29-10-2006

Yann Arthus-Bertrand:

In 2003 was hij er ook al. En ik ook. Nu is hij er weer. Van 6 september t/m 3 december is een special edition te zien van de openluchttentoonstelling 'De Aarde vanuit de Hemel' door fotograaf Yann Arthus-Bertrand. Tussen vallende herfstbladeren en een waterig nazomerzonnetje toont hij 110 indrukwekkende foto's. Met een boodschap. Want met elke foto is wel iets 'mis': een verwoeste stad door orkaan of tsunami, bedreigde diersoorten, de nadelige gevolgen van toerisme, armoede, rijkdom, ontginning en erosie. En dat 110 keer. Heel goed dat er stil wordt gestaan bij wat de mens (en ook dier) de aarde aandoet. Maar na 25 x raak je er moedeloos van. Laat staan na 110 keer. Want wat kun je er tegen doen? We leven met veel mensen op aarde, consumeren en laten afval achter. Oh, het houdt wel een keer op hoor. Moeder Aarde gooit ooit een keer het bijltje er bij neer. Maar tegen die tijd hebben we vast al uitgevonden hoe we op Mars kunnen leven.

Het was een mooie tentoonstelling. Maar íets minder milieubewust had wel gemogen. Over drie jaar een tentoonstelling met foto's van plekken waar het wel goed gaat?

Yann

28-10-2006

Goede been:

'Let je er wel op dat je met je goede been uit bed stapt?' hoorde ik vanochtend vanaf de andere kant van het bed. Oh ja, dacht ik. Laat ik daar op letten. Gister was het namelijk mis gegaan, met als gevolg een hele dag slechtgehumeurd. Vanochtend heb ik eerst mijn goede been uit bed geslingerd. Klaar voor de dag ben ik. En het zonnetje in huis.

26-10-2006

De ontknoping:

Ik vroeg u niet voor niets waaróm u dacht dat ik 'je' was of de buurvrouw. Want Aukje met een adem die stinkt naar drank, dat bent u niet van mij gewend. Eerlijk is eerlijk, af en toe komt het voor. Maar niet tijdens een theatervoorstelling. Ik had daarom niet anders van uw verwacht dan dat u zou 'buurvrouw!' zou roepen. Maar sommigen dachten daar toch anders over.

Ik ben inderdaad iemand die sorry zegt. Maar ik ben ook iemand die glimlacht naar degene die sorry zegt. En de hiaten in het verhaal van iemand anders gaat invullen. Zoals Hansje het zo mooi zei:

Ik denk dat jij de buurvrouw bent. Want jij bent een echte observator en je hebt fantasie/inlevingsvermogen genoeg om de ontbrekende stukken van het verhaal in te vullen.

Toen ik het stukje schreef, vond ik het logisch om de je-vorm te gebruiken. Ik gebruik de je-vorm ook wel eens om mezelf aan te duiden. In dit geval niet. Ik moest erg lachen om de reactie van Jan:

Het moet de buurvrouw zijn, want "je" schrijven als het over jezelf gaat is van het niveau lichtblonde voetballer.

Lichtblonde voetballer? Neen, dat ben ik gelukkig niet.

Verre van leuk om in het theater waar stilte gewenst is een hoestbui te krijgen. Ik weet het nog van vroeger op de lagere school, toen ik naarstig probeerde mijn hoestbui te onderdrukken maar daardoor mijn hoest alleen maar erger werd. Dat nooit meer! Gelukkig ben ik niet zo vaak verkouden.

En het stuk dat ik bedoelde? Dat was 'Hemel Boven Berlijn'. Dat deed zijn eigen titel geen eer aan, want het was verre van hemels.

23-10-2006

Wie is nou wie?

Wie is nou wie in onderstaande post? Is 'je' ik? Of ben ik de buurvrouw? Wat denkt u? En waarom?

21-10-2006

Een kuchje en een hoestje:

Je bent verkouden en hebt last van hoestbuien. Naar het theater wil je wel, want je wilt het stuk dolgraag zien en je hebt al een kaartje gekocht. Je neemt een paar slokken sterke drank, dat verzacht de keel. Vol goede moed ga je in het theater zitten, in spanning afwachtend op wat komen gaat.

Het begint met een klein kuchje. Het kuchje wordt een grote kuch en dan voel je een hoestbui opkomen. Moeizaam negeer je deze. Als de hoestbui niet meer te negeren valt, onderdruk je 'm. Er ontsnapt een hoest, je smoort er bijna in en je ogen gaan er van tranen. Water heb je niet meegenomen, stom! Ongemakkelijk kijk je om je heen, want je weet, voelt, dat andere bezoekers zich aan je irriteren.

Je fluistert wat in het oor van degene die naast je zit, staat op en bent blij dat je maar twee stoelen verwijderd bent van het gangpad. Je kan nog een 'sorry' uitbrengen als je de twee mensen op de stoelen passeert en stormt op de deur naar vrijheid af. Daar waar water is, daar waar geen geïrriteerde blikken zijn. Het zijn maar een paar stappen, je steekt je armen uit en duwt.

De deur klemt.

Je rammelt aan de andere deuren, kijkt gemaakt glimlachend om je heen en probeert jezelf onzichtbaar te maken als er geen enkele deur opengaat. Ten einde raad zak je op de grond, onderwijl nadenkend hoe aan deze situatie te ontsnappen. Je besluit het nog één keer te proberen, en opgelucht haal je adem als het nu wel lukt. Zwetend ren je de gang op, op zoek naar een glas water.

Je neemt niet de tijd om bij te komen. Met een glas water loop je terug naar je plek. De twee bezoekers die je net was gepasseerd passeer je nog een keer maar echt vervelend lijken ze het niet te vinden. Behalve dan misschien die drankgeur die je uitademt.

Je bent blij dat je weer zit. Want je had je verheugd op het toneelstuk. Nu ga je het zien. Nu ga je het meemaken. Gewapend met water zit geen kuch of hoest je meer in de weg.

Na afloop klap je. Uit beleefdheid. Wat een saai klotetoneelstuk. Ja, dat vond je buurvrouw ook.

19-10-2006

Dag van de aanvaringen:

Als er een dag van de aanvaringen in het leven groepen zou worden dan heb ik er een datum voor: 18 oktober. Het begon gisterochtend in het zwembad. Ik moest in het zwembad naar de wc, en normaalgesproken doe ik altijd de deur dicht als ik de wc verlaat. Maar toen ik de deur opende zag ik een mevrouw voor de deur wachtten. Die moet vast plassen, dacht ik, en ik liet de deur voor haar open. Ik was nog maar een paar stappen verder, toen een voorbijgaande bejaarde me geïrriteerd toeschreeuwde: "Laat u altijd de deur open?" Ik ging me nog verdedigen ook. "Nee, maar ik dacht dat die mevrouw naar de wc moest." Die mevrouw was echter stokstijf blijven staan en hoefde dus helemaal niet naar de wc. Toen ze besefte dat ik de deur voor haar had opengelaten deed ze 'm met een verbaasd gezicht dicht.

Op de fiets naar het station werd ik bijna afgesneden door een meisje dat niet duidelijk had gemaakt dat ze links wilde afslaan. "Sorry," zei ze. Dat vond ik echt heel vriendelijk van haar. Maar bij De Munt wilde een vrouw op de fiets met kind en hondje voorrang nemen terwijl ze geen voorrang had. "Hé!" riep ik toen ik haar op het laatste nippertje ontweek. "Er is een zebrapad!" riep ze terug. Ja, een paar meter verderop en er stak niemand over. "Maar volgens mij ben jij op de fiets!" sneerde ik.

In Haarlem (ja, ik was wéér in Haarlem) werd ik op de stoep bijna omver gereden door een fietser die me van achter benaderde en ik daarom niet had gezien. Ik liep naar rechts op het moment dat de fietser wilde me rechts inhalen. Dat gaat natuurlijk niet. "Sorry," riep ik in mijn paniek. En een seconde later, toen ik het voorval had geanalyseerd: "Nee, helemaal geen sorry!" De fietser vervolgde zijn weg via de stoep en zei niets.

Er waren die dag nog meer kleine aanvaringen, maar die heb ik geloof ik al verdrongen. Niks aan zo'n dag. Soms denk ik wel eens: als we met zijn allen iets makkelijker waren in het sorry-zeggen dan zag de wereld er al een stuk beter uit. Persoonlijk word ik namelijk erg blij van mensen die spontaan sorry zeggen. Dan doe je het zelf ook makkelijker en kan er bij beide partijen een glimlach van af. Maar eerlijk is eerlijk: daar moet ik zelf ook nog aan werken. Mijn lontje is ook niet altijd even lang.

18-10-2006

Ac-cent-tchu-ate the positive:

Het is anders. Het zijn twee verschillende dingen. Bij de een alles binnen handbereik, bij de ander niet. Dat is nogal wat. Maar er gaat verandering in komen. Alleen vergt de verandering an sich energie.

Ik slaap. Veel. Blijf moe. Het is ook de tijd van het jaar. De schemer die vroeg op de dag zijn intrede doet. Het grauw en grijs dat in de lucht hangt. Omringd door kou en kilte. In het huis wordt CV geïnstalleerd. Maar wanneer? Voor Kerst nog?

De vooruitzichten zijn goed. Daar klamp ik me aan vast. Ac-cent-tchu-ate the positive, zingt Al Jarreau. Dat werkt.

14-10-2006

Trouwen op vrijdag de 13e:

Het was gister dan wel vrijdag de 13e, in Haarlem was er niets van te merken. Het weer gooide geen roet in het eten, de bruid struikelde niet (de bruidegom trouwens ook niet) en de ringen waren niet zoek. De verlengde eend die het paar naar het stadshuis reed had geen panne, de fotograaf was op tijd en de boot die het paar na de plechtigheid naar het feest bracht kende ook geen problemen. Het was zo'n dag waarop je vergat dat het vrijdag de 13e is. Maar waarom dan toch het lot tarten en trouwen op vrijdag de 13e?

De ouders van de bruid trouwden op vrijdag 13 oktober 1972. De ouders van de bruidegom trouwden op dinsdag 13 oktober 1970. Logisch dat de kinderen om die reden willen trouwen op vrijdag 13 oktober van het jaar 2006. De jolige ambtenaar van de burgerlijke stand noemde het een unicum.

Trouwen

Het feest werd gevierd in theehuis Cruquius, een prachtige locatie in the middle of nowhere (vlakbij Haarlem). En omdát het zulk een heerlijk weer was, konden we gewoon buiten op het terras kletsen. Om kwart over 12 verlieten we het feest, want de laatste bus ging (toch een nadeel als je geen auto hebt). 

Zo, dat was ons derde trouwfeest dit jaar. Ik geloof dat ik 'de leeftijd' heb (trouwen, kinderen krijgen, huizen kopen). Op naar de volgende bruiloft (die volgend jaar gaat plaatsvinden).

10-10-2006

Vrijgezellendag:

Vriendin A. gaat binnenkort trouwen en dat moet natuurlijk vooraf gevierd worden met een vrijgezellendag. Dus spraken we afgelopen zaterdag met haar af in Amsterdam. Behalve T., die alles had geregeld, wist niemand wat we gingen doen. Ik wist niet dat dat zo spannend kon zijn: weten dat je een hele dag op pad zal zijn en hoe duur het is, maar geen idee hebben wát je gaat doen. Het was dan ook de eerste vrijgezellendag van mijn leven.

We begonnen onze dag bij Studio Crea. Buiten moesten we wachten. Waarop dan?  Toen we in de verte 6 mannen op ons af zagen komen wisten we genoeg: salsadansen!

Ik had nog nooit de salsa gedanst, laat staan de merengue! We leerden de basisprincipes en mochten toen met de onbekende danspartners oefenen. Het was lachen gieren brullen, al wist ik wel meteen dat salsadansen niets voor mij is. Als vrouw zijnde moet je je laten leiden door een man die lijkt te lijden aan een te hoog testosterongehalte. Totaal niet geëmancipeerd dus. Dat hoeft ook niet, want natuurlijk is dat ook af en toe lekker, maar in dit geval vond ik het maar irritant. Mijn hang naar controle zat kennelijk in de weg (wat dat betreft was het een goede les voor mij).

Daarna was het tijd voor 'spoken in Mokum'. Een twee uur durende wandeling door de hoerenbuurt van Amsterdam waarbij we verhalen kregen te horen over dolende geesten en kennismaakten met het smalste huis van Europa (wie een rondvaart maakt door de Amsterdams grachten wordt foutief geïnformeerd, daar staat het smalste huis dus niet, het is alleen maar een smalle achteringang van een huis). Ik smul van dat soort verhalen, maar vooral van de prachtige oude gebouwen en beelden waar we op gewezen werden. We maakten een tussenstop in de likeurproeverij 'Wijnand Fockinck', waar ik de lekkere zoete likeur 'Roosje zonder doornen' nam.

Aan het eind van de wandeling werden we gedropt bij Casablanca voor een driegangen diner met voorafgaand aan het dessert een voorstelling van Celsius, de illusionist. Na de maaltijd verhuisden we naar het karaokegedeelte van het café waar ik samen met de anderen twee liedjes heb gezongen, waaronder 'Like a Virgin' van Madonna. Maar wat is karaoke zingen lastig! Je moet maar net alle melodielijnen weten, de toonhoogte is vaak niet de juiste en als je samen met anderen zingt ga je al snel schreeuwen. Ik geloof dat mijn stem nog steeds niet is bijgekomen van die avond. AT5 hobbelde ook nog rond omdat Casablanca 60 jaar bestond. Ik besloot ze mee te nemen naar vriendin A. De hele dag stond ze al in de spotlight, maar daar kon nog wel een schepje bovenop. De volgende dag was te zien in de nieuwsuitzending. :)

Het was een leuk, gezellig en goed geregeld daggie! Deze week gaan we door naar het echte werk: de trouwerij.

05-10-2006

Troost en beloning:

Toen ik op de Havo zat, at ik elke dag een kitkat. In het weekend plunderde ik thuis de voorraadkast. Dat kon allemaal. Ik kwam geen grammetje aan. Vijf dagen per week 24 kilometer fietsen zal daar ook wel aan meegeholpen hebben.

Na mijn dertigste is opeens niet meer zo makkelijk om niets aan te komen. En dat is balen. Want ik houd van chocola. Ik eet chocola als ik me kut voel, ik eet chocola als ik me goed voel. Troost en beloning. Ik kan mezelf ook met andere dingen troosten en belonen, houd ik mij voor. Toch kan ik het maar moeilijk laten staan.

Soms lukt dat best hoor. Voor een week. Of twee weken. Maar altijd ga ik wel weer ergens de fout in. Want ik wil genieten van het leven, ik geníet namelijk ook van het leven, en daar hoort chocola bij. Maar is dat wel zo? Ik voel me minder energiek, mijn neus raakt verstopt door zoetigheid (raar bijeffect trouwens) en ik voel me dik. Als ik ook maar twee dagen geen suiker eet voel ik me al twee kilo lichter zonder dat ik echt ben afgevallen. 1 + 1 Is nog altijd 2, maar waarom dan toch die drang naar chocola?

Ananas is ook lekker. Net als aardbeien en kersen. Ik vind zelfs mijn tussendoortje biogarde yoghurt met tarwezemelen, havermout, lijnzaalolie en diksap lekker. Maar het roept geen gezellig gevoel op. Op tv zie je reclames met dames die gezellig samen chocola eten. Je ziet ze nooit samen gezellig ananas eten! En natuurlijk is chocola gelinkt aan Sinterklaas (de eerste chocoladeletters zijn reeds gespot) en Kerst (de eerst kerstspullen trouwens ook), de donkere-dagen-feesten waar gezelligheid hoogtij viert.

Maar ook als ik het laat staan, val ik amper af. Dat is frusterend, want voor mijn dertigste kon ik gewoon even niet eten, afvallen, en dan wel weer eten (enzovoorts).
In beweging zijn is dus opeens heel belangrijk geworden na mijn dertigste. En laat daar nou ook een kink in de kabel zitten: er is zoveel leuks te doen naast het werk dat ik weinig tijd neem om te sporten. Vandaar een step in mijn huis, die de schade beperkt houdt.

Het is duidelijk: de aftakeling is begonnen. Ik zal mezelf in de hand moeten houden en af moeten zien van lekkernijen. Niet op de rigoreuze manier zoals ik eerder deed (drie maanden zonder suiker), maar gewoon af en toe een tussendoortje nemen in plaats van elke dag of om de dag. Dat kan ik best. Ik weet dat ik dat kan. Ik moet me er alleen nog even toe zetten...

03-10-2006

Jazzamatazz:

Om nieuwe muziek te ontdekken surf ik regelmatig naar deze site. Niet schrikken, want de voertaal is Frans. Wat ik er van begrijp is dat het een radioprogramma is die allerhande muziek behandelt en muzikanten uitnodigt in de studio. Via die site ontdekte ik bijvoorbeeld dat Rebekka Bakken en Rigmor Gustafsson een nieuwe cd hebben uitgebracht. En alle onbekende namen die ik tegenkom type ik in in het zoekveld van de Music Store van iTunes zodat ik fragmenten van liedjes kan beluisteren. Zo surfende en luisterende kwam ik terecht bij Leee John, over wie ik het al eerder had.

Op zijn net uitgekomen album 'Feel my soul' staat het nummer Jazzamatazz. Een geweldig swingend jazznummer! Dat wilde ik ook zingen. Dus zocht ik op internet naar de bladmuziek. Nergens te vinden. Ten einde raad postte ik een berichtje op het forum van Leee John. Of hij misschien wist waar ik de bladmuziek kon kopen? Leee antwoordde dezelfde dag nog: of ik mijn faxnummer naar hem wilde mailen, dan zou hij een kopie faxen.

Ik mailde het faxnummer, en warempel, toen ik de volgende dag op mijn werk kwam rolden er keurig netjes twee velletjes bladmuziek uit de fax. Niemand solde met mij, Leee himself had mij gewoon zijn bladmuziek gefaxt!

Een beetje overbodig was het wel. Het nummer bestaat maar uit twee akkoorden. Had 'ie net zo goed kunnen mailen. Geeft allemaal niks, mijn combo en ik kunnen nu aan de slag!

Update: hier kun je Jazzamatazz beluisteren!

01-10-2006

Droomanalyse:

Gisteravond was ik in de Stadsschouwburg Amsterdam bij de Nacht van de Droom. Het schijnt dat Freud 150 jaar geleden is geboren en dat wordt dit jaar gevierd met enkele activiteiten.

Pierre Bokma en Katja Schuurman speelden een heftige scène na uit de film 'Interview' van Theo van Gogh, nadat zij door een psychoanalysticus onder handen waren genomen. Daarna liet ik me ook onder handen nemen door een psychoanalyticus, gedurende tien minuten. Ik mocht plaatsnemen op een sofa, een dame zittend achter mij zodat ik haar niet kon zien. "Kijk maar niet naar mij, dat leidt af."

Ik mocht haar een droom vertellen, die we samen zouden analyseren. Ik heb een aantal dromen uit mijn jeugd die ik mij nog levendig kan herinneren. Het was alleen jammer dat er a) weinig tijd was en b) ik daardoor maar één droom mocht vertellen. Veel verwachtte ik er daarom niet van.

Ik vertelde dat ik rond mijn negende droomde over de auto van mijn ouders, een groene Ford. Ik zat achterin, mijn moeder achter het stuur. Onderweg naar huis parkeerden we de auto aan de kant van de weg omdat mijn moeder iets moest afgeven bij de buren. Ze stapte uit en liep naar de voordeur. Maar terwijl zij weg was, begon de auto uit zichzelf te rijden. Ik raakte in paniek en probeerde van de achterbank naar de bestuurdersstoel te kruipen om de auto onder controle te krijgen. Dat ging moeizaam en omdat ik op dat punt ook wakker werd kon ik me niet herinneren of dat lukte. Later kwam de droom nog wel eens terug, die ik altijd heb geïntepreteerd als angst om de controle over mijn leven te verliezen.

"Was je moeder vaak thuis?" vroeg de psychoanalyticus. Mijn moeder was altijd thuis. "En hoe was het als jij weg was, bijvoorbeeld naar school?" Dan zat ze thuis op me te wachten met een kopje thee (het was meestal theetijd als ik thuiskwam). "En hoe was het dan als zij weg was?" Niet leuk. "Wat betekent je moeder voor jou?" Ze is mijn fundament, een steunpilaar, een klankbord.

Ze laat af en toe stiles vallen. Ik haat die stiltes. Het is een stilte die ingelast wordt om degene die ligt, ik in dit geval, de tijd te geven om nog iets te bedenken om te vertellen, zodat niets vergeten wordt.

Dan analyseert ze: wat als die auto jouw leven is en je leven gewoon doorgaat, ook als je niet achter het stuur zit? Ga een volgende keer achter het stuur zitten en haal je moeder op. Maak je eigen keuzes, neem het heft in handen.

Ze zegt het tegenovergestelde van wat ik altijd dacht: ik ben niet bang de controle over mijn leven te verliezen, ik ben bang om het heft in handen te nemen en keuzes te maken. In die tien minuten, die overigens lang genoeg waren, heeft ze me een nieuw inzicht gegeven waar ik mee verder kan. Ongelooflijk.

Overigens gaan er per jaar maar een paar honderd mensen per jaar op de sofa liggen voor een droomanalyse. Het kost namelijk nogal wat centjes. Maar na deze ervaring begrijp ik waarom mensen dat doen. Het kan je visie op dingen totaal veranderen. Te kloppen hoeft het niet, een andere visie is al frisse wind genoeg.

2003

2004

2005

2006

2007

2008