23-04-2008

Olympische zwervers:

Ik ben donateur van WSPA, een stichting die dieren in nood helpt. Zij mailden mij onderstaande, waar ik graag de aandacht op wil vestigen:

Recente berichten bevestigen dat Beijingse katten, met het oog op de naderende Olympische Spelen, van straat worden gehaald en naar aparte opvangcentra gebracht worden. Het lot dat hen hier wacht is onduidelijk, maar er bestaan sterke vermoedens dat zij op inhumane wijze gedood worden. Gelukkig heeft WSPA Azië inmiddels al stappen ondernomen om dit tegen te gaan. Momenteel wordt gezocht naar de meest efficiënte manier om in deze kwestie samen te werken met lokale en internationale dierenwelzijnorganisaties en autoriteiten. De Chinese overheid wordt aangespoord om humane methodes van kattenpopulatiecontrole toe te passen en er wordt gewerkt aan toestemming voor WSPA dierenartsen om de kattenopvangcentra te bezoeken.
Naast het werk dat WSPA doet, kunt ook ú helpen. Om uw zorg voor het welzijn van de zwerfkatten uit te spreken, kunt u een persoonlijke brief te schrijven naar de Chinese ambassade in Nederland :
Willem Lodewijklaan 10
2517 JT Den Haag
E-mail: chinaemb_nl@mfa.gov.cn
Internet: www.chinaembassy.nl/eng

Reken maar dat ik een persoonlijke brief ga mailen!

19-04-2008

SeatGuru:

Bij het boeken van de vlucht naar New York, koos ik voor een tijd waarop de Boeing 777 vliegt. In deze Boeing heeft iedere passagier een persoonlijk beeldscherm en interactief entertainment, van films en televisie tot spelletjes, sms- en e-mailservice. Dat wist u allemaal al, want dat had ik al verteld. Maar, ik ontdekte ook de site SeatGuru.com, waar het stoelplan van alle vliegtuigen is op te vragen. En wat KLM niet doet (tenminste, misschien bij het online inchecken, maar niet wanneer je vooraf het stoelplan opvraagt), doet SeatGuru wel: aangeven welke plaatsen 'poor' zijn en bij welke plaatsen je moet opletten. Zo is er een aantal plaatsen aan het raam waar helegaar geen raam zit en word je gewaarschuwd als je te dicht bij het (stinkende) toilet zit. Als je op een bepaalde stoel achterin zit botst iedereen tegen je aan en zit je voorin dan heb je te weinig beenruimte. Hartstikke handig, zeker voor een leek als ik.

Groot nadeel is dat KLM een toeslag in rekening brengt voor de gewilde stoelen: die bij de nooduitgang en de tweezits. En niet zo'n beetje ook, 50 euro per stoel. Lekker verdienen zo... In ieder geval zal ik mijn best doen om een plaatsje aan het raam te bemachtigen. En daarvoor is SeatGuru verrekte handig.

16-04-2008

Kaatsen op het Museumplein:

Vanaf vandaag kunnen de Friezen in Amsterdam opgelucht ademhalen: er is namelijk een vestiging van de Friesland Bank geopend, op een niet geheel beroerde locatie: het Museumplein. Job Cohen en Ed Nijpels mochten samen op een grote rode knop drukken om het pand officieel te openen. Maar het hoogtepunt van de opening vond daarvoor plaats: in geheel Friese stijl werd er gekaatst op het Museumplein.

Kaatsen op het Museumplein is helemaal niet zo raar: zo'n honderd jaar geleden werd dat ook al gedaan, het was toen nog een officiële kaatsbaan. Inmiddels ligt de grasmat er niet zo mooi bij, tenminste, niet zoals ze gewend zijn in Friesland. Hobbeltje hier, hobbeltje daar, je zou je benen nog breken.

Op de opening en de kaatsclinic vooraf waren nogal wat bobo's in pakken afgekomen, die de tribune aan de zijkant van het speelveld vulden. Samen met lief (die niets van het spel snapte) zat ik op een bankje aan de zijlijn, ondanks de kou en de stank (er stond, helaas, een grachtenpand in brand) genietend van deze Friese wind door Amsterdam. De voorzitter van de KNKB legde via de microfoon uit hoe het spel werkte, maar lief en vele toeristen met hem snapten er niets van. Je moet de sport zelf beoefenen of vaak gezien hebben, wil je vat krijgen op de regels en de pracht van het spel zien.

Speciaal voor deze dag waren de twee beste herenparturen uit Friesland overgekomen, die vorig jaar tegenover elkaar in de finale van de PC (de belangrijkste kaatswedstrijd van het jaar) stonden. Er werd vliegend bovengeslagen en opgeslagen. Omrop Fryslân maakte een reportage. Best ingewikkeld, want het kleine kaatsballetje is lastig te filmen. Hier is de reportage te zien.

Bijzonder was het om de kaatsende heren in een typische Amsterdamse achtergrond te zien. Elk plaatje dat ik schoot, bevatte Amsterdamse elementen. Trots was ik wel op deze setting. En blij met een Friesland Bank in de buurt. Kan ik eindelijk mijn bankzaken op korte afstand regelen.

13-04-2008

Match:

Vorige week was ik in Paradiso bij het concert van de Noorse zangeres Silje Nergaard. Een bijzonder concert, omdat ze optrad met het Metropole Orkest in de aanwezigheid van haar ouders én man. Haar man werd zelfs uitgenodigd voor een duet, dat hem niet onverdienstelijk afging.

Silje Nergaard verdient haar centjes met muziek. Ze componeert, zingt en treedt veel op in het buitenland. En terwijl ik naar dat geweldige concert luisterde, dwaalde ik even af naar mijn eigen situatie. Hoe graag ik dit altijd heb gewild. Een begaafd zangeres zijn, bewonderd worden, cd's maken en veel optreden. Maar naarmate ik ouder werd, het Conservatorium niet haalde en thuis niet oefende, besefte ik dat ik die droom nooit zou waarmaken. Niet alleen omdat ik zo'n luie donder was, maar ook omdat ik het type er niet voor was. Ik een paar keer per week optreden? Van hot naar her reizen? Volop in de belangstelling staan?

Als je klein bent, heb je geen benul van hoe je in elkaar steekt. Of je wel of niet geschikt bent om het avond-, cq nachtleven in te duiken. Of je dat wel volhoudt. Of regelmaat niet beter is omdat je een ochtendmens bent. Of je stem geen hinder ondervindt van laat naar bed gaan. Als je klein bent bestaan er alleen dromen. Dat je er iets voor moet doen, was een over het hoofd gezien detail van behoorlijk formaat.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik inzie dat de droom moet matchen met je karakter. Al kan je heus vaak optreden wanneer je een ochtendmens bent. Leren omgaan met een hese stem. Maar je moet het wel willen.

"Mis je het zingen?" vroeg mijn combo me afgelopen week toen ik met hen at in het kader van mijn afscheid. "Nee," zei ik. Hoewel. Ik zing méér thuis, op de fiets en op het werk. Maar de optredens en het repeteren? Ik ben er even helemaal klaar mee. Natuurlijk zal het ooit wel weer gaan kriebelen. Zoals bij het concert van Silje Nergaard. Maar pas wanneer het genoeg kriebelt zal ik het weer oppakken. Want ik ken mezelf inmiddels een beetje. Zodra ik geen tijd en energie in mijn eigen zingen steek, voelt het als een verplichting. En zoals ik heb gemerkt, is dat funest.

08-04-2008

Intensivering:

Op mijn 23e besloot ik te gaan werken op een cruiseschip. Zo'n kleintje, die heen en weer voer op de Donau. De gehele zomervakantie zou ik me uit de naad werken als kamermeisje.

Ik liet een lief vriendje achter. Een vriendje dat nog niet zo lang mijn vriendje was en daardoor geen vriendje werd genoemd, maar scharrel. Waardoor het niet zo erg was om elkaar twee maanden niet te zien (maar achteraf gezien ook niet handig). Vlak voor ik weg ging, gaf hij me een bandje waarop hij muziek had gezet. Speciaal voor mij. Om de ervaring die ik op zou doen intenser te maken. "Als je door het landschap reist, beleef je alles meer intens als je naar muziek luistert."

Ik luisterde nooit naar muziek als ik onderweg was. Niet op de fiets, in de bus of trein. Dus ook niet op een cruiseschip. Maar omdat hij de moeite had genomen om een bandje te maken, nam ik de moeite om te ondervinden of hij gelijk had. Ik stopte het bandje in mijn walkman tijdens de lange treinreis naar het schip. En hoewel het niet mijn muziek was, leek het toch alsof de blaadjes aan de bomen nét even wat groener werden. Maar toen ik Herman van Veen voorbij hoorde komen, zette ik mijn walkman uit.

Op het cruiseschip luisterde ik af en toe. Maar ons contact verwaterde (haha) al snel. Eenmaal in de twee weken kreeg ik in Passau post. De Donald Duck van mijn ouders, kaartjes en brieven van vrienden, een krabbel van mijn vriendje. Hij raakte in de vergetelheid, ook omdat de wereld aan boord zo ver weg was van mijn eigen wereld. Een mobiel had ik niet, computers waren niet in de buurt. En dat er aan boord leuke mannen rondliepen hielp ook niet echt.

Achteraf gezien was ons gescharrel over op het moment dat ik naar Passau vertrok. Maar zijn bandje is altijd bij me gebleven. Ik moest er aan denken toen ik in Friesland voor het grote keukenraam stond, turend naar de horizon. Op de radio het volgende nummer:

Het maakte de blaadjes nét even groener dan ze al waren.

06-04-2008

Aanschaf voor New York (4):

Pascal is Nederlands, maar woont in New York en logt ook over New York. Hier. Een leuke site met korte stukjes over New Yorkse aangelegenheden. Nu had hij een stukje over een map met wc's in Manhattan. Het kaartje is ontworpen door de New Yorkse kunstenaar Tommy Mintz, die een darmaandoening heeft. Een vorm van praktische kunst dus.

Omdat de kaart zo goedkoop is en de verzendkosten nog goedkoper zijn, heb ik de kaart besteld. Gewoon voor de leuk, maar ook met in mijn achterhoofd dat ik met mijn spastische darm vaak hoognodig een toilet nodig heb. Aan het kaartje zal ik niet veel hebben (behalve als het wcpapier op is), want ik heb al gehoord dat de rijen voor de wc's enorm zijn. Het is daarom de kunst om voor de dag begint op de wc in het hotel te gaan zitten.

Maar, het kaartje gaat in ieder geval mee naar New York. Hij is superklein, dus dat is de moeite niet. Nu nog kijken of ik via dat kaartje een wc kan vinden waar het rustig is. Zonder dat ik na hoef te denken over de enorme rij ervoor, maar ook zonder dat ik hoef na te denken over de enorme rij die staat te wachten op mij.

04-04-2008

De gevolgen van een bokkensprong:

Collega's maken soms rare sprongen. Zeker als ze uitzendkracht zijn kunnen ze de boel gewoon de boel laten. Ik had het op mijn vorige werk wel eens meegemaakt, wanneer medewerkers in hun proefperiode zaten. Maar hun directe ontslag had dan geen consequenties.

Dit keer was dat anders. Mijn collega trok het niet meer en liet haar werk zonder overdracht uit haar handen vallen. Weg was ze, om nooit meer te gezien te willen worden. Dat was op zijn zachtst gezegd shit met een grote S. Mijn collega en ik namen haar werk over. Maar omdat dit project nieuw was, wist niemand er iets van. Behalve de manager. Alleen was de manager ziek op de dag dat wij verder wilden gaan met het project. Wij begonnen alvast maar, op de goede gok. Twee dagen later was hij beter. Een week voor de dag waarop het project plaats zou vinden.

Het was uitdagend, spannend, het gaf weer wat reuring. Maar ook slapeloze nachten. Eerst was ik nog heel relaxt. Is de manager ziek? Oh, maar dan gaan we toch kijken wat we wel kunnen doen? Die relaxtheid sloeg echter al snel over in gespannenheid. Zenuwen. Want door zijn ziekte konden wij niet opschieten, terwijl de deadline vervaarlijk dichtbij kwam. Als ik 's nachts als rond een uur of drie wakker werd van aandachtvragende katten lag ik gemakkelijk een paar uur wakker. Dat en dat moest ik nog regelen, was ik niets vergeten, wat kon ik morgen al doen?

Nodig was het niet. Zoals mijn moeder al zei: "Het loopt altijd anders dan je denkt." Dat was warempel waar. Maar toch sliep ik steeds minder goed, was het overdag zwaar op mijn ogen open te houden en niet om te vallen. Op de dag zelf was mijn lijf echter gevuld met adrenaline en rende ik van hot naar her. Slaaptekort? Ik?

Om vijf uur was de dag afgelopen en keerde ik met een groot bos bloemen huiswaarts. Ik trok mijn bezweette kleren uit, zocht schone kleren uit en vertrok naar de afscheidsborrel van mijn lief. Nam een patatje en bier. En was verbazingwekkend fit. De avond was té gezellig om toe te geven aan mijn vermoeidheid. Zelfs toen ik het om half twaalf op moest geven omdat ik onbedaarlijk zat te gapen zat ik te balen omdat ik liever wilde blijven.

Eenmaal thuis viel ik als een blok in slaap en sliep ongegeneerd uit. In een volledig relaxte houding.

Heerlijk.

01-04-2008

1 April:

"Ieuw!" riep ik uit toen ik de deur opende. Er zat een vies goedje op de deurkruk. En dat vieze goedje zat nu op mijn hand. "Ssst," maande een collega, en ze fluisterde nog van alles dat ik niet kon verstaan. Ik snapte er niets van. Mocht ik niks zeggen omdat iemand niet wist dat 'ie teveel bodylotion op had en dat op de deurkruk had achtergelaten?

Ik hing mijn jas op, waste mijn hand en ging bij de collega zitten. "Werkt je muis al?" vroeg een andere collega haar. Ze trok haar neus op en zei niets. De muis was niet goed aangesloten op de computer. Een simpel mankement, dat ik meteen voor haar oploste. Zo moeilijk was het toch niet om dat zelf te doen? We babbelden nog wat, toen mijn telefoon ging. "Aukje, is dat niet jouw telefoon?" riep iemand.

Ik stond op en rende naar mijn bureau. "Goedemor.. #@!$%..."
Aandachtig probeerde ik te luisteren naar de stem aan de andere kant van de lijn, die klonk alsof hij vanuit Australië telefoneerde. Met moeite stond ik hem inwendig vloekend te woord. Toen ik ophing, zag ik het euvel, dat ik al eerder had gevoeld: zeep op de hoorn, en daardoor zeep in mijn oor. Toen drong het pas tot me door:

1 April.

Voor de deur stonden waterflessen, zodat iedereen wel de deur met de zeepkruk moest nemen. In de bekertjes voor de watercooler waren gaatjes geprikt. Muizen en toetsenborden waren losgekoppeld van de computer. Telefoons waren besmeurd met zeep.

Het eerste wat ik deed was een stel doekjes meenemen en de telefoons van enkele collega's schoonvegen. Ik vond het a) geen goed idee om zeep te laten wegsijpelen in een hoorn, b) wenste ik niemand een zeep-oor toe en c) kinderachtig, helemaal omdat de schuldige collega alles ontkende. Eén collega weigerde de gehele ochtend haar telefoon op te nemen. Een goede tegendaad naar mijn smaak.

Bijna ontstond er ruzie. Waar de één gepikeerd was door de flauwe grappen, was de ander boos omdat de grappen niet gewaardeerd werden. En zo kon het gebeuren dat een grappige dag als 1 april voor beide partijen de meest irritante dag van het jaar werd. En iedereen zich heilig voornam om volgend jaar vrij te nemen.