23-02-2006

Eén klik:

Toen ik het kluisje met daarin mijn spullen op slot deed, merkte ik het al. Het ging moeizaam op slot, dus zou het straks vast ook moeizaam opengaan.
Tijdens het zwemmen dacht ik er niet meer aan. Ik trok in alle rust mijn baantjes en dompelde mezelf onder in de zon die op het water scheen.

Nadat ik had gedoucht, en met mijn spullen naar het kluisje liep, gebeurde er wat ik al vermoedde. Het kluisje ging niet open. Ik probeerde het kluisje ernaast, want opeens was ik niet meer zo zeker van het nummer dat in mijn hoofd zat. 654. Of was het nou 657? Ik probeerde verschillende dingen met beide kluisdeuren. Helemaal dichtdrukken. Iets naar buiten halen. Iets omhoog, omlaag. Niets hielp.

Ik riep de hulp in van een badjuffrouw. Maar zij was al bezig met een ander meisje dat háár kluisje niet open kon krijgen en tot overmaat van ramp haar kluisnummer niet meer wist. Ze riep haar collega.

Een man.

Hij liep met me mee en ik was trots te vertellen dat ik wél mijn kluisnummer wist. Nou ja, bijna dan. 654. Of 657.
Hij probeerde 657. Niets. Hij stak de sleutel in het slot van kluisnummer 654. Er klikte iets, en hop, de deur ging open. "Alsjeblieft", zei hij, en liep weg.

Eén man. Eén poging. Eén klik. En één verbijsterde vrouw.

22-02-2006

BSUR:

Heeft u er wel eens bij stilgestaan waar uw donatie aan goede doelen naar toe gaat? Of dat geld wel op de plek terechtkomt waarvan u dénkt dat het terechtkomt?
Ik doneer maandelijks een bedrag aan het Wereld Natuur Fonds en aan Dieren in Nood. Ik ga er vanuit dat mijn geld goed wordt besteed en niet in zakken wordt gestoken waar het niet hoort te zijn. Maar zeker weten kan ik het niet.

Weet u nog de fenomenale opbrengst voor de tsunami-slachtoffers? 183 Miljoen! Waar bleef dat geld? Want we hadden veels te veel opgehaald. Cabaretier Jan Jaap van der Wal heeft daar wel een antwoord op. Ons geld ging naar de de Tamil Tigers in het noorden van Sri Lanka. Beestjes? Nee. Deze tijgers zijn terroristen.

Ik weet niet of Jan Jaap van der Wal het bij het rechte eind heeft. Feit is dat hij Sri Lanka heeft bezocht en daar meer heeft gezien dan wij weten. Hij vertelt het in zijn nieuwe show BSUR, dat staat voor Be As You Are. Het is de derde show van Jan Jaap, en tevens zijn sterkste. Hij staat stevig op het podium, plaatst maatschappelijke kanttekeningen en geeft de bezoeker een cynische verfrissende visie, die misschien niet altijd klopt, maar wel iets met de bezoeker dóet.

We discussiëren na afloop, staan even bij de inhoud van ons leven stil. Be As You Are proberen te zijn in onze maatschappij, dat is niet makkelijk, zegt Jan Jaap. Kiezen uit zoveel mogelijkheden, hoe kan je dan in vredesnaam jezelf vinden?

Ik heb nog nooit zó sterk het gevoel gehad om mensen naar een voorstelling te schoppen als bij deze. Luister naar wat er met ons geld is gebeurd, en naar de andere verhalen die Jan Jaap vertelt. Het zou zo maar eens je kijk op de wereld kunnen veranderen.

19-02-2006

Clichématige omstandigheden:

Op Valentijnsdag zaten we tegenover elkaar aan tafel te eten. Ik had nog net geen kaarsen gekocht voor de kandelaar die op we altijd op tafel hebben staan. Want één keer gebruiken en voor de rest van het jaar in de kast, dat is toch een beetje zonde.

Ik vond dat hij maar ver weg zat. Net als de kachel die zich aan de andere zijde van de kamer bevond. De rillingen liepen me nog net niet over de rug, maar koud had ik het wel. Hij ook.
"Daar is het warmer," zei hij, en knikte naar de bank. De bank waar we altijd tijdens het eten naar 'De Wereld Draait Door' keken. Of naar een film.

Niet veel later zaten we grinnekend daar waar het warm was. Dicht naast elkaar op de bank. De televisie aan, het etensbord op schoot.

Het was maar eens te meer een bewijs dat romantiek niet in 'clichématige omstandigheden' zit, zoals Peter Tuinman het zo mooi noemt in een interview over romantiek in de Esta. Want daarmee héb je nog geen romantiek. Een romantisch dineetje in een restaurant wil niet zeggen dat het ook echt romantisch ís.

Onze avond wás romantisch. Niet omdat we hadden gekozen voor clichématige omstandigheden. Maar omdat we de clichématige omstandigheden aan de kant hadden geschoven.

16-02-2006

Novum:

De drukte, de hysterie. De aanvallen en het enthousiasme. Het geeft, het neemt. Energiek, futloos. Bewusteloos, slapeloosheid. Ik blijf wakker. Ogen open, stil liggen. Ogen dicht. Honger. Bed uit, computer aan. Boterham smeren en thee zetten. Waarom is het nog niet tijd?

Rust in mijn hoofd, rust in mijn doen en laten. Uit de roes, in de werkelijkheid. Smeerbaarheid, soepelheid. Inzet, focus. Het komt. Het gaat. Goed.

14-02-2006

Wolf Creek:

Wolf Creek in Australië staat bekend om zijn enorme meteorietkrater. De krater is 853 meter breed en 61 meter diep. Een echte trekpleister voor toeristen.

Wolf Creek

Maar wat de toeristen niet weten, is dat het serene landschap ook een trekpleister is voor seriemoordenaars. En daarover gaat de film 'Wolf Creek' (2005).

De film laat drie backpackers zien die in een gammele auto op reis gaan. Ze bezoeken de krater van Wolf Creek. Maar als ze na hun bezoek verder willen reizen, begeeft de auto het. In the middle of nowhere is het niet zo makkelijk om hulp te zoeken, waardoor ze gedoemd zijn om te overnachten in hun auto.

Maar de crocodile-dundee-look-a-like Mick Taylor rijdt toevallig langs met zijn takelwagen en biedt hulp aan. Hoewel ze hem een rare kerel vinden laten ze zich door hem meeslepen. Met alle gevolgen van dien. Ze krijgen een slaapmiddel toegediend en voor ze het weten bevinden ze zich in een benarde positie.

De film is eigenlijk heel slecht, maar blijft hangen omdat het verhaal losjes gebaseerd is op waargebeurde verhalen. Het romantische beeld van backpacken wordt wreed verstoord. En dan ga je lezen. Over Ivan Milat, de 'Wolf Creek serial killer', die gelukkig is veroordeeld tot levenslang. Ivan schrijft trouwens zelf ook nog wat over zijn veroordeling.

Tijdens het proces van backpack killer Bradley John Murdoch werd de film Wolf Creek tijdelijk verboden in het Northern Territory (het gehighlighte gedeelte op het plaatje hieronder), om het proces niet te beïnvloeden.

Northern Territory

De film is logischerwijs geen aanrader voor mensen die nog willen backpacken...

12-02-2006

Antigeluid:

In het eetcafé is het rumoerig. Er wordt gedronken aan de bar, en in het eetgedeelte eten luidruchtige types. Ook de twee meiden naast ons kakelen wat af. Even relaxt bijkletsen met mijn muzikale gezelschap is er niet bij. Ik moet over de tafel heen buigen om de andere zijde te kunnen verstaan, en schreeuwen om mezelf verstaanbaar te maken.

Als de twee meiden naast ons weggaan haal ik opgelucht adem. Even. Want het duurt niet lang voor zich twee nieuwe eters aandienen. Een meisje en een jongen. Ze gaan zitten, hangen hun jas aan hun stoel en duiken meteen in de menukaart. Af en toe kijken ze op, vragen elkaar of ze al een keus hebben gemaakt. Ze bestellen, ontvangen een drankje en dan komt het pas echt op gang.

De stilte.

Ze staren naar andere mensen, naar hun eigen glas, naar andermans eten. Als hun eten wordt geserveerd eten ze met gebogen hoofden. Zwijgend. Af en toe kijken ze elkaar aan. Om te vragen of het smaakt.

Het is zo'n stel waarvan je in je puberteit dacht: dát nooit! Alleen stond je er toen nog niet bij stil dat je niet eeuwig met elkaar kan kletsen. Zeker niet als je 24 uur per dag samen bent. En dan gebeurt het wel eens dat het stil valt. Ook tijdens een 'gezellig' etentje in een gezellig eetcafé. En ook al klets je niet, na afloop zeg je toch tegen elkaar: 'Dat was gezellig hè schat' en fiets je hand in hand naar huis. En zit het gevoel toch goed.

10-02-2006

Filmpjus (2):

1. Broken Flowers (2005)
Toen ik het voor het eerst bezocht was er een retrospectief over Jim Jarmusch, waardoor ik enkele films van hem leerde kennen. Jaren later, in 2005, maakte hij Broken Flowers met Bill Murray in de hoofdrol, twee goede redenen om deze film te zien. Ze maakten mijn verwachtingen waar. Een licht satirische vermakelijke film.

2. Rosemary's Baby (1968)
Jaren geleden heb ik deze film gezien, maar ik kon de beelden niet meer terughalen. Zo dacht ik dat ze aan het eind van de film van het dak af zou springen met haar baby. Een tweede keer kijken toonde een ander (saaier) eind. Maar de film blijft fascineren.

3. Five days to midnight (2004)
Een korte tv-serie, uitgebracht op dvd, waarin de hoofdpersoon via een mysterieus koffertje bewijzen onder ogen krijgt waarin staat dat hij over vijf dagen vermoord wordt. Hij doet er natuurlijk alles aan om zijn eigen moord te voorkomen. Geen bloedstollende, maar wél een spannende thriller.

4. The butterfly effect (2004)
Een student gaat terug in de tijd door middel van het lezen van zijn dagboeken. Hij verandert één klein dingetje, waardoor zijn hele verdere leven, én dat van anderen, verandert. Helaas niet naar zijn zin. Dus gaat hij weer terug in de tijd. En weer. En weer.
5. Elizabethtown (2005)
Omdat Kirsten Dunst in deze film speelt, wilde ik de film zien. Ik dacht dat het een flauwe romantische komedie zou zijn, maar dat viel reuze mee. Eigenlijk was het gewoon een hele goede feel-good-movie.

6. The Manchurian Candidate (2004)
Sinds ik The Bone Collector heb gezien, kijk ik graag films met Denzel Washington. En oeh, dit is weer een fijne Denzel-film. Een remake van de film uit 1962, die ik overigens nooit heb gezien, over een geheime gebeurtenissen die plaats hebben gevonden in de Golfoorlog.

7. Closer (2004)
Passie, drama, liefde. Twee stellen. De rest mag duidelijk zijn.

8. Love actually (2003)
Het was even verwarrend wie nou wie was, met de vele personages die deze film herbergde. Maar uiteindelijk werd ik toch meegesleept door het verhaal en werd het een verdomd leuke film. Natuurlijk weer over liefde, drama en passie.

9. November (2004)
Een film die zich in de culthoek bevindt met Courteney Cox (Friends) in de hoofdrol. Een beetje à la 'Lola Rennt' door drie verschillende verhaallijnen van één gebeurtenis te tonen. Maar waar Lola Rennt luchtig is, is November donker en mysterieus.

10. Venom (2005)
Een thriller/horror waar de maker veel meer mee had kunnen doen. De verhaallijn an sich is interessant, maar het is een slechte film. Hij krijgt daarom ook niet voor niets een 4.4 op imdb.com.

11. The day after tomorrow (2004)
De sfeer is prachtig. Maar het Amerikaanse moraal in de film hangt me inmiddels echt de keel uit. Wanneer gaan ze daar nu eens mee kappen?

12. (2005)
Gekeken omdat de twee afleveringen zijn geregisseerd door Quentin Tarantino. Een politieagent wordt levend begraven en heeft daardoor niet veel tijd om gered te worden door zijn collega's. Ondanks de spannende ingrediënten konden de twee afleveringen me voor niet boeien.

08-02-2006

Een ingeplakt Parijs:

Het regent, het waait, het stormt en af en toe schijnt de zon. Ik installeer me voor de kachel op het tapijt in het zonnetje en stal de benodigdheden naast me uit. Een leeg fotoboek. Foto's van twee jaar geleden, toen ik in Parijs mijn 30e verjaardag vierde. Fotohoekjes. Wrijfletters. Overblijfsels uit Parijs die ik twee jaar lang in een plastic tas heb bewaard: metrokaartjes, een plattegrond van Parijs en toegangskaartjes voor de musea.

Nooit heb ik me er toe kunnen zetten om de foto's en toegangskaartjes in te plakken. Door de komst van de digitale camera was ik lui geworden. Want die stapel foto's groeide niet meer. Maar nu lagen de foto's in de weg. Kon ik er niet omheen. Bovendien werd ik getriggerd door een project waar ik aan meewerkte, waar enige knutselvaardigheid van me werd verlangd. Eenmaal begonnen met knutselen = niet meer te stoppen. Al ben ik het nu wel even zat. Parijs is ingeplakt. Maar er liggen nog een hoop herinneringen te wachten.

06-02-2006

Onvermijdelijk:

Toen ik in het theater om me heen keek voelde ik me een beetje 'out of place'. Alsof ik samen met Joop van de Ende publiek naar veel te oude lullen zat te kijken. Het duurde dan ook even voor de vijf mannen van het Groot niet te Vermijden me konden overtuigen.

Ze begonnen als drumband, switchten over op jazz en gingen door met Afrikaanse, Surinaamse, en Aziatische muziekstijlen. Bij de Afrikaanse moest ik zelfs een traantje wegpinken. Stuk voor stuk waren de mannen kleine muzikale wonders die tig verschillende muziekstijlen combineerden met typetjes. Vermakelijk, ontroerend, maar toch niet helemaal mijn ding. Maar misschien lag dat wel aan het Joop van de Ende publiek.

Groot niet te Vermijden, foto: Kamerbeek

04-02-2006

Onze J. in Cabaret:

We hebben met zijn allen geen idee hoe groot zijn rol zal zijn en of we hem überhaupt wel te zien krijgen. Onze verbazing is dan ook groot als we hem als één van de eersten het podium op zien stappen, zijn saxofoonklanken de zaal in toeterend. We schrikken ons een hoedje. Is dat 'onze' J.? De rustige en verlegen J. die op onze administratie werkte? Goed, we wisten dat hij een podiumbeest was. Dat hadden we wel gemerkt tijdens de optredens op de kerstborrel. Maar hem hier te zien, op het podium in Carré, in de musical Cabaret, dat is wel even andere koek!

Ze hebben hem een grote zwarte tattoo op zijn arm aangemeten (of had hij er altijd al één?), een George Michael-baard en een nietsverhullende outfit. Als de bezoekers hun drankje bestellen bij de sexy serveersters en obers, zwaaien we naar hem. Hij ziet ons en groet onopvallend, maar wel op een stoere manier die bij zijn personage past.

We zijn nog verbaasder als hij een paar passen mee mag dansen, een woord mag zeggen, bij zijn ballen wordt gegrepen en iemand in elkaar slaat. Onze administratieman is uitgegroeid tot een ster op het podium, en mag naast grote sterren als Pia Douwes, Anne-Wil Blankers en Ara Halici staan. Ga er maar aan staan!

We hopen hem nadien te spreken, om te zeggen hoe we onder de indruk waren van zijn aandeel in de musical. Maar als we hem enkele instrumenten zien opruimen ziet het er naar uit dat hij nog wel even bezig is achter de schermen. We besluiten niet te wachten en onze avond af te sluiten in de kroeg om de hoek. Om de volgende dag J. een mail te sturen om te zeggen hoe we onder de indruk waren.

Cabaret

2003

2004

2005

2006

2007

2008