26-11-2003

Falafel:

Het is druk op het Leidseplein. Aan de hoeveelheid fietsen te zien trekt het documentairefestival 'IDFA' veel bezoekers.
Omdat er geen plaats meer is in de fietsenrekken ben ik genoodzaakt mijn fiets vast te ketenen aan het lage hek dat het kleine plantsoen naast het Leidseplein afschermt.
Maar het enige stukje hek waar nog een fiets past staat naast een urinoir. De stank die om de plaskrul hangt is niet te harden, maar ik laat me niet wegjagen door een paar plassen mannelijke plas.
Ik hou mijn adem in en zet mijn fiets razendsnel op slot. Een paar meter verderop adem ik opgelucht frisse lucht in.
Als ik 's avonds weer bij mijn fiets kom, mijn adem wederom inhoudend, zie ik iets bewegen naast het urinoir. Ik stel mijn ogen op scherp en ontdek het silhouet van een man. In zijn ene hand houdt hij een witte papieren zak vast met daarin een falafel, in de andere hand een transparant doosje met saus.
Zijn gekozen locatie om eens lekker te smikkelen en te smullen vind ik hoogst opmerkelijk.
Ik bedenk dat deze man de stelling 'vrouwelijke reukorganen zijn beter ontwikkeld dan mannelijke' zonder twijfel bevestigt.
Ik pak mijn fiets. Inmiddels heb ik mijn adem niet meer in kunnen houden en bereikt de penetrante urinegeur mijn neus.
Van de combinatie urine en etende man ga ik bijna over mijn nek.
Als ik langs de man fiets zie ik nog net hoe hij zijn falafel bedekt met saus en een smakelijke hap neemt.
Hij lijkt zich nergens aan te storen.

---

25-11-2003

Mistroostig:

Herfst op het platteland van Friesland.
Vieze waterplassen loeren op elke naderende auto, natte bladeren liggen klaar om voetgangers te laten uitglijden en de regen die tegen de ramen tikt maakt het uitzicht grauw en donker.
Ik hou niet van herfst in Friesland. Ik kijk niet graag naar de modderpoelen die ontstaan door de vele regen, de doorweekte vachten van de schapen in de wei en de kale takken van de bomen.
Maar in Friesland kom ik tot rust. Ik val in slaap met de stilte om me heen en als ik wakker word is ze er nog steeds.
Behalve het kopen van het boek van Harry Potter en het opzoeken van vrienden zijn er geen verplichtingen die me van hot naar her laten rennen.
En het allerleukst zijn de meisjes achter de kassa, omdat ze een welgemeend 'goedemorgen' tegen me zeggen.
In de trein terug naar Amsterdam zie ik in de schemer meer lichtjes van elkaar opjagende auto's op de ring aan me voorbij trekken dan ik in Friesland in die paar dagen heb gezien. En op het Centraal Station bedelen de zwervers als vanouds om een beetje kleingeld.
Ik proef de haast en de hardheid van de mensen.
Amsterdam is ook mistroostig. Maar zolang er nog genoeg mensen zijn die het stenen landschap kleur geven, blijft het mijn thuis.

---

24-11-2003

Boe:

Ik ben er weer.

---

21-11-2003

Friesland:

Ik ben even een paar daagjes in Friesland.

---

20-11-2003

The Cardigans:

Ik ken The Cardigans nog niet zo lang. Een paar maanden geleden leende ik op aanraden van een collega een cd van ze uit de bieb. Ik was meteen verkocht.
Ik had echter slechte verhalen gehoord over de live-optredens van The Cardigans. De zangeres zou niet zuiver zingen en de band zou ongeïnteresseerd overkomen.
Maar gister was er niets dan goeds aan hun optreden.
Ze hadden de zaal opgeleukt met grote en kleine kroonluchters, die af en toe draaiden als waren ze een discobal en alles aan hun muzikale spel was strak en zuiver.
Het concert was niet uitverkocht en mijn collega en ik waren op tijd gearriveerd, zodat we, weliswaar na het doorstaan van een goed, maar op een gegeven moment saai voorprogramma het concert van The Cardigans goed konden zien.
Toen ik na afloop van het concert naar huis fietste kwam ik een paar verdwaalde Schotten in kilt tegen.
Eenmaal thuis hoorde ik dat de Schotten, tegen mijn verwachting in, verloren hadden met 6-0.
Het Nederlands elftal heeft eindelijk weer bewezen te kunnen voetballen en The Cardigans hebben bewezen een goede band te zijn.
Spelen kunnen ze dus. Allebei.

---

19-11-2003

Geluk:

"Ik wil een vriendin en een leuke baan, want pas dan ben ik gelukkig," hoorde ik gister iemand zeggen in het restaurant waar ik met een aantal collega's een overheerlijke maaltijd nuttigde.
Ik fronste mijn wenkbrauwen. Deze zin verbaast me elke keer weer als hij mij ter ore komt.
Sommige mensen denken blijkbaar dat hun geluk afhangt van anderen. In plaats van aan hun eigen geluk te werken, zoeken ze het in factoren waar ze geen controle over hebben.
Een baan zoeken die je ligt draagt inderdaad bij aan je eigen geluk, daar ben ik het mee eens. Maar om te zeggen dat je een vriendin nodig hebt om gelukkig te worden vind ik nogal naïef.
Verliefdheid kan helpen om je beter te voelen, net als een vertrouwde arm om je schouder van degene bij wie je helemaal jezelf mag zijn.
Maar een relatie aangaan om jezelf gelukkig te maken is een raar uitgangspunt. Het is ook niet eerlijk ten opzichte van de tegenpartij. Ik wil niet de vriendin van iemand zijn omdat ik hem gelukkig moet maken.
We vergeten wel eens om kritisch naar ons eigen leven te kijken en daadwerkelijk de dingen te doen die ons hart ons ingeeft.
Iemand kan wel een steun voor je zijn, een helpende hand. Hij of zij kan je moed inpraten, achter je staan, leuke en spannende dingen met je ondernemen. Maar wat gebeurt er met je als het uitgaat?
Dan ben je weer terug bij af.
Geluk begint bij jezelf, pas daarna kan de ander iets toevoegen en het geluk uitbreiden.

---

18-11-2003

Logica der onwetendheid:

"Dit is het telefoonnummer, maar als je in Amsterdam bent hoef je natuurlijk niet
het kengetal te draaien als je mobiel belt."
"Dit is mijn emailadres, maar het moet wel allemaal met kleine letters hoor."

En off-topic: kijkt u voor de gein even hier.

---

17-11-2003

Krentenbrood:

Een avond kan geweldig uitpakken wanneer er ouwe jongens krentenbrood wordt geserveerd.
Gisteravond werd het voor mijn neus gezet en mocht ik er uitgebreid van smullen.
Het begon om half zes, toen ik in een volgepakte kroeg op een plakkerig podium mijn kunsten vertoonde.
Dezelfde kunsten als afgelopen vrijdag, maar dit keer ging het qua performance net iets beter. Het was de sfeer die me dat beetje extra gaf.
De drempel van dit podium was hoger, mijn gedachtenkronkels waren raarder, maar ik stond steviger. Ik zong niet de sterren van de hemel, maar ik was tevreden. Er is altijd een volgende keer om het beter te doen.
Ik verliet vanwege de drukte de kroeg al snel, maar kwam daarbij een oud studiegenoot van de Djam tegen. Ik had haar al zo'n drie jaar niet meer gesproken, maar het weerzien was vertrouwd en gezellig.
Ik keerde daarom na het nuttigen van een biertje in een andere kroeg terug om met haar te babbelen.
Er waren echter tijdens mijn afwezigheid nog meer studiegenoten van toen gearriveerd.
We omhelsden elkaar, zoenden elkaars wangen en haalden herinneringen op.
Ouwe jongens krentenbrood.
Wat kan de smaak ervan toch verrukkelijk zijn.

---

16-11-2003

Ode aan het combo:

Een Oostenrijker, een Duitser en een IJslander. Drummer, pianist en bassist.
Een bijzondere combinatie van nationaliteiten en talenten.
Hun spel is magisch en valt als een warme deken over het publiek, dat zichtbaar onder de indruk is.
Ik sluit mijn ogen en laat me meevoeren met de klank van elke ingedrukte toets, elke aangeslagen snaar en elke aanraking van de brushes met het drumvel.
Af en toe kijk ik naar ze. Om ze naar elkaar te zien lachen, om het plezier in hun ogen te zien, om te genieten van hun lichaamsbewegingen die de muziek laten ontstaan.
Als ik mijn ogen sluit kruip ik diep weg onder de goddelijke deken.
De wereld bestaat eventjes niet. De hemel daarentegen wel.

---

15-11-2003

Kunst:

De kunst van het zingen is om op het podium net zo te zingen als thuis. Ik geloof niet dat het me ooit gelukt is, al kom ik wel steeds dichter bij dit doel.
Gister kreeg ik weer de kans om hieraan te werken, tijdens de presentatie van de improvisatieworkshop waaraan ik de afgelopen maanden had deelgenomen.
Ik was, tot mijn eigen verbazing, niet zenuwachtig geweest, maar eenmaal op het podium had ik er toch last van.
Je hebt van die mensen die zeggen dat alle zenuwen van ze afvallen als ze beginnen met zingen. Bij mij blijven ze gezellig zitten.
Zenuwen veroorzaken tijdens het zingen allerlei rare gedachtenkronkels:
"Die hoge noot heb ik tenminste gehaald, maar oh jee, er komt er zo meteen nog een hoge noot, relax Aukje, ga stevig op beide voeten staan, zet je mond wijd open en denk niet aan de mensen die naar je kijken."
U kunt zich wellicht voorstellen dat dit een averrechts effect heeft.
Er zat echter een verschil tussen deze gedachten en de gedachten die ik tijdens mijn vorige optreden in juni had: dit keer had ik de rust om naar mijn gedachten te luisteren. Ik zette mijn mond wagenwijd open en het geluid kwam er naar tevredenheid uit. Misschien niet zoals thuis, maar stukken beter dan ik had durven hopen.
Daarnaast ging mijn improvisatie goed. Ik vloog niet uit de bocht, iets waar ik normaliter goed in ben.
Toen ik vannacht bij thuiskomst de opnames terugluisterde was ik tevreden. Het euforische gevoel bleef uit, maar ik kon horen dat ik was gegroeid.
Eén dezer dagen mag ik het weer proberen. En om nog meer te groeien zou ik elke week op een podium moeten staan.
Want een paar keer per jaar optreden zet te weinig zoden aan de dijk.

---

14-11-2003

Ahum:

"Dat is dan 4,95."
Ik pak mijn portemonnee en haal er een biljet van tien euro uit.
Een andere klant komt naast me staan. Een ongemakkelijk gevoel bekruipt me.
"Ik heet ook Aukje, vandaar dat ik 'm koop!" flap ik eruit alsof ik me genoodzaakt voel een reden te geven voor deze aankoop.
"Ik weet niet of je blij moet zijn met het feit dat je ook Aukje heet," zegt de vrouw achter de kassa een tikkeltje chagarijnig, "ik vind haar niet aardig."
"Ik ook niet echt," stamel ik.
Ik neem het wisselgeld van haar aan en stop het tijdschrift snel in mijn tas.
Schaamteloos een Playboy kopen is toch lastiger dan ik dacht.

---

13-11-2003

Stil:

De oranje zon zakt langzaam achter de grijze gebouwen naar de horizon.
Ze werpt een schaduw over mijn fiets en kleurt mijn haar gelig oranje.
De kou laat mijn handen verstijven en tovert een rode blos op mijn wangen.
Ik kijk uit over een meer, waar ergens in het midden de motor van een boot zachtjes ronkt.
Kleine golven duwen onvermoeibaar het water tegen de grijze stenen.
Een eenzame fietser rijdt voorbij en geniet, net als ik, van de kleuren en de rust.
Even is het stil in mijn hoofd.

---

12-11-2003

Luchtig:

Zo rond mijn veertiende kreeg ik een hekel aan mijn eigen geur. Al rook ik mezelf niet, ik vond het boerderijluchtje dat ik met me meedroeg nogal vervelend.
Om van dit ongewenste luchtje af te komen holde ik vanaf dat moment bij thuiskomst naar mijn eigen kamer om oude kleren aan te trekken.
Dit tafereel herhaalde zich dagelijks en breidde zich uit naar elke dag mijn haar wassen, wierook branden op mijn kamer, potpourri in de kledingkast leggen en het onderspuiten van mezelf en mijn kleding met het geurtje Miss Sporty.
Het moment waarop ik het ouderlijk huis verliet was voor mij dan ook een verademing. Eindelijk hoefde ik me niet meer druk te maken of mijn spullen, kleren en haar naar de boerderij roken. Eindelijk kon ik ook ruiken naar pas gewassen kleren of andere luchtjes die ik gebruikte.
Maar als ik er bij stilsta gebruik ik wel erg veel middelen om mijn eigen luchtje te creëren:
mijn haar was ik met Fructis van Garnier, ik stap samen onder de douche met Bath Care van Nivea, ik smeer de tere delen van mijn lichaam in met Nivea Soft, mijn oksels verfris ik met Rexona en alsof dat allemaal nog niet genoeg is spuit ik Black Onyx of Calvin Klein op mijn pols.
Zou het overmatig gebruik van geurtjes het effect teniet doen?
Een oud-collega van me vond blijkbaar van niet. Als ik bij haar in de buurt kwam, kon ze het niet laten om te zeggen dat ik zo lekker rook.
Het is één van de grootste complimenten die ik ooit heb gekregen.

---

11-11-2003

Aukje in de Playboy:

Heeft u al een hartverzakking? Het is namelijk waar. Aukje komt in de Playboy.
Alleen moet ik u teleurstellen. Het gaat om een andere Aukje. Ik heet namelijk niet Aukje van Ginneken, maar gewoon Aukje.net. En Aukje.net verschijnt niet in de speciale kersteditie van Playboy.
Maar voor de nieuwsgierigen die op mijn site terecht zijn gekomen omdat ze denken hier vieze plaatjes te vinden heb ik de link naar de vieze plaatjes er maar even neergezet.
Klik klik, alstublieft.
En mochten de heren en dames van Playboy hier toevallig langskomen: voor twee ton ben ik best bereid om er over na te denken.

---

10-11-2003

Gevoelens:

Sommige gevoelens negeer ik. Omdat het beter is.
Maar soms drukt iemand me hardhandig met de neus op de feiten. Tegenstribbelen is zinloos, al probeer ik dat in eerste instantie wel.
Maar dan moet ik toegeven dat het gevoel ergens in mijn lijf verstopt zit. En alsof het een belletje heeft horen rinkelen komt het aanstonds vanuit mijn kleine teen naar boven stormen. Het nestelt zich als een steen in mijn maag en blijft daar zonder toestemming, maar met een grote grijns zitten.
Ik kijk er even naar, proef de smaak ervan en voel het woelen.
Maar ik kan er niets mee. Het levert me niets op.
En dus stop ik hardhandig weg wat naar boven werd gehaald.
Omdat ik het niet wil voelen. Omdat sommige gevoelens nutteloos zijn om te voelen.

---

09-11-2003

Thee:

Na een bezoek aan de stijlkamer in het gigantische gebouw De Bazel op de Vijzelstraat, gespotte digitale kabouters in het Nederlands Instituut voor Mediakunst en galmende aria's over de liefde in de Nieuwe Kerk zat de Museumnacht voor vriendin W. en mij erop.
Het was tijd voor een warm bakje thee in de Ierse Pub.
Misschien is dat gek, thee drinken in een kroeg op zaterdagavond. Het was buiten echter koud en aangezien ze geen warme chocolademelk serveerden werd het thee.
We kregen een grote mok met dampend water en een keur aan theezakjes die netjes gesorteerd in een rieten mandje lagen.
Lekker.
We babbelden, kletsten, lachten en dronken tussendoor van onze thee.
Nadat de lege kopjes een kwartier lang op tafel hadden gestaan, vroeg de ober of we nog iets wilden drinken.
Vriendin W. en ik keken elkaar aan. "Ach ja, waarom niet," zeiden we tegen elkaar en bestelden nog twee thee.
De ober maakte de bestelling gereed. Wij verbaasden ons intussen over het feit dat veel obers in een Ierse Pub een kort geschoren koppie hebben.
De thee werd door een andere ober voor onze neus gezet en ik pakte mijn portemonnee om te betalen.
"No no, it's oké," zei hij en hij liep weg.
Vriendin W. en ik keken elkaar verbaasd aan.
Het zag er naar uit dat we deze thee gratis kregen. Of zou hij het op rekening zetten zodat we moesten betalen als we weggingen?
Nadat we het licht gekleurde water hadden opgedronken verlieten we de pub. Onzeker keken we naar de ober die ons de thee had geserveerd.
Hij zwaaide echter vriendelijk en trakteerde ons op een grote glimlach.
Eenmaal buiten vroegen we ons af of we nu sjans hadden of dat thee op zaterdagavond zo ongebruikelijk is dat we daarom het tweede bakje gratis kregen.
Glimlachend keken we elkaar aan.
"Sjans," zeiden we in koor.
Giechelend verdwenen we uit zicht van de Ierse Pub.

---

08-11-2003

Lullig:

Het is best lullig als je dat hele end naar de bibliotheek fietst, auto's moet ontwijken om niet aangereden te worden, met je tas die eigenlijk in de kluis bij de stinkwc's hoort langs de beveiliging glipt, jezelf uitput door niet met de lift maar via de trap naar de vierde etage waar de muziekafdeling is loopt, in de bakken zorgvuldig een aantal cd's uitzoekt, langzaam richting kassa gaat om de cd's af te rekenen, je bedenkt hoe lang je de cd's wil, drie dagen of een week, dubbend of je met de keuze voor drie dagen wel zin hebt om op je vrije dag naar de bieb wil fietsen, toch daarvoor kiest, je tas openritst om je portemonnee te pakken en op dát moment pas ontdekt dat de portemonnee niet in je tas zit.
Die ligt namelijk thuis.

---

07-11-2003

Uitstraling:

Het bedrijf waar ik werk heeft een nieuwe directrice aangenomen.
Ik heb een afspraak met haar omdat ze de medewerkers van het bedrijf beter wil leren kennen.
Als ik tegenover haar zit verdwijnen mijn zenuwen als sneeuw voor de zon.
Ze is bijzonder.
Ze heeft iets over haar waardoor ik me op mijn gemak voel. Een warme en open uitstraling, een oprechte interesse.
Ik verwacht dat ze me vragen gaat stellen over mijn baan, maar het grootste gedeelte van ons gesprek gaat over mijn activiteiten, zoals de Djam en het loggen.
Ze maakt me enthousiast, ik vertel honderduit.
Haar persoonlijkheid zou me alles kunnen laten vertellen. Zij is iemand bij wie ik me thuis voel.
Terug op mijn eigen afdeling straal ik.
Ze heeft iets met me gedaan.
Haar warmte en enthousiasme werken in mij door. Een paar minuten lang kan ik alleen maar glimlachen.
Het doet me afvragen waarom zij dit heeft.
En waarom andere mensen niet.

---

06-11-2003

Gesprekken:

Op mijn scherm verschijnen letters. Langzaam vormen de letters woorden, dan zinnen.
Ik weet van wie de vingers zijn die de letters zorgvuldig uitkiezen, maar in mijn gedachten creëer ik een denkbeeldig persoon, ingekleurd door mijn eigen wensen en verwachtingen.
Op het scherm ontmoeten we elkaar regelmatig, in de echte wereld af en toe.
Tastbare ontmoetingen laten me anders zijn, doen en voelen. Opeens spelen zenuwen, angst en uiterlijk een rol.
Woorden alleen zijn niet meer belangrijk. De denkbeeldige persoon wordt niet meer gevormd door mijn gedachten, maar door zijn stem, zijn kledingsmaak en zijn maniertjes.
Hoewel het klikt tussen ons, vallen er af en toe stiltes. Stiltes die online worden afgedaan als 'ik was even met iets anders bezig' maar offline worden geïnterpreteerd als pijnlijk.
De woorden komen wel weer, maar vloeien online toch rijkelijker.
Kijkend in elkaars ogen trachten we een normaal gesprek te voeren met woorden die geluid maken.
Tussen de zinnen door verlang ik af en toe naar dat veilige plekje achter mijn toetsenbord.
Op dat plekje, waar woorden alleen worden gevormd door mijn vingers over het toetsenbord te laten ratelen, kan ik tenminste helemaal mezelf zijn.

---

05-11-2003

Cu-co-ca-ce-ci:

De variant erop kan ook: ca-ce-ci-co-cu.
Kent u het?
Het is een ezelsbruggeltje. Het helpt je onthouden of je de C als een K of een S uitspreekt voor een klinker. Ku-ko-ka-se-si zeg je dus eigenlijk. Of ka-se-si-ko-ku.
De eerste variant heb ik er op de lagere school al ingestampt. De tweede op de middelbare school.
Ik verwacht dat ze mijn gedachten nooit meer zullen verlaten.
Soms zeg ik het ezelsbruggetje hardop. Omdat het zo grappig klinkt.
Ook oefen ik af en toe in gedachten het rijtje koppelwerkwoorden:
zijn - worden - blijven - blijken - lijken - schijnen - heten - dunken - voorkomen.

Waarom ik deze informatie allemaal in mijn brein laat zitten en af en toe nog opzeg is de vraag. Het was vroeger misschien handig om bovenstaande rijtjes uit mijn hoofd te weten, tegenwoordig kan ik er best zonder.
Daarom hoop ik ook stiekem dat ik ooit een presentator van een spelletjesprogramma tegenkom op straat. "Aukje," zegt hij dan terwijl de camera op me inzoomt, "noem alle koppelwerkwoorden en het ezelsbruggetje waardoor je kan onthouden hoe je de C uitspreekt als deze voor een klinker staat."
Dat doe ik dan. En dan win ik veel geld.
Tot dit een keer gebeurt blijf ik de rijtjes en de ezelbruggetjes opzeggen.
Al was het alleen al om de lachwekkende verbaasde gezichten die mensen opzetten als ik de rijtjes oplepel.

---

04-11-2003

Foute gedachten:

Ik mag niet ziek worden, ik wil niet ziek worden, het komt absoluut niet goed uit als ik nu ziek word, ik baal stevig als ik ziek word, hoe moet het dan met al die afspraken als ik ziek word.

Maar ik voel dat ik ziek word. Bah.

Gaaaap:

Ik ben moe.

---

03-11-2003

Jan Jaap:

Vijf jaar geleden zag ik Jan Jaap v/d Wal voor het eerst. Hij trad op bij de Parooldebatten van AT5 die in het kader van de gemeenteraadsverkiezingen werden gehouden.
Hij maakte geen indruk. Het publiek viel stil wanneer een lach gewenst was.
De mensen op de tribune waren meer gecharmeerd van Theodor Holman. De lach die bij Jan Jaap uitbleef, klonk volop bij Theodor.
Maar Jan Jaap liet zich niet uit het veld slaan.
Dat is maar goed ook, want inmiddels is hij een beroemd Nederlander met altijd uitverkochte zalen.
Samen met zijn hazelip heeft hij het ver geschopt, ondanks die stroeve start van zijn carrière.
Vorig jaar zag ik voor het eerst een show van hem. Ik was onder de indruk van zijn kwaliteiten. Kwaliteiten die ik vijf jaar geleden niet had gezien.
Dit keer kreeg hij de zaal plat van het lachen.
Zijn nieuwe show 'Staat' laat de bezoekers minder vaak lachen, maar is ten opzichte van zijn vorige show meer volwassen, al komt mijn mening misschien wel voort uit het feit dat hij een pak droeg tijdens zijn optreden.
In ieder geval was de show doordrenkt met kwalitatief vermakelijke stukjes.
Zijn show deed me denken aan een combinatie van weblogs. De actualiteit in een grappig jasje van de Humeurist, de herkenbare grappige en ontroerende real-life stukjes van Merel enVandenB, het zat er allemaal in.
Als Jan Jaap zich had geschaamd voor zijn hazelip en was gaan loggen ipv optreden, dan zou hij groot zijn geworden in weblogland.

---

02-11-2003

Paul:

Paul schreef op zijn log een stukje over zijn overleden schoonvader. Veel mensen zeiden hem na het overlijden dat het hen speet dat ze geen tijd hadden vrijgemaakt om zijn schoonvader te bezoeken.
Het stukje deed me denken aan mijn collega, ook Paul genaamd, die drie jaar geleden overleed aan kanker.

Paul had een agressieve vorm van kanker. In het begin was hij positief, we geloofden net als hij dat hij er weer bovenop zou komen. Maar toen er na een tweede onderzoek niet te genezen uitzaaiingen aan het licht kwamen, was er geen hoop meer. Hij zou binnen een paar maanden komen te overlijden.
Paul vond het vreselijk dat er iets in hem groeide dat hij niet stop kon zetten.
Hij wilde leven, zijn lichaam wilde dood.

Collega's gingen regelmatig bij hem op bezoek.
Ik durfde niet goed. Bang voor wat ik zou aantreffen. Bang om er niet mee om te kunnen gaan.
Een collega spoorde me aan om wel te gaan, ze wist dat Paul het fijn zou vinden.
Ik ging, samen met een andere collega. We brachten bloemen mee, omdat hij daar zo van hield.

We werden opgevangen door Marie, een grote gezette vrouw met blond haar. Zij was een vriendin van Paul en zorgde die dag voor hem.
Ik had vreselijk veel respect voor haar. Ze hielp Paul met alles, hij kon niets meer alleen.

Paul's ogen fonkelden toen hij ons zag. Hij had geen lege, wanhopige blik. Al moet hij dat wel zijn geweest.
Het voelde goed om daar te zijn, maar ik vond het moeilijk om hem te zien. Hij was altijd mollig geweest, maar nu zag hij eruit als een oud mannetje. Mager en niet meer in staat om te lopen.
In de badkamer, waar de wc zich bevond, lagen overal zwarte lichaamshaartjes. Het waren de zijne. Zijn lichaam had ze niet meer vast willen houden.

Paul wilde niet meer naar muziek luisteren. Het was te emotioneel voor hem. Terwijl muziek altijd zo belangrijk voor hem was geweest.
Lezen was te vermoeiend.
Zijn laatste weken bracht hij in stilte door op de bank, starend naar de tuin waar de bloemen bloeiden. Hij zat daar zijn tijd uit te zitten.

Mijn collega en ik wilden nog een keer langskomen, al vonden we het erg moeilijk.
Maar we kregen de kans niet. Paul overleed een paar weken na ons bezoek.
Wij gingen weliswaar een tweede keer op bezoek, maar dit keer bij zijn nieuwe thuis op de begraafplaats.

Ik kan me voorstellen dat mensen geen tijd vrijmaken om bij een ernstig ziek iemand op bezoek te gaan. Het is tenslotte niet niks om oog in oog te staan met een afgetakeld lichaam.
Het is iets waar we liever onze ogen voor sluiten en hopen dat we het nooit hoeven mee te maken.
Maar als we maar een kleine minuut stilstaan bij degene waar het om gaat, dan zouden we onze angst opzij moeten zetten en alle moed moeten verzamelen om wél langs te gaan. Mits degene in kwestie daar behoefte aan heeft.
Want vaak zijn de bezoekers nog één van de weinige pleziertjes in iemands leven.

---

01-11-2003

Pupillen:

"Je hebt grote pupillen."
Twee starende ogen kijken me onderzoekend aan.
"Oh ja?" vraag ik.
Mijn schijnbaar grote pupillen zijn me nog niet eerder opgevallen.
Ik bekijk ze in de spiegel, en bestudeer daarna de zijne ter vergelijking.
Maar die van hem zijn niet groot. Ook niet klein.
Axe zegt dat groter wordende pupillen een teken van opwinding zijn.
Mijn pupillen zijn altijd groot.
Nu weet ik niet of mijn pupillen nóg groter worden bij opwinding, of dat het betekent dat ik constant opgewonden ben.
In ieder geval zegt Axe dat mannen de groter wordende pupillen niet herkennen als versiertruc.
De man tegenover me herkende het wel. En maakte mij ervan bewust.
Maar had ik hem veroverd met het verwijden mijn pupillen?
Nee.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iemand heb versierd met mijn pupillen. Het lijkt me ook nogal lastig als je in een donkere kroeg of discotheek iemand op het oog hebt.
Als ik in de ogen van de perfecte man kijk, die me nog altijd doet giechelen als hij in de buurt is, zie ik kleine pupillen.
Maar ja, hij heeft dan ook al jaren een vriendin.
Voortaan ga ik bij iedere veroverbare man eerst diep in zijn ogen kijken. Eens kijken of Axe gelijk heeft.

---