31-10-2005
Beklemmende penetrantie:
Er is geen eens sprake van schemer, het is meteen donker als de trein me verder en verder van Leeuwarden wegbrengt. Historie glijdt aan me voorbij. Daar aan het water woonde beppe. Waar ik wel eens logeerde, maar nooit kon wennen aan de stadsgeluiden. En die twee identieke boerderijen naast elkaar, daar had ik bijna gewoond. Maar pake koos uiteindelijk voor de boerderij waar mijn ouders nu nog wonen. Even verderop torenen de kerktorens van Warga hoog boven het landschap uit. Twee tel ik er, en dat is bijzonder. Want een klein dorp telt er vaak maar één. Veel tijd had ik in Warga doorgebracht. Met G., die een paar dagen geleden nog jarig was.
Ik passeer een station. Grouw-Irnsum. Ik herinner me uitgaansavonden in de Twee Gemeenten. Nog een station. Akkrum. Waar vriendinnetje S. woonde en ik vele nachten bleef slapen. En stappen. Het volgende station is Heerenveen. Geen herinneringen.
Ik doezel weg, luister naar de geluiden in en van de trein (voor mij geen Zen of Ipod) en lees Het Parool dat boordevol verhalen staat over Theo. In Amersfoort stap ik over op de trein die me naar Amsterdam brengt. Het is er druk. Er wordt luid gepraat, gelachen en gegiecheld. Mijn hoofd is zwaar en moe. Laat ze hun mond houden.
Een paar honderd meter voor Centraal houdt iedereen zijn mond. Het wordt stil in de wagon, mensen praten niet meer, maar fluisteren. Sommigen draaien het raam open en kijken paniekerig om zich heen. Geschrokken kijk ik naar het meisje schuin achter me, dat haar neus in de richting van de deur wendt.
Een penetrante brandlucht vult de wagon, terwijl de trein vaart mindert.
Binnen in mij paniekt het. Opeens ben ik me maar al te goed bewust van de kleine ruimte waarin ik mij bevind. Ik kijk naar het raam. Is het groot genoeg om doorheen te kruipen? Blijf rijden, blijf rijden, maan ik de trein. Enkele trage seconden later trekt de trein op, de brandlucht achter zich latend.
Het geluid van pratende mensen in de wagon zwelt aan. We zijn er bijna.
30-10-2005
Parmantige dame uit Groningen:
Ik zag haar vanuit de rondvaartboot. Een indrukwekkende gestalte voor de hoge gebouwen naast het station in Groningen. Normaliter zeggen kunstwerken op straat me weinig. Maar haar wilde ik perse terugzien na de rondvaart. Parmantig liet ze zich fotograferen. Hoe ze heette, vroeg ik haar. Maar ze zei niets. Ze bleef een mysterie. De parmantige dame uit Groningen.
26-10-2005
Een Appletje voor de dorst:
We fietsen naar het station en nemen de trein naar Woerden. In Woerden zit namelijk Machouse, dé plek waar ze nog oude (in prijs verlaagde) Imacs hebben. En, ook niet onbelangrijk, dé plek om de betaling een jaar uit te stellen.
Likkebaardend betreed ik de wereld van de Apple. Ik ben omringd door prachtig vormgegeven apparatuur. Een meisje met blond haar zit in de kinderhoek te spelen met een oude Imac. Maar ik verheug me niet bijzonder op het feit dat ik een Imac ga kopen. Omdat ik moe ben, een off-day heb, liever in mijn bed lig na vijf dagen werken, weet ik veel. Ik ben er in ieder geval nogal rustig onder.
Mijn speciaal voor mij gereserveerde Imac krijg ik niet zomaar mee. Eerst moet ik een uitgebreid formulier invullen en ondertekenen, om een Comfort Card aan te vragen. Met de Comfort Card krijg ik een jaar uitstel van executie betaling. Machouse checkt de aanvraag meteen bij ze.
Bij wat voor bedrijf werk ik, en wat houdt mijn functie in, wil Comfort Card weten. Ik vertel, leg uit en zie de medewerker van Machouse weer verdwijnen in zijn telefoongesprek met Comfort Card. Een paar minuten later komt hij terug.
"Je aanvraag is afgewezen."
Daar zit ik dan. Naar Woerden afgereisd om een Imac te kopen. Voor nop. Er is geen reden gegeven, ik bel Comfort Card, maar de reden van afwijzing willen ze alleen maar schriftelijk toesturen.
Ineens valt het kwartje. Weet ik waarom ik niet zo enthousiast was over het kopen van een Imac. Want wat zei de medewerker van de Macwinkel in Amsterdam ook al weer? "De kans dat je aanvraag bij Comfort Card wordt gehonoreerd is heel erg klein." Al dacht ik stiekem dat het bij mij geen probleem zou zijn.
Terug in Amsterdam, met lege handen, ben ik nog steeds op zoek naar een Appletje voor de dorst.
24-10-2005
K077 vereeuwigd:
Ik had al gehoord dat mijn K077 in een pas uitgekomen boekje over webloggen staat. Ik wist van niks! Dus kocht ik het boekje vandaag om te checken. En warempel! Mijn K077 staat er in!
Jaja, slechte scans hier, des te meer reden om het boekje te kopen. Voor 12,95 euro bij o.a. Bruna. En gelijk checken of je er zelf in staat!
21-10-2005
Listen to the music:
Ik wilde u nog vertellen over de concerten die ik de afgelopen weken bezocht, maar door de verhuisdrukte was het er niet van gekomen. Maar toen ik gisteravond bij het concert van Lizz Wright in Paradiso was, dacht ik ja, ik ga er toch nog een stukje aan wijden, want zo een mooi concert kan ik niet links laten liggen!
Eerst even terug naar twee weken geleden. We schrijven zondag 9 oktober en de Melkweg was de place to be. Daar trad Ellen ten Damme op met de Konrad Koselleck Big Band. Ellen speelde Marlene Dietrich, Nina Hagen, Rammstein en af en toe zichzelf. En dat deed ze met verve. Respect voor de vrouw die kortgeleden te horen kreeg dat ze borstkanker heeft. Ze danste, geilde en zong als was er niets aan de hand. Dat er wel degelijk iets aan de hand is blijkt wel uit het afgelaste concert voor volgend jaar mei. Afgelast omdat ze dan te ziek zal zijn om op te treden.
Maar dan Lizz Wright, gisteravond in Paradiso. Ik had een lange dag achter de rug. En wat is het dan heerlijk om naar haar prachtige donkere rustgevende stem te luisteren. Geen massage meer nodig, Lizz Wright will do the trick. En dat in een bomvol Paradiso dat muisstil was tijdens de nummers, maar haar tot twee maal toe oprecht enthousiast terug het podium op joelde. Een leuk lief mens in een mix van jazz, gospel, blues, jazz, gospel, rhythm&blues en singer/songwriter.
Listen to the music. Listen to Lizz.
18-10-2005
Offline:
Hoewel er twee computers in huis snorren ben ik offline. Natuurlijk was de computer het eerste dat ik uitpakte. Maar de supersnelle ADSL-verbinding laat nog even op zich wachten, dus haal ik ingewikkelde toeren op de andere computer uit om van me te laten horen.
Of de verhuizing goed ging? Jazeker. In een rap tempo werden vuilniszakken, dozen en tassen aan elkaar doorgegeven. Niets brak of viel. Katten werden al miauwend overgebracht. Overbodige spullen gingen mee terug naar Friesland.
Hoe anders is zijn huis met mijn spullen. Eindelijk drink ik thee uit mijn kopje, eet ik van mijn ontbijtbord en val ik als een blok in slaap op mijn kussen. De chaos van de spullen laat zich niet makkelijk wegwerken. Desondanks is zijn huis een fijne plek.
De katten zijn van slag. Zat Pixel de eerste dag nog achter de wasmachine, nu maakt ze haar uren vol onder het bed. Scooszi is hyperactief en komt maar niet tot rust. Zijn katten vallen elkaar heviger aan dan anders.
Langzamerhand zal de orde en rust terugkeren. Tot die tijd neem ik een bad. En bijt ik nog eens hard op mijn tanden om samen met hem alles op orde te krijgen.
16-10-2005
Het ontwrichte geloof in een Dirk-tas:
Zag u het ook gister? Dat meisje dat vanaf de drukke Albert Cuypmarkt over de trambaan richting de MacDonalds fietste? Die vlak voor de naderende tram nog snel even overstak? Dat meisje met die gele pet op, waar het logo New York Yankees op stond, en die zwarte jas aan? Beetje gek trouwens, zo'n zwarte jas met dat prachtige warme weer. Maar ja.
Dat meisje zag er nogal zwaar bepakt uit. Een grote rugtas op haar rug en twee tassen aan het stuur. Ze wiebelde ook een beetje met haar fiets. Dat meisje was een beetje eigenwijs. Ze was stiekem al spulletjes aan het verhuizen, terwijl er morgen sterke mannen zouden langskomen om haar spullen te verhuizen. Maar alle kleine beetjes helpen. Toch?
Even daarvoor had haar lief haar nog gewaarschuwd. "Ik weet niet of die tas het wel houdt." Ze wuifde de waarschuwing weg met haar hand. Het was een Dirk-tas, en Dirk-tassen zijn hartstikkene sterk.
Het duurde niet lang voor de tas haar eigen geloof ontkrachtte. Want op het moment dat ze voor de naderende tram nog even snel overstak, hoorde ze een gekletter van jewelste. Het duurde even voor ze besefte wat er aan de hand was, maar toen ze omkeek kwam het besef hard aan. Daar, op de trambaan, lagen alle cd's die ze daarnet nog in de Dirk-tas hadden gezeten.
Wat een geluk bij een ongeluk dat er meteen drie mensen de cd's begonnen op te rapen. "Thank you. Dank je wel, nee, ik heb geen extra tas," hoorde ik haar zeggen. Maar er was nog voldoende plaats in haar rugtas en de andere tas die aan het stuur hing.
Het was op zijn zachtst gezegd best wel een beetje gênant. Maar het meisje leek zich er niets van aan te trekken. Nadat alle cd's weer veilig in de tassen waren gepropt fietste ze verder als was er niets aan de hand. Met de overgebleven tas op het stuur, want hangend vertrouwde ze het niet meer.
Zag u dat gister ook allemaal gebeuren? Ik wel. Omdat ik dat meisje was.
14-10-2005
Habitat:
Mijn habitat op dit moment. Daar, op die oude lagere schoolstoel, zit ik nu. Tussen de verhuiszooi. Nog één dag, en dan verlaat ik na zes een half jaar mijn lieve nederige huissie. Ik ga een mooier, gezelliger en liefdevoller plekje bewonen. En daar heb ik boel zin in!
12-10-2005
Poep:
Ik gaf een ruk aan mijn fiets. Niets. Hij haakte ergens achter, zodat er geen beweging in was te krijgen. Ik liep om mijn fiets heen, duwde het obstakel aan de kant en trok weer aan mijn fiets. Bingo. Hè gatverdamme! Onder mijn schoen. Stront. Naarstig veegde ik het af aan de stoeprand.
Ik bracht oud papier naar de papierbak. En speciaal voor mij had iemand daar vijf verhuisdozen achtergelaten. Hoe aardig! En net niet in de hondenstront. Mijn dank was groot.
Thuis rook Pixel uitgebreid aan de dozen, aan één in het bijzonder. Hè getver, het zou toch niet zo zijn dat... Ik liet mijn neus ruiken. Niks. Gekke Pixel, alle paniek voor niks.
Met schone zolen pakte ik mijn spullen in. De dag des oordeels verhuizens nadert spoedig.
11-10-2005
Iedereen beroemd:
Wil niet iedereen beroemd zijn? Een talent bezitten waarmee ze zich kunnen onderscheiden? Wil niet iedereen zich bewijzen tegenover anderen? Zich beter proberen voor te doen?
Ik wilde vroeger alles zijn. Een superatletische turnster. Een verafgode zangeres. Een talentvolle schrijver. Regisseuse. Actrice. Whatever! Alles om me te onderscheiden. Maar zo zit het leven niet in elkaar. Zeker niet als je er niet hard voor wilt werken. Wist ik veel. Ik dacht dat je er wel was met een beetje talent. Mooi niet dus.
Sterren laten het zo makkelijk lijken. Zien er mooi uit tijdens interviews. Maar wat is het afzien. Duizenden keren dezelfde vragen beantwoorden. Jezelf verplicht op je best laten zien om films of cd's te promoten. Glimlachen, keer op keer. Lief zijn. Mooi zijn. Perfect zijn.
De drive om de top te bereiken moet in je karakter zitten. En je hebt een grote portie geluk nodig. En keihard willen werken. Ik ben een harde werker. Maar niet als het om beroemd zijn gaat. Daar laat ik het afweten. Natuurlijk snak ik naar een stukje aandacht en erkenning, maar snakt niet iedereen daar naar? Ieder op zijn eigen manier?
Ik wil niet hard werken om beroemd te zijn. En toch blijft de drive altijd aanwezig. Niet opvallend, eerder latent. Maar het is goed zo. Soms moet je ook maar gewoon accepteren dat je dingen niet kunt of wil. En dat stukje onrust gewoon onrustig laten zijn.
10-10-2005
Chinese (II):
Michiel had een groot voordeel ten opzichte van u: hij woont in Azië. Het was voor hem dan ook een kleine moeite om een collega te vragen wat de Chinese tekens betekenen:
Met overtuiging kwam het eruit. Dit is een chinese naam: Auke. Met klemtoon op het tweede gedeelte.
Helemaal goed! Er staat Auke! Het betrof een relatiegeschenk. Iedere werknemer in het bedrijf kreeg een tas met zijn naam in het Chinees erop. Alleen waren ze bij mij de letter J vergeten...
08-10-2005
Chinese:
Mooi hè, Chinese tekens. Bovenstaande is speciaal voor mij geschreven. Aan u de vraag: wat staat hier? Hint: het is persoonlijk bedoeld.
05-10-2005
Nuchter:
'Het lijkt wel of ik steeds meer ga lijken op een nuchtere Fries,' zeg ik tegen mijn Friese vriendinnetje, die overigens de nuchterheid zelve is. Ik schrik een beetje van mijn opmerking en zet er meteen vraagtekens bij. Want kan een gevoelig mens wel nuchter zijn?
Vroeger kon ik altijd eindeloos discussiëren met mensen. Over het leven, relaties en problemen. Ik analyseerde me suf en piekerde mezelf moe. Nog steeds ben ik daar heel goed in, maar inmiddels heb ik ook iets ontdekt. Als ik het er over heb, is het er ook. Met als gevolg oeverloos gepieker en verhitte discussies. Laat ik het daarentegen rusten, dan is het probleem opeens veel minder groot.
Eerlijk is eerlijk, sommige problemen kun je niet ontvluchten. En natuurlijk is het goed om het er af en toe over te hebben. Maar het lost niets op door het onderwerp continue aan te snijden. Soms moet je het gewoon laten rusten. Elke keer weer van die mug een olifant maken, daar schiet niemand iets mee op.
Tegenwoordig kan ik een goede discussie over het leven en hoe we zijn en handelen als persoon heus wel waarderen. Maar te vaak raak ik er van in de war, doet het meer met me dan ik wil. Soms is dat goed. Het laat me nadenken en kritisch naar mezelf kijken. Maar het liefst wil ik gewoon mijn leven leven en heel bewust mezelf onbewust laten groeien. Dát is mijn manier.
04-10-2005
Opschonen:
Twee verdrietige berichten las ik deze week. Hier en hier. En ook hier is al in geen lange tijd enige sprake van activiteit. Net als hier.
Vier items heb ik zonet gedelete in mijn blogroll-lijst. Het moet potverdorie niet gekker worden. Maar prioriteiten verschuiven. De nieuwigheid van loggen is verdwenen. De spanning is er af. Het is niet meer een dagelijks punt van aandacht. Sterker nog, het krijgt helemaal geen aandacht meer van bovenstaande loggers.
Mijn prioriteit ligt op dit moment ook niet bij het loggen. En dat is te merken. Mijn hoofd zit bij het klussen. Dan is het lastig om over andere dingen te schrijven. En om nu constant over het klussen te schrijven, nee, daar wil ik u niet al te vaak mee lastig vallen. Maar stoppen? Nee, daarvoor vind ik loggen nog veels te leuk. En u? U nog plannen om te stoppen?
03-10-2005
Huishoudklusiconen:
Op de wc lees ik over Martha Stewart. Hoe ze het tot huishoudicoon schopte, hoe ze van haar voetstuk viel en zich daarna met een brede glimlach terugknokte tot de top. Wat een wijf.
Vanuit mijn luie stoel kijk ik naar Dennis. Dennis laat zien hoe goed hij kan klussen. Op tv. Dennis is een klusser. Een echte. Met twee rechterhanden. Twee!
Ik ben geen Martha Stewart en ik ben geen Dennis. Hoewel ik het wel probeerde te zijn in de afgelopen weken, kwam ik niet verder dan een schamele 15% van hun kunnen. Geeft niks! Want ver kwam ik wél met het uitvoeren van mijn gedachten. Na bijna een maand in de rotzooi, het stof en de viezigheid te hebben gezeten ruim ik trots de kranten en de verfblikken op, gooi ik kwasten weg (natuurlijk bij het chemisch afval) en zet de gereedschapskist terug in de gangkast. Ik stofzuig alsof mijn leven er vanaf hangt en trek het dekbed met de nieuwe blauwe overtrek recht.
Daar verandert de puinhoop in een paleisje. Hier verandert het knusse woninkje in een prettige chaos.
Nog even, en ik ben er.
31-10-2005
Beklemmende penetrantie:
Er is geen eens sprake van schemer, het is meteen donker als de trein me verder en verder van Leeuwarden wegbrengt. Historie glijdt aan me voorbij. Daar aan het water woonde beppe. Waar ik wel eens logeerde, maar nooit kon wennen aan de stadsgeluiden. En die twee identieke boerderijen naast elkaar, daar had ik bijna gewoond. Maar pake koos uiteindelijk voor de boerderij waar mijn ouders nu nog wonen. Even verderop torenen de kerktorens van Warga hoog boven het landschap uit. Twee tel ik er, en dat is bijzonder. Want een klein dorp telt er vaak maar één. Veel tijd had ik in Warga doorgebracht. Met G., die een paar dagen geleden nog jarig was.
Ik passeer een station. Grouw-Irnsum. Ik herinner me uitgaansavonden in de Twee Gemeenten. Nog een station. Akkrum. Waar vriendinnetje S. woonde en ik vele nachten bleef slapen. En stappen. Het volgende station is Heerenveen. Geen herinneringen.
Ik doezel weg, luister naar de geluiden in en van de trein (voor mij geen Zen of Ipod) en lees Het Parool dat boordevol verhalen staat over Theo. In Amersfoort stap ik over op de trein die me naar Amsterdam brengt. Het is er druk. Er wordt luid gepraat, gelachen en gegiecheld. Mijn hoofd is zwaar en moe. Laat ze hun mond houden.
Een paar honderd meter voor Centraal houdt iedereen zijn mond. Het wordt stil in de wagon, mensen praten niet meer, maar fluisteren. Sommigen draaien het raam open en kijken paniekerig om zich heen. Geschrokken kijk ik naar het meisje schuin achter me, dat haar neus in de richting van de deur wendt.
Een penetrante brandlucht vult de wagon, terwijl de trein vaart mindert.
Binnen in mij paniekt het. Opeens ben ik me maar al te goed bewust van de kleine ruimte waarin ik mij bevind. Ik kijk naar het raam. Is het groot genoeg om doorheen te kruipen? Blijf rijden, blijf rijden, maan ik de trein. Enkele trage seconden later trekt de trein op, de brandlucht achter zich latend.
Het geluid van pratende mensen in de wagon zwelt aan. We zijn er bijna.
30-10-2005
Parmantige dame uit Groningen:
Ik zag haar vanuit de rondvaartboot. Een indrukwekkende gestalte voor de hoge gebouwen naast het station in Groningen. Normaliter zeggen kunstwerken op straat me weinig. Maar haar wilde ik perse terugzien na de rondvaart. Parmantig liet ze zich fotograferen. Hoe ze heette, vroeg ik haar. Maar ze zei niets. Ze bleef een mysterie. De parmantige dame uit Groningen.
26-10-2005
Een Appletje voor de dorst:
We fietsen naar het station en nemen de trein naar Woerden. In Woerden zit namelijk Machouse, dé plek waar ze nog oude (in prijs verlaagde) Imacs hebben. En, ook niet onbelangrijk, dé plek om de betaling een jaar uit te stellen.
Likkebaardend betreed ik de wereld van de Apple. Ik ben omringd door prachtig vormgegeven apparatuur. Een meisje met blond haar zit in de kinderhoek te spelen met een oude Imac. Maar ik verheug me niet bijzonder op het feit dat ik een Imac ga kopen. Omdat ik moe ben, een off-day heb, liever in mijn bed lig na vijf dagen werken, weet ik veel. Ik ben er in ieder geval nogal rustig onder.
Mijn speciaal voor mij gereserveerde Imac krijg ik niet zomaar mee. Eerst moet ik een uitgebreid formulier invullen en ondertekenen, om een Comfort Card aan te vragen. Met de Comfort Card krijg ik een jaar uitstel van executie betaling. Machouse checkt de aanvraag meteen bij ze.
Bij wat voor bedrijf werk ik, en wat houdt mijn functie in, wil Comfort Card weten. Ik vertel, leg uit en zie de medewerker van Machouse weer verdwijnen in zijn telefoongesprek met Comfort Card. Een paar minuten later komt hij terug.
"Je aanvraag is afgewezen."
Daar zit ik dan. Naar Woerden afgereisd om een Imac te kopen. Voor nop. Er is geen reden gegeven, ik bel Comfort Card, maar de reden van afwijzing willen ze alleen maar schriftelijk toesturen.
Ineens valt het kwartje. Weet ik waarom ik niet zo enthousiast was over het kopen van een Imac. Want wat zei de medewerker van de Macwinkel in Amsterdam ook al weer? "De kans dat je aanvraag bij Comfort Card wordt gehonoreerd is heel erg klein." Al dacht ik stiekem dat het bij mij geen probleem zou zijn.
Terug in Amsterdam, met lege handen, ben ik nog steeds op zoek naar een Appletje voor de dorst.
24-10-2005
K077 vereeuwigd:
Ik had al gehoord dat mijn K077 in een pas uitgekomen boekje over webloggen staat. Ik wist van niks! Dus kocht ik het boekje vandaag om te checken. En warempel! Mijn K077 staat er in!
Jaja, slechte scans hier, des te meer reden om het boekje te kopen. Voor 12,95 euro bij o.a. Bruna. En gelijk checken of je er zelf in staat!
21-10-2005
Listen to the music:
Ik wilde u nog vertellen over de concerten die ik de afgelopen weken bezocht, maar door de verhuisdrukte was het er niet van gekomen. Maar toen ik gisteravond bij het concert van Lizz Wright in Paradiso was, dacht ik ja, ik ga er toch nog een stukje aan wijden, want zo een mooi concert kan ik niet links laten liggen!
Eerst even terug naar twee weken geleden. We schrijven zondag 9 oktober en de Melkweg was de place to be. Daar trad Ellen ten Damme op met de Konrad Koselleck Big Band. Ellen speelde Marlene Dietrich, Nina Hagen, Rammstein en af en toe zichzelf. En dat deed ze met verve. Respect voor de vrouw die kortgeleden te horen kreeg dat ze borstkanker heeft. Ze danste, geilde en zong als was er niets aan de hand. Dat er wel degelijk iets aan de hand is blijkt wel uit het afgelaste concert voor volgend jaar mei. Afgelast omdat ze dan te ziek zal zijn om op te treden.
Maar dan Lizz Wright, gisteravond in Paradiso. Ik had een lange dag achter de rug. En wat is het dan heerlijk om naar haar prachtige donkere rustgevende stem te luisteren. Geen massage meer nodig, Lizz Wright will do the trick. En dat in een bomvol Paradiso dat muisstil was tijdens de nummers, maar haar tot twee maal toe oprecht enthousiast terug het podium op joelde. Een leuk lief mens in een mix van jazz, gospel, blues, jazz, gospel, rhythm&blues en singer/songwriter.
Listen to the music. Listen to Lizz.
18-10-2005
Offline:
Hoewel er twee computers in huis snorren ben ik offline. Natuurlijk was de computer het eerste dat ik uitpakte. Maar de supersnelle ADSL-verbinding laat nog even op zich wachten, dus haal ik ingewikkelde toeren op de andere computer uit om van me te laten horen.
Of de verhuizing goed ging? Jazeker. In een rap tempo werden vuilniszakken, dozen en tassen aan elkaar doorgegeven. Niets brak of viel. Katten werden al miauwend overgebracht. Overbodige spullen gingen mee terug naar Friesland.
Hoe anders is zijn huis met mijn spullen. Eindelijk drink ik thee uit mijn kopje, eet ik van mijn ontbijtbord en val ik als een blok in slaap op mijn kussen. De chaos van de spullen laat zich niet makkelijk wegwerken. Desondanks is zijn huis een fijne plek.
De katten zijn van slag. Zat Pixel de eerste dag nog achter de wasmachine, nu maakt ze haar uren vol onder het bed. Scooszi is hyperactief en komt maar niet tot rust. Zijn katten vallen elkaar heviger aan dan anders.
Langzamerhand zal de orde en rust terugkeren. Tot die tijd neem ik een bad. En bijt ik nog eens hard op mijn tanden om samen met hem alles op orde te krijgen.
16-10-2005
Het ontwrichte geloof in een Dirk-tas:
Zag u het ook gister? Dat meisje dat vanaf de drukke Albert Cuypmarkt over de trambaan richting de MacDonalds fietste? Die vlak voor de naderende tram nog snel even overstak? Dat meisje met die gele pet op, waar het logo New York Yankees op stond, en die zwarte jas aan? Beetje gek trouwens, zo'n zwarte jas met dat prachtige warme weer. Maar ja.
Dat meisje zag er nogal zwaar bepakt uit. Een grote rugtas op haar rug en twee tassen aan het stuur. Ze wiebelde ook een beetje met haar fiets. Dat meisje was een beetje eigenwijs. Ze was stiekem al spulletjes aan het verhuizen, terwijl er morgen sterke mannen zouden langskomen om haar spullen te verhuizen. Maar alle kleine beetjes helpen. Toch?
Even daarvoor had haar lief haar nog gewaarschuwd. "Ik weet niet of die tas het wel houdt." Ze wuifde de waarschuwing weg met haar hand. Het was een Dirk-tas, en Dirk-tassen zijn hartstikkene sterk.
Het duurde niet lang voor de tas haar eigen geloof ontkrachtte. Want op het moment dat ze voor de naderende tram nog even snel overstak, hoorde ze een gekletter van jewelste. Het duurde even voor ze besefte wat er aan de hand was, maar toen ze omkeek kwam het besef hard aan. Daar, op de trambaan, lagen alle cd's die ze daarnet nog in de Dirk-tas hadden gezeten.
Wat een geluk bij een ongeluk dat er meteen drie mensen de cd's begonnen op te rapen. "Thank you. Dank je wel, nee, ik heb geen extra tas," hoorde ik haar zeggen. Maar er was nog voldoende plaats in haar rugtas en de andere tas die aan het stuur hing.
Het was op zijn zachtst gezegd best wel een beetje gênant. Maar het meisje leek zich er niets van aan te trekken. Nadat alle cd's weer veilig in de tassen waren gepropt fietste ze verder als was er niets aan de hand. Met de overgebleven tas op het stuur, want hangend vertrouwde ze het niet meer.
Zag u dat gister ook allemaal gebeuren? Ik wel. Omdat ik dat meisje was.
14-10-2005
Habitat:
Mijn habitat op dit moment. Daar, op die oude lagere schoolstoel, zit ik nu. Tussen de verhuiszooi. Nog één dag, en dan verlaat ik na zes een half jaar mijn lieve nederige huissie. Ik ga een mooier, gezelliger en liefdevoller plekje bewonen. En daar heb ik boel zin in!
12-10-2005
Poep:
Ik gaf een ruk aan mijn fiets. Niets. Hij haakte ergens achter, zodat er geen beweging in was te krijgen. Ik liep om mijn fiets heen, duwde het obstakel aan de kant en trok weer aan mijn fiets. Bingo. Hè gatverdamme! Onder mijn schoen. Stront. Naarstig veegde ik het af aan de stoeprand.
Ik bracht oud papier naar de papierbak. En speciaal voor mij had iemand daar vijf verhuisdozen achtergelaten. Hoe aardig! En net niet in de hondenstront. Mijn dank was groot.
Thuis rook Pixel uitgebreid aan de dozen, aan één in het bijzonder. Hè getver, het zou toch niet zo zijn dat... Ik liet mijn neus ruiken. Niks. Gekke Pixel, alle paniek voor niks.
Met schone zolen pakte ik mijn spullen in. De dag des oordeels verhuizens nadert spoedig.
11-10-2005
Iedereen beroemd:
Wil niet iedereen beroemd zijn? Een talent bezitten waarmee ze zich kunnen onderscheiden? Wil niet iedereen zich bewijzen tegenover anderen? Zich beter proberen voor te doen?
Ik wilde vroeger alles zijn. Een superatletische turnster. Een verafgode zangeres. Een talentvolle schrijver. Regisseuse. Actrice. Whatever! Alles om me te onderscheiden. Maar zo zit het leven niet in elkaar. Zeker niet als je er niet hard voor wilt werken. Wist ik veel. Ik dacht dat je er wel was met een beetje talent. Mooi niet dus.
Sterren laten het zo makkelijk lijken. Zien er mooi uit tijdens interviews. Maar wat is het afzien. Duizenden keren dezelfde vragen beantwoorden. Jezelf verplicht op je best laten zien om films of cd's te promoten. Glimlachen, keer op keer. Lief zijn. Mooi zijn. Perfect zijn.
De drive om de top te bereiken moet in je karakter zitten. En je hebt een grote portie geluk nodig. En keihard willen werken. Ik ben een harde werker. Maar niet als het om beroemd zijn gaat. Daar laat ik het afweten. Natuurlijk snak ik naar een stukje aandacht en erkenning, maar snakt niet iedereen daar naar? Ieder op zijn eigen manier?
Ik wil niet hard werken om beroemd te zijn. En toch blijft de drive altijd aanwezig. Niet opvallend, eerder latent. Maar het is goed zo. Soms moet je ook maar gewoon accepteren dat je dingen niet kunt of wil. En dat stukje onrust gewoon onrustig laten zijn.
10-10-2005
Chinese (II):
Michiel had een groot voordeel ten opzichte van u: hij woont in Azië. Het was voor hem dan ook een kleine moeite om een collega te vragen wat de Chinese tekens betekenen:
Met overtuiging kwam het eruit. Dit is een chinese naam: Auke. Met klemtoon op het tweede gedeelte.
Helemaal goed! Er staat Auke! Het betrof een relatiegeschenk. Iedere werknemer in het bedrijf kreeg een tas met zijn naam in het Chinees erop. Alleen waren ze bij mij de letter J vergeten...
08-10-2005
Chinese:
Mooi hè, Chinese tekens. Bovenstaande is speciaal voor mij geschreven. Aan u de vraag: wat staat hier? Hint: het is persoonlijk bedoeld.
05-10-2005
Nuchter:
'Het lijkt wel of ik steeds meer ga lijken op een nuchtere Fries,' zeg ik tegen mijn Friese vriendinnetje, die overigens de nuchterheid zelve is. Ik schrik een beetje van mijn opmerking en zet er meteen vraagtekens bij. Want kan een gevoelig mens wel nuchter zijn?
Vroeger kon ik altijd eindeloos discussiëren met mensen. Over het leven, relaties en problemen. Ik analyseerde me suf en piekerde mezelf moe. Nog steeds ben ik daar heel goed in, maar inmiddels heb ik ook iets ontdekt. Als ik het er over heb, is het er ook. Met als gevolg oeverloos gepieker en verhitte discussies. Laat ik het daarentegen rusten, dan is het probleem opeens veel minder groot.
Eerlijk is eerlijk, sommige problemen kun je niet ontvluchten. En natuurlijk is het goed om het er af en toe over te hebben. Maar het lost niets op door het onderwerp continue aan te snijden. Soms moet je het gewoon laten rusten. Elke keer weer van die mug een olifant maken, daar schiet niemand iets mee op.
Tegenwoordig kan ik een goede discussie over het leven en hoe we zijn en handelen als persoon heus wel waarderen. Maar te vaak raak ik er van in de war, doet het meer met me dan ik wil. Soms is dat goed. Het laat me nadenken en kritisch naar mezelf kijken. Maar het liefst wil ik gewoon mijn leven leven en heel bewust mezelf onbewust laten groeien. Dát is mijn manier.
04-10-2005
Opschonen:
Twee verdrietige berichten las ik deze week. Hier en hier. En ook hier is al in geen lange tijd enige sprake van activiteit. Net als hier.
Vier items heb ik zonet gedelete in mijn blogroll-lijst. Het moet potverdorie niet gekker worden. Maar prioriteiten verschuiven. De nieuwigheid van loggen is verdwenen. De spanning is er af. Het is niet meer een dagelijks punt van aandacht. Sterker nog, het krijgt helemaal geen aandacht meer van bovenstaande loggers.
Mijn prioriteit ligt op dit moment ook niet bij het loggen. En dat is te merken. Mijn hoofd zit bij het klussen. Dan is het lastig om over andere dingen te schrijven. En om nu constant over het klussen te schrijven, nee, daar wil ik u niet al te vaak mee lastig vallen. Maar stoppen? Nee, daarvoor vind ik loggen nog veels te leuk. En u? U nog plannen om te stoppen?
03-10-2005
Huishoudklusiconen:
Op de wc lees ik over Martha Stewart. Hoe ze het tot huishoudicoon schopte, hoe ze van haar voetstuk viel en zich daarna met een brede glimlach terugknokte tot de top. Wat een wijf.
Vanuit mijn luie stoel kijk ik naar Dennis. Dennis laat zien hoe goed hij kan klussen. Op tv. Dennis is een klusser. Een echte. Met twee rechterhanden. Twee!
Ik ben geen Martha Stewart en ik ben geen Dennis. Hoewel ik het wel probeerde te zijn in de afgelopen weken, kwam ik niet verder dan een schamele 15% van hun kunnen. Geeft niks! Want ver kwam ik wél met het uitvoeren van mijn gedachten. Na bijna een maand in de rotzooi, het stof en de viezigheid te hebben gezeten ruim ik trots de kranten en de verfblikken op, gooi ik kwasten weg (natuurlijk bij het chemisch afval) en zet de gereedschapskist terug in de gangkast. Ik stofzuig alsof mijn leven er vanaf hangt en trek het dekbed met de nieuwe blauwe overtrek recht.
Daar verandert de puinhoop in een paleisje. Hier verandert het knusse woninkje in een prettige chaos.
Nog even, en ik ben er.
