31-07-2003
Herenigd en ontwricht:
Scooszi is er weer! Helaas moest ik daarvoor wel een opbloeiende relatie ontwrichten, maar soms moet je hard zijn in het leven.
Twee handen op één buik, mijn neefje van één en Scooszi.
30-07-2003
Bananen:
Ik lust graag een banaantje. Maar met deze warmte is het best lastig om bananen te bewaren, aangezien mijn huis zichzelf heeft omgetoverd tot een sauna.
Bij mijn ouders op de boerderij verdwijnen de bananen altijd in de koele kelder, waardoor ze in een perfecte gele staat blijven. Ik heb helaas geen koele kelder, dus dacht ik dat het een goed idee zou zijn om uit te wijken naar de koelkast.
Ik vond een mooi beschut plekje voor ze in de groentebak.
Maar toen ik de volgende dag brood uit de vriezer haalde, zat er een vreemd geurtje aan mijn boterham. Ik verdacht de bakker ervan iets te veel te hebben geknoeid met schoonmaakmiddel. Het brood smaakte echter goed, dus besteedde ik er verder geen aandacht aan. Maar een paar dagen later hing er rond de oude kaas, de boter, de yoghurt en zelfs de leverworst ook al zo'n zoete zweem. En erger nog: het próefde zoet. De bananengeur had zich vastgebeten in mijn koelkast met al zijn producten.
De bananen verlieten per direct het koude ruim. Het duurde ongeveer een week voordat de koelkast niet meer naar bananen rook. Maar de kaas, boter en yoghurt smaken nog steeds banaanzoet en de geur maakt me misselijk. Voor mij voorlopig geen bananen meer.
Achteraf gezien had ik ze niet eens in de koelkast hoeven leggen: in de koude groentebak hadden ze stuk voor stuk een zwart jasje aangetrokken.
29-07-2003
Daar komt 'ie!:
Smile!
Pasfoto's laten maken blijft een ramp.
Things to do today:
28-07-2003
Zwartgeblakerd:
Ik schil de aardappelen, doe ze in een pannetje, zet het pannetje op het vuur, ga internetten, zet het vuur na vijf minuten lager, ga verder internetten en ruik opeens die bekende geur.
De tijd gaat echt veel te snel.
Tear-jerkdrama:
Meestal vermijd ik de bioscoop als ik zeker weet dat ik mijn tranen niet zal kunnen bedwingen bij een film. Ik wacht dan tot de film op video is uitgebracht zodat ik zonder pottekijkers mijn tranen de vrije loop kan laten. Titanic was bijvoorbeeld zo'n film, net als Dancer in the Dark.
Gister had ik weer zin om naar de film te gaan en belandde zonder er bij na te denken bij De Tweeling, een film die al een tijdje bovenaan mijn lijstje stond. De film was een aaneenschakeling van wonderlijk schone cinematrografische beelden met bijzonder goed gecaste acteurs en een door de ziel snijdend verhaal. Afscheid nemen in een wereld vol tegenstellingen was de rode draad in de film, dus prikten er al na een kwartier tranen in mijn ogen, die ik uit alle macht probeerde te bevechten. Maar naarmate de film vorderde, lukte me dit niet meer. En tegen het eind begon ik ook nog te snotteren. Ik prentte mezelf in dat het allemaal niet echt was, dat het maar een film was, dat ik in een heel andere tijd leefde. Maar het hielp niet, de tranen bleven komen. Ik probeerde ze zo onopvallend mogelijk van mijn wang te vegen.
Toen de film was afgelopen besloot ik om me eerst op te kalefateren in de wc voordat ik de straat op zou gaan. Ik liep als eerste de zaal uit en knikte verontschuldigend voor mijn tranen naar het meisje dat bij de deur stond. Op weg naar de wc hield ik mijn vest voor mijn mond, maar eenmaal wachtend op een wc-hokje werd het alleen maar erger. Ik wilde me verantwoorden tegenover de vrouw die voor me stond te wachten, maar daar had ik beter van kunnen afzien. "Ik heb, snik, een héle, snik, goeie film gezien," prevelde ik onverstaanbaar. "Wat zeg je?" vroeg ze verbaasd. Maar ik snikte alleen maar heviger toen ik de zin wederom prevelend herhaalde. De vrouw reageerde echter niet, zodat ik me nogal schaamde voor mijn gedrag. Ze vond me vast een gek kind.
Eenmaal in het wc-hokje probeerde ik te kalmeren door een slokje water te drinken en te glimlachen. Maar mijn ogen bleven rood en mijn blik bleef triest. Ik snelde naar buiten, zag een man verschrikt naar me kijken. Met gebogen hoofd liep ik verder en als verdoofd fietste ik naar huis, twintig minuten lang.
Ik kwam weer bij zinnen toen ik in mijn straat een junk en een man met elkaar zag vechten. De junk had zijn fiets proberen te stelen. "Pak 'm, sla 'm in elkaar!" schreeuwde een dronken jongen vanaf het terras met een biertje in zijn hand. Ik moest zo hard om hem lachen dat de verdoving verdween en ik terugkeerde naar mijn eigen wereld. Ik had hem eigenlijk een biertje moeten aanbieden om hem te bedanken.
27-07-2003
Kwaliteit ten onder:
Elke dag staan er nieuwe webloggers op, maar een aantal gaat helaas ook ten onder.
Normaliter besteed ik nooit aandacht aan het fenomeen weblog. Maar na het lezen van Paul Sinnema.nl wil ik hier toch iets over zeggen. Paul stopt namelijk met zijn log. Via deze link is te lezen waarom.
Ik vind het bijzonder jammer, de schrijfsels van Paul spraken me erg aan. Misschien omdat hij van oorsprong Fries is, maar het was voornamelijk vanwege zijn mooie, doeltreffende, soms ontroerende en goeie schrijfsels.
Paul, al herken ik je redenen, ik hoop dat je ooit weer het loggen op gaat pakken (deze optie sluit hij zelf gelukkig niet uit).
Wakker:
Het blijft een rare gewaarwording om wakker te worden met betraande ogen en je na een moment van bezinning te realiseren dat die tranen er niet zijn vanwege de realiteit, maar vanwege de gebeurtenissen in je droom.
Ik had een goede reden om te huilen in mijn droom: mijn roedel honden werd voor mijn ogen afgemaakt.
In de boekenkast naast mijn bed staat een boek met 10.000 droomverklaringen, die rond 1900 voor het eerst is uitgebracht en een herziene versie is in 1997 uitgegeven. De herziene versie is aangepast aan onze tijd, maar je wilt echt niet weten wat je allemaal te wachten staat als je de verklaringen leest. Dood, verderf, ziekte, het kan niet op. Een reden waarom ik nooit meer in dat boek kijk. Ik heb al te vaak een dodelijke ziekte opgelopen of negatief nieuws te horen gekregen. Ik ga dan ook maar niet opzoeken wat voor verklaring het boek aan deze droom heeft meegegeven.
26-07-2003
Boem is niet altijd ho:
Ik fietste naar huis, maar wilde eerst nog even langs de supermarkt. Om daar te komen moest ik linksaf slaan. Achter me, weliswaar op enige afstand, allemaal fietsers, en op de trambaan een taxi die kwam aanscheuren. Dus bleef ik tussen het fietspad en de trambaan staan wachten, de veiligste manier om tegen niemand op te botsen en niemand tegen me op te laten botsen.
Tot ik plots iets tegen mijn fiets en been voelde.
Verbaasd keek ik achterom, en zag een taxibus zijn best doen om mij met zachte drive omver te rijden. Het kon de bestuurder blijkbaar niets schelen dat ik daar stond, of dat hij mij, de fietsers en de taxi voorrang moest verlenen.
Ik had eigenlijk niet eens door wat er precies gebeurde. Want deze opzettelijke manoeuvre ging mijn logica ver te boven. Schaapachtig keek ik hem aan, ik had dit keer geen zin om te schelden. Tenslotte was hij degene die zijn taxibus beschadigde. En ik wilde hem daar best een handje bij helpen.
Toen ik merkte dat hij gewoon wilde doorrijden en geen meter van 'zijn' terrein prijs zou geven, probeerde ik mezelf uit dit lastige pakket te bevrijden. Een reddende engel schoot me hierbij onverwacht te hulp. Het was de sterke arm van de wet op de fiets.
"U krijgt een bekeuring," zei de engel vriendelijk doch zelfgenoegzaam door het open raampje van de taxibus. De jongen achter het stuur glimlachte minachtend, schudde toen geïrriteerd zijn hoofd en nam een trekje van zijn sigaret. Hij zei echter niets en maakte aanstalten om weg te rijden. "Hé hé, waar gaat dat naar toe?" schreeuwde de politieagent. "Ik zet alleen even de auto aan de kant." De man had zijn tong gevonden.
Inmiddels was er een file van fietsers ontstaan, die zich verontwaardigd uitlieten over zijn gedrag. "Hij rijdt zomaar tegen haar aan! Dat kan toch niet?!"
Ik wilde intussen verder fietsen, maar de politieagent wenkte me. "Ik wil graag je naam nog even noteren," zei hij. Het werd niet alleen mijn naam, maar ook mijn adres en telefoonnummer. Ondertussen keek ik snel naar mijn fiets en kleren, maar zag dat er niets kapot was. Best jammer, mijn gammele fiets is hoognodig aan vervanging toe en ik had de taxibestuurder maar al te graag voor een nieuwe fiets willen laten opdraaien.
25-07-2003
Vreugdehof:
Het is niet handig, zeker niet tijdens het eten, om te kijken naar programma's over de zorg. Ik zap er meestal snel langs, maar vanavond bleef ik hangen, al weet ik niet goed waarom. Ik zapte weg, zapte weer terug en zat, voordat ik er erg in had, aan de buis gekluisterd.
Het was zeker niet de kont vol poep die de zuster moest afvegen bij een oude man die alleen maar tegen haar schreeuwde.
Nee, het was Bert.
Bert had Alzheimer.
En kon niets meer.
De zuster takelde hem vanuit de rolstoel in bed. Hij was te zwaar om door wie dan ook getild te kunnen worden. Met grote krachtsinspanning legde ze hem recht. Hoofd op het kussen, de benen recht vooruit.
Om zijn kont een grote pamper.
Maar die blik in zijn ogen. Leeg, apatisch, niet van deze wereld.
Zijn vrouw Betty kwam elke dag langs om voor hem zorgen. En een beetje van de liefde en aandacht voor Bert stond ze af aan de andere bewoners van het verpleeghuis. Sommige gedroegen zich als kinderen, anderen konden alleen maar, net als Bert, apatisch voor zich uit staren.
Betty vertelde dat ze met heel haar hart hoopte dat ze Bert zou overleven. Want zonder haar was er niemand die hem aandacht en liefde gaf. En dat had een Alzheimerpatiënt hard nodig.
"We geven het niet op," zei ze terwijl ze in de hand van Bert kneep.
"Nee," zei Bert, "we geven het nog lang niet op."
Tango:
Ik zat aan de bar bij vocaliste K. Terwijl we tussen haar drukke barwerkzaamheden door gezellig babbelden, druppelden er steeds meer mensen het café binnen. Opgedirkt, met een zeer gebruind lichaam gehuld in strakke kleding gaven ze elkaar, soms ietwat terughoudend, twee of drie zoenen.
Vriendin A. kwam ook binnen en vergezelde ons aan de bar.
Opeens klonk er tangomuziek. De lichten gingen uit, de spotjes aan en de binnengedruppelde mensen begaven zich op de dansvloer. Ze pakten elkaar vast, gezichten en bovenlichamen dicht tegen elkaar aan, de benen ruimte gunnend om de passen te kunnen maken. Hun blik verdween in het oneindige.
Elk einde van een nummer haalde de mensen uit extase en deed ze beseffen dat hun danspartner wel erg dichtbij was. Bijna opgelaten werd er meteen afstand genomen en verlegen naar elkaar gekeken en gepraat, om bij de eerste tangoklanken weer vakkundig tegen elkaar aan te vleien.
Het was een mooi spel.
Vriendin A. werd door een lange en aardige meneer uitgenodigd om aan het spel deel te nemen. Ik moedigde haar aan, ik wilde haar graag zien 'stuntelen', maar ze zag er helaas van af. Ze kende de tango niet zo goed als de andere liefhebbers, maar ze beloofde plechtig aan de meneer om dansles te nemen en terug te komen.
De mensen op de dansvloer dansten niet heftig, zoals ik gewend was van de danswedstrijden op televisie, maar langzaam, doch gepassioneerd.
Terwijl ik iedereen voorbij zag schuifelen, intens genietend, kreeg ik zin om mijn headbangkunsten van vroeger te vertonen. Stijve danspassen roepen vaak recalcitrante gevoelens bij me op. Ik heb vroeger dan ook nooit op stijldansen gezeten. Maar ik bleef aan de bar, en hield het bij mijn binnenpretje.
Vocaliste K. vertelde me dat sommige mensen de tango zes avonden per week dansten. Nooit geweten dat de tango zo leefde in Amsterdam.
24-07-2003
Aukje zegt B:
Het moest er toch van komen. Want ik had A gezegd.
Dus zei ik B.
En met die B belandde ik gister met vriendin A. op het strand, dat ik al een hele lange tijd niet meer had bezocht. Het was rustig op het strand. We hadden veel ruimte om ongestoord te zonnen, al gooide de wind zand in het eten. Trouwens ook in het drinken, de tijdschriften en de rest van onze uitrusting. Daar kon ons windscherm niet tegenop. Maar jeetje, het was best leuk op het strand!
Een beetje liggen, een beetje doezelen, een beetje kletsen, een beetje lezen, een beetje eten en drinken met een beetje zand tussen de kiezen. En natuurlijk moest ik de kracht van de zee ondervinden. Ik probeerde me een weg door de golven te banen, werd mee terug genomen, en weer verder gezwiept. Ik dook over de golven, door de golven heen en liet me meesleuren door hun onuitputtelijke kracht. Kopje onder was niet zo'n goed idee, de zee herinnerde me er genadeloos aan hoe vies het water smaakte. De zee maakte me al snel moe zodat ik met een souvenir in de hand de luiheid van het zand weer opzocht.
Eenmaal thuis kon ik meteen de boel stofzuigen vanwege al dat zand dat zich in mijn tas en spullen had verstopt. En een tweede souvenir ontpopte zich later op de avond op mijn bil: een grote rode verbrande plek. Factor 30 had zijn werk voor de rest wel goed gedaan.
Ondanks dat ik geen strandmens ben, zal ik me snel weer op het strand melden. Want ik heb toch een lekker daggie gehad op die populaire zandvlakte.
23-07-2003
Hebzucht:
Ik vind het maar raar om een nieuw ijsje van Magnum te bestellen. Dat gaat dan namelijk zo:
"Mag ik Luiheid?"
Alsof ik daarmee aangeef dat ik zelf lui ben.
De snackbar had echter geen Luiheid. Dus kreeg ik Hebzucht.
Daar was ik niet zo blij mee. Hebzucht was namelijk helemaal niet lekker. Gelukkig maar eigenlijk.
Ik ben liever lui dan hebberig.
Vietnamese Harry:
Met enige verbazing las ik in de krant dat Vietnam het eerste land ter wereld is dat een vertaling van Harry Potter heeft uitgebracht. Haastige spoed is zelden goed denk ik dan meteen. Of misschien ben ik gewoon jaloers op de Vietnamezen, ik moet namelijk nog drie tot vier maanden wachten op de Nederlandse vertaling.
Hoe zou Harry eigenlijk in het Vietnamees klinken?
22-07-2003
Buitenbad:
Hoewel de zon niet volop scheen, stapte ik vanochtend om half negen (ik ben trots op mezelf) op de fiets om naar het buitenzwembad te gaan. Normaliter zwem ik twee keer per week, maar de laatste tijd was dat er bij ingeschoten. Dit was dan ook mijn eerste bezoek aan een buitenzwembad dit jaar.
In het buitenzwembad is het best koud, de douches zijn koud, als je je handdoek in je kluisje achterlaat heb je het nog kouder wanneer je na het zwemmen terugloopt naar de kleedhokjes en de banen zijn 50 meter lang, 25 meter langer dan ik gewend ben. En omdat ik tijdens het zwemmen een zwembril draag geniet ik ook nog extra goed van het vieze water.
Maar door het vroege tijdstip was het rustig in het bad, en dat was fijn, al presteerde ik het wel om tegen iemand op te botsen. Het is dan ook best moeilijk om 50 meter lang in een rechte lijn te zwemmen als je je hoofd niet boven water houdt.
Na een tijdje had ik er genoeg van, ik was buiten adem en de zon liet zich niet meer zien. Het binnenbad was nog tien minuten open en ik besloot om die tien minuutjes ook maar nuttig te besteden met wat zwembewegingen. Ik sprong het zwembad in en voelde de weelde van het water om me heen. Het was warm, schoon, heel rustig (ik had wel drie banen voor mezelf) en ik hoefde maar 25 meter te zwemmen voordat ik uit kon hijgen aan de andere kant. De handdoek was binnen handbereik en de douches waren warm.
Fris als een hoentje fietste ik even later naar huis. Wat kan je toch een goed gevoel overhouden aan het trekken van een paar baantjes in een beetje chloor.
Spinrag:
Scooszi logeert al sinds eind juni bij mijn ouders op de boerderij en zo te zien heeft hij het erg naar zijn zin:
Volgende week haal ik hem weer op, maar ik vraag me af of hij wel mee terug wil. Ravotten op de boerderij is natuurlijk wel het einde voor een kat.
Hoe hij ook zal tegensputteren en miauwen, ik prop hem gewoon in het mandje en neem hem mee. Want langer kan ik hem echt niet missen!
21-07-2003
Mondkapje:
Ik wil ook wel zo'n Sars-mondkapje voor als ik door Amsterdam fiets. De geur van het water in de grachten in combinatie met de hitte is echt ranzig.
Warm weerzien:
Toen ik ruim vijf jaar geleden in Amsterdam stage liep, ging ik steevast met mijn klasgenoot naar Kam Yin, een goedkoop chinees/surinaams restaurant in een klein straatje bij de Zeedijk.
Een jaar later was ik samen met een studiegenoot van de muziekopleiding die ik volgde veelvuldig te vinden in de Kletskop op de Zeedijk, een kleine bruine en vaak rustige kroeg met goeie muziek en barpersoneel waar je altijd een praatje mee kon maken.
Na het afronden van beide studies kwam ik nog maar zelden op en in de buurt van de Zeedijk. Mijn klasgenoot en ik maakten als we elkaar via de telefoon spraken altijd plannen om snel weer te gaan eten bij Kam Yin, maar zulke plannen verwaterden meteen nadat we hadden opgehangen.
En hoewel mijn zanglerares elke maand in de Kletskop optrad, ik had altijd wel een reden om niet te gaan. Maar gister besloten mijn muziekstudiegenoot en ik ouderwets gezellig te doen en op het terras van de Kletskop af te spreken. Een perfect plekje om zeker te zijn van een tafeltje met goed uitzicht op de voorbijwandelende toeristen, junks en echte Amsterdammers. En het uitzicht was geweldig. Onze wenkbrauwen fronsten regelmatig bij de aanblik van alle typetjes die voorbij kwamen. Zelfs het bier smaakte als vanouds. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit had gezegd geen bier te lusten. Met dit warme weer dronk ik toch makkelijk een paar vaasjes weg.
Wat uurtjes later besloten we iets te gaan eten. En hoewel ik niet met mijn klasgenoot was en mijn muziekstudiegenoot nog nooit in Kam Yin had gegeten, werd dat natuurlijk hét voor de hand liggende restaurant om naar toe te gaan. Eenmaal binnen werd ons een tafeltje toegewezen door dezelfde vrouw die dat vijf jaar geleden ook deed. Meteen werd ik overweldigd met een 'kind-aan-huis-gevoel', alsof ik er nog elke week at. De inrichting zag er ook nog steeds hetzelfde uit, inclusief het piepen van de stoelen bij het aanschuiven en de papieren placemats op de tafels. De bediening was geen spat veranderd, ze werkten nog even hard en snel. Binnen twee minuten werd ons eten geserveerd (ze beschikken vast over hele goeie magnetrons) voor de luttele prijs van 15 euro, inclusief drank en fooi. Alsof de tijd had stilgestaan en de euro geen grip kon krijgen op dit druk bezochte achterafrestaurantje. Dit rondje door oud-Amsterdam maakte mijn verleden even heden, en toen weer verleden.
In de toekomst moet ik toch echt mijn klasgenoot eens bellen.
20-07-2003
Monster:
Ik ben geen fanatieke motor- of monstertruckfan, maar neem mij mee naar een monstertruckshow en ik ben de hele avond zoet.
Tijdens mijn vakantie was er een monstertruckshow in het dorp. Ik greep mijn kans, want voor mij was het een weggestopte wens om zo'n monstertruck van dichtbij zien. Dat is wel even wat anders dan een monstertruck op een klein televisieschermpje bekijken. De show begon met een klein jongetje van acht jaar dat zijn gezicht stoer in de plooi hield tijdens zijn one-man-show. Hij was het zoontje van één van de stuntmannen en stuntte er lustig op los op zijn kleine schattige motortje. Als een echte professional nam hij ons applaus in ontvangst. Het was duidelijk te zien dat het stunten er met de paplepel was ingegoten. Daarna begon het echte werk waar ik met verbazig naar keek. De vader van het acht-jarige jongetje stapte op een motor en sprong door een brandende hoepel en even later door een brandend hek. Ik hield mijn adem in en mijn hart vast, maar het ging allemaal goed. Helaas drukte ik te vroeg op de ontspanknop van mijn fototoestel, maar het leverde toch nog een mooi plaatje op:
Er volgden een aantal stunts met een vierwielmotor en auto's, waarbij ik weer mijn adem inhield. Dit keer vanwege mijn eigen benarde positie. Ik zat met het publiek zo dicht op de stuntplek dat één stuurfout van de stuntman ons een verblijf in het ziekenhuis of erger kon opleveren. Ik negeerde de oproepen om achterop op de vierwielmotor of achterin de stuntauto te stappen. Dat ging me net iets te ver, maar wie weet dat ik het een volgende keer wel doe, ik weet nu wat ik voor rare dingen kan verwachten.
De grote knaller van de show was natuurlijk de monstertruck die een tweetal auto's verpletterde:
Na afloop van de show gaf ik nog een paar euro voor de zogenaamde ongevallenverzekering van de stuntmannen. Zij konden geen verzekering afsluiten vanwege hun risicovolle beroep (of het was een goede smoes om nog wat extra geld te vangen). Ik liet de stoere stuntmannen achter met hun kapot gereden auto's en de enthousiaste kinderen die constant aan hun mouw trokken. Zij waren samen met hun monstertrucks de held van de avond.
19-07-2003
Kriebel:
Oeh, met deze hitte is een kriebelhoest hoogst irritant! Ik heb net een kwartier lang zitten hoesten en proesten om de kriebel uit mijn keel te laten verdwijnen, maar niets hielp. Een slok water maakte het alleen maar erger.
Toen hoestte ik een tip naar boven, die ik ooit had gelezen in een tijdschrift. Ik pakte een stukje droog brood en nam een hap. In eerste instantie werd de hoest alleen maar erger maar na een paar happen stug kauwen en doorslikken verdween de kriebel.
Pff.
Nu weet ik echter niet of ik me de tip wel goed herinner. Misschien is het helemaal niet waar en was de kriebel zonder brood ook wel verdwenen. Probeer het eens uit zou ik zo zeggen.
In het bos:
Zo weinig als ik met het strand heb, zo veel heb ik met het bos. En bij mijn zus achter huis staat een prachtig bos. Niet supergroot, maar wel groot en mooi genoeg om in te verdwalen.
Samen met de hond maakte ik af en toe wandelingen van anderhalf uur. In het begin wist mijn oriëntatievermogen nog ongeveer waar ik was, maar hoe verder mijn voeten mij brachten, hoe meer mijn hoofd de weg kwijtraakte. Mijn redding was een geel paaltje, en toen weer een. Ze wezen me keurig de weg door het sprookjesachtige bos. Omdat ik op mijn wandelingen van anderhalf uur bijna niemand tegenkwam, bekroop me al gauw een Hans en Grietje en een wandelvrouwtjegevoel. Niemand die het had gemerkt als mijn hoofd midden in het bos was afgehakt. Pas dagen later zou ik zijn gevonden. De hond was misschien intelligent genoeg om de plek van de misdaad aan te wijzen, maar ik twijfelde toch sterk aan zijn capaciteiten. Hij was tenslotte geen 'deutsche Rex'.
Vanwege mijn angst voor gestoorde en perverse mannen die het bos als perfecte schuil- of (af)werkplaats zouden kunnen gebruiken, beperkte ik mijn wandelingen met de hond tot een half uur. De open plek in het bos, uitermate geschikt voor het spelen met de hond, bezocht ik wel. Die lag redelijk dicht bij de weg. Hoewel ik geen wandelmens ben, miste ik de lange wandelingen en het ontdekken van de verborgen plekjes van het bos. Dus zette ik een aantal dagen later mijn angst opzij en begon weer aan de lange wandelingen. Al gauw genoot ik weer van de ochtendzon die de dauw liet verdampen en de avondzon die de paden voorzag van een schaduwrijk schouwspel. Het enige wat me overkwam tijdens zo'n wandeling was een leeg hoofd in plaats van een afgehakt hoofd. Ik heb geloof ik te lang in Amsterdam rondgelopen om een leeg bos te vertrouwen.
18-07-2003
Slechte adem:
Het gros van de mensen dat op aarde rondloopt heeft last van een slechte adem. Op basis van deze constatering vraag ik mij elke keer af als ik naar een theatervoorstelling kijk of de acteurs last hebben van elkaars mondgeur. Acteurs op het podium staan soms dicht tegenover elkaar te praten, te schreeuwen of zoals woensdagavond tijdens Porgy & Bess te zingen met een wijd geopende mond. Je moet er toch niet aan denken dat de tegenspeler zich zit te verbijten omdat hij een nare mondgeur moet weerstaan. Hij mag niets laten merken van de bedwelming, hij kan niet weglopen of zijn tegenspeler een kauwgompje aanbieden. Ik vraag me dan ook af of de acteurs misschien een mondspray gebruiken, maar het lijkt me dat het effect van zo'n spray na enige tijd ook wel is uitgewerkt.
Muzikanten die in een orkestbak spelen gebruiken in ieder geval geen extra middelen om een slechte adem tegen te gaan. Dat hoeft ook niet zou je denken. Maar de zus van vriendin A. vertelde me gister dat ze een tijd lang naast een dwarsfluittist had gezeten in een orkestbak. De dwarsfluit was het verlengstuk van de adem van de muzikant en blies de nare geur keer op keer in haar gezicht. Het was niet te harden. Gelukkig mocht ze na enige tijd aan de andere zijde van de dwarsfluittist zitten en was het probleem opgelost.
In het dagelijks leven zullen we nooit tegen iemand zeggen dat hij of zij een slechte adem heeft. Hoogstens zullen we non-verbale signalen afgeven, door een kauwgompje aan te bieden of meer afstand te nemen.
Ik vraag me af of iemand er wel eens bij stil staat dat er op dit onderwerp eigenlijk een groot taboe rust. Het is een onbespreekbaar onderwerp. Het is natuurlijk ook heel rot om te horen dat je uit je mond stinkt. Daar word je echt niet blij van. Maar ik zou me zo kunnen voorstellen dat acteurs dit onderwerp juist wel aanroeren, anders wordt het acteren een nog grotere opgave dan het al is.
17-07-2003
Strand:
Het is jaren geleden, om precies te zijn 13 jaar, dat ik op het strand ben geweest. Ik ben niet zo'n strandmens. De hele dag een beetje in de zon en het zand hangen is aan mij niet besteed. Maar vandaag zou de dag worden dat ik voor het eerst weer een voet op die populaire zandvlakte zou zetten. Ik had namelijk tot mijn eigen verbazing 'ja' geantwoord op de vraag of ik met een aantal vrienden mee wilde naar het strand. Maar toen ik vandaag opstond regende het. Ik geloof niet dat ik het erg vond.
Een dezer weken zal ik toch op het strand te vinden zijn. Want wie A zegt moet ook B zeggen.
Porgy & Bess:
Toen ik een paar maanden geleden hoorde dat de musicalklassieker Porgy & Bess in Nederland zou komen, was ik er als de kippen bij om een kaartje te bemachtigen. Ik zat daarom gister triomfantelijk op één van de beste plaatsen van de tweede rang in Theater Carré te genieten van een kreupele Porgy, een ontwapende Bess en een imposant decor .
Sinds ik het kaartje had gekocht had ik er naar uit gekeken, want een uitvoering van Porgy & Bess is op zijn minst bijzonder te noemen. De musical werd namelijk gespeeld door een zwarte Amerikaanse cast, waar de meeste Nederlandse musicalsterren nog een puntje aan kunnen zuigen.
De erfgenamen van de schrijvers van de musical, de broers George (muziek) en Ira Gershwin (tekst), zien er op toe dat Porgy & Bess alleen door de allerbesten in operaland wordt uitgevoerd. Hier gaan vele audities aan vooraf, dus degenen die de hoofdrollen vervullen zijn de topsterren van dat moment. Vanwege de hoge eisen aan acteurs, decor en kleding wordt de productie zelden opgevoerd, want dat kost een behoorlijke duit.
Ook bijzonder is dat de musical wordt uitgevoerd zoals The Gershwins het hadden bedoeld: als een opera. Dat klinkt een beetje gek. De zeer bekende jazzstandard Summertime werd opeens door een sopraan gezongen. Maar ze bezorgde me kippenvel en tranen in de ogen.
Ik had verwacht dat er van de jazztiming niets terug was te horen. Maar de swing klonk duidelijk door in de nummers. En ook in de gospel en de blues die op een operamanier werden gezongen was duidelijk de originele feel te horen.
Ik had van te voren het verhaal niet gelezen. Dat doe ik nooit voor aanvang van een voorstelling. Maar ik kon nauwelijks verstaan wat de cast zong. De aktes verliepen echter zeer traag, zodat ik tijd genoeg kreeg om te zien waar het over ging. Het liefst wilde ik een programmaboekje kopen zodat ik het verhaal op papier had en achteraf kon nalezen, maar tegenwoordig kost zo'n boekje al 12 euro! Belachelijk duur. Maar toen ik aan het eind met een onbevredigend gevoel achterbleef heb ik toch maar een boekje gekocht. Ik moest weten waarom de musical zo abrupt aan zijn einde kwam. Het boekje verschafte me inderdaad meer duidelijkheid: het grootste deel van de slotscène werd namelijk in 1935 al geschrapt omdat geen enkele acteur bij machte was om de voorstelling acht keer per week helemaal uit te zingen.
Af en toe moest ik lachen om de overacting. Bij een gevecht tussen twee mannen was duidelijk te zien dat de ene man zichzelf op zijn hand sloeg, en dan moest het lijken alsof hij het gezicht van de andere man sloeg. Maar het hoort er allemaal bij, en het is een mooi ingrediënt voor een ouderwets schouwspel.
Al met al was het een geweldige sensatie. Een kaartje is erg duur, maar de musical is zijn prijs waard. Nog t/m 27 juli in Theater Carré.
16-07-2003
Eeuwige roem voor Dennis:
Sommige mensen geven, zonder daarvoor iets terug te willen, iets aan een ander dat die persoon goed kan gebruiken. Zulke mensen verdienen naar mijn mening eeuwige roem.
Dennis uit Maastricht is zo'n persoon. Op eigen kosten heeft hij twee euromuntjes voor mijn verzameling naar me toegestuurd zonder daarvoor iets terug te willen. Dat getuigt van grote klasse.
De muntjes zijn toegevoegd aan mijn verzameling en ik ben er erg blij mee. Dennis, bij deze hartstikke bedankt!!
GFT-afval:
Toen ik tijdens mijn vakantie op een middag in de tuin zat, proberend te genieten van de enkele zonnestralen die af en toe tussen het wolkendek doorbraken, bracht de imposante poes Pluim een cadeautje voor me mee, als dank voor mijn goede zorgen.
Een heuse lijster prijkte in zijn bek.
De lijster leefde nog, zijn oranje snaveltje tjilpte af en toe om hulp. Ik sprong op van mijn stoel, rende naar Pluim toe die op zijn beurt ook wegrende en zich met de lijster in de bosjes van de tuin verschool. Ik schreeuwde tegen Pluim dat hij de lijster moest laten gaan, maar tevergeefs. Toen ik op het punt stond om de bosjes in te gaan, iets wat zinloos leek omdat Pluim wederom weg zou rennen, zag ik de lijster wegvliegen. Hij steeg hoger en hoger en vloog over de huizen weg. Pluim kwam uit de bosjes te voorschijn en teleurgesteld keek hij de lijster na, ondertussen enkele donsveertjes uit zijn bek spugend. Een streepje bloed zat op zijn witte pootje.
De lijster was gevlogen en Pluim miauwde in mijn richting alsof hij wilde zeggen dat hij toch maar een mooi cadeautje voor me had meegenomen. Ik wilde hem even niet meer zien.
Een paar dagen later was Pluim ’s avonds niet meer terug gekomen van een bezoek aan de tuin. De volgende ochtend werd ik vroeg wakker en hoorde het bekende zachte miauwgeluid van Pluim. Ik stapte mijn bed uit en liep naar beneden om de deur voor hem te openen. Maar toen ik de deur naar de tuin opende zag ik tot mijn schrik een hoopje zwart met omhoogstekende pootjes in het gras liggen.
Het was een dode lijster dit keer.
Ik riep Pluim meteen naar binnen en gruwelde van het aangezicht van de lijster. Nadat ik de hond had uitgelaten, waagde ik me aan het opruimen van het dode hoopje. Ik besloot dat de GFT-bak een goede begraafplaats voor dit beestje zou zijn. Maar ik werd al misselijk van het idee dat ik het beestje moest aanraken, ook al zou ik het bedekken met een lading keukenpapier. Dus zocht ik in de zandbak naar een harkje en een schepje en zette de speelgoedauto waar mijn neefje van 1 op rondreed naast de lijster. Ik legde twee stukjes keukenpapier op de zitting van de speelgoedauto en vijf stukjes keukenpapier op de lijster. Met het harkje en schepje vouwde ik het keukenpapier eromheen, pakte de lijster kundig op en legde hem op de zitting.
Yegh. Mijn maag draaide zich wel drie keer om.
Ik reed met de speelgoedauto naar de GFT-bak, pakte de auto op en liet de lijster van de zitting afglijden naar de bodem van de GFT-bak. Een doffe bons verzekerde me dat de lijster op de bodem lag.
Ik gruwelde, deed snel de deksel dicht en waste mijn handen.
Ik voelde me nog steeds misselijk.
Enkele dagen later had ik de kattenbak grondig schoongeboend. Pluim was er schijnbaar erg content mee, want een paar uur later lag er weer een cadeautje in de tuin. Dit keer een prachtig mooi vogeltje, geel met donkergele stippen.
Zijn oogjes waren dicht.
Resoluut pakte ik de stoffer en blik (tip van mijn moeder) en veegde het beestje op. Het werkte perfect, al gruwelde ik er nog steeds van. Ook dit exemplaar verdween in de GFT-bak.
Yegh.
Gelukkig besloot Pluim het hierbij te laten. Hij had waarschijnlijk in de gaten dat ik mijn portie cadeautjes nu wel had gehad.
15-07-2003
Pielen:
Het commentscriptje werkt nog niet helemaal zoals het behoort te werken, het aantal reacties wordt niet goed weergegeven, maar dat mag de pret niet drukken. Ik blijf pielen totdat het goed komt, al zal dat wel even duren!
Eindelijk:
Op veler verzoek heb ik dan ook eindelijk een reageermogelijkheid op mijn site. Nu verwacht ik natuurlijk wel dat jullie gaan reageren!
Huis-, tuin- en keukenvakantie:
Mijn zus ging met haar gezinnetje op vakantie en ik was de aangewezen persoon om op hun huis te passen. Twee weken lang mocht ik genieten van de luxe en de rust die dit verblijf met zich meebracht. Hun huis staat in een dorp in Overijssel, waar de mensen elkaar op straat nog vriendelijk groeten en een zakje M&M's nog 50 eurocent kost.
Mijn gezelschap bestond uit de hond die ik twee keer per dag moest uitlaten en twee katten. Halverwege mijn verblijf nam ik ook nog de zorg van de kat van de buren op me. Daarnaast werd ik gebombardeerd tot secretaresse van de heer des huizes, aangezien deze druk bezig was met solliciteren. Ik mocht daarom ál hun emails lezen en de post openmaken. Wie wil dat nou niet in andersmans huis? Helaas brak hun computer alle traagterecords, zodat leuk internetten er niet bij zat. Dat was maar goed ook, het was hoog tijd om me te ontdoen van mijn internetverslaving, wat overigens niet helemaal lukte. Ik vrees dat mijn zus een aardige telefoonrekening tegemoet gaat zien.
Achter het huis was een grote tuin, waar ik in de tweede week volop gebruik van maakte. Lekker in het zonnetje ontbijten, de krant lezen en bruin worden. Dat miste ik toch wel in Amsterdam. Maar de rustige omgeving werkte me af en toe op mijn zenuwen. De grote stad met zijn diversiteit en culturele activiteiten lonkte weer. Na twee weken was het zover, ik mocht terug naar huis.
Ik zei gedag tegen de buurvrouw, de beestenboel en het sprookjesbos en stapte met kriebels in mijn buik op de trein. Eenmaal in Amsterdam deerde de drukte me geeneens. Ik was blij dat ik weer terug was.
Tattoo:
Mijn zware rugzak heeft me gister nogal toegetakeld op mijn terugreis. Toen ik eenmaal thuis een ander t-shirt aantrok ontdekte ik een aantal bloeduitstortingen op de plaats waar de hengels van mijn rugzak hadden gezeten.
Ik heb nu aan beide voorzijden van mijn schouders en op mijn rug een aantal mooie tattoo's.
14-07-2003
Dag:
Dag groot huis, dag tuin, dag sprookjesbos, dag waakzame hond, dag ondeugende poes, dag oude slaperige poes, dag rust, dag ruimte.
Tot een volgende keer.
Maar wat is het fijn om weer terug in Amsterdam te zijn!!
