31-05-2006

WAneer COMt 'ie dan?

Hij sputterde steeds meer tegen de laatste tijd. Wilde niet meer wat ik wilde. Selecteerde wanneer ik dat niet wilde, selecteerde niet wanneer ik dat wel wilde. Onhandelbaar. Onwerkbaar.

Ik verving hem door het exemplaar dat ik had gekregen toen ik mijn iMac kocht: een muis. Maar een muis is geen Wacom. Een muis is geen pen. Een muis moet altijd van hot naar her gesleept worden, een Wacom niet. Die gaat daar staan waar je 'm wil hebben, zonder gesleep en gezeur. Eén tik op het tablet en het is done.

Er was geen andere oplossing: er moest en zou een nieuwe Wacom komen. Zonder wilde ik niet achter de computer zitten. Ik verdiende een Wacom. Nou ja, vooral mijn arm. Ik had 'm ooit gekocht als probaat middel tegen RSI. Dus bestelde ik er één online, dat was goedkoper dan in de winkel.

Vandaag werd mijn Wacom Graphire 4 bezorgd. Hij is mooi, maar wel even wennen. Het tablet heeft geen staande pennenhouder meer, maar wel een liggende met als gevolg dat ik constant op de automatische piloot de pen in de pennenhouder wil steken. Kan niet, is niet meer. Leg de pen nou maar gewoon neer in de daarvoor bestemde ruimte.

Met een beetje pijn in mijn hart neem ik afscheid van mijn oude Wacom, die toch zo'n vier jaar mijn handelingen heeft (op)gevolgd. Dag oude Wacom. En hallo nieuwe Wacom (die nu al onder de kattenharen- en pootjes zit...).

 

oud                                              nieuw

28-05-2006

The day after:

Het was me een feestje wel. Om kwart voor negen kwamen de eerste genodigden aanzetten, om kwart over vijf vertrok de laatste (die overigens als eerste kwam aanzetten). Om zes uur sliep ik in, om zes uur later onder de douche te stappen om me klaar te maken voor het volgende bezoek dat eindigde bij de Chinees. Samen wandelden we van de Chinees naar huis. Brak. Moe.

In ons huis lege kratten bier en wijnflessen. Het was leuk, het was gezellig, het was een gedenkwaardig feest.

Tijd om in te kakken.

27-05-2006

Swamp Thing:

De Stripstrijd in het Parool volg ik op de voet. Eerder was ik al blij dat Elke Dag RuSt had gewonnen van de populaire Flo, nu strijdt mijn favoriet Swamp Thing tegen Van Zanten. En Swamp Thing is zó leuk! Getekend door Floris Oudshoorn, laat hij zijn figuren, die in een mini-gemeenschap in het moeras wonen, vrolijke gekke avonturen beleven. Wat ik zo sterk vind aan de strip, is dat de grappen niet vergezocht overkomen. Ik ben inmiddels wel klaar met al die grappen over integratie en allochtonen, díe vind ik vergezocht. Nee, geef mij maar droge jolige grappen à la Swamp Thing:

Swamp Thing en Van Zanten strijden nog een week tegen elkaar, en dan wordt bekend wie er door mag naar de volgende ronde. Maar Swamp Thing staat achter! Op dit moment heeft Swamp Thing 42% van de stemmen en Van Zanten 58%. En ik wil zo graag Swamp Thing in de volgende ronde zien, dus daarom op Aukje.net een promotiep(r)(l)aatje. Stemmen kan hier: www.parool.nl/stripstrijd

23-05-2006

Afkijkgerecht:

Geen enkel gerecht dat ik maak is uit een kookboek of zelfbedacht door mij. Alles is afgekeken. De aardappels zijn afgekeken van het voormalig thuisfront, de andere gerechten van vrienden. Zo bestaat mijn lekkerste gerecht uit tortellini gevuld met spinazie, met pijnboompitten, champignons en een sausje van biogarde roeryoghurt en pesto genovese. Voor het opdienen rucola over het geheel strooien, het naanbrood (met knoflook & koriander) uit de oven halen en je hebt een gevarieerde en gezonde maaltijd. Want maaltijden mogen niet saai zijn, nee, er moet iets te beleven zijn.

Nu ontbijt ik vaak heel saai, het is namelijk steeds hetzelfde. Het próeft alleen niet saai en daarom houd ik het zo lang vol. Bovendien lust ik weinig beleg. Ik hou niet van jam, pindakaas, wel van hagelslag maar dat lijkt me niet verstandig dagelijks te eten, of jonge kaas. Dan ben ik dus al gauw aangewezen op hetzelfde wat ik érg lekker vind, namelijk verse oude snijbare kaas (bij de kaasboer) en leverworst. Maar laatst zag ik een collega zijn brood smeren op het werk. Er ging Hüttenkäse op, en daarop kwam avocado en tomaat. Nu lust ik geen tomaat (ook al niet) dus probeerde ik het vandaag met alleen Hüttenkäse (dat ik nog kende uit mijn suikervrije periode) en avocado. En wow, wat een sensatie!

Ik eet elke ochtend nog steeds twee boterhammen, één met oude snijbare kaas en één met leverworst. Maar als ik niet hoef te werken en thuis ben, neem ik ergens in de middag een boterham met Hüttenkäse en avocado. Met dank aan mijn collega!

21-05-2006

Lordi:

'Eén en al sex is het songfestival tegenwoordig', zei ik gister tegen mijn gezelschap toen ik de schaars geklede dames over het podium zag huppelen. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik hoorde dat 'Lordi' had gewonnen. Hahahahahaha! Lordi!

Hm, wie zullen wij volgend jaar eens gaan verkleden?

20-05-2006

Bruiloft:

De voordelen:

- ik had een geweldig cool jurkje op de kop getikt van Pussy Deluxe
- omdat we de bus hadden gemist zijn we met een hele stoere taxi naar het gemeentehuis in Diemen gegaan (en waren daardoor net op tijd!)
- de exotische zanger/gitaarspeler die het geheel opleukte tijdens de kerkelijke inzegening was zeker niet vervelend om naar te luisteren
- de voltrekking van het huwelijk, inclusief kerkelijke zegening, duurde minder lang dan verwacht
- ik heb Schuilkerk De Hoop van binnen kunnen bewonderen
- doordat de trouwerij op drie verschillende locaties was ken ik Diemen nu een beetje
- de Chinees in Diemen is erg goed
- ik heb een aantal mensen beter leren kennen
- ik weet nu wat linedancing op zijn Indonesisch is
- het feest was gezellig

De nadelen:

- het waaide véél te hard voor een jurkje
- met de taxi gaan is duur
- de trouwzaal leek wel erg veel op een aula voor een begrafenis / crematie
- ik heb een ontzettende hekel aan katholiek geleuter
- omdat we niet waren uitgenodigd voor het eten moesten we ruim vier uur zien te overbruggen tussen de plechtigheden en het feest, en dat in Diemen

Conclusie:

Trouwen is absoluut níet mijn ding, en vooral niet op deze manier. Dat wist ik natuurlijk al, maar het werd door deze dag wederom bevestigd.

18-05-2006

The Delays:

De band deed hun naam eer aan. 'De vertragingen'. Niet dat ze een paar minuten of uur later waren, nee, maar liefst twee maanden. Gisteravond was het dan eindelijk zo ver. Stipt acht uur begonnen ze met hun concert in Paradiso. De enthousiast bewegende gitaarspelende zanger bleek live ook te kunnen wat hij op cd laat horen: hoog en zuiver zingen. Tijdens bijna elk liedje liet hij zijn prachtige kopstem horen. En wat een beheersing heeft hij daarover. Heel bijzonder voor een man.

The Delays is een echte feel-good-band. Tenminste, ik werd er helemaal blij van. De zanger is door zijn beweeglijkheid 'cute' en gevieren brengen ze vrolijke melodieuze gitaarmuziek. Misschien niet vernieuwend, maar wel goed.

Toch jammer dat de band na een uur en tien minuten spelen het podium moest verlaten. Paradiso was volgeboekt en de set van de volgende band moest opgebouwd worden. Rare gewaarwording, om kwart over negen al weer buiten staan. Ach, lekker vroeg thuis en ook nog 'es een fijn concert meegepikt te hebben is ook nooit weg.

Op myspace.com (een soort van Hyves maar dan met muziek) is te horen hoe ze klinken.

17-05-2006

Mijn eigen ding:

Soms kunnen mensen je een rotgevoel bezorgen. Of nee, beter gezegd, láát je mensen je een rotgevoel bezorgen. Want jij hoeft niet alles persoonlijk op te nemen. Je kan ook dingen langs je heen laten glijden.

Nu is dat niet mijn sterkste kant, dingen langs me heen laten glijden. Met als gevolg dat kritiek langer blijft hangen dan nodig is en ik moeilijk vast kan houden aan mijn eigen overtuiging.

Zo stond ik afgelopen zondag sinds een half jaar weer eens op het podium. Ik was niet eens zo zenuwachtig, hoefde vantevoren niet tig keer naar de wc en zelfs op het podium was ik minder zenuwachtig dan anders. Ik zong The Thrill is Gone. Een prachtige ballad die ik graag als lijflied zou willen bestempelen omdat het zo'n fantastisch mooi nummer is, maar qua tekst past het op dit moment, gelukkig, niet bij mijn leven. Maar zingen doe ik het wel, en dat probeer ik met overgave.

Nadat ik het thema had gezongen, gingen de pianist en bassist soleren, maar raakten allebei de draad kwijt zodat ik ook de draad kwijt raakte. Het duurde daarom iets langer voor ik weer begon met zingen. De sessieleidster was al ietwat verontrustend het podium op gekomen om mij te vertellen dat ik snel moest beginnen met zingen want het duurde zo lang. Ja, dat snapte ik ook wel, maar ik kon toch moeilijk door de solo van de bassist heen zingen.

Ik begon weer, varieerde wat, varieerde een beetje fout, maar eindigde goed. Toen ik daarna verder wilde met het tweede nummer, waarvan ik de bladmuziek al aan de muzikanten had uitgedeeld, werd me te verstaan geven dat ik het podium moest verlaten. We hadden waarschijnlijk iets te lang zitten pielen met The Thrill is Gone.

Ik had flink de pé in. Was ik er weer eens, zwaar op tijd ook, mocht ik nog steeds niet twee nummers zingen. En dit was niet de eerste keer dat het me was overkomen bij deze sessie. Wat dat betreft zijn sessies zwaar kut.
Eenmaal terug op mijn kruk vertelde een andere sessiedeelnemer me dat ik af en toe de woorden wel erg waar maakte (the thrill is gone = niet spannend genoeg) en mijn oud-leraar deed er een schepje bovenop door te zeggen dat een ballad hartstikke moeilijk is om te zingen en je dat daarom met veel expressie en een goede timing moet doen. Ja, vertel mij wat.

Ben ik al professional?

Enigszins beduusd terug op de kruk hoorde ik van een zanglerares dat ik goed had gezongen. Ik was verbaasd. 'Vind je dat echt?' vroeg ik haar. Hoezo, vond ik dat zelf niet dan? Jawel, zei ik, en vertelde haar wat anderen me hadden gezegd. Ze wuifde het commentaar weg. "Ah joh, instrumentalisten hebben geen idee hoe gevoelig zangeressen zijn voor kritiek." Ik lachte. Een waarheid die als een paal boven water staat. Al kan ik normaalgesproken best een beetje kritiek hebben. Maar niet nadat ik op zo'n lullige manier van het podium was gehaald.

Ik kan twee dingen doen. Of hardnekkig blijven zeuren over wat er allemaal gebeurde, of gewoon concluderen dat sessies niet meer mijn ding zijn. Waarschijnlijk ben ik gewoon toe aan optredens met mijn eigen combo. Kan'k tenminste mijn eigen ding doen.

16-05-2006

De politie komt naar je toe deze zomer!

Dat in Nederland niet altijd hulp wordt geboden aan mensen in nood is bekend. Daarom is het des te fijner om te zien dat in sommige situaties mensen zich wél inzetten voor een slachtoffer. Zoals gister, toen ik vanaf mijn werkplek duidelijk hoorde hoe een vrouw werd beroofd van haar tas. Ze vloekte, schreeuwde en alarmeerde daarmee omstanders. Ten nadele van de tasjesdief, want na zo'n 20 meter wisten omstanders hem te tackelen. Met een flink aantal handen en lichamen werd hij tegen de grond gehouden. Tja, en dan? Hoe lang moet je een dief dan tegenhouden?

Binnen vijf minuten arriveerde de politie met loeiende sirenes en sloeg de tasjesdief in de boeien. De omstanders klopten het vuil van hun kleding en vertelden hun verhaal aan de politie. De vrouw niet, zij nam al huilend de benen. Maar wel mét haar tas.

14-05-2006

Filmpjus (3):

Gister las ik in de PS van het Parool dat de film The Weather man in Nederland in première is gegaan. De film heb ik al enige tijd geleden gezien. Hoog tijd dus om weer een nieuwe lijst geziene films op te maken!

1. The Weather Man (2005)
Nicolas Cage speelt in deze film de hoofdrol, een man waar ik niet warm voor loop. Liep eigenlijk, want nu ik de film heb gezien, kijk ik met heel andere ogen naar hem. Omdat hij als geen ander in deze film past.
Nicolas Cage speelt een weerman, die gescheiden leeft van zijn gezin en onder druk staat van zijn perfectionistische vader (de geweldige Michael Caine), die zijn carrière hevig bekritiseert. De regen, kou en sneeuw maken het verhaal, en daarmee het leven van de weerman, nog triester dan het al is.

2. Matrix Revolutions (2003)
Soms kijk ik een film vóór deze uit is in Nederland, en soms kijk ik een film pas jaren later. De Matrix-films keek ik altijd in de bioscoop, tot degene waarmee ik keek uit mijn leven verdween. Dan zoek je toch iemand anders op om mee te gaan? Helaas is dat er niet meer van gekomen. Daardoor duurde het nogal lang voor ik het derde deel ging kijken, uiteindelijk thuis, op dvd. En hallelujah, wat een geweldige film. Van begin tot eind werd ik compleet meegezogen, zo mee de Matrix in. Qua verhaal lijkt het op 'De ontdekking van de hemel', mijn favoriete boek. Heel erg jammer dat het na dit deel sluss is. Gelukkig is er een Zweedse variant, misschien kan dat mijn honger enigszins stillen.

3. The Pianist (2002)
Op 4 mei keek ik The Pianist. Een meer geschikte dag om zo'n film te kijken bestaat volgens mij niet. The Pianist is heavy. Een Joodse pianist doet er alles aan om de oorlog te overleven. Je zou denken dat hij makkelijk als pianist aan de bak kan komen, door bijv. voor de Nazi's te spelen. Maar zo werkt het niet. Hij moet rennen voor zijn leven, onderduiken, gebruik maken van zijn connecties, constant op de vlucht zijn. Als je dan ook nog bedenkt dat dit verhaal op waarheid gebaseerd is en de regisseur Roman Polanski gebeurtenissen uit zijn eigen leven heeft toegevoegd, komt de film wel erg diep binnen. Een film die blijft hangen en waarna je je wil verdiepen in de leven's van Roman Polanski en pianist Wladyslaw Szpilman. Met een prachtige rol van Adrien Brody, die we ook al zagen in de geweldige film 'The Jacket'.

4. Everything is Illuminated (2005)
Eén film zien over de oorlog is al zwaar genoeg, zeker als het The Pianist is, maar Everythinig is Illuminated kon wel omdat het een komisch verhaal is. Dachten we. In het begin is dat het ook. Ik grinnikte een eind weg. Maar later wordt het wel erg serieus. Een Amerikaanse jongen (Elijah Wood) met een veel te grote jampotglazenbril gaat in de Oekraïne samen met twee mannen (opa en kleinzoon) op zoek naar de vrouw die zijn grootvader heeft geholpen in de Tweede Wereldoorlog. Hoewel het verhaal niet tijdens de oorlog speelt, vóel je de pijn van de mensen die het hebben meegemaakt. De flashbacks versterken dat gevoel. Het verhaal speelt zich af in de zomer, waardoor de natuur van de Oekraïne in volle bloei staat en dat levert prachtige plaatjes op. Met een geweldige rol van Mikki de hond. De film is gebaseerd op een roman van Jonathan Safran Foer (tevens de naam van de hoofdrolspeler in de film) die met zijn 28 jaar al flink aan de weg timmert.

5. Stay (2005)
Een psychiater probeert het leven te redden van een jongeman die zelfmoord wil plegen. De jongeman heeft een auto-ongeluk gehad en is daardoor zo paranoia geworden dat hij de toekomst kan voorspellen. Bizar verhaal dat soms lastig te volgen is, maar cinematografisch erg interessant is.

6. Shaun of the dead (2004)
Een komische zombiefilm, waarin een man zijn ex-vriendin terug probeert te winnen. Als middelmatige verkoper in een electronicazaak lacht het leven hem niet toe, zeker niet als de hele gemeenschap in zombie's verandert. Maar om te overleven blijkt hij opeens leiderskwaliteiten te bezitten, waarmee hij zijn familie en vrienden tracht te redden van de dode levenden. Zijn leven wordt opeens een stuk interessanter, terwijl om zich heen de zombieziekte zich sneller en sneller verspreidt. Kan hij zichzelf en zijn familie redden?

7. Fragile (2005)
Een 'ghostmovie' met Calista Flockhart, die we allemaal kennen van Ally McBeal. Leuk om haar eens van een andere kant te zien. In Fragile neemt ze als verpleegster de zorg op zich van zieke kinderen die als laatste zijn overgebleven in een oud ziekenhuis dat over een paar dagen zal sluiten. Maar hoe kan het dat het jongetje opeens zijn been heeft gebroken? En een tel later zelfs op twee plaatsen? Waarom is Maggie 's nachts zo bang? En waarom is de tweede verdieping al jaren niet gebruikt? Hoewel de film drijft op cliché's, is het niet aan te raden deze op de nuchtere fragiele maag te bekijken. Het is trouwens niet zeker of de film uit zal komen in de Benelux.

8. Puzzlehead (2005)
Walter schept in een immens trieste en gewelddadige buurt een knap ogend evenbeeld van zichzelf en noemt hem Puzzlehead. Puzzlehead mag boodschappen doen, want het is te gevaarlijk voor Walter om de deur uit te gaan. Jammer alleen dat hij daarom het leuke meisje van de buurtsuper niet meer ziet.
Een Frankensteinverhaal, waarbij Puzzlehead zich steeds menselijker gaat gedragen. En dat heeft nare gevolgen.9. Zombie Honeymoon (2004)
Een pasgetrouwd stel geniet van de wittebroodsweken. Hangen, zuipen, sexen en luieren op het strand. Tot de man wordt aangevallen en op het randje van de dood balanceert. Maar dan staat hij op, lijkt niets te mankeren en samen keren ze in de zevende hemel terug naar hun vakantiehuis. Maar zijn gewoontes veranderen. Hij wil opeens vlees eten ipv groenten, en al snel doet hij zich tegoed aan mensenvlees. Hoever gaat zijn kersverse vrouw in het tolereren van zijn gewoonten?
De makers hebben niet gekozen voor één genre, waardoor het een slechte film is geworden. Hadden ze gekozen voor alleen maar comedy, dan was de film stukken leuker geweest.

11-05-2006

Pizzatype:

Ik zat eergister op een terrasje te smullen van een zeer goede pizza. Het was frips in mijn t-shirt, maar ik vertikte het om binnen te zitten. Met zulk een weer moet er buiten gezeten worden.

Ik had uitzicht op een meisje dat net terug was van wat een zonvakantie had moeten zijn, maar een regenvakantie bleek te zijn. Ze had zwarte nagellak op haar tenen, en een grote zwarte zonnebril op haar hoofd. Hoewel ze een regenvakantie had, was ze best bruin. Maar dat kan ook zonnebankbruin zijn geweest.

Ze leek uitgelaten. Kletste een eind weg. Niet alleen met haar tafelgenoot, maar ook met de ober en andere gasten. Heel normaal. Heel gezellig.

Maar haar toon. Haar houding. Haar doen en laten. Totáál niet mijn type. En dan ga ik er op letten, me ergeren. Dan kan ik opeens heel uitgesproken zijn over iemand die ik niet ken.

Soms weet je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt. Dan zegt een eerste indruk genoeg. Zonder ook maar een woord met elkaar gesproken te hebben is het duidelijk. Al besef je ook dat dat gevoel kan omslaan als je wél de moeite neemt om iemand te leren kennen.

09-05-2006

Frank kan boeien:

Als ik drink,
dan drink op jou
En als ik denk,
dan denk ik aan jou
Als ik bemin,
dan bemin ik jou
En als ik schreeuw,
schreeuw ik om jou
En als ik droom,
dan droom ik van jou
En als ik verval,
dan verval ik bij jou
En als ik verlang,
dan verlang ik naar jou
En als ik vervloek,
dan vervloek ik jou
Want als ik verlies,
dan verlies ik jou,
dan verlies ik jou,
dan verlies ik jou

04-05-2006

AboParo:

Een abonnement op een krant is best duur. Je moet het er maar aan uit willen geven. En als je dat dan hebt gedaan, ben je ook verplicht om die krant dagelijks door te kijken c.q. te lezen, anders is het ook zonde geld.

Persoonlijk vind ik Het Parool een fijne krant. Laatst had ik een maand lang een gratis proefabonnement. Maar om nu een betaald abonnement te nemen, vond ik ook weer zozo, dus stapte ik over op een proefabonnement van NRC Next. Een leuke krant, zei iedereen. Afgelopen maandag kreeg ik 'm voor het eerst. Mwoah, geinige krant, maar het is geen Parool. Dinsdag kreeg ik 'm ook nog netjes op de mat, maar inmiddels is 'ie al twee dagen niet verschenen. Verdorie.

Maar het geeft allemaal niks! Want vandaag belde Het Parool. Of ik misschien interesse had in een proefabonnement waarbij ik Het Parool vijf weken lang voor 3 euro per week krijg. Meestal wimpel ik telefonische spammers af, maar deze niet!

Vanaf maandag ligt Het Parool dus weer bij me in de bus. Naast de NRC Next, als deze tenminste nog wordt bezorgd. En daarna wordt het wel eens tijd voor een echt abonnement op Het Parool.

02-05-2006

Get a Mac!

En hier ziet u waarom. :-)

01-05-2006

Een hele BHV'er:

Het was al snel gezellig toen we elkaar voor een tweede maal ontmoetten. Wederom in het sfeerloze partycentrum in Hoofddorp. De ideale locatie om een fik te maken. Een aardige welteverstaan. Ik bond mijn losse haren in een elastiekje. Mijn lange jas met wapperende onderkant had ik heel verstandig thuisgelaten. Ik pakte de brandblusser, één uit de categorie Co2, en stapte op de vlammen af. Heel dichtbij durfde ik niet te komen, want jemig, wat waren die vlammen heet! Het lukte me dan ook niet om het vuur in één keer te doven, een tweede keer wel. Ook mocht ik nog een brandende gaskraan dichtdraaien. Met een lashandschoen aan, want de kraan was te warm voor de blote hand.

Ik slaagde voor beide praktijkopdrachten. Ook voor de theorietoets, dus mocht ik felicitaties en mijn BHV-pasje in ontvangst nemen.

Nu ben ik een echte BHV'er.

Twee mede-BHV'ers brachten me naar het station. "Nou, heb een goed leven," zei de ene toen ik uitstapte. Tja, wat kan je zeggen tegen mensen die je waarschijnlijk nooit meer ziet maar wel je wel twee gezellige dagen mee hebt gehad? "Insgelijks."

De trein reed me terug naar huis. Toen ik uitstapte moest ik bijna mijn vaardigheden toepassen. Een man gleed onder aan de roltrap uit over gevallen koffie. Meteen stond hij geïrriteerd op. Niks aan de hand! Ik gniffelde. Het was één van de eerste dingen die op cursus had geleerd: mensen generen zich en willen meteen opstaan om te laten zien dat er niets aan de hand is, terwijl je beter even kan blijven zitten. 

Al fietsend naar huis besefte ik dat ik misschien tegen de stationsmedewerkers had moeten zeggen dat ze als de wiedeweerga de koffie op moesten dweilen! Het is nog even even wennen, zo'n BHV-certificaat...