "Kunt u ook niet zien mevrouw?" vraagt hij als ik het zoeken opgeef, om vervolgens een andere mevrouw aan te klampen. Als zij ook niets kan vinden, is wederom de chef aan de beurt, die meteen de griesmeelpap overhandigt.
Ik vervolg mijn weg naar de kassa en laat hem. Sommige mensen lijken expres naar een dure kutwinkel te gaan om in hun ogen legitiem te kunnen zeuren.
27-12-2005
De kerst voorbij:
Dit jaar was het anders dan afgelopen jaren. In plaats van een rondje ouders met de trein, hadden we ouders thuis uitgenodigd. Aanvankelijk een beetje raar, aangezien ik niemand van mijn eigen familie zag omdat griep roet in het eten gooide. Ik kan me niet herinneren dat dat ooit is voorgekomen. Oh ja, die ene keer toen ik stoer alleen thuis bleef in Leeuwarden, waarom weet ik niet meer, maar me na een paar uur niet zo stoer meer voelde. Alleen met Kerst is ook maar alleen.
Voor de andere uitgenodigde eters hadden we, voor ons doen, flink ingeslagen. De prijs van vier lapjes biefstuk deed ons schrikken, maar ach, het is Kerst, dan mag het. De eters verwenden op hun beurt óns met allerlei lekkers. En was het Kerstgevoel nog niet eerder om de hoek komen kijken, langzaam zag ik het naar binnen sluipen. Plots wilde ik dat er geen eind aan kwam, wilde ik zo lang mogelijk opblijven om zo lang mogelijk te genieten. Dat opblijven leverde me nog een Witte Kerst op. Hoe romantiesj.
Nu is het reeds de 27e en gaat alles weer zijn dagelijkse gangetje. Ik draai het dagelijkse riedeltje af: zwemmen, boodschappen doen, de afwas van de afgelopen dagen wegwerken, eten koken. Er rest alleen nog een Oud & Nieuw en dan is het klaar voor dit jaar. Dan ben ik klaar met 2005.
25-12-2005
Top vijf beste concerten van 2005:
Zo aan het eind van het jaar is het natuurlijk helemaal in om met top vijven, honderden, of zelfs duizenden te smijten. Ach, laat ik eens meedoen. Mijn top 5 beste concerten van het afgelopen jaar:
1. Gerlinde Esser (Cristofori, 4 september)
Mijn vriendinneke zingt de sterren van de hemel.
2. Mathilde Santing (Kleine Komedie, 25 april)
Vakvrouw die tot tranens toe ontroert.
3. Francien van Tuinen (Koorzaal Concertgebouw, 19 augustus)
Wederom een vakvrouw, ditmaal op jazzgebied, die ook al tot tranens toe ontroert.
4. Lizz Wright (Paradiso, 20 oktober)
De grootste verrassing van het jaar.
5. Jaga Jazzist (Paradiso, 14 mei)
Alternatieve bigband uit Noorwegen die me de hele avond heeft laten swingen.
Grootste tegenvaller: Madeleine Peyroux. Haar slechte optreden veroorzaakte rellen in Carré. Ik (en velen met mij) diende een klacht in en kreeg vrijkaarten voor een ander concert.
Doet u ook mee?
24-12-2005
Snugger:
Huh?! Maar je was 2 jaar geleden toch ook al 31?
22-12-2005
What Aukje wants, Aukje gets:
In eerste instantie zong ik iets anders. 'You can't always get what you wa-hant'. Want bij de dichtstbijzijnde Xenos was het kastje uit de folder waar ik verliefd op was geworden uitverkocht. Maar ik MOEST en ZOU dat kastje hebben. Dus belde ik een andere Xenos. "Er staat er hier nog één." Eén voor mij.
Even voor sluitingstijd, in de schemer, stapte ik bij de Xenos naar binnen. Een mannelijke medewerker nam me mee naar achter en liet me het kastje zien. Die wilde ik.
"Ben je met de auto?" Nee, dat was ik niet. Ik wist eigenlijk ook niet goed hoe ik dat kastje thuis moest krijgen, maar ik had zwaar veel vertrouwen in mijn pakkiedrager.
Het was best een opvallend kastje. Hout in zilvergrijs. Drie laatjes met wat buikjes. Het was ook niet voor niets dat ik het kastje in de schemer achterop nam. Ik hoopte minder op te vallen.
Maar al na een paar stappen vroeg een junk of ik nog ver moest ("nee hoor, het is vlákbij!"). In mijn verdere reis die uiteindelijk een uur bleek te duren draaiden toeristen verbaasd en giechelend hun hoofd naar me om, snuffelde er een hond aan het kastje en wenste een oudere man met gefronste wenkbrauwen me succes. Het kon me niks schelen. Ik wilde dat kastje, ik had 'm, en ik zou 'm thuiskrijgen ook.
Nee, er gebeurden verder geen rare dingen. Ik werd niet beroofd, niet omver geduwd of overreden (ik was een beetje traag met oversteken). Ik kwam, afgezien van de spierpijn van het wandelen en vasthouden van fiets en kastje, gewoon heelhuids thuis.
Nu staat het kastje heel trots te pronken naast mijn bed. Eigenlijk zonde, want daar komt nooit iemand kijken. Voorheen tenminste. Want tegenwoordig wordt elke bezoeker subtiel naar boven geloodst.
54 x 36 x 60
21-12-2005
Mary in Anita:
U was hier in lange tijd geen optredens tegengekomen. Ik deed het dan ook rustig aan. Even geen sessies en even geen zangles. Even geen zin namelijk. Maar een nummer zingen mét collega's vóór collega's, dat wilde ik wel.
Het feest vond afgelopen vrijdag plaats in De Nieuwe Anita, een 'ondergronds' poppodium. Na wat hapjes en drankjes gingen we los. Eerst zong ik 'Perfect Day' met mijn collega's, die, als ik een tweede stem inzette, gerust hun eigen tonen meeverhoogden. Ging ik terug naar de eerste stem, gingen zij het ook. Maar het lukte ons wel om het zuiver te houden met zijn zessen.
Aan het eind van de laatste set mocht ik solo. Ik had natuurlijk al zitten ijsberen op het balkon, veel water gedronken in plaats van bier en dat soort dingen. Hoewel ik minder zenuwachtig was dan vorig jaar, hadden de zenuwen me dit jaar toch ook enkele slapeloze uren bezorgt. Maar ach, zonder zenuwen geen optreden.
Ik werd het podium opgeroepen en dacht, laat ik 'es wat babbelen. Ik stelde mijn 'achtergrondzangeressen' voor: de bassist en saxofonist. Ik vertelde dat we het eerst maar eens rustig aan gingen doen. Toen begon ik. Met Proud Mary.
Ik voelde me goed, ik voelde me relaxt. Het was leuk, het werd leuker, het was geweldig, ik lachte mijn tanden bloter dan bloot. Ik had lol, waar waren de zenuwen gebleven? en ontving nadien het applaus écht in ontvangst. Dat doe ik namelijk bijna nooit omdat ik namelijk bijna nooit tevreden ben. Dan buig ik wel, maar denk ik ammehoela, dat was geen applaus waard. Maar nu wel!
Sterker nog: het was mijn beste optreden van het hele jaar. En laat het jaar nu bijna om zijn.
15-12-2005
Hem & Haar:
Zij aan zij zitten we naast elkaar. Ik kan hem niet zien en hij mij niet want we moeten onze hoofden recht houden. Stel je voor zeg, anders zou de leerlingkapster nog mis knippen.
Ik zeg haar dat ze niet hoeft te föhnen omdat mijn haar daar zo pluizig van wordt. Maar zelfs de klant die koning is kan niet aan het kappersacademieregime ontkomen. "Ik moet het wel doen, anders krijg ik op mijn kop." Vast een eerstejaars, denk ik.
Bij de kappersacademie is het altijd maar afwachten wie je gaat knippen. Ze hebben voor mij een coole meid uitgezocht. Zwart geverfd haar, piercings in kin, tong en neus en veel zilver en plastic in haar oren. Ze is aardig, vertelt giechelend dat ze in de verkeerde trein naar huis stapte, en vraagt gelukkig niet wat ik met de kerstdagen ga doen.
De juf legt haar uit hoe ze mijn haar moet aanpakken. Ze knikt, maar als ze begint met knippen zie ik haar aarzelen. Zéker een eerstejaars, denk ik.
De kapster van hem ziet er een stuk minder aardig uit en zegt gedurende de hele knipbeurt niets. Maar uiteindelijk blijkt ze het moeilijke haar van hem aardig goed in model te kunnen knippen. Alleen die paar haartjes die uitsteken, dat is toch jammer vindt de juf. De leerlingkapster knijpt haar handen fijn en slikt haar irritatie in. "Altijd die verdomde paar haartjes!"
Als alle haren geföhnd zijn (gruwelpluis) en we hebben afgerekend bij een ongeïnteresseerde leerlingkapster (die krijgt vast minpunten) hoor ik hem zeggen: "Ik kom hier zeker terug!" Maar het was dan ook pas zijn eerste keer. Nog een paar bezoekjes, en dan gaat hij vast de snelheid van een akelige kapper als Pieter Bas waarderen.
14-12-2005
Youpie de poepie:
Op tv kan ik niet naar hem kijken. Youp van 't Hek. Ik blijf niet aan zijn lippen hangen en zap gerust verder. Sterker nog: ik heb best wel een hekel aan die kakkerige gozer. Maar wat als je een kaartje hebt voor zijn cabaretvoorstelling in De Kleine Komedie en degene met wie je gaat wél soort van fan is? Nou, dan ga je mee. Voor de gezelligheid.
Maar hoe vaak had het theater al niet bewezen interessanter te zijn dan televisie? Zo waren daar Plien & Bianca, die met Zaai op televisie iedereen inpakten. Behalve mij. Ik ging, wederom voor de gezelligheid, mee naar hun cabaretvoorstelling. En gelijk was ik om. En fan. Andersom werkt het ook. Herman Finkers vond ik op televisie geweldig. In het theater viel hij tegen. Al kan dat natuurlijk ook aan de show liggen.
Maar goed, ik zat dus bij Youp. En wat gebeurde er denkt u? Juist. Vanaf moment één was ik om. Wat een pakkende stroom van woorden. Wat een goed uitgewerkte rode draad. Wat een goed verhaal met sterke grappen. Waar haalt 'ie het vandaan! Wat een ervaring staat daar op het podium! Hij gooide er nog flink wat moraal in ook. 'Zeik niet! Zeur niet! Leef! Leef! Leef!' Nou, dat komt binnen hoor.
Natuurlijk zeurde ik de volgende dag weer. Zo ben ik. Zo zijn wij Nederlanders. Wij hebben een zeurmaatschappij. Maar Youp heeft gelijk. Leef! Maar dan wel in mijn eigen tempo. Anders ben ik binnen no time afgebrand en is er van leven geen sprake meer.
13-12-2005
Kamerhistorie (II):
Vanuit de Orteliusstraat, overigens één van de huizen zonder muizen, ging ik terug naar Ljouwert. Nadat we de laatste opdracht op school hadden voltooid, vertrok ik weer naar Amsterdam, dit keer voor een stage van 5 maanden. Mijn kamer in Ljouwert had ik opgezegd, want ik was niet van plan terug te keren.
Omdat ik nog geen nieuwe kamer had, woonde ik eerst een week op zolder bij een vriendin in de Albert Luthulistraat (bij de Wibautstraat), waar ik de huismuis standaard elke ochtend in de vuilnisbak vond. Blij was ik toen ik vertrok naar de andere kant van de stad, naar het Lou Jansenplein (Slotermeer / Geuzenveld). Mijn moeder had geregeld dat ik een kamer kon huren bij een meisje dat bij mijn broer in de klas had gezeten op de lagere school. Ons kent ons is soms verrekte handig.
Afgezien van de rochelende medebewoner hadden we het erg gezellig, al paste er in mijn kamer geeneens een bed zodat ik op kussens sliep. Toen de rochelmeneer zijn kamer verliet, verhuisde ik naar zijn kamer. Mijn broer bracht een écht bed en wat andere spullen, en voor het eerst sinds ik in Amsterdam woonde had ik een kamer met alleen maar eigen spullen.
Ik woonde er een jaar. Toen vertrok mijn medebewoonster naar Friesland en werd het huis in de verkoop gegooid. Vlak voor de kerstdagen verhuisde ik naar de Uiterwaardenstraat in de Rivierenbuurt. Ik dumpte mijn spullen en reisde af naar Friesland. De kamer kon me gestolen worden, het was een somber, duister en stokoud huis. De twee meiden vrolijkten het nog enigszins op, maar hun soms bitchy en afschuwelijk keurige gedrag irriteerde me. De onderbuurman irriteerde zich aan mij. Vooral toen ik vergat de kraan dicht te draaien op het moment dat het afwasteiltje vol was. "Ik heb lekkage, volgens mij komt dat bij jullie vandaan. Het is nu al de zoveelste keer dat ik lekkage heb door jullie..." bla bla bla. Met het schaamrood op de kaken dweilde ik even later de keukenvloer.
Onvoorstelbaar blij was ik toen ik twee maanden later een eigen huisje kreeg. Een eigen keuken. Een eigen wc. Een eigen huisje. Man, wat was ik blij! Geen douche nee, maar what the heck! Ik had de hele ruimte voor mezelf! Veel mensen zouden het verschrikkelijk vinden. Een woning óp de markt zónder douche. Ik vond het heerlijk. Van die douche was balen, maar ik zat er niet mee. Ik redde me wel. En aan het marktlawaai stoorde ik me niet.
Nu ik, zes en een half jaar later, van de markt weg ben, zie ik opeens de nadelen. Want rust in de straat is toch best lekker. En een douche ook. Net als een bad. Sinds zes en half jaar woon ik zelfs weer bij iemand in huis. Heb ik een medebewoner. Maar wat voor één. Eén van wie ik het fijn vind dat hij er is.
12-12-2005
Kamerhistorie:
Zo zittend in mijn nieuwe onderkomen denk ik, zonder weemoed, terug aan de kamers die ik de afgelopen tien jaar heb bewoond. Altijd leuk om dat even samen te vatten (ik ben de laatste tijd geloof ik nogal van de samenvattingen):
Ljouwert. Op mijn 21e verjaardag ging ik met twee studievrienden en een meisje dat op onze advertentie had gereageerd in een eengezinswoning wonen. Mijn relatie liep na drie jaar op de klippen en ik knoopte meteen een relatie aan met één van mijn studievrienden. Nee, da's inderdaad niet handig, zeker niet als je na het uitgaan andere vriendjes mee naar huis neemt. Na een jaar zochten we ons heil elders.
Ik verhuisde naar De Tuinen, naar een kamer met uitzicht op de blinde muur van het Leger des Heils, inclusief methadonpost. Nooit heb ik er last mee gehad. Wel is mijn fiets een keer uit de steeg gejat, maar daarvan verdenk ik mijn toenmalige achterbuurman.
Toen ik vanwege mijn stage vier maanden naar Amsterdam vertrok, verhuurde ik mijn kamer aan een buitenlandse studente. Ik betrok een woning in de Van Boetzelaerstraat, waarvan de bewoonster twee maanden in Australië zat. Ik herinner me snijdende kou, muizen en het verbreken van mijn relatie. Mijn ex baalde. Niet eens zozeer omdat hij mij kwijt was, maar des te meer omdat hij nu geen plek meer had in Amsterdam om te pitten.
De laatste periode van mijn stage woonde ik in het huis van mijn vakantievierende collega in de Kanaalstraat. Daarna kon ik via Students for Students een maand lang in een piepklein kamertje in de Orteliusstraat, bij twee leuke meiden waarvan de één iets te veel praatte over haar chlamydiaproblemen.
(later meer)
11-12-2005
Senne & Sanne:
Senne & Sanne klinkt als Suske & Wiske en zo ziet het er ook een beetje uit. Helemaal niet raar als je bedenkt dat het de nieuwe strip is van Marc Verhaegen, de ontslagen tekenaar van Suske & Wiske. Toegegeven, het is makkelijk om in de stijl van Sus en Wis te blijven denken en tekenen, maar waarom een andere weg inslaan als je op de goede zit?
Het moge duidelijk zijn dat ik geen Marc Verhaegen-fan was in zijn tijd bij Suske & Wiske. Maar wat hij nu heeft gemaakt lijkt dichter bij hem te staan, en dat komt over. De veranderingen die hij bij Sus en Wis doorvoerde vielen niet goed. Als Wiske 'whatever' of 'cool' tegen Suske zei omdat ze het niet eens waren, ergerde ik me. Maar als Sanne het tegen Senne zegt vind ik het prima. Want hen ken ik niet anders.
Sanne heeft hij neergezet als een slimme volwassen meid. Senne daarentegen als een rauwdouwer met weinig hersens die door Sanne wordt betutteld. In grote lijnen het tegenovergestelde van hoe Suske en Wiske zijn.
Marc Verhaegen heeft eindelijk wat hij wilde: een strip over jodenvervolging. Niet met Suske & Wiske in de hoofdrol zoals hij in eerste instantie wilde, maar zijn ontslag bracht hem, vind ik, iets beters: een nieuwe strip met nieuwe hoofdrolspelers, waarbij ik meteen zeer gecharmeerd was van Sanne. Het is verfrissend om niet de standaard figuren tegen te komen. Geen lappen popje, geen sterke beer, geen hoogmoedige domoor en geen lange plank, maar gewoon Senne & Sanne en een laptop. Laat Marc Verhaegen gewoon zijn eigen ding doen, dat levert mooie en boeiende dingen op.
09-12-2005
Jacket versus Island:
Deze week mocht ik kiezen welke films ik wilde zien. Het werden The Jacket en The Island. Goed versus slecht. Integriteit versus spektakel. Psychologische thriller versus actie.
De hoofdrolspeelster van The Island, Scarlett Johansson, kennen we nog van Lost in Translation, een film van een heel ander kaliber. Ze heeft dan ook een flinke transformatie ondergaan zodat ze er in deze film als sexy blondine in een wit strak pakje bijloopt.
Het gegeven van The Island is intrigrerend en sowieso ga ik prat voor films waarin hi-tec de hoogste toon voert. Ik ben en blijf tenslotte een trekkie die het liefst zelf overal naartoe wil beamen. Maar de actie, de strijd die wordt geleverd in The Island: boring! Mooie special effects, maar hoe saai. Een beetje actie is leuk en goed, maar deze acties duurden veels te lang. Maar al met al toch een vermakelijke film.
En kent u de film The Machinist? Jennifer Jason Leigh speelt daarin de rol van Stevie, het hoertje van de hoofdrolspeler. Jennifer is my all time favorite sinds ik Flesh & Blood zag (met Rutger Hauer). In The Jacket zien we Jennifer terug als zuster in een kliniek voor ontoerekeningsvatbare criminelen. De overeenkomsten met The Machinist zijn duidelijk. Een gereserveerde hoofdrolspeler die zijn geheugen kwijt is en dit stukje bij beetje terugkrijgt. Beiden zijn mager en niet in staat goed voor zichzelf te zorgen.
Het begin van The Jacket maakte me misselijk. Maar al gauw wordt er een positieve draai gegeven aan hetgeen wat er gebeurt en accepteer je de ontberingen die de hoofdrolspeler moet doorstaan. En uiteindelijk blijkt het een verdomd mooie psychologische thriller te zijn.
06-12-2005
Fossielen:
Om u nog even een update te geven van mijn laatste dag van de week: die was minder leuk dan verwacht. Niet omdat het niet gezellig was, maar omdat het allemaal een beetje tegenviel. Het eind van de film 'The Skeleton Key' was eigenlijk de start van een deel twee. En bij Greetje werd ik een beetje gallisch van de zaal vol fossielen. Logisch, want jazz-fenomeen Greetje stamt uit 1936. En er zaten heus wel jongeren in de zaal, maar het overgrote deel was grijs, rollater-gebruiker en krom. En als Greetje dan niet boeit, ga je daar op letten.
In de jazz kan je tot je 80e door blijven zingen. Dat geeft de mens moed, want in de popwereld ben je om en nabij je 35e al uitgerangeerd. Maar het heeft toch ook als grote nadeel dat je op het podium staat met een halve stem. Greetje kende ik alleen van naam. Ze maakte internationaal furore, net als Rita Reys, en dat is toch bijzonder. Een levende legende, en daarom moest ik haar zien. Maar dat zingen op die halve stem kon mij niet bijzonder boeien. Ik hoorde dat haar techniek fenomenabel was en dat ze teksten vertelt in plaats van opdreunt. Maar in de pauze vluchtten mijn gezelschap en ik weg, op zoek naar een kroeg om in alle rust (tussen wat jonger publiek) een biertje te drinken.
Misschien is zitten tussen oud publiek confronterend. Of misschien is het wel zo simpel dat ik er niks mee heb, net als dat ik het niet prettig vind om tussen tieners te zitten. Dat laatste stelt me wel enigszins gerust. Want waarschijnlijk kan ik zangeressen op (flinke) leeftijd pas waarderen als ik zelf op leeftijd ben.
03-12-2005
Deze week in deze week de week van...:
Aukje! De week is nog niet helemaal voorbij, maar dat geeft niks! Samenvatten kan en mag altijd!
Maandag verscheen Harry Potter voor mijn ogen op het grote scherm. Een vermakelijke film, waarbij ik me irriteerde aan de over-acting van Hermelien, maar minder stoorde aan de snelheid van de film in vergelijking met het boek. Het boek heeft toch als voordeel flink uit te kunnen wijden, terwijl de film genoodzaakt is het verhaal in te korten. Maar dit keer vond ik dat, in tegenstelling tot de andere delen, geen nadeel.
Dinsdag rende, zwoegde en sjouwde ik. Met liefde hoor. 's Avonds gingen de voeten hop omhoog. Woensdagavond at ik in een Italiaans restaurant zonder menukaart. De hele groep eet dan hetzelfde, de kok maakt alleen onderscheid in vlees, vis of vegetarisch. Aangezien ik vlees en vis vaak niet lekker vind in restaurants, doe ik me voor als vegetarisch. Ik juichte toen ik het voorgerecht van de vismensen zag. Ha, daar was ik mooi de dans ontsprongen. Maar wat was dat nu voor hoofdgerecht? Makreel? Ik ben gek op makreel! Werk dan ook potverdorie met een menukaart! Het tussengerecht zag ik ook nog 'es aan voor het hoofdgerecht, zodat ik bij het hoofdgerecht al vol zat. Maar goed, gezellig was het wel.
Donderdag zong ik de sterren van de hemel (mijn hemel, zit ik wel op aukje.net?). In de oefenruimte ontstonden samen met mijn combo mooie dingen. Afscheid nemen van zangles doet goeie dingen met me.
Op vrijdag mocht ik de Macmeneer thuis ontvangen die me introduceerde in de wereld van de open source. Hoe simpel kan het zijn en waarom heb ik dat nog niet eerder ontdekt. Dus nu ben ik aan het open sourcen, en tot nu toe bevalt dat prima. Ik log nu met Nvu, dat ik nog onder de knie moet krijgen, maar een simpel stukje schrijven gaat best.
Op zaterdag keek ik The Skeleton Key die me naar bed stuurde met een gigantische cliffhanger omdat mijn medekijker de deur uit moest. Als ik vannacht maar kan slapen... Oh en wat was Idols verschrikkelijk. Heeft u al een favoriet?
Morgen staat er ook nog wat leuks op het program. Natuurlijk het einde van de film van vandaag en daarna een concert van Greetje Kauffeld. De finishing touch van deze week. De week van Auk.
30-12-2005
Filmpjus (1):
Ik ben op dit moment helemaal into the movie. Kan er geen genoeg van krijgen. Was ik eerst verslaafd aan de serie 24, nu ben ik verslaafd aan films. Mijn rijtje films van de afgelopen weken:
1. The Chumscrubber
Een zwart satarische film over het leven in een perfect ogende wijk. Er hangt een Donnie Darko-achtig sfeertje en sommige karakters zijn te bizar voor woorden. Er zouden meer films als deze gemaakt moeten worden.
2. Twelve Monkeys
Bruce Willis als gevangene die terug in de tijd wordt gestuurd om een alles vernietigend virus te stoppen. Interessant gegeven dat in een prachtige setting is gegoten.
3. Memento
Over deze film hoef ik denk ik weinig te zeggen, iedereen kent 'm inmiddels wel. Sterk verhaal, verrassend einde.
4. The Hitchhiker's Guide to the Galaxy
Een absurde feel-good movie.
5. Final Destination 2
Ik was niet overtuigd bij het zien van Final Destination 1, vanwege het slechte acteerwerk. Maar dat werd ruimschoots goed gemaakt in Final Destination 2. Hoe je de dood voor de gek kunt houden. Of niet.
6. Red Eye
Een vrouw wordt in een vliegtuig gekidnapt en gechanteerd. Een soort van Flightplan, maar dan beter.
7. Fligthplan
Jodie Foster's kind verdwijnt op mysterieuze wijze tijdens een vlucht. Maar, had ze wel een dochter bij zich? Het hoofd en de overacting van Jodie vervelen al snel. Geen spannende film, die dat wel pretendeert te zijn.
8. Ocean's Twelve
Deze film wilde ik alleen maar zien omdat een gedeelte zich in Amsterdam afspeelt. Het verhaal zelf kon me niet boeien, maar al met al was het best een vermakelijke film.
9. Avalon
Deze film neemt de kijker mee naar de wereld van de videogames, waardoor er prachtige plaatjes op het scherm verschijnen. Maar dat is ook het enige mooie aan de film. De film is verschrikkelijk traag en de hoofdrolspeelster blijft op grote afstand waardoor je geen binding met haar krijgt.
10. Kill Bill
Tijdens de scène waarin Uma Thurman de lijfwachten van haar tegenstander gaat uitschakelen ben ik weggelopen. Absoluut niet mijn film. Kill Bill 2 laat ik dan ook fijn in de kast staan.
11. Miss Congeniality
Halverwege uitgezet omdat het allemaal wel erg simpel en voorspelbaar is.
Tot zover. In het nieuwe jaar zullen er nog wel veel films volgen.
28-12-2005
Kutwinkel:
"Mevrouw, ziet u de losse thee? Ik kan namelijk niet zo goed zien." Hij wijst met zijn vingers naar zijn ogen om zijn woorden kracht bij te zetten. Hij is oud, ziet er onverzorgd uit en heeft weinig tanden in zijn mond. "Ik wil geen theezakjes, dat is veel te duur, dat heb ik helemaal niet nodig, allemaal onzin. Ik wil gewoon losse thee."
Ik heb nog nooit eerder losse thee gezien bij de Albert Heijn. Maar ja, ik was er dan ook nog nooit naar op zoek. Het was me wel opgevallen dat mijn eigen thee van de Appie, groene thee met vanille, uit het assortiment was gehaald.
Als ik mijn ogen langs het schap laat glijden zie ik niets wat op losse thee lijkt. "Misschien hebben ze het uit het assortiment gehaald, dat hebben ze met mijn thee ook gedaan," zeg ik.
"Ik kom hier al tien jaar en ze hebben ALTIJD mijn thee, waarom dan nu niet meer?" Hij draait zich om en loopt stampvoetend weg. "Ik ga het vragen. Ik wil het weten ook. Ik ben nu boos. Ik ben woedend. Wat een kutwinkel."
Al gauw komt hij terug met twee broekies van medewerkers, die de thee ook niet kunnen vinden. "Ik wil de chef spreken. Ik wil NU weten waarom mijn thee er niet tussen staat." Even later voegt de chef zich bij hen. De man moppert, zeurt en vloekt, de chef blijft rustig, kijkt en overhandigt hem even later de thee. De man slikt verschrikt de rest van zijn relaas in en mompelt een dank je wel.
Even later vind ik hem bij de zuivelafdeling. "Kijk mevrouw," zegt hij terwijl hij me het pakje losse thee laat zien, "ze hadden het op een andere plek gezet. Daarom kon ik het niet vinden. Maar nu heb ik griesmeelpap nodig. Ziet u dat staan? Wat ben ik lastig hè."
Ik heb geen idee hoe griesmeelpap eruit ziet, besluit even te zoeken maar kan niets vinden. "Kunt u ook niet zien mevrouw?" vraagt hij als ik het zoeken opgeef, om vervolgens een andere mevrouw aan te klampen. Als zij ook niets kan vinden, is wederom de chef aan de beurt, die meteen de griesmeelpap overhandigt.
Ik vervolg mijn weg naar de kassa en laat hem. Sommige mensen lijken expres naar een dure kutwinkel te gaan om in hun ogen legitiem te kunnen zeuren.
27-12-2005
De kerst voorbij:
Dit jaar was het anders dan afgelopen jaren. In plaats van een rondje ouders met de trein, hadden we ouders thuis uitgenodigd. Aanvankelijk een beetje raar, aangezien ik niemand van mijn eigen familie zag omdat griep roet in het eten gooide. Ik kan me niet herinneren dat dat ooit is voorgekomen. Oh ja, die ene keer toen ik stoer alleen thuis bleef in Leeuwarden, waarom weet ik niet meer, maar me na een paar uur niet zo stoer meer voelde. Alleen met Kerst is ook maar alleen.
Voor de andere uitgenodigde eters hadden we, voor ons doen, flink ingeslagen. De prijs van vier lapjes biefstuk deed ons schrikken, maar ach, het is Kerst, dan mag het. De eters verwenden op hun beurt óns met allerlei lekkers. En was het Kerstgevoel nog niet eerder om de hoek komen kijken, langzaam zag ik het naar binnen sluipen. Plots wilde ik dat er geen eind aan kwam, wilde ik zo lang mogelijk opblijven om zo lang mogelijk te genieten. Dat opblijven leverde me nog een Witte Kerst op. Hoe romantiesj.
Nu is het reeds de 27e en gaat alles weer zijn dagelijkse gangetje. Ik draai het dagelijkse riedeltje af: zwemmen, boodschappen doen, de afwas van de afgelopen dagen wegwerken, eten koken. Er rest alleen nog een Oud & Nieuw en dan is het klaar voor dit jaar. Dan ben ik klaar met 2005.
25-12-2005
Top vijf beste concerten van 2005:
Zo aan het eind van het jaar is het natuurlijk helemaal in om met top vijven, honderden, of zelfs duizenden te smijten. Ach, laat ik eens meedoen. Mijn top 5 beste concerten van het afgelopen jaar:
1. Gerlinde Esser (Cristofori, 4 september)
Mijn vriendinneke zingt de sterren van de hemel.
2. Mathilde Santing (Kleine Komedie, 25 april)
Vakvrouw die tot tranens toe ontroert.
3. Francien van Tuinen (Koorzaal Concertgebouw, 19 augustus)
Wederom een vakvrouw, ditmaal op jazzgebied, die ook al tot tranens toe ontroert.
4. Lizz Wright (Paradiso, 20 oktober)
De grootste verrassing van het jaar.
5. Jaga Jazzist (Paradiso, 14 mei)
Alternatieve bigband uit Noorwegen die me de hele avond heeft laten swingen.
Grootste tegenvaller: Madeleine Peyroux. Haar slechte optreden veroorzaakte rellen in Carré. Ik (en velen met mij) diende een klacht in en kreeg vrijkaarten voor een ander concert.
Doet u ook mee?
24-12-2005
Snugger:
Huh?! Maar je was 2 jaar geleden toch ook al 31?
22-12-2005
What Aukje wants, Aukje gets:
In eerste instantie zong ik iets anders. 'You can't always get what you wa-hant'. Want bij de dichtstbijzijnde Xenos was het kastje uit de folder waar ik verliefd op was geworden uitverkocht. Maar ik MOEST en ZOU dat kastje hebben. Dus belde ik een andere Xenos. "Er staat er hier nog één." Eén voor mij.
Even voor sluitingstijd, in de schemer, stapte ik bij de Xenos naar binnen. Een mannelijke medewerker nam me mee naar achter en liet me het kastje zien. Die wilde ik.
"Ben je met de auto?" Nee, dat was ik niet. Ik wist eigenlijk ook niet goed hoe ik dat kastje thuis moest krijgen, maar ik had zwaar veel vertrouwen in mijn pakkiedrager.
Het was best een opvallend kastje. Hout in zilvergrijs. Drie laatjes met wat buikjes. Het was ook niet voor niets dat ik het kastje in de schemer achterop nam. Ik hoopte minder op te vallen.
Maar al na een paar stappen vroeg een junk of ik nog ver moest ("nee hoor, het is vlákbij!"). In mijn verdere reis die uiteindelijk een uur bleek te duren draaiden toeristen verbaasd en giechelend hun hoofd naar me om, snuffelde er een hond aan het kastje en wenste een oudere man met gefronste wenkbrauwen me succes. Het kon me niks schelen. Ik wilde dat kastje, ik had 'm, en ik zou 'm thuiskrijgen ook.
Nee, er gebeurden verder geen rare dingen. Ik werd niet beroofd, niet omver geduwd of overreden (ik was een beetje traag met oversteken). Ik kwam, afgezien van de spierpijn van het wandelen en vasthouden van fiets en kastje, gewoon heelhuids thuis.
Nu staat het kastje heel trots te pronken naast mijn bed. Eigenlijk zonde, want daar komt nooit iemand kijken. Voorheen tenminste. Want tegenwoordig wordt elke bezoeker subtiel naar boven geloodst.
54 x 36 x 60
21-12-2005
Mary in Anita:
U was hier in lange tijd geen optredens tegengekomen. Ik deed het dan ook rustig aan. Even geen sessies en even geen zangles. Even geen zin namelijk. Maar een nummer zingen mét collega's vóór collega's, dat wilde ik wel.
Het feest vond afgelopen vrijdag plaats in De Nieuwe Anita, een 'ondergronds' poppodium. Na wat hapjes en drankjes gingen we los. Eerst zong ik 'Perfect Day' met mijn collega's, die, als ik een tweede stem inzette, gerust hun eigen tonen meeverhoogden. Ging ik terug naar de eerste stem, gingen zij het ook. Maar het lukte ons wel om het zuiver te houden met zijn zessen.
Aan het eind van de laatste set mocht ik solo. Ik had natuurlijk al zitten ijsberen op het balkon, veel water gedronken in plaats van bier en dat soort dingen. Hoewel ik minder zenuwachtig was dan vorig jaar, hadden de zenuwen me dit jaar toch ook enkele slapeloze uren bezorgt. Maar ach, zonder zenuwen geen optreden.
Ik werd het podium opgeroepen en dacht, laat ik 'es wat babbelen. Ik stelde mijn 'achtergrondzangeressen' voor: de bassist en saxofonist. Ik vertelde dat we het eerst maar eens rustig aan gingen doen. Toen begon ik. Met Proud Mary.
Ik voelde me goed, ik voelde me relaxt. Het was leuk, het werd leuker, het was geweldig, ik lachte mijn tanden bloter dan bloot. Ik had lol, waar waren de zenuwen gebleven? en ontving nadien het applaus écht in ontvangst. Dat doe ik namelijk bijna nooit omdat ik namelijk bijna nooit tevreden ben. Dan buig ik wel, maar denk ik ammehoela, dat was geen applaus waard. Maar nu wel!
Sterker nog: het was mijn beste optreden van het hele jaar. En laat het jaar nu bijna om zijn.
15-12-2005
Hem & Haar:
Zij aan zij zitten we naast elkaar. Ik kan hem niet zien en hij mij niet want we moeten onze hoofden recht houden. Stel je voor zeg, anders zou de leerlingkapster nog mis knippen.
Ik zeg haar dat ze niet hoeft te föhnen omdat mijn haar daar zo pluizig van wordt. Maar zelfs de klant die koning is kan niet aan het kappersacademieregime ontkomen. "Ik moet het wel doen, anders krijg ik op mijn kop." Vast een eerstejaars, denk ik.
Bij de kappersacademie is het altijd maar afwachten wie je gaat knippen. Ze hebben voor mij een coole meid uitgezocht. Zwart geverfd haar, piercings in kin, tong en neus en veel zilver en plastic in haar oren. Ze is aardig, vertelt giechelend dat ze in de verkeerde trein naar huis stapte, en vraagt gelukkig niet wat ik met de kerstdagen ga doen.
De juf legt haar uit hoe ze mijn haar moet aanpakken. Ze knikt, maar als ze begint met knippen zie ik haar aarzelen. Zéker een eerstejaars, denk ik.
De kapster van hem ziet er een stuk minder aardig uit en zegt gedurende de hele knipbeurt niets. Maar uiteindelijk blijkt ze het moeilijke haar van hem aardig goed in model te kunnen knippen. Alleen die paar haartjes die uitsteken, dat is toch jammer vindt de juf. De leerlingkapster knijpt haar handen fijn en slikt haar irritatie in. "Altijd die verdomde paar haartjes!"
Als alle haren geföhnd zijn (gruwelpluis) en we hebben afgerekend bij een ongeïnteresseerde leerlingkapster (die krijgt vast minpunten) hoor ik hem zeggen: "Ik kom hier zeker terug!" Maar het was dan ook pas zijn eerste keer. Nog een paar bezoekjes, en dan gaat hij vast de snelheid van een akelige kapper als Pieter Bas waarderen.
14-12-2005
Youpie de poepie:
Op tv kan ik niet naar hem kijken. Youp van 't Hek. Ik blijf niet aan zijn lippen hangen en zap gerust verder. Sterker nog: ik heb best wel een hekel aan die kakkerige gozer. Maar wat als je een kaartje hebt voor zijn cabaretvoorstelling in De Kleine Komedie en degene met wie je gaat wél soort van fan is? Nou, dan ga je mee. Voor de gezelligheid.
Maar hoe vaak had het theater al niet bewezen interessanter te zijn dan televisie? Zo waren daar Plien & Bianca, die met Zaai op televisie iedereen inpakten. Behalve mij. Ik ging, wederom voor de gezelligheid, mee naar hun cabaretvoorstelling. En gelijk was ik om. En fan. Andersom werkt het ook. Herman Finkers vond ik op televisie geweldig. In het theater viel hij tegen. Al kan dat natuurlijk ook aan de show liggen.
Maar goed, ik zat dus bij Youp. En wat gebeurde er denkt u? Juist. Vanaf moment één was ik om. Wat een pakkende stroom van woorden. Wat een goed uitgewerkte rode draad. Wat een goed verhaal met sterke grappen. Waar haalt 'ie het vandaan! Wat een ervaring staat daar op het podium! Hij gooide er nog flink wat moraal in ook. 'Zeik niet! Zeur niet! Leef! Leef! Leef!' Nou, dat komt binnen hoor.
Natuurlijk zeurde ik de volgende dag weer. Zo ben ik. Zo zijn wij Nederlanders. Wij hebben een zeurmaatschappij. Maar Youp heeft gelijk. Leef! Maar dan wel in mijn eigen tempo. Anders ben ik binnen no time afgebrand en is er van leven geen sprake meer.
13-12-2005
Kamerhistorie (II):
Vanuit de Orteliusstraat, overigens één van de huizen zonder muizen, ging ik terug naar Ljouwert. Nadat we de laatste opdracht op school hadden voltooid, vertrok ik weer naar Amsterdam, dit keer voor een stage van 5 maanden. Mijn kamer in Ljouwert had ik opgezegd, want ik was niet van plan terug te keren.
Omdat ik nog geen nieuwe kamer had, woonde ik eerst een week op zolder bij een vriendin in de Albert Luthulistraat (bij de Wibautstraat), waar ik de huismuis standaard elke ochtend in de vuilnisbak vond. Blij was ik toen ik vertrok naar de andere kant van de stad, naar het Lou Jansenplein (Slotermeer / Geuzenveld). Mijn moeder had geregeld dat ik een kamer kon huren bij een meisje dat bij mijn broer in de klas had gezeten op de lagere school. Ons kent ons is soms verrekte handig.
Afgezien van de rochelende medebewoner hadden we het erg gezellig, al paste er in mijn kamer geeneens een bed zodat ik op kussens sliep. Toen de rochelmeneer zijn kamer verliet, verhuisde ik naar zijn kamer. Mijn broer bracht een écht bed en wat andere spullen, en voor het eerst sinds ik in Amsterdam woonde had ik een kamer met alleen maar eigen spullen.
Ik woonde er een jaar. Toen vertrok mijn medebewoonster naar Friesland en werd het huis in de verkoop gegooid. Vlak voor de kerstdagen verhuisde ik naar de Uiterwaardenstraat in de Rivierenbuurt. Ik dumpte mijn spullen en reisde af naar Friesland. De kamer kon me gestolen worden, het was een somber, duister en stokoud huis. De twee meiden vrolijkten het nog enigszins op, maar hun soms bitchy en afschuwelijk keurige gedrag irriteerde me. De onderbuurman irriteerde zich aan mij. Vooral toen ik vergat de kraan dicht te draaien op het moment dat het afwasteiltje vol was. "Ik heb lekkage, volgens mij komt dat bij jullie vandaan. Het is nu al de zoveelste keer dat ik lekkage heb door jullie..." bla bla bla. Met het schaamrood op de kaken dweilde ik even later de keukenvloer.
Onvoorstelbaar blij was ik toen ik twee maanden later een eigen huisje kreeg. Een eigen keuken. Een eigen wc. Een eigen huisje. Man, wat was ik blij! Geen douche nee, maar what the heck! Ik had de hele ruimte voor mezelf! Veel mensen zouden het verschrikkelijk vinden. Een woning óp de markt zónder douche. Ik vond het heerlijk. Van die douche was balen, maar ik zat er niet mee. Ik redde me wel. En aan het marktlawaai stoorde ik me niet.
Nu ik, zes en een half jaar later, van de markt weg ben, zie ik opeens de nadelen. Want rust in de straat is toch best lekker. En een douche ook. Net als een bad. Sinds zes en half jaar woon ik zelfs weer bij iemand in huis. Heb ik een medebewoner. Maar wat voor één. Eén van wie ik het fijn vind dat hij er is.
12-12-2005
Kamerhistorie:
Zo zittend in mijn nieuwe onderkomen denk ik, zonder weemoed, terug aan de kamers die ik de afgelopen tien jaar heb bewoond. Altijd leuk om dat even samen te vatten (ik ben de laatste tijd geloof ik nogal van de samenvattingen):
Ljouwert. Op mijn 21e verjaardag ging ik met twee studievrienden en een meisje dat op onze advertentie had gereageerd in een eengezinswoning wonen. Mijn relatie liep na drie jaar op de klippen en ik knoopte meteen een relatie aan met één van mijn studievrienden. Nee, da's inderdaad niet handig, zeker niet als je na het uitgaan andere vriendjes mee naar huis neemt. Na een jaar zochten we ons heil elders.
Ik verhuisde naar De Tuinen, naar een kamer met uitzicht op de blinde muur van het Leger des Heils, inclusief methadonpost. Nooit heb ik er last mee gehad. Wel is mijn fiets een keer uit de steeg gejat, maar daarvan verdenk ik mijn toenmalige achterbuurman.
Toen ik vanwege mijn stage vier maanden naar Amsterdam vertrok, verhuurde ik mijn kamer aan een buitenlandse studente. Ik betrok een woning in de Van Boetzelaerstraat, waarvan de bewoonster twee maanden in Australië zat. Ik herinner me snijdende kou, muizen en het verbreken van mijn relatie. Mijn ex baalde. Niet eens zozeer omdat hij mij kwijt was, maar des te meer omdat hij nu geen plek meer had in Amsterdam om te pitten.
De laatste periode van mijn stage woonde ik in het huis van mijn vakantievierende collega in de Kanaalstraat. Daarna kon ik via Students for Students een maand lang in een piepklein kamertje in de Orteliusstraat, bij twee leuke meiden waarvan de één iets te veel praatte over haar chlamydiaproblemen.
(later meer)
11-12-2005
Senne & Sanne:
Senne & Sanne klinkt als Suske & Wiske en zo ziet het er ook een beetje uit. Helemaal niet raar als je bedenkt dat het de nieuwe strip is van Marc Verhaegen, de ontslagen tekenaar van Suske & Wiske. Toegegeven, het is makkelijk om in de stijl van Sus en Wis te blijven denken en tekenen, maar waarom een andere weg inslaan als je op de goede zit?
Het moge duidelijk zijn dat ik geen Marc Verhaegen-fan was in zijn tijd bij Suske & Wiske. Maar wat hij nu heeft gemaakt lijkt dichter bij hem te staan, en dat komt over. De veranderingen die hij bij Sus en Wis doorvoerde vielen niet goed. Als Wiske 'whatever' of 'cool' tegen Suske zei omdat ze het niet eens waren, ergerde ik me. Maar als Sanne het tegen Senne zegt vind ik het prima. Want hen ken ik niet anders.
Sanne heeft hij neergezet als een slimme volwassen meid. Senne daarentegen als een rauwdouwer met weinig hersens die door Sanne wordt betutteld. In grote lijnen het tegenovergestelde van hoe Suske en Wiske zijn.
Marc Verhaegen heeft eindelijk wat hij wilde: een strip over jodenvervolging. Niet met Suske & Wiske in de hoofdrol zoals hij in eerste instantie wilde, maar zijn ontslag bracht hem, vind ik, iets beters: een nieuwe strip met nieuwe hoofdrolspelers, waarbij ik meteen zeer gecharmeerd was van Sanne. Het is verfrissend om niet de standaard figuren tegen te komen. Geen lappen popje, geen sterke beer, geen hoogmoedige domoor en geen lange plank, maar gewoon Senne & Sanne en een laptop. Laat Marc Verhaegen gewoon zijn eigen ding doen, dat levert mooie en boeiende dingen op.
09-12-2005
Jacket versus Island:
Deze week mocht ik kiezen welke films ik wilde zien. Het werden The Jacket en The Island. Goed versus slecht. Integriteit versus spektakel. Psychologische thriller versus actie.
De hoofdrolspeelster van The Island, Scarlett Johansson, kennen we nog van Lost in Translation, een film van een heel ander kaliber. Ze heeft dan ook een flinke transformatie ondergaan zodat ze er in deze film als sexy blondine in een wit strak pakje bijloopt.
Het gegeven van The Island is intrigrerend en sowieso ga ik prat voor films waarin hi-tec de hoogste toon voert. Ik ben en blijf tenslotte een trekkie die het liefst zelf overal naartoe wil beamen. Maar de actie, de strijd die wordt geleverd in The Island: boring! Mooie special effects, maar hoe saai. Een beetje actie is leuk en goed, maar deze acties duurden veels te lang. Maar al met al toch een vermakelijke film.
En kent u de film The Machinist? Jennifer Jason Leigh speelt daarin de rol van Stevie, het hoertje van de hoofdrolspeler. Jennifer is my all time favorite sinds ik Flesh & Blood zag (met Rutger Hauer). In The Jacket zien we Jennifer terug als zuster in een kliniek voor ontoerekeningsvatbare criminelen. De overeenkomsten met The Machinist zijn duidelijk. Een gereserveerde hoofdrolspeler die zijn geheugen kwijt is en dit stukje bij beetje terugkrijgt. Beiden zijn mager en niet in staat goed voor zichzelf te zorgen.
Het begin van The Jacket maakte me misselijk. Maar al gauw wordt er een positieve draai gegeven aan hetgeen wat er gebeurt en accepteer je de ontberingen die de hoofdrolspeler moet doorstaan. En uiteindelijk blijkt het een verdomd mooie psychologische thriller te zijn.
06-12-2005
Fossielen:
Om u nog even een update te geven van mijn laatste dag van de week: die was minder leuk dan verwacht. Niet omdat het niet gezellig was, maar omdat het allemaal een beetje tegenviel. Het eind van de film 'The Skeleton Key' was eigenlijk de start van een deel twee. En bij Greetje werd ik een beetje gallisch van de zaal vol fossielen. Logisch, want jazz-fenomeen Greetje stamt uit 1936. En er zaten heus wel jongeren in de zaal, maar het overgrote deel was grijs, rollater-gebruiker en krom. En als Greetje dan niet boeit, ga je daar op letten.
In de jazz kan je tot je 80e door blijven zingen. Dat geeft de mens moed, want in de popwereld ben je om en nabij je 35e al uitgerangeerd. Maar het heeft toch ook als grote nadeel dat je op het podium staat met een halve stem. Greetje kende ik alleen van naam. Ze maakte internationaal furore, net als Rita Reys, en dat is toch bijzonder. Een levende legende, en daarom moest ik haar zien. Maar dat zingen op die halve stem kon mij niet bijzonder boeien. Ik hoorde dat haar techniek fenomenabel was en dat ze teksten vertelt in plaats van opdreunt. Maar in de pauze vluchtten mijn gezelschap en ik weg, op zoek naar een kroeg om in alle rust (tussen wat jonger publiek) een biertje te drinken.
Misschien is zitten tussen oud publiek confronterend. Of misschien is het wel zo simpel dat ik er niks mee heb, net als dat ik het niet prettig vind om tussen tieners te zitten. Dat laatste stelt me wel enigszins gerust. Want waarschijnlijk kan ik zangeressen op (flinke) leeftijd pas waarderen als ik zelf op leeftijd ben.
03-12-2005
Deze week in deze week de week van...:
Aukje! De week is nog niet helemaal voorbij, maar dat geeft niks! Samenvatten kan en mag altijd!
Maandag verscheen Harry Potter voor mijn ogen op het grote scherm. Een vermakelijke film, waarbij ik me irriteerde aan de over-acting van Hermelien, maar minder stoorde aan de snelheid van de film in vergelijking met het boek. Het boek heeft toch als voordeel flink uit te kunnen wijden, terwijl de film genoodzaakt is het verhaal in te korten. Maar dit keer vond ik dat, in tegenstelling tot de andere delen, geen nadeel.
Dinsdag rende, zwoegde en sjouwde ik. Met liefde hoor. 's Avonds gingen de voeten hop omhoog. Woensdagavond at ik in een Italiaans restaurant zonder menukaart. De hele groep eet dan hetzelfde, de kok maakt alleen onderscheid in vlees, vis of vegetarisch. Aangezien ik vlees en vis vaak niet lekker vind in restaurants, doe ik me voor als vegetarisch. Ik juichte toen ik het voorgerecht van de vismensen zag. Ha, daar was ik mooi de dans ontsprongen. Maar wat was dat nu voor hoofdgerecht? Makreel? Ik ben gek op makreel! Werk dan ook potverdorie met een menukaart! Het tussengerecht zag ik ook nog 'es aan voor het hoofdgerecht, zodat ik bij het hoofdgerecht al vol zat. Maar goed, gezellig was het wel.
Donderdag zong ik de sterren van de hemel (mijn hemel, zit ik wel op aukje.net?). In de oefenruimte ontstonden samen met mijn combo mooie dingen. Afscheid nemen van zangles doet goeie dingen met me.
Op vrijdag mocht ik de Macmeneer thuis ontvangen die me introduceerde in de wereld van de open source. Hoe simpel kan het zijn en waarom heb ik dat nog niet eerder ontdekt. Dus nu ben ik aan het open sourcen, en tot nu toe bevalt dat prima. Ik log nu met Nvu, dat ik nog onder de knie moet krijgen, maar een simpel stukje schrijven gaat best.
Op zaterdag keek ik The Skeleton Key die me naar bed stuurde met een gigantische cliffhanger omdat mijn medekijker de deur uit moest. Als ik vannacht maar kan slapen... Oh en wat was Idols verschrikkelijk. Heeft u al een favoriet?
Morgen staat er ook nog wat leuks op het program. Natuurlijk het einde van de film van vandaag en daarna een concert van Greetje Kauffeld. De finishing touch van deze week. De week van Auk.
