30-06-2003
Interlude:
Er is een jazz-standard getiteld 'Interlude'. De betekenis van deze titel ga ik de komende twee weken ondervinden.
Vermaak is ondertussen en natuurlijk ook ná mijn terugkeer te vinden op de net opgestarte website van mijn allerliefste vriendin.
Veel leesplezier en tot snel.
Ingezonden brief:
Lieve bewoners en bezoekers van Amsterdam,
Ik weet dat de stad waarin ik woon een drukke stad is. Auto's, fietsers, trams en bussen rijden u aan alle kanten van de sokken. Het is dus oppassen geblazen en oplettendheid is geboden.
Laat ik u nou eens één tip geven om de stad voor uzelf iets veiliger te maken. Als u een straat wilt oversteken via het zebrapad, aarzal dan niet! Zet niet voorzichtig één voetje op het zebrapad om dan vervolgens terug te deinzen voor een taxi of fietser die komt aanscheuren. Ik geef toe dat u voor een tram moet wachten als u uw leven zeker wilt zijn, een tram geeft namelijk niemand voorrang. Maar dat hadden we al geleerd bij het theorie-examen voor het autorijbewijs. Dat herinnert me er trouwens aan dat ik mijn eigen rijbewijs deze maand moet verlengen, maar dat even terzijde.
Als u voor een zebrapad staat, neem dan een kort moment om even diep in en uit te ademen. Verman uzelf, en zet zonder naar het aankomende verkeer te kijken uw eerste stap op het zebrapad.
Schrik niet als u in uw ooghoek een taxi of fietser snel ziet naderen, maar straal zelfvertrouwen uit en zet uw volgende stap. Ga hiermee door totdat u de overkant heeft bereikt.
Zodra u maar enige blijk geeft van aarzeling wordt u van de sokken gereden. Onder andere door mij. Want als iemand die wil oversteken geen aanstalten maakt om de daad bij de gedachte te voegen en liever wacht tot het rustig is (wat maar zelden voorkomt, de wachttijden lopen hierdoor flink op) rij ik door. Steekt u daarentegen zonder enige aarzeling over dan stop ik. Net als al het andere verkeer.
Ik hoop dat u mijn tip in de praktijk zult uitvoeren. Het zal u een hoop plezier opleveren.
Met vriendelijke groet,
Aukje
PS: Overigens ben ik de komende twee weken de stad uit. Van mij hoeft u gedurende deze periode niets te vrezen. De man die zolang van mijn huisje gebruik maakt zal voorzichtig met u zijn. Zijn leven loopt niet zo'n vaart in Amsterdam. Maar als ik over twee weken terug ben rij ik u gewoon weer van de sokken als u mijn tip niet opvolgt.
29-06-2003
In de trein:
Bijna iedereen die met de trein reist doet zijn best om de stoel naast hem of haar onbezet te houden. De volle weekendtas is hiervoor het meest gebruikte wapen. Ik doe er zelf nog een schepje bovenop, door net te doen alsof ik slaap. Niemand die me lastig durft te vallen.
Soms is het te druk in de trein om de plaats naast me onbezet te houden, zoals gister. Ik had echter de plek naast me al een tijdje met succes verdedigd.
Toen we weer stopten bij een station waar veel mensen stonden te wachten op de trein, leunde ik met mijn hoofd tegen het raam en hield mijn ogen gesloten.
Ik sliep.
Ik hoorde de mensen binnenstommelen, hun pas inhoudend als ze mijn zitplaats naderden en verder zoekend als ze me zagen. Het was misschien een beetje a-sociaal, maar wel doeltreffend. Er was tenslotte nog genoeg plek om ergens anders te zitten. Terwijl ik mijn ogen gesloten hield, rook ik dat er iemand op de nog vrije twee-zitsbank voor me ging zitten. Een onaangename geur drong tot diep in mijn neus door en prikkelde mijn hersenen. Dat is ook een manier om de plaats naast je onbezet te houden.
Ik rook een mengelmoes van alcohol, sigaretten en zweet. Oud zweet welteverstaan, dat nog net een tikkeltje erger riekt dan vers zweet. Ik opende mijn ogen om te kijken wie deze riekende persoon was. Het was een gezette man wiens grote groene t-shirt eruit zag alsof het een opslagplaats was van alle viezigheid die hij op zijn reis was tegengekomen. Zijn blauwe pet stond scheef op zijn hoofd en zijn natte krullen kwamen nog net tevoorschijn.
De stank werd erger toen hij ging eten, ik kon helaas niet zien wat hij at en kon de geur niet plaatsen. Inmiddels moest ik de plaats naast mij weggeven aan een oudere dame, die naast me ging zitten en een kwartier lang diep in en uit ademde. Ze had vast gerend om de trein te kunnen halen.
De plek naast de riekende man bleef maar onbezet, tot de laatste reizigers de coupé binnenkwamen. Een oudere man nam de plaats in beslag. Ik vond het een hele prestatie dat hij dit aandurfde.
De riekende man las een blaadje over motorraces. De oudere man naast hem knoopte aan de hand van dit blaadje een praatje met hem aan. Dat vond ik een nog grotere prestatie, aangezien ik vermoedde dat de riekende man erg uit zijn mond moest stinken. Maar door dit praatje kwam de aap uit de mouw.
De riekende man was een gewone man uit Den Haag die bij de TT-races in Assen was geweest.
Hij had in twee dagen geen douche gezien. Natuurlijk had hij veel gefeest, veel bier tot zich genomen en tot overmaat van ramp was hij vandaag nog flink nat geregend ook. De motorraces waren afgelopen en hij was op weg naar huis, waar zijn vrouw op hem zat te wachten. Eenmaal thuis zou hij onder de douche stappen, schone kleren aantrekken en tandenpoetsen. Ik luisterde nog even naar de verhalen over de 125CC klasse, maar leunde toen weer met mijn hoofd tegen het raam en sloot mijn ogen. De riekende en de oudere man babbelden samen nog honderduit verder.
28-06-2003
Durf:
Ik had al eens verteld dat de stem een kwetsbaar instrument is. Je beleving van de wereld, je manier van leven en alle gevoelens die dit met zich mee brengt openbaren zich in het geluid van de stem.
Tijdens het repeteren met mijn combo had ik nog niet het gevoel dat ik alles uit de kast haalde en liet zien wat ik in mijn mars had. Het lukte gewoon niet. Mijn motivatie ebde weg en ik begon mezelf serieus af te vragen of ik wel door moest gaan. Afgelopen donderdag fietste ik met enige tegenzin naar de oefenruimte. Ik was moe en dacht niet te kunnen zingen op de top van mijn kunnen. Maar juist díe instelling maakte de verwachting van mezelf minder hoog en warempel, ik zong zoals ik lange tijd niet had gezongen. Ik durfde opeens alle noten te zingen zoals ik ze wilde zingen en zelfs de hoge noten kwamen er makkelijk uit. Ik was blij dat ik weer presteerde en mijn motivatie kwam weer boven drijven.
Misschien hadden de tarotkaarten van afgelopen woensdag meer invloed op me dan ik had gedacht.
27-06-2003
Lullaby:
Lullaby of Birdland was gister het laatste deuntje dat ik samen met mijn combo (=jazzband) zong in onze oefenruimte. Het zingen ging deze keer erg lekker, maar het was tijd om onze spullen in te pakken en naar huis te gaan. We liepen met z'n drietjes naar buiten, staken het plein over en liepen naar de auto terwijl we nog wat nababbelden. Opeens hoorden we de klanken van Lullaby of Birdland om ons heen fluiten. Verbaasd keek ik naar de mannen. Zij keken al net zo verbaasd naar elkaar en naar mij. Maar niemand van ons fluitte dit deuntje. We keken om ons heen, probeerden te achterhalen waar de klanken vandaan kwamen, maar zagen niemand.
Dit was gek.
Het fluiten bleef aanhouden. We luisterden nog eens goed naar de melodie. Het waren onmiskenbaar dezelfde tonen die ik net had gezongen. Maar wie fluitte daar dan?
Toen we de straat bij de oefenruimte naderden zagen we een fietslichtje in de verte dichterbij komen, net als het gefluit, dat weerkaatste tegen de muren van de huizen. "Lullaby of Birdland" zong onze bassist naar de fietser. De fietser keek verbaasd maar herkende de bassist en stapte af om een praatje te maken. Het was een vrolijke man, die al net zo verbaasd was dat zijn deuntje het laatste nummer was dat wij net hadden gespeeld.
En toeval bestaat niet zeggen ze dan.
26-06-2003
Tarot:
Er zijn mensen die af en toe of zelfs meerdere keren per dag hun leven laten verduidelijken door tarotkaarten. Ik zal niet beweren dat het klinklare onzin is, maar ik vind het raar om mijn leven in handen van een paar kaarten te leggen. Maar als iemand me aanbiedt om tarotkaarten te leggen dan ben ik stiekem toch benieuwd en zeg ik geen nee.
En zo kwam het dat ik me gister tussen een stapel tarotkaarten bevond en een paar boekjes die me duidelijkheid moesten verschaffen over de kwestie die ik aan de kaarten had voorgelegd. Ik schudde de kaarten terwijl ik me concentreerde op de kwestie. Dat was al moeilijk genoeg, volgens mij speelden er wel tien andere dingen door mijn hoofd waarvan ik niet wilde dat ze meegenomen werden in de verduidelijking van mijn kwestie. De kaarten die ik legde verschaften me inderdaad inzicht in de situatie, maar er werden mij geen dingen verteld die ik zelf nog niet wist.
Het is wel goed om nog eens met de neus op de feiten te worden gedrukt en dingen toch eens anders aan te gaan pakken dan ik nu doe. Alleen ken ik mezelf daarin ook. Ik blijf op het pad dat ik nu heb ingeslagen en ik zal er niet zo snel van afwijken.
Nog een nadeel van het leggen van tarotkaarten is dat ik de uitleg al vrij snel vergeten ben. Daarom had ik een aantal woorden genoteerd op de kleine notitieblaadjes in mijn agenda, maar nu ik het teruglees staan er geen verrassende dingen bij. Volgens de kaarten moet ik me concentreren op mijn zang en is het hoog tijd om iets te gaan doen met mijn eigen nummers. Maar ook dat wist ik al.
En ik weet ook dat ik mijn nummers toch laat liggen. Ooit komt er wel eens een geschikt moment voorbij huppelen waarin ik wel iets ga ondernemen. Dat moment komt vast nog wel eens op mijn pad terecht.
En tarotkaarten leggen is weliswaar een leuke hobby, maar ik besteed mijn tijd toch liever aan andere dingen.
25-06-2003
Riem:
Ik heb al jaren maar één riem in de kast liggen. Een gewone zwarte, die ik ooit uit de kast van mijn broer heb gepikt. Ik geloof niet dat hij het weet, want hij heeft er nooit naar gevraagd. Ik draag de riem bijna nooit. Er was geen aanleiding voor. Als een broek te groot was (wat mij vorig jaar nogal vaak overkwam), kocht ik gewoon een nieuwe broek die wel paste.
Een nadeel van een riem is dat het je dikker maakt dan je bent. Er vorm zich een grote ophoping boven op je buik, die je al naarstig probeert te verbergen voor de buitenwereld. Maar soms heb ik toch echt een riem nodig, zoals in het geval van mijn groene dumpbroek, die onvervangbaar is. Deze broek was net iets te groot geworden zodat 'ie aardig aan het afzakken was. Ik vertikte het om de oude zwarte riem van mijn broer te gebruiken. Die paste er in de verste verte niet bij. Gelukkig was het nog niet zover dat de broek op half zeven hing, maar ik moest 'm wel constant ophijsen.
In een winkeltje bij de supermarkt zag ik een bijzonder mooie riem hangen. Oranje, met gaten en drie kettingen.
Het was een hippe riem.
Ik kocht de riem en eenmaal thuis wurmde ik het oranje geval door de broeklussen. Het ging maar net. Toen moest 'ie nog vast en naar de goede lengte versteld worden. Maar hoe doe je dat eigenlijk met een hippe riem? De traditionele gesp was namelijk verdwenen. Na wat gepuzzel lukte het eindelijk, maar tsjonge, wat zijn de tijden van de riem veranderd. De eenvoud van de riem is verdwenen, maar we hebben er wel wat moois voor teruggekregen.
24-06-2003
Conservatorium:
Van binnen slaak ik nog altijd een diepe zucht als ik het Conservatorium voorbij fiets of binnenwandel. Het gebouw ziet er imposant uit en de lange gangen herbergen vele deuren die vaak een muzikale noot laten doorklinken van studenten die er oefenen of lessen.
Ik bezoek het Conservatorium met enige regelmaat aangezien een vriendin van me al vier jaar studeert aan de afdeling zang lichte muziek. Vorige week gaf ze een recital, een afsluitend mini-concert van een half uur. Deze recital werd beoordeeld door enkele leraren en leraressen en met een voldoende ging ze door van het derde naar het vierde jaar. Het vierde jaar alweer, wat gaat de tijd nog snel.
Ik heb nog samen met haar gestudeerd aan de Djam, een particuliere opleiding voor jazz en lichte muziek. We wilden allebei dolgraag naar het Conservatorium. Na één jaar Djam deed ze toelating en tot ieders verbazing werd ze aangenomen. Ze was nog jong, en daardoor kneedbaar naar de ideëen van het Conservatorium. Als ik haar nu zie ben ik trots op haar, want het is duidelijk hoorbaar dat ze door de mangel is gegaan. Haar stem is met grote sprongen vooruit gegaan en zal blijven groeien.
Ik heb na twee jaar Djam toelating gedaan voor het Conservatorium. Ik was toen al 26. En dat was meteen mijn grootste probleem: ik was niet meer zo kneedbaar als zij wilden. Ik werd weliswaar gefeliciteerd door de toelatingscommissie en door hen aangenomen, maar niet geplaatst. De wachtlijst was mijn hoogste resultaat.
Elke keer als ik het Conservatorium binnenloop denk ik daar aan terug. Want elke keer kom ik weer dezelfde mensen tegen die mij beoordeelden tijdens mijn toelatingsexamen. Ik vraag me stiekem af of ze me herkennen, maar weet eigenlijk wel zeker dat dit niet het geval is.
Toelating heb ik nooit meer gedaan, het is er niet meer van gekomen. Ik zou het ook niet meer willen, een studie in combinatie met een baan vergt veel energie en doorzettingsvermogen. Er zijn studenten die het natuurlijk wel doen. En die pas op hun 31e worden aangenomen. Dus blijf ik met een sprankje hoop en verlangen rondlopen.
Het Conservatorium.
Wat zou het geweldig zijn als ik op een mooie dag dit gebouw als zangstudente zou kunnen binnenwandelen.
23-06-2003
Zotte:
Gisteravond was ik in de Zotte, een sfeervolle bruine kroeg in Amsterdam met een muziekvolume waar je nog rustig bij kunt praten. En zoals de naam al doet vermoeden worden er vele soorten bier geschonken.
Ik ben echter geen bierleut. Vrienden kijken me zelfs vragend aan als ik een biertje bestel. Maar gister vond ik dat het weer tijd was voor een bitterzoet glaasje geel. En als je dan in een café zoals de Zotte zit, moet je eigenlijk gaan voor een apart biertje. Ik besloot, op aanraden van mijn gezelschap, voor de Belgische Kwak te gaan. Een zoet biertje, want ik hou van zoet.
Mijn gezelschap bestelde.
"Mag ik twee Kwakjes van u?"
Gekke Belgen toch. Ze zullen wel flink gelachen hebben toen ze de naam voor dit bier bedachten.
22-06-2003
The Matrix:
Ondanks de slechte kritieken op de film The Matrix Reloaded wilde ik toch per sé met eigen ogen zien waarom het vervolg op The Matrix volgens velen zo slecht was. Handige bijkomstigheid was het tweede gratis kaartje, te danken aan de bioscoopbon van de Albert Heijn.
Wederom hadden vriendin A. en ik Tuschinski uitgekozen om met een grote doos zoute popcorn op schoot en een flesje spa binnen handbereik lui hangend in de fluweel rode stoel naar het grote doek te kijken.
Omdat ik voorbereid was op een erg slechte film vond ik The Matrix Reloaded niet eens zo gek. Afgezien van de scènes die soms sterk neigden naar softe porno en het feit dat ik het verhaal en de acties meestal nèt niet goed genoeg vond boeide de film me enigszins wel. Maar ik bleef wel zitten met de vraag waarom Neo niet gewoon wegvloog toen hij in gevecht was met de tientallen Smith's.
Hilarisch hoogtepunt van de film betrof geen scène op het witte doek, maar een klein muisje die onder de benen van vriendin A. door waggelde. De muis was natuurlijk uit op de popcorn die onder de stoelen lag verspreid. Giechelend en met opgetrokken benen keken we naar de grond of we het kleine beestje konden spotten. De muis presteerde het om tijdens de belangrijkste scène uit de film voorbij te wandelen, zodat we een aantal zinnen van de uitleg van de architect van The Matrix misten. Toch snapten we deze filosofische scène wel, misschien juist omdat we een paar zinnen hadden gemist.
Nadat we de woorden 'To be continued' op het scherm hadden zien verschijnen, durfden we niet op te staan omdat we bang waren dat de muis in onze buurt rondliep of erger nog, in onze tas was gekropen. We wilden eerst wachten tot het licht in de zaal aan zou gaan om zeker te weten dat de muis weg was. Ik kan het niet helpen, maar ik ben als de dood voor muizen. Zolang ik niet zeker weet of de muis nog in de buurt is, hou ik mijn voeten op de stoel. Het duurde echter lang voordat het licht aanging, aangezien de aftiteling vele minuten in beslag nam. Maar het leverde ons wel iets op, namelijk een trailer van het vervolg, The Matrix Revolutions. Dat was toch weer mooi meegenomen. Toen het licht aanging en alle bezoekers de zaal verlieten durfden we na veel gegiechel weer met beide voeten op de grond te staan. Aarzelend inspecteerden we onze tassen op het watervlugge beestje, maar alles was natuurlijk 'clear'. Eindelijk verlieten we, tot opluchting van de schoonmakers die hun wenkbrauwen al menig keer hadden gefronst, de zaal. Eenmaal veilig buiten spraken we af dat we samen naar The Matrix Revolutions zouden gaan. Maar dan wel met een dichtgeritste tas tegen de muizen.
21-06-2003
Personeelsavond:
Sommige avonden verlopen grappig en onvoorspelbaar. Gisteravond was typisch zo'n avond die aan deze kwalificatie voldeed. Het begon met een personeelsfeestje in Caffè Esprit op het Spui. De ruimte was speciaal voor ons medewerkers afgehuurd en na een beleidspraatje van zo'n twintig minuten mochten we aan het buffet beginnen. De DJ was ondertussen gearriveerd en al gauw stond ik met vele collega's op de dansvloer.
En wij kunnen er wat van op de dansvloer.
Vooral na een paar biertjes werd het lachen omdat sommige collega's een heel andere kant van zichzelf toonden. Wetende dat ik bij de eerste werkdag weer serieus met ze om zou moeten gaan maakte hun doen en laten nog lachwekkender. Maar nu was er geen schaamte en sprongen we vrolijk verder. We kregen maar geen genoeg van de dansvloer. Uiteindelijk stopte de DJ om een uur of één met draaien. Wij waren teleurgesteld maar het mocht de pret niet drukken. Als we niet meer bij Caffè Esprit terecht konden dan gingen we wel ergens anders naartoe.
Toen we buiten op het Spui stonden te overleggen waar we heen zouden gaan, zagen we een rij mensen in de Kalverstraat staan. Was er misschien een opstootje? Het tegendeel bleek waar, al die mensen stonden namelijk in de rij voor de English Bookshop waar het nieuwe deel van Harry Potter vanaf 01.01 uur werd verkocht. Ik ben ook een Harry Potterfan, maar omdat ik de boeken in het Nederlands lees moet ik nog een paar maanden wachten voordat ik dit verhaal induik.
Met een aantal overgebleven collega's liepen we verder en kwamen we terecht in de Ierse Pub. Heerlijk om onze voeten even rust te gunnen en aan een drankje te nippen. Een collega werd gebeld, er was een feest in Amuse (tegenover de Melkweg) en hij kon daar met zijn bandje spelen. Hij nodigde ons uit om mee te gaan en zo kwamen we terecht op het foutste feest aller tijden. Vanaf het eerste moment dat we de zaal binnenliepen voelden we ons een buitenstaander. Het publiek was namelijk op z'n minst gezegd raar. Er liepen te korte minirokjes, te diepe decolletées, te hoge hakken en te geblondeerde haren rond. De meeste mensen dansten zo uitbundig op de Marokkaanse housemuziek dat hun haar in het gezicht bleef plakken van het zweet. Dat was ons deze avond nog niet gelukt, wij hadden alleen last van zweetsnorren. We gingen achterin de zaal op een bank zitten en keken naar de jarige job die net het podium had beklommen om te gaan zingen. Hij was 50 geworden. We waren benieuwd wat voor muziek we nu te horen zouden krijgen, maar het werd tot onze grote verbazing onvervalste blues. De vrouw die samen met de jarige in het bandje zong had een stem die je thuis gemakkelijk zou kunnen gebruiken als schuurpapier.
We werden moe en hangerig, maar wilden nog even wachten op het optreden van onze collega, die na deze band zou spelen. Om kwart over drie was het eindelijk zover. De collega pakte zijn gitaar en speelde met zijn band een aantal gouwe ouwe covers. Maar we wilden naar huis en na drie nummers namen we afscheid van onze collega, het rare publiek en de donkere zaal. Ik fietste naar huis en dook met suizende oren mijn bed in.
De avond was geslaagd en had zelfs een leuke bijkomstigheid: het had me geen enkele cent had gekost.
20-06-2003
Broek:
Wat grappig om mijn eigen broek over straat te zien lopen met iemand anders erin.
Bijdehandje:
"Tante Aukje, wie zijn jouw ouders?"
Mijn nichtje van vier keek me vanaf de andere kant van de eettafel vragend aan terwijl ze verveeld met haar eten zat te spelen.
Vertwijfeld keek ik naar mijn zus, maar die vond het schijnbaar geen bijzondere vraag en at rustig door.
Ik moest even nadenken over het antwoord en zei toen: "Pake en beppe van de boerderij."
Ik had geen idee of ze dat zou begrijpen.
"Dat kan niet," zei ze. Haar hoofd leunde inmiddels op haar hand die via de elleboog steun op tafel vond.
"Jawel hoor, jouw pake en beppe zijn mijn ouders," probeerde ik nogmaals.
Het was even stil aan de andere kant van de tafel.
Mijn nichtje nam een klein hapje van haar eten en zei toen stellig met volle mond: "Maar pake en beppe van de boerderij zijn de papa en mama van mijn mama."
"Lieverd, je tante en ik hebben dezelfde ouders." Mijn zus vond het eindelijk nodig om zich te bemoeien met de dicussie. Gelukkig maar, ik kon wel wat hulp gebruiken.
"Dat kan toch helemaal niet," gilde mijn nichtje.
"En toch is het zo," zeiden mijn zus en ik in koor.
De rust leek wedergekeerd. Het antwoord leek te zijn doorgedrongen.
Maar na een paar minuten stilte keken de vragende ogen me weer aan.
"Maar wie zijn dan jouw échte ouders?"
19-06-2003
Turkse zangeres:
Vier jaar geleden was ik bij een concert van een Turkse zangeres in de Melkweg. Ik kende haar niet, maar de flyer voorspelde veel goeds, dus leek het me de moeite waard om een kijkje nemen. De zangeres tradt op in het kader van het Amsterdam Roots Festival, een wereldmuziekfestival dat deze maand wederom in Amsterdam gehouden wordt.
Er waren veel Turken op het concert afgekomen. Het publiek leek de zangeres te kennen en zij sprak de luisteraars toe in het Turks, zodat ik me al snel een buitenstaander voelde. Maar het concert was er één uit duizenden. Het is me al die jaren bijgebleven, want wat een indruk maakte die vrouw op mij. Haar fenominale stem hield me het hele concert lang volledig in zijn macht.
Toen ik eind mei naar het songfestival keek zag ik dat ene Sertab Erener uit Turkije het festival won. Ik vond haar performance echter slecht en haar zang verre van overtuigend. Verontwaardigd vertelde ik aan iedereen die het wilde horen dat ik ooit naar een concert was geweest in de Melkweg van een Turkse zangeres die véél beter zong.
Maar toen ik de opnames van Sertab in Top of the Pops zag, begon er iets te dagen. Ik pakte mijn map met bewaarde flyers en bladerde terug in de tijd. En daar, op de flyer uit 1999, stond een foto van die Turkse zangeres die ik zo goed vond. Het was een mooie vrouw met lang golvend haar dat ze los droeg.
Ik twijfelde nog, maar het onderschrift was duidelijk genoeg:
'Sertab Erener'.
Ik vind nog wel dat ze vier jaar geleden veel en veel beter zong.
18-06-2003
Klein of groot:
Ik liep de Albert Heijn binnen om boodschappen te doen. Op de groente-afdeling besloot ik om bloemkool mee te nemen voor het avondeten. Nu geeft de Albert Heijn de klant de luxe om te kiezen tussen een kleine bloemkool en een grote bloemkool. Het zou logischer zijn als ik voor de kleine bloemkool zou gaan, aangezien ik alleen voor mezelf hoefde te koken en een grote bloemkool voor het grootste gedeelte in de vriezer zou belanden om al heel snel vergeten te worden. Maar daar schuilde een dilemma. Want de kleine bloemkool kostte 1,69 euro en de grote bloemkool maar 1,19 euro!
Meestal wisselde ik mijn keuze af, want een kleine bloemkool is qua voorbereiding toch ook makkelijker. Dit keer besloot om weer voor de kleine bloemkool te gaan. Eenmaal thuis had ik al meteen spijt. Want ik had zolang gewacht met eten klaarmaken dat vriend A. langskwam toen ik het eten op tafel zette.
Gelukkig had ik nog een potje rabarber in de kast staan.
Cliffhanger:
Het fenomeen cliffhanger wordt sinds een aantal weken weer volop gebruikt. In soaps komt de cliffhanger aan de lopende band voorbij. De bekende blik aan het eind van een scène, vaak net voordat de reclame komt, voert de spanningsboog op en houdt ons kijkers aan de buis gekluisterd tot de reclame voorbij is.
In de afgelopen weken zagen we ontelbare cliffhangers op de buis omdat de meeste lopende series een zomerstop inlasten. De laatste spannende beelden van een serie blijven door ons hoofd spoken en laten ons speculeren over het vervolg, waar we een paar maanden of zelfs langer op moeten wachten.
Gister kwam vriendin A. langs om de cliffhanger van E.R. op video te bekijken. De laatste aflevering werd afgelopen vrijdag uitgezonden, toen wij ons bij Noa in de Melkweg vermaakten, dus had ik de aflevering voor haar op video opgenomen. En natuurlijk werd de langverwachte kus in de laatste scène een voldongen feit.
Ik was een tijd lang ook een fervent kijker van E.R., maar na een paar seizoenen ben ik daarmee gestopt. Dit tot grote ontsteltenis van vriendin A. en een paar collega's. Want die serie is het hoogtepunt van velen in televisiekijkend Nederland. Maar ik had me dit seizoen overgeleverd aan de series Charmed en Everwood.
De cliffhanger van Everwood was een denkertje. De arts in de serie kwam de familie vertellen hoe het was gegaan met de hersenoperatie van Colin, een jongen uit het dorp. Het gezicht van de arts toonde geen vrolijke trekken, maar ik kan me niet voorstellen dat Colin hersendood wordt verklaard en daarmee uit de serie wordt geschreven.
Mij dunkt dat ik de cliffhanger van Everwood snel zal vergeten. Een leven zonder favoriete series went namelijk snel, en de gemoederen worden pas weer geprikkeld als ik in september een voorstukje zie van de nieuwe afleveringen. Tot die tijd ga ik genieten van de zomer.
Maar ik moet de cliffhanger nageven dat hij prima werk verricht.
17-06-2003
Waldcorn:
Ik wil eigenlijk niet zeuren over de euro. Over hoe duur deze munt is en wat voor nadelen de euro ons heeft gebracht. Ik spaar de munten ook nog, dus wat dat betreft moet ik echt mijn mond houden. Maar als ik 4 euro en 20 eurocent voor twee broodjes waldcorn met stinkende oude kaas moet betalen dan vraag ik me toch even af waar het heen gaat met deze wereld.
Scooszitool:
Webloggers, in de volksmond ook wel bloggers genoemd, loggen met verschillende tools. De één gebruikt Blogger om zijn website up te loaden, de ander Greymatter en ook Pivot is aardig in opkomst.
Omdat Patrick's log plotseling van het beeldscherm verdween door problemen met Greymatter was hij overgestapt naar Pivot. Vlak voor het slapengaan las ik zijn verhaaltje over zijn struggle met de tools.
Tijdens mijn slaap bleven de termen ongewild door mijn gedachten zweven. En tijdens je slaap heb je niet veel te willen, dus spookten de termen fijn verder.
Greymatter, Pivot, Blogger, Greymatter. Ze wilden mijn droom maar niet verlaten.
Toen mijn kat Scooszi naast me in bed kwam liggen moest hij het ontgelden. Elke keer als ik half ontwaakte uit mijn droom en naar zijn lieve kopje keek prevelde ik tegen hem: "En nu ben je Greymatter." Ik prikte hem zachtjes in zijn zij om de woorden kracht bij te zetten.
Ik viel meteen weer in slaap en toen ik weer halfwakker mijn ogen opende, prevelde ik: "En nu ben je Pivot."
Scooszi keek me met dichtgeknepen oogjes aan en draaide zich nog even om. Ik had hem verheven tot een belangrijk functionerende kat, maar hij trok zich er niets van aan.
Ik viel weer in slaap en liet onbewust het ritueel een aantal keer herhalen.
"Jij bent Greymatter." Prik. "Jij bent Pivot." Prik.
Toen ik echt wakker werd en een paar minuten versuft naar Scooszi had zitten staren besefte ik wat ik had gedaan.
Scooszi was niet onder de indruk, ik wel.
Want ik gebruik zelf niet eens de bovengenoemde logtools.
16-06-2003
Kaatsen:
Mensen die opgegroeid zijn met de sport kaatsen zeggen vaak dat ze eerder konden kaatsen dan lopen.
Ik ben ook zo'n iemand.
Om te kunnen kaatsen moet je op z'n minst een Fries zijn en wil je de sport fanatiek beoefenen dan is Friesland de beste uitvalsbasis. Maar wat als je niet in Friesland woont en wel wil kaatsen?
Dan meld je je aan bij een kaatsvereniging in de buurt. En die kaatsverenigingen zijn dichter bij dan je denkt. Wij Amsterdammers hebben een heuse kaatsvereniging met een eigen website. Deze kaatsclub bestaat als sinds 1902.
Het Museumplein werd bijvoorbeeld voor de Tweede Wereldoorlog als kaatsbaan gebruikt. Op het grasveld waar nu iedereen uit zijn dak gaat bij mega-evenementen werden vroeger veel balletjes heen en weer geslagen.
De sport kaatsen is te ingewikkeld om uit te leggen. Ik zal me er dan ook niet aan wagen. Ooit heb ik de spelregels uitgelegd aan een buurjongen die er de volgende dag een spreekbeurt op school aan besteedde, maar ik vraag me af hoeveel mensen een touw aan zijn verhaal vast konden knopen.
Afgelopen weekend werd er weer gekaatst in Amsterdam. Een aantal steden (o.a. Den Haag, Wageningen en Amsterdam) hadden een afdelingspartuur (een groep van drie kaatsers uit hetzelfde dorp of stad) afgevaardigd en er werd gestreden om de hoogste eer.
De strijd was boeiend en mooi om naar te kijken. Ik bleef daarom de hele dag op het kaatsveld hangen. Heerlijk in het zonnetje op een 'smûk' (knus) veld met veel Friezen. Dat is nog het meest bizarre aan kaatsen buiten Friesland: aan de rand van Amsterdam en door het geraas van de vliegtuigen heen hoor je alleen maar Friese kreten over het veld waaien. Ik kon er niks aan doen, maar een groot saamhorigheidsgevoel kwam in me naar boven. Ik moest ook echt moeite doen om weer over te schakelen naar het Nederlands toen ik me weer in het echte stadse leven begaf. Maar ach, dat went ook weer snel.
Overigens, als je niet met kaatsen bent opgegroeid, kun je je toch aanmelden en de sport leren van de andere kaatsers. Het is het overwegen waard, want bij een kaatswedstrijd wordt niet alleen gekaatst, maar ook aardig gefeest.
Gezelligheid ten top.
Kaatswant met kaatsbal.
15-06-2003
Verhuur:
Jammer dat het nog geen kerst is, want vanaf vandaag kan ik prima enkele dagen worden ingezet als rode sfeerverlichting. Ik gloei aan alle kanten en mijn huid valt niet op naast die van een rode kreeft.
Wie biedt?
Nut:
Wat is nou het nut van een email van 3 mb als ik dezelfde informatie een paar dagen later via de post ontvang?
14-06-2003
Wekker:
Wat aardig van de politie dat ze mij vannacht om half vijf kwamen wekken. Ze scheurden met tien auto's voorzien van loeiende sirenes en felblauwe zwaailichten door mijn straat. Zelfs de hondenbrigade hielp een handje mee door de honden luidkeels in de stille nacht te laten blaffen. Ik rende naar mijn raam om de nachtelijke bijeenkomst van de politiemannen- en vrouwen te volgen. Werd een AH-medewerker van zijn bed gelicht? Of was het misschien een ontmanteling van een hennepkwekerij?
Maar zo te zien was er helemaal niks aan de hand. Na een aantal minuten reden namelijk de meeste politieauto's zonder sirene en zwaailichten de straat uit. Ze hadden zeker net doorgekregen dat ik nog lang niet gewekt hoefde te worden.
Toch bedankt voor de moeite, lieve mensen van de politie. Maar probeer volgende keer eens een andere timing.
Noa:
Noa is een Israëlische zangeres, die gisteravond met haar perfecte zuivere stem en haar opvallende mooie verschijning in de Melkweg een concert gaf.
De eerste keer dat ik Noa zag was op 30 oktober 1996 in Paradiso. Ik kende haar muziek via een vriendin van me die uit Israël een aantal cd's van Noa had meegenomen. De muziek was erg zoet, maar erg bijzonder. Noa was die keer erg stijfjes in haar performance. Maar ik was zwaar onder de indruk van haar stem. Zo ook de rest van de wereld. Ze werd bijvoorbeeld uitgenodigd om 'Ave Maria' voor de Paus te zingen.
De tweede keer dat ik haar zag was een waar feest. Ze gaf een concert in de Melkweg en had zichzelf getransformeerd van een stijve vrouw in mantelpakje tot een hippe vrouw met een stoere dumpbroek en een kort topje. In haar muziek waren dit keer trance-invloeden terug te horen. Het was een geweldig concert. Vorig jaar oktober was ik er weer bij, dit maal in Koninklijk Theater Carré.
Jammergenoeg is niet elke cd van Noa een schot in de roos. Ze presenteerde in Carré haar laatste cd, getiteld 'Now'. Afgezien van een aantal nummers van vorige cd's, kon het concert me niet boeien. Met gemengde gevoelens ging ik daarom gisteravond naar de Melkweg. Ze had nog geen nieuwe cd uitgebracht, dus de kans was groot dat het grootste gedeelte van het concert bestond uit nummers van haar laatste cd.
Dat was inderdaad het geval, maar ze had de nummers nieuw leven ingeblazen, waardoor zelfs het oervervelende 'Hawk and Sparrow' een prachtige song werd. Tussen de nummers door sprak ze over de situatie in Israël en wat een bofkonten we zijn om hier in Nederland te mogen wonen. Dat klinkt vervelend, maar zij brengt de woorden op een humoristische manier zodat het verhaal geen zware lading kreeg.
Het concert was ingetogener dan de voorgaande concerten. Ik had het idee had dat haar keelproblemen dit veroorzaakten. Desalniettemin raakte ze alle tonen bloedje zuiver en was het wederom een waar genot om haar te zien optreden.
13-06-2003
Duivels:
't Is vrijdag de dertiende en ik heb een gigantische off-day. Ik zou bijna gaan denken dat mijn humeur een duivels pact heeft gesloten met vrijdag de dertiende.
Ik wilde eigenlijk de hele dag binnen blijven en saai doen, maar ik besloot halverwege de dag om toch te gaan zwemmen. Vervolgens kwam ik thuis met een blauwe bult op mijn hand omdat deze het nodig vond zichzelf te stoten aan het ijzeren trapje in het zwembad.
Na het zwemmen ging ik de foto's ophalen die ik vorige week vrijdag had geschoten tijdens en na de uitvoering van het vocalistenproject. Wonder boven wonder waren ze niet kwijtgeraakt, beschadigd of heel erg mislukt. Ze waren eigenlijk best grappig. Alleen waren ieders ogen getransformeerd tot duivelsoogjes:
Leuke spam:
Spam is eigenlijk nooit leuk. Maar soms zit er een spammetje tussen die bést de moeite waard is. Zo kreeg ik een mailtje van Vanessa Lintner. Zij had mijn site bekeken en boodt aan om, uiteraard tegen een laag bedrag, mijn site in 500.000 zoekmachines te stoppen. Het bewijs dat ze echt op mijn site was geweest liet ze als volgt zien:
Het beviel me wel dat ze de moeite had genomen om iets van haar mail te maken, die er daardoor gelikt en betrouwbaar uitzag. Ik had het zelf ook kunnen maken, maar om zo'n plaatje toegestuurd te krijgen van iemand is toch leuker.
Overigens lijkt het me overbodig om te melden dat ik niet op haar aanbod ben ingegaan.
Spam blijft spam.
12-06-2003
Zonnebril:
Het grootste gedeelte van mijn leven heb ik zonder zonnebril doorgebracht. Hoewel ik vele zomers lang elk weekend in de blakende zon op het sportveld was te vinden vond ik die twee beschermende glaasjes overbodig. Dat veranderde toen ik een paar jaar geleden voor de grap een zonnebril kocht. Een mooie paarse, bij H&M. Het voelde meer als een mode-accessoire dan noodzaak. Maar bij de geringste zonnestraal zette ik de zonnebril op. Ik begon het zelfs prettig te vinden.
Inmiddels kan ik niet meer zonder. Mijn ogen krimpen ineen als ik ze zonder bescherming buiten in de zon laat. Elk jaar koop ik nu bij de eerste zonnestralen een nieuwe zonnebril. Want die van het jaar daarvoor is dan helemaal scheef, kwijt of beschadigd. Maar het is lastig om een nieuwe te kopen. Want de nieuwe zonnebril moet voldoen aan een lekker zittend model, niet te donkere maar ook niet te lichte glazen, een trendy look en de buitenlucht moet een vrolijke kleur krijgen door de gekleurde glazen. Dit jaar had ik er één gevonden, bij de Etos. Daar hebben ze namelijk best leuke en vooral goedkope zonnebrillen. In het begin moest ik nog even wennen aan mijn nieuwe zonnebril, maar al gauw vormden we een hecht koppel. Maar plots was hij kwijt. Nergens meer te vinden. Nagevraagd bij het café waar ik hem schijnbaar had laten liggen, maar zonder resultaat. Hij was gewoon weg. Zonder zonnebril wilde ik de straat niet op, dus pakte ik een oud exemplaar. Maar deze was veel te donker en voldeed absoluut niet aan mijn eisen. Het was weer tijd voor een nieuwe.
Ik ging terug naar de Etos om dezelfde zonnebril te kopen die ik kwijt was. Maar toen ik hem opzette twijfelde ik.
De chemie tussen ons was verdwenen.
Ik legde de zonnebril terug en verbaasde mezelf. Zoveel dagen had ik genoten van die bril, waarom zou ik 'm niet opnieuw kopen? Ik dacht er een paar dagen over na en ging toen weer terug naar de Etos. Chemie of niet, ik kocht de zonnebril. De gekleurde glazen stonden me toch wel aan en ik had nog geen zonnebril gezien die de buitenlucht zo mooi kleur gaf. We zouden vast wel weer snel aan elkaar wennen. Omdat ik niet helemaal overtuigd was kocht ik er een tweede zonnebril met iets lichtere glazen bij.
Nu kan ik weer kiezen tussen meerdere zonnebrillen. De lichte glazen voor als de zon matig schijnt, de donkere glazen voor als de zon te overweldigend is en de andere zonnebril voor de zon die op normale sterkte schijnt. Mij dunkt dat ik de schade van nooit zonnebrillen dragen nu wel dubbel en dwars heb ingehaald.
11-06-2003
Baldadig:
Ik fietste naar mijn werk en kwam onderweg een scherp voorwerp tegen dat op straat niks lag te doen. Om zichzelf iets op te vrolijken vond hij het schijnbaar nodig om zich eens diep te mijn fietsband te boren.
Ik had het eerst niet in de gaten. Mijn fiets produceerde opeens een raar getik. Ik stopte en ging kijken wat dat getik veroorzaakte.
Een levensgrote schroef stak fier uit mijn band en leek me uit te lachen.
Ik pakte de schroef bij zijn kop vast en trok hem eruit.
Hij siste van plezier.
Mijn band was niet meer te redden. Binnen een paar seconden was hij zo plat als een dubbeltje.
Dankzij deze baldadige boosdoener mag ik wederom naar de fietsenmaker lopen om de beste man wat werk te verschaffen.
In het rijtje van lekke banden heeft deze schroef overigens een mooie tweede plaats behaald. De knallende klapband is hem voorgebleven.
10-06-2003
Eternal Fame:
Het was me bijna gelukt om eternal fame te vergaren door middel van een spelletje op de site van Elmer. Hij had vijf filmquotes op zijn site gezet en er moest geraden worden uit welke film deze quotes kwamen. Ik had vier van de vijf goed. Het vijfde fragment kon ik helaas niet afspelen op mijn lieftallige Mac en dus ging de eternal fame aan mijn neus voorbij.
Ik kreeg nog wel een eervolle vermelding op zijn site. Maar volgende keer wil ik winnen.
Uitgekamd:
Mijn kat Scooszi probeerde met dit warme weer naarstig zijn wintervacht van zich af te schudden. Dat lukte hem aardig goed. Overal in huis vond ik grote plukken haar terug.
Er kwam echter geen einde aan zijn verhaarperiode. Elke keer als hij voorbij liep dansten de losse haren mee in zijn vacht om daarna zichzelf met verve op de grond te laten vallen. Wanneer hij zijn vacht liefdevol in mijn gezicht duwde, wat hij nogal vaak deed als ik achter de computer zat, bleef ik achter met een neus vol kattehaar. Als ik hem aaide, sprongen al die losse haren over op mijn hand en bleven daar gezellig plakken. Het zweterige weer hielp een handje mee.
Gek werd ik ervan!
Toen ik bij de dierenwinkel met een zak kattegrit in de rij stond, zag ik dat de man voor mij een rubberen borstel kocht om de dode haren van een kat te verwijderen. Wat een briljant idee! Ik kocht er meteen één en begon met enthousiasme mijn kat te kammen. Scooszi vond het prima en ging er zelfs lekker voor liggen.
Ik kamde, kamde en kamde. Er leek geen eind aan te komen. Na een half uurtje stopte ik ermee, Scooszi had al herhaaldelijk de rubberen borstel tussen zijn pootjes geklemd en was er kwaad op geworden.
De volgende dag ging ik verder. Ik haalde met gemak hetzelfde bos haar eruit wat ik die dag ervoor had uitgekamd. Maar nog steeds was Scooszi niet bevrijd van al die dode haren. Of liever gezegd, ik was er nog niet van bevrijd. Ze kwamen nog steeds mijn neus uit.
De derde dag toonde mijn gekam obsessieve trekjes. Ik móest en zóu al die dode haren uit zijn vacht halen! Al zou het me een week kosten!
Op de vierde dag zag ik in dat ik Scooszi aardig had uitgedund. Ik moest mezelf dwingen om te stoppen met kammen. Ik wilde hem niet helemaal beroven van zijn glanzende vacht. Ik heb nu een mooie uitgekamde Scooszi, die weer met een opgeheven kopje loopt te pronken met zijn vacht. De dode haren zullen zich nu wel twee keer bedenken om zich weer te laten zien. Ik heb ze met mijn dodelijke wapen vast heel erg laten schrikken.
09-06-2003
Grijsjes:
Sinds een tijdje groeien er tussen mijn donkerblonde haren een aantal grijze exemplaren. In eerste instantie ging ik ze meteen kortwieken, maar tegenwoordig laat ik ze groeien. Ze horen er nu bij is de gedachte.
Mijn zus is zeven jaar ouder dan ik en heeft dezelfde donkerblonde haren. Maar dan wel zonder die grijze exemplaren.
Mijn zus was altijd mijn grote voorbeeld op het gebied van uiterlijk. Als zij nog geen geen grijze haren had, zou ik ze ook niet krijgen. Helaas kwam ik er al snel achter dat die vlieger niet opging en zoals het er nu naar uitziet ben ik sneller grijs dan haar.
Mijn zus heeft het geluk gehad om de haargen van mijn vader te erven. In die kant van de familie is bijna niemand grijs, behalve de echte oudjes. Mijn tante is over de 65 en wordt nu pas zichtbaar grijsjes. Aan mijn moeders zijde zijn alle familieleden al een tijdje grijs. Dat wordt zo rond hun 50e zichtbaar.
Ik vraag me af hoe lang het gaat duren voordat ik helemaal grijs ben. Als ik aan de lijn der verwachting mee ga doen vertoon ik op mijn 40e veel grijze haren en ben ik op mijn 50e al aardig grijs. Ik kan me nog niet voorstellen hoe dat zal zijn. Eén ding is alvast zeker: ik zal met een grijze haardos eindelijk ouder worden geschat. En dat is sinds mijn jeugd niet meer voorgekomen. Ach, misschien kan grijsjes zijn dan toch nog leuk worden. En anders verf ik het gewoon.
08-06-2003
Vorm:
Tijdens de herenfinale van het tennistoernooi Roland Garros was de Nederlander Martin Verkerk uit vorm. Hij zou überhaupt niet in de finale hebben gestaan als hij eerder in deze vorm had gespeeld. Met vlagen speelde hij goed, sloeg aces, maar daar redde hij het bij lange na niet mee. Zijn tegenstander Ferrero liet ook niet zijn beste tennis zien. Als Martin Verkerk wel in vorm was geweest, had hij Ferrero waarschijnlijk met gemak verslagen.
De wedstrijd werd even opgeleukt door de streaker die met drie voorgebonden tennisballen de tennisbaan betrad. Maar het mocht allemaal niet baten. Martin Verkerk verloor met teleurstellend tennis de wedstrijd, maar trots zijn we nog wel op hem. Hopelijk gaan we nog veel van hem zien.
(On)bekende:
Vorige week zondag stond met de meiden van de gitaarworkshop na te praten over ons optreden dat we net hadden gegeven. Plots zag ik iemand in de zaal staan wiens gezicht me bekend voorkwam. Ik had deze vrouw al eens eerder ontmoet. Maar waar?
Ze zag me en kwam naar me toe. Ik deed ondertussen mijn best om me te herinneren waar ik haar van kende.
Vriendin A. stond naast me. Zou zij haar misschien kennen? Maar er was geen tijd meer om te overleggen. "Goede improvisatie gaf je in het laatste nummer," zei ze tegen me. "Dank je wel," antwoordde ik terwijl ik in mijn geheugen bleef graven. Maar ik kon niks zinvols vinden. "Heb je alle nummers gezien die we speelden?" vroeg ik om haar de indruk te geven dat ik haar kende. "Ja, ja, ik kwam toen net binnen lopen. Maar ik kom voor haar." Ze wees naar een vrouw met lang haar, die even later op het podium de piano zou bespelen. Ik knikte en besloot mijn gepeins te stoppen. Ik wist echt niet meer waar ik haar van kende.
"Hoe vond je de improvisatieworkshop vorige week?" De improvisatieworkshop? Dáár kende ik haar van! Het bekende kwartje was eindelijk was gevallen. Wat een opluchting. Nu kon ik vrijuit met haar babbelen zonder me af te vragen of ze merkte dat ik haar niet kon plaatsen.
Normaliter ben ik best goed in het onthouden van gezichten, maar iemand in een andere omgeving zien en met andere kleding aan brengt mijn geheugen nogal in de war. Háár gezicht zal ik in ieder geval niet meer vergeten.
07-06-2003
Slaapverwekkend:
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een nacht slaap heb overgeslagen. Natuurlijk ben ik wel vaker heel laat thuisgekomen. Dit gebeurde vooral in mijn studententijd. Maar ik dook altijd mijn bed nog even in voordat ik weer de deur uit ging, al was het maar voor een paar uurtjes.
Toen ik vanochtend thuiskwam besloot ik niet te gaan slapen. Ik dacht dat ik het wel zou redden tot een uur of acht, zodat ik dan als een blok in slaap zou vallen. Maar toen kwam de tennisfinale van de dames op Roland Garros. Het was een Belgische finale. Justine Henin versus Kim Clijsters.
Ik was voor Kim.
Iedereen verwachtte een spectaculaire finale, maar het tegenovergestelde geschiedde. De finale was slaapverwekkend. Ik viel na de tweede slag van de wedstrijd in slaap. In een ongelukkige houding. Ik lag op mijn zij op de grond en mijn hand ondersteunde mijn hoofd. Mijn pols maakte hierdoor een hoek van 90 graden.
Ik werd pas weer wakker toen Justine Henin na 20 minuten met 5-0 in games voorstond. 20 Minuten lang had ik in die ongelukkige houding geslapen.
Achteraf gezien vond ik het best opmerkelijk dat ik zo lang in deze houding had geslapen. Toen ik wakker werd merkte ik het eerst niet eens, maar toen ik de arm die mijn hoofd ondersteunde bewoog voelde ik alleen maar prikkelingen. Mijn arm sliep en niet zo'n beetje ook.
Ik legde mijn arm naast me op de grond en bewoog de arm af en toe om te voelen hoe het stond met de prikkelingen. Wat een naar gevoel was dit toch. Alsof mijn arm even bewusteloos was. Het duurde ongeveer tien minuten voordat mijn arm niet meer prikkelde. De pijn in mijn pols bleef ik nog langer voelen. Hoog tijd dus om voorzorgsmaatregelen te nemen, wilde ik nog iets van de wedstrijd meekrijgen. Ik ging op de stoel zitten en probeerde uit alle macht mijn oogleden open te houden. Maar daardoor kreeg ik ook weinig van de tweede set mee. Ik moest me concentreren op mijn oogleden en had daardoor minder aandacht voor het tennis.
Het was ook te mooi om waar te zijn, een nacht slaap overslaan. Hoe kon ik zomaar denken dat dat zonder problemen zou kunnen?
Ik ga nu toch maar mijn bed opzoeken. Welterusten. Oh ja, Justine Henin heeft overigens de finale gewonnen. Dat kon ik door mijn half gesloten ogen nog net zien.
Na het optreden:
Wow.
Mijn optreden gisteravond was een euforie, een kick, een verrijking met een grote vetgedrukte hoofdletter V.
Ik stond op het podium als was ik een podiumbeest. Ik keek gretig de zaal in en zong met overtuiging hetgeen wat ik de mensen wilde vertellen. Na het optreden trakteerde ik mezelf op een hele nacht lol en kwam laat thuis.
Het was eigenlijk al vroeg in de ochtend. Het winkelend publiek liep alweer langs de marktkraampjes die voor mijn deur waren opgebouwd. Ik ga nu eerst maar eens een ontbijtje nuttigen. Mijn maag is aardig leeg na zo'n lange nacht.
Ik gok dat ik vanavond heel vroeg mijn bed induik.
06-06-2003
Voor het optreden:
"Kan ik het wel?"
"Gaat die hoge noot wel lukken?"
"Oh jee, ik heb last van mijn keel, ik wil alleen nog maar kamillethee en water drinken en niet praten."
"Nu heb ik last van mijn maag! En door de hitte heb ik koppijn en gaan mijn keelpijn en moeheid maar niet over."
"Wat moet ik eigenlijk aan?"
Zenuwachtig zijn is heel vermoeiend. Maar nog één dagje en dan ben ik weer te genieten.
Dan neem ik de telefoon weer op en kan ik weer op volle sterkte praten en lachen.
Nog één dagje en dan ben ik weer een podiumervaring rijker.
Maar nu...
...heb ik er één, die precies weet hoe het moet! Hij is verstandig en heeft me al toegefluisterd dat hij niet tot diep in de nacht zal gaan stappen met Biotex handwas. En misschien heeft hij een minder mooie blos dan de vorige maar hij mag er zijn.
Ik zal goed op hem passen.
05-06-2003
Aangeboden:
Knusse éénkamerwoning in Amsterdam, met uitzicht op de markt. De woning verkeerd in oude staat maar ademt hierdoor een rijke historie uit. De geur van de markt blijft met heel warm weer hangen in de woning. Dit versterkt de lekkere trek.
Het slaapkamergedeelte bevindt zich in een afgeschermde hoek van de woonkamer. Hier blijft de warmte zorgvuldig bewaard. Helaas is dit niet van toepassing op de koude winterdagen. De houten vloer moet hoognodig opnieuw geschuurd en gelakt worden.
De woning ligt op het noorden en beschikt over een vensterbank met hekje waar de kat in de zomer kan vertoeven.
Mensen die graag in de sauna zitten zullen dit huis gedurende de zomer zeer prettig vinden.
Gezocht:
Een gerenoveerde en vooral koele één- of tweekamerwoning in Amsterdam, liefst met tuin of balkon.
04-06-2003
Sof sopje:
Eerst was 'ie mooi en gewild om zijn kleur. Maar na een paar nachten op stap te zijn geweest met Biotex handwas verloor hij zijn blos.
Nu is het te laat. Hij is niet meer te redden.
Wat een misère.
Dus alle dames die een legerprint-bh bij de Hema hebben gekocht, opgelet. De kleuren verkleuren!
Sms-tegoed:
Ooit was Hi vooruitstrevend. De reclame die ze maakten voor hun mobiele diensten zal ik nooit vergeten. Op het televisiescherm zagen we ronddraaidende hoofden 'hi' tegen elkaar zeggen. Iedereen praatte erover. Wat betekende dit? Waar zou dit naar toe leiden?
Een week later volgde de ontknoping. Dat viel een beetje tegen want wij waren niet 'into' de mobiele telefoons. Maar de reclame bleef goed.
Gister mailde iemand me dat Hi de laatste provider is die het bel- en sms-tegoed samenvoegt. Jammer dat ze daar niet eerder mee zijn gekomen, want met een beltegoed van maar 1,49 euro kan ik mijn sms-tegoed niet opwaarderen. Ik had er nog wel 7 sms-jes à 0,20 cent mee kunnen versturen. Ik heb helaas geen geld om mijn beltegoed op te waarderen. Dus bij deze meld ik dat ik voorlopig niet zal sms-en. Jullie mogen natuurlijk wel sms-jes blijven sturen, maar ik beantwoord ze niet. Vanaf 1 juli, dan mag ik van Hi sms-en met mijn beltegoed.
Tot dan.
03-06-2003
Hi:
Een nieuwe uitvinding is pas goed als je denkt:
- waarom ben ík daar niet opgekomen?
- waarom heeft niemand hier eerder aan gedacht?
Bovenstaande zinnetjes borrelden in mij naar boven toen ik het volgende sms-je kreeg van Hi:
"Vanaf 1 juli 2003 is je sms-tegoed bij je beltegoed gevoegd en kun je met één tegoed bellen en sms-en, ook in het buitenland."
Ik heb mijn mobiele telefoon al vier jaar. Ik sms er meer mee dan dat ik bel. Om mijn sms-tegoed op te waarderen moest ik altijd een nummer bellen, een paar minuten wachten totdat de mevrouw aan de andere kant van de lijn alles had uitgelegd en na de pieptoon mocht ik eindelijk de verbinding verbreken. Hoe onhandig.
Mensen met een abonnement hebben hier geen last van. Zij mogen onbeperkt sms-en zonder een tegoed op te waarderen.
Nu is de lijn eindelijk gelijk getrokken. Maar hadden ze zoiets simpels niet eerder kunnen bedenken?
02-06-2003
Uitvoering:
Het was warm gister, maar in de muziekzaal gaf de airco verkoeling. Door het mooie weer waren er minder mensen op de uitvoering afgekomen, ik telde er ongeveer 30. Het maakte mij eigenlijk niet zo veel uit hoeveel mensen er in de zaal zaten. Publiek is publiek, in welke getale dan ook. Samen met mijn medecursisten stond ik achter in de zaal zenuwachtig te zijn. Ik vond het spannend, want dit was de eerste keer dat ik op het podium zou staan met een gitaar in mijn hand.
Toen we eindelijk werden opgeroepen namen we onze gitaren, muziekstandaards en voetensteuntjes mee en gingen op het podium zitten. Bij het eerste nummer hoefde ik niet te beginnen met gitaarspelen, dat stemde me van binnen gerust. Mijn medecursist begon te spelen en samen met de andere cursist begon ik te zingen. "Streets of London", kampvuurhit nummer 10. We sloegen ons door dit lastige nummer heen. Daarna was de gouwe ouwe "Wonderful Tonight" aan de beurt. Ik probeerde de zaal in te kijken terwijl ik zong en gitaarspeelde, maar raakte daardoor de draad kwijt. Mijn ogen richtten zich weer op mijn vingers die de akkoorden pakten. Dan maar even geen blikken in de zaal werpen. We kwamen "Wonderful Tonight" best goed door. Mijn zweterige vingers gleden af en toe van de snaren, maar voor een eerste keer ging het prima. Ons laatste nummer was "Summertime". De klapper voor mij, aangezien ik in het middenstuk een kleine improvisatie met mijn stem weggaf. Ik had er niet op gestudeerd, dus voor mij was dit een 'echte' improvisatie. Het publiek was verrast. Ze hadden hoogstens een solo op gitaar verwacht, maar geen solo met de stem. Ik liet ze bijna alle bijzondere noten horen die ik in mijn hoofd had. Toen ik klaar was klapte het publiek uitbundig. Ik ging verder met het laatste stukje "Summertime" en mocht toen eindelijk het podium verlaten. Het was pauze, dus ik rende meteen naar de bar en trakteerde mezelf en de anderen op een biertje.
Dat hadden we wel verdiend.
Bij de volgende uitvoering die ik deze week heb hoef ik alleen maar te zingen. En dat voelt nu even als een grote opluchting.
01-06-2003
Ring:
Een tijdje geleden had ik in een winkeltje om de hoek een mooie ring gezien. De ring was groot van vorm, en de zilveren uitstulpsels waren versierd met blauwe steentjes. Op het stukje karton dat boven de bak met ringen lag, stond 5 euro. Dat was niet duur, maar ik had op dat moment helemaal geen geld meer, dus ik liet de ring liggen.
De dagen daarna zat ik te azen op de dag waarop mijn salaris gestort zou worden. De ring bleef maar door mijn hoofd spoken en in gedachten schoof ik de ronde versiering al om mijn vinger.
Gister ging ik nogmaals kijken naar die geweldige, fantastische, mooie ring. Ik had er eindelijk geld voor. Ik liep het winkeltje in, ik was de enige bezoeker. De eigenaar zat buiten op een stoel te genieten van de zon maar stond al snel op om me te woord te kunnen staan. Ik zocht naar de doosjes waar de ringen in zaten.
Maar waar was nou die ene mooie gebleven? Ik paste er een paar, maar ze konden niet tippen aan de ring die ik in gedachten had. De ronde versiering was niet meer geweldig, fantastisch of mooi. Hij was zelfs lelijk!
Teleurgesteld liep ik de winkel uit. Was dit nu waar ik al die dagen naar had uitgekeken? Door al dat wachten had ik een ander beeld gevormd van de ring. Mijn gedachten hadden een loopje met me genomen.
