28-07-2006
Klompenrun:
"Ze lopen écht lekker! Die klompen, die zijn voor mij." Gedecideerd nam de mevrouw met de korte haren de blauwe klompen met sandaal-look mee naar de kassa. "Deze graag."
Met een schuin oog had ik haar in de gaten gehouden. Ik had de winkel al bijna verlaten omdat ik geen leuke (of betaalbare) kledingstukken had zien hangen. Maar voordat ik voet over de drempel zette viel mijn oog op haar. En dan vooral op de klompen die ze paste.
Bijna ijsberend liep ik nog een rondje door de winkel. Onderzoekend, afwegend. Waren ze wel écht zo leuk als ze er uit zagen? Zou ik ze passen? Ik keek naar het rijtje uitgestalde schoenen voor de grote spiegel in de kleine zaak. Pakte er één op. Hè verdorie, niet mijn maat.
Maar achter de kassa stonden nog veel meer donkerblauwe klompen. Ha! "Negenendertig? Die heb ik niet meer," zei de verkoopster. Maar achtendertig nog wel. Dus kreeg ik een setje achtendertig mee. Ik zette mijn voet erin en worstelde even met de gesp.
De klompen pasten. Aan allebei mijn voeten.
En wat liepen ze lekker. "Ik wil ze graag aanhouden!" zei ik enthousiast tegen de verkoopster en overhandigde haar mijn oude slippers.
"Passen ze jou wel?" vroeg een mevrouw. We keken allebei naar beneden waar een te smalle voet in een te brede klomp zat. "Misschien moet u een maatje kleiner nemen, dat doe ik ook altijd met sandalen," adviseerde ik.
Opeens zag ik overal om me heen vrouwen blauwe klompen passen. "Tsjonge, er is opeens een run op de klompen," riep de verkoopster. De mevrouw voor mij had kennelijk iets in gang gezet.
Ik denk dat we elkaar een goedkeurend knikje geven als we elkaar tegenkomen op straat.
26-07-2006
Als een Spanjaard:
Douchen voor het slapen gaan is met dit weer een must geworden. Niet eens om de zweetgeur te verdrijven (al is dat mooi meegenomen), maar vooral om het lichaam te laten afkoelen. Daarom voor het slapen gaan een lauwe douche, zodat ik het niet warmer heb dan nodig is. Maar artsen in Zuid-Spanje hadden Amiek een ander verhaal verteld: héét douchen en níet afdrogen, en gewoon met het druppende lichaam in bed gaan liggen. Ik had dat één keer eerder gedaan, in een ver verleden omdat een toenmalig vriendje dat 'romantisch' vond, en echt bevallen was het me niet. Maar met dit weer kan het geen kwaad, droog ben je binnen mum van tijd.
Languit op bed voelde ik de druppels glijden. Maar nog beter voelde ik de wind langs mijn lichaam blazen. De warmte was verstoten, ik had zelfs de neiging om mijn dekbed over me heen te trekken. Het duurde niet lang of ik viel in slaap. Als een echte Spanjaard. Het moet niet gekker worden in ons koude kikkerlandje.
23-07-2006
Voor Pampus liggen:
Met dit weer is er maar één ding dat je kan doen, en dat is voor Pampus liggen. Dat deed ik gister dan ook, samen met Gras Groeit, Nachtgedachten en Pinksoup. Maar voordat we gestrekt gingen, brachten we eerst een bezoek aan het Muiderslot, dat naast de veerpont naar het eiland Pampus ligt.
Het Muiderslot is prachtig gerestaureerd, en zit straks in zijn jasje. Maar dat is meteen zijn nadeel: ik wil de sfeer van vroeger proeven, een sfeer die helaas vervlogen is. Het is eerder een geschikte trouwlocatie, met zijn keurig aangeharkte tuintjes, gesnoeide buxussen en gemaaid gazon. Het verbaasde me ook niet toen een pasgetrouwd stel in en om het slot op de gevoelige plaat werd vastgelegd.
Prachtig om te zien was echter wel de valkenier met zijn Amerikaanse woestijnbuizerd, die ook nog wat interssante dingen wist te vertellen over het voeren van onze honden en katten: zouden we het conform de natuur doen, dan zouden we dan een paar dagen geen voer, dan een dag veel voer, dan een dag een beetje voer aan onze huisdieren geven. Onze huisdieren worden niet voor niets te dik. Niet dat ik het thuis ga toepassen, maar het is wel iets om over na te denken.
Daarna op zoek naar ons 'eigen' stukje eiland op Pampus, zowel Pinksoup als ik hadden een stukje geadopteerd. De veerboot bracht ons in twintig minuten naar het eiland. Pampus is het tegenovergestelde van het Muiderslot: veel onkruid, schimmel, vocht, afgebrokkelde muren en vloeren. Híer wordt de sfeer van vroeger tenminste levend gehouden.
We dwaalden door het prachtige fort en aanschouwden het onweer dat boven Amsterdam plaatsvond. Het kleurde de lucht grijsblauw en het water groen. Een bijzonder gezicht dat digitaal niet zo sterk was als het echte plaatje. En natuurlijk moest ik op zoek naar mijn geadopteerde stukje Pampus:
Ik zat er alleen een meter naast... maar daar zag het er precies hetzelfde uit. :-)
Terug in Amsterdam genoten we op de Zeedijk van een portie penne, tagliatelle of lasagne met ijs na. Daarna was het tijd om afscheid te nemen en huiswaarts te gaan, en daar écht voor Pampus te gaan liggen.
21-07-2006
Een lage 20-graden meis:
Ik kan er niet goed tegen. Het felle branden van de zon op mijn huid, het slapen in een sauna, het glijden van zweetdruppels over mijn huid terwijl ik aan het werk ben. Ik ben een lage 20-graden meis. Geen 30-graden meis.
Het fijne aan deze temperatuur is het thuislaten van mijn jas. Het 's ochtends naar mijn werk gaan in alleen slippers, rokje en hempje, het laat thuiskomen zonder dat het koud is. En het weinig hoeven doen. Maar dat is ook een nadeel: soms wil ik wél veel doen, maar moet ik me overgeven aan de hitte.
Op de waarschijnlijk warmste dag van het jaar (afgelopen woensdag) koelde ik af bij de voorstelling Cargo van Dogtroep en daarna op het terras bij Muziekgebouw aan 't IJ, waar ik me in de ondergaande zon dompelde. Met veel water om me heen en naast me in een fles. Ik zoop me een ongeluk. Dronken werd ik niet, hoogstens duizelig.
De air coolers bij de Blokker waren uitverkocht. Misschien maar goed ook, het is tenslotte slecht voor het milieu. Maar een goede nachtrust zou ook wel eens lekker zijn.
Misschien slaap ik vanavond op het balkon.
16-07-2006
Reláx!:
Met mijn neus tegen het raam gedrukt rijdt de trein me naar huis. In het plattelandschap zie ik mooie en vrolijke dingen. Ik besef dat ik ze zie omdat ik blij ben, blij omdat ik naar huis ga. Hoe heerlijk het ook is om twee weken lang 'niets' te doen, het is nog leuker om terug te gaan naar mijn eigen leven waar mijn lief op mij wacht, met mijn eigen spullen en mijn eigen beesten.
De eerste uren dat ik thuis ben klets ik hem de oren van zijn hoofd. Het is te merken dat ik twee weken lang amper gezelschap heb gehad. We kijken eindelijk weer naar Prison Break (onze tweede televisieserieverslaving, na 24), die ik af en toe op pauze zet omdat ik nog iets moet vertellen. Of laten zien, zoals de bloeduitstortingen op mijn schouders die ik te danken heb aan mijn zware reistas. Wat dat betreft ben ik niet geschikt voor backpacken.
De volgende dag pak ik mijn tas uit, doe mijn oefeningen en zit als een kind zo blij achter mijn übercoole iMac. De katten vragen aandacht, lopen op mijn toetsenbord, maken ruzie. Het is mooi weer, de zon schijnt. Ik heb te lang niet gegeten en als ik ergens chagrijnig van word, dan is het daarvan. Ik kan eindelijk weer op mijn eigen computer werken en mijn eigen dingen doen!
Ik ben chagrijnig. En ik vervel. Nu al.
Waar is mijn relaxte zomergevoel gebleven?! Dat is wel erg snel weggeëbt. Het psychologiemagazine heeft daar een goede tip voor: plan zo snel mogelijk een nieuwe vakantie! Gelukkig prijkt er in mijn agenda nog een aantal vakantiedata. Al verdrijft het mijn chagrijnige bui niet.
Ik douche, eet en ga dan verder klooien. Even acclimatiseren. Even wennen aan de drukte. Dan zal het leven morgen zijn gewone gangetje wel weer gaan.
13-07-2006
Psychologiemagazine:
Voor deze vakantie heb ik het psychologiemagazine als leesvoer ingeslagen. Twee maar liefst, die van juni en het extra dikke zomernummer van juli/augustus. Het psychologiemagazine kan op zijn tijd best interessant zijn, maar blijft iets te vaak hangen in een oppervlakkige beschrijving van psychische aangelegenheden. De Viva van de psyche noem ik het dan ook.
Desalniettemin kan het dus best interessant en zelfs nuttig zijn wat er wordt geschreven. En natuurlijk worden er allerlei tips gegeven om een beter mens van jezelf te maken. Maar help, wat een boel om aan te werken! Zo lees ik over lessen in geduld ('oefen in dingen langzaam doen', 'eet met aandacht' enz.), je leven zin geven ('haal familiebanden aan', 'zoek de diepte', enz.) wat de beste reactie is bij een tegenslag ('ontwikkel een sterk zelfvertrouwen en positief zelfbeeld', 'ontdek uw nieuwsgierigheid en optimisme', enz.), hoe je relaxt op vakantie kunt gaan (ik heb voor mijn eigen vakantie tot 1 uur 's nachts mijn tas ingepakt, dat was geen goed idee volgens het magazine), hoe je doemdenken kunt tegengaan ('concentreer op het hier en nu', 'vermijd bevestigende informatie', enz.). En dat waren alleen nog maar de onderwerpen van het juninummer. Laat ik het maar niet hebben over de 50 levensvragen in het extra dikke zomernummer die je jezelf kunt stellen (met als leukste vraag nummer 50: Als uw leven een film was, hoe zou dan de titel luiden?).
Een mens is nooit perfect en kan altijd leren, groeien en ontwikkelen. Maar wat het psychologiemagazine allemaal in één maand voorschotelt lijkt een onmogelijke opgave. Als ik het niet langs me heen kon laten gaan, zou ik gillend gek worden en denken dat er heel wat mis is met mij omdat er zo ontzettend veel is om aan te werken. Niet dat de tips slecht zijn, integendeel. Maar ik denk niet dat ik nog een leven zou hebben als ik overal aan zou werken. Ik denk dat ik maar gewoon mens blijf.
11-07-2006
Thorn:
"To-o-rn" zing ik constant als ik op weg ben naar Thorn, het witte stadje. Op aanraden van een collega die lang geleden Limburg verruilde voor Noord-Holland. In het historische centrum van Thorn zijn alle huizen witgeverfd, behalve de imposante abdijkerk, waar ik samen met mijn gezelschap een kijkje neem.
'Eerbied en respect' dienen we op te brengen voor deze ruimte, zo vertelt een bordje ons. Eigenlijk ben ik per definitie fluisterend stil als ik een kerk bezoek, maar van zo'n bordje krijg ik rebelse kriebels. Het duurt dan ook niet lang voor ik mijn hand voor mijn mond sla omdat ik in een onbewaakt ogenblik 'Jezus' uitroep. Níet de juiste plek om dit woord op die manier uit te spreken!
Omdat ik helemaal in het verhaal van het Bernini Mysterie zit, is het bezoek aan de kerk net iets interessanter. De tentoongestelde pronkstukken zijn net zo luguber als de pronkstukken uit het boek: een onderarm van St.-Benedictus, een loden kistje met de stoffelijke resten van de stichteres van de abdij: Hereswint of Hilsondis, en als klap op de vuurpijl twee gemummificeerde stoffelijke resten van een kanunnik en een stiftsdame.
Maar zo veel spanning als in het Bernini Mysterie is bij lange na niet te vinden in de abdijkerk, waardoor we de kerk snel verlaten, om een Belgisch biertje te nuttigen op een terrasje in Maaseik. Eenmaal terug op mijn vakantieadres duik ik gelijk de spanning van het Bernini Mysterie in.
10-07-2006
Luiervakantie:
08-07-2006
Gedachten in boekvorm:
Ik had één boek meegenomen naar Limburg. Het telde 374 bladzijden. Daar zou ik de vakantie wel mee doorkomen. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden, was de snelheid waarmee ik het boek zou lezen: binnen drie en een halve dag was het uit. Ik verbaasde mezelf. Normaalgesproken deed ik toch iets langer over het lezen van een boek. Maar een hittegolf en het geweldige verhaal versnelden dit proces.
'Twilight' heet het boek en is geschreven door Stephenie Meyer. De hoofdpersoon Isabella Swan, kortweg Bella, is er absoluut van overtuigd dat Edward levensgevaarlijk is, maar ook dat ze onvoorwaardelijk en onherroepelijk verliefd op hem is. Liefhebbers van gevaarlijke liefdesverhalen komen aan hun trekken, maar ook liefhebbers van Webkim, want de beschrijving van de liefde lijkt soms sterk op die van Webkim's beschrijving.
Met nog een natollend hoofd van dit prachtige verhaal zat ik ietwat met mijn handen in het haar: hoe moest ik nu aan een volgend boek komen? De hittegolf was nog steeds een feit en ik had niet veel trek in andere dingen. Ik hing een middag voor de tv (Wimbledon), maar vond toen 'Het Bernini Mysterie' van Dan Brown in de boekenkast van het huis waarop ik paste. Die had ik thuis in Amsterdam ook nog liggen en stond al een tijdje op mijn lijstje van nog te lezen boeken.
Maar wat een deceptie toen ik het begin las. Het verhaal bezat dezelfde ingrediënten als bij de Da Vinci Code (en nu was het Bernini Mysterie er eerder, dus de Da Vinci Code is een soort kopie van het Bernini Mysterie), maar waren ietwat aangepast. Een zwaktebod als je het mij vraagt. 'Blijf nou maar lezen,' sms-te m'n lief, 'het wordt echt wel interessant.' Ik ben inmiddels op de helft van het boek en ja hoor, ik zit er weer helemaal in. Ook al is de verhaallijn redelijk identiek, de waanzinnig interessante feiten en de vertelvorm maken dat het boek wegleest als een trein.
Nu ik zoveel zinnen uit boeken in me opneem, lijkt het wel alsof mijn gedachten zich aanpassen en in boekvorm van zich laten spreken. Geen ingewikkelde zinnen, nee, eenvoudige. Maar allemaal met een boeksmaakje.
Voorbeelden? Ze voelde zich opgelaten. Na zo een relaas wist ze geen enkel voorbeeld te noemen. Ongemakkelijk keek ze om zich heen, hopend op een ingeving die haar uit deze situatie zou redden. Maar er was geen enkel teken, geen enkel object dat haar geheugen kon opfrissen. Ze had het verpest!
07-07-2006
In het ritme:
Het ritme hier in Limburg heb ik al snel te pakken. Opstaan tussen half negen en negen. De kippen voeren en dan de hond uitlaten. Dan de vogeltjes voeren, inclusief die van de buren. Kijken of de katten nog genoeg eten hebben en dán pas kan ik plaatsnemen in de tuinstoel met míjn ontbijt.
Ik lees de krant, daarna wat bladzijden uit het boek en dan wordt het toch echt tijd voor de oefeningen die mijn fysiotherapeut me heeft opgegeven. Blèèh, maar wat moet dat moet. En mijn rug voelt zich er beter door.
Inmiddels is het dan rond een uur of twaalf, het moment waarop de dag pas echt begint. Waar heb ik zin in, wat wil ik doen? Ik had veel dingen in mijn hoofd voor ik naar Limburg ging, maar door de hittegolf en de verslaving aan het boek dat ik lees (daarover later meer) ben ik eigenlijk alleen maar blijven hangen in de tuinstoel onder het zonnescherm. Heerlijk.
Aan het begin van de avond kook ik wat om daarna met de bejaarde viervoeter een rondje te wandelen. Dan is er 's avonds voetbal, een film of nog meer zinnen uit het boek. En ik houd het vol, vermaak me zelfs opperbest. Een echte luie lees- en tvkijkvakantie. Met tussendoor de zorg voor de beesten die voorkomen dat ik niet ál te lui word.
