31-03-2006

Berlijn (dag 3 - 27 maart):

Op maandag laten we, voor het eerst (!), onze sjaal in het hotel. Het is lente, het is 19 graden. Heerlijk! We nemen we de metro naar Ostbahnhof waar de East Side Gallery is. Alle andere stukken Muur die we hebben gezien (Potsdamer Platz, Checkpoint Charlie en Topographie des Terrors) vallen in het niet bij deze 1,3 kilometer lange muur, mede door de prachtige schilderingen. Want aan de Oostzijde is de Muur beschilderd door 118 kunstenaars uit 21 landen. De schilderingen op het eerste gedeelte van de muur zien er nog goed uit, afgezien van de respectloze kladderaars die hun sporen kennelijk heel graag willen achterlaten.

Maar op het tweede gedeelte van de Muur zijn de afbeeldingen beschadigd. Zie hieronder de schildering van The Wall, zoals het nu is en zoals het had moeten zijn:

We hadden zo een stukje muur af kunnen schrapen en mee kunnen nemen... Tuurlijk dat we dat niet gedaan hebben, maar hoeveel mensen zouden dat stiekem wel doen?
Aan het eind van het stuk Muur zijn de afbeeldingen wel weer in goede staat:

Via de Warschauerstrasse nemen we de tram naar de wijk Prenzlauerberg, waar we even heel iets anders gaan doen: winkelen! Want hoe mooi en indrukwekkend alles ook is, op een gegeven moment is het toch echt tijd voor iets anders. In de 030, een soort van Berlijnse Zone020, had ik gezien dat een winkel (ik zal de naam hier maar niet noemen ;-) in de wijk Prenzlauerberg kleding van het merk Pussy Deluxe verkocht. En laat ik daar nou helemaal aan verslingerd zijn! Schönhauser Allee 72b is mijn doel. En daar slaag ik met gemak.

Na een kopje koffie bij Balzac Kaffee (...) nemen we de metro naar de Friedrichstrasse, van waarvanuit we lopend langs Museuminsel naar de Hackescher Markt gaan, een gezellig plein vol terrasjes. In de buurt shoppen we nog wat, en ik verdwaal daardoor in de wereld van Emily the Strange, een kledingmerk uit Amerika, waar ik helemaal verliefd op word. In Berlijn koop ik niets omdat er zoveel van haar te koop is en ik niet weet wát ik wil kopen, ook omdat de t-shirts nogal duur zijn in verhouding met de kwaliteit. Maar eenmaal thuis heb ik mijn keuze kunnen maken en online besteld.

Na het shoppen eten we pizza en drinken we nog wat in een kroeg waar we voor mijn gevoel niet helemaal enthousiast onthaald worden omdat de barjuffrouw ons maar moeilijk verstaat en zich daardoor aan ons lijkt te ergeren. Maar afgezien van deze paar 'incidenten' (ze is niet de enige) doet Berlijn gemoedelijk aan. De mensen zijn vriendelijk, ik voel me veilig in de stad en proef minder agressie dan in Amsterdam. Maar toch mis ik het knusse en kneuterige van Amsterdam. Desondanks wil ik graag nog even in Berlijn blijven. Helaas rest ons nog maar één dag.

30-03-2006

Berlijn (dag 2 - 26 maart):

De week voorafgaand aan Berlijn, in de trein naar Berlijn én in Berlijn blijven twee liedjes constant in mijn hoofd zitten: 'An e-mail to Berlin' (al heb ik geen idee hoe het verder gaat) door Double Date en 'Over de muur' van Klein Orkest waarvan u al flarden tekst voorbij zag komen. De tekst van 'Over de Muur' zit wél in ons hoofd, en telkens als we een plek uit het liedje bezoeken zingen we zachtjes enkele toepasselijke zinnen.

De douche in het hotel is verrekte lekker, net als het uitgebreide ontbijt. Ik eet tot ik niet meer kan (yoghurt, brood, grapefruitsap, gesneden fruit en vele soorten beleg) en hoef gedurende de dag alleen nog maar te lunchen en te dineren. Geen tussendoortjes hier voor mij, behalve af en toe een Brezel, waarvan ik het maar wat jammer vind dat ze die niet bij de bakker in Nederland verkopen. En nee Aukje, die dingen heten hier geen Pretzel. Dan weten ze niet wat je bedoelt.

brezel

Ik wil graag het Slot Charlottenburg bezoeken. Ik ben namelijk nogal van de stijlkamers. Het fascineert me om te zien hoe de koninklijken vroeger leefden. Bij binnenkomst schudden we de regendruppels van ons af en wurmen we ons tussen een Italiaanse schoolklas door om samen met andere Nederlanders in de rij voor de tickets te gaan staan. De Nederlanders achter ons klagen, natuurlijk, omdat het kopen van een ticket zo langzaam gaat.

slot Charlottenburg

We brengen, op aanraden van een kassamevrouw, alleen een bezoek aan de Nieuwe Vleugel, waar de voormalige vertrekken van Frederik de Grote zich bevinden. Pracht en praal, 18-eeuwse schilderijen van o.a. Watteau en Boucher en stijlkamers. Maar het kan me toch niet helemaal bekoren. Komt het misschien omdat het slot in de Tweede Wereldoorlog in 1943 helemaal is verwoest en het daarna is gerestaureerd (waar ze overigens meer dan 20 jaar over hebben gedaan)? Voel ik de historie niet ademen? Ik moet Berlijn nageven dat ze erg hun best doen om oude gebouwen te restaureren om op die manier de historie te bewaren. Niets dan lof hiervoor. Maar het slot valt me tegen. Ik heb mooiere stijlkamers gezien.

We zoeken een ander stuk geschiedenis op: die van de Joden. Daarvoor gaan we naar het Jüdischen Museum, waarvan een gedeelte van het gebouw bestaat uit een gebroken Davidsster. In het museum sluiten we onszelf op in een donker koud hok, waardoor we een indruk krijgen hoe gedesoriënteerd je raakt als je zit opgesloten in een wagon of kamp. Al is de tijd om gedesoriënteerd te raken natuurlijk te kort, maar luguber is het wel.

We lopen naar Checkpoint Charlie, waar de flitsen van de fototoestellen van andere toeristen ons om de oren vliegen. We verdedigen ons door hard terug te flitsen. Ha! Maar zo een spanning als tijdens de Koude Oorlog is het bij lange na niet.

We hebben geen puf meer om het bijbehorende museum te bezoeken, maar wel om naar een andere tentoonstelling te gaan: Topographie des Terrors. Hier komen de verschillende historiën van Berlijn wel heel dicht bij elkaar: achter een stuk van de Muur de plek waar zich o.a. het hoofdkwartier van de Gestapo en een 'huisgevangenis', waar veel gemoord en gemarteld is, bevond. Het is op dit moment een braakliggend terrein waar een tijdelijke tentoonstelling is over de gruweldaden van de nazi's.

boven de Muur, onder de tentoonstelling Topographie des Terrors

Via de Friedrichstrasse lopen we naar de Gendarmenmarkt, dat te boek staat als het mooiste plein van Berlijn, met de prachtige gebouwen Konzerthaus, Französicher Dom en Deutscher Dom. Aan de laatste brengen we een bliksembezoek, maar we zijn nu echt tentoonstellingsmoe en kunnen geen informatie meer opnemen.

We besluiten te gaan eten en daarvoor reizen we, op aanraden van het kortingenboekje dat we kregen bij aanschaf van de Welcomecard, af naar Alcatraz, een Mexicaans restaurant in de sfeervolle wijk Mitte. Een aanrader. Veel en lekker eten, met 'mijn' muziek op de achtergrond (ambient). Dit is op en top hip Berlijn.

We vervolgen onze weg naar het Alexanderplatz. Maar wat een trieste boel daar, al maakt de hoge Fernsehturm wel indruk.

'En de vogels vliegen van West naar Oost Berlijn
Worden niet teruggefloten, ook niet neergeschoten
Over de muur, over het ijzeren gordijn
Omdat ze soms in het oosten, soms ook in het westen willen zijn
Omdat er brood ligt soms bij de Gedächtniskirche
Soms op het Alexanderplein'

We wandelen langs de boulevard bij het Alexanderplatz en nemen de metro vanaf het uitgestorven Hausvogteiplatz terug naar het hotel. Daar neem ik een mixdrankje (zonder alcohol overigens) voor maar liefst 6 euro. Maar lekker is het wel. We proberen nog wat te surfen met een té beveiligde internetverbinding en zoeken dan ons op bed op.

29-03-2006

Berlijn (dag 1 - 25 maart):

Zaterdagochtend 25 maart. Wekker om 04:52 uur. Weinig geslapen, maar wakker ben ik meteen. De trein vertrekt om 07:13 uur. Ik lees de helft van het boek Evelien van Martin Bril in de trein. Ik bewonder zijn schrijfstijl. Simpel maar treffend.
Aankomst Berlijn: 13:11 uur. Op Berlin Zoo. Daar waar het verhaal van Christiane F. zich afspeelde. Het tippelen, het drugsgebruik. Hier vond het plaats.

Ons hotel Ku'damm 101 bevindt zich (logischerwijs) op de Kurfüsterdamm. Dat kunnen we best lopen vanaf het station. Maar welke kant op? Snap jij iets van die huisnummers? Het begint bij 210, maar het volgende huis heeft huisnummer 209. Het boekje over Berlijn geeft uitleg: In 1798 werd bepaald dat huizen aan bijv. de Kurfürsterdamm vanaf het vroegere stadsslot rechts oplopend en links afgelopend genummerd zouden worden. Het blijkt uiteindelijk een half uur lopen te zijn naar het hotel.

'West Berlijn, de Kurfürstendamm
Er wandelen mensen langs porno- en peepshow
Waar Mercedes en Cola nog steeds op een voetstuk staan'

Het hippe hotel is gebouwd in 2003 en dat is te zien. Het is netjes, redelijk luxe en sereen. Het staat aan een drukke weg, zal dat het addertje onder het gras zijn omdat we hebben geboekt via de aanbieding in de Viva? Maar de oordopjes die we voor de zekerheid hebben meegenomen blijken niet nodig te zijn: onze kamer bevindt zich aan de achterkant van het hotel waar het heerlijk rustig is.

Na het inchecken en uitpakken nemen we de metro naar Potsdamer Platz. 'Old meets new'. Waar het Sony Center een uitgaanscentrum herbergt.

de koepel van het Sony Center

Als we even verder lopen, stuiten we op een stukje muur. Wow. Een écht stukje muur!

'En alleen de vogels vliegen van Oost naar West Berlijn
Worden niet teruggefloten, ook niet neergeschoten
Over de muur, over het ijzeren gordijn
Omdat ze soms in het westen, soms ook in het oosten willen zijn
Omdat ze soms in het westen, soms ook in het oosten willen zijn'

In het trottoir is aangegeven waar de muur heeft gelopen. We volgen de lijn en lopen op de grens tussen Oost en West. Of je in Oost of West bent, kan je zien aan de stoplichten. Het mannetje ('Ampelmännchen', zie onderstaande foto) in Oost ziet er anders uit dan in West (zelfde als de stoplichten in Nederland).

De lijn leidt ons naar het Holocaust-monument, dat alleen al vanwege zijn omvang (circa een half Museumplein) zeer indrukwekkend is. We lopen er doorheen, en zien nog wat sneeuw liggen.

Het regent inmiddels, waardoor Berlijn er nog triester uitziet dan het al is. Maar het past bij de stad, bij de geschiedenis ervan. Die geschiedenis ontpopt zich in alle hevigheid als we de lijn van de muur verder volgen: De Brandenburger Tor en der Reichstag doemen op. De gebouwen zijn immens groot, en doen me nietig voelen.

In de miezerregen wandelen we verder, passeren Unter den Linden en gaan op zoek naar een restaurant. Dat valt nog niet mee in Berlijn. Tenminste, in dit gedeelte. Leuk en goedkoop is niet één, twee, drie te vinden. Een H&M wel, we zijn er al drie gepasseerd. Uiteindelijk houden we halt bij een Italiaans restaurant waar ik met truffel gevulde tortellini's bestel. Waarom het zo goedkoop is, blijkt later: ik krijg maar een stuk of 8 tortellini's. Het smaakt me ontzettend goed, maar het is veel te weinig. Op weg naar het hotel bestel ik friet en een hamburger bij de McDonald's.

'Oost Berlijn, Unter Den Linden
Er wandelen mensen langs vlaggen en vaandels
Waar Lenin en Marx nog steeds op een voetstuk staan'

Na de schildering van Lola Rennt op de foto gezet te hebben (het valt me op dat er veel muurschilderingen / graffiti in Berlijn zijn / is), stappen we een souvenirswinkeltje binnen, van het soort dat ik in Amsterdam steevast ontduik. Maar hier hang ik de toerist uit en koop een t-shirt van het mannetje dat het stoplicht uit Oost-Berlijn siert, tezamen met een stoer legeruitziend t-shirt met Berlin erop.

's Avonds in het hotel, ik geloof mijn ogen niet, wordt 24 uitgezonden. Jackie on tv! Hahahaha. Helaas wel Duits nagesynchroniseerd. Hoe irritant! Laat ze eens de programma's ondertitelen in plaats van opnieuw inspreken, dan leren ze nog wat Engels ook. Want dat valt tegen, Engels praten met de Duitsers.

Dag één Berlijn. Wat hebben we veel gezien. Wat is Berlijn een indrukwekkende stad. Morgen gaan we de stad verder ontdekken.

24-03-2006

Loggen:

Sinds 8 maart ben ik weer 'es dagelijks aan het loggen. Dat was best wel even fijn moet ik u bekennen. Even elke dag er voor gaan zitten. Niet dat ik er nog zoveel energie in steek als in de eerste jaren dat ik logde, maar dat is niet erg. Dat is zelfs maar goed ook. Maar elke dag even voor het scherm gaan zitten en een stukje typen, dat was dus best fijn. Soms wil ik namelijk wel eens stoppen met loggen. Maar zo'n digitaal archief van en voor jezelf, waar andere mensen nog meelezen ook omdat ze het schijnbaar leuk vinden, dat is toch wel bijzonder. Dus dat hou ik nog maar even.

Ik zie wel wat het verschil is met eerdere logjaren. Minder persoonlijke stukjes. Minder leed ook, dan krijg je dat. Is een mens gelukkig dan valt er eigenlijk best weinig te loggen. Vooral als je over dat geluk (lees: lieve vent) niet logt. Én als je niet logt over de zaken die je daarnaast bezighouden, zoals werk, omdat collega's meelezen. Bovendien staan mijn voelsprieten niet meer zo ver uit. Altijd op zoek naar inspiratie om een stukje te schrijven, dat is niet meer. Tegenwoordig kom ik het tegen (of niet), en pak het op (of niet). Zoals de afgelopen dagen het geval was. Het beviel. Ik ga gewoon stug door. Maar u mag van mij wel in mijn comments spugen wat u er van vond dat ik dagelijks logde. En hoe de stukjes waren. Doe maar eens eerlijk. Leuk.

23-03-2006

Vendetta:

De één trekt zijn pistool, de ander ook, ze schieten, op elkaar en op anderen, vallen neer, sterven, één voor één tot alle negen op de grond liggen en alleen nog de stilte heerst.
Ik kijk naar Vendetta, de Godvader IV. De liefhebber van de Godfather-films fronst op dit moment zijn wenkbrauwen. Deel IV? Maar er zijn er toch maar 3 gemaakt? Jazeker, maar nu is er een vierde deel. Made in Holland. Door De Ploeg.

Ze hebben er een hilarische maffia-komedie van gemaakt, met sterk doordachte grappen (Ken je Paula? Die heeft van die lekkere billen. Oh, je bedoelt Paula Conte.). Met Najib Amhali als o.a. dokter en rouwclown, die verschrikkelijk op de lachspieren werkt.

De vorige keer stond het familiedrama Festen op het programma, nu dus The Godfather. Goed voor een hele avond lachen. Ik kan alleen maar met smart wachten op de volgende film die ze zullen vertonelen.

22-03-2006

Goede nachtrust:

'Als ik de eekhoorns in de tuin zie, of er valt iets mee, dan voel ik me bevoorrecht. Als je dat gevoel koestert, geef je jezelf een kans op geluk. Ik betrap me er voortdurend op dat ik eigenlijk altijd aan het dankzeggen ben. Ik ben al blij als ik een nacht lekker slaap. Dan doe ik 's ochtends mijn ogen open: "O, wat heb ik toch heerlijk geslapen, dank voor het heerlijke slapen!" Zo ben ik dus de hele dag aan het mompelen. Bespottelijk, maar ik vind het fijn.'

Aldus Renate Dorrestein in het Psychologiemagazine. Dankbaar zijn voor de kleine dingen in het leven. Een dankbaarheid waardoor je hart openstaat voor geluk en je optimaal geniet van de kleine dingen. Ik heb dat ook. Ik ben al dankbaar dát ik het heb. Vannacht bijvoorbeeld, sliep ik goed. De nacht ervoor ook al. Zo goed dat ik niet merkte dat mijn lief bij me in bed stapte en Scooszi zijn hoofd op mijn hoofd te rusten legde. Toen ik de volgende ochtend wakker werd en besefte dat ik de he-le nacht had geslapen zonder wakker te worden, was ik zo blij. En zo zijn er nog duizenden kleine dingen waar ik blij van word. Van een aanschaf van een kastje dat het huis opvrolijkt tot... ja, tot wat? Tot veeele andere dingen.

Natuurlijk zijn er veel mensen die genieten van kleine dingen. En dat is maar goed ook. Maar tóch voel ik me bevoorrecht omdat ik gelukkig ben, geluk héb en daarvan bewust geniet. Want het tij kan elk moment keren.

21-03-2006

Zeven:

Via Pascal:

Zeven dingen die ik wil doen voordat ik sterf:
1. Mijn eigen nummers laten arrangeren
2. Een CD uitbrengen met daarop mijn eigen nummers
3. Mezelf door professionals om laten toveren tot een dame uit de Middeleeuwen en dan op de foto gezet worden (nee, het Land van Ooit is niets voor mij ;-)
4. Een zwembad voor mezelf waar ik elke dag in alle rust baantjes kan trekken
5. 'De geboorte van Venus' van Botticelli bekijken in het Uffizi Museum in Florence
6. Samen met Jack Bauer, oftewel Kiefer Sutherland, op mijn bank naar 24 kijken
7. Een studio in huis bouwen (eerst maar eens verhuizen naar een groot huis dan)

Zeven dingen die ik niet voor elkaar krijg:
1. Een studio in huis bouwen (te weinig geld)
2. Een eigen zwembad (te weinig geld)
3. Minder piekeren
4. Van chocola afblijven
5. Relaxt zijn op een podium
6. Samen met Jack Bauer, oftewel Kiefer Sutherland, op mijn bank naar 24 kijken :-)
7. Het laten verdwijnen van haat in de wereld die is ontstaan door verschil in ras en geloof

Zeven dingen die me aantrekken tot Europa
1. De vertrouwde omgeving
2. De bewoners
3. De Westerse samenleving
4. De hoofdsteden
5. Het klimaat van de vier seizoenen (behalve bij een hittegolf)
6. Alle plaatsen zijn binnen redelijk tijdsbestek te bereizen per trein en vliegtuig
7. De cultuur

Zeven dingen die ik zeg
1. Goh
2. Hm?
3. Christus!
4. You're so kidding me
5. Nee, echt?
6. Dat meen je niet!
7. Sjee...

Zeven goede boeken
1. De Ontdekking van de Hemel - Harry Mulisch
2. De gevleugelde Kat - Isabel Hoving
3. Een Phoenix uit de As - Henning Boëtius (over de neergestorte zeppelin Hindenburg)
4. De wereld van Darren Shan - Darren Shan
5. Siegfried - Harry Mulisch
6. De broers en de moeder van Koningin Wilhelmina - Louis van Orden
7. De Neus, het macabere vak van Harry Jongen - Hans van der Beek

Zeven goede films
1. Beautiful Thing - Hettie MacDonald
2. Dogville - Lars von Trier
3. Manderlay - Lars von Trier
4. The Chumscrubber - Arie Posin
5. The Machinist - Brad Anderson
6. The butterfly effect - Eric Bress & J. Mackye Gruber
7. The Bone Collector - Phillip Noyce

20-03-2006

Als het verhaal toch al niet aanspreekt:

Als het verhaal toch al niet aanspreekt, zijn spelfouten in het boek toch echt de druppel. Ik leg het boek dat ik nu lees nog net niet voor altijd weg, maar het roept wel een zwaar onbevredigend gevoel op tijdens het lezen. Ik schudt... Ik lees de zin terug. Ik schúdt? Het is de zon dat... Dát zon? Wie heeft in vredesnaam het boek vertaald?

Nee, het eerste boek van de nieuwe reeks van Darren Shan kan qua verhaal én vertaling niet op tegen zijn eerste reeks. De schrijfwijze is ook erg webloggerig: Uren later. Voetstappen op de trap. Mijn hart begeeft het bijna. Hijgend. Ogen groot. Denk terug aan het bloedbad: ma, pa, Gret. Bid dat het snel zal gebeuren. Ik wil niet lijden. Misschien moet ik het blad van de bijl tegen mijn keel zetten voordat de demonen...

Korte, soms onvolledige zinnen. Het leest snel en het voert de spanning op, maar ik vind het te snel gaan. Hop hop hop, weer een hoofdstuk uit. Eén voordeel: zo heb ik dit boek snel uit en kan ik naar een volgend, hopelijk leuker boek. Dat níet van Darren Shan is.

19-03-2006

Inburgering:

Een vriend stuurde een mail rond met als onderwerp: 'Hoe ingeburgerd ben jij?' En ik dacht, ach kom, laat ik die test eens doen.

In de test komen vragen aan de orde die te maken hebben met kennis van Nederland: de Nederlandse samenleving, geschiedenis, gewoonten, normen en waarden. 36 In totaal. Ik scoorde een schamele 4.2. Terwijl ik het merendeel van de vragen goed had beantwoord! Maar eerlijk is eerlijk: ik wist niet alles.
Volgens de test ben ik dus niet goed ingeburgerd. Maar ook anderen scoorden niet hoog. Stelt u zich eens voor dat als een allochtoon hoog scoort op deze test, zij nog beter ingburgerd zijn dan wijzelf? Hoeveel waarde heeft zo'n test dan?

Ik ben benieuwd wat u scoort: klik hier voor de test.

18-03-2006

Mag het licht aan?

Terwijl ik me omkleed, wordt het opeens donker. Ik schuif het gordijn opzij en kijk naar beneden, naar de mensen die zonet nog prinsheerlijk onder de waterfontein zaten of baantjes trokken. Sommigen zwemmen gewoon door, anderen kijken met een vragend gezicht naar de badmeester.

Helemaal donker is het niet omdat er nog licht van buiten door de ramen naar binnen valt. Dus ga ik terug naar mijn kleedhokje en berg mijn spullen op in een kluis. Douchen kan niet, omdat die ook op stroom werkt. Dus stap ik maar zo het water in. En trek een baantje, en nog één.

Wil iedereen het zwembad verlaten? We hebben een stroomstoring.

Hè? Ik snap dat er een stroomstoring is en dat ik niet kan douchen, maar water is water, daar kan toch gewoon in gezwommen worden? De badmeester denkt daar anders over en iedereen moet het zwembad verlaten.

Mijn haar is nog niet eens nat geworden, en ik gebruik het als bewijs om aan te tonen dat ik geen baantjes heb kunnen trekken. De chagarijnige mevrouw achter de kassa geeft me een pasje, dat goed is voor één keer gratis zwemmen. Dank u vriendelijk, mevrouw.

Zou het water niet meer verwarmd kunnen worden zonder stroom? Zou dat de reden zijn waarom we het zwembad moesten verlaten? Want baantjes zwemmen zonder een paar lampjes en zonder douche, dat hoeft toch geen probleem te zijn?

17-03-2006

Manderlay:

Eén van de cadeau's die ik van mijn lief had gekregen, was de film Manderlay. Het vervolg op Dogville, die ik een aantal jaar geleden in de bioscoop had gezien. Dat was een hele zit, maar wat een prachtige film. Even wennen, dat wel, omdat het eigenlijk een gefilmd toneelstuk is. Maar na verloop van tijd ga je dat juist ontzettend waarderen en mooi vinden. Zodoende vond ik het nog mooier toen ik naar Manderlay zat te kijken, omdat ik niet meer hoefde te wennen.

de plattegrond van Dogville

Het lijkt me meer dan logisch dat de film Manderlay niet iedereen zal aanspreken: een film over de slavernij in Amerika, in een theatrale setting. Gewaagd en heftig.
Grace, dit keer niet gespeeld door Nicole Kidman maar door Bryce Dallas Howard, trekt zich het lot van de slaven aan, die 70 jaar na de afschaffing van de slavernij nog steeds slaaf zijn onder Mam's regime, de eigenaresse van de katoenplantage Manderlay. Maar willen de slaven wel bevrijd worden? En hoe ziet die bevrijding er dan uit? 

foto: Astrid Wirth

Manderlay is de tweede film in de trilogie van Lars von Trier. In 2007 zal Wasington verschijnen, het laatste deel. Als je zin hebt om een goeie recensie van Manderlay te lezen, klik dan hier.

16-03-2006

Invisible Kate:

Toen ik op mijn werk kwam, zag ik op mijn versierde bureau een groot cadeau staan. Groot? Hoe kon dat nou? Ik had namelijk aangegeven welk cadeau ik wilde hebben, en deze doos was veel groter dan het zou moeten zijn!

Ik pakte het uit en was blij verrast: een dvd-rewriter! Ik bekeek de doos en maakte me een beetje zorgen, want hoe konden ze zomaar een dvd-rewriter kopen zonder te checken of het wel compatible was met de Mac? Of hadden ze het wel gecheckt? Het was de eerste vraag die ik stelde, en als antwoord kreeg ik dat het binnen in de doos stond aangegeven. Dus maakte ik de doos open. 

Honderden papiersnippers kwamen me tegemoet.

Teleurgesteld? Geenszins! Ik was juist hartstikke blij met hetgeen wat ik uit de papiersnippers viste: Aerial, de nieuwe cd van Kate Bush, dvd- en cd-bonnen en een bioscoopbon. Hoera! Ik had gekregen wat ik zo graag wilde hebben!

Eenmaal thuis zette ik de koptelefoon op en luisterde naar de karakteristieke stem van Kate Bush. Een prachtige cd. Toen ik (eindelijk weer 'es) vroeg naar bed ging (ik was er zwaar aan toe) zette ik nog even de koptelefoon op. Kent u dat? Dat u dan even later écht moet gaan slapen en de koptelefoon toch maar af moet zetten want stel dat u stikt in de draad? Goh. Wat een leegte dan. Gelukkig sliep ik snel en hedenochtend luister ik natuurlijk weer naar de cd. En vanmiddag als ik thuiskom weer. En daarna ga ik mijn andere cadeau bekijken.

15-03-2006

RemCar24LaserKamKlets:

Het was al weer een tijdje geleden dat ik mijn verjaardag vierde met vrienden. De laatste jaren vierde ik mijn verjaardag in Friesland (met wat vrienden uit Friesland), in Parijs of thuis (met vriend). Dit jaar wilde ik het anders. Dit keer wilde ik weer iets doen.

Ik begon de dag met een bezoek aan de tentoonstelling Rembrandt-Caravaggio in het Van Gogh Museum. In de drukte kijken naar prachtige schilderijen. Ik had tijdens mijn opleiding bij het vak kunstgeschiedenis meer geleerd over Caravaggio dan Rembrandt, en Caravaggio sprak me, misschien daarom wel, meer aan. Ik vond de hardheid van de scherpte in de schilderijen van Caravaggio indrukwekkend, een hardheid die bij de schilderijen van Rembrandt minder sterk aanwezig was.

Er was niet een bepaald schilderij dat ik het allermooist vond, maar bijzonder was het wel om De Emmausgangers te zien, omdat dit schilderij vaak was behandeld bij kunstgeschiedenis. Het blijft dan een bijzondere ervaring om zo'n schilderij in het echt te bewonderen.
De tentoonstelling was mooi, maar veel te kort. Zoals altijd bij tentoonstellingen eigenlijk.

Na een stop bij Bagels & Beans voor een cheesecake en een bagel keken we thuis de laatste aflevering van 24 van seizoen 4. Daarna was het tijd voor lasergamen. Lasergamen! Dat had ik nou altijd al willen doen!

We meldden ons bij Café De Kluis en dronken een drankje terwijl ik cadeautjes uitpakte (lief, dank allemaal!). Daarna kregen we een uitleg van het spel, hesen we ons in een laserpak en namen we het lasergeweer ter hand. Rennen maar! In een nauwelijks verlichte kelder met gangen, vochten we voor ons eigen leven door anderen proberen uit te schakelen. Werd je geraakt? Dan was je vijf seconden dood.

De confrontatie met een tegenstander was soms gillen geblazen. Zeker als je om een hoek kwam sluipen en er opeens iemand voor je neus stond. IEH! Verder was het 20 minuten rennen, gillen, verstoppen, schieten, beschoten worden, zweten en veel lachen. Echt zó leuk!

Eenmaal terug op de thuisbasis kregen we de uitslag van het spel. Rambo, derde. HA! DAT WAS IK! 740 Keer geschoten en 8% raak, dat was het hoogste percentage van allemaal! Alleen als je dat vergelijkt met de winnaar (een meis overigens die alle mannen had verslagen hehe), dan valt dat tegen, want zij had 880 keer geschoten en 7% raak. Tja, dan scoor je net effe hoger.

Daarna was het tijd om te eten bij Kam Yin en wat te drinken in Kletskop op De Zeedijk. I call it a birthday, zei ik om 12 uur 's nachts. Tijd om afscheid te nemen, tijd om naar huis te gaan. Tijd om te gaan slapen met een glimlach om mijn mond. Mijn verjaarsdag was he-le-maal top!

14-03-2006

32:

De vooravond van mijn verjaardag was helemaal geslaagd. We keken 24. Nog een 24. En nog één. En nog één. Tot het twaalf uur was. Toen mocht ik cadeautjes openmaken. Daarna keken we niet de laatste 24 van seizoen vier, want ik had wel echt zin om te slapen.

Vanochtend feliciteerde ik mijn moeder (het blijft leuk om samen jarig te zijn. Overigens was mijn moeder 32 toen ze mij kreeg). Voor vandaag staan er allerlei leuke dingen op het programma. Maar daar vertel ik u later wel over.

Nu moet ik eerst nog even wakker worden. En dan ga ik iets lekkers bakken voor mijn collega's morgen op het werk. En dan de hort op. :-)

13-03-2006

Nationaal Songfestival:

Het was niet zo'n leuk feestje als twee jaar geleden, maar gezellig was het wel. Al was die finale natuurlijk een beetje onzinnig: stuur dan meteen Treble naar het Songfestival. Dan had Maud ook niet een keelontsteking opgelopen (ik associeer keelontstekingen bij grote optredens nog steeds met zenuwen, behalve als je een doorgewinterde artiest bent) en zat de vakjury, die nauwelijks origineel commentaar wist te verzinnen, er ook niet voor jan doedel bij.

Het leukste van de avond, afgezien van het draaien van songfestivalnummers voor het begin van de show (wat ze van mij ook tijdens de break hadden mogen doen) en Treble, was Paul de Leeuw. Geweldig om zo'n vakman aan het werk te zien. Het tempo waarin hij zijn schrandere grappen maakt is nauwelijks bij te benen. En afgezien van de optredens van Behave en Maud, die wat mij betreft allebei meteen door de plee gespoeld hadden mogen worden, was het een geslaagde avond.

En heeft u mij nog gespot? Want qua zitplaatsen zaten we wederom goed!

12-03-2006

Strips in Stereo:

Gisteravond waren vele striptekenaars, stripfans en fans van het Nederlandse lied samengepakt in een bomvol Paradiso voor het evenement Strips in Stereo. 14 Nederlandse liederen werden verstript door 14 tekenaars. Een evenement waarvan de organisatie een jaar geleden nog dacht dat het leuk zou zijn voor in de kleine zaal van Paradiso, en goh, dat er misschien één grote naam zou komen optreden. Maar het pakte nét even anders uit: een uitverkocht Paradiso met vele grote namen:

1. Kinderballade, gezongen door Boudewijn de Groot, verstript door Maaike Hartjes
2. Malle Babbe, gezongen door Boudewijn de Groot, verstript door Erik Kriek
3. De Verpleegster, gezongen door Guido Belcanto, verstript door Mark Retera
4. Ketelbinkie, gezongen door Pierre van Duyl, verstript door Dick Matena (zie foto onder)

5. Haar sneeuwwitte boezem, gezongen door Pierre van Duyl, verstript door Thé Tjong-Khing
6. Naakt en Kaal, gezongen door Leon Giesen (van Mondo Leone), verstript door Joost Swarte
7. Je bent zo lelijk, gezongen door Frans van Deursen, verstript door Hein de Kort
8. Is dit alles, gezongen door Henny Vrienten, verstript door Barbara Stok
9. Voor ik vergeet, gezongen door Spinvis, verstript door Hanco Kolk
10. Meisjes, gezongen door Henk Koorn (van Hallo Venray), verstript door Peter Pontiac
11. Ding-edong, gezongen door Beatrice van der Poel, verstript door Jean-Marc van Tol
12. Moordenaar, gezongen door Osdorp Posse, verstript door Typex
13. D'n poot op het gas, gezongen door Bennie Jolink, verstript door Henk Kuijpers
14. Kom van dat dak af, gezongen door Peter Koelewijn, verstript door Gerrit de Jager
(volgorde onder voorbehoud...)

Helemaal gelukkig was ik bij het zien van Henny Vrienten. Hij zong nog net als toen en eindelijk kon ik de levende legende in levende lijve bewonderen. Beatrice van der Poel bezorgde me kippenvel met het oeroude songfestivalnummer Ding-edong: een goede voorbereiding op vanavond als ik wederom present ben bij het Nationaal Songfestival. Bennie Jolink stelde iedereen teleur door zijn tekst te vergeten terwijl hij deze voor zijn neus had en amper te beseffen waar hij was. Peter Koelewijn maakte het helemaal goed door het dak van Paradiso eraf te spelen.

En was het al niet gezellig tijdens de optredens (de sfeer zat er goed in), daarna werd het nóg gezelliger tijdens de Stripnacht. Mijn lief werd door Dio zelfs verstript op mijn arm:

En nu is het natuurlijk zaak om zo lang mogelijk mijn bovenarm niet te wassen...

11-03-2006

Jeroen:

Zijn knie raakt mijn been. Ik trek mijn benen in, maar als hij om me heen loopt en aan de andere kant gaat staan raakt zijn knie me weer. Ik kijk in de spiegel. Gek eigenlijk dat iemand die je niet kent zó dichtbij staat. Dat diegene je aanraakt, en je daar geen bezwaar tegen hebt.

Hij heeft een tatoeage op zijn onderarm. Door de plukken haar heen die voor mijn ogen hangen probeer ik te lezen wat er staat. Maar zijn arm beweegt te snel, ik kan de letters niet onderscheiden.

We zwijgen. Soms vraagt hij of het goed is wat hij doet. Dan knik ik. Het maakt me niet zoveel uit wat hij doet. Het zal wel goed zijn.

Hm? Vraagt hij me iets? Ik ben in gedachten verzonken. Wat vroeg hij? Sorry? Zó irritant als ik iemand twee keer moet vragen wat hij zegt. Of ik vrij ben vandaag. Ah. Ja. Anders zat ik hier niet.

Ik kijk naar hem in de spiegel. Grijs t-shirt, spijkerbroek, kortgeschoren rood haar. Niet het type dat je in zo'n zaak verwacht. Hij besteed oprecht aandacht aan me. Lijkt het leuk te vinden. Ik vind het nog steeds niet bij hem passen.

Binnen tien minuten is de klus geklaard. Ik reken af en ga naar huis.

Jeroen, denk ik als ik naar huis loop. Er stond Jeroen op zijn arm.

10-03-2006

Afkoelen:

"Sorry, ik had je niet gezien."
"Nou, dat vind ik dus onbegrijpelijk! Hoe kan je mij nou niet gezien hebben?"
"Ik heb nou eenmaal geen ogen in mijn achterhoofd."
"Ach, kom op zeg, je had gewoon aan de kant moeten gaan."

Ik ben even bang dat hij iedereen in de zwembaan gaat bespringen en verzuipen, en pijn en verderf gaat zaaien met zijn maaiende getatoëerde borstcrawlarmen. Maar hij zwemt (onrustig) door. Haalt mensen in die volgens hem te langzaam gaan en wil op iedereen voorrang krijgen omdat hij de snelste is. En als hij dat niet krijgt... "TRUT!"

Het meisje zwemt verbouwereerd verder. Hij verlaat al vloekend en tierend de zwembaan en stapt onder de douche. Even afkoelen...

09-03-2006

Pussy Deluxe:

Ik was echt van plan om het rustig aan te doen met mijn geld. Maar als je zo'n verschrikkelijk leuk zomerjurkje ziet hangen, dan valt dat plan binnen mum van tijd in duigen:

Thuis huppelde ik vrolijk in mijn nieuwe jurk rond met mijn rode sneakers eronder. Toen hing ik de jurk in de kast. Voor hoe lang nog? Hoe lang nog voordat ik met mijn blote benen en armen in deze jurk naar buiten kan?

Overigens staat op de site van Pussy Deluxe nog veel meer leuke kleding. Daar gaat mijn geld...

08-03-2006

Brokeback Mountain:

Het blijkt nog best lastig om met zijn drieën een film uit te kiezen. Omdat de tijd goed moet zijn (rond achten), maar de film ook. We willen eigenlijk allemaal naar Caché, maar die draait op onmogelijke tijden. We stellen een lijstje op van films die rond achten draaien en take our pick. Brokeback Mountain it is.

Niet een film waarvoor ik naar de bios zou gaan. Films met veel natuur en beestjes trekken mij niet zo. Maar soms moet je je voorkeuren opzij zetten en gewoon gaan. En dat de film Oscar's had gewonnen trok me ook wel over de streep.

Brokeback Mountain is een film over twee geliefden die geen geliefden kunnen en mogen zijn omdat ze man zijn. Not done, zeker niet in de jaren '60. En al helemaal niet als je zo'n stoere cowboy bent. En hoewel ik dus niet hou van de natuurfilms, zit ik helemaal ín de film. Qua verhaal lijkt het ook als twee druppels water op de film die bij mij al jaren op nummer 1 staat: Beautiful Thing. Bovendien speelt Donnie Darko in de film (die is helemaal binnen na Donnie Darko gespeeld te hebben) en hé, wie speelt nou de vrouw van die ene cowboy? Imdb leert me later dat het Michelle Williams is, dat blonde meisje uit Dawson's Creek. Haar ontwikkeling (ook qua uiterlijk) mag er wezen!

Het verhaal is hartverscheurend, en eindigt nog hartverscheurender dan verwacht. Tranen worden ingeslikt. Eenmaal thuis blijft de film in mijn hoofd zitten en heeft inmiddels een plekje in mijn hart veroverd. Een film die tot nadenken stemt en waar je misschien wel een beetje verliefd op wordt.

05-03-2006

24:

Wat is het hier stil hè. Stiller dan anders. Ja. Ze schijnt het druk te hebben. Met werk? Ook wel, maar niet zo druk als met andere dingen. En wat zijn die andere dingen dan? Nou, druk met culturele dingen. Zoals? Een rondleiding in de Stadsschouwburg. Repeteren met haar combo. Een film. Een serie. Een serie? Ja. Een hele lange serie waarvan bewezen is dat het verslavend werkt. Ze was er al eerder aan verslaafd toch? Inderdaad. Toen heeft ze het losgelaten. Voor even. Maar nu is het weer zover. Meteen nadat ze thuiskomt gaat ze zitten en wordt er een 24 in de dvd-speler geduwd. Ze schijnt ook helemaal verliefd te zijn op Jack Bauer? Oh ja joh? Ja. En Tony ziet ze ook wel zitten. Tony? Goh. Het schijnt zelfs zo te zijn dat ze niet eens meer 'ja' zegt als je haar iets vraagt. Oh nee? Wat zegt ze dan? Yeah. Net als Jack. En Tony. Oei. Komt het wel goed met haar denk je? Ja hoor. Nog maar 16 afleveringen en dan landt ze wel weer met haar beide voeten op aarde. Al wacht dan natuurlijk nog seizoen vijf...

01-03-2006

Vervaarlijk:

Vroeger, als het onweerde, stonden we met het hele gezin beneden in de keuken. Te kijken naar de schichten die soms vervaarlijk uithaalden. De donder deerde niet. Al schrok ik er wel van als de klap precies boven de boerderij was.

Bij mijn beppe was het een keer ingeslagen. Het stopcontact smolt, de apparatuur viel uit. Bij pake, toen die nog op de boerderij woonde, waren de paarden geraakt door de bliksem. Tel daarbij de boerderijen op die in de brand vlogen als ze werden geraakt door de bliksem en je hebt een goede reden om 's nachts je bed uit te gaan om beneden naar het onweer te kijken en uit voorzorg alle stekkers uit het stopcontact te halen.

Vervelend was het niet. Op een bepaalde manier was het ook wel gezellig. Met slaperige hoofden wachten tot het onweer overgewaaid was. Onder de indruk zijn van de sfeer van moeder natuur. Als het onweer voorbij was zochten wij onze warme bedden op.

Nog steeds heb ik de neiging om alle stekkers uit de stopcontacten te trekken als het onweert. Al geloof dat ik niet dat mijn huisje zo'n makkelijk slachtoffer is als de boerderij. Maar inslaan kan het nog steeds. En ondanks dat we uit voorzorg onze bedden verlieten zodat we elk moment de boerderij konden verlaten als er brand mocht ontstaan, ben ik niet bang voor onweer. Vind ik het nog steeds fijn om naar te kijken. Zeker in combinatie met een kleine sneeuwstorm.