31-08-2003
Ziek:
Van het ene uiterste viel ik in het andere uiterste. Op vrijdag had ik een kitten aangeschaft, op zaterdagnacht zat ik met een zieke Scooszi bij de dierenspoedkliniek.
Scooszi was al ziek sinds woensdag. Hij ijsbeerde nerveus door de kamer, miauwde op een zeurderige manier en zocht steeds vaker de kattebak op. De eerste dagen ging ik er vanuit dat zijn gedrag een vorm van aandachttrekkerij was. Het was de reden waarom ik naar het asiel ging en een kitten kocht. Maar steeds vaker bezocht hij de kattebak zonder er veel achter te laten, dus zette ik vraagtekens achter mijn conclusie. Ik begon me zorgen te maken.
Scooszi at en dronk echter nog wel, hij was nog speels en zijn vacht glansde. Allerlei redenen om niet in paniek te raken. Totdat ik gister laat thuiskwam van de Uitmarkt en mijn computer nog even aanzette om te kijken wie er op msn zat. Daar was Patrick, die me na mijn opmerking over zieke Scooszi in contact bracht met Bubs. Bubs heeft niet voor niets een catlog. Zij heeft er verstand van. Ze vertelde me dat het beter was om direct contact op te nemen met de dierenarts. Ook adviseerde ze me om een beetje urine op te vangen van Scooszi zodat de dierenarts dit kon onderzoeken. Het was twaalf uur 's nachts. Nú nog de dierenarts bellen? En hoe moest ik in vredesnaam urine opvangen? Bubs verwees me door naar een site over blaasproblemen bij katten. "Ga bij blaasproblemen altijd binnen 12 uur naar de dierenarts!" las ik op de site. Nu was ik in paniek. Scooszi had al vier dagen last! Door middel van de adviezen op de site ving ik urine op van Scooszi en belde de dierenspoedkliniek. Het meisje dat opnam adviseerde me om langs te komen en zo kwam het dat ik met Scooszi om kwart voor één 's nachts al gapend bij de dierenarts zat.
De dierenarts was een grappige man. Hij leerde me hoe ik een volle blaas kon herkennen en ik mocht door de microscoop kijken naar de urine van Scooszi waar gruis in zat. De kristallen in de urine die ik zag noemde hij doodskistjes. Leuke naam voor iets wat dodelijk kan zijn voor een kat. Scooszi was er gelukkig niet erg aan toe. Ik kreeg grote capsules mee die ik twee keer per dag in zijn bekje moet douwen, pijnstillers (1x per dag) en speciaal dieetvoer voor katten met gruis (duur!). Voor zieke Scooszi was ik 103 euro kwijt, maar dat maakte me niet uit. Scooszi zou weer beter worden en dat was het belangrijkste. Terug op de fiets naar huis fungeerde de hevig miauwende Scooszi prima als bel, iedereen week uit en er was niemand die raar opkeek. Typisch Amsterdam. Om kwart voor twee 's nachts zat Scooszi weer op de kattebak. Een stuk rustiger dit keer, hij was echt opgeknapt van de pijnstiller. Ik voelde me ook rustiger, een ziek 'kind' doet toch iets met je, vooral als het kind niet kan vertellen wat er mis is.
En ik ben trots op mezelf. Trots dat ik zonder kennis urine heb opgevangen en voor mijn zieke Scooszi heb gezorgd. Trots dat ik zijn eerste pilletje zonder problemen in zijn bek heb gedouwd.
Ik voel me al een echte moeder.
30-08-2003
Pixel:
"Ik wil geen zwarte", zei ik tegen vriendin W. terwijl we de regen al fietsend trotseerden. We waren op weg naar het dierenasiel, W. met een grote roze paraplu in haar hand en ik met een pet op. Mijn paraplu was foetsie. Ik had besloten dat ik een kitten wilde. Niet alleen voor mezelf, maar vooral voor Scooszi. Sinds hij terug was uit Friesland kon ik merken dat hij de aanwezigheid van de mensen en de dieren daar miste. Hij had meer aandacht nodig dan ik hem kon geven. En dus was het na een jaar lang wikken en wegen eindelijk tijd voor de grote stap. De aanschaf van een kitten. "Waarom heb je eigenlijk niet gebeld of er wel kittens zijn?" vroeg vriendin W. halverwege. Uh tja, daar had ik nog niet bij stilgestaan. Maar we waren nu al onderweg en katten kijken was altijd leuk, dus we waagden de gok. Scooszi had ik ook op de kop getikt in datzelfde asiel waar we nu naar toegingen. Hij was toen vijf maanden, dus een kitten heb ik nooit gehad. In het asiel raakten we in de kattenkennel aan de praat met de kattenverzorgster, die zich tot mijn grote verbazing Scooszi nog wist te herinneren. Ze stuurde ons door naar de kraamafdeling, waarvan ik het bestaan niet wist. De kraamafdeling is een paradijs voor kittenliefhebbers, allemaal kleine schattige miauwpoesjes bij elkaar. De een nog liever dan de andere. Helaas was op dat moment alles gereserveerd en de kraamverzorgster adviseerde me om elke week even langs te komen om te kijken of er iets binnen was gekomen.
Vriendin W. speelde echter met een kleine zwarte kitten in de hoek, die het meteen op een spinnen zette. "En deze dan?" vroeg ik de kraamverzorgster. Ze vertelde me dat deze kitten net binnen was gekomen en nog niet gereserveerd kon worden. Dat had ik gezien, toen ik bij de receptie van het asiel binnenliep zag ik deze kitten in een mandje zitten. Er werd afstand van haar gedaan en ik had vriendin W. nog aangestoten omdat ik dat kleine poesje wel wilde hebben.
Ik aaide het schattige poesje, ze spinde en gaf kopjes door de tralies van de kooi. De kraamverzorgster zag dat ik helemaal verliefd was en besloot dat ik de kitten toch mocht hebben. Maar pas na het weekend, als de dierenarts akkoord had gegeven. Ze vertelde me dat er afstand van het poesje was gedaan omdat de hond des huizes haar te grazen had genomen. Maar van een trauma leek geen sprake, van angst evenmin. Ze zou een perfect speelmaatje voor Scooszi kunnen zijn. Dit was geen toeval, dit was voorbestemd. Als vriendin W. onze afspraak niet een half uur had verzet, was dit poesje aan mijn neus voorbij gegaan. Als ik had gebeld, idem dito. En ik wilde dan wel geen zwart poesje, maar ik zag in dat het karakter belangrijker is. En ik vond haar mooi, ondanks haar zwarte vacht. Als alles goed gaat, kan ik haar woensdag afhalen. Mijn eigen kleine Pixel.
29-08-2003
Grootheden:
Toen ik de tennisser Pete Sampras voor het eerst op televisie zag vond ik het een raar mannetje. Hij liet af en toe zijn tong uit zijn mond hangen en was overal zwaar behaard, wat toch een gek gezicht was.
Maar zijn tennis was fabuleus en daardoor werden zijn kunsten steeds vaker op televisie getoond. Ik raakte gewend aan zijn verschijning en genoot met volle teugen van zijn spel.
Het duurde niet lang voordat ik hem adoreerde.
Hij was sterk op de baan en groots. Hij was een man waar menigeen tegenop keek, ook ik. Ik vroeg me af hoe het zou zijn om zo te kunnen tennissen als Pete. Het zou goddelijk moeten zijn.
Hij was rustig op de baan, maar een aantal keren toonde hij zijn emoties, bijvoorbeeld toen zijn coach was overleden, of toen hij Wimbledon won en de tribune opklom om zijn vader te omhelzen.
Tranen met tuiten heb ik gehuild.
Afgelopen maandagavond werd Pete Sampras gehuldigd, omdat hij besloten heeft te stoppen met tennis.
In een bomvol stadion werd hij minutenlang toegejuicht. De grootheid nam het applaus verlegen in ontvangst, zwaaide naar het publiek dat maar bleef klappen.
Sampras was onder de indruk en probeerde tevergeefs zijn tranen weg te slikken. Hij glimlachte wanneer dat lukte door de tranen heen en zijn voeten schuifelden nerveus heen en weer terwijl hij zijn gezicht begroef in zijn handen. De man die zich op de baan altijd een houding wist te geven zag er opeens uit als een klein onzeker jochie van tien.
Gelukkig kwam er een eind aan het applaus en kon hij een beetje tot zichzelf komen.
Ik baal stevig dat Pete Sampras is gestopt. Het zou grootheden verboden moeten worden om te stoppen.
Maar in elke tak van sport komt het helaas voor dat grootheden hun carrière beëindigen.
Ik denk bijvoorbeeld aan Ron Zwerver en Olaf van der Meulen die niet meer opgesteld wilden worden in het Nederlands volleybalteam en aan alle grote namen in de schaats- en kaatswereld. Het kaatsen is er niet leuker op geworden nu alle helden zijn gestopt. Nieuwe talenten krijgen weliswaar een kans om hun kunsten te vertonen, maar het is even wennen en vooral afwachten of er weer iemand als Sampras zal opstaan.
28-08-2003
De geïnterviewden:
Degenen die door mij geïnterviewd worden zijn: Paul, Elmer, Marleen, Witte Walvis en Edwin. Ik heb hen inmiddels vijf vragen per email toegezonden. Deze vijf vragen worden tezamen met hun antwoorden op hun site geplubliceerd. Voor degenen die ook geïnterviewd willen worden en hier buiten de boot vielen: je kan je aanmelden voor een interview op bovenstaande sites (mits de interviewer dat wil).
Interview game:
Ik ben gek op kwissen en interviews. Swanz had via prolific meegedaan aan een interview en in zijn comment heb ik me opgegeven voor een kort interview van vijf vragen.
Hieronder volgen de regels, daaronder de vragen die Swanz voor mij heeft bedacht.
De Regels:
1. Leave a comment,saying you want to be interviewed.
2. I will respond; I'll ask you five questions, and your five answers.
3.You'll update your website with my five questions,and your five answers.
4.You'll include this explanation.
5.You'll ask other people five questions when they want to be interviewed.
1. Als je een beroemd zangeres zou zijn en je zou vijf covernummers buiten je eigen repertoire mogen zingen, welke nummers zouden dit dan zijn?
De vijf nummers die ik zou willen zingen zijn:
* 'Communication' van The Cardigans:
Prachtig nummer met één van de mooiste teksten die ik ken. Het raakte me diep van binnen.
* 'The first time ever I saw your face' van Ewan McColl, gezongen door Mathilde Santing:
Ik krijg steevast kippevel als ze dit nummer live zingt.
* 'River' van Joni Mitchell:
Dianne Reeves heeft er een oorstrelende versie van gemaakt.
* 'Baby I love you' van Aretha Franklin:
Mijn favoriete classic.
* 'Path to follow' van Noa:
Noa is naar mijn idee de meest begaafde zangeres ter wereld.
Dat ik de nummers ook daadwerkelijk zo mooi kan zingen als bovengenoemde zangeressen laat ik hierbij buiten beschouwing.
2. Van welk land vind je de Euro's het mooist?
Van Italië. Op de 10 eurocent staat een gedeelte van het schilderij 'De geboorte van Venus' van mijn favoriete schilder Botticelli. Verder staat op alle munten iets uit de kunstgeschiedenis van Italië en dat spreekt me erg aan. Daar kan Nederland nog een puntje aan zuigen.
3. Waar zou je liever werken, bij de brandweer of in een kledingwinkel?
Haha, deze vraag heb ik zelf in de hand gewerkt geloof ik. Hoewel het geweldig is om mensen te redden moet ik toegeven dat ik bij het kleinste spatje bloed al flauwval. Dus kies ik voor de kledingwinkel. Daar kan ik mensen ook van dienst zijn.
4.Wat zou je liever willen; bij de staatsloterij een half miljoen euro winnen of een succesvolle carierre als zangeres?
Als ik een carriére als zangeres zou aankunnen dan kies ik daarvoor.
5.Stel je mag definitief in Friesland of Amsterdam gaan wonen,maar dat houd in,dat je nooit meer een stap in andere stad/provincie (die je niet kiest) zou mogen zetten. Wat zou je dan kiezen?
Dit is een moeilijke. Echt nooit meer een stap in de andere stad/provincie zetten? Dan kies ik denk ik toch voor Friesland. Ik zou niet in Amsterdam kunnen wonen zonder af en toe naar de provincie te vluchten. Maar ik ben van plan om nog lang in Amsterdam te blijven wonen hoor!
Heb je een weblog en wil je ook geïnterviewd worden? Meld het in het comment hieronder. De eerste vijf die zich aanmelden krijgen vijf door mij bedachte vragen voorgeschoteld.
27-08-2003
Gedag:
Omdat ik op de markt woon zie ik elke dag dezelfde kraampjes met dezelfde verkopers. De meeste gezichten ken ik nu en sommige daarvan groet ik als ik langsloop. 'Buuf-zijn' levert me ook voordeeltjes op. De groenteman berekent me altijd een paar euro minder en de kaasboer weet precies wat voor kaas ik wil en hoe ik de kaas wil, namelijk zonder de plastic korst. Die korst heeft mij iets te veel stukjes huid gekost, daarom laat ik het snijden over aan de kaasboer. Wel zo veilig.
Maar de jongen van de kledingwinkel die zich onder mijn huis bevind groet ik niet. Hij mij ook niet. We kennen elkaars gezicht door en door, maar een groet hebben we tot nu toe altijd achterwege gelaten.
Omdat ik boven ze woon wil de postbode nog wel eens de post voor de kledingwinkel door mijn brievenbus gooien. Ik breng het dan naar de jongen van de kledingwinkel. Het zijn de enige keren dat we contact hebben. Een dagelijkse groet is echter nog niet uit dit zeldzame contact voortgekomen.
Gister wilde ik wederom een aantal poststukken aan hem geven. Omdat ik naar mijn werk ging, liep ik naar hem toe met mijn fiets aan de rechterhand en de post in de linkerhand. Hij kwam toevallig op me af omdat hij een paar dames de weg naar het pashokje wees. In een flits switchte ik de post van mijn linker naar mijn rechterhand en wilde de fiets aan de linkerhand nemen.
Ik greep mis.
Voordat ik nog een poging kon doen om de situatie te redden kletterde mijn fiets al op de grond. Mijn stuur en zadel lagen op de drempel van de kledingwinkel, de wielen versperden de doorgang op de stoep. De jongen toonde zich een ware gentleman en pakte zonder aarzelen mijn fiets op.
"Alsjeblieft," zei hij.
Ik bedankte hem en verontschuldigde me voor mijn onhandigheid, onderwijl lachend om dit voorval.
"Geeft niks," antwoordde hij met een vriendelijke blik in zijn ogen. Die vriendelijkheid zag ik voor het eerst. Die zie je namelijk niet als je elkaar elke dag straal voorbij loopt. Verbaasd door zijn warmte overhandigde ik hem de post.
Hij bedankte me en we gingen ieder ons weegs. Met een grote glimlach om dit onhandige voorval bedacht ik me dat we in de afgelopen vier en een half jaar nog nooit zoveel woorden met elkaar hadden gewisseld.
Vandaag zeg ik denk ik gedag tegen hem.
26-08-2003
Bijna 30-blues:
Het duurt nog even voordat ik 30 word. Een half jaar om precies te zijn. Maar inmiddels ben ik ten prooi gevallen aan de bijna 30-blues. Nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Nuchter keek ik tegen de dichterbij sluipende leeftijd aan. Dat jaartje extra zou niets veranderen. Dacht ik.
Inmiddels weet ik beter.
Depressief zul je me niet zien worden van het feit dat mijn leeftijd over een half jaar zal beginnen met een 3 in plaats van een 2, maar het doet wel iets met me. Het dwingt me tot het maken van keuzes. Keuzes die in mijn ogen levensbepalend zijn.
Welke weg zal ik het komende jaar inslaan? Welke workshops ga ik wel of niet volgen, of moet ik gewoon maar eens stoppen met het volgen van workshops en mezelf eens wat vaker als muzikante op de hoogdrempelige bühne laten zien?
En de ultieme vraag: moet ik nog een poging wagen om auditie te doen voor het conservatorium?
Ik zucht als mijn gedachten het woord conservatorium in de mond nemen. Eigenlijk moet ik het proberen, want het is een lang gekoesterde wens. Even afgezien van het feit of ik word aangenomen of niet, op je 30e aan het conservatorium beginnen met een parttime baan ernaast is lastig. Als de studie in deeltijd was had ik geen moment getwijfeld, maar een fulltime studie die naast de uren op school ook van je verlangt dat je je profileert als muzikant door 's avonds op sessies te zingen en bandjes op te starten kan ook te veel van het goede zijn.
Maar ik blijf met de gedachte rondlopen dat als ik het volgend jaar niet probeer, ik mijn hele leven lang mezelf zal afvragen hoe het geweest zou zijn als ik het niet nog één keer had geprobeerd. Tenslotte is niet geschoten nog altijd mis en drie keer is scheepsrecht.
Mijn bijna 30-blues bekommert zich gelukkig nog niet om mijn uiterlijk. Mijn lichaam ziet er dan misschien niet meer zo strak uit als tien jaar geleden, ik word nog steeds rond de 25 geschat. Op mijn 30e vijf jaar jonger lijken, dat is toch maar mooi meegenomen. Al moet ik oppassen dat het gefrons van al dat nadenken mij in het komende half jaar niet vijf jaar ouder maakt.
25-08-2003
Terug:
Ik was 'm even kwijt. Per ongeluk achtergelaten in de trein.
Hij heeft lange tijd zonder mij gereisd, maar stond plots weer voor mijn deur, zonder kleerscheuren.
Hij wilde bij me terugkomen.
Ik sloot hem in mijn armen.
Diezelfde dag nog liep ik met hem te pronken. Hij rook een beetje anders dan ik gewend was, maar dat zou vast snel veranderen.
Ik ben blij dat hij er weer is.
Want wat heb ik 'm gemist.
Mijn dierbare rode vest.
24-08-2003
Hocus Pocus Curver:
Mijn curverbakje na 4 minuten in de magnetron en 5 minuten afkoelen:
Mijn curverbakje na de volgende 3 minuten in de magnetron:
23-08-2003
Om half elf 's avonds op het Leidseplein:
Ik loop naar mijn fiets en passeer een krul, het bekende plashokje voor mannen dat een onpasselijke geur verspreid. Ik houd voor een moment mijn adem in en sluit mijn reukorgaan af.
Een man verlaat de krul. Hij ritst zijn broek dicht en kijkt me aan. "Lekker likken, lekker je poesje likken, kom maar, lekker likken likken, lekker lekker," roept hij naar me.
Ik doe alsof ik niets hoor en loop zonder om te kijken naar mijn fiets. Langzaam ontdoe ik mijn fiets van de sloten. Als ik mijn fiets het rek uitrijd en hem in de richting van de krul klaarzet, durf ik pas te kijken of de viespeuk er nog staat.
De kust is vrij.
Met een onrustig gevoel fiets ik naar huis. Gelukkig is het druk op straat en krijg ik mijn veilige gevoel al snel weer terug.
Ondertussen denk ik na of die viespeuk inmiddels iemand anders te grazen heeft genomen met zijn perverse opmerkingen. Mijn gedachten gaan even terug naar een krantenartikel in Het Parool, waarin een aantal serieverkrachters in Amsterdam werd besproken. Ook op het Leidseplein liep er lange tijd eentje rond. Hij volgde zijn slachtoffers naar huis en verwoestte hun leven. Nu denk ik dat deze viespeuk het bij zijn opmerkingen zal houden, maar je weet het nooit zeker.
Het blijft oppassen geblazen, want er loopt veel gespuis rond op de wereld.
22-08-2003
Test:
Ik snap het niet. Ik snap er echt helemaal niks van.
Ik heb mijn muis stilgehouden, mijn handen voor mijn ogen gehouden om me niet blind te staren op het symbool. Maar elke keer weer raadt het programma wat ik in gedachten heb. Om gek van te worden!
Probeer het ook eens. En meldt het alsjeblieft als het programma een keer de mist in gaat. Of als je doorhebt hoe het werkt.
Met dank aan de Humeurist.
Vloeken:
Ik was te laat in het zwembad. En te laat zijn houdt in dat de uren voor baantjestrekkers zijn afgelopen en vervelende kinderen het zwembad onveilig maken. Ik merkte het meteen toen ik naar het buitenbad liep en mijn handdoek in de buurt van een groepje pubermeisjes legde, dat aangekleed naar de zwemmers zat te kijken. "Bordeaux, lichtrose, oranje en felrose, dat kan toch niet?"
Zonder iets te zeggen liep ik naar de koude buitendouche, terwijl ik wist dat ze het over mij hadden. Ik vloek namelijk in het zwembad. Urenlang ben ik op zoek geweest naar een zwembroek die qua kleur past bij mijn tankinitopje, maar als de kleur goed was, was het model fout en als het model goed was, was de kleur fout. Dus had ik gekozen voor een foute kleur. Ik was er zelf inmiddels aan gewend en de baantjestrekkers of badmeesters hadden er nog nooit iets van gezegd. Die hielden wijs hun mond.
Deze pubers konden het echter niet laten om er een opmerking over te maken. Ik gaf ze groot gelijk, ik was vroeger precies zo. Want hoe vaak heb ik niet samen met mijn schoolvriendin iemand belachelijk gemaakt of uitgelachen? Eindelijk besefte ik me hoe die mensen zich destijds gevoeld moeten hebben.
Ik reageerde niet op de groep pubers, omdat mijn reactie waarschijnlijk voor een nog grotere hilariteit zou zorgen. Na het zwemmen stond ik onder de warme douche in het recreatiebad. Een groepje meisjes kwam naast me staan. Het meisje naast me bekeek me van top tot teen en in een voor mij onverstaanbare taal riep ze iets tegen de andere meisjes, die daarop allemaal lachten en met een schuin oog naar me gluurden. Hun lichaamstaal zei genoeg, mijn vloekende combinatie zorgde weer voor vermaak. Daarom besloot ik gister mijn zoekactie naar een bijpassende zwembroek wederom te starten. Er moet maar eens een eind komen aan mijn gevloek.
21-08-2003
Anoniem:
Met vriendin W. en haar vriendin E. zat ik op het terras van het Blauwe Theehuis in het Vondelpark. Onze blote voeten steunden op een aantal lege stoelen, opdat ze ook van de zon konden genieten.
E. kreeg een sms-je van haar 'lover', de blinddate die ik al eens eerder had gespot in het Vondelpark. Hij nodigde haar uit om samen met hem het concert dat net was begonnen in het Vondelpark bij te wonen. Hij had zichzelf al op de tribune geïnstalleerd en het plekje naast hem was nog vrij.
E. besloot dat ze liever bij ons bleef en sloeg zijn aanbod af door in een sms te vertellen dat ze in de buurt met haar vriendinnen een drankje dronk. Vijf minuten later stond haar blinddate voor onze neus. Zijn intuïtie had hem naar ons toegeleid. Dat was even schrikken, maar wat een kans om deze man eens beter te leren kennen! Hij schoof aan en dronk een biertje met ons mee.
Een beetje onwennig zaten we tegenover elkaar en ons gesprek draaide al snel uit op de saaie huis-, tuin- en keukenonderwerpen. "Waar werk je, hoe laat sta je op voor je werk, hoe lang moet je rijden voordat je er bent, waar woon je, kom je hier vaak, welke muziek vind je leuk, ga je nog leuke dingen doen vandaag?" Halverwege het gesprek gingen W. en ik naar de wc. Een tactische zet, het liefdespaar had nog een aantal ingewikkelde dingen te bespreken.
Na ongeveer een uur vertrok de man, die al even geruisloos ging als hij kwam en eenmaal uit zicht was het tijd voor een scherpe analyse. Ik oordeelde dat hij niet helemaal mijn type was, maar hij leek me een aardige vent. Een paar dagen later kwam E. er echter achter dat die aardige vent een lezer was van mijn site. Hij had hier met geen enkel woord over gerept! Daar had hij een 'goede' reden voor, want misschien zou ik iets schrijven over hem en E. Zolang hij anoniem mijn site las, zou ik mijn mening of een gebeurtenis kunnen plaatsen en op basis daarvan kon hij eventueel een conclusie over zijn relatie met E. trekken.
Het besef dat er iemand een uur lang tegenover me had gezeten die mijn leven las en daar niets over had gezegd was een vreemde gewaarwording. Gedachten flitsten als een bezetene door mijn hoofd: Was ik wel geïnteresseerd en aardig genoeg? Was ik anders dan hij had verwacht of juist niet?
Via mijn statistieken kan ik zien dat hij mijn site nog steeds bezoekt (hij heeft een uniek internetadres).
Ik ben benieuwd of hij na het lezen van dit stukje dat nog steeds zal doen.
20-08-2003
Aan de andere kant van de lijn:
"Ik wil mijn t-shirt uittrekken dus ik leg je even neer."
Stokje:
Ik had het stokje al eens voorbij zien komen op de sites van Spock&Spot en Dubbel&Dwars, maar ik was het uit het oog verloren. Totdat het gister opdook op de site Gras Groeit.
De opdracht die bij het stokje hoorde was het plaatsen van een verkoelende foto in deze alles verzengende hitte. Nu zijn de temperaturen inmiddels gedaald, maar een beetje verfrissing kunnen we nog best gebruiken.
Kees van Gras Groeit heeft het stokje doorgegeven aan mij. Dus dook ik mijn fotoboeken in op zoek naar een verkoelende foto. De keuze was nog lastig, maar dit is 'm geworden:
Ik geef het stokje door aan Witte Walvis, wier naam op zich al verkoelend is en altijd een prachtige 'coole' foto op haar log heeft staan, maar wellicht kan ze ons nog meer verkoeling brengen.
19-08-2003
Tandarts:
Het kaartje met het verzoek om een afspraak te maken met de tandarts valt altijd veel te vroeg in de bus.
Ik denk dat ik nog maar even op vakantie ben.
De zon in Friesland:
18-08-2003
De Parade:
Samen met vriendin W. bezocht ik, net als vele andere loggers, het mierennest dat Parade heet. En een mierennest was het. Alle bezoekers krioelden langs elkaar heen op een klein stukje grond, op zoek naar vertier.
Na een bezoek aan de hilarische theatervoorstelling 'Doorgefokt' liepen we een rondje over het terrein. De Parade was dit jaar weer anders van opzet, waardoor de ingang aan de President Kennedylaan verdwenen was en ik vijf minuten moest lopen voor ik de andere ingang vond. Er kleefde wel een voordeel aan de verdwenen ingang: ik kon tenminste mijn fiets kwijt in een fietsenrek.
De Parade staat garant voor opmerkelijke uitvindingen, zoals de stille disco. De bezoekers kregen een koptelefoon op, de enige manier waarop je de muziek kon horen. Die koptelefoon verprutst wel je kapsel en zal daarom niet in trek zijn bij de jongeren onder ons, maar wat is die stilte toch heerlijk. Het was een gek gezicht om mensen te zien dansen op muziek die wij niet hoorden. Dat vonden er meer, want er waren evenveel kijkers als bezoekers van de disco.
De zweef trok zoals vanouds ook veel bezoekers. Nadat we een tijdje als in een trance hadden staan kijken, verlieten we het terrein. Ik had mijn portie mierennest wel weer gehad. Volgend jaar ga ik alleen als het regent. Lekker rustig.
17-08-2003
Het kind in mij:
De locatie van de viering van het 40-jarig huwelijk van mijn ouders was Appelscha. Ik had me erop verheugd, want mijn zus had verteld dat er een grote glijbaan in het pretpark was. Ik stond er dan ook op dat we een combikaart kochten, zodat we na bezichtiging van het miniatuurpark naar het pretpark konden. Het miniatuurpark viel me overigens honderd procent mee. Na een rit per minitrein hielden we ons bezig met de vragen op een formulier, dat een speurtocht in educatieve vorm moest voorstellen. Als ik een antwoord op de vraag wist riep ik het tegen iedereen die het horen wilde. Deze actie leverde me corrigerende blikken op van de volwassenen, de kinderen moesten immers alles zelf raden. Helaas was ik iets te fanatiek en praatte ik iets te vaak voor mijn beurt.
In het pretpark mocht ik me zonder corrigerende blikken uitleven. Ik ben geen held in het bedwingen van de attracties in pretparken. Mijn hoogtevrees staat me dikwijls in de weg en tegenwoordig moet het allemaal hoger en sneller. Maar in dit pretpark durfde ik de uitdaging aan en zoefde ik, de eerste keer met mijn hart in de keel, op een matje van de hoge glijbaan naar beneden. "Cool!" riep ik uit toen ik beneden was en rende met het matje in de hand de trap weer op naar boven. De tweede keer durfde ik met mijn handen in de lucht naar beneden te zoeven.
Toen ik moe was van het trappen lopen waren de botsauto's aan de beurt. Samen met mijn neefje van 15 reed ik 'cool' over de baan, botsingen ontwijkend en klappen incasserend van de medebotsers die me te grazen namen.
Daarna bedwong ik met mijn neefje een klimbaan en haalden we capriolen uit op de trampoline. We hadden de grootste lol en ons leeftijdverschil van 14 jaar verdween als sneeuw voor de zon. Na de kleine achtbaan in de vorm van een rups belandde ik met rode wangetjes op een terrasje waar de rest van mijn familie een drankje nuttigde.
De dag was geslaagd.
Ik moet maar gauw eens uitzoeken of er in de buurt van Amsterdam niet een soortgelijk pretpark is. Het lijkt me heerlijk om af en toe de honger van het kind in mij te stillen.
16-08-2003
Afscheid:
"Voor de allerliefste moeder ter wereld" lees ik op een kaart in de kaartenwinkel.
Normaliter zou ik er niet bij stilstaan en verder lopen, nu staar ik naar de tekst met een wee gevoel van binnen.
Deze kaart is niet voor iedereen vanzelfsprekend besef ik. Bijvoorbeeld niet voor de vriendin van mijn allerbeste vriend. De strijd die haar moeder voerde tegen kanker is haar deze week fataal geworden.
Een afscheid dat voor eeuwig is, is niet te bevatten.
De woorden op de condoléancekaart die ik stuur lijken nietszeggend, maar de warmte van de woorden komt daar waar ze hoort te zijn.
En terwijl haar moeder wordt gecremeerd, op dezelfde begraafplaats waar ik drie jaar geleden ook al vanwege kanker van iemand afscheid moest nemen, vier ik op dezelfde dag het 40-jarig huwelijk van mijn ouders. Vreugde en verdriet leven soms op een ingewikkelde manier naast elkaar. Zonder vreugde geen verdriet. Zonder verdriet geen vreugde. Maar eerlijk is anders.
15-08-2003
Vuilniszakkendrama:
Een vuilniszak hoort sterk en betrouwbaar te zijn. Hij moet blind te vertrouwen zijn en een schijnbaar makkelijke kracht bezitten om je overbodige en ongewenste spullen op te bergen en veilig buiten te zetten. Zelfs als die spullen nog zo stinken en de overlast voor de vuilniszak nauwelijks aanvaardbaar is moet hij er voor je zijn.
Mijn vuilniszak was het echter zat om aan deze eisen te voldoen. De inhoud kon hij makkelijk aan, maar hij stribbelde tegen toen ik hem van drie hoog naar beneden wilde brengen.
Nog op de derde verdieping scheurde de zak. De verrotte nasi en appels rolden alle kanten uit. Geïrriteerd propte ik de gescheurde zak in een nieuwe vuilniszak en met wc-papier veegde ik de nasi en de appels op. Vol goede moed knoopte ik de tweede zak dicht en vervolgde mijn weg naar beneden. Mijn blinde vertrouwen in de vuilniszak was nog steeds aanwezig.
Maar de tweede vuilniszak had ook geen zin om betrouwbaar te zijn en scheurde halverwege de trap naar de tweede verdieping. Dit was nog irritanter. De vuilniszakken en het weggerolde vuilnis versperden de doorgang. Ik mocht van geluk spreken dat mijn buren zich op dat moment thuis of elders ophielden en niet van plan waren het trappenhuis te betreden.
Ik liep terug naar mijn woning, pakte een nieuwe wc-rol en een nieuwe vuilniszak, controleerde de onderkant en waagde het erop. De eerste twee vuilniszakken verdwenen in de derde samen met het weggerolde vuilnis, dat ik met de tweede rol wc-papier opveegde. Ik liep de trap af naar de eerste verdieping. So far so good. Maar halverwege de laatste trap scheurde de dérde zak.
Dit was onuitstaanbaar. Alle drie de zakken hadden hun eigen onderkant laten scheuren. Ik werd boos en vulde het trappenhuis met een flinke scheldpartij. Dit vereiste een ander plan van aanpak.
Resoluut stapte ik naar buiten en ging op zoek naar lege dozen. Die lagen al te wachten, een voordeel van op de markt wonen. Ik hevelde het zootje over naar de dozen en opeens stond mijn vuilnis toch buiten. Had ik toch maar even bewezen dat ik niet voor één gat te vangen was. Ook niet voor twee en zelfs niet voor drie.
Maar nu is mijn vertrouwen in de vuilniszak geschonden. Het zal wel een tijdje duren voordat het vertrouwen weer hersteld is. En ik had nog wel kwaliteitsvuilniszakken in huis. Ik controleerde de laatste vuilniszak die ik in huis had, maar die was er al net zo erg aan toe. De onderkant was te zwak om een klein beetje vuilnis veilig naar beneden te kunnen brengen.
Overigens was ik maar wat blij dat ik verzaakt had om de kattenbak in de vuilniszak te legen. Want dan was dit vuilniszakkendrama niet te overzien geweest.
14-08-2003
Krantenbericht:
Politie achtervolgt paard en wagen op A7, ofwel: De dagelijkse dingen in de provincie waar de tijd weleens stil lijkt te staan.
Door onze verslaggever ter plaatse, met commentaar in het 'Fries' van loglezer Laurens.
TERWISPEL - De politie heeft maandagmiddag de handen vol gehad aan een 65-jarige man uit Tijnje (Friesland), die bij Terwispel met zijn paard en wagen op de vluchtweg van de autoweg A7 reed. Hoewel een agent het hem verbood, bleef de man doorrijden, deelde de politie dinsdag mee. "Neen!" riep de man verontwaardigd. " 'kmag hier geweun rijd'n met mien peerd 'n waog'n, keb gans geen borde g'zien w'rop steet dat 't verbod'n is!"
Ook een poging hem klem te rijden mislukte in eerste instantie. De wagen kwam echter met de rechterwielen in een sloot terecht en sloeg om. Wagen, man en paard belandden allemaal in de sloot. "Nondeju!!" riep de oude baas, "wah zull'n we nou krieg'n!"
Op de wal ontstond vervolgens een fikse worsteling tussen de man en de twee agenten, die lichtgewond raakten door een paar ferme slagen met de hooivork. Ook de man was gewond omdat hij in de sloot de wagen boven op zich had gekregen. Hij zit nog steeds vast op het politiebureau, potdonders.
Een omstander heeft het verschrikte paard uit het water gehaald. Tijdens deze operatie kreeg het arme beest het vreselijk op de heupen en begon luidkeels het overbekende friesche volkslied te balken/blaten/hinniken/grinniken (streep door wat niet van toepassing is).
Dit krantenbericht kreeg ik toegemaild door Laurens, die een aantal mooie 'Friese' zinnen heeft toegevoegd, naar aanleiding van deze link. Ik heb er smakelijk om gelachen en wilde jullie dit bericht niet onthouden. Probeer vooral eens de Friese zinnen op z'n boers uit te spreken.
Scooszi kan de boom in!:
13-08-2003
De mannen in De Mirandabad:
De Mirandabad is een zwembad dat patent lijkt te hebben op het aannemen van zeer goed ogende badmeesters. Je zou je bijna vrijwillig laten verdrinken om gered te worden door die schone prins op badslippers, die dan natuurlijk wel mond-op-mond beademing moet toepassen.
Het is ook fijn om gered te worden door de brandweer, vooral als ze in zwembroekje rondhuppelen op de zonneweide naast het zwembad.
Ik spotte ze toen ik op mijn handdoek lag te zonnen. Ongegeneerd keek ik naar de gespierde en gebruinde lijven die onder de brandweerkleding tevoorschijn kwamen. Ik had een goede mannenweek besefte ik me.
Een paar lieden van de brandweer spotte mij ook, riepen iets, ik riep iets terug en zwaaide.
Nadat ze een half uur lang waren gedrilled in het zwembad was het tijd voor vermaak. Eén brandweerman besloot om zijn vermaak bij mij te zoeken. Hij vlijde zijn gespierde lichaam voor me neer en stelde zich aan me voor met een ferme handdruk. Hij hoefde niets meer te zeggen, ik was al helemaal om en onder de indruk van mijn uitzicht. Maar hij kon nog aardig babbelen ook.
We negeerden de opmerkingen van de andere brandweerlieden en hadden het voor dat korte moment gezellig met elkaar. Ik vertelde hem hoe ik heette, waar ik woonde, waar ik werkte, hou oud ik was, dat ik log, waar ik uitging en nog meer dingen die ik nooit zomaar tegen een man vertel. Het feit dat hij een brandweerman was in combinatie met zijn vriendelijke houding zette mijn argwaan schijnbaar erg gemakkelijk opzij. Maar het werd tijd om naar huis te gaan, het werk wachtte op me.
We zeiden gedag en misschien tot ziens.
Eenmaal uit zicht glimlachte ik. De glimlach prijkte de gehele dag op mijn gezicht. Misschien moet ik één dezer dagen maar eens vast komen te zitten in de lift ofzo.
12-08-2003
Spin op het Stenen Hoofd:
In de zomer zoek ik graag in en rond Amsterdam mooie en verkoelende plekjes op. Een fietstochtje naar het nabijgelegen pittoreske dorpje Durgerdam en daar aan het water liggen staat bij mij met stip op nummer één. Een paar collega's raadden me echter aan om eens naar het Stenen Hoofd te gaan. Hun beschrijving van de locatie maakte me enthousiast en zo kwam het dat vriendin W. en ik op een koele zomeravond onze fietsen aan de hekken bij het Stenen Hoofd ketenden. Het was een uur of negen en aan het aantal fietsen te zien was het er druk.
Op het eerste gezicht leek het me niks, het Stenen Hoofd. Dat bleek ook wel toen we naar de kar liepen waar we een drankje bestelden. De bediening was niet aardig en eenmaal met ons drankje in de hand stonden we onwennig om ons heen te kijken. Waar moesten we nu in vredesnaam gaan zitten?
Het was duidelijk dat we ons hier niet thuis voelden en het voelde alsof het op ons gezicht gedrukt stond. We deden onze slippers uit en baanden ons een weg door het mulle zand met groene zitzakken, die allemaal waren bezet door hippe types die relaxed een drankje tot zich namen en gezellig met elkaar babbelden.
We liepen een beetje doelloos rond tot we een mooi plekje vonden op een stukje beton aan de rand van het water. En het was er mooi: uitzicht over het rustig kabbelende water, in de verte het avondsilouet van het Centraal Station tegen een rozeblauwe lucht en de heldere maan die zich probeerde te verstoppen achter de enkele wolken die voorbij dreven. Onze benen lieten we bungelen over de rand van het beton.
De sfeer van het Stenen Hoofd leek op die van de Parade. Dezelfde gekleurde bankjes, hetzelfde minirad en hetzelfde type mensen. De muziek klonk steeds beter naarmate de schemer inviel. We hadden het best naar onze zin. Totdat er iets kriebelde op mijn blote voet. Argeloos keek ik naar het plekje waar het kriebelde.
Ieks! Een spin!
In een flits veegde mijn hand de dikke, harige spin van mijn voet, zo het water in. "Hij was groot! Echt groot!" gilde ik. Ik overdreef niet. De jongens naast ons gniffelden. Ik stond op, want na deze paniek sloeg de paranoia toe. Elk stukje huid waar ik iets voelde kriebelen werd gecontroleerd op spinnen. Zelfs toen ik weer thuis was zaten de kriebels me niet lekker, vooral niet omdat vriendin W. had verteld dat grote spinnen nooit alleen komen.
Brrr.
Maar afgezien van de spin en het vieze zand was het best geinig op het Stenen Hoofd. Overigens kwamen we er later pas achter dat de zitzakken gereserveerd moeten worden. Misschien ga ik dat een volgende keer doen, mits ik zeker weet daar géén grote spinnen komen!
11-08-2003
Avondeten tijdens een hittegolf:
1. Patat met mayo of appelmoes
2. Opgebakken aardappelen met appelmoes en een cornetto als toetje
3. Pannenkoeken met ijs en aardbeien
4. Soep met stokbrood en Cantadou
5. Chinees
6. Kant-en-klaar maaltijden
Als de temperatuur daalt ga ik weer uitgebreid koken.
Small Talk Eating House:
Zou het daar net zo gezellig zijn als hier?
10-08-2003
Gespot in de stad:
- een horde joelende meisjes die op het verjaardagsfeest van Jim in Paradiso mocht komen en bij het wachten op het openen van de deuren de trambaan volledig blokkeerde;
- een grote blonde vrouw in netpantycatsuit die zich in zeer sexy pose liet fotograferen in het Vondelpark (en iedere voorbijganger de ogen liet uitpuilen)
- de blind date van een vriendin die inmiddels geen blind date meer is
Zondagochtend:
De vroege zondagochtend is rustig van aard. De meeste mensen slapen nog, de markt wordt als enige dag in de week niet opgebouwd. In de straat staan auto's geparkeerd. Een enkeling fietst voorbij. Een vroege vogel, of misschien een late thuiskomer. Het getsjilp van de vogels waait met een verkoelend zuchtje wind door de openstaande ramen en deuren mee naar binnen.
Ik slaap nog.
Mijn openstaande schuifraam steunt op een hor, mijn gordijn is half geopend om dat ene zuchtje wind niet tegen te houden. Dan word ik wakker door een storend element op de zondagochtend. Een waterstraal die op de stoeptegels klettert.
Het zal toch niet?
Toch wel.
Vanuit mijn bed kijk ik naar het raam en de overkant van de straat. Ik zie het mooie gerenoveerde appartement dat in mijn ogen te duur is voor een student, maar het lijkt alsof er toch eentje is neergestreken. In de openslaande deuren op het kleine balkon staat een jongen. Niet mijn buurman, maar een logé. Met een slaperig hoofd staat hij te plassen. Vanaf drie hoog, naar beneden.
Wat een lawaai geeft zo'n klein straaltje. Het geluid kaatst tussen de muren van de huizen heen en weer. Ik schud mijn hoofd en laat me achterover vallen. Het zal wel 'cool' zijn wat hij doet.
Het duurt even, maar dan haalt hij zijn gereedschap binnen en verlaat het balkon. De zondagochtendrust is wedergekeerd.
09-08-2003
Dé man:
Vrouwenogen vastgeplakt in zijn rug. Starende blikken wanneer hij nadert. Smachtende ogen, pogingen om met hem een praatje te maken en in de smaak te vallen.
Nietsvermoedend loopt hij verder. Met precies de juiste houding, de juiste kleding en dat juiste stukje bloot bij zijn benen. Door iedereen aanbeden, de bescheidenheid zelve en een harde werker.
Sommige mannen hebben het gewoon.
Een uitstraling die als een lokvogel om hun heen vliegt en zijn werk doet. Die alle vrouwen onmiddelijk in katzwijm laat vallen en hun gedachten laat vullen met hem.
De man met zo'n uitstraling heeft er geen erg in. Althans zo oogt hij. Dat maakt hem bijzonder.
Voor het eerst in mijn leven heb ik kennisgemaakt met zo'n man.
Het was een verrukking.
Hij maakte me zenuwachtig en giechelig. Overdreven bewust van mezelf, mijn houding en mijn doen en laten. De vrouwen in mijn buurt konden het niet laten om hem uitgebreid te recenseren.
Hij is niet de mijne, maar dat is goed. Een man die door vele vrouwen wordt aanbeden kan maar beter van iemand anders zijn.
Ik blijf op een afstand, bewonder hem en geniet stilletjes.
08-08-2003
De Hitkrant:
Ik was vroeger een fervent lezer van de Hitkrant. De concurrent Popfoto las ik af en toe, maar dat blad kon de kwaliteit van de Hitkrant niet evenaren.
De opgevouwde posters in het midden van de Hitkrant bevestigde ik met spelden op het behang in mijn kamer, zodat ik bij elke nieuwe poster gezegend was met een preek vanwege het vernielen van het overigens lelijke behang. De popsterren zagen er een beetje raar uit met die vouw in het midden, die dikwijls dwars door hun gezicht liep. Maar het was stoer, al die posters aan de muur. Dat de posters nog steeds in trek zijn besefte ik toen ik een recente Hitkrant onder ogen kreeg. In het midden zat een grote opgevouwen poster, dit keer van popidool Jim.
De taal van het blad was aangepast aan deze tijd, met veel 'dúh'-gebruik en snelle uitspraken. De uitstraling van de lay-out was goedkoop en schreeuwerig. 'Als je mij koopt hoor je erbij' schreeuwde het blad me van grote afstand toe.
Maar wat was ook al weer het meest interessante gedeelte van de Hitkrant? Waar bladerden de meesten als eerste naar toe als ze het blad in handen kregen?
Natuurlijk naar de rubriek met vragen van jonge lezers die gingen over verliefd zijn, sex en andere onzekerheden. In deze tijd trouwens beantwoord door niemand minder dan Emile Ratelband.
De vragen zijn nog precies hetzelfde als toen: "Ik ben verliefd op iemand maar ik weet niet of hij op mij verliefd is. Wat moet ik doen?" of "Als ik een stijve heb, staat hij niet recht vooruit maar omhoog. Is er nu iets mis met mij?"
De onzeker- en onwetendheid druipt er vanaf, maar de vragen zijn zeer herkenbaar voor de pubers onder ons.
Eén verhaaltje viel me echter op tussen al die standaard vragen:
"Ik kan niet kiezen tussen mijn ex-vriendje en mijn huidige lover. Mijn vriendje is heel lief hoor, maar hij slaat me vaak en is niet echt romantisch. Daar val ik juist wel op. (...)"
Dat ene zinnetje schokte me: "Daar val ik juist wel op."
Alsof ze tussen de regels door zegt: "Ik vind het normaal dat hij me slaat."
Emile Ratelband wijst de jongen meteen de deur. Hij kan schijnbaar zo af en toe toch iets goeds zeggen. Ik vraag me af of Emile het meisje met dit advies heeft kunnen redden. Hoe het ook zij, de Hitkrant heeft zoals vanouds wederom zijn steentje bijgedragen.
Een steentje dat tijdloos lijkt te zijn.
07-08-2003
Vuilnis:
Een vuilniszak een week lang in de prullenbak laten zitten is niet aan te raden met dit weer. Het onschuldig ogende grijze stukje plastic kweekt vrij vlot een schokkend aangezicht en een afgrijselijke stank.
Gevonden voorwerp:
Toen ik vorige week op Amsterdam Centraal in de trein naar Friesland stapte, kwam ik een oud-collega tegen. We nestelden ons in een vierzitsbank en gingen aan de babbel en de roddel. In Amersfoort scheidden onze wegen zich vanwege verschillende bestemmingen en allebei waren we genoodzaakt om over te stappen.
Omdat we vertraging hadden en de trein aan de overkant van het perron in Amersfoort niet lang zou wachten, stond ik haastig op toen we het station binnenreden. Na een kort sprintje stapte ik de wachtende trein binnen en vond zelfs een tweezitsbank voor mij alleen. Zorgeloos reed ik het station uit, totdat ik mezelf in Zwolle de vraag stelde waar mijn jas eigenlijk was. Het was misschien warm, maar een paar dagen in Friesland verplichtte me een jas mee te nemen.
Ik keek in mijn tas.
Niets.
Ik draaide me om en keek naar het haakje boven mijn zitplaats.
Wederom niets.
Een naar gevoel bekroop me. Ik had mijn jas laten hangen in de trein die op weg was naar Enschede.
Een hele reis voor mijn jas. Mocht mijn jas het gered hebben en niet voortijdig zijn gekaapt door een reiziger, dan heeft hij meer van Nederland gezien dan ik. Ik baalde enigszins, maar eenmaal in Friesland aangekomen zag ik al gauw de zonnige kant in van dit verlies. Ik zou gewoon een nieuwe jas kopen! Ik trof het, want de uitverkoop was nog niet voorbij. Al snel vond ik wat ik zocht. Een afgeprijsde jas, toevallig rood van kleur.
Hoewel ik erg in mijn nopjes was met mijn nieuwe aanwinst, wilde ik toch mijn oude jas terug. Ik kan maar moeilijk afstand doen van kleding. Dé reden waarom mijn kledingkasten nogal uitpuilen, maar die tic van mezelf neem ik voor lief.
Nu heb ik online een formulier ingevuld op de website van de NS. Met een beetje geluk zenden zij mijn jas naar huis, voor het luttele bedrag van 7 euro. Ik ben benieuwd of mijn jas een goede reis heeft gehad. Het liefst van Amersfoort naar Enschede naar Utrecht en uiteindelijk terug naar mij, of anders met een nieuwe eigenaar.
06-08-2003
Ontmoeting:
Merel heeft mooi verwoord hoe onze eerste ontmoeting gister verliep.
Verslaafd:
Ik had me het afgelopen weekend voorgenomen om vroeg op bed te gaan en niet al te veel tijd te spenderen achter de computer. Maar dat liep even anders toen ik vrijdagavond de site van Swanz bezocht, waarop een 'live-kwis' aan de gang was. Na een paar (foute) antwoorden en een aantal pogingen tot opgave, trachtend om daarmee mijn vermoeide en kloppende pols te redden, trok het raden van de op de site gezette jeugdfoto's me telkens weer, vooral nadat ik de eerste ronde had gewonnen en Swanz dezelfde avond nog nieuwe foto's plaatste. Ik moest natuurlijk mijn eer verdedigen en kwam in een spannende strijd terecht met Chipo, die mij voorbij streefde en ruim twee dagen lang bovenaan stond.
Op maandag feliciteerde ik haar met de overwinning, maar Swanz gooide bij Chipo roet in het eten door onverwachts een laatste reeks van 30 foto's te plaatsen. En laat daar nou net veel foto's van soapies tussen zitten, waar Chipo niets van wist maar Aukje des te meer.
Het bracht mij de overwinning en een plaats in de beroemde Hall of Fame.
Bloed, zweet en tranen, slapeloze nachten, dromen over foto's en de antwoorden, het negeren van de telefoon, ik was beland in een verslaving. Het was het allemaal waard, maar ik was maar wat blij toen Swanz aankondigde dat dit toch echt de laatste reeks foto's was. Eenmaal klaar met raden kon ik weer opgelucht ademhalen en ontspannen achter de computer zitten.
Of ik een volgende keer weer meedoe valt nog te bezien. Ik ga eerst maar eens bijkomen van deze kwis.
05-08-2003
Bij de dokter:
Ik heb een moderne dokter. En bij een moderne dokter hoort een moderne wachtkamer. Geen kille wachtkamer waar de stilte overheerst, maar een gezellige ruimte die gevuld wordt met muziek en de geur van koffie. Nog specialer is de aanwezigheid van de dokters-assistent in de wachtruimte. Een man van ruim vijftig met een gezellige babbel die alle aanwezigen koffie aanbiedt. Zijn aanwezigheid is echter ook een inbreuk op de privacy van de cliënten die hem bellen: "Je weet dat je deze medicijnen niet mag gebruiken als je ongesteld bent?" hoorde ik hem vanochtend zeggen. Als ik de dokters-assistent bel voor de uitslag van een onderzoek, houd ik altijd in mijn achterhoofd dat er ongeveer vijf mensen meeluisteren die er niets mee te maken hebben.
Na een consult leidt de weg naar buiten door de wachtkamer. Als ik deze deur opendoe kijkt iedereen me gespannen aan. Is het omdat ze zenuwachtig zijn of is het omdat ze mijn gezicht onderzoeken op een oneffenheid in de vorm van een traan of stress? Er is volgens mij wel een andere uitgang voor degenen die de confrontatie met de wachtenden niet aan willen gaan.
Zenuwachtig blijf ik altijd als ik bij de dokter zit. Maar meestal verlaat ik het pand met een glimlach en een vrolijke 'goedemorgen' van de dokters-assistent. Toch best leuk, zo'n moderne dokter.
04-08-2003
Overspel:
Een schattig klein meisje met twee blonde vrolijke staartjes staat klaar om te steppen over een natgeregende stoep. Tegenover haar staat een man te wachten. Hij ziet er goed uit, mooi hoofd, mooie kleren.
Plots begint het meisje te steppen en de man te lopen. Rakelings passeren ze elkaar. De man lacht naar het meisje, dat na een paar meter afstapt en de step aan een andere man geeft. Die rijdt de step weer terug naar de plek waar ze begon met steppen. De man die haar passeerde, loopt terug, passeert haar nogmaals en gaat weer staan op de plek waar hij zonet stond. Dan herhaalt het hele tafereel zich, om zich daarna nog zo'n tien keer te herhalen, soms met een kleine verandering. "Misschien is het leuk als hij een sprongetje naar rechts maakt als ze elkaar passeren."
De volgende vijf keer maakt de man een sprongetje naar rechts.
De mensen op het terras erachter kijken gespannen toe, onderwijl likkend aan een ijsje of nippend aan een drankje. Dan roept de regisseur dat het erop staat en verplaatst de hele set zich naar een andere plek.
Ik was beland bij de opnames van de Nederlandse speelfilm 'Overspel'. Het is een werktitel, die nog veranderd kan worden. Ik fietste er toevallig langs, net als vele anderen. We bleven als in een trance kijken naar steeds dezelfde scène. De magie van een filmset heeft uitwerking op bijna iedereen. Maar voor mij verdween de magie al snel toen ik terugdacht aan de opleiding die ik heb gevolgd waarin ik videofilmpjes maakte. Telkens dat gesjouw met spullen en de bemoeizuchtigheid van iedereen die denkt dat het veranderen van een klein detail een overweldigend resultaat zal opleveren.
Ik heb geen spijt dat ik uit dit wereldje ben gestapt, maar gister besefte ik weer hoe heerlijk het was om helemaal op te gaan in je werk, om je allerbeste beentje voor te zetten en keihard te werken voor het allerbeste resultaat. Heel af en toe mis ik dat nog wel eens.
03-08-2003
Actieve buren:
Het is niet fijn om 's nachts wakker te worden van een bonkend bed tegen de muur. Vooral niet als je na een paar minuten beseft waarom het tegen de muur bonkt. En het is helemaal niet fijn dat je moet wachten totdat het gebonk voorbij is voordat je de slaap weer kan vatten.
Statement:
Over de Gaypride die gister in Amsterdam werd gehouden barsten nog wel eens discussies los of al dat opdirken, de herrie en het tonen van bloot nog wel een politiek statement is. Ik vind dat bloot, dat opgedirkte en de AbbA en YMCA-herrie niet erg. Sterker nog: daar kom ik voor. Ik ga niet naar de Gaypride om de homo's een hart onder de riem te steken.
Ik was van mening dat de Gaypride geen politiek statement meer was. Het was een evenement geworden en het idee erachter is denk ik door velen vergeten. Maar gister kwam ik op mijn mening terug, vanwege een tekst die op een boot te zien was: "Illegal in 80 countries." Dat vergeet ik wel eens. Want voor mij horen homo's bij mijn wereld. Ik werk met ze en kom ze tegen op straat. Ik sta er zelden bij stil dat in andere landen homo's vanwege hun geaardheid de gevangenis ingaan, of erger, vermoord worden. Wat dat betreft vind ik de Gaypride juist wél een politiek statement. Hierdoor staan we er bij stil dat ons klimaat in Nederland erg leefbaar is. Niet altijd, want homodiscriminatie is nog aan de orde van de dag, maar we doen het best goed in Nederland.
Ik was verbaasd toen ik een spanddoek op een boot zag hangen met de naam van het bedrijf waar ik werk. Ik bestudeerde de mannen op de boot, maar er zaten geen bekenden tussen. Misschien moeten we volgend jaar gewoon meedoen in plaats van reclame maken.
De mannen op de boten waren, zoals verwacht, mooi. Vooral die in uniform en oogden alsof ze vaak in de sportschool waren te vinden. Maar vrouwenkleren, mits het lichaam helemaal bedekt is, blijft onwennig hangen om het knokige lichaam van een man. Een bevestiging dat wij vrouwen toch echt mooiere benen hebben.
02-08-2003
De P.C.:
Afgelopen week was ik een paar dagen in Friesland, vanwege de P.C. die op woensdag in Franeker werd gehouden. Voor degenen die nu hun wenkbrauwen fronsen en altijd van mening waren dat de P.C. een computer was, zal ik bovenstaande zin nader verklaren.
De P.C. staat niet alleen voor Personal Computer, maar ook voor Permanente Commissie, een commissie die 150 jaar geleden voor het eerst een kaatswedstrijd organiseerde in Franeker. Hadden zij patent op de afkorting aangevraagd, dan had de Personal Computer misschien een andere afkorting gehad. Een raar idee. Deze wedstrijd is uitgegroeid tot de belangrijkste wedstrijd van het jaar, en trekt ca. tienduizend bezoekers. Het is het Wimbledon van het kaatsen, en het gras is heilig.
Het is een bijzonder evenement, maar je moet er wat voor over hebben. Zo zat ik de hele dag van negen uur 's ochtends tot acht uur 's avonds hutje mutje op de tribune. Een kussentje meenemen is onontbeerlijk, maar een houten kont krijg je na verloop van tijd wel. En dan heb ik nog geluk gehad omdat ik een tribunekaart had weten te bemachtigen, de mensen die hun aanvraag niet gehonoreerd zagen en wel wilden komen konden alleen nog maar staan.
Maar deze wedstrijd is een feest der herkenning. Ik kom er al sinds mijn twaalfde en de laatste jaren zit ik elke keer op de uitkijk om bekenden te spotten. Ik verbaas me steeds over het feit dat bijna niemand onherkenbaar is veranderd, behalve de oudere mensen die rimpels en een flinke bos grijze haren hebben gekweekt. Dat maakt een gezicht toch anders. Tegen de vage bekenden zei ik vriendelijk 'hoi', om daarna mijn moeder te vragen naar de naam van diegene. Het geheugen vergeet snel. Met de echte bekenden, veelal meiden met wie ik vroeger heb gekaatst, maakte ik een praatje met de standaardzinnen: "Wat doe je nu, waar woon je, heb je al kinderen?"
Voor het begin van de wedstrijd wordt traditioneel het Fries volkslied gezongen door alle aanwezigen. Ik krijg er elke keer weer kippevel van. Voor de finale werd de wave ingezet. Geweldig om te zien dat iedereen, inclusief de Permanente Commissie en de genodigden zoals Erica Terpstra en Hans Wiegel hier aan meedoen.
De uiteindelijke winnaar van de P.C. was een grote verrassing, net als degene die tot koning van de partij werd uitgeroepen. Dat werd Johannes Dijkstra, een jongeman die al jaren meekaatst, nooit de P.C. heeft gewonnen en nu eindelijk zijn slag wist te slaan. Iedereen gunde het hem, vooral omdat zijn moeder twee jaar geleden plotseling is overleden. Dat geeft de winst, net als die van Henin op Roland Garros, een extra emotionele dimensie.
01-08-2003
Tour:
'Het mysterie van het verdwenen tourmeisje', kopte de
krant.
Ik moest het voor haar in het Frans vertalen.
Giechelend in niet meer dan haar 'maillot jaune' op
bed.
We waren verliefd geworden na de rit.
Bloemen en een kus op het podium.
Daarna in het hotel een snelle spurt en drie cols
buiten categorie op één nacht.
(Ik geef toe: we gebruikten doping.)
Ik was de volgende ochtend niet meer aan de start
verschenen.
Zij niet meer op het podium.
De rest van de Tour volgden we vanuit het hotelbed.
En geen enkele journalist die bij mijn thuiskomst
begreep hoe ik kon beweren dat ik de gele trui had
gepakt.
Woorden: 111/Tekens: 500/Zij: 1
Bovenstaand verhaal is niet door mij geschreven, maar door Hijx500. Hij publiceert zijn kortverhalen via weblogs, één verhaal per weblog. Wil je meer lezen over dit project, of je aanmelden, klik dan hier.
Pasfotodrama:
Ik ben de beroerdste niet, dus heb ik voldaan aan jullie verzoekjes om mijn pasfoto's te tonen van mijn pasfotodrama op 29 juli:
