31-10-2003

Nora:

* februari 1989, Bakkum - † oktober 2003, boerderij van mijn ouders

Het grootste nadeel van huisdieren is dat ze doodgaan.


30-10-2003

Dank je wel:

"Ik vind je stem zó mooi! Echt fantastisch! Wanneer kan ik je stem bewonderen? Treed je binnenkort ergens op?"
Ik keek naar mijn studiegenoot die zijn hoofd heen en weer schudde van ongeloof.
"Dank je wel," zei ik toen.
Geen ontkenning, geen smoes, maar gewoon 'dank je wel'.
Ik verbaasde mezelf.
Soms kan ik het dus wél.

Tandarts:

De afgelopen jaren heb ik iets te vaak en te lang in de tandartsstoel moeten zitten.
Dat was geen pretje.
Twee zenuwbehandelingen moest ik ondergaan, omdat mijn vorige tandarts had verzaakt foto's van mijn gebit te maken en de gaatjes die waren ontstaan niet goed had gevuld.
Mijn huidige tandarts herstelde al die fouten.
Elke keer als ik bij hem langskom laat hij merken dat hij trots is op zijn werk.
"Je heb zeker geen last van je gebit hè?" vroeg hij me gister met een stralend gezicht.
Ik had inderdaad geen last, en daar was ik maar wat blij om.
Hij wist me voor de tweede keer sinds mijn kennismaking met hem te vertellen dat hij niets aan mijn gebit hoefde te doen.
Opluchting. Mijn hartslag daalde weer.
De tandartsstoel lag helemaal lekker toen hij me vertelde dat ik pas over een jaar terug hoefde te komen voor controle.
Mijn tandarts weet precies hoe hij mij een goede dag kan bezorgen.


29-10-2003

Afstand:

Ik duw. Maar niet hard genoeg.
Dat wil ik ook niet.
De afstand mag niet te groot worden. Maar ook niet te klein.
Anders word ik recalcitrant en onaardig. Koppig ook.

Hij vindt me vast ongrijpbaar.
Terwijl hij zo grijpbaar is voor mij.

Als hij afstand neemt toon ik mijn andere zelf.
Dan ben ik lief en aardig. Begaan ook.
Ik hoor hem denken: ik snap niets van vrouwen.
Ik soms ook niet.


28-10-2003

Zwemstrijd:

Het zwembad waar ik regelmatig baantjes trek heeft sinds kort een aparte baan voor mensen die willen borstcrawlen.
Dat is fijn, aangezien de snelle en langzame zwemmers elkaar nu niet meer in de weg zitten.
Tenminste, dat is de bedoeling.
Sommige langzame zwemmers zijn het echter niet met deze afbakening eens. Want precies boven deze baan bevindt zich aan het plafond een buis. En juist díe buis wordt door sommige zwemmers als ijkpunt gebruikt wanneer ze op hun rug in langzaam tempo door het water glijden, zodat ze in een rechte lijn veilig de overkant bereiken.
Best slim bedacht.
Maar nu vertikken ze het om 'hun' stukje baan af te staan aan de borstcrawlers. Dat laten ze merken door in die baan in langzaam tempo stug door te zwemmen.
Ze worden links en rechts ingehaald, ondertussen bedolven onder het opspattende water, maar het lijkt hen niet te deren.
Doorbijters zijn het.
Gister was er weer zo'n doorbijter bezig.
"Kunt u niet in een andere baan gaan zwemmen?" vroeg een vrouw die kennelijk schoon genoeg had van de man.
Het was rustig in de andere banen, dat kon best.
De man schudde zijn hoofd.
"Maar u zwemt zó langzaam! U zit iedereen in de weg!"
De man legde zijn probleem van de buis uit en zwom verder. Op de rug, tergend langzaam, nauwlettend de buis in de gaten houdend.
De vrouw gaf niet toe aan zijn koppigheid. Tijdens het inhalen probeerde zo zoveel mogelijk stuwing en spetters te veroorzaken.
De man had er zichtbaar last van. Af en toe onderbrak hij zijn sportieve handelingen en keek geïrriteerd naar de vrouw.
Terwijl ik mijn heil in een andere baan zocht, bleven de man en de vrouw in elkaars vaarwater zitten.
Uiteindelijk verliet de man als eerste het strijdtoneel en ging douchen.
De vrouw haalde opgelucht adem en zwom als een echte winnares nog wat erebaantjes.
Zonder al te veel gespetter en stuwing dit keer.


27-10-2003

Verjaardagen:

Op de lagere school was ik heel goed in het onthouden van verjaardagen.
Misschien wel omdat ik altijd uitkeek naar de traktaties en de feestjes.
Maar nog steeds herinner ik me moeiteloos de data waarop mijn oud-klasgenootjes jarig zijn.
Dat is best gek als je bedenkt dat ik moeite heb met het onthouden van de verjaardagen van vrienden en collega's uit het heden.
Zo weet ik dat oud-klasgenootje Jan gister jarig was. En vandaag Tyaze.
Ik vóel zelfs de spanning van vroeger nog.
Maar wat heb ik aan deze nutteloze informatie? Ik kom heus niet meer op hun feestjes.
Ik stuur zelfs geen kaartje.
En je zult zien dat ik op mijn 80e de data nog moeiteloos kan oplepelen.
Mijn geheugen zou eens plaats moeten maken voor de verjaardagen die ik wél vier.
Misschien wordt het tijd voor een verjaardagskalender in de wc.


26-10-2003

Happy stress:

Mijn hoofd zit vol. Niet vanwege een verkoudheid (al staat 'ie wel te loeren om zich op een geschikt moment in mijn hoofd naar binnen te wurmen), maar vanwege 'happy stress'.
Happy stress steekt de kop op als je teveel leuke dingen onderneemt en daar hinder van ondervindt.
Dat zou niet mogen, leuke dingen maken het leven de moeite waard. Maar af en toe gebeurt het toch.
Zo had ik de afgelopen week vakantie. Ik had echter niet het geld en ook niet de tijd om ergens op een eiland in de zon te gaan luieren.
Het was zelfs zo erg dat ik overdag sliep omdat ik het de avond ervoor te laat gemaakt, terwijl ik die uurtjes overdag eigenlijk wilde besteden aan mijn studie. Mijn biologische ritme verschoof, aangezien ik 's avonds pas een beetje wakker werd en die gelegenheid met beide handen aangreep om het wéér laat te maken.
De behoefte aan een avond zonder afspraken groeide, maar natuurlijk dienden zich weer nieuwe afspraken aan waar ik geen 'nee' tegen wilde zeggen.
Maar tijdens de intensieve improvisatieworkshop van gister doofde mijn lichtje langzaam maar zeker.
Het was gelukkig niet zo erg dat ik geen 'pap' meer kon zingen en slecht ging het zeker niet, maar ik had geen energie meer om gezellig te babbelen met mijn medecursisten.
Ik was gewoon niet in de 'talking mood'.
Dat hadden mijn vrienden de afgelopen week al gemerkt.
Eenmaal thuisgekomen van de workshop lag er nog een kleine opdracht om, het liefst zo snel mogelijk, een flyer voor een jazz-sessie te ontwerpen.
Nou, vooruit, even tanden op elkaar, pielen in Photoshop en het idee mailen naar de opdrachtgever.
Vandaag wilde ik eigenlijk naar Friesland. Om er toch nog even uit te zijn. Maar ik moet het antwoord van de opdrachtgever afwachten, papier en een inktcartridge kopen om de flyer te kunnen printen en daarnaast wil ik toch eindelijk eens beginnen aan mijn huiswerk dat al veel te lang is blijven liggen.
In ieder geval zat er aan vannacht een positief puntje.
Ik kreeg er zomaar een extra uur bij. De tijd had geen beter moment uit kunnen kiezen.


25-10-2003

Cadeau's:

Ik ben niet zo goed in het ontvangen van cadeau's op andere dagen dan mijn verjaardag. Ik vind het in eerste instantie helemaal niet nodig en in tweede instantie ontvang ik vaak dingen die ik helemaal niet leuk of lekker vind.
Zoals wijn.
Daarom vroeg ik me af of ik mijn eter van gister op de hoogte moest brengen van het feit dat ik geen wijn drink.
Ik deed het niet.
Stel je voor dat hij helemaal niets mee wilde nemen, dan zou hij zich misschien verplicht voelen. En als hij wijn zou meebrengen, kon ik misschien alleen hém een glaasje aanbieden en mezelf overslaan 'omdat ik nog hoofdpijn had van de drank van gister'.
Spannend was het dan ook toen mijn eter voor de deur stond.
Hij had een rugzak bij zich. En al binnen een minuut toverde hij er twee cadeau's uit.
Hij overhandigde me een fles die verdacht veel leek op een wijnfles. Op het etiket prijkte de naam 'Vondel'. De aard van het tweede cadeau bleef verborgen door het inpakpapier.
Hoewel de fles me sterk deed denken aan een wijnfles, moest ik toegeven dat deze er mooier en anders uitzag.
Mijn eter stelde me gerust door te vertellen dat er geen wijn maar bier in de fles zat.
Aha!
Helaas had ik écht hoofdpijn van de drank die ik de avond ervoor had genuttigd, zodat ik de fles onaangebroken op tafel liet staan. Maar in verband met gisting was dat nog beter ook.
Prachtig cadeau. Zonder moeite geaccepteerd.
Ik pakte het tweede cadeau, verwijderde het inpakpapier en opende de deksel van het doosje dat tevoorschijn was gekomen.
Bij het zien van de inhoud slaakte ik een kleine kreet. Gekleurde, glanzende en overheerlijk uitziende bonbons lagen zomaar binnen handbereik.
Eigenlijk was het helemaal niet zo moeilijk om cadeau's te accepteren.
Sterker nog, ik vond het zelfs leuk.
Met dank aan mijn eter ga ik binnenkort kennismaken met Vondel.
Ik ben benieuwd.


24-10-2003

Top drie (II):

Coert merkte gister terecht op dat hij een andere vraag had gesteld. Ik had zijn vraag in mijn gedachten veranderd van de drie leukste dingen aan Friesland naar de drie mooiste plekjes in Friesland.
Vandaag dan de echte antwoorden op de vraag van Coert: "Wat is jouw top 3 van dingen die je leuk vindt aan Friesland?"

1. De Friese taal:
Mijn ouders zijn Fries, dus ik heb het Fries met de paplepel ingegoten gekregen. Maar zo rond mijn veertiende vond ik de boerderij maar niks en die Friese taal stond me al helemaal niet meer aan.
Ik wilde me afzetten tegen alles wat met Fries te maken had en ging een dialect praten.
Nu is het nog steeds zo dat mijn ouders Fries tegen me praten en ik in een dialect terugpraat. Vooral buitenstaanders vinden dat maar gek en kunnen het vaak niet laten om er een opmerking over te maken.
Ergens is het jammer, want het echte Fries ben ik verleerd.

2. Kaatsen:
Net als de Friese taal, is ook het kaatsen mij met de paplepel ingegoten. Eerst kaatste ik in mijn eigen dorp, toen ik elf jaar was ging ik ik elk weekend naar de kaatswedstrijden van de KNKB, die elke keer in een andere plaats werden georganiseerd. Zo heb ik aardig wat kilometers door Friesland gemaakt.
Eén keer in het jaar is er een belangrijke kaatswedstrijd voor de top van de mannen in Franeker. Het gras is dan heilig en de toegangskaarten zijn net zo gewild als voor een tennisfinale op Wimbledon.

3. Elfstedentocht:
Mijn ouders wonen aan de route van de Elfstedentocht. Ik heb nu drie keer mogen blauwbekken langs de kant om een glimp op te vangen van de professionele schaatsers die altijd veel te snel aan me voorbij zoeven.
Elk jaar vraag ik me samen met mijn Friese collega's af of er weer een Elfstedentocht gaat komen.
Als deze temperaturen doorzetten dan zou het best wel eens kunnen.
Laten we er een handmatige poll in de comments van maken. Wat gokt u, giet it oan of net, oftewel: komt er wel of geen Elfstedentocht deze winter?


23-10-2003

Ontdek je plekje:

Coert en ik delen een stukje Friese geschiedenis. Zo'n 14 jaar geleden woonden we namelijk bij elkaar in de buurt.
Misschien zijn we elkaar zelfs tegen het lijf gelopen toen we 15 of 16 waren, maar als dat is gebeurd heeft het geen indruk gemaakt aangezien ik me geen Coert kan herinneren en hij zich geen Aukje.
Terwijl we via de mail over Friesland babbelden, vroeg Coert me wat mijn top 3 is van de mooiste plekjes in Friesland.
Ik heb er even over nagedacht, maar hier is dan het antwoord:

1. De boerderij van mijn ouders:
Altijd als ik thuis kom bij mijn ouders geniet ik van het imposante uiterlijk van de boerderij.
Bijzonder is de 'dubbele' voorkant. De meeste boerderijen beschikken maar over één kamer aan de voorkant, wij hebben er twee.

2. Het geboortedorp van mijn ouders:
Een gehucht vlakbij Leeuwarden. Bijna mijn hele familie komt er vandaan.
Vroeger kwam ik er vaak, tegenwoordig een paar keer per jaar. Dan rijden we een rondje door de buurt en krijg ik verhalen over vroeger te horen.
Het meest fascinerend vind ik het kleine stukje weiland waar dode koeien zijn begraven die aan miltvuur zijn overleden. Er ligt een sloot omheen en er zijn bomen geplant zodat niemand er kan komen. Miltvuur was zo besmettelijk dat onder de grond stoppen de enige manier was om de ziekte te bestrijden.
Een ander mooi plekje is de kleine begraafplaats rondom de kerk. Daar ligt mijn geschiedenis begraven. Mijn vader weet over elk overleden familielid wel een verhaal te vertellen.
Als ik kom te overlijden wil ik daar ook begraven worden. Op die plek voel ik me meer thuis dan in mijn eigen geboortedorp.

3. Leeuwarden, Tuinen:
Tuinen is een straat in Leeuwarden waar ik een jaar op kamers heb gewoond.
Ik keek uit op de blinde muur van het gebouw van het Leger des Heils. Er was zelfs een methadonpost, maar ik heb nooit last van de bezoekers gehad.
Aan het begin van de straat staat een prachtig gebouw dat vroeger dienst deed als apotheek. Op de gevel staat nog een prachtige schildering à la Mucha en sierlijke letters die het woord apotheek vormen.
De architecten van vandaag mogen van mij veel meer van dit soort gebouwen bouwen.

Natuurlijk zijn er nog veel meer mooie plekjes in Friesland. Maar met deze plekken heb ik een bijzondere binding.
Het zijn de plekken waar ik het meest van geniet als ik door Friesland rijd.


22-10-2003

Achter de sluier:

Bijna een jaar geleden, op 23 oktober 2002, namen Tsjetsjeense rebellen in Moskou de bezoekers van een theater in gijzeling.
Onder de gijzelnemers bevonden zich 18 vrouwen. Ze waren in het zwart gekleed, droegen sluiers en hadden explosieven aan hun lichaam bevestigd die ze op commando zouden laten ontploffen.
De vrouwen waren hoogopgeleid. De één was bijvoorbeeld lerares, een ander actrice.
Ze praatten zoals iedere vrouw, zagen er zonder hun sluier en explosieven uit als iedere vrouw.
Ieder had een eigen succesvol leven opgebouwd, maar de Russen hadden het verwoest door hun naasten te vermoorden.
Toen bleef er maar één doel in hun leven over: wraak, met de dood als gevolg.
Er waren momenten dat ze het moeilijk hadden met hun lot. Ze wendden zich dan af en huilden, maar de tranen werden snel weggeslikt. Een Tsjetsjeense rebel hoort niet te huilen, ook niet als je een vrouw bent.
De vrouw achter de sluier was een gewone vrouw. Getekend door de oorlog. Geen andere uitweg zien dan zich aansluiten bij de rebellen en zichzelf vermoorden.
Triest.
De gijzelneming kostte uiteindelijk 129 mensen het leven. De gesluierde vrouwen waren gedood, maar een nieuwe groep weduwes met wraakgevoelens stond op. Russische dit keer.
"Als mijn zoon van 10 er niet was geweest, had ik misschien hetzelfde gedaan," sprak een vrouw die haar man en dochter verloor.
Het doet pijn om een naaste te verliezen. Maar waar die pijn toe kan leiden is angstaanjagend.
Vooral als je bedenkt dat onder andere leefomstandigheden jij achter die sluier schuil had kunnen gaan.


21-10-2003

Twee:

Ik had een afspraak in de kroeg. Met een onbekende nog wel.
Twee lastige factoren, aangezien ik niet iemand ben die graag alleen in een kroeg zit. Zelfs niet als ik op iemand wacht.
Meestal kom ik bewust vijf minuten later binnen om er zeker van te zijn dat mijn gezelschap er al zit. Maar aangezien ik een goede indruk op mijn afspraak wilde maken kon ik er dit keer niet onderuit.
Ik moest op tijd komen.
Dus trok ik stipt op tijd de deur van de, voor zo'n afspraak, veel te grote kroeg open.
Zoekend liep ik van het ene gedeelte naar het andere gedeelte.
Er was echter niemand die op de foto in mijn mailbox leek.
"What are you looking for?" hoorde ik een stem vragen. Ik draaide me om en zag een vriendelijk ogend en tenger gebouwde barman met een kaal hoofd me vragend aankijken.
Enigszins overrompeld door zijn woorden maar blij vanwege zijn ontferming over mij vertelde ik dat ik iemand zou ontmoeten die ik nog niet eerder had gezien.
"Come with me, we will look for your company." Hij nam me mee en wees alle mogelijke afspraken aan.
"No, no, but I'm not sure," zei ik bij iedere persoon die alleen aan een tafeltje zat.
De hulp van de barman was alleraardigst, maar ook met zijn tweëen vonden we niet wat we zochten.
Hij zette me op een stoel bij een lege tafel en haalde een biertje voor me.
Daarna ging hij weer aan het werk en liet me alleen.
Een groepje mannen aan de bar met veel bier binnen handbereik maakte dronken-mannenpraat-opmerkingen. Ik lachte met ze mee terwijl ik de ingang van het café nauwlettend in de gaten hield.
Na vijf minuten ging de deur open. Een gezette oudere man met verwaaid haar stapte naar binnen. Hij keek op zijn horloge en liet toen zijn blik over de cafégangers glijden.
"Hij zal toch niet..! Ik ben toch niet in de maling...?"
Mijn mobiele telefoon ging af.
"Waar zit je?" Het was de stem van de onbekende.
Even later stonden er twee biertjes op tafel.
Dat zag er toch veel gezelliger uit dan één.


20-10-2003

Hij en hij:

Onweerstaanbaar is hij. Onveilig ook.
Het contact met hem is vluchtig en koud.
De lichamelijke conversatie is hard en intens.
In zijn aanwezigheid val je stil. Je straalt niet en lacht ongemakkelijk. Je imperfectheden probeer je uit alle macht te camoufleren.
Er is geen interesse. Het woord liefde bestaat niet tussen jullie.
Hij neemt veel ruimte in beslag en drukt jou aan de kant. Behalve als hij je nodig heeft.
Dan mag je er heel even voor hem zijn.
Je wilt voor hem zorgen maar hij laat je niet toe.
Hij redt zichzelf wel.

Betrouwbaar is hij. Veilig ook.
Het contact met hem is uitgebreid en warm.
De lichamelijke conversatie beperkt zich tot het aanraken van een arm en een zoen op de wang.
In zijn aanwezigheid praat je honderduit. Je straalt en lacht je tanden bloot. Je imperfectheden lijken niet te bestaan omdat hij ze niet belangrijk vindt.
Hij toont oprechte interesse. Er is geen liefde in het spel, maar een band is reeds geschapen.
Hij neemt geen ruimte in, maar geeft de ruimte aan jou.
Je mag jezelf zijn bij hem.
Hij wil voor je zorgen, maar je laat het niet toe.
Je redt jezelf wel.


19-10-2003

Wereldreis:

Gister heb ik een wereldreis gemaakt.
Al duurde het maar een paar uurtjes, het was zeker de moeite waard.
Ik ging van IJsland naar Argentinië, van de Twin Towers naar Afrika, van Marokko naar de Himalaya, van Australië naar Frankrijk en van Noorwegen naar Denemarken om tenslotte met beide benen op de grond in Nederland te belanden.
Daar nuttigde ik mijn eerste kop warme chocolademelk sinds tijden. Dat had ik wel verdiend na zo'n lange reis.
Onderweg kwam ik veel mensen tegen die zichtbaar genoten van het zonnetje en zich niet weg lieten jagen door de kou.
Logisch als je bedenkt dat de reis helemaal gratis is.


18-10-2003

Dirk:

Mijn voorraad leverworst was op.
En de leverworst die ik eet is alleen bij de inmiddels beruchte Dirk van den Broek verkrijgbaar.
Dus ging ik gister voor het eerst sinds het gedoe met Anja Joos weer naar de Dirk.
Toen ik de supermarkt binnenwandelde was alles nog hetzelfde.
De schreeuwende reclameborden met de tekst 'Dirk alwéér nr. 1' hingen nog steeds aan het plafond, op de supersonische breedbeeldschermen waren nog steeds bloopers, reclames en gossips te zien en het was er nog steeds even druk.
Het enige verschil dat ik opmerkte was een extra beveiligingsman die tussen de schappen met koopwaar liep.
De andere beveiligingsman ijsbeerde, ook als vanouds, in een traag tempo langs de kassa's.
Ik deed mijn boodschappen, rekende af en ging weer.
Niets aan de hand.
Vanaf nu is de Dirk weer mijn dagelijkse supermarkt.
En nou zegt u vast: "Zie je nou wel? Ik zei nog zo dat je daar gewoon boodschappen kan doen."
U heeft gelijk.
Ik had alleen even tijd nodig om dat in te zien.
Overigens zag ik gister beelden op tv van de begrafenis van Anja. Zo'n honderd mensen waren bijeen gekomen om afscheid van haar te nemen.
Eén iemand had echter niet opgelet. Het was een vrouw met een rode plastic tas in haar hand. Een tas waar met grote letters DIRK op stond.
Als Anja dat had geweten had ze haar vast omgedraaid in haar graf.


17-10-2003

Vlinders:

Het is niet dat ik een hekel heb aan vlinders. Zeker niet als ze in mijn buik rondfladderen.
En ze zijn ook best mooi met al die kleuren op hun vleugels.
Maar ik heb altijd het gevoel dat vlinders niet goed uitkijken als ze op hun gemakje rondvliegen.
Ze lijken flink bijziend te zijn, want elke keer weer knallen ze bijna tegen alles en iedereen op als ze rondfladderen.
Je maakt mij dus ook niet echt gelukkig met een bezoek aan de vlindertuin. Het grootste deel van de tocht in het warme verblijf loop ik gebukt met mijn handen over mijn hoofd, klaar om me tegen iedere aanval te verdedigen.
Maar de vlinders in zo'n vlindertuin kun je tenminste nog vermijden.
Gewoon niet naar binnengaan.
Maar als je net lekker staat te zingen in een oefenruimte en er komt dán zo'n gevaarte op je afvliegen dan is dat wel even andere koek.
Even vond ik het mooi en grappig toen de vlinder rondjes vloog onder de lamp. Maar al gauw daalde hij en voor ik het wist scheerde het roodgekleurde geval rakelings langs mijn hoofd.
Terwijl ik gebukt door de ruimte liep, op zoek naar een vlindervrij plekje, hielden de mannen het hoofd wederom koel.
"Doe de deur naar de keuken maar even open," zei de basgitarist rustig.
Ik spoedde me, nog steeds gebukt, door de ruimte en deed de deur open. Het licht in de keuken was aan, het licht in de oefenruimte ging uit.
Een paar seconden later vloog de vlinder nietsvermoedend naar de keuken.
Ik trok de deur dicht.
Even kon ik opgelucht ademhalen. Even kon ik rustig zitten en me concentreren op de muziek.
Tot de volgende vlinder besloot dat het tijd was om de vleugels te spreiden.
Daar gingen we weer, deurtje open, licht uit, fladder de fladder, deurtje dicht.
De volgende vlinder liet dit echter niet op zich zitten en besloot ook rond te gaan dwarrelen.
Maar ook deze vlinder was gedoemd om hetzelfde lot als zijn voorgangers te ondergaan.
Die avond hebben we vele vlinders verbannen naar de keuken.
Ze schijnen daar te gaan overwinteren.
Ik vind het best.
Maar wel op één voorwaarde:ze moeten mij met rust laten.
Nare fladderbeesten.




16-10-2003

Geen prinsesje:

Ik word een beetje moe van al die feitjes en weetjes over Mabel. Ook omdat het een veelbesproken onderwerp is op logs.
Maar hoe vaker ik comments geef op de stukjes, hoe meer ik besef dat ik nooit van mijn leven een prinsesje zal kunnen zijn.
Niet dat er nu een droom van mij in duigen valt, maar het is best even schrikken.
Wat heeft Aukje in vredesnaam gedaan waardoor een leven als prinses niet voor haar is weggelegd?
Genoeg. Maar u vast ook.
Het is tenslotte best lastig om een smetteloos leven te leiden.
Maar als mijn leven doorgelicht zou worden, zou ik in ieder geval een aantal mannen weten die voor problemen zouden kunnen zorgen.
Eén man in het bijzonder zelfs.
Het is de man die ik leerde kennen toen ik nog maar net in Amsterdam woonde.
Hij was in de vijftig, ik was 23. Het klikte tussen ons en we raakten bevriend.
Hij vertelde me dat hij niet werkte omdat hij voldoende geld had. Hij wilde me echter niet vertellen hoe hij aan dat geld was gekomen.
Door mijn hoofd flitsten woorden als smokkelaar, drugshandelaar en bankovervaller.
Hij verzekerde me echter dat het daar niets mee te maken had, maar tot op de dag van vandaag heb ik mijn twijfels.
Het is niet om die reden dat ik het contact heb verbroken, het voelde gewoon niet goed meer.
Eigenlijk, bedenk ik me nu, zou ik eens aan moeten pappen met een lid van het koningshuis.
Ik zie het al helemaal voor me: tijdens een informeel gesprek met andere leden van het koningshuis maakt de drank me loslippig en bazuin ik wat dingen rond over de mannen in mijn leven.
Het is voor de anderen een aanleiding om een onderzoek naar mijn verleden in te stellen.
Perfect!
Eindelijk zal het mysterie worden opgelost. Eindelijk zal ik weten hoe die man aan al dat geld is gekomen.
Is er nog een leuke oranje man vrij?


15-10-2003

Heimwee:

Al maanden ben ik bezig het opruimen van mijn huis.
De stapels videobanden, minidiscs, bandjes en foto's die gearchiveerd en ingeplakt moeten worden groeien met de week. Ze schreeuwen om een veilig plekje aangezien ze regelmatig vanaf de overvolle boekenplank naar beneden vallen.
Ik had al lange tijd niet naar de videobanden gekeken en ik besloot om mij daar op te focussen.
Veel meer dan de videobanden bekijken heb ik niet gedaan. Ik bleef steken in het gevoel van heimwee dat me overviel toen ik mijn eigen werk bekeek.
Werk dat ik heb gemaakt tijdens mijn opleiding Audiovisuele Vormgeving.
Ik had destijds de mogelijkheid om een paar experimentele filmpjes te maken. In twee daarvan speelt o.a. vriendin V. mee, die zich letterlijk bloot gaf voor de camera. Op een nette manier, dat wel.
Haar lichaam werd door het oog van de camera verheven tot kunst.
Mijn leraar heeft me talloze keren gezegd dat ik beter naar de kunstacademie kon gaan. Ik negeerde zijn advies omdat ik niet uit Friesland weg wilde.
Maar nu ik mijn filmpjes opnieuw zat te bekijken begon het weer te kriebelen.
Even had ik heimwee naar die periode die bol stond van de creativiteit en waar ik volledig mijn ei kwijt kon. Nu doe ik dat op andere manieren, maar het verlangen dat als een warme zee mijn buik binnendreef kon ik niet negeren.
Ik speelde met de gedachte om mijn heimwee een veilige thuishaven te geven.
Maar ik herinnerde mezelf aan de keuze die ik had gemaakt toen ik mijn opleiding had voltooid.
Ik wilde me weer toeleggen op het zingen, mijn eerste passie.
Misschien moet ik nu wachten totdat ik uitgezongen ben.
En wat is het eigenlijk jammer dat ik niet alle opleidingen tegelijk kan volgen.


14-10-2003

92% Polyester en 8% elastyne fikt snel:

Rok

Als je te dicht bij de kachel staat.
Voor de duidelijkheid: dit is was een jurk.


13-10-2003

Inspiratie:

De mannen in mijn leven zijn altijd een goede inspiratiebron geweest voor het schrijven van liedjes.
Ging er eentje vreemd, hup, dan schreef ik drie nummers in twee dagen.
Werd ik gedumpt, hup, weer een paar nummers erbij.
Verliefd zijn leverde me minder nummers op, maar de paar die ik in een dergelijke staat heb geschreven zijn toch ook de moeite waard.
Aan sommige mannen laat ik de liedjes horen die ik over hen heb geschreven. Ze zijn dan net zo zenuwachtig als ik, bang voor wat de tekst hen zal zeggen.
Eén ex-vriend, degene die me inspireerde door vreemd te gaan, werd zelfs boos toen ik het liedje voor hem zong. De tekst was te confronterend voor hem en bovendien viel mijn stem bij hem niet in de smaak.
Ik mocht niet meer zomaar zingen van hem, vooral niet op straat. We hebben er vele ruzies om gehad. Een zangeres de mond snoeren valt tenslotte niet in goede aarde.
Een andere ex-vriend viel een keer tegen me uit toen we samen naar huis liepen na een voorstelling Sandifort & Klaassen (geweldige voorstelling overigens).
Ik moest maar eens ophouden met zingen op straat als ik naast hem liep. Hij voelde zich buitengesloten als ik dat deed.
Wat nou 'buitengesloten voelen' zei ik. Ik wilde gewoon uitproberen wat Martine Sandifort tijdens de voorstelling had gezongen en ik kon gewoon niet wachten tot ik thuis was.
Uiteindelijk bleek er onderhuids van alles te broeien in onze relatie en dit was een manier van hem om dat kenbaar te maken.
Hij kon echter wél luisteren naar de nummers die ik over hem schreef, weliswaar met een gespannen gezicht nadat het eenmaal uit was, maar hij luisterde aandachtig en vond ze mooi.
Maar het allerleukst is zingen voor een man die geen flauw benul heeft dat hij de inspiratiebron is. En ook maar half luistert omdat hij met iets anders bezig is.
Daar ga ik heel breed van glimlachen.


12-10-2003

Typisch Amsterdam:

Typisch Amsterdam

Typisch Amsterdam


11-10-2003

Dayna Kurtz in Paradiso:

Dayna Kurtz was een onbekende voor me.
Ik had flarden van haar muziek gehoord door de telefoon toen ik met een vriend belde. Hij was enthousiast over haar muziek en aangezien ik een plaats op de gastenlijst van Paradiso had bemachtigd, kon ik best even een kijkje nemen.
Maar jeetje, wat was het sáái.
Dayna Kurtz maakt muziek die je het beste kan opzetten als het buiten regent en je met een fles wodka je verdriet probeert te vergeten vanwege een stukgelopen relatie.
Of iets in die trant.
Nu voelde ik me gisteravond ook niet jofel door dat gedoe rond Anja Joos.
De muziek had dit gevoel kunnen versterken, maar het werkte niet in een zaal als Paradiso. De zaal was te groot voor dit intieme optreden.
Kippevel bleef uit en haar klanken bleven op afstand.
Na drie kwartier hield ik het voor gezien en fietste ik terug naar huis.
Nu is Dayna Kurtz geen onbekende meer voor me.
Maar ze heeft me niet kunnen overtuigen om een cd van haar aan te schaffen.


10-10-2003

Anja:

En toen bleek Anja Joos niets gestolen te hebben.
Bij de Dirk v/d Broek zien ze mij niet meer terug. En ik hoop velen met mij.

Mannen en hummels:

Er zijn mannen die met opzet een kinderzitje op hun fiets monteren om indruk te maken op het andere geslacht.
Het werkt.
Vrouwen vallen in katzwijm bij de aanblik van een man met baby of bij de gedachte dat een man zijn kind van de crêche afhaalt. En dan het liefst op de fiets, want een auto straalt luiheid uit.
Al fietsend wordt zijn ego makkelijk gestreeld, aangezien de man wordt bedolven onder vele verleidelijke blikken van vrouwelijke voorbijgangers.
Mannen met iets grotere kinderen zijn ook om voor te smelten. Bijvoorbeeld als ze hun kind naar zwemles brengen, of samen met hun zoontje als echte mannen aan de rand van de vijver in het park zitten te kletsen.
Zucht.
Wat is het toch met deze mannen? Waarom maakt menig vrouwenhart een sprongetje bij de aanblik van een man met kind?
Een man met een kind aan de hand of op de arm straalt uit dat hij de moeite waard is.
Hij vertelt de vrouw onbewust dat zijn sperma goed genoeg is om voor nageslacht te zorgen en dat hij de verantwoordelijkheid van een kind aankan.
En als hij dan ook nog eens zichtbaar geniet van zijn kind, is het helemaal duidelijk. Zo'n man is geknipt om vader te worden van je eigen kind.
Ware het niet dat hij al bezet is. Maar misschien maakt het hem des te aantrekkelijker.
Een man met een baby op de arm die niet van hem is, is al net zo aantrekkelijk. Mits hij niet in paniek raakt.
Ook hiermee zendt hij onzichtbare signalen uit naar de andere sexe. Want wat is het toch schattig, zo'n klein hulpbehoevend hummeltje dat zich op zijn gemak voelt als hij wordt vastgehouden door die sterke armen. Armen die staan voor veiligheid en betrouwbaarheid.
Bij vrouwen is er geen magie. Want een kind hoort bij een vrouw, daar is niets bijzonders aan.
Wij vrouwen vallen alleen maar voor mannen met baby's omdat het zo 'cute' is. Een baby past niet in het beeld van een stoere hardwerkende man, die heeft het daar veel te druk voor. Behalve een paar keer in de week, als hij een paar kostbare uurtjes vrij heeft en met zijn kind op pad gaat.
Dat is bijzonder, dat is mooi.
Dat is voor ons vrouwen genieten.


09-10-2003

Incredible:

Er liep iets groens en kleins door weblogland. Het was vlug als water, maar ik kreeg het toch te pakken, dankzij Rian.
Het bleek een klein mannetje te zijn dat oh zo graag zijn kunsten wilde vertonen op mijn site.
Hij had goed naar de Hulk gekeken, een beetje naar Arnold Schwarzenegger ook en probeerde het toen zelf:

Smurf

Hij zuchtte, kreunde, schreeuwde, haalde alles uit de kast. En toen gebeurde het. Zijn groene vel scheurde en zijn ware aard kwam naar boven.
Hij was blauw. En smurf.
Hij bleef nog even voor een kop thee, maar ging toen al weer snel op pad om dit stokje verder te smurfen naar Sannet. Ik had ergens tussen de bits en bytes vernomen dat zij wel eens wilde kennismaken met een blauw wezentje. Dit is een uitgelezen kans voor een kennismaking lijkt me.
De geschiedenis van dit smurfenstokje is te vinden op de site van Renesmurf, die volgens mij op deze manier meer van zijn soort tracht los te laten in weblogland.
Ach, zolang het maar geen plaag wordt is dat best geinig.


08-10-2003

Prins Bernhard, gaat u deze boete ook betalen?

Ik was maandagmiddag in de Dirk van den Broek op het Heinekenplein.
Het was er druk.
De rijen achter de kassa waren zo lang dat ik eigenlijk mijn mandje wilde laten staan en bij de Albert Heijn mijn boodschappen wilde halen.
Toch besloot ik te wachten. Het zal een kwartier geduurd hebben voordat ik aan de beurt was.

Gister hoorde ik dat medewerkers van diezelfde Dirk van den Broek een 43-jarige vrouw hebben doodgeslagen, omdat ze een blikje bier en hondenvoer had gestolen.
Ik hoorde het in eerste instantie toen ik even bij vocaliste K. langsging in een café vlakbij de Dirk. Buiten stond een busje van het NOS-journaal.
Mijn mond viel wijd open toen ik de reden van de aanwezigheid van het busje hoorde.
Koude rillingen liepen over mijn rug.
Vocaliste K. liep intussen met champagne naar een tafel, een collega van haar nam een taart mee met brandende sterretjes.
'Lang zal ze leven' werd ingezet. Een echtpaar was vijftig jaar getrouwd.
Na het nieuws dat ik had gehoord was dit beeld zo onwerkelijk. De mooie taart, de blije gezichten en het feit dat twee mensen al zo lang samen zijn en wellicht gelukkig zijn met elkaar had even geen bestaansrecht in mijn wereld.
Ik kon er niet van genieten.
Maar waar mensen worden doodgeslagen zijn ook mensen blij en gelukkig.

Vandaag ga ik weer boodschappen doen. Ik ga niet naar de Dirk. Geen zin na dit gebeuren. De Albert Heijn is de volgende optie, maar eigenlijk is die keten al net zo fout.
Gelukkig zit er nog een C1000 om de hoek.

Tegelijkertijd hoop ik dat Prins Bernhard zich niet weer zal verlagen tot de categorie 'een beetje dom'.
Laat dit een goede les voor hem zijn.

35 reacties


07-10-2003

Even omschakelen:

Als de muziekleraar op de Djam over Monk vertelt, dan bedoelt hij niet de bekende darter Colin Monk, maar de wereldberoemde jazzpianist Thelonious Monk.

Monk Monk


06-10-2003

Aura:

Met een bekende zat ik op een terrasje te kletsen over wat we eigenlijk hadden willen worden en nog zouden willen worden.
Een aantal beroepen vlogen voorbij: architect, etaleur, styliste, grimeur en kattenpensionhoudster.
Het leek ons geweldig om een beroep te hebben waar je helemaal voor gaat. Dat misten we in onze huidige baan.
N. vertelde me dat ze het liefst een praktijk op wilde zetten als auralezeres. En ze vertelde er meteen bij dat ze aura's kon lezen en er een opleiding voor had gevolgd. Ze was zelfs de beste van de klas.
Schrik.
Opeens zat N. niet meer tegenover me, maar een vrouw die aura's las.
"Uh, zie je nu ook iets bij mij dan?" vroeg ik voorzichtig. Het voelde alsof de kleuren die om me heen zweefden rood werden van schaamte.
"Ik zie altijd wel iets, maar ik moet me wel concentreren als ik meer wil zien," vertelde ze me terwijl ze om mijn reactie lachte. Juist die reactie hield haar tegen om mensen te vertellen dat ze auralezeres is.
Ik kon me dat goed voorstellen. Ik wilde mezelf het liefst verstoppen om te voorkomen dat ze kon zien hoe ik me op dat moment voelde.
Pas later bedacht ik me dat mijn reactie nergens op sloeg. Ik roep altijd dat mensen aan mijn gezicht kunnen zien hoe ik me voel aangezien ik maar moeilijk mijn emoties kan verbergen. Waarom maakte ik me dan opeens druk als iemand mijn aura kon lezen?
N. zag de schrik in mijn ogen (zie je wel, dat zag ze meteen) en lachte weer. Ik lachte mee, een beetje als een boer met kiespijn want ik voelde me nog steeds bekeken.
We praatten erover en langzamerhand kwam N. weer terug. De auralezende mevrouw verdween op de achtergrond.
Raar bleef het wel om iemand tegenover me te hebben die conclusies kan trekken uit mijn kleuren.
Ik geloof dat ik nog even moet wennen aan de 'nieuwe' N.


05-10-2003

Herinneringen:

Op het moment dat ik aan mijn vroege jeugd denk, komen er in eerste instantie minder leuke herinneringen naar boven.
Pas als ik dieper in mijn geheugen graaf, kom ik de leuke herinneringen tegen. Maar daar moet ik wel mijn best voor doen.
Minder leuke gebeurtenissen zijn heftiger, intenser en blijven langer aan de oppervlakte drijven dan momenten van geluk.
Zo stamt mijn eerste herinnering uit de periode ergens tussen mijn nulde en mijn zesde, toen ik vaak naar het ziekenhuis moest vanwege mijn scheve voetje dat telkens opnieuw gespalkt moest worden. Ik herinner me de immens grote hal met kuipstoeltjes, waar veel mensen met sombere gezichten zaten te wachten. Als je aan de beurt was, werd je naam omgeroepen door een onpersoonlijke vrouwenstem.
De kinderkamer waar ik werd onderzocht bestond uit een bruinig tapijt, een grote spiegel met een rood fluwelen gordijn ervoor en een houten treintje in de kleuren viesrood, viesgroen en viesgeel.
Maar het ergste is mijn herinnering aan het spalken van mijn voetje: ik werd op mijn rug in een koude bak gelegd met om me heen zo'n vijf dokters en zusters die zich over me heen bogen. Mijn moeder mocht er niet bij zijn, zo ging dat in die tijd.
De tranen die ik toen huilde prijken nu nog op mijn netvlies. Ik schreeuwde alsof mijn leven er vanaf hing.
Het was de eerste keer dat ik me zo bewust machteloos voelde.
Ook denk ik nog met afschuw terug aan de tijd dat ik bij mijn moeder op schoot zat en we om de beurt een slokje melk namen uit een beker. Als ik daar aan terugdenk proef ik nog steeds die vieze smaak in mijn mond en ruik ik nog steeds de geur alsof de beker voor mijn neus staat. Dat ik zóiets moest drinken, walgelijk gewoon.
Mijn moeder stopte er gelukkig na een aantal pogingen mee. Dan maar een boerendochter die geen melk lust.
Zo zijn er nog een aantal minder leuke herinneringen die naar boven komen als ik aan mijn jeugd denk.

Kleine Aukje

Maar als ik dieper graaf, kom ik bij de middagen waarop ik ging winkelen met mijn moeder om zondagse kleren te kopen. Helemaal feest was het als ik die zondagse kleren eindelijk naar school aanmocht, want ze waren veel mooier dan mijn gewone kleren.
Of ik kom terecht bij de Donald Duck die ik als eerste probeerde te bemachtigen als de postbode het tijdschrift in de brievenbus had gedaan, of het stiekem gooien van appeltjes op het dak van de schuur. Ook herinner ik me de hutten die ik bouwde en de koprollen die ik maakte in het gras dat opgehoopt werd tot een bult, de zogenaamde kuilbult.

Als ik nu naar mijn nichtje van vier kijk dan vraag ik me af wat zij zich allemaal zal herinneren als ze ouder wordt. Waarschijnlijk zal haar herinnering bestaan uit haar val in het zwembad tijdens de vakantie, waardoor ze zo'n diepe snee in haar kin opliep dat deze gehecht moest worden.
En als ze straks gaat verhuizen, zou ze zich dan nog het dorp herinneren waar ze de eerste vier jaar van haar leven heeft gewoond?
Ik herinner me maar weinig van mijn eerste drie jaar in het dorp waar ik woonde voordat we naar de boerderij verhuisden.
Het geheugen is selectief. Het is helaas geen harde schijf waarop je kan aanklikken wat je wilt zien.
Ik ben dan ook benieuwd. Wat is uw herinnering aan uw vroege jeugd?


04-10-2003

Ego:

Ik wist het niet. Jullie misschien ook niet. Maar ik heb een ego.
Een groot ego zelfs.
En het belemmert me flink in mijn doen en laten.
Het gaat hier niet om het ego dat we doorgaans kennen, maar om een ander gedeelte ego waarvan ik het bestaan niet vermoedde.
Het laat zich zien op het moment dat ik zing in de aanwezigheid van anderen.
Mijn gedachten besteden dan teveel aandacht aan mezelf en zetten mij op een negatieve manier teveel in de belangstelling. Ik let teveel op mezelf. Want alle noten die ik zing moeten perfect zijn en oh wee als dat niet zo is!
In plaats van dat ik blij ben vanwege de vijftig noten die ik wél goed zing, erger ik me aan de twee noten die niet helemaal zuiver mijn keel verlaten.
Door deze aandacht sluit ik me af voor de muziek die de muzikanten mij geven en het contact met het publiek.
Het is niet zo dat ik de muzikanten niet hoor of het publiek niet zie, ik besteed zelfs aandacht aan ze. Maar niet genoeg. Ik geniet niet genoeg van de muziek om me heen als ik zing en speel te weinig met het publiek.
Ik moet me meer openstellen en mijn gedachten dat ik perfect moet zingen laten varen. Ook de gedachten dat ik de noten niet zou kunnen halen moet ik overboord gooien. Ik kan ze namelijk makkelijk halen, maar op het moment dat ik voor een publiek sta ben ik overtuigd van het tegendeel zodat ik mijn eigen keel dichtknijp.
Dat is ego. Dat is fout.
Mijn zanglerares leert me nu om een belans te vinden in mijn ego. Mijn negatieve bescheidenheid moet verdwijnen voor een soort relaxedheid, waarin mijn negatieve gedachten niet meer de overhand hebben.
Zangles lijkt soms veel op therapie. En het mooie ervan is, is dat ik voel dat ik groei. Ik voel het wanneer ik mijn mond wagenwijd openzet, er een beter geluid uitkomt dan wanneer ik 'mompelend' zing. Ik voel het wanneer ik mijn armen spreid en daarmee meer ruimte creëer dan wanneer ik mijn handen vlak voor mijn lichaam op de muziek laat meedeinen.
Ik maak mezelf nu groot in plaats van klein.
Zangles voelt voor mij beter dan welke therapie ook.


03-10-2003

Het verschil tussen man en vrouw...

...op het moment dat de vrouw een bierblikje opent en het bier meteen omhoog schuimt:

De vrouw: "Geef me een doekje, snel!"
Ondertussen probeert ze het bier dat maar blijft schuimen op te vangen met haar hand. De vlek op de vloerbedekking wordt groter en groter.
De mannen om haar heen blijven echter zitten waar ze zitten.
"Kijk nou, geef me nou een doekje," probeert ze nogmaals. Maar haar hulpeloos klinkende kreet lijkt niet tot ze door te dringen.

Tot één van de mannen zijn bezigheden onderbreekt en een blik op haar werpt. Dan roept hij achteloos:
"Slurpen!!"

"Oh."

25 reacties


02-10-2003

WC op het werk:

Hoe komt het dat de stank op de mannen-wc tig keer erger is dan de stank op de vrouwen-wc?

16 reacties

Stokje tegen herfstdepressie:

Ik kreeg op 23 september een stokje toegeworpen van Edwin. Of ik mijn lezers iets tegen een herfstdepressie kon bieden. Het mocht een schrijfsel, een tekening of een foto zijn.
Ik heb er lang over nagedacht en kwam toen op het idee om, geheel tegen de regels van dit stokje in, een liedje voor jullie te zingen.
Helaas bleek het muziekbestand te groot om hier te plaatsen en moest ik uitwijken naar een andere manier om jullie uit de depressie te halen.
Daarom een foto van Pixel en Scooszi. Pixel wordt elke dag keer op keer vermoord door Scooszi, maar steeds vaker gaan ze gezellig bij elkaar liggen:

Scooszi en Pixel

Mijn zangkunsten houden jullie nog van me te goed.
Dit stokje gaat door naar Marleen, want iemand die haar log 'de zon schijnt' noemt moet vast iets goeds tegen een herfstdepressie kunnen verzinnen.


01-10-2003

Zelfstandig:

Vroeger wilde ik de wereld ontdekken. En dan niet omdat ik nou zo geïnteresseerd was in andere landen, nee, ik wilde zelfstandiger worden. Mensen die hadden gereisd verkondigden altijd dat ze zoveel hadden geleerd en dat ze zo zelfstandig waren geworden. Dat wilde ik ook. Mensen raadden het me zelfs aan.
Het lastige van reizen is dat je niet kan vergelijken of je er inderdaad sterker van bent geworden. Ik heb geen kloonAukje die ik thuis kan laten zodat zij als vergelijkingsmateriaal kan dienen.
Daarbij komt dat ik reizen niet leuk vind. En als ik eenmaal wat centjes bij elkaar heb gespaard, val ik toch weer voor één of ander duur apparaat in plaats van verder te sparen voor een ticket naar Nieuw-Zeeland.
Ik heb het geprobeerd door twee maanden als kamermeisje op een cruiseschip te werken. We vaarden over de Donau, van Zuid-Duitsland naar Budapest. Prachtig was het, gezellig ook, maar het werk was zwaar en vooral vies. Ik weet nu wat mensen allemaal op de wc kunnen doen en ik kan niet zeggen dat ik blij met deze kennis.
Na twee maanden ging ik naar huis. Met een extra dosis zelfstandigheid in mijn koffer. Denk ik.
Toen ik daarna in Amsterdam kwam wonen voor mijn stage, zat ik vaak op vrijdagavond te borrelen met mijn collega's.
Ik sprak bovenstaande woorden.
"Je komt toch uit Friesland?'" vroeg een collega me toen.
Ik knikte bevestigend.
"En je wilt zelfstandiger worden door te reizen? Maar je woont toch al in Amsterdam?"
De beste jongen had gelijk. Amsterdam was al ver genoeg voor een meiske van het platteland. En als ik zie hoe ik hier binnenkwam en hoe ik nu ben dan kan ik met zekerheid zeggen dat ik ben gegroeid.
Maar of ik hier zelfstandiger ben geworden dan wanneer ik in Leeuwarden was blijven wonen?
Ik heb geen idee.
Wie het weet mag het zeggen.


Februari 2003
Maart 2003
April 2003
Mei 2003
Juni 2003
Juli 2003
Augustus 2003
September 2003
Oktober 2003
November 2003
December 2003

2003

2004

2005

2006