31-05-2005
Antipathie:
Het is vroeg. Ik zit in de tram en leun met mijn hoofd tegen het raam. Als de tram stopt en de deuren opengaan, stappen een meneer en mevrouw op leeftijd in. Door de hoeveelheid bagage die ze bij zich hebben gaat het instappen nogal moeizaam, vooral bij de vrouw. Ze zucht en steunt. In het Amerikaans. Ik heb het niet zo op toeristen in Amsterdam en zeker niet op Amerikanen. Ik heb een hekel aan het knauwerige Amerikaans. En aan Bush. Op de één of andere manier associeer ik alle Amerikanen met hem. Het negatieve neveneffect van Bush noem ik dat.
De man gaat op de stoel voor me zitten, de vrouw op de stoel naast me aan de andere zijde van het gangpad. Opeens buigt ze zich naar me toe met een strippenkaart in haar hand. "Do you use these?" vraagt ze.
Ik heb helemaal geen zin om met haar te praten. Maar ik knik, uit beleefdheid, en wend dan snel mijn gezicht af. Die hint zal ze wel begrepen hebben.
"You can have it," zegt ze dan, "we're flying home today so we don't use it anymore."
Ik sta versteld. Biedt ze haar strippenkaart aan mij aan?
"There aren't much strips left anymore," zegt ze bijna verontschuldigend. Als ik de strippenkaart aanneem zie ik dat er nog drie strippen over zijn. Genoeg om de bus en tram me thuis te laten brengen aan het eind van de dag. Genoeg om geen nieuwe strippenkaart aan te hoeven schaffen.
Meteen schaam ik me voor mijn onaardige gedachten. Voor mijn antipathie. Omdat zij de vriendelijkheid zelve is. We babbelen nog wat over Amsterdam en over Friesland waar ze een boerderij bezocht hebben. Als we uitstappen wens ik ze een goede vlucht naar huis. "Thank you," roepen ze in koor. Als ik me omdraai en naar de bushalte loop, hoor ik de vrouw roepen: "Have a good life!"
Ik kijk achterom, bedank haar en zwaai. En voel me een beetje hypocriet als ik haar lieve woorden in ontvangst neem.
29-05-2005
Keurmeesteren dus:
Hans zei gister in mijn reageerding:
Toch niet bij de Jongens d.e.l. + verliezers afdeling hoop ik :)
Nou Hans, ik zat inderdaad bij de afdelingswedstrijd van de jongens! Ik ben heel nieuwsgierig waarom je hoopte dat ik daar niet zou zijn...
Voor degenen die het spoor nu helemaal bijster zijn: er was een kaatswedstrijd voor jongens van 14 t/m 16 jaar in Amsterdam georganiseerd. Dus alle kaatsende jongens uit Friesland waren naar Amsterdam afgereisd om een balletje te slaan. En omdat die ballen in een bepaald vak moeten worden geslagen, staan er op de lijnen 'keurmeesters' die, in geval van twijfel, aangeven of een bal in of uit is, of voor de lijn is geslagen of erachter. Net als een lijnrechter bij tennis zeg maar. Dus stond ik gister de hele dag in het zonnetje alert te zijn.
En mannen keuren zoals sommige van jullie dachten? Nee, daar heb ik me niet mee beziggehouden. Al kwam ik wel met rooie oortjes thuis, maar dat lag toch echt ergens anders aan...
28-05-2005
Keurmeesteren:
Als ik zeg dat ik vandaag de hele dag ga keurmeesteren, wat denkt u dan dat ik ga doen?
Ik heb me in ieder geval ingesmeerd met zonnebrandolie.
27-05-2005
Portrait of Edward James & Aukje:
25-05-2005
Zo!
Ik was een aantal dingen zomaar vergeten! Ten eerste: in het blad Zo! van Multikabel staat een mini-interview met mij over het loggen. Als je op de link klikt kun je het blad in PDF-formaat downloaden.
Ten tweede: de Nedstat-teller heeft de 200.000 bereikt! Ik had u nog willen vragen om een screenshot te maken, maar voor ik het wist had u de 200.000 al gepasseerd en was ik te laat met vragen.
Zo, nu bent u weer op de hoogte.
23-05-2005
Witte blaadjes:
"De eerste drie maanden zijn het zwaarst," zei ik wel eens tegen mensen die een nieuwe baan hadden en klaagden over hun daaruit voortvloeiende moeheid. Ik had het zelf nooit echt gevoeld, ik had het van horen zeggen. Maar nu kan ik eindelijk uit ervaring spreken. Ik ben een vermoeiende ervaring rijker. Hoera.
Zeven jaar lang werkte ik 24 uur per week. Dat is een lekker aantal uur. Genoeg om te relaxen en een opleiding te volgen. Maar ik voelde het steeds meer in mijn portemonnee. Ik leef niet om te werken, maar als je niet kan leven omdat je te weinig werkt dan heb je ook weinig aan je vrije tijd. Dus toen mij werd gevraagd om mijn 24 uur te verspreiden over drie dagen in plaats van vier, greep ik mijn kans en vroeg om urenuitbreiding. En die kreeg ik. Dus werk ik nu 32 uur per week.
Ik dacht, dat doe ik even. Een paar uurtjes per dag langer werken, moet kunnen toch? Maar dat viel tegen. Op mijn vrije dagen en avonden was ik 'uit de lijken' (het blijft een leuke Friese uitdrukking). Mijn lichaam was gebroken en er kwam weinig uit mijn handen.
Ik ging op zoek naar witte blaadjes. Witte blaadjes die mijn agenda vullen. Waarop niet met blauw is geschreven wat ik moet. Ik wil niks moeten. Af en toe wel, want alsmaar thuiszitten, daar wordt een mens ook niet vrolijk van. Maar wit moet overheersen.
Inmiddels ben ik een maand verder en heb ik, geloof ik, de grootste dip gehad. Maar laat ik die witte blaadjes nog maar even houden. Ik vind het wel lekker zo.
22-05-2005
Leerlingenavond (III):
Op het moment dat Glennis Grace verloor in Kiev, won ik in Amsterdam. Al vond ik eerst van niet. Er was geen euforisch gevoel toen ik mijn ding had gedaan, toen ik vijftig paar ogen had toegezongen en zien lachen. Zelfs niet toen ik complimenten kreeg over mijn zang. Nou ja, misschien een beetje, toen een meneer mijn naam wilde weten omdat hij dan in de uitlijsten kon nagaan wanneer ik in een jazzclub zou optreden.
Toekomstmuziek.
Ik werd begeleid door een pianist die ik Jezus noemde. Hij was te goed en te aardig voor woorden en hield zijn protegé als een echte lichtgids goed in de gaten. En dat is prettig zingen.
Ik was gedurende het hele nummer zenuwachtig. Nog altijd ben ik jaloers op mensen wiens zenuwen verdwijnen na het zingen van de eerste noot. Maar er gebeurde dit keer wel iets goeds. Voor het eerst hadden de zenuwen geen invloed op mijn stem. Eerlijk is eerlijk: hele hoge noten zaten niet in het nummer, maar de uithalen waar ik me normaalgesproken nog wel eens in verslikte kwamen er hier naar alle tevredenheid uit.
Het was weer een stapje in de goede richting.
Maar het leukste moment was toch wel toen ik tijdens het zingen zag dat de mensen moesten lachen om de tekst:
I make a date for golf and you can bet your life it rains
I try to give a party and the guy upstairs complains
I guess I'll go thru life just catching colds and missing trains
Everything happens to me
20-05-2005
Leerlingenavond (II):
"Je eigen perfectionisme houdt je tegen. Het houdt je ontwikkeling tegen. Op deze manier kom je niet verder."
Het was iets van die strekking. De jongen waar ik naar keek was aan het struikelen over de noten die hij zong. Hij baalde, geloofde niet in zichzelf. Hij wilde het té graag té goed doen. Perfectionisme. Het is niet per definitie negatief, maar op sommige momenten is het een behoorlijke last. Nu ik het bij iemand zo duidelijk aanwezig zag zijn, besefte ik maar eens te meer dat het tijd was om me van mijn eigen perfectionisme te ontdoen.
Ik knip met mijn vingers...
Was het maar waar dat ik met mijn vingers kon knippen en daarmee alles kon veranderen. Dat mijn ontwikkeling in sneltreinvaart voorbij zou denderen en ik geen last meer had van perfectionisme en angsten. En hoe graag ik ook verlang naar het 'eindpunt', dat volgens mij helemaal niet bestaat, die hele ontwikkeling, met al dat vallen en opstaan, is eerlijk gezegd toch wel erg interessant. Al was het alleen al omdat de ontwikkeling van mijn zingen zo verweven is met mijn leven buiten het zingen om. Veel van wat ik leer bij zingen kan ik betrekken op situaties in het leven. "Zingen is net therapie," zei een zangjuf die mij les gaf toen ik begin twintig was. En dat is het ook.
18-05-2005
RSS:
Ik heb me vandaag een beetje verdiept in RSS. Omdat lezers me wel eens vragen waarom ik geen RSS-ding heb. Ik begrijp RSS nog niet zo goed. Enerzijds zie het nut ervan in, anderzijds niet.
Enerzijds: ik heb 'sage' gedownload en kan nu in Firefox allerlei sites bekijken zonder er naar toe te surfen. Ik zie in eerste instantie de stukjes in RSS. Als ik op de titel van een stukje klik krijg ik de site te zien, zonder er naar toe te hoeven surfen. Ik moet toegeven: dat is best handig.
Anderzijds: als ik een RSS-ding maak, betekent het dat ik een nieuwe post op twee verschillende pagina's moet zetten. Mijn eigen smalltalk.html pagina en op een .xml pagina. Dat moet dan allebei geupload worden naar de server. Dan denk ik ammahoela, is het nu zoveel moeite om naar mijn site te surfen? Volstaat pingen niet meer?
Wat is in vredesnaam het nut van RSS?
17-05-2005
Leerlingenavond (I):
Ik loop door de ruimte tussen drie mannen en een vrouw. Ik ken ze niet, al heb ik een enkeling wel eens gezien. We zingen toonladders. Onze stemmen gaan op en neer. Op nu, na, ni en no. De stemmen van de mannen vullen de ruimte met gemak. Ze zijn zwaar, diep en hard. Ik weet niet zo goed wat ik van de stemmen moet verwachten. Zijn ze klassiek geschoold? Of zingen ze lichte muziek?
Als we ingezongen zijn gaan we zitten. Ik heb eigenlijk geen idee wat precies de bedoeling is. Ik verwacht dat we de stukken die we donderdag op de leerlingenavond gaan zingen zullen doornemen met de pianist. Niet meer en niet minder.
Degene die als eerste zijn nummer ten gehore brengt is een man. Zijn lichaam wiebelt. Zijn gezicht vertoont zenuwachtige trekjes. Maar als hij zijn mond opendoet en de tonen naar buiten laat komen val ik bijna van mijn stoel. Zijn stem zingt in eerste instantie zacht en heeft een donker timbre. Bij het refrein bereikt zijn stem met gemak de andere kant van de stad.
Het nummer is een gevoelig popnummer en alles wat hij zingt komt bij me binnen. Ik ben zwaar onder de indruk, al leiden zijn zenuwen me af. Zonder die zenuwen zou hij een ster kunnen zijn, het uiterlijk heeft hij mee. Onzeker wordt hij van die ene hoge noot. Tijdens het zingen ervan gebaart hij hulpeloos naar mijn zangjuf.
Als het nummer is afgelopen vraagt de zangjuf aan ons luisteraars wat er beter kan. Ik vertel dat zijn zeuwachtige gedrentel me afleidt en dat het meer indruk maakt als hij stilstaat. Makkelijk, ik had het zelf net geleerd tijdens zangles. En zo sleutelen we aan zijn houding, zijn presentatie en zijn tekstinterpretatie.
In plaats van wat nummers doornemen word ik dus getrakteerd op een workshop. Gretig neem ik alle kennis in me op en merk hoe leerzaam het is om andere mensen te zien optreden en daarover te discussiëren. Als ik aan de beurt ben sta ik stil. Zenuwen heb ik niet. Ik probeer mijn nummer niet over te brengen door bewegingen, zoals ik gewoonlijk nog wel eens onbewust wil doen, maar door tekstinterpretatie. Door een verhaal te vertellen. "Probeer het nu eens te zingen alsof je om jezelf lacht zonder te lachen." Een Aukje die niet mag lachen op het podium, dat is nieuw voor me. Ik worstel me er doorheen. Als ik aan het eind van het lied de luisteraars vragend aankijk knikken ze. Het achterwege laten van mijn (glim)lach werkt.
(later meer)
16-05-2005
Het Kwaad:
Bij binnenkomst kregen we een gouden veiligheidsspeldje. Er was een kleine rode roos en een blauw transparant steentje aan bevestigd. "Dit beschermt jullie tegen het kwaad," zei de geefster. We lieten het verdwijnen in onze broekzak. Opspelden vonden we net iets te ver gaan.
We verdwenen naar boven en ontmoetten duivels, heksen, Darth Vader en andere enge figuren die het kwaad vertegenwoordigen. Ik bombardeerde mezelf ook maar even tot Miss Evil (u mag zoeken waar in dit plaatje mijn hoofd is te zien):
Na een uur hadden we de tentoonstelling gezien. En dat viel tegen. Liever hadden we de hele middag oneindig willen dwalen in de hel. Dus deden we er thuis een schepje bovenop en keken The Exorsist. Goed tegen kwaad. God tegen de duivel. De tekst van de tentoonstelling uitgewerkt in een film. Een perfect toetje van de dag.
Tentoonstelling 'Het Kwaad' in het Tropenmuseum. Een kleurrijk visueel spektakel over de eeuwige worsteling van de mens met Het Kwaad. Nog t/m 11 september te bezichtigen.
15-05-2005
Jaga Jazzist:
Op zeven dagen na was het precies twee jaar geleden dat ik ze had zien optreden in Club Lek. Nou ja, optreden, ik wandelde toen tijdens het laatste nummer binnen, maar was meteen compleet onder de indruk van de kunsten van Jaga Jazzist, een soort van alternatieve bigband uit Noorwegen. Gister kreeg ik een herkansing in Paradiso. In plaats van vijf minuten kon ik nu maar liefst twee uur naar ze luisteren. Met negen man en één vrouw wisten ze een muur van muziekgeweld neer te zetten. Electro jazz noemen ze het. Hard, strak, dan weer easy, dan weer freaky.
De meeste mannen uit de band leken zo uit de bush te zijn weggelopen. Baarden en lange haren sierden het podium, naast de tig instrumenten die ze hadden meegenomen. Als je een Jaga Jazzister bent moet je wel wat in je mars hebben. De meesten bespeelden minimaal twee instrumenten en af en toe mochten ze nog wat oeh-en en ah-en door de microfoon ook.
Was het publiek in het begin nog mat, aan het eind was het een kolkende massa van enthousiasme. Iedereen ging uit zijn dak, inclusief ik. Meestal heb ik nooit zo'n zin in toegiften, nu sprong ik op en neer van enthousiasme als ze het podium weer betraden.
Helemaal hyper en opgewonden kwam ik thuis. Wat een waanzinnig concert. En wat een waan-zin-ni-ge band. Voor de nieuwsgierigen onder ons die wel in zijn voor freaky electro jazz: ze treden al snel weer op in Nederland:
Vandaag in Nijmegen
15 juli Amsterdam tijdens 5 Days Off
20 augustus op Lowlands
Het concert van gister is te zien op Fabchannel.
14-05-2005
Kwetsbaar:
Nadat ze me een hand had gegeven om zich voor te stellen had ik het gevoel dat haar ogen constant op mij gericht waren, ook toen ik met iemand anders in gesprek was. Ik durfde niet opzij te kijken om mijn vermoeden te bevestigen of te ontkrachten.
Het voelde vreemd. Alsof ze me bestudeerde. Alsof ze elk detail in zich op wilde nemen van degene met wie ze nu een paar maanden emailcontact had, maar nog niet eerder had ontmoet. Waarom deed ze dat? Waarom voelde het alsof ze dat deed?
Toen ik haar even later zag zitten in de presentatieruimte, nerveus klooiend met apparatuur, zag ik werkelijk wie ze was. Het zelfverzekerde en hardvochtige was van haar afgegleden, het kwetsbare was aan de oppervlakte verschenen. Ze probeerde zich niet te laten kennen, maar hoe meer ze haar kwetsbaarheid probeerde te verbloemen, hoe zichtbaarder het werd.
Op een zakelijke toon nam ze een klein gedeelte van de presentatie over van haar meerdere. En terwijl ze alle woorden op een gemaakt correcte manier uit haar mond liet komen, keek ze mij aan. Haar ogen gingen de kring niet rond. Ze bleven op mij rusten.
Ik voelde me enigszins ongemakkelijk. Was het niet gewend dat mensen mij uitverkiezen om hun blik op te laten rusten. En omdat haar blik mij maar niet los liet, besloot ik te proberen haar non-verbaal aan te moedigen, om haar te laten weten dat ze het goed deed. Ik knikte met mijn hoofd om te laten zien dat ik begreep wat ze zei. Keek geïnteresseerd alsof ze een monoloog van Shakespeare aan het opvoeren was. Maar al gauw nam haar meerdere het over en liet ze zich terugzakken in haar stoel. Haar ogen lieten me los en richtten zich weer op de laptop voor haar.
Gister had ik haar aan de telefoon. "Wie ben je ook alweer?" vroeg ze me op een zakelijke toon. Ik voelde de kilte en afstandelijkheid. Ik ben degene op wie jij je blik liet rusten. "Aukje," zei ik, "ik ben Aukje."
13-05-2005
De witte sokken trekken er op uit:
12-05-2005
Voldoening:
"Waarom staat daar een krul? Is alleen dat laatste akkoord goed?" vroeg ik terwijl ik verbaasd naar het blaadje keek waarop ik vorige week mijn antwoorden van de eindtoets had geschreven. Want één akkoord goed, dat was al heel wat vond ik.
"Nee, je hebt alle akkoorden goed," antwoordde de leraar.
Ik knipperde even met mijn ogen. Alle akkoorden goed? Ik keek nog eens goed naar mijn blaadje, en grijnsde. De woorden die ik vorige week had geroepen schoten door mijn hoofd: "Ik hoorde er niks van, ik heb al die akkoorden gegokt!"
Maar ik had ze allemaal goed. Mijn muzikale gehoor was schijnbaar beter dan ik dacht.
Ook de rest van de solfègevragen had ik redelijk goed beantwoord, zodat ik met een voldoende het solfègegedeelte voor dit Djamjaar had afgesloten. Het piano-arrangement viel wat minder goed in de smaak. Ik kreeg er een lichte onvoldoende voor. Maar gemiddeld gezien kwam ik op een voldoende uit. Niet dat ik door mag naar een hoger niveau. Maar dat mocht niemand van de vierkoppige groep, ook al hadden we bijna allemaal een voldoende.
Het maakte niet uit. Ik had een voldoende. Een voldoende! In gedachten danste ik een dansje en juichte van blijdschap. Drie jaar geleden had ik nooit gedacht zover te komen. En nu was ik er. Met een voldoende!
We sloten de laatste les van het jaar af met Triviant. Niet met de doorsnee vragen, maar met muzikale vragen, toegespitst op de theorielessen. Ik verloor dik, maar het kon me niet schelen. Ik had een voldoende.
Een voldoende!
11-05-2005
Hij of zij?
Hij en zij zijn nu bij mij geweest. Ik ben nog nooit bij haar geweest. Hij wel. Maar zij is nog nooit bij hem geweest. Ik wel. Waar nu de volgende keer af te spreken?
10-05-2005
Vanavond:
Naanbrood, bier, cola, cashewnoten, sinaasappelsap, tortellini, pijnboompitten, pesto, fanta, champignons, rucola, chocola, knoflook, biogarde, chocoladepinda's.
Kattenbak verschoond, gestofzuigd, opgeruimd, afgewassen, fornuis gepoetst, wc schoongemaakt, bed opgemaakt, kleren opgevouwen, afgestoft.
De namaakwijn en scharrel-IJ Zatte zijn onderweg.
Wat voor avond gaat het worden? Een merkwaardige?
ps: willen jullie wel even opmerken dat mijn huis heel netjes is ook al hebben jullie het nog nooit gezien? Ik heb zo m'n best gedaan...
08-05-2005
Ho(i):
"Ho!" zeg ik terwijl ik achteruitdeins. Het scheelde niet veel of ik was tegen een meneer opgebotst.
"Hoi," zegt de meneer vrolijk en loopt verder alsof het de normaalste zaak van de wereld is om mij te begroeten. Van de bijna-botsing lijkt hij niets gemerkt te hebben.
Waarom zeggen mensen toch steeds hoi als ik ho... Oh ja. Het kwartje valt weer. Ze denken dat ik ze groet. Al heb ik dat nog nooit gesnapt. Ik zeg ho om me te verontschuldigen. Ik geloof dat de normale weldenkende medemens sorry zegt. Ik kan ook best sorry zeggen. Maar als ik schrik van een bijna-botsing wordt er een automatisme in werking gesteld dat het woord ho eruit laat floepen. Niet te verwarren met hoi. Maar dat is nu net het punt. Iedereen denkt dat ik hoi zeg. En het schijnt niemand te deren dat ze me niet kennen.
Ik moet toegeven dat mensen wel altijd netjes hoi zeggen. Er is nooit iemand geweest die niet reageerde. Maar ik kan me niet voorstellen dat niemand hoort dat ik ho zeg. Ho klinkt echt heel anders dan hoi. Vind ik. Alleen vind de rest van de wereld dat niet. Nou ja, behalve dat volkje uit het Noorden. Waar anders zou ik het vandaan hebben?
06-05-2005
Dagje Artis:
05-05-2005
Eindtoets:
Toen ik de etensbakjes van de katten had gevuld sloot ik de zak kattenvoer. Ik rekte mijn lichaam uit om de zak terug te zetten op de bovenste plank van de kast in de keuken. Toen pas merkte ik dat de sluiting kapot was. Een regen van brokjes volgde.
Ik raapte de brokjes één voor één op en deponeerde ze in de etensbak. Mijn katten eten namelijk prijzig voer, 37,50 euro voor een grote zak, dus reken maar dat ik al die brokjes wil oprapen. Toen ik het grootste gedeelte van de brokjes had verzameld stond ik op, maar kwam halverwege in botsing met de kastdeur die nog open stond.
Hoewel de botsing behoorlijk hard aankwam, glimlachte ik. Ik had vast een solfègeknobbel gekweekt!
sol·fè·ge (de ~ (m.), ~s)
1 zangoefening op de namen van de toontrappen
Solfège dus. Dat houdt wel iets meer in dan wat hierboven staat beschreven. Ik was, ondanks de ongunstige voortekenen, amper zenuwachtig. Verzette even mijn zinnen door te zwijmelen bij een opgenomen aflevering van Everwood en vrolijk op Madonna's cd Music te dansen. Toen haalde ik mijn fiets op bij de fietsenmaker (natuurlijk was ik de avond ervoor getrakteerd op een lekke band) en fietste relaxed naar school.
Daar leverde ik mijn piano-arrangement in. De eindopdracht voor dit jaar. Toen zette ik mijn naam op een blaadje en luisterde naar akkoorden, akkoordprogressies en melodieën. Ik schreef op wat ik dacht te horen, en was best trots op de gedecideerdheid waarmee ik alles op papier zette. Ik leek alerter en logischer te denken dan ik de afgelopen weken tijdens de lessen had gedaan. Niet dat alles goed was. Verre van dat waarschijnlijk. Ik mag blij zijn als ik een zesje scoor. Maar op die gedecideerdheid was ik al best trots.
Ik ga niet een week in spanning de uitslag afwachten. Nu ja, een beetje misschien. Maar zo belangrijk als de uitslag van vorig jaar is het niet. Want ik heb al besloten dat ik niet nog een jaar ga studeren aan de Djam. Ik hou het voor gezien met de muziektheorie. Bovendien zal de solfègeknobbel weldra verdwijnen en is mijn motivatie al maanden zoek. Het is tijd om me helemaal te gaan richten op het zingen.
04-05-2005
Nietszeggend helemaal niets:
"Toen ik van de week GTST zat te kijken, wat ik dagelijks doe, omdat het een van de weinige momenten is dat er een echt inhoudsloos programma wordt uitgezonden, bedacht ik me dat het met loggen ook vaak zo is. Ik bedoel, zelfs ONM beweert inhoud te hebben, al zal het waarschijnlijk van de buis verdwijnen. Misschien wel daarom juist. Men wil vermaakt worden. Inhoudsloos. Dacht ik, dus ik schreef Aukje.."
03-05-2005
Lynndie:
Toen ik me vannacht verslikte in mijn droom en hoestend en proestend wakker werd, besloot ik de tv aan te zetten om even bij te komen. Ik viel midden in een reportage over Lynndie England, de 22-jarige Amerikaanse soldaat die hét gezicht is geworden van de mishandelingen in de Iraakse Abu Ghraib-gevangenis. Met haar duimen omhoog stond ze te poseren op foto's waarop Amerikaanse militairen Iraakse gevangenen vernederden en mishandelden. Lynndie zal vandaag schuld bekennen in ruil voor strafvermindering. Maar dan kan ze nog altijd elf jaar gevangenis krijgen.
Lynndie was niet opgeleid om in een gevangenis te werken en toch werd ze daar gedumpt. Ze deed administratief werk, maar omdat haar vriend bij de cellen werkte, was ze daar vaak te vinden. En daar werd ze aangespoord tot wat de foto's ons hebben laten zien.
Dat ze het vrijwillig deed staat als een paal boven water. Maar wie denkt er nog normaal in een oorlog? Wie kan bedenken dat orders van hogere hand onjuist zijn? Bovendien zal je wel gek zijn om er tegenin te gaan. Dat kost je je baan.
Lynndie belandde op de foute plek met foute mensen. En dat kost haar elf jaar van haar leven, zo niet meer omdat haar reputatie naar de knoppen is. Het is niet dat ik vind dat ze niet gestraft zou moeten worden. Een reportage geeft vaak een eenzijdig beeld. Maar het lijkt erop dat Lynndie is gebruikt omdat ze makkelijk te gebruiken is.
Ik heb nog net geen medelijden met haar. Maar een straf van minimaal elf jaar vind ik boel heftig. Al is het een goed teken naar de buitenwereld toe.
01-05-2005
Kort K-verslag:
Had ik vorig jaar Koninginnedag nog ontvlucht, dit jaar had ik er wel zin in. Dus slenterde ik samen met mijn gezelschap al vroeg op de dag door het Vondelpark, waar we een overkill aan kleine drummertjes te verwerken kregen, ik een kitscherig engeltjesding op de kop tikte:
en ik versteld stond van de podium- en presentatiekunsten van dit kleine meiske:
Daarna slenterden we naar de Jordaan, waar we bijna op zóek moesten naar koopwaar. Het aanbod was niet bepaald overweldigend. En eigenlijk was het boel rustig voor een Koninginnedag, al werd dat later op de dag ruimschoots goedgemaakt toen de grachten volstroomden met boten en veel bekijks kregen van de mensen aan de kant.
Favoriete onderdeel van de dag blijft voor mij het eiergooien. Niet om zelf te gooien (al moet ik daar volgend jaar toch maar eens mee beginnen, ik heb tenslotte niet voor niets op handbal en kaatsen gezeten), maar vooral om te kijken. Ik hoop alleen dat a) de jongen die bekogeld werd een tok droeg en b) hij vannacht een beetje heeft kunnen slapen ondanks alle blauwe plekken.
Daarna ontmoetten we vrienden, dronken wat biertjes en slenterden een paar uur later door de troep en dansende menigtes weer naar huis.
Tot zover Aukje-met-spierpijn vanuit haar huis in rustig en warm Amsterdam.
31-05-2005
Antipathie:
Het is vroeg. Ik zit in de tram en leun met mijn hoofd tegen het raam. Als de tram stopt en de deuren opengaan, stappen een meneer en mevrouw op leeftijd in. Door de hoeveelheid bagage die ze bij zich hebben gaat het instappen nogal moeizaam, vooral bij de vrouw. Ze zucht en steunt. In het Amerikaans. Ik heb het niet zo op toeristen in Amsterdam en zeker niet op Amerikanen. Ik heb een hekel aan het knauwerige Amerikaans. En aan Bush. Op de één of andere manier associeer ik alle Amerikanen met hem. Het negatieve neveneffect van Bush noem ik dat.
De man gaat op de stoel voor me zitten, de vrouw op de stoel naast me aan de andere zijde van het gangpad. Opeens buigt ze zich naar me toe met een strippenkaart in haar hand. "Do you use these?" vraagt ze.
Ik heb helemaal geen zin om met haar te praten. Maar ik knik, uit beleefdheid, en wend dan snel mijn gezicht af. Die hint zal ze wel begrepen hebben.
"You can have it," zegt ze dan, "we're flying home today so we don't use it anymore."
Ik sta versteld. Biedt ze haar strippenkaart aan mij aan?
"There aren't much strips left anymore," zegt ze bijna verontschuldigend. Als ik de strippenkaart aanneem zie ik dat er nog drie strippen over zijn. Genoeg om de bus en tram me thuis te laten brengen aan het eind van de dag. Genoeg om geen nieuwe strippenkaart aan te hoeven schaffen.
Meteen schaam ik me voor mijn onaardige gedachten. Voor mijn antipathie. Omdat zij de vriendelijkheid zelve is. We babbelen nog wat over Amsterdam en over Friesland waar ze een boerderij bezocht hebben. Als we uitstappen wens ik ze een goede vlucht naar huis. "Thank you," roepen ze in koor. Als ik me omdraai en naar de bushalte loop, hoor ik de vrouw roepen: "Have a good life!"
Ik kijk achterom, bedank haar en zwaai. En voel me een beetje hypocriet als ik haar lieve woorden in ontvangst neem.
29-05-2005
Keurmeesteren dus:
Hans zei gister in mijn reageerding:
Toch niet bij de Jongens d.e.l. + verliezers afdeling hoop ik :)
Nou Hans, ik zat inderdaad bij de afdelingswedstrijd van de jongens! Ik ben heel nieuwsgierig waarom je hoopte dat ik daar niet zou zijn...
Voor degenen die het spoor nu helemaal bijster zijn: er was een kaatswedstrijd voor jongens van 14 t/m 16 jaar in Amsterdam georganiseerd. Dus alle kaatsende jongens uit Friesland waren naar Amsterdam afgereisd om een balletje te slaan. En omdat die ballen in een bepaald vak moeten worden geslagen, staan er op de lijnen 'keurmeesters' die, in geval van twijfel, aangeven of een bal in of uit is, of voor de lijn is geslagen of erachter. Net als een lijnrechter bij tennis zeg maar. Dus stond ik gister de hele dag in het zonnetje alert te zijn.
En mannen keuren zoals sommige van jullie dachten? Nee, daar heb ik me niet mee beziggehouden. Al kwam ik wel met rooie oortjes thuis, maar dat lag toch echt ergens anders aan...
28-05-2005
Keurmeesteren:
Als ik zeg dat ik vandaag de hele dag ga keurmeesteren, wat denkt u dan dat ik ga doen?
Ik heb me in ieder geval ingesmeerd met zonnebrandolie.
27-05-2005
Portrait of Edward James & Aukje:
25-05-2005
Zo!
Ik was een aantal dingen zomaar vergeten! Ten eerste: in het blad Zo! van Multikabel staat een mini-interview met mij over het loggen. Als je op de link klikt kun je het blad in PDF-formaat downloaden.
Ten tweede: de Nedstat-teller heeft de 200.000 bereikt! Ik had u nog willen vragen om een screenshot te maken, maar voor ik het wist had u de 200.000 al gepasseerd en was ik te laat met vragen.
Zo, nu bent u weer op de hoogte.
23-05-2005
Witte blaadjes:
"De eerste drie maanden zijn het zwaarst," zei ik wel eens tegen mensen die een nieuwe baan hadden en klaagden over hun daaruit voortvloeiende moeheid. Ik had het zelf nooit echt gevoeld, ik had het van horen zeggen. Maar nu kan ik eindelijk uit ervaring spreken. Ik ben een vermoeiende ervaring rijker. Hoera.
Zeven jaar lang werkte ik 24 uur per week. Dat is een lekker aantal uur. Genoeg om te relaxen en een opleiding te volgen. Maar ik voelde het steeds meer in mijn portemonnee. Ik leef niet om te werken, maar als je niet kan leven omdat je te weinig werkt dan heb je ook weinig aan je vrije tijd. Dus toen mij werd gevraagd om mijn 24 uur te verspreiden over drie dagen in plaats van vier, greep ik mijn kans en vroeg om urenuitbreiding. En die kreeg ik. Dus werk ik nu 32 uur per week.
Ik dacht, dat doe ik even. Een paar uurtjes per dag langer werken, moet kunnen toch? Maar dat viel tegen. Op mijn vrije dagen en avonden was ik 'uit de lijken' (het blijft een leuke Friese uitdrukking). Mijn lichaam was gebroken en er kwam weinig uit mijn handen.
Ik ging op zoek naar witte blaadjes. Witte blaadjes die mijn agenda vullen. Waarop niet met blauw is geschreven wat ik moet. Ik wil niks moeten. Af en toe wel, want alsmaar thuiszitten, daar wordt een mens ook niet vrolijk van. Maar wit moet overheersen.
Inmiddels ben ik een maand verder en heb ik, geloof ik, de grootste dip gehad. Maar laat ik die witte blaadjes nog maar even houden. Ik vind het wel lekker zo.
22-05-2005
Leerlingenavond (III):
Op het moment dat Glennis Grace verloor in Kiev, won ik in Amsterdam. Al vond ik eerst van niet. Er was geen euforisch gevoel toen ik mijn ding had gedaan, toen ik vijftig paar ogen had toegezongen en zien lachen. Zelfs niet toen ik complimenten kreeg over mijn zang. Nou ja, misschien een beetje, toen een meneer mijn naam wilde weten omdat hij dan in de uitlijsten kon nagaan wanneer ik in een jazzclub zou optreden.
Toekomstmuziek.
Ik werd begeleid door een pianist die ik Jezus noemde. Hij was te goed en te aardig voor woorden en hield zijn protegé als een echte lichtgids goed in de gaten. En dat is prettig zingen.
Ik was gedurende het hele nummer zenuwachtig. Nog altijd ben ik jaloers op mensen wiens zenuwen verdwijnen na het zingen van de eerste noot. Maar er gebeurde dit keer wel iets goeds. Voor het eerst hadden de zenuwen geen invloed op mijn stem. Eerlijk is eerlijk: hele hoge noten zaten niet in het nummer, maar de uithalen waar ik me normaalgesproken nog wel eens in verslikte kwamen er hier naar alle tevredenheid uit.
Het was weer een stapje in de goede richting.
Maar het leukste moment was toch wel toen ik tijdens het zingen zag dat de mensen moesten lachen om de tekst:
I make a date for golf and you can bet your life it rains
I try to give a party and the guy upstairs complains
I guess I'll go thru life just catching colds and missing trains
Everything happens to me
20-05-2005
Leerlingenavond (II):
"Je eigen perfectionisme houdt je tegen. Het houdt je ontwikkeling tegen. Op deze manier kom je niet verder."
Het was iets van die strekking. De jongen waar ik naar keek was aan het struikelen over de noten die hij zong. Hij baalde, geloofde niet in zichzelf. Hij wilde het té graag té goed doen. Perfectionisme. Het is niet per definitie negatief, maar op sommige momenten is het een behoorlijke last. Nu ik het bij iemand zo duidelijk aanwezig zag zijn, besefte ik maar eens te meer dat het tijd was om me van mijn eigen perfectionisme te ontdoen.
Ik knip met mijn vingers...
Was het maar waar dat ik met mijn vingers kon knippen en daarmee alles kon veranderen. Dat mijn ontwikkeling in sneltreinvaart voorbij zou denderen en ik geen last meer had van perfectionisme en angsten. En hoe graag ik ook verlang naar het 'eindpunt', dat volgens mij helemaal niet bestaat, die hele ontwikkeling, met al dat vallen en opstaan, is eerlijk gezegd toch wel erg interessant. Al was het alleen al omdat de ontwikkeling van mijn zingen zo verweven is met mijn leven buiten het zingen om. Veel van wat ik leer bij zingen kan ik betrekken op situaties in het leven. "Zingen is net therapie," zei een zangjuf die mij les gaf toen ik begin twintig was. En dat is het ook.
18-05-2005
RSS:
Ik heb me vandaag een beetje verdiept in RSS. Omdat lezers me wel eens vragen waarom ik geen RSS-ding heb. Ik begrijp RSS nog niet zo goed. Enerzijds zie het nut ervan in, anderzijds niet.
Enerzijds: ik heb 'sage' gedownload en kan nu in Firefox allerlei sites bekijken zonder er naar toe te surfen. Ik zie in eerste instantie de stukjes in RSS. Als ik op de titel van een stukje klik krijg ik de site te zien, zonder er naar toe te hoeven surfen. Ik moet toegeven: dat is best handig.
Anderzijds: als ik een RSS-ding maak, betekent het dat ik een nieuwe post op twee verschillende pagina's moet zetten. Mijn eigen smalltalk.html pagina en op een .xml pagina. Dat moet dan allebei geupload worden naar de server. Dan denk ik ammahoela, is het nu zoveel moeite om naar mijn site te surfen? Volstaat pingen niet meer?
Wat is in vredesnaam het nut van RSS?
17-05-2005
Leerlingenavond (I):
Ik loop door de ruimte tussen drie mannen en een vrouw. Ik ken ze niet, al heb ik een enkeling wel eens gezien. We zingen toonladders. Onze stemmen gaan op en neer. Op nu, na, ni en no. De stemmen van de mannen vullen de ruimte met gemak. Ze zijn zwaar, diep en hard. Ik weet niet zo goed wat ik van de stemmen moet verwachten. Zijn ze klassiek geschoold? Of zingen ze lichte muziek?
Als we ingezongen zijn gaan we zitten. Ik heb eigenlijk geen idee wat precies de bedoeling is. Ik verwacht dat we de stukken die we donderdag op de leerlingenavond gaan zingen zullen doornemen met de pianist. Niet meer en niet minder.
Degene die als eerste zijn nummer ten gehore brengt is een man. Zijn lichaam wiebelt. Zijn gezicht vertoont zenuwachtige trekjes. Maar als hij zijn mond opendoet en de tonen naar buiten laat komen val ik bijna van mijn stoel. Zijn stem zingt in eerste instantie zacht en heeft een donker timbre. Bij het refrein bereikt zijn stem met gemak de andere kant van de stad.
Het nummer is een gevoelig popnummer en alles wat hij zingt komt bij me binnen. Ik ben zwaar onder de indruk, al leiden zijn zenuwen me af. Zonder die zenuwen zou hij een ster kunnen zijn, het uiterlijk heeft hij mee. Onzeker wordt hij van die ene hoge noot. Tijdens het zingen ervan gebaart hij hulpeloos naar mijn zangjuf.
Als het nummer is afgelopen vraagt de zangjuf aan ons luisteraars wat er beter kan. Ik vertel dat zijn zeuwachtige gedrentel me afleidt en dat het meer indruk maakt als hij stilstaat. Makkelijk, ik had het zelf net geleerd tijdens zangles. En zo sleutelen we aan zijn houding, zijn presentatie en zijn tekstinterpretatie.
In plaats van wat nummers doornemen word ik dus getrakteerd op een workshop. Gretig neem ik alle kennis in me op en merk hoe leerzaam het is om andere mensen te zien optreden en daarover te discussiëren. Als ik aan de beurt ben sta ik stil. Zenuwen heb ik niet. Ik probeer mijn nummer niet over te brengen door bewegingen, zoals ik gewoonlijk nog wel eens onbewust wil doen, maar door tekstinterpretatie. Door een verhaal te vertellen. "Probeer het nu eens te zingen alsof je om jezelf lacht zonder te lachen." Een Aukje die niet mag lachen op het podium, dat is nieuw voor me. Ik worstel me er doorheen. Als ik aan het eind van het lied de luisteraars vragend aankijk knikken ze. Het achterwege laten van mijn (glim)lach werkt.
(later meer)
16-05-2005
Het Kwaad:
Bij binnenkomst kregen we een gouden veiligheidsspeldje. Er was een kleine rode roos en een blauw transparant steentje aan bevestigd. "Dit beschermt jullie tegen het kwaad," zei de geefster. We lieten het verdwijnen in onze broekzak. Opspelden vonden we net iets te ver gaan.
We verdwenen naar boven en ontmoetten duivels, heksen, Darth Vader en andere enge figuren die het kwaad vertegenwoordigen. Ik bombardeerde mezelf ook maar even tot Miss Evil (u mag zoeken waar in dit plaatje mijn hoofd is te zien):
Na een uur hadden we de tentoonstelling gezien. En dat viel tegen. Liever hadden we de hele middag oneindig willen dwalen in de hel. Dus deden we er thuis een schepje bovenop en keken The Exorsist. Goed tegen kwaad. God tegen de duivel. De tekst van de tentoonstelling uitgewerkt in een film. Een perfect toetje van de dag.
Tentoonstelling 'Het Kwaad' in het Tropenmuseum. Een kleurrijk visueel spektakel over de eeuwige worsteling van de mens met Het Kwaad. Nog t/m 11 september te bezichtigen.
15-05-2005
Jaga Jazzist:
Op zeven dagen na was het precies twee jaar geleden dat ik ze had zien optreden in Club Lek. Nou ja, optreden, ik wandelde toen tijdens het laatste nummer binnen, maar was meteen compleet onder de indruk van de kunsten van Jaga Jazzist, een soort van alternatieve bigband uit Noorwegen. Gister kreeg ik een herkansing in Paradiso. In plaats van vijf minuten kon ik nu maar liefst twee uur naar ze luisteren. Met negen man en één vrouw wisten ze een muur van muziekgeweld neer te zetten. Electro jazz noemen ze het. Hard, strak, dan weer easy, dan weer freaky.
De meeste mannen uit de band leken zo uit de bush te zijn weggelopen. Baarden en lange haren sierden het podium, naast de tig instrumenten die ze hadden meegenomen. Als je een Jaga Jazzister bent moet je wel wat in je mars hebben. De meesten bespeelden minimaal twee instrumenten en af en toe mochten ze nog wat oeh-en en ah-en door de microfoon ook.
Was het publiek in het begin nog mat, aan het eind was het een kolkende massa van enthousiasme. Iedereen ging uit zijn dak, inclusief ik. Meestal heb ik nooit zo'n zin in toegiften, nu sprong ik op en neer van enthousiasme als ze het podium weer betraden.
Helemaal hyper en opgewonden kwam ik thuis. Wat een waanzinnig concert. En wat een waan-zin-ni-ge band. Voor de nieuwsgierigen onder ons die wel in zijn voor freaky electro jazz: ze treden al snel weer op in Nederland:
Vandaag in Nijmegen
15 juli Amsterdam tijdens 5 Days Off
20 augustus op Lowlands
Het concert van gister is te zien op Fabchannel.
14-05-2005
Kwetsbaar:
Nadat ze me een hand had gegeven om zich voor te stellen had ik het gevoel dat haar ogen constant op mij gericht waren, ook toen ik met iemand anders in gesprek was. Ik durfde niet opzij te kijken om mijn vermoeden te bevestigen of te ontkrachten.
Het voelde vreemd. Alsof ze me bestudeerde. Alsof ze elk detail in zich op wilde nemen van degene met wie ze nu een paar maanden emailcontact had, maar nog niet eerder had ontmoet. Waarom deed ze dat? Waarom voelde het alsof ze dat deed?
Toen ik haar even later zag zitten in de presentatieruimte, nerveus klooiend met apparatuur, zag ik werkelijk wie ze was. Het zelfverzekerde en hardvochtige was van haar afgegleden, het kwetsbare was aan de oppervlakte verschenen. Ze probeerde zich niet te laten kennen, maar hoe meer ze haar kwetsbaarheid probeerde te verbloemen, hoe zichtbaarder het werd.
Op een zakelijke toon nam ze een klein gedeelte van de presentatie over van haar meerdere. En terwijl ze alle woorden op een gemaakt correcte manier uit haar mond liet komen, keek ze mij aan. Haar ogen gingen de kring niet rond. Ze bleven op mij rusten.
Ik voelde me enigszins ongemakkelijk. Was het niet gewend dat mensen mij uitverkiezen om hun blik op te laten rusten. En omdat haar blik mij maar niet los liet, besloot ik te proberen haar non-verbaal aan te moedigen, om haar te laten weten dat ze het goed deed. Ik knikte met mijn hoofd om te laten zien dat ik begreep wat ze zei. Keek geïnteresseerd alsof ze een monoloog van Shakespeare aan het opvoeren was. Maar al gauw nam haar meerdere het over en liet ze zich terugzakken in haar stoel. Haar ogen lieten me los en richtten zich weer op de laptop voor haar.
Gister had ik haar aan de telefoon. "Wie ben je ook alweer?" vroeg ze me op een zakelijke toon. Ik voelde de kilte en afstandelijkheid. Ik ben degene op wie jij je blik liet rusten. "Aukje," zei ik, "ik ben Aukje."
13-05-2005
De witte sokken trekken er op uit:
12-05-2005
Voldoening:
"Waarom staat daar een krul? Is alleen dat laatste akkoord goed?" vroeg ik terwijl ik verbaasd naar het blaadje keek waarop ik vorige week mijn antwoorden van de eindtoets had geschreven. Want één akkoord goed, dat was al heel wat vond ik.
"Nee, je hebt alle akkoorden goed," antwoordde de leraar.
Ik knipperde even met mijn ogen. Alle akkoorden goed? Ik keek nog eens goed naar mijn blaadje, en grijnsde. De woorden die ik vorige week had geroepen schoten door mijn hoofd: "Ik hoorde er niks van, ik heb al die akkoorden gegokt!"
Maar ik had ze allemaal goed. Mijn muzikale gehoor was schijnbaar beter dan ik dacht.
Ook de rest van de solfègevragen had ik redelijk goed beantwoord, zodat ik met een voldoende het solfègegedeelte voor dit Djamjaar had afgesloten. Het piano-arrangement viel wat minder goed in de smaak. Ik kreeg er een lichte onvoldoende voor. Maar gemiddeld gezien kwam ik op een voldoende uit. Niet dat ik door mag naar een hoger niveau. Maar dat mocht niemand van de vierkoppige groep, ook al hadden we bijna allemaal een voldoende.
Het maakte niet uit. Ik had een voldoende. Een voldoende! In gedachten danste ik een dansje en juichte van blijdschap. Drie jaar geleden had ik nooit gedacht zover te komen. En nu was ik er. Met een voldoende!
We sloten de laatste les van het jaar af met Triviant. Niet met de doorsnee vragen, maar met muzikale vragen, toegespitst op de theorielessen. Ik verloor dik, maar het kon me niet schelen. Ik had een voldoende.
Een voldoende!
11-05-2005
Hij of zij?
Hij en zij zijn nu bij mij geweest. Ik ben nog nooit bij haar geweest. Hij wel. Maar zij is nog nooit bij hem geweest. Ik wel. Waar nu de volgende keer af te spreken?
10-05-2005
Vanavond:
Naanbrood, bier, cola, cashewnoten, sinaasappelsap, tortellini, pijnboompitten, pesto, fanta, champignons, rucola, chocola, knoflook, biogarde, chocoladepinda's.
Kattenbak verschoond, gestofzuigd, opgeruimd, afgewassen, fornuis gepoetst, wc schoongemaakt, bed opgemaakt, kleren opgevouwen, afgestoft.
De namaakwijn en scharrel-IJ Zatte zijn onderweg.
Wat voor avond gaat het worden? Een merkwaardige?
ps: willen jullie wel even opmerken dat mijn huis heel netjes is ook al hebben jullie het nog nooit gezien? Ik heb zo m'n best gedaan...
08-05-2005
Ho(i):
"Ho!" zeg ik terwijl ik achteruitdeins. Het scheelde niet veel of ik was tegen een meneer opgebotst.
"Hoi," zegt de meneer vrolijk en loopt verder alsof het de normaalste zaak van de wereld is om mij te begroeten. Van de bijna-botsing lijkt hij niets gemerkt te hebben.
Waarom zeggen mensen toch steeds hoi als ik ho... Oh ja. Het kwartje valt weer. Ze denken dat ik ze groet. Al heb ik dat nog nooit gesnapt. Ik zeg ho om me te verontschuldigen. Ik geloof dat de normale weldenkende medemens sorry zegt. Ik kan ook best sorry zeggen. Maar als ik schrik van een bijna-botsing wordt er een automatisme in werking gesteld dat het woord ho eruit laat floepen. Niet te verwarren met hoi. Maar dat is nu net het punt. Iedereen denkt dat ik hoi zeg. En het schijnt niemand te deren dat ze me niet kennen.
Ik moet toegeven dat mensen wel altijd netjes hoi zeggen. Er is nooit iemand geweest die niet reageerde. Maar ik kan me niet voorstellen dat niemand hoort dat ik ho zeg. Ho klinkt echt heel anders dan hoi. Vind ik. Alleen vind de rest van de wereld dat niet. Nou ja, behalve dat volkje uit het Noorden. Waar anders zou ik het vandaan hebben?
06-05-2005
Dagje Artis:
05-05-2005
Eindtoets:
Toen ik de etensbakjes van de katten had gevuld sloot ik de zak kattenvoer. Ik rekte mijn lichaam uit om de zak terug te zetten op de bovenste plank van de kast in de keuken. Toen pas merkte ik dat de sluiting kapot was. Een regen van brokjes volgde.
Ik raapte de brokjes één voor één op en deponeerde ze in de etensbak. Mijn katten eten namelijk prijzig voer, 37,50 euro voor een grote zak, dus reken maar dat ik al die brokjes wil oprapen. Toen ik het grootste gedeelte van de brokjes had verzameld stond ik op, maar kwam halverwege in botsing met de kastdeur die nog open stond.
Hoewel de botsing behoorlijk hard aankwam, glimlachte ik. Ik had vast een solfègeknobbel gekweekt!
sol·fè·ge (de ~ (m.), ~s)
1 zangoefening op de namen van de toontrappen
Solfège dus. Dat houdt wel iets meer in dan wat hierboven staat beschreven. Ik was, ondanks de ongunstige voortekenen, amper zenuwachtig. Verzette even mijn zinnen door te zwijmelen bij een opgenomen aflevering van Everwood en vrolijk op Madonna's cd Music te dansen. Toen haalde ik mijn fiets op bij de fietsenmaker (natuurlijk was ik de avond ervoor getrakteerd op een lekke band) en fietste relaxed naar school.
Daar leverde ik mijn piano-arrangement in. De eindopdracht voor dit jaar. Toen zette ik mijn naam op een blaadje en luisterde naar akkoorden, akkoordprogressies en melodieën. Ik schreef op wat ik dacht te horen, en was best trots op de gedecideerdheid waarmee ik alles op papier zette. Ik leek alerter en logischer te denken dan ik de afgelopen weken tijdens de lessen had gedaan. Niet dat alles goed was. Verre van dat waarschijnlijk. Ik mag blij zijn als ik een zesje scoor. Maar op die gedecideerdheid was ik al best trots.
Ik ga niet een week in spanning de uitslag afwachten. Nu ja, een beetje misschien. Maar zo belangrijk als de uitslag van vorig jaar is het niet. Want ik heb al besloten dat ik niet nog een jaar ga studeren aan de Djam. Ik hou het voor gezien met de muziektheorie. Bovendien zal de solfègeknobbel weldra verdwijnen en is mijn motivatie al maanden zoek. Het is tijd om me helemaal te gaan richten op het zingen.
04-05-2005
Nietszeggend helemaal niets:
"Toen ik van de week GTST zat te kijken, wat ik dagelijks doe, omdat het een van de weinige momenten is dat er een echt inhoudsloos programma wordt uitgezonden, bedacht ik me dat het met loggen ook vaak zo is. Ik bedoel, zelfs ONM beweert inhoud te hebben, al zal het waarschijnlijk van de buis verdwijnen. Misschien wel daarom juist. Men wil vermaakt worden. Inhoudsloos. Dacht ik, dus ik schreef Aukje.."
03-05-2005
Lynndie:
Toen ik me vannacht verslikte in mijn droom en hoestend en proestend wakker werd, besloot ik de tv aan te zetten om even bij te komen. Ik viel midden in een reportage over Lynndie England, de 22-jarige Amerikaanse soldaat die hét gezicht is geworden van de mishandelingen in de Iraakse Abu Ghraib-gevangenis. Met haar duimen omhoog stond ze te poseren op foto's waarop Amerikaanse militairen Iraakse gevangenen vernederden en mishandelden. Lynndie zal vandaag schuld bekennen in ruil voor strafvermindering. Maar dan kan ze nog altijd elf jaar gevangenis krijgen.
Lynndie was niet opgeleid om in een gevangenis te werken en toch werd ze daar gedumpt. Ze deed administratief werk, maar omdat haar vriend bij de cellen werkte, was ze daar vaak te vinden. En daar werd ze aangespoord tot wat de foto's ons hebben laten zien.
Dat ze het vrijwillig deed staat als een paal boven water. Maar wie denkt er nog normaal in een oorlog? Wie kan bedenken dat orders van hogere hand onjuist zijn? Bovendien zal je wel gek zijn om er tegenin te gaan. Dat kost je je baan.
Lynndie belandde op de foute plek met foute mensen. En dat kost haar elf jaar van haar leven, zo niet meer omdat haar reputatie naar de knoppen is. Het is niet dat ik vind dat ze niet gestraft zou moeten worden. Een reportage geeft vaak een eenzijdig beeld. Maar het lijkt erop dat Lynndie is gebruikt omdat ze makkelijk te gebruiken is.
Ik heb nog net geen medelijden met haar. Maar een straf van minimaal elf jaar vind ik boel heftig. Al is het een goed teken naar de buitenwereld toe.
01-05-2005
Kort K-verslag:
Had ik vorig jaar Koninginnedag nog ontvlucht, dit jaar had ik er wel zin in. Dus slenterde ik samen met mijn gezelschap al vroeg op de dag door het Vondelpark, waar we een overkill aan kleine drummertjes te verwerken kregen, ik een kitscherig engeltjesding op de kop tikte:
en ik versteld stond van de podium- en presentatiekunsten van dit kleine meiske:
Daarna slenterden we naar de Jordaan, waar we bijna op zóek moesten naar koopwaar. Het aanbod was niet bepaald overweldigend. En eigenlijk was het boel rustig voor een Koninginnedag, al werd dat later op de dag ruimschoots goedgemaakt toen de grachten volstroomden met boten en veel bekijks kregen van de mensen aan de kant.
Favoriete onderdeel van de dag blijft voor mij het eiergooien. Niet om zelf te gooien (al moet ik daar volgend jaar toch maar eens mee beginnen, ik heb tenslotte niet voor niets op handbal en kaatsen gezeten), maar vooral om te kijken. Ik hoop alleen dat a) de jongen die bekogeld werd een tok droeg en b) hij vannacht een beetje heeft kunnen slapen ondanks alle blauwe plekken.
Daarna ontmoetten we vrienden, dronken wat biertjes en slenterden een paar uur later door de troep en dansende menigtes weer naar huis.
Tot zover Aukje-met-spierpijn vanuit haar huis in rustig en warm Amsterdam.
31-05-2005
Antipathie:
Het is vroeg. Ik zit in de tram en leun met mijn hoofd tegen het raam. Als de tram stopt en de deuren opengaan, stappen een meneer en mevrouw op leeftijd in. Door de hoeveelheid bagage die ze bij zich hebben gaat het instappen nogal moeizaam, vooral bij de vrouw. Ze zucht en steunt. In het Amerikaans. Ik heb het niet zo op toeristen in Amsterdam en zeker niet op Amerikanen. Ik heb een hekel aan het knauwerige Amerikaans. En aan Bush. Op de één of andere manier associeer ik alle Amerikanen met hem. Het negatieve neveneffect van Bush noem ik dat.
De man gaat op de stoel voor me zitten, de vrouw op de stoel naast me aan de andere zijde van het gangpad. Opeens buigt ze zich naar me toe met een strippenkaart in haar hand. "Do you use these?" vraagt ze.
Ik heb helemaal geen zin om met haar te praten. Maar ik knik, uit beleefdheid, en wend dan snel mijn gezicht af. Die hint zal ze wel begrepen hebben.
"You can have it," zegt ze dan, "we're flying home today so we don't use it anymore."
Ik sta versteld. Biedt ze haar strippenkaart aan mij aan?
"There aren't much strips left anymore," zegt ze bijna verontschuldigend. Als ik de strippenkaart aanneem zie ik dat er nog drie strippen over zijn. Genoeg om de bus en tram me thuis te laten brengen aan het eind van de dag. Genoeg om geen nieuwe strippenkaart aan te hoeven schaffen.
Meteen schaam ik me voor mijn onaardige gedachten. Voor mijn antipathie. Omdat zij de vriendelijkheid zelve is. We babbelen nog wat over Amsterdam en over Friesland waar ze een boerderij bezocht hebben. Als we uitstappen wens ik ze een goede vlucht naar huis. "Thank you," roepen ze in koor. Als ik me omdraai en naar de bushalte loop, hoor ik de vrouw roepen: "Have a good life!"
Ik kijk achterom, bedank haar en zwaai. En voel me een beetje hypocriet als ik haar lieve woorden in ontvangst neem.
31-05-2005
Antipathie:
Het is vroeg. Ik zit in de tram en leun met mijn hoofd tegen het raam. Als de tram stopt en de deuren opengaan, stappen een meneer en mevrouw op leeftijd in. Door de hoeveelheid bagage die ze bij zich hebben gaat het instappen nogal moeizaam, vooral bij de vrouw. Ze zucht en steunt. In het Amerikaans. Ik heb het niet zo op toeristen in Amsterdam en zeker niet op Amerikanen. Ik heb een hekel aan het knauwerige Amerikaans. En aan Bush. Op de één of andere manier associeer ik alle Amerikanen met hem. Het negatieve neveneffect van Bush noem ik dat.
De man gaat op de stoel voor me zitten, de vrouw op de stoel naast me aan de andere zijde van het gangpad. Opeens buigt ze zich naar me toe met een strippenkaart in haar hand. "Do you use these?" vraagt ze.
Ik heb helemaal geen zin om met haar te praten. Maar ik knik, uit beleefdheid, en wend dan snel mijn gezicht af. Die hint zal ze wel begrepen hebben.
"You can have it," zegt ze dan, "we're flying home today so we don't use it anymore."
Ik sta versteld. Biedt ze haar strippenkaart aan mij aan?
"There aren't much strips left anymore," zegt ze bijna verontschuldigend. Als ik de strippenkaart aanneem zie ik dat er nog drie strippen over zijn. Genoeg om de bus en tram me thuis te laten brengen aan het eind van de dag. Genoeg om geen nieuwe strippenkaart aan te hoeven schaffen.
Meteen schaam ik me voor mijn onaardige gedachten. Voor mijn antipathie. Omdat zij de vriendelijkheid zelve is. We babbelen nog wat over Amsterdam en over Friesland waar ze een boerderij bezocht hebben. Als we uitstappen wens ik ze een goede vlucht naar huis. "Thank you," roepen ze in koor. Als ik me omdraai en naar de bushalte loop, hoor ik de vrouw roepen: "Have a good life!"
Ik kijk achterom, bedank haar en zwaai. En voel me een beetje hypocriet als ik haar lieve woorden in ontvangst neem.
29-05-2005
Keurmeesteren dus:
Hans zei gister in mijn reageerding:
Toch niet bij de Jongens d.e.l. + verliezers afdeling hoop ik :)
Nou Hans, ik zat inderdaad bij de afdelingswedstrijd van de jongens! Ik ben heel nieuwsgierig waarom je hoopte dat ik daar niet zou zijn...
Voor degenen die het spoor nu helemaal bijster zijn: er was een kaatswedstrijd voor jongens van 14 t/m 16 jaar in Amsterdam georganiseerd. Dus alle kaatsende jongens uit Friesland waren naar Amsterdam afgereisd om een balletje te slaan. En omdat die ballen in een bepaald vak moeten worden geslagen, staan er op de lijnen 'keurmeesters' die, in geval van twijfel, aangeven of een bal in of uit is, of voor de lijn is geslagen of erachter. Net als een lijnrechter bij tennis zeg maar. Dus stond ik gister de hele dag in het zonnetje alert te zijn.
En mannen keuren zoals sommige van jullie dachten? Nee, daar heb ik me niet mee beziggehouden. Al kwam ik wel met rooie oortjes thuis, maar dat lag toch echt ergens anders aan...
28-05-2005
Keurmeesteren:
Als ik zeg dat ik vandaag de hele dag ga keurmeesteren, wat denkt u dan dat ik ga doen?
Ik heb me in ieder geval ingesmeerd met zonnebrandolie.
27-05-2005
Portrait of Edward James & Aukje:
25-05-2005
Zo!
Ik was een aantal dingen zomaar vergeten! Ten eerste: in het blad Zo! van Multikabel staat een mini-interview met mij over het loggen. Als je op de link klikt kun je het blad in PDF-formaat downloaden.
Ten tweede: de Nedstat-teller heeft de 200.000 bereikt! Ik had u nog willen vragen om een screenshot te maken, maar voor ik het wist had u de 200.000 al gepasseerd en was ik te laat met vragen.
Zo, nu bent u weer op de hoogte.
23-05-2005
Witte blaadjes:
"De eerste drie maanden zijn het zwaarst," zei ik wel eens tegen mensen die een nieuwe baan hadden en klaagden over hun daaruit voortvloeiende moeheid. Ik had het zelf nooit echt gevoeld, ik had het van horen zeggen. Maar nu kan ik eindelijk uit ervaring spreken. Ik ben een vermoeiende ervaring rijker. Hoera.
Zeven jaar lang werkte ik 24 uur per week. Dat is een lekker aantal uur. Genoeg om te relaxen en een opleiding te volgen. Maar ik voelde het steeds meer in mijn portemonnee. Ik leef niet om te werken, maar als je niet kan leven omdat je te weinig werkt dan heb je ook weinig aan je vrije tijd. Dus toen mij werd gevraagd om mijn 24 uur te verspreiden over drie dagen in plaats van vier, greep ik mijn kans en vroeg om urenuitbreiding. En die kreeg ik. Dus werk ik nu 32 uur per week.
Ik dacht, dat doe ik even. Een paar uurtjes per dag langer werken, moet kunnen toch? Maar dat viel tegen. Op mijn vrije dagen en avonden was ik 'uit de lijken' (het blijft een leuke Friese uitdrukking). Mijn lichaam was gebroken en er kwam weinig uit mijn handen.
Ik ging op zoek naar witte blaadjes. Witte blaadjes die mijn agenda vullen. Waarop niet met blauw is geschreven wat ik moet. Ik wil niks moeten. Af en toe wel, want alsmaar thuiszitten, daar wordt een mens ook niet vrolijk van. Maar wit moet overheersen.
Inmiddels ben ik een maand verder en heb ik, geloof ik, de grootste dip gehad. Maar laat ik die witte blaadjes nog maar even houden. Ik vind het wel lekker zo.
22-05-2005
Leerlingenavond (III):
Op het moment dat Glennis Grace verloor in Kiev, won ik in Amsterdam. Al vond ik eerst van niet. Er was geen euforisch gevoel toen ik mijn ding had gedaan, toen ik vijftig paar ogen had toegezongen en zien lachen. Zelfs niet toen ik complimenten kreeg over mijn zang. Nou ja, misschien een beetje, toen een meneer mijn naam wilde weten omdat hij dan in de uitlijsten kon nagaan wanneer ik in een jazzclub zou optreden.
Toekomstmuziek.
Ik werd begeleid door een pianist die ik Jezus noemde. Hij was te goed en te aardig voor woorden en hield zijn protegé als een echte lichtgids goed in de gaten. En dat is prettig zingen.
Ik was gedurende het hele nummer zenuwachtig. Nog altijd ben ik jaloers op mensen wiens zenuwen verdwijnen na het zingen van de eerste noot. Maar er gebeurde dit keer wel iets goeds. Voor het eerst hadden de zenuwen geen invloed op mijn stem. Eerlijk is eerlijk: hele hoge noten zaten niet in het nummer, maar de uithalen waar ik me normaalgesproken nog wel eens in verslikte kwamen er hier naar alle tevredenheid uit.
Het was weer een stapje in de goede richting.
Maar het leukste moment was toch wel toen ik tijdens het zingen zag dat de mensen moesten lachen om de tekst:
I make a date for golf and you can bet your life it rains
I try to give a party and the guy upstairs complains
I guess I'll go thru life just catching colds and missing trains
Everything happens to me
20-05-2005
Leerlingenavond (II):
"Je eigen perfectionisme houdt je tegen. Het houdt je ontwikkeling tegen. Op deze manier kom je niet verder."
Het was iets van die strekking. De jongen waar ik naar keek was aan het struikelen over de noten die hij zong. Hij baalde, geloofde niet in zichzelf. Hij wilde het té graag té goed doen. Perfectionisme. Het is niet per definitie negatief, maar op sommige momenten is het een behoorlijke last. Nu ik het bij iemand zo duidelijk aanwezig zag zijn, besefte ik maar eens te meer dat het tijd was om me van mijn eigen perfectionisme te ontdoen.
Ik knip met mijn vingers...
Was het maar waar dat ik met mijn vingers kon knippen en daarmee alles kon veranderen. Dat mijn ontwikkeling in sneltreinvaart voorbij zou denderen en ik geen last meer had van perfectionisme en angsten. En hoe graag ik ook verlang naar het 'eindpunt', dat volgens mij helemaal niet bestaat, die hele ontwikkeling, met al dat vallen en opstaan, is eerlijk gezegd toch wel erg interessant. Al was het alleen al omdat de ontwikkeling van mijn zingen zo verweven is met mijn leven buiten het zingen om. Veel van wat ik leer bij zingen kan ik betrekken op situaties in het leven. "Zingen is net therapie," zei een zangjuf die mij les gaf toen ik begin twintig was. En dat is het ook.
18-05-2005
RSS:
Ik heb me vandaag een beetje verdiept in RSS. Omdat lezers me wel eens vragen waarom ik geen RSS-ding heb. Ik begrijp RSS nog niet zo goed. Enerzijds zie het nut ervan in, anderzijds niet.
Enerzijds: ik heb 'sage' gedownload en kan nu in Firefox allerlei sites bekijken zonder er naar toe te surfen. Ik zie in eerste instantie de stukjes in RSS. Als ik op de titel van een stukje klik krijg ik de site te zien, zonder er naar toe te hoeven surfen. Ik moet toegeven: dat is best handig.
Anderzijds: als ik een RSS-ding maak, betekent het dat ik een nieuwe post op twee verschillende pagina's moet zetten. Mijn eigen smalltalk.html pagina en op een .xml pagina. Dat moet dan allebei geupload worden naar de server. Dan denk ik ammahoela, is het nu zoveel moeite om naar mijn site te surfen? Volstaat pingen niet meer?
Wat is in vredesnaam het nut van RSS?
17-05-2005
Leerlingenavond (I):
Ik loop door de ruimte tussen drie mannen en een vrouw. Ik ken ze niet, al heb ik een enkeling wel eens gezien. We zingen toonladders. Onze stemmen gaan op en neer. Op nu, na, ni en no. De stemmen van de mannen vullen de ruimte met gemak. Ze zijn zwaar, diep en hard. Ik weet niet zo goed wat ik van de stemmen moet verwachten. Zijn ze klassiek geschoold? Of zingen ze lichte muziek?
Als we ingezongen zijn gaan we zitten. Ik heb eigenlijk geen idee wat precies de bedoeling is. Ik verwacht dat we de stukken die we donderdag op de leerlingenavond gaan zingen zullen doornemen met de pianist. Niet meer en niet minder.
Degene die als eerste zijn nummer ten gehore brengt is een man. Zijn lichaam wiebelt. Zijn gezicht vertoont zenuwachtige trekjes. Maar als hij zijn mond opendoet en de tonen naar buiten laat komen val ik bijna van mijn stoel. Zijn stem zingt in eerste instantie zacht en heeft een donker timbre. Bij het refrein bereikt zijn stem met gemak de andere kant van de stad.
Het nummer is een gevoelig popnummer en alles wat hij zingt komt bij me binnen. Ik ben zwaar onder de indruk, al leiden zijn zenuwen me af. Zonder die zenuwen zou hij een ster kunnen zijn, het uiterlijk heeft hij mee. Onzeker wordt hij van die ene hoge noot. Tijdens het zingen ervan gebaart hij hulpeloos naar mijn zangjuf.
Als het nummer is afgelopen vraagt de zangjuf aan ons luisteraars wat er beter kan. Ik vertel dat zijn zeuwachtige gedrentel me afleidt en dat het meer indruk maakt als hij stilstaat. Makkelijk, ik had het zelf net geleerd tijdens zangles. En zo sleutelen we aan zijn houding, zijn presentatie en zijn tekstinterpretatie.
In plaats van wat nummers doornemen word ik dus getrakteerd op een workshop. Gretig neem ik alle kennis in me op en merk hoe leerzaam het is om andere mensen te zien optreden en daarover te discussiëren. Als ik aan de beurt ben sta ik stil. Zenuwen heb ik niet. Ik probeer mijn nummer niet over te brengen door bewegingen, zoals ik gewoonlijk nog wel eens onbewust wil doen, maar door tekstinterpretatie. Door een verhaal te vertellen. "Probeer het nu eens te zingen alsof je om jezelf lacht zonder te lachen." Een Aukje die niet mag lachen op het podium, dat is nieuw voor me. Ik worstel me er doorheen. Als ik aan het eind van het lied de luisteraars vragend aankijk knikken ze. Het achterwege laten van mijn (glim)lach werkt.
(later meer)
16-05-2005
Het Kwaad:
Bij binnenkomst kregen we een gouden veiligheidsspeldje. Er was een kleine rode roos en een blauw transparant steentje aan bevestigd. "Dit beschermt jullie tegen het kwaad," zei de geefster. We lieten het verdwijnen in onze broekzak. Opspelden vonden we net iets te ver gaan.
We verdwenen naar boven en ontmoetten duivels, heksen, Darth Vader en andere enge figuren die het kwaad vertegenwoordigen. Ik bombardeerde mezelf ook maar even tot Miss Evil (u mag zoeken waar in dit plaatje mijn hoofd is te zien):
Na een uur hadden we de tentoonstelling gezien. En dat viel tegen. Liever hadden we de hele middag oneindig willen dwalen in de hel. Dus deden we er thuis een schepje bovenop en keken The Exorsist. Goed tegen kwaad. God tegen de duivel. De tekst van de tentoonstelling uitgewerkt in een film. Een perfect toetje van de dag.
Tentoonstelling 'Het Kwaad' in het Tropenmuseum. Een kleurrijk visueel spektakel over de eeuwige worsteling van de mens met Het Kwaad. Nog t/m 11 september te bezichtigen.
15-05-2005
Jaga Jazzist:
Op zeven dagen na was het precies twee jaar geleden dat ik ze had zien optreden in Club Lek. Nou ja, optreden, ik wandelde toen tijdens het laatste nummer binnen, maar was meteen compleet onder de indruk van de kunsten van Jaga Jazzist, een soort van alternatieve bigband uit Noorwegen. Gister kreeg ik een herkansing in Paradiso. In plaats van vijf minuten kon ik nu maar liefst twee uur naar ze luisteren. Met negen man en één vrouw wisten ze een muur van muziekgeweld neer te zetten. Electro jazz noemen ze het. Hard, strak, dan weer easy, dan weer freaky.
De meeste mannen uit de band leken zo uit de bush te zijn weggelopen. Baarden en lange haren sierden het podium, naast de tig instrumenten die ze hadden meegenomen. Als je een Jaga Jazzister bent moet je wel wat in je mars hebben. De meesten bespeelden minimaal twee instrumenten en af en toe mochten ze nog wat oeh-en en ah-en door de microfoon ook.
Was het publiek in het begin nog mat, aan het eind was het een kolkende massa van enthousiasme. Iedereen ging uit zijn dak, inclusief ik. Meestal heb ik nooit zo'n zin in toegiften, nu sprong ik op en neer van enthousiasme als ze het podium weer betraden.
Helemaal hyper en opgewonden kwam ik thuis. Wat een waanzinnig concert. En wat een waan-zin-ni-ge band. Voor de nieuwsgierigen onder ons die wel in zijn voor freaky electro jazz: ze treden al snel weer op in Nederland:
Vandaag in Nijmegen
15 juli Amsterdam tijdens 5 Days Off
20 augustus op Lowlands
Het concert van gister is te zien op Fabchannel.
14-05-2005
Kwetsbaar:
Nadat ze me een hand had gegeven om zich voor te stellen had ik het gevoel dat haar ogen constant op mij gericht waren, ook toen ik met iemand anders in gesprek was. Ik durfde niet opzij te kijken om mijn vermoeden te bevestigen of te ontkrachten.
Het voelde vreemd. Alsof ze me bestudeerde. Alsof ze elk detail in zich op wilde nemen van degene met wie ze nu een paar maanden emailcontact had, maar nog niet eerder had ontmoet. Waarom deed ze dat? Waarom voelde het alsof ze dat deed?
Toen ik haar even later zag zitten in de presentatieruimte, nerveus klooiend met apparatuur, zag ik werkelijk wie ze was. Het zelfverzekerde en hardvochtige was van haar afgegleden, het kwetsbare was aan de oppervlakte verschenen. Ze probeerde zich niet te laten kennen, maar hoe meer ze haar kwetsbaarheid probeerde te verbloemen, hoe zichtbaarder het werd.
Op een zakelijke toon nam ze een klein gedeelte van de presentatie over van haar meerdere. En terwijl ze alle woorden op een gemaakt correcte manier uit haar mond liet komen, keek ze mij aan. Haar ogen gingen de kring niet rond. Ze bleven op mij rusten.
Ik voelde me enigszins ongemakkelijk. Was het niet gewend dat mensen mij uitverkiezen om hun blik op te laten rusten. En omdat haar blik mij maar niet los liet, besloot ik te proberen haar non-verbaal aan te moedigen, om haar te laten weten dat ze het goed deed. Ik knikte met mijn hoofd om te laten zien dat ik begreep wat ze zei. Keek geïnteresseerd alsof ze een monoloog van Shakespeare aan het opvoeren was. Maar al gauw nam haar meerdere het over en liet ze zich terugzakken in haar stoel. Haar ogen lieten me los en richtten zich weer op de laptop voor haar.
Gister had ik haar aan de telefoon. "Wie ben je ook alweer?" vroeg ze me op een zakelijke toon. Ik voelde de kilte en afstandelijkheid. Ik ben degene op wie jij je blik liet rusten. "Aukje," zei ik, "ik ben Aukje."
13-05-2005
De witte sokken trekken er op uit:
12-05-2005
Voldoening:
"Waarom staat daar een krul? Is alleen dat laatste akkoord goed?" vroeg ik terwijl ik verbaasd naar het blaadje keek waarop ik vorige week mijn antwoorden van de eindtoets had geschreven. Want één akkoord goed, dat was al heel wat vond ik.
"Nee, je hebt alle akkoorden goed," antwoordde de leraar.
Ik knipperde even met mijn ogen. Alle akkoorden goed? Ik keek nog eens goed naar mijn blaadje, en grijnsde. De woorden die ik vorige week had geroepen schoten door mijn hoofd: "Ik hoorde er niks van, ik heb al die akkoorden gegokt!"
Maar ik had ze allemaal goed. Mijn muzikale gehoor was schijnbaar beter dan ik dacht.
Ook de rest van de solfègevragen had ik redelijk goed beantwoord, zodat ik met een voldoende het solfègegedeelte voor dit Djamjaar had afgesloten. Het piano-arrangement viel wat minder goed in de smaak. Ik kreeg er een lichte onvoldoende voor. Maar gemiddeld gezien kwam ik op een voldoende uit. Niet dat ik door mag naar een hoger niveau. Maar dat mocht niemand van de vierkoppige groep, ook al hadden we bijna allemaal een voldoende.
Het maakte niet uit. Ik had een voldoende. Een voldoende! In gedachten danste ik een dansje en juichte van blijdschap. Drie jaar geleden had ik nooit gedacht zover te komen. En nu was ik er. Met een voldoende!
We sloten de laatste les van het jaar af met Triviant. Niet met de doorsnee vragen, maar met muzikale vragen, toegespitst op de theorielessen. Ik verloor dik, maar het kon me niet schelen. Ik had een voldoende.
Een voldoende!
11-05-2005
Hij of zij?
Hij en zij zijn nu bij mij geweest. Ik ben nog nooit bij haar geweest. Hij wel. Maar zij is nog nooit bij hem geweest. Ik wel. Waar nu de volgende keer af te spreken?
10-05-2005
Vanavond:
Naanbrood, bier, cola, cashewnoten, sinaasappelsap, tortellini, pijnboompitten, pesto, fanta, champignons, rucola, chocola, knoflook, biogarde, chocoladepinda's.
Kattenbak verschoond, gestofzuigd, opgeruimd, afgewassen, fornuis gepoetst, wc schoongemaakt, bed opgemaakt, kleren opgevouwen, afgestoft.
De namaakwijn en scharrel-IJ Zatte zijn onderweg.
Wat voor avond gaat het worden? Een merkwaardige?
ps: willen jullie wel even opmerken dat mijn huis heel netjes is ook al hebben jullie het nog nooit gezien? Ik heb zo m'n best gedaan...
08-05-2005
Ho(i):
"Ho!" zeg ik terwijl ik achteruitdeins. Het scheelde niet veel of ik was tegen een meneer opgebotst.
"Hoi," zegt de meneer vrolijk en loopt verder alsof het de normaalste zaak van de wereld is om mij te begroeten. Van de bijna-botsing lijkt hij niets gemerkt te hebben.
Waarom zeggen mensen toch steeds hoi als ik ho... Oh ja. Het kwartje valt weer. Ze denken dat ik ze groet. Al heb ik dat nog nooit gesnapt. Ik zeg ho om me te verontschuldigen. Ik geloof dat de normale weldenkende medemens sorry zegt. Ik kan ook best sorry zeggen. Maar als ik schrik van een bijna-botsing wordt er een automatisme in werking gesteld dat het woord ho eruit laat floepen. Niet te verwarren met hoi. Maar dat is nu net het punt. Iedereen denkt dat ik hoi zeg. En het schijnt niemand te deren dat ze me niet kennen.
Ik moet toegeven dat mensen wel altijd netjes hoi zeggen. Er is nooit iemand geweest die niet reageerde. Maar ik kan me niet voorstellen dat niemand hoort dat ik ho zeg. Ho klinkt echt heel anders dan hoi. Vind ik. Alleen vind de rest van de wereld dat niet. Nou ja, behalve dat volkje uit het Noorden. Waar anders zou ik het vandaan hebben?
06-05-2005
Dagje Artis:
05-05-2005
Eindtoets:
Toen ik de etensbakjes van de katten had gevuld sloot ik de zak kattenvoer. Ik rekte mijn lichaam uit om de zak terug te zetten op de bovenste plank van de kast in de keuken. Toen pas merkte ik dat de sluiting kapot was. Een regen van brokjes volgde.
Ik raapte de brokjes één voor één op en deponeerde ze in de etensbak. Mijn katten eten namelijk prijzig voer, 37,50 euro voor een grote zak, dus reken maar dat ik al die brokjes wil oprapen. Toen ik het grootste gedeelte van de brokjes had verzameld stond ik op, maar kwam halverwege in botsing met de kastdeur die nog open stond.
Hoewel de botsing behoorlijk hard aankwam, glimlachte ik. Ik had vast een solfègeknobbel gekweekt!
sol·fè·ge (de ~ (m.), ~s)
1 zangoefening op de namen van de toontrappen
Solfège dus. Dat houdt wel iets meer in dan wat hierboven staat beschreven. Ik was, ondanks de ongunstige voortekenen, amper zenuwachtig. Verzette even mijn zinnen door te zwijmelen bij een opgenomen aflevering van Everwood en vrolijk op Madonna's cd Music te dansen. Toen haalde ik mijn fiets op bij de fietsenmaker (natuurlijk was ik de avond ervoor getrakteerd op een lekke band) en fietste relaxed naar school.
Daar leverde ik mijn piano-arrangement in. De eindopdracht voor dit jaar. Toen zette ik mijn naam op een blaadje en luisterde naar akkoorden, akkoordprogressies en melodieën. Ik schreef op wat ik dacht te horen, en was best trots op de gedecideerdheid waarmee ik alles op papier zette. Ik leek alerter en logischer te denken dan ik de afgelopen weken tijdens de lessen had gedaan. Niet dat alles goed was. Verre van dat waarschijnlijk. Ik mag blij zijn als ik een zesje scoor. Maar op die gedecideerdheid was ik al best trots.
Ik ga niet een week in spanning de uitslag afwachten. Nu ja, een beetje misschien. Maar zo belangrijk als de uitslag van vorig jaar is het niet. Want ik heb al besloten dat ik niet nog een jaar ga studeren aan de Djam. Ik hou het voor gezien met de muziektheorie. Bovendien zal de solfègeknobbel weldra verdwijnen en is mijn motivatie al maanden zoek. Het is tijd om me helemaal te gaan richten op het zingen.
04-05-2005
Nietszeggend helemaal niets:
"Toen ik van de week GTST zat te kijken, wat ik dagelijks doe, omdat het een van de weinige momenten is dat er een echt inhoudsloos programma wordt uitgezonden, bedacht ik me dat het met loggen ook vaak zo is. Ik bedoel, zelfs ONM beweert inhoud te hebben, al zal het waarschijnlijk van de buis verdwijnen. Misschien wel daarom juist. Men wil vermaakt worden. Inhoudsloos. Dacht ik, dus ik schreef Aukje.."
03-05-2005
Lynndie:
Toen ik me vannacht verslikte in mijn droom en hoestend en proestend wakker werd, besloot ik de tv aan te zetten om even bij te komen. Ik viel midden in een reportage over Lynndie England, de 22-jarige Amerikaanse soldaat die hét gezicht is geworden van de mishandelingen in de Iraakse Abu Ghraib-gevangenis. Met haar duimen omhoog stond ze te poseren op foto's waarop Amerikaanse militairen Iraakse gevangenen vernederden en mishandelden. Lynndie zal vandaag schuld bekennen in ruil voor strafvermindering. Maar dan kan ze nog altijd elf jaar gevangenis krijgen.
Lynndie was niet opgeleid om in een gevangenis te werken en toch werd ze daar gedumpt. Ze deed administratief werk, maar omdat haar vriend bij de cellen werkte, was ze daar vaak te vinden. En daar werd ze aangespoord tot wat de foto's ons hebben laten zien.
Dat ze het vrijwillig deed staat als een paal boven water. Maar wie denkt er nog normaal in een oorlog? Wie kan bedenken dat orders van hogere hand onjuist zijn? Bovendien zal je wel gek zijn om er tegenin te gaan. Dat kost je je baan.
Lynndie belandde op de foute plek met foute mensen. En dat kost haar elf jaar van haar leven, zo niet meer omdat haar reputatie naar de knoppen is. Het is niet dat ik vind dat ze niet gestraft zou moeten worden. Een reportage geeft vaak een eenzijdig beeld. Maar het lijkt erop dat Lynndie is gebruikt omdat ze makkelijk te gebruiken is.
Ik heb nog net geen medelijden met haar. Maar een straf van minimaal elf jaar vind ik boel heftig. Al is het een goed teken naar de buitenwereld toe.
01-05-2005
Kort K-verslag:
Had ik vorig jaar Koninginnedag nog ontvlucht, dit jaar had ik er wel zin in. Dus slenterde ik samen met mijn gezelschap al vroeg op de dag door het Vondelpark, waar we een overkill aan kleine drummertjes te verwerken kregen, ik een kitscherig engeltjesding op de kop tikte:
en ik versteld stond van de podium- en presentatiekunsten van dit kleine meiske:
Daarna slenterden we naar de Jordaan, waar we bijna op zóek moesten naar koopwaar. Het aanbod was niet bepaald overweldigend. En eigenlijk was het boel rustig voor een Koninginnedag, al werd dat later op de dag ruimschoots goedgemaakt toen de grachten volstroomden met boten en veel bekijks kregen van de mensen aan de kant.
Favoriete onderdeel van de dag blijft voor mij het eiergooien. Niet om zelf te gooien (al moet ik daar volgend jaar toch maar eens mee beginnen, ik heb tenslotte niet voor niets op handbal en kaatsen gezeten), maar vooral om te kijken. Ik hoop alleen dat a) de jongen die bekogeld werd een tok droeg en b) hij vannacht een beetje heeft kunnen slapen ondanks alle blauwe plekken.
Daarna ontmoetten we vrienden, dronken wat biertjes en slenterden een paar uur later door de troep en dansende menigtes weer naar huis.
Tot zover Aukje-met-spierpijn vanuit haar huis in rustig en warm Amsterdam.
