31-01-2005
Op het prikbord op mijn werk:
30-01-2005
Worker:
Een paar jaar geleden volgde ik drie maanden lang een suikervrij dieet. De kilo's vlogen er af! Dat was fijn, dat was mooi. Als ik ging winkelen kocht ik broeken die eigenlijk te klein voor me waren, want ik verwachtte dat ik ze een paar maanden later wel zou passen. Zoals die twee stoere workers die sindsdien in mijn kast hangen. Ik had er meteen twee gekocht, een witte en een zwarte. Elke keer weer probeerde ik het. Dan wurmde ik me in de stof, maar kreeg de broek nooit dicht. Toen ik na drie maanden stopte met suikervrij eten lukte het helemaal niet meer. De broeken bleven ongedragen in de kast hangen.
In de afgelopen twee jaar probeerde ik het steeds opnieuw. Maar elke keer weer hing ik ze teleurgesteld terug in de kast. Tot vanochtend. Mensen hadden al opgemerkt dat ik was afgevallen. Nog maar 'es proberen dan. De zoveelste poging.
Hij paste.
Mijn broek zakte er vanaf. Na twee en een half jaar paste ik 'm eindelijk! Ik kon er zelfs in ademhalen! Al mogen er nog wel een paar kilo's af voordat de broek écht lekker zit. Ik pas 'm nu, maar daar is ook alles mee gezegd. Minder snoepen heeft zijn vruchten afgeworpen. En omdát ik afviel mocht ik de afgelopen week van mezelf weer snoepen. Zal je zien dat ik de broek volgende week niet meer pas.
29-01-2005
Als een krant:
Ik draaide me nog een aantal keer om toen de wekker om zeven uur ging, maar stapte, vooral door het aanhoudende zeurende gemiauw van Scooszi, na al dat gedraai toch maar uit bed. Eenmaal gewassen en aangekleed deed ik een dansje op het vrolijke deuntje dat radio Arrow draaide. Ik smeerde wat boterhammen, dacht duizend-en-één dingen en verwonderde me over de snelheid van mijn gedachten op de vroege ochtend. Ik zette thee en nestelde me achter de computer. At mijn boterhammen, steevast belegen met kaas en leverworst, en dronk twee kopjes groene thee met vanille. Frank Sinatra's stem schalde uit de luidsprekers. Ik zuchtte. Ik voelde me als een krant. Als een krant? Google snapte die uitdrukking niet. Maar ik had vroeger toch best wel vaak gekaatst als een krant. Vooral als ik die avond ervoor op stap was geweest. En nu voelde ik me als een krant. Ik belde mijn moeder. "Is het niet een Friese uitdrukking?" zei ze.
Oh ja, het is een Friesisme. Friese woorden naar het Nederlands vertalen. In ieder geval gaat deze krant nu naar haar werk. En vanavond vroeg 'op' bed.
28-01-2005
Douche:
"Dag, u spreekt met Aukje. Ik wil toch graag een douche."
"Oh ja, daar hadden we het enkele jaren geleden over gehad hè. We hebben toen de boel zelfs nog opgemeten om te kijken of het kon."
"Precies. Maar nu wil ik de bergruimte wel kwijt voor een douche."
"Oké. Dat wil ik wel doen. Het pand wordt over twee maanden verkocht en ik wil de volgende eigenaar niet met deze aanvraag opzadelen. Dus ik zal zo snel mogelijk een douche laten zetten. Schikt het als ik donderdag langskom om de boel op te meten?"
Ik blij. Zes jaar lang woon ik al in mijn nederige huisje en al zes jaar lang heb ik geen douche. Ik was mezelf met een washandje bij de gootsteen. Da's brr in de winter maar daar wordt een mens hard van. Ik wilde ook geen douche. Want dat zou ten koste gaan van een mooie inbouwkast. En de ruimte van de inbouwkast had ik nodig. Maar na zes jaar besloot ik dat ik toch een douche wilde. Ik wilde de kastruimte opgeven voor wat straaltjes warm water. Dus kwam de huisbaas gisterochtend langs met een mannetje die de boel op zou meten.
Aan meten kwamen ze niet toe. Na het bekijken van de inbouwkasten werd al snel besloten dat het financieel niet haalbaar was voor de huisbaas. Normaal gesproken zou hij het financiëren uit de huur, maar aangezien het pand binnen twee maanden werd verkocht had hij geen opbrengsten meer en zou hij verlies draaien. Een beetje verlies vond hij niet erg. Maar een douche in mijn woning zetten, dat kostte meer dan hij dacht. "Ik hoop dat je er begrip voor hebt," zei hij toen hij wegging. Ik zei dat ik recht had op een douche. En dat ik al zes jaar huur had betaald en hij dat toch kon gebruiken om de boel te financiëren. Hij schudde nee. "En als ik het vier jaar geleden aan had gevraagd?" vroeg ik. "Dan had het wel gekund," antwoordde hij.
Dus was ik gister een beetje boos op mezelf. Boos dat ik het niet eerder had aangevraagd. En boos op de huisbaas. Omdat we hadden afgesproken dat hij dit zou doen. Ik leef al zes jaar zonder douche. Ik ben wel wat gewend dus en kan best even wachten tot de nieuwe huisbaas het, hopelijk, wel doet. Maar ik had al zo'n mooi plaatje in mijn hoofd van een douche met mengkraan en dat ik daar volgende week al onder kon stappen. Plop! Droom verstoord.
Maar niet voor lang. Over twee maanden ga ik de nieuwe huisbaas aan z'n mouw trekken. Er wordt al gesproken over renovatie. Die douche komt er heus wel. De huurverhoging ook ben ik bang.
Voor de mensen die van hun stoel vielen omdat ik geen douche heb: het went. Bovendien is dit Amsterdam waar je jezelf in je handen mag knijpen met een eigen woninkje voor weinig geld. Dan neem je de ongemakken voor lief. Tenminste, ik wel.
27-01-2005
:-(
Mijn huisbaas heeft het pand verlaten. Tijd om te schelden!
@#$#%$@#!!!!
En nu maar hopen dat de nieuwe huisbaas bereidwilliger is.
26-01-2005
Operatunity:
Het is de klassieke versie van Idols. Operatunity. Uitgezonden op de zondagmiddag door het programma C-Majeur. Ik ben geen fan van klassieke muziek. Ik heb de Matthäus Passion in huis maar verder dan dat reikt mijn klassieke muzikale interesse niet. Maar toen ik een paar weken geleden zat te zappen en terecht kwam bij Operatunity zat ik aan de buis gekluisterd.
2500 Aanmeldingen. 100 Deelnemers mogen auditie doen. Klassiek zingen is geen vereiste. Doel: een hoofdrol in een professionele opera-productie.
Een ieder mocht na de auditie bij de jury komen zitten om te vertellen waarom hij of zij dit zo graag wilde en wat muziek voor hem of haar betekende. Zo was er een kok die zijn hand verbrijzelde en in de ziektewet belandde. Hij werd depressief, slikte anti-depressiva maar kon de medicijnen door de wc spoelen toen hij ging zingen. Zo was er een moeder van drie kinderen die graag naar het conservatorium had gewild maar niet mocht van haar ouders. Want met muziek kon je je brood niet verdienen. Nu werkte ze als cassière bij de supermarkt. Zo waren er mensen die hoge functies bekleedden, maar daar niet gelukkig mee waren. "Ik ben hier om te horen of ik mijn baan kan opgeven voor de muziek of niet." Toen de blinde Denise, moeder van drie kinderen, de ruimte verliet, zei een jurylid: "I think I have to cry". Ze beseften maar al te goed dat ze de dromen en daarmee de levens van degenen die auditie kwamen doen konden maken of breken.
Hoewel het om klassieke zang draaide, spatte de passie van de deelnemers van het scherm af en waren hun gevoelens zeer herkenbaar. Inmiddels zijn er vier afleveringen geweest en hebben de meesten hun droom moeten opgeven. Maar Jane, de moeder van drie kinderen en cassière bij de supermarkt en de blinde Denise, ook moeder van drie kinderen, wonnen en mochten elk de helft van de hoofdrol in Rigoletto vertolken. Tijdens de zware voorbereidingen (alles moet natuurlijk in rap tempo, ze zouden er eens een jaar de tijd voor nemen) kreeg Jane last van koorts en haar keel. Een week lang kon ze niet zingen. Denise kreeg een dag voor de uitvoering last van haar stem. Het was pijnlijk herkenbaar. Spanning doet veel met het menselijk lichaam.
Volgende week krijgen we te zien of Denise haar keel op tijd genezen is voor de uitvoering.
C-Majeur: elke zondag (t/m 6 februari) van 15.10 - 16.00 uur.
25-01-2005
Aaien:
Als collega M. om half zeven aanbelt vlucht Pixel naar haar veilige plekje achter de boekenkast. Eenmaal boven wordt M. enthousiast begroet door Scooszi. Ik laat haar Pixel ook even zien door een aantal boeken uit de kast te halen. Pixel vindt het maar niks zodat ik de boeken snel weer terugzet. M. vraagt of Pixel nog tevoorschijn zal komen. Ik heb geen idee. Bij sommige mensen blijft ze de hele avond achter de kast zitten, bij andere mensen wint haar nieuwsgierigheid het van de angst en komt ze even 'ruiken'.
Maar gisteravond ging Pixel zelfs een stapje verder. Een paar uur nadat M. binnen was gestapt liet Pixel zich zien. Ze rook aan haar tas, aan haar schoenen en aan haar vinger. M. speelde een beetje met haar. Gooide het lievelingstouwtje van Pixel weg dat Pixel terugbracht, weliswaar op veilige afstand van M. Toen M. op de grond ging zitten leek de grootste angst bij Pixel verdwenen. Krioelend over de grond liet ze zich aaien door M. Zo'n zeldzame gebeurtenis mag wel in de krant op mijn log! Met foto natuurlijk:
24-01-2005
Sociaal beest:
Elke keer weer probeer ik het sociale beest uit te hangen. Afspraakje hier, afspraakje daar. Het is ook makkelijk om afspraken te plannen waar ik nog niet naar toe hoef. Want zin vantevoren is er altijd. Maar zin op het moment zelf is een ander verhaal.
Gezellig is het wel altijd. Dat is ook niet het probleem. En wie weet als ik niet had hoeven werken, studeren, zingen en slapen dat ik zonder moeite alle afspraken had aangekund. Dan had ik afgelopen zaterdag niet op het allerlaatste moment hoeven afbellen omdat ik nóg een afspraak, en dan ook nog een feestje met boel kletsende mensen, niet meer trok.
Het was zo'n moment waarop ik mezelf streng toesprak me niet meer als sociaal beest voor te willen doen. Omdat ik het eenvoudigweg niet ben. Maar hoe vaak heb ik mezelf al niet streng toegesproken? Ik ben kennelijk te eigenwijs om naar mezelf te luisteren. Eerst voelen, dan horen.
Maar nu wil ik mijn leven beteren. Echt waar! Ik ga minder afspraken plannen. Echt waar! Ik ga voor mezelf kiezen. Echt waar! Maar eh, E. en H., jullie komen dus binnenkort bij me eten? En R., wij gaan dus naar Den Haag? En P., hadden wij nog in de planning staan om iets leuks te doen? En E. en M., gaan wij binnenkort samen chillen? En H., wij gaan naar R.?
Oh.
Nee zeggen tegen leuke dingen is eigenlijk veel lastiger dan naar mezelf luisteren.
23-01-2005
Catch the Dildo!
(noot van de redactie: indien u gruwelt van de combinatie Aukje & sex gelieve dit stukje over te slaan)
-Heb je ooit een hulpmiddel gebruikt tijdens de sex?
Bridget vroeg een tijd geleden op televisie aan Georgina welke vrucht ze erotisch vond: een aardbei, een ananas of iets anders. Georgina trok een bedenkelijk gezicht en zei dat een ananas haar wel erg pijnlijk leek. Ondanks de mutserigheid van Georgina zette haar opmerking me aan het denken. Ik hou ervan om geprikkeld te worden. Wat Georgina niet aandurfde, probeerde ik uit. Het inbrengen ging ietwat moeizaam, maar de ananas bleek uiteindelijk met gemak te passen. Razendsnel bereikte ik een hoogtepunt. Daarna vierendeelde ik de ananas vakkundig van binnenuit, liet de stukjes op een bord vallen en peuzelde de lekkernij met een gelukzalig gevoel op.
-Zou je overwegen om (opnieuw) een hulpmiddel bij de sex te gebruiken?
Een ananas is niet voor de poes als u begrijpt wat ik bedoel. Toen ik vanwege klachten van de poes een bezoek bracht aan de dokter concludeerde hij na zorgvuldig op en neer gaand onderzoek dat mijn binnenste was veranderd in schuurpapier. Handig voor de verbouwing, maar voor het mannelijke geslacht erg pijnlijk. Ik reageer nu op SM-advertenties.
-Wat is je meest ondeugende fantasie/kinky wens?
De photoshoot:
Georgina trekt langzaam haar shirt omhoog. De bh met tijgerprint die ze draagt wordt stukje bij beetje zichbaar. Haar grote borsten passen er ternauwernood in. Als ze haar shirt heeft weggesmeten kijkt de fotograaf van de Playboy haar met samengeknepen ogen aan. Hij schiet wat plaatjes, maar lijkt niet tevreden. "Uit," zegt hij vastberaden. Georgina doet gewillig wat er van haar verlangd wordt. Ze brengt haar handen naar achteren en maakte de sluiting van haar bh los, die daarna langs haar lichaam naar beneden glijdt. De fotograaf neemt zijn prooi van top tot teen op. De lange haren van Georgina die haar schouders camoufleren. Het korte rokje om haar middel. De laarzen met de hoge hakken. De navelpiercing. Haar gestroomlijnde lichaam.
Twee dingen echter intrigeren hem mateloos. Die onvoorstelbaar grote borsten. Hij prikt met zijn pen in haar rechterborst. "Hartstikke nep," bijt hij Georgina toe, "geef het maar toe."
Georgina kijkt naar beneden. Ze ziet haar voeten niet. Of haar buik. Of andere delen van haar lichaam. Haar borsten versperren elk uitzicht. Ze barst in huilen uit. "Ik wilde het helemaal niet," piept ze, "maar ik moest! Van Jort!"
De fotograaf schudt zijn hoofd en zucht geïrriteerd. Georgina trekt een pruillip. Ze heeft spijt. Spijt dat ze naar Jort heeft geluisterd. Rotvent.
"Kleed je maar weer aan, je bent niets waard op deze manier," zegt hij pinnig. Teleurgesteld raapt Georgina haar kledingstukken van de grond en druipt als een afgedankte hond af. "Volgende!" schreeuwt hij dan. De deur gaat open. Een verlegen meisje met donkerblond haar stapt binnen. De fotograaf kijkt verveeld. "En wat voor naam hebben ze jou gegeven?" Het meisje kijkt op. "Aukje." Ongemakkelijk schuifelt ze heen en weer. "Ik ben Aukje en ik kom voor photoshoot voor de Playboy. Aangenaam."
-Van wie heb je dit 'Cath the Dildo'-stokje gekregen?
Van Karin omdat ik iets te enthousiast reageerde in haar comments. Eigen schuld, dikke bult zullen we maar zeggen.
-Aan wie geef je de dildo door?
aan Amiek omdat ze misschien geïnterviewd gaat worden (dit is heel gemeen van mij)
aan DeKLEINeMAN omdat hij als geen ander uit z'n nek kan lullen
aan Edwin omdat hij middels dit stokje dacht te weten te komen waar ik mijn tarzan had verstopt én wist te melden dat hij een leuk verhaal over een dildo weet
22-01-2005
Klaar voor dit jaar:
Ik hou van mensen die niet zeuren als we elkaar lange tijd niet hebben gezien. Die me gewoon gedag zoenen, gaan zitten en verder praten over waar we een half jaar geleden gebleven waren. Die niet vragen waarom ik niks van me heb laten horen terwijl zij dat ook niet hebben gedaan. Zoals de vocalisten T., K. en A. Ik ontmoette ze twee en een half jaar geleden bij een vocalistenproject. Na het project zagen we elkaar af en toe. In het Vondelpark. Met Koninginnedag. Bij elkaars optredens. In de kroeg. Of bij elkaar thuis. We speelden gitaar, zongen of kletsten elkaar de oren van het hoofd. Maar drukke bezigheden lieten het contact verwateren, al vergaten we elkaar niet. Zo kreeg ik een paar weken geleden een mailtje van K. die vroeg of ik kwam kijken bij haar optreden van het vocalistenproject waar ze weer aan meedeed. En A. nodigde me uit voor een housewarming. Ik belde T. Ze kon en wilde beide keren mee. En zo kwam het dat we gister luisterden naar de geweldige zang van K. en we vanavond op bezoek gaan bij A. "Dan zijn we meteen klaar voor dit jaar," grapte T. Kijk, als je zulke grapjes kunt maken dan zit het wel snor.
21-01-2005
Zon op:
20-01-2005
Prinsesheerlijk:
Als ik praat wil ik gehoord worden. Ik wil zien dat er naar me geluisterd wordt. Ik wil dat de persoon tegen wie ik praat me aankijkt. Knikt. Reageert op wat ik zeg. Al kan ik dat niet van iedereen op elk moment van de dag verlangen. Maar toch vind ik het behoorlijk bot als iemand niet reageert op wat ik vertel. Communiceren doe je tenslotte samen.
Maar als je gehoord wilt worden moet je duidelijk praten. Articuleren. Je volume zover omhoog schroeven dat mensen geen moeite hoeven doen om je te verstaan. En laat dat nu net hetgeen zijn waar het bij mij aan schort. Ik mompel. Praat binnensmonds. Hou mijn kaken op elkaar. Ik 'hang' in mijn stem alsof het een luie stoel is waarin ik prinsesheerlijk achterover leun. En dan nog verwacht ik dat mensen naar me luisteren.
Ik had er eigenlijk nog nooit bewust bij stilgestaan. Ik mompel al jaren en versta mezelf prima. En dus ging er vanuit dat anderen me ook wel verstonden. Ik mompel trouwens niet altijd. Als ik hyper ben krijs ik. En als ik klanten aan de telefoon heb spreek ik luid en duidelijk. Ik kán het dus wel. Ik kán rechtop in die stoel zitten. Maar het is zo lekker om te luieren.
Ik geloof niet dat er ooit iemand is geweest die er iets van gezegd heeft. En mocht er iemand iets van gezegd hebben dan heb ik diegene vast een 'I'm-gonna-kill-you' blik gegeven. Want dat mompelen is er niet voor niets. Het is ook een kwestie van niet gehoord durven worden. Daarom is het veranderen van dat mompelen in een actief spreken nogal een overgang waar je open voor moet staan. Het tijd om mezelf af te vragen. Durf ik wel gehoord te worden?
In ieder geval ben ik me nu bewust van het effect dat het op anderen heeft. Al is dat niet de hoofdreden waarom ik er nu opeens aan wil werken. Het gemompel schijnt effect te hebben op hoe ik zing. Stijve kaak, gesloten mond. Dat werkt het zingen tegen. Hoe actiever mijn stem, hoe beter ik zing.
De verandering zal niet binnen één dag merkbaar zijn. Het zal jaren gaan duren. Omdat het te sterk verbonden is met mijn persoonlijkheid. Gelukkig mag ik af en toe nog mompelen. Dat zal ik dan ook zeker doen. Maar de wil om te veranderen is er. En dat is al heel wat.
19-01-2005
Quiz ronde 14:
Ja nee zeg, ik heb het veel te druk om een stukje te schrijven. Zijn schuld. Hij heeft namelijk een Woensquiz opgezet en in ronde 14 moesten we raden wat dit is:
Ik heb me suf zitten staren op dit plaatje! Maar een zinnig antwoord kwam er niet. Het was voor het eerst dat ik geen goed antwoord had om in te sturen. Vandaag las ik dat het een duimstok (een opvouwbare meetstok) is. Ik geloof dat ik zo'n ding überhaupt nog nooit heb gezien! Maar zo ziet een duimstok er dus uit:
Weer wat geleerd. Vanmiddag lees ik of ik mijn gedeelde koppositie heb behouden of niet. Ik sta nog wel bovenaan, maar moet die plaats delen met maar liefst drie anderen!
Een nieuwe vraag diende zich meteen aan. De allerlaatste van deze quiz. Volgens mij heb ik het goede antwoord. Met dank aan Google. Nog een weekje wachten. En dan zullen we weten wie de winnaar is!
18-01-2005
Even wachten:
Ze loopt voor me op het voetgangerspad. Ik met mijn fiets aan de hand, zij met een verzorgde look. Het is zo'n voetgangerspad waar fietsers zich nooit iets van regels aantrekken en weigeren af te stappen. Tot grote ergenis van de voetgangers. Tot grote ergernis van de vrouw voor me, die bijna omver wordt gereden door een om de bocht scheurende fietser. En dat laat ze weten ook.
"IMBECIEL! JIJ VERDIENT EEN MES TUSSEN JE RIBBEN!"
De fietser trapt rustig door en verdwijnt uit zicht.
Beduusd door haar felle uithaal kijk ik naar de meneer die rechts van mij met de fiets aan de hand loopt. Zijn gezicht staat op onweer. "Stomme trut!" roept hij dan geïrriteerd.
Dat is lef hebben. Trut zeggen tegen een vrouw die een mes tussen iemands ribben wil zien. Maar de vrouw lijkt niets gehoord te hebben en loopt scheldend verder.
Ik besluit maar even te wachten met fietsen tot ik de weg heb bereikt.
17-01-2005
We'll meet again:
Ik onderbreek het gesprek met de pianist naast me. "Sorry, maar ik zie net iemand voorbij lopen die ik volgens mij ken."
Ik stap niet meteen op haar af, want zeker ben ik niet van mijn zaak, maar ik hou haar in de gaten. Als ik haar met andere zangeressen zie kletsen kan ik mijn nieuwsgiergheid niet meer bedwingen en spreek haar aan.
"I'm sorry, but can you tell me your name?"
"Sunna," zegt ze terwijl ze haar hand uitsteekt.
"Sunnaaa!" roep ik uit en schud enthousiast haar hand. Verbaasd kijkt ze me aan.
"We met when we auditioned for the Conservatory in The Hague!"
Op het gezicht van de IJslandse maakt verbazing plaats voor herkenning en al snel kletsen we honderduit over onze afwijzing, onze bezigheden en onze plannen. Maar zingen doen we ook. Want we zijn niet voor niets op een sessie. Bovendien is het een stuk leuker om elkaar te horen zingen zonder obstakels als een gesloten deur, een strenge commissie en alles overheersende zenuwen.
Ik ga eerst en zing 'Everything happens to me'. Het gaat verbazingwekkend goed. Met een grijns op mijn gezicht verlaat ik het podium. Daarna is Sunna aan de beurt. Eerst zingt ze ingetogen, beheerst. Maar aan het eind van het nummer gaat ze uit haar dak. De lef die ik bij haar auditie in Den Haag zag zie ik hier weer terug. En dat is genieten geblazen.
Aan het eind van de sessie sleurt ze me het podium op als de sessieleidster zangers en zangeressen op het podium vraagt die zin hebben om over een blues te scatten. Ik stribbel even tegen, ik scat niet zo graag, maar als ik de microfoon in handen krijg gedrukt blijken Sunna en ik elkaar goed aan te kunnen in het scatten. We beantwoorden elkaars riedels, dagen elkaar uit en vullen elkaar aan. Eenmaal terug op onze stoel wisselen we emailadressen uit, zodat we elkaar kunnen mailen als we weer naar een sessie gaan.
Ik zie ons nog samen teleurgesteld naar de trein lopen na de auditie in Den Haag. "Maybe we'll meet again," zei ik toen. En ziehier. We did.
16-01-2005
Museumplein:
15-01-2005
Knoflíkári:
Het lijkt me een crime om als videotheekmedewerker de vraag op je afgevuurd te krijgen welke film je kan aanbevelen. Ik zou in ieder geval flink geïrriteerd raken als mensen met een hulpeloos gezicht zouden vertellen dat ze álle planken met films zijn afgegaan en niets konden vinden. Maar toen ik gister zelf vele planken was langsgegaan en allerlei leuke films zag die ík wel wilde zien, maar waarvan ik niet wist of mijn eter die wel wilde zien, zakte de moed me in de schoenen. Met een hulpeloos gezicht leunde ik tegen de toonbank aan. Ik vroeg of ze mijn favoriete film in huis hadden. Nee. Of ze me dan iets soortgelijks konden aanbevelen. De ene jongen achter de toonbank zuchtte, maar de andere jongen veerde op alsof hij de hele dag op deze vraag had gewacht. Hij pakte mijn hand en sleurde me langs de planken. We gingen van Engeland naar Bosnië en van verhalen die zijn opa hem had verteld over WO II naar een boek over een jongetje dat onderduikt op het Friese platteland. Uiteindelijk belandden we in Tsjechië, waar zijn oog mijn oog liet vallen op Knoflíkári. Hij had de film nog niet gezien, maar een vriend van hem was erg enthousiast. "Die neem ik," zei ik vastbesloten. Hij knikte tevreden, rekende af en liet me beloven hem te laten weten wat ik van de film vond. Toen ik me om wilde draaien om de videotheek te verlaten stak hij zijn hand uit. "Hoe heet je?"
"Aukje."
"Aangenaam Aukje, ik ben R." Bij het vastpakken van mijn hand maakte hij een kleine buiging.
14-01-2005
Neem een buikgriep:
Weg met de afslankpillen. Weg met al die onzinnige diëten. Weg met alle rotzooi die pretendeert dé beste keus te zijn op afslankgebied. Koop geen onzin meer. Neem een buikgriep!
Buikgriep kost helemaal niets en werpt zijn vruchten razendsnel af. Vooral met kerst is het een uitkomst. Terwijl iedereen zijn buikje rond eet met lekkere en vooral vette dingen neemt u rijstwafels en water. De sneeuwster en de chocoladepinda's slaat u over, net als de puddingbroodjes die zichzelf in volle glorie presenteren. Zonder dat het u moeite kost.
De buikgriep zorgt ervoor dat u uw patroon van het eten van zoetigheid doorbreekt. Niet meer elke dag, om de dag of elke week een berg zoetigheid naar binnen werken, maar volstaan én tevreden zijn met gezonde tussendoortjes. Appels, mandarijntjes en wortelen bestormen nu uw maag. En mocht u zich laten verleiden door die ene Milky-Way die constant uw naam lijkt te roepen, dan zult u merken dat de smaak tegenvalt. Het is te zoet. In plaats van na een gezonde maaltijd chocola te nemen, eet u na de chocola wortelen om die vieze zoete smaak weg te spoelen.
De buikgriep die wij aanraden is degene die nog lang nazeurt. Die u een misselijk gevoel bezorgt als u slechts een handvol pinda's tot u neemt. U heeft uw lesje wel geleerd. U blijft voortaan van de lekkernijen af.
Buikgriep. Het beste middel om af te slanken!
Indien u prijsstelt op verdere informatie kunt u mailen naar buikgriep@aukje.net.
13-01-2005
Fotoshoot:
ik: "Zit mijn haar niet stom?"
fotograaf: "Je haar komt niet op de foto. Alleen je wang en je oor."
ik: "Gelukkig maar."
fotograaf: "Maar als je het echt wilt weten, je haar zit inderdaad stom."
12-01-2005
Gemis:
Op blote voeten loop ik naar de keuken. Het water heeft gekookt. Ik hang een zakje kamillethee in de theepot en giet het hete water eroverheen. Het raam in de keuken staat op een kier. Ik loop met de theepot in mijn hand terug naar de kamer en voel het koele zeil onder mijn voeten. Maar koud is het niet.
Ik nestel me in mijn luie stoel en schenk mezelf een kopje thee in. Ik zet de tv aan en zie beelden van vogels die in ons land blijven overwinteren, narcissen die zich voorzichtig laten zien, bomen waarvan het eerste groen zichtbaar is. Het raam in de kamer staat op een kier. De kachel staat uit. Maar koud is het niet.
Mijn huid droogt niet uit, ik zit niet rillend voor de kachel en ik bespaar energiekosten. Ik lig 's nachts niet onder een stapel dekbedden, hoef mijn electrische deken voor het slapengaan niet aan te zetten en loop niet op drie paar sokken rond. Maar er is een gemis als ik zo met mijn blote voeten op de stoel naar de tv kijk. Het gemis van snijdende kou, schaatsende mensen, koek en sopie. Het gemis van knerpende sneeuw, winterhanden, de spanning of er een Elfstedentocht komt of niet. Zelfs de ijsbaan op het Museumplein ligt er troosteloos bij.
Een gemiddelde temperatuur van 8.1 graden in januari. Het lijkt me hoog tijd dat de winter zich van zijn goede kant laat zien.
11-01-2005
Andermans advies:
Soms weet ik het even niet meer. Dan kom ik niet verder en heb ik toch echt advies nodig. Tenminste. Dat dénk ik. "Je hebt mij echt niet nodig Aukje," zei de stem aan de andere kant van de lijn laatst tegen me. Morrend gaf ik toe dat de stem gelijk had. "Slaap er een nachtje over, neem afstand." Ik mompelde nog wat en hing op.
Soms snap ik ook niet waarom ik om andermans advies vraag. Want er is niemand die voor mij kan bepalen wat ik moet doen of hoe ik me moet voelen. Bovendien komt iedereen met een ander advies op de proppen. Ieder heeft een eigen uniek referentiekader en geeft een eigen interpretatie aan de verhalen die ik op ze loslaat. En daaruit trekken ze een conclusie, die vaak botst met de mijne.
Ik luister naar ze. Probeer andere visies en meningen te begrijpen en eigen te maken. Maar wat hou ik mezelf daarmee voor het lapje! Alsof ik een visie binnen vijf minuten over kan nemen. Op dat moment wil ik het graag omdat ik het zelf even niet meer weet, maar als ik na een bepaalde tijd afstand heb kunnen nemen en inwendig de knoop heb doorgehakt, heb ik andersmans visie al lang losgelaten. In the end ben ík dus degene die altijd gelijk heeft als het om mijn eigen twijfels gaat.
10-01-2005
Drumstok:
Er vliegt een drumstok door weblogland. Uitkijken dus!
1) Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer?
Geen flauw idee! Veel zal het niet zijn. Ik download namelijk geen muziek. Ik koop of brand liever een cd of luister naar de radiozender Groove Salad. Da's meer dan zat voor mij.
2) Wat is je laatst gekochte cd?
"Playground" van Léah Kline, een voor mij onbekende jazzzangeres.
3) Wat is letterlijk het laatst geluisterde nummer voor je dit bericht las?
"Say goodbye to what is gone" van Rebekka Bakken. Zij valt ook onder het kopje jazz.
4) Geef 4 nrs door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.
- You'd be so nice to come home to van Cole Porter. Een jazznummer dat ik al jaren zing maar nooit saai wordt.
- It makes me feel van Afterlife. Voor mij het beste triphopnummer ooit.
- Doodlin' van Horace Silver. Naast het lekkere deuntje gaat het mij vooral om de tekst van Jon Hendricks van het trio Lamberts, Hendricks en Ross. Zij kunnen ontzettend goede onzinteksten schrijven.
- Communication van The Cardigans. Een nummer dat ik zelf geschreven had willen hebben.
5) Aan welke 4 (of 5) personen geef jij het stokje door en waarom?
- DeKLEINeMAN (omdat ik naast die 'gekke' nummers op zijn site wel eens wil weten waar hij naar luistert)
- Pascal (omdat ik vergeten wat voor cd's hij zoal heeft in de kast heeft staan)
- Sanzine (omdat benieuwd ben waar zij naast kinderliedjes nog meer naar luistert)
- Menno (omdat hij kan drummen)
- Swanz (omdat ik zijn muzieksmaak niet ken)
Met dank aan Ouwe Reus voor de drumstok!
09-01-2005
Zeker goed:
"Je moet niet zo onzeker zijn, dat is nergens voor nodig," zei hij tegen me. Ik schrok van zijn botte opmerking die waarschijnlijk lief bedoeld was. Al kon ik dat op dat moment niet inzien. Ik zei maar niets meer en staarde naar het bord met eten dat voor me stond. Hij zette het bierflesje aan zijn mond en nam een slok.
Ik was begin twintig en had mijn toenmalige vriend verteld over de dingen waar ik onzeker over was. Hij leek er niets van te begrijpen. Vond het maar onzin om ergens onzeker over te zijn.
"Jeetje, wat ben jij arrogant," zeiden een paar jongens tegen me in het voorbijgaan. Ik was in een kroeg, kende ze niet en schrok van hun botte opmerking. Ik en arrogant, dat was als water en vuur. Maar zij zagen dat kennelijk anders. Ik zei niets terug en negeerde ze. Waardoor ze me waarschijnlijk nog arroganter vonden.
Ik was rond de achttien en verlegen. Verlegenheid wordt vaak verward met arrogantie. Een begrijpelijke, maar bizarre verwarring. Want vaak zijn verlegen mensen juist het tegenovergestelde van arrogant.
Eigenlijk is het nooit goed, concludeerden mijn gezelschap en ik laatst. Onzekerheid vindt men zonde, zekerheid wordt vaak geassocieerd met arrogantie. Terwijl het volgens mij als een paal boven water staat dat je meer uit het leven haalt als je zeker van jezelf bent. Maar het lijkt wel alsof we van onszelf niet mogen zeggen dat we ergens goed in zijn en in onszelf geloven. Als mij gevraagd wordt waar ik goed in ben, dan kan ik met een gerust hart iets noemen. Maar als ik zelf zou roepen waar ik vind dat ik goed in ben, dan heb ik al snel een te groot ego. Dan hoor je mensen denken: "Ja ja, laat haar maar lullen."
Eerlijk gezegd heb ik ook een hekel aan mensen die al of niet uit de hoogte roepen dat ze zo zeker van zichzelf zijn. Maar wat is er eigenlijk mis mee? We leven al met zoveel onzekerheden, het leven duurt niet eeuwig, waarom kunnen we niet gewoon zeggen waar we goed in zijn? Bovendien ga je er zelf op den duur in geloven als je het maar vaak genoeg tegen jezelf zegt. In Amerika werken ze op die manier. Ze zeggen zo vaak tegen een rijzende ster dat hij of zij geweldig en fantastisch is, dat diegene in zichzelf gelooft en dat ook uitstraalt.
Nu vind ik niet dat we de hele dag door moeten zeggen hoe zeker we van onszelf zijn. Het moet wel leuk blijven. Maar af en toe melden dat je iets goed kan vind ik best kunnen. Nu nog even oefenen. Ik ben goed in... ik ben goed in... eehhh...
07-01-2005
Welletjes:
Ik zette de tv aan en keek naar RTL Boulevard. Ze hadden Mies Bouwman van stal gehaald. Dat was even leuk om naar te kijken, maar al snel schakelde ik over naar de opgenomen aflevering van The Gilmore Girls. Ligt het aan mij of wordt die serie de laatste tijd steeds suffer? Tijd voor iets nieuws lijkt me.
Ik zette de tv aan en keek naar AT5(55). Trijntje en Berget Lewis zongen een stampvolle Dam toe. Ik kreeg even kippenvel bij het zien van de mensenmassa. Berget was weer fantastisch. Trijntje ook, maar ik ben niet zo'n Trijntje-fan. Geef mij maar een hele avond Berget. Maar na één nummer verliet Berget het podium. Ik schakelde over. Naar het darten.
Ik zette de tv uit en kroop achter de computer. Met de koptelefoon op luisterde ik naar Groove Salad en surfte een rondje. Blij verrast was ik met het aantal webloggers dat met de actie meedeed, maar stiekem verlangde ik naar de huis- tuin- en keukenverhalen. Ik sloot Internet Explorer af en ging verder met mijn huiswerk.
Niet veel later ging ik naar bed. Ik vond het wel welletjes geweest.
06-01-2005
Giro 555:
05-01-2005
Waarom:
Morgen slaan de media de handen ineen. Radio, tv en de muziekwereld zullen donderdag 6 januari 2005 in het teken laten staan van de ramp in Azië. Wat radio en tv kan, kan webloggend Nederland ook, moet weblog Buxx gedacht hebben. En daarom zette hij een actie op. Morgen gaat aukje.net samen met 150 1500 (!) andere logs op wit.
Sommige mensen vragen zich af wat het nut is van zo'n weblogactie. Mensen die nog niets hebben gegeven zullen misschien over de streep worden getrokken om alsnog te geven, maar het is bekend dat het grootste deel van de bevolking al een bijdrage heeft geleverd.
Iedereen moet voor zich weten of hij of zij aan de actie wil deelnemen of niet. Niemand hoeft zich te verantwoorden waarom hij of zij wel of niet mee wil doen. Maar ik wil er wel iets over zeggen. In mijn ogen is de actie er niet alleen om mensen over de streep te trekken iets te doneren of om er 'een goed gevoel' aan over te houden omdat we ons steentje hebben bijgedragen. De actie geeft ons de kans om solidair te zijn. Om niet alleen de stem te laten horen van de grote media, maar ook die van de kleine media.
Naar mijn mening is het een bijzonder gebaar om samen iets te kunnen betekenen voor de slachtoffers van Azië. Om heel Nederland even op z'n kop te zetten. Hoe klein onze stem ook is, dat wij webloggers daar aan kunnen bijdragen vind ik een groots idee.
04-01-2005
Documentatiebeest:
Ik las het woord in de Viva. Documentatiebeest. Ik wist niet dat het bestond, maar ik drukte het stempel meteen op mij. Omdat ik het liefst al mijn herinneringen inplak. Mijn moeder begon ermee. Ik ging ermee door. En inmiddels heb ik al heel wat plakboeken in de kast staan.
Omdat mijn nederige huisje zo klein is staan de plakboeken van toen ik nog klein was op de boerderij. Toen ik daar met kerst ziek rondliep bekeek ik ze en scande de mooiste en meest bijzondere foto's en teksten in om ze mee naar Amsterdam te nemen. Zo sloeg ik twee vliegen in één klap: de plaatjes en teksten kon ik ten allen tijde bekijken én ik had ze in tweevoud. Mocht er ergens brand uitbreken dan zouden de herinneringen blijven bestaan.
Maar vanwaar die documentatiedrang? Vanwaar het verlangen om álles te bewaren? Zoals Wasbeer (helaas is zijn site nog steeds gehacked) al in mijn comments schreef: 'Aukie is op een sentimental journey!' Zo voelt het ook. Als ik de boeken doorblader dwalen mijn gedachten af naar het verleden. Beelden van toen dansen voor mijn ogen en in mijn buik borrelt het gevoel van toen op. Ik ontdek dingen die mijn geheugen was vergeten. Urenlang kan ik mezelf vermaken met mijn verleden.
Door al die plak- en fotoboeken kan ik herinneringen stante pede oproepen, zodat ze niet in de vergetelheid raken. Zodat ik ten alle tijde toegang heb tot mijn herinneringen. Dus blijf ik vrolijk doorplakken. Overigens prijs ik mezelf gelukkig met de uitvinding van de digitale camera. Dat scheelt een boel inplakwerk, fotoboeken en daarmee ook opslagruimte. Want hoe leuk het inplakken ook is, de foto's van de afgelopen jaren liggen nog steeds te wachten op een plekje in een boek.
03-01-2005
1990:
Talent in de tent:
Misschien is het sinds de komst van radio, tv, pick-up en cassetterecorder wat minder geworden, maar nog steeds wordt overal om je heen muziek gemaakt. Het korps repeteert in de bovenzaal van het café, een oefenende drummer roffelt alle baby's in de straat wakker, iedere maandagavond waaien uit dit schoolgebouw de swingende klanken van ons schoolorkest, buurvrouw zingt een aria onder de douche en in de feesttent in het buurtdorp speelt de Golden Earring.
Er zijn zo nogal wat 'tenten' waar muziek gemaakt wordt. Neem onze school bijvoorbeeld. In iedere klas zitten leerlingen die op een of andere wijze zelf muziek maken: R. en D. zijn fanatiek aan het gitaarspelen, S. en E. driftig aan het drummen, bijna alle jongens van 3c fluiten (naar M...) en dan zijn dat nog maar een paar voorbeelden die ik noem.
Deze keer gaat de schijnwerper op Aukje. We kennen haar allemaal nog van haar optreden tijdens de sinterklaasviering waar Aukje het lerarenlied zong. Ja, je leest het goed, ze zingt. Veel mensen denken nog altijd dat je een instrument moet bespelen om iets aan muziek te kunnen doen, maar toevallig is zingen de oudste en meest beoefende muzikale bezigheid. En dat is wel logisch: je hoeft geen instrument te kopen, je hebt 't altijd bij je en zingen kan iedereen... Nou ja... op E. na dan.
Maar, we hebben het allemaal kunnen horen, Aukje zingt beter dan gemiddeld. "Hoe komt dat Aukje, heb je les gehad?"
"Nou, eh, (ondertussen kauwgomslierten van minstens 20 cm draaiend), eh, ik heb wel muziekles gehad maar geen zangles."
Aukje vertelt over haar lessen algemene muzikale vorming aan de muziekschool toen ze in groep 5 en 6 van de basisschool zat en over haar orgellessen in de jaren daarna. Toch was het niet wat ze wou. Zingen daarentegen deed ze al van jongsafaan met veel plezier. Dat bleef dan meestal wel beperkt tot het meezingen met de sterren van radio en tv. Toen haar broer basgitaar ging spelen in een popgroepje kwam ze wat dichterbij het vuur. Het werd duidelijk dat je als zangeres wel andere mensen nodig hebt, want alleen zingen is ook niet 'je van het'.
Kort daarna ging ze op school meedoen met het instuderen van een aantal liedjes ter gelegenheid van de diploma-uitreiking van de 4e-klassers. De zangeres kreeg begeleiding en de schoolband een solist. Dat was voor beide partijen een enorme vooruitgang. Sinds die tijd zingt ze nog enthousiaster en vooral veel bewuster.
Maar hoe nu verder.
Allereerst zingt ze nog steeds mee in het schoolbandje maar ze wil nu ook graag gaan werken met een echte band. Dus bands in de buurt opgelet. Ook denkt ze erover om eventueel zangles te nemen want één ding is zeker: Aukje wil door met zingen.
Zangeres z.g.a.n. zoekt band, telefoonnummer: 0123-456789
02-01-2005
Nieuwjaarsduik:
Ik had er serieus over nagedacht, maar ik ging gister toch liever door voor mietje. Nee, dan Hansje, zij was de stoere dame die de duik aandurfde! Ik paste alleen maar op haar spullen, moedigde haar aan en maakte foto's, samen met Edwin. Maar mensen mensen, wat een mensen op dat strand! Tienduizend maar liefst! Het strand zag oranje van de mutsen:
Voor elke deelnemer stortte Unox 2,50 euro op giro 555. Daarnaast werd er door de gehele massa, afgezien van die ene irritante mobiele beller die ik met mijn ogen wurgde, één minuut stilte in acht genomen voor de slachtoffers van de tsunami. Het zorgde, naast de kou, voor het nodige kippenvel.
Edwin en ik deden vrolijk mee met de warming-up en keken daarna toe hoe om vijf voor twaalf (ja het begon om 12.00 uur maar er was geen houden aan dat enthousiasme) iedereen halfnaakt naar de zee stormde. Het was te druk om iets van de duik mee te krijgen. Ik zag mensen vastberaden wegrennen en nat, bibberend en hijgend terugrennen- of strompelen. Hansje werd na haar duik natuurlijk als heldin onthaald en doorweekt vastgelegd op de digitale plaat (en per ongeluk ook al het *kuch* moois dat de buurman liet zien). Daarna haalden we snert en wandelden naar zee, waar het nu een stuk rustiger was. Maar gedoken werd er nog steeds:
Geheel onverwachts liepen we Kees tegen het lijf (als aanmoediger present), die ondanks het vroege tijdstip toch was komen opdagen vanuit het semi-hoge noorden. Met z'n vieren slenterden we over het strand. Ik keek met andere ogen naar de kalme zee en probeerde niet aan de afgrijselijke beelden te denken. We dronken warme chocolademelk en koffie op de pier, beklommen de bungeejumptoren (ik trotseerde met klein succes mijn hoogtevrees) en genoten van het uitzicht in de duinen. Uitgewaaid en rozig arriveerde ik aan het eind van de middag in Amsterdam.
Wat een geweldige onderneming om 2005 mee te beginnen. De anders zo suffe katerige 1 januari was in één vuurwerkklap veranderd in de (tot nu toe) mooiste dag van het jaar. En volgend jaar? Als de weersomstandigheden meezitten duik ik mee. Al is dat natuurlijk makkelijk gezegd nu het evenement nog een jaar op zich laat wachten.
Overigens is het verslag van Kees hier te vinden en het verslag van Hansje hier.
01-01-2005
Op avontuur:
Nee, echt, er is niemand die me aan de haren meesleurt of me naar het station schopt. Integendeel! Ik sta geheel vrijwillig vroeg op! Samen met hem en haar stap ik om 08.59 uur in de trein naar Den Haag. Als alles goed gaat eindigen we in Scheveningen om daar nog meer loggers de hand te schudden en haar aan te moedigen. Go Pink Go!
Nu maar hopen dat iedereen op tijd wakker is!
