24-09-2003

Complimentje:

De laatste jaren doe ik heel erg mijn best om niet zo moeilijk te reageren als ik een complimentje krijg. Maar alleen 'dank je wel' zeggen lijkt makkelijker dan het is.
"Wat een leuke broek heb je aan."
"Ja, ik pas 'm eindelijk weer. Hij zit eigenlijk nog iets te strak, maar het kan net."
Of:
"Wat zit je haar leuk vandaag."
"Oh ja? Ik had er vanochtend anders veel werk van, het wilde voor geen meter zitten."
Gewoon dank je wel zeggen is makkelijker. Voor beide partijen. Want nu voelt de ander zich verplicht om mijn verdedigingsstrategie onderuit te halen.
"Nee joh, je haar zit écht hartstikke leuk vandaag."
Ondertussen bijt ik op mijn tanden om niet weer in de verdediging te schieten.
Na de improvisatieles bij de Djam ondervond ik wat de consequenties kunnen zijn als je niet gewoon 'dank je wel' zegt.
De jongen die naast me zat complimenteerde me met mijn mooie stemgeluid.
Zijn opmerking zette mijn verdedigingsmechanisme echter meteen in werking.
"Oh ja?" vroeg ik verbaasd, "ik vind juist dat zíj zo'n mooi stemgeluid heeft," en ik wees naar het meisje naast me.
Jammergenoeg kon ik het complimentje niet gewoon incasseren.
"Nee, ik vind háár improvisatie sterker, maar jouw stemgeluid is mooier," zei hij.
Wát? Háár improvisatie sterker? Hmpf, en ik had nog wel zo mijn best gedaan.
Hij had wel gelijk, haar improvisatie was inderdaad sterker, maar ik was tevreden met wat ik had gezongen en nu werd ik hardhandig met beide benen op de grond gezet.
Als ik alleen maar vriendelijk 'dank je wel' had gezegd zweefde ik nu nog ergens in de wolken.
Ik knikte echter vriendelijk naar hem en babbelde rustig verder.
Volgende keer zeg ik gewoon dank je wel. Dat maakt alles toch een stuk minder gecompliceerd.

---

23-09-2003

1.67 in de Melkweg:

Eigenlijk ben ik niet eens zo heel erg klein. 1.67 Meter volgens het meetlint.
Maar in een uitverkochte zaal in de Melkweg is 1.67 meter niet genoeg als je te laat binnenkomt en helemaal achterin het concert van Living Colour moet volgen.
De lessen op de Djam en de regen die daarna met bakken uit de hemel viel verhinderden dat ik op tijd kon zijn. Ik was doorweekt na een fietstochtje van de Djam naar de Melkweg. Vriend A. stond al bij de Melkweg maar stuurde me naar huis voor droge kleren. Dit was geen doen.
Eenmaal terug in de Melkweg waren we op tijd voor het concert, maar te laat voor een goede plek in de zaal.
Vanuit het achterste gedeelte van de zaal zag ik alleen maar felle lampen die het podium kleurden en op de maat knikkende hoofden. Als ik op mijn tenen ging staan kon ik af en toe een glimp opvangen van de zanger van Living Colour.
De muziek kwam luid en duidelijk door en ik knikte op de maat met de andere hoofden mee.
Living Colour speelde supergoed en de zanger was geniaal. Wat een stem en wat een timing.
Vriend A. en ik stonden echter te wachten op hun meest bekende nummer, 'Love rears it's ugly head'. Ik heb het zelf ooit gezongen in een coverband en kwam er daardoor achter wat een geniale timing de zanger had.
Maar afgezien van één vaag bekend nummer en een cover van Jimmie Hendrix kwamen er jammergenoeg geen bekende nummers voorbij.
Tegen het eind van het concert ging een aantal bezoekers naar huis. Vriend A. en ik wurmden ons naar het balkon en als ik ver genoeg naar voren bukte kon ik het podium overzien, maar dan moest degene die voor mij stond die beweging als eerste maken.
Toen we eindelijk vooraan stonden op het balkon was het concert afgelopen. We zagen de buigingen en de sympathie van de bandleden voor het publiek dat niet ophield met joelen.
Nou ja, ik had in ieder geval Living Colour gezien.
Maar een volgende keer ga ik toch echt proberen om aanwezig te zijn als de deuren van de zaal opengaan, zodat mijn 1.67 meter mij niet nogmaals in de weg kan zitten.

---

22-09-2003

Goed gesprek:

In mijn studententijd zat ik vaak met onbekenden in de kroeg te filosoferen over het leven.
Ik noemde het topavonden en riep tegen iedereen dat het zelfs leuker was dan zoenen. Aan een goed gesprek had je tenminste wat. Zoenen met een leuke onbekende met wie ik net had gefilosofeerd was trouwens het allerleukst.
Tegenwoordig filosofeer ik niet meer tot diep in de nacht met onbekenden. Soms wel met vrienden.
Maar gister keerde ik even terug in de tijd. Ik kwam iemand tegen waar ik nooit zo vaak mee had gesproken, maar ik wist wel van haar dat we op dezelfde golflengte zaten.
Dat bleek toen ze naast me kwam zitten in de kroeg waar mijn zanglerares met haar combo optrad.
We begrepen elkaar, spraken elkaars taal. Ze opende mijn ogen en liet me anders nadenken over de dingen in mijn leven. Dat doen onbekenden met je. Ze kunnen je een andere kijk op de wereld geven, die heel waardevol kan zijn.
Het was niet eens een lang gesprek, maar het deed van alles met me.
Vragen rezen in me naar boven, de antwoorden kon ik nog niet vinden, maar de deurtjes binnenin had ze voor me op een kier gezet.
Het tochtte een beetje, maar de frisse wind voelde ook warm aan.
De kracht van gedachten is groot. Ze had een schop tegen de mijne gegeven en nieuwe inzichten binnengelaten.
Ik hoop dat die inzichten nog even in mijn hoofd blijven rondzweven totdat ik weet wat ik met ze moet.
Al zou dat wel eens lange tijd kunnen duren.

---

21-09-2003

Stukje:

Het stukje van Edwin van vandaag is goehoed! Klik vooral op de link in zijn stukje en scroll even naar 20 september.

Bijdehandjes:

Vriendin W. was jarig en dat moest gevierd worden met een uitje.
Ik werd samen met haar andere vriendinnen op zaterdagochtend om 10 uur op het station verwacht. Vriendin W. wilde ons verrassen en hield de bestemming geheim. Ik had mezelf goed voorbereid door mijn rugzak vol te laden met broodjes, fruit en een flesje Spa. Een waar overlevingspakket, je weet tenslotte maar nooit waar je belandt.
De trein bracht ons naar Amersfoort, waar we overstapten op de trein richting Enschede.
We hadden echter al snel geraden waar vriendin W. ons mee naar toe nam. Het werd de Apenheul in Apeldoorn. Leuk!
Eenmaal gearriveerd snoven we de dennengeur op die ons al bij de bushalte tegemoet kwam en verbaasden we ons over de rust en het groen dat deze bijzondere plek herbergde.
Wat een fantastische plek om tot rust te komen. Meteen rees de vraag waarom er niet iets soortgelijks in Amsterdam is. Artis kan qua groen en rust niet aan de Apenheul tippen.
De aapbestendige tas die we meekregen was onhandig. Het was nodig omdat sommige apen los in het park liepen en van alles uit je tas konden gappen.
Ik moest er mijn rugzak in kwijt, maar de aapbestendige tas was geen rugzak zodat ik liep te zeulen met al mijn spullen, waarvan het merendeel overbodig bleek te zijn. Een goede les voor volgende keer.
In het park gingen we op zoek naar de apen. Die lieten zich niet altijd zien. Op het 'Madagascarbos' was het daarom des te leuker dat we oog in oog kwamen te staan met ringstaartaapjes die gevoederd werden:

Dolle pret was het bij de bijdehandjes, kleine aapjes die iedere voorbijganger besprongen. We mochten ze niet aaien, maar het was alleen al geweldig om die koude zachte voetjes op je huid te voelen.
Terwijl V. en ik geduldig op een bankje zaten te wachten, klaar om voor een tweede keer door een bijdehandje besprongen te worden, werden we verrast door een muis die razendsnel het pad overstak en tegen de voeten van V. opbotste. Even was er paniek, maar de paniek was minder groot dan normaal. In dit park leek een muis zelfs schattig.
We werden nog een keer besprongen en later werd ik zelfs als springplank gebruikt.
We waren het met elkaar eens: de bijdehandjes waren het leukst.
In de trein terug naar huis vielen we één voor één in slaap. Alleen de jarige bleef wakker. Elke keer als ik even mijn ogen opende zag ik haar met een dromerige blik naar het landschap staren.
Uit haar blik kon ik opmaken dat ze een heerlijke dag had gehad.
De trein raasde verder door het landschap, waar de warme zon speelde met de schaduw die over de bomen viel.
Met een glimlach op mijn gezicht sloot ik mijn ogen weer.
Het was inderdaad een heerlijke dag.

---

20-09-2003

Ook goedemorgen:

---

19-09-2003

Rook:

Blij om te weten dat de rookmelder nog werkt.
Jammer dat de 'steak olivia toscane' zich voor deze wetenschap opofferde.

Verslaafd:

Ik ritste mijn tas open en doorzocht alle vakjes. Kauwgom, theezakjes, paracetamol, ik kwam het allemaal tegen. Maar hetgeen wat ik op dat moment het hardst nodig had kon ik niet vinden. Het zat in mijn andere tas, die ik mee had genomen toen ik gisteravond nog de deur uit ging. Verdorie, waarom had ik er nou niet naar gekeken? Ik vloekte zachtjes tegen mezelf. Zes uur lang zonder, zou ik dat wel volhouden? Ik liet mijn vingers over mijn lippen glijden. Ze waren droog. Ze stonden nog net niet in brand, maar dat zou niet lang meer duren.
Ik kon in de pauze naar de Etos gaan, maar dat duurde nog minstens drie uur. Mijn gedachten spraken me streng toe. Ik kon toch wel een dagje zonder? Voor een paar uur lukte het. Ik vergat het zelfs. Maar toen mijn vingers weer per ongeluk over mijn lippen gleden werd ik met mijn neus hard op de feiten gedrukt. Ik kón niet zonder.
Het was psychisch, ik wist het, maar het kon me niet schelen. Ik had het nodig. Na de lange uren op mijn werk ritste ik thuis mijn andere tas open. Daar lag het. Mijn handen pakten het behoedzaam op en brachten het aan op de plek die ondertussen moord en brand schreeuwde. Mijn lippen proefden de smaak van kamille en kwamen tot rust. Ik slaakte een zucht van verlichting en was tegelijkertijd trots op mezelf dat ik zolang zonder had gekund. Morgen gaat het kleine groene staafje weer mee in mijn tas.
Noem me verslaafd, zeg dat het slecht voor me is. Het kan me niet schelen, ik kan niet zonder. Mijn lippen hebben het simpelweg nodig. Zonder ga ik de deur niet meer uit.
Mijn enige, echte, vertrouwde lippenbalsem.

---

18-09-2003

Heather Nova:

In 1995 was Heather Nova nog niet zo bekend.
Ze trad toen op in Vera in Groningen en ik was samen met vriendin V. van de partij.
Het was al druk toen we de kleine concertzaal binnenkwamen, maar we baanden ons een weg naar voren door met onze fototoestellen te zwaaien. Het was frappant hoe gemakkelijk iedereen voor ons opzij ging.
Het hele concert lang hingen we met onze ellebogen op het podium. Ik maakte foto's met mijn spiegelreflexcamera, flits en zwart-wit rolletje.
Vriendin V. had het slimmer aangepakt en maakte foto's zonder flits, want Heather raakte tamelijk geïrriteerd door al dat geflits van mij.
Ze liet het merken toen ik de laatste foto op het rolletje schoot:

Nu acht jaar later is Heather Nova wereldberoemd en gister trad ze op in een uitverkocht Carré.
Ergens in die acht jaar ben ik afgehaakt. Het kwam door haar vierde album 'Siren'. De psychedelische muziek die ze op haar eerste twee albums ten gehore bracht was verdwenen voor een meer commerciële richting. Die richting was al te horen op haar derde album 'Oyster', maar de nummers waren goed. 'Siren' viel tegen.
Ik besloot wél naar haar concert in Carré te gaan, maar ik had geen idee of ik het leuk zou vinden. Ik had het eerder ondervonden tijdens een concert van Tori Amos, twee jaar geleden. In 1991 was ik fan, maar helaas nooit in de gelegenheid om een concert van Tori Amos te bezoeken. Dus ging ik twee jaar geleden, terwijl ik al lange tijd niet meer naar haar cd's luisterde. Het concert viel tegen, ik was fan af.
Vol verbazing was ik dan ook toen ik vanaf de eerste minuut van het concert van Heather Nova onder de indruk was. Zwaar onder de indruk welteverstaan.
Ik was vergeten hoe fabuleus haar stem is, vooral in de hoogte. Hoe smachtend en vol verlangen haar stem klinkt, hoe ontroerend en intiem haar nummers zijn, vooral tijdens de akoestische setting van gister.
Ze was fantastisch en niets veranderd sinds 1995. Nog even klein, slank en haar haar op dezelfde lengte.
Er was wel één klein verschil: dit keer was ze zwanger.
Hoewel ik maar vijf bekende nummers hoorde, waaronder het prachtige 'Island', genoot ik met volle teugen van haar concert.
Zodra ik voldoende geld heb ga ik haar nieuwste cd kopen.
Ik ben weer helemaal 'into' en fan van Heather Nova.

---

17-09-2003

Jaloerse blikken:

Witte Walvis schreef op 11 september op haar log:
'Geheim verlangen van een kattenliefhebber, bij het passeren van bepaalde fietsers: Ik wil ook zo'n mandje aan mijn stuur met een hondje erin!'
Mijn geheime kattenliefhebberverlangen was dat ik ook met een kitten wilde pronken in de wachtkamer van de dierenarts.
Het is me vandaag gelukt.

Met dank aan Pixel.

---

16-09-2003

Bea:

Bea oogt zenuwachtig op die reusachtige troon, zo alleen en zonder Claus.
Of zou ze haar toch een beetje schamen voor die gekke hoed?
Ik vraag me overigens af wat voor nut deze poppenkast heeft. Ik ben dan wel voorstander voor het Koningshuis, maar konden ze de troonrede niet tig keer kopiëren en aan iedereen uitdelen die daar zit? En morgenochtend als bijlage in de krant afdrukken, zodat de geïnteresseerden thuis alles op hun gemak kunnen lezen?
Misschien moet de regering eens gaan bezuinigen op zulke dagen i.p.v. de pil e.d. uit het ziekenfonds te halen, al snap ik natuurlijk wel dat het schrappen van Prinsjesdag niet zoveel geld oplevert als het schrappen van de pil. Helaas.

Ongeluk:

Opeens staat de tram met een schok stil.
De bel die de trambestuurder heeft ingedrukt rinkelt nog steeds.
Dit keer is het waarschuwingssignaal te laat.
Ik zit achterin de tram en heb in eerste instantie niet door dat er iets ernstigs aan de hand is.
Buiten op straat zie ik politie en voorbijgangers die zich bijeen scharen en naar de voorkant van de tram staren.
Dan gaan de deuren van de tram open, hét teken dat de tram niet van plan is verder te rijden.
Ik ben nieuwsgierig naar wat ik zal aantreffen. Bang ook.
Als ik de tram uitstap heb ik nog niet besloten of ik door zal lopen zonder te kijken, of stil zal staan bij wat waarschijnlijk een ongeval is.
Ik nader de voorkant van de tram.
Ik kijk.
Een brommer ligt verpulverd onder de combino. Degene die er een paar minuten geleden nog zorgeloos op rondreed zie ik echter niet.
Ik loop verder, steek het kruispunt over en zie een groepje mensen in een kring om iets heen staan.
Het is de bestuurder van de brommer. Hij ziet er jong uit. Omgeven door politie zit hij op de grond, in zijn hand een doek om het bloed te deppen dat over zijn gezicht stroomt.
Hij ziet er geschrokken uit.
Ik heb geen idee wie er in de fout is gegaan. Het doet er nu ook niet toe.
Beide bestuurders hebben hun lesje geleerd.
De jongen mag blij zijn dat hij nog leeft. Mocht hij de fout hebben gemaakt, dan hoop ik dat hij voortaan behoedzamer door de stad gaat scheuren.
Ik wil geen ramptoerist zijn en laat de boel de boel. Lopend vervolg ik mijn weg richting huis.
In de verte hoor ik de sirene van een ambulance loeien.

---

15-09-2003

Eerste dag:

Een eerste dag op een nieuwe plek met nieuwe mensen die elkaar kennen is altijd even wennen.
Vooral als die mensen elkaar een tijdje niet gezien hebben en oude herinneringen ophalen.
Het overkwam me op de eerste dag bij de Djam. Eigenlijk ben ik een oudgediende, omdat ik eerder met de studie ben begonnen dan de mensen die ik ontmoette. Maar zij hadden de afgelopen jaren samen gestudeerd en begroetten iedere oude bekende die binnenkwam met veel enthousiasme.
Logisch, in hun positie had ik hetzelfde gedaan, maar ik voelde me ongemakkelijk.
Een aantal mensen schudden me de hand, maar keerden hun hoofd na een kort praatje weer in de richting van een bekende.
Ik draaide mijn hoofd met ze mee, maar hield mijn mond stil. Er was geen reden om me te mengen in hun gesprek.
Toen we met z'n allen richting koorzaal gingen, hoorden we dat de leraar niet was komen opdagen.
Een goed begin van een eerste dag.
Terug naar de kantine dan maar.
Ik had kunnen kiezen voor de makkelijke weg door naar huis te gaan, ik had geen verdere lessen meer.
Maar ik was nieuwsgierig naar de andere mensen en schoof wederom bij een tafel aan.
Dit keer was er een verschil. Er zaten twee nieuwe mensen aan tafel, die onder andere aan mij vroegen hoe het er aan toeging op de Djam.
Ik kon mijn kennis spugen, samen met een andere studente.
Na ruim een uur gingen we naar huis.
Ik denk dat het wel gezellig gaat worden op de Djam.

---

14-09-2003

Freudiana:

Tijdens mijn puberteit was ik 's avonds vaak op mijn eigen kamer te vinden, waar ik meestal naar de radio luisterde. Eén keer in de week luisterde ik naar het programma 'Tros CD-show', dat al snel mijn favoriete programma werd.
De donkerbruine stem van de presentator praatte niet door de nummers heen, hij vertelde duidelijk welke nummers hij draaide en op welke cd de liedjes stonden. Een verademing, aangezien de presentatoren van radio 3 nooit hun mond konden houden.
De presentator van de CD-show liet me mooie muziek ontdekken.
Lege bandjes had ik in de aanslag om deze muziek voorgoed vast te leggen. Zo ging dat toen nog.
De muziek van Alan Parsons maakte de meeste indruk op me. Zijn muziek was mysterieus, bombastisch en voerde me mee naar verre oorden. Zijn muziek liet een complete fantasiewereld in mijn hoofd ontstaan.
Omdat ik destijds had verzaakt te noteren op welke cd de mooiste nummers stonden, had ik nooit een cd aangeschaft of geleend uit de bieb.
Maar zijn muziek bleef al die jaren door mijn hoofd spoken, kwam soms even boven drijven, maar werd ook snel vergeten.
Totdat ik gister eens ging neuzen in de cd-bakken van de bieb.
Daar vond ik de cd.
'Freudiana'. Ik wist meteen dat het de goede was.
Eenmaal thuis opgezet hoorde ik de juweeltjes van vroeger, zoals het titelnummer 'Freudiana', 'No one can love you better than me' en 'Destiny'. Liedjes die ik ergens nog op een bandje heb staan, maar dat bandje ligt waarschijnlijk onder het stof op de zolder van mijn ouders.
Hoewel ik de liedjes nogal gedateerd vond en de zanger(es)s(en) nu minder indruk op me maakten dan vroeger, was ik meteen verkocht.
Het voelde alsof ik een klein deel van mijn puberteit eindelijk weer thuis had laten komen.

---

13-09-2003

Dierenarts:

Katten worden altijd ziek in het weekend. De mijne tenminste wel.
Pixel had bloed in haar ontlasting. Ik was woensdag naar de dierenarts in het asiel geweest, maar hij dacht niet dat ze wormen had aangezien ze net was ontwormd. Hij kon me niet vertellen wat haar scheelde, wellicht had ze gewoon veel te verduren gehad en waren haar darmpjes geïrriteerd.
Wat mij irriteerde aan de dierenarts was dat het leek alsof hij geen zin had in het spreekuur en me met een kluitje het riet instuurde.
Want ik kreeg gelijk.
Pixel's buikje groeide te snel en toen ik gister aan het begin van de avond haar ontlasting controleerde, was het duidelijk dat ze wormen had.
Wormen kunnen voor kittens levensbedreigend zijn en ik maakte me ongerust.
Maar het was al na zessen en ik wist niet goed wat ik moest doen. De dierenwinkels waren dicht, de dierenartsen al naar huis en bij het asiel kon ik ook niet meer terecht. Of kon ik wachten tot zaterdag?
Ik belde vriendin W. voor raad. Zij ondernam meteen actie en belde de spoedkliniek. De kliniek was nog niet open, maar degene die opnam was zo vriendelijk om haar telefoonnummers te geven van dierenartsen die tot acht uur open waren. Vriendin W. gaf me een telefoonnummer van een dierenarts in Oost. Toen ik deze dierenarts belde raadde ze me aan om toch langs te komen, want hoe langer ik met de ontwormingskuur zou wachten hoe zieker Pixel zou kunnen worden.
Wederom scheurde ik op mijn fiets door de stad.
Met de medicijnen in mijn tas scheurde ik terug naar huis. Op dat moment was ik zo gefixeerd op het beter maken van Pixel dat ik in staat was elke idioot die ook maar een vinger naar mijn tas zou uitsteken helemaal in elkaar te meppen.
Alles voor Pixel.
De ontwormingspasta verdween in het bekje van Pixel en Scooszi kreeg een pilletje. Ik weet niet wat voor invloed dat pilletje heeft op de stembanden, maar Scooszi hield er een rare miauw aan over.
Maar de klus was geklaard en ik kalmeerde weer.
Eindelijk was het tijd om mezelf voor de tv te nestelen met een groot bord dampende pasta, onderwijl genietend van de eerste nieuwe aflevering van Charmed.
In mijn achterhoofd zweefde de prettige gedachte dat Pixel weer beter wordt.

---

12-09-2003

Popcorn:

Met een bakje popcorn voor de schandalige prijs van drie euro liep ik de bioscoopzaal binnen.
Het was niet druk. Ik liep naar een lege rij stoelen om mij perfect in het midden te nestelen.
De geur van mijn popcorn kwam de andere bioscoopgangers rijkelijk tegemoet.
Een vrouw in de rij achter me keek op van haar blaadje. Haar bril zat laag op haar neus, zodat ze over haar bril naar mij keek, wat haar blik streng maakte.
"Oh god, nee hè, weer iemand die gaat kraken," zei ze geïrriteerd toen ze mijn bakje popcorn zag.
Haar blik léék niet alleen streng, haar blik wás ook streng.
Ik was overrompeld door haar opmerking en stond met mijn mond vol tanden. Ik voelde me aangesproken als was ik een 16-jarige puber.
Ik wilde iets terug zeggen, maar mijn gevatheid liet me in de steek.
Daarom deed ik niets meer dan verontwaardigd mijn hoofd schudden en me snel verschuilen in de comfortabele fluweelrode stoel, stiekem spijt hebbend dat ik niet een paar rijen naar voren was gaan zitten.
De bak met popcorn zette ik op de grond naast me. Het eerste kwartier nam ik er geen hap van, de opmerking van de vrouw had mijn eetlust bedorven.
Daarna begon ik te eten. Ik probeerde ter geruststelling van de vrouw zachtjes te kauwen, de popcorn zelfs te laten smelten in mijn mond. Tijdens de stille momenten in de film kauwde ik niet.
Het voelde alsof ze me in de gaten hield, iemand die zo'n opmerking maakt is tenslotte gebrand op elk geluidje dat haar irriteert.
De rest van de film bleef het gelukkig stil achter me en gaandeweg kauwde ik steeds harder, vooral nadat ik enkele zakjes van andere bezoekers hoorde knisperen.
Tegen het einde van de film was ik de vrouw achter me zelfs vergeten.
Toen ik opstond liet ik een heel arsenaal van gevallen stukjes popcorn achter.
Als de vrouw dat had gezien, had ze me ingemaakt.
Ik hield echter de eer aan mezelf en ruimde alles op, al was het maar om me op die manier te onderscheiden van de pubers onder ons. Of zijn die tegenwoordig ook zo netjes?

---

11-09-2003

Deborah Brown:

Het Conservatorium in Amsterdam heeft als voordeel dat er workshops worden gegeven door grote namen in de jazzwereld.
Zo was ik een paar jaar geleden toeschouwer bij een clinic van Tuck & Patty en gister bij het slotconcert van de workshop van Deborah Brown.
Haar naam kende ik, het is een vedette in de jazzwereld, maar ik had haar nog nooit zien optreden, noch cd's van haar beluisterd.
Haar optreden op het Conservatorium was een uitgelezen kans om eens te horen wat ze allemaal in haar mars heeft.
Van Deborah Brown had ik verwacht dat ze een stemgeluid als Sarah Vaughan of Ella Fitzgerald zou hebben, maar dat viel tegen. De rest niet, haar timing was geweldig, haar ruimte bij de hoge tonen was om jaloers op te zijn en vooral de bebop-nummers (=heel snel zingen) maakten indruk. De ervaring spatte er van af.
Een select groepje studenten mocht hun kunsten ook even vertonen en dat is altijd interessant. De meesten waren erg goed, maar wat me vooral gerust stemde was die ene blonde vrouw in het midden. Ze zag eruit als was ze de 30 gepasseerd.
Misschien had ik toch nog een kans met mijn 30 jaar bij de auditie volgend jaar.
Bij een enkeling hoorde ik intonatiefouten en ook dat stemde me gerust. Daar kan ik namelijk ook wat van.
Zoals ik al had verwacht, bracht het concert me inspiratie. De zin in zingen openbaarde zich weer.
Luidkeels zong ik op de fiets terug naar huis, ik moest natuurlijk meteen proberen wat de studenten deden.
Langzaam maar zeker kom ik weer terug op de weg die ik drie jaar geleden bewandelde. Nu moet ik er alleen wel voor zorgen dat ik niet weer voortijdig afsla.

---

10-09-2003

Grote mond:

Sommige mensen nemen geen blad voor de mond. Ik wil niet zeggen dat ik een hekel aan ze heb, maar op het moment dat ze te ver gaan in hun woorden wel.
Omdat Pixel bloed in haar ontlasting had, ging ik vanmorgen met haar naar de dierenarts van het asiel. Daar kreeg ze een penicillinespuit. Nu is het afwachten hoe het gaat.
Toen ik bijna thuis was en met de fiets in de ene hand en het mandje met Pixel in de andere hand naar mijn voordeur liep, hoorde ik iemand een liedje zingen.
"Tyfuskat, tyfuskat, rot toch op naar je eigen kankerstad. Tyfuskat, tyfuskat, je ziet eruit als een rat."
De man die het zong deed alsof zijn neus bloedde, keek me niet aan en liep rustig verder.
En ik dacht nog wel iedereen in te kunnen palmen met kleine Pixel.

Pixel en de computer:

Pixel doet haar naam eer aan. Ze is verzot op de computer, vooral op de bewegende cursor, letters die over het scherm rollen en het toetsenbord.

---

09-09-2003

Dogville:

Dogville. De naam zegt het al. Een film met zo'n naam voorspelt niet veel goeds. Een goede interpretatie zou zijn 'dorp der beesten'. En beesten waren het.
'Breaking the Waves' van Lars von Trier had al indruk op me gemaakt. 'Dancer in the Dark' ook, maar meer vanwege het feit dat het een echte tearjerker was.
'Dogville' overtreft beide films echter met gemak.
In het begin is het even wennen. Von Trier maakt namelijk geen gebruik van een natuurlijke omgeving, maar van een toneeldecor. Dit decor kan je zien op de website van Dogville. De huizen hebben geen muren, maar zijn op een groot zwart vlak aangegeven met krijtstrepen. Er zijn geen deuren te zien, maar de bewoners van het dorp doen ze wel open, wat erg theatraal overkomt. Von Trier heeft er echter een soort hoorspel van gemaakt, zodat je de geluiden van het kloppen op de deur en het openen van de deur wel hoort.
Nicole Kidman speelt een geweldige hoofdrol. Ze is op de vlucht voor gangsters en verstopt zich in Dogville. Tom, een bewoner van Dogville, biedt haar aan om in het dorpje te blijven.
Ondanks het gevaar dat ze met zich meebrengt stemmen de bewoners van het dorpje ermee in om Dogville als schuilplaats te laten fungeren. Daar staat echter wel iets tegenover. Ze wordt aan het werk gezet om iedereen aan haar te laten wennen en aardig gevonden te worden.
De bewoners zijn in het begin vriendelijk, maar als de politie ze wijst op hoe gevaarlijk ze is, willen ze meer voor hun gastvrijheid en moet ze dubbel zo hard werken.
Nicole, Grace in de film, blijft aardig en nederig, ondanks alle vernederingen van de bewoners. Je wil Grace aansporen om eens iemand neer te slaan of uit te foeteren, maar ze blijft netjes.
Grace neemt echter zoete, hele zoete wraak zodat het einde smullen is.
De film duurde drie uur, maar ik heb daar niets van gemerkt. Ik werd helemaal meegesleept door het verhaal. Het is even wennen en in het begin zelfs balen dat er niets meer is dan een toneeldecor, maar het werkt verrassend goed. Het geeft aan dat we verwend zijn met mooie plaatjes in films. Zonder die plaatjes blijft een film ook overeind staan, mits het verhaal goed is.

---

08-09-2003

Aan het werk:

De afgelopen maanden heb ik een beetje zitten suffen. De zomerstop die workshops en andere lessen inlasten brachten mijn muzikale activiteiten tot een minimum.
En als je je passie laat indutten, komen frustraties naar boven.
Zonder een stok achter de deur zing ik niet en componeer ik bitter weinig. De enige keer dat ik tijdens deze zomer serieus aandacht aan de muziek heb besteed was toen ik twee weken op het huis van mijn zus paste. Dat was makkelijk, er was namelijk niets anders te doen.
Eenmaal terug in Amsterdam werd mijn aandacht getrokken door de zon, de sociale activiteiten en internet.
Daarom besloot ik een aantal weken terug stappen te ondernemen om mijn stok achter de deur weer te vinden. Ik gaf me op voor de Djam, een opleiding voor jazz en lichte muziek, waar ik muziektheorie en jazzkoor ga volgen. Ik ga daar verder waar ik drie jaar geleden ben gestopt.
En ik belde mijn zanglerares, met wie ik een afspraak maakte. Toen ik afgelopen vrijdag naar haar toefietste zag ik er tegenop, want ik had niets voorbereid. Zonder voorbereiding haal ik er niet uit wat er in zit. Naast het feit dat ik me daarover schuldig voel tegenover mijn zanglerares, is het zonde van mijn geld.
Maar toen mijn zanglerares vroeg waar ik aan wilde werken (het lijkt wel therapie), wist ik het. Ik wilde een voller stemgeluid in de hoogte.
We hebben vijftig minuten lang hard gewerkt. Het voelde verdomd goed om zo intensief met zingen en mijn lijf bezig te zijn.
Als ik wil bereiken wat ik voor ogen heb dan moet ik de opgekregen zangoefeningen gaan doen. Ik denk dat dit de eerste keer in mijn leven zal zijn dat ik doe wat mijn zanglerares van me vraagt. Want ik wil weer aan het werk.
Het is hoog tijd dat het woord luiheid uit mijn woordenboek wordt geschrapt.

---

07-09-2003

Bruin:

Jammer dat je in het donker het verschil niet ziet tussen een veeg kattenpoep of een veeg chocola.
Gelukkig liet mijn reukorgaan mij op het nippertje niet in de steek.

X-ray Scooszi:

Hij houdt Pixel op alle mogelijke manieren in de gaten.

---

06-09-2003

Collecte:

Een jongen van een jaar of twintig staat in de Leidsestraat met een collectebus in zijn hand. Hij draagt een hesje van de kankerbestrijding en probeert de mensen die vaak met haast in de benen langslopen aan te schieten voor een kleine bijdrage.
Ik vind het moedig van hem. Collecteren heeft tenslotte nog altijd een stoffig imago.
Als ik de straat oversteek om een krant bij de kiosk te kopen, zie ik dat er een Hare Krishna vastberaden op de jonge collectant afstapt. Hij heeft een rode stip op zijn voorhoofd en zijn roze kleding is bedekt met een omslagdoek.
Hare Krishna's willen 'verloren zieltjes' laten weten dat God leeft. Ze dragen een stapel boeken met zich mee die ze aan de man proberen te brengen en schromen niet om op iemand af te stappen.
Zo ook niet op de jonge collectant voor de kankerbestrijding.
De jongen wimpelt hem niet af. Een simpele 'nee, dank u, ik ben aan het werk' was genoeg geweest, maar hij lijkt overrompeld en laat de Hare Krishna zijn boeken tonen en uitleg geven. Hij luistert geïnteresseerd, maar weigert vriendelijk na afloop van het verhaal om een boek aan te schaffen.
De Hare Krishna druipt af en gaat op zoek naar zijn volgende slachtoffer.
De jonge collectant kijkt hem verbaasd na en besluit zijn collega op te zoeken.
Eenmaal gevonden vertelt hij in geuren en kleuren wat hem is overkomen. Samen liggen ze in een deuk.
Ik voel ondertussen een frisse wind door het collectantenimago waaien.

---

05-09-2003

Periodes:

Het leven bestaat uit periodes. Periodes die zich snel opvolgen, of juist langzaam. Die lang duren, of juist kort.
Periodes zijn ervoor om je te laten voelen dat je leeft.
Een periode is een piek, of een dal. Of ergens daar tussenin.
Sommige mensen leven als een rechte horizontale lijn zonder onregelmatigheden. Iemand die op deze manier leeft vertrouwde mij eens toe dat hij stiekem verlangde naar de onregelmatigheden in het leven. Alleen maar om het leven te kunnen voelen.
Ik vertrouwde hem op mijn beurt toe dat het me fijn leek om iets horizontaler te leven en niet zo snel onder de indruk te zijn van elke oneffenheid in de lijn. En dan gaat het er niet om wát je beleeft, maar op welke manier je iets beleeft.
Dalen lijken soms ondoorgrondelijke krochten en pieken hemelse zeeën van zon. In de krochten weerkaatst elk geluid op een te hoog volume, moeheid zwaait de scepter en emoties dringen zich in al hun heftigheid op.
In de hemelse zeeën lijkt de energie tomeloos te zijn, niets is te veel en alles is te weinig.
Daar tussenin is het vaag. Mist. Nevel. Niet goed en niet slecht.
Na de vaagheid volgt het dal. Of de piek. Onverbiddelijk zijn ze.
Hun energie is onuitputtelijk.
De mijne helaas niet.

---

04-09-2003

Jong:

In de kroeg waar vocaliste K. werkt stond dinsdagavond een meisje achter de bar glazen schoon te spoelen.
K. rende van hot naar her en had geen tijd voor een uitgebreid praatje, zodat het meisje achter de bar en ik met elkaar in gesprek raakten.
Het was haar eerste dag, waardoor ze geen bestellingen mocht opnemen en veroordeeld was tot het spoelen van glazen en daardoor tijd had om te kletsen.
"Studeer jij nog?" vroeg ze aan me.
Inwending slaakte ik een diepe zucht. Ik wist al waar dit naar toe zou leiden.
"Nee," antwoordde ik, "ik ben vijf jaar geleden al afgestudeerd."
"Vijf jaar geleden al?" De verbaasde blik in haar ogen herkende ik. "Maar hoe oud ben je dan?"
Daar was de bekende vraag al. Ik had even geen zin in een raadspelletje en zei daarom meteen dat ik 29 was.
Het glas dat ze met de handdoek droogboende viel bijna uit haar handen.
"29? Echt waar?"
"Ja, echt waar."
Ik was nu toch nieuwsgierig geworden en vroeg haar hoe oud ze me schatte.
"22, 23."
Oef, zo jong geschat worden, dat was even slikken.
"Nou ja," probeerde ik nog, "dat komt vast omdat K. ook zo jong is, dan denk je dat we van dezelfde leeftijd zijn."
"Nee hoor, als ik je op straat was tegengekomen had ik je ook 22 geschat."
Het lijkt wel of ik de omgekeerde weg bewandel, ik oog jonger naarmate ik ouder word.
Nog een paar jaartjes erbij en ik ben weer 18.
Tof.

---

03-09-2003

Even voorstellen:

De naam van dit stoere continu spinnende katje is Pixel. Ze moet nog in bescherming worden genomen tegen Scooszi, want zo'n klein rondrennend ieniemieniekatje is natuurlijk een prachtige prooi.
Hopelijk worden ze snel dikke maatjes, zodat ze niet meer in aparte kamers hoeven te blijven als ik weg ben.

---

02-09-2003

Verliefd in 1986:

De verkering tussen Jan en mij hield niet lang stand. Waarschijnlijk was de concurrentie iets te groot.

---

01-09-2003

Barbaars:

Wat doe je als je in een restaurant werkt en je schaft een puppy aan?
Dan neem je het beestje mee naar je werk en zet 'm buiten vast aan een tafelpoot op het terras en laat hem fijn in zijn eigen sop gaar koken.
Helaas zijn er mensen die er zo over denken, getuige onderstaande foto.
Dit beestje blaft constant en wil achter de bal aanrennen die hij van zijn eigenaar heeft gekregen, maar de lijn is te kort om bij het balletje te komen. Voorbijgangers schoppen het balletje naar hem toe en af en toe komt zijn baasje bij hem om hem te aaien of met hem te spelen.
Ik kan duidelijk zien dat het baasje geen ervaring heeft met honden, gezien de manier waarop hij met het beestje omgaat.
Zou hij zich beseffen dat een hond aan een tafelpoot vastzetten niet door de beugel kan?
Het geblaf dringt in mijn huis door en raakt me. Ik vind het hartverscheurend om hem daar zo te zien zitten. Ik krijg de neiging om de dierenbescherming te bellen. Zo'n hond verdient een veel en veel betere baas.

---