29-09-2006

Zeven dagen:

Het zijn zeven dagen. Niet zeven dagen op een rij. Bijna wel. Er zit één relaxdag tussen. 1 + 1 + 1 + 1 + vrije dag + 1 + 1 + 1. En allen met een begintijdstip van voor negen uur.

Ik overleef het heus wel. Mijn nieuwe Emily the Strange schoenen houden me op de been. Op de zool staat 'get lost'. Typerend voor mijn gevoel? Soms misschien. Maar eigenlijk ben ik groot deel van de tijd gewoon vrolijk. Met enigszins dichtvallende ogen, dat wel.

Maar als het einde nadert, is de koek op. Thuis nestel ik me op de bank om de opgenomen aflevering van Gilmore Girls te kijken. Fijn dat Lorelei en Rory eindelijk weer bij elkaar zijn. Er wordt veel onzin gekwebbeld in de serie zodat ik nog wel eens wil spoelen. Maar ja, is een serie niet altijd onzinnig?

's Avonds speel ik voor muze. Stiekem wordt er misbruik van me gemaakt. Soit. Ik doe het graag. Zeker nu er een uitgestrekt weekend voor me ligt. En dan? Dan is er 1 dag werk waarop 3 dagen vrije dagen volgen.

Achterover hangen, uitslapen, films kijken, met muziek bezig zijn, schrijven, sporten. 1 + 1 + werken + 1 + 1 + 1. Dat is ook bijna zeven.

27-09-2006

Andere kant van het raam:

Aan de andere kant van het raam staan twee fietsen. Die tegen het raam aan heeft een zwart krat voorop, met rozen. De fiets ernaast, formaat vouwfiets, heeft voorop een tuttig mandje. Mensen, veelal toeristen, lopen om de fietsen heen, want veel ruimte is er niet op de stoep. Ik zit verscholen achter de half geopende luxaflex. En gluur. Niet de hele tijd, er moet ook gewerkt worden.

Als ik geconcentreerd naar mijn scherm zit te kijken, loopt in mijn ooghoek een jongen langs. Hij is die dag de enige die naar binnen kijkt. Tenminste, waarvan het opvalt dat hij naar binnen kijkt.

Hij verdwijnt uit zicht. In geen enkele ooghoek een glimp van hem. Tot zijn gezicht opdoemt voor het raam, in de linkerhoek. Hij kijkt. Naar mij. Verschrikt kijk ik naar mijn scherm, en doe alsof ik hem niet zie. Wat moet ik dan, terug gluren?

Het moment van gluren is kort, maar duurt ongemakkelijk lang. En even snel als zijn koppie verscheen, verdwijnt het. Mensen kijken is leuk tijdverdrijf. Een Aukje kijken iets minder. Vind ik.

24-09-2006

Over het water:

De microfoon ruikt naar boerderij. Een rare gewaarwording. Wie heeft er allemaal in dat ding zitten ademen? Ik moet er maar niet te lang bij stilstaan.

Voor het podium staan kleine jongetjes die propjes schieten met hun blaaspijp. Op mij, want ik sta vooraan. Waar zijn hun moeders?

Ik heb een eigen monitor, die een geweldig geluid produceert. Het geeft zekerheid, en van die zekerheid schrik ik soms als ik uithaal. Deed ik dat echt? Op een podium? Goh! Ik denk teveel na op een podium. Ook als het goed gaat.

We spelen vijf nummers op een festival. Natuurlijk was ik zenuwachtig, u kent mij. Maar dit keer was er ook iets anders aan de hand: ik had er daadwerkelijk  veel zin in. Twee jaar geleden speelde ik ook samen met mijn combo op hetzelfde festival, dus één ding wist ik: het geluid van de microfoon is fantastisch. Ik zou niet extra hard hoeven werken om te zingen. Want hard werken dat blijft het. Een goeie microfoon en goed geluid is het halve werk. Ik word daar persoonlijk heel gelukkig van.

Het podium stond op een parkeerplaats aan het water. Toen ik er naar toe fietste hoorde ik de muziek aan de andere kant van het water. Oh, dus als ik zing hoort de halve stad mij? Spannend. Ik heb er niet bij stilgestaan toen ik op het podium stond te zingen. Ik zag in de schemer het publiek, kon af en toe wat bekende koppen onderscheiden.

Na de vijf nummers werd ik gezoend en omhelst. Het was goed gegaan, heel goed zelfs. Mijn beste optreden in jaren! Dat doet goed. Trots op mij. En dat mag ook wel eens.

17-09-2006

Filmpjus (5):

1. Så som i himmelen aka As it is in Heaven (2004)
Een dirigent keert na een hartaanval terug naar zijn geboortedorp om uit te rusten van zijn succesvolle maar intensieve internationale carrière. Omdat hij op zijn vijftiende een nieuwe achternaam kreeg van zijn impresariaat, herkennen de dorpsbewoners hem niet als oud-dorpsgenoot. En dat is maar goed ook, want vroeger werd hij in elkaar geslagen door klasgenootjes. Het is de reden waarom ze op zijn zevende verhuizen.
De dorpsbewoners ontvangen hem met open armen en willen niets liever dan dat hij het plaatselijke koor gaat leiden. Uiteindelijk stemt hij hier mee in. Zonder het te willen zet hij hiermee grote persoonlijke veranderingen bij de dorpsgenoten in gang.
Een film die door de vele aanwezigheid van muziek alleen geschikt lijkt te zijn voor muzikaal gestemden, maar niets is minder waar. Het is een prachtig en ontroerend verhaal over de dorpsbewoners, dat velen zal raken.

2. Population 436 (2006)
Een eeuw lang is het aantal inwoners van Rockwell Falls 436. Het worden er nooit meer, maar ook nooit minder. Steve Kady moet van het bedrijf waar hij werkt de dorpsbewoners interviewen, vanwege de statistieken. Eerst is iedereen afstandelijk, maar al gauw wordt hij liefdevol opgenomen in het dorp. Hij ontdekt pas later waarom...
Dit is zo'n film met een perfecte mix van ingrediënten (thriller, drama, goede acteurs, goed verhaal).

3. Zwartboek (2006)
Rachel Steinn (Carice van Houten) is Joodse die in de oorlog is ondergedoken. Als haar onderduikadres wordt gebombardeerd komt ze na een mislukte vluchtpoging bij het verzet terecht. Tijdens een poging om wapens te smokkelen wordt een aantal verzetsstrijders opgepakt. Rachel, die inmiddels de naam Ellis heeft gekregen, moet aanpappen met een hoge Duitse SS-er en op die manier proberen samen met de andere leden uit het verzet de gevangenen uit te breken.
Door alle publiciteit die de film heeft gekregen, is er meer kennis over de achtergrond van de film. Zo weten we bijvoorbeeld dat Carice écht verliefd werd op de Duitse kapitein Müntze (Sebastian Koch), en hij op haar. En Carice en Halina Reijn, die in de film vriendinnen worden, zijn in het echt ook vriendinnen. En natuurlijk zitten er typische Paul Verhoeven beelden in: Carice die met haar benen wijd haar schaamhaar verft (à la Sharon Stone in Basic Instinct) en achterop de fiets flirt met de Duitsers (à la Turks Fruit).
Al kent iedereen het WO II verhaal inmiddels wel door alle films die erover zijn gemaakt, Paul Verhoeven heeft een prachtige sfeer neergezet, en mede door het goede acteerwerk is het een waardevolle aanvulling geworden op het WOII filmrepertoire.

4. The Descent (2005)
Zes vriendinnen ondernemen regelmatig de wildste dingen, zoals raften. Hun nieuwe uitdaging is een grotexpeditie. De doorgangen zijn nauw, en is er eigenlijk wel een uitgang? En zag Sarah iets wits bewegen?
Als je van horror houdt, mag je deze film niet missen. De spanning is goed opgebouwd en het eind is verrassend.

5. Catch Me If You Can (2002)
Ik vond Leonardo di Caprio altijd zo'n snotneus, maar in deze film heeft hij me overtuigd van zijn acteerkwaliteiten. De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en gaat over Frank Abagnale Jr., die voor zijn negentiende al miljoenen dollars had verdiend aan oplichterij. Hij deed zich voor als piloot, dokter en advocaat. De autoriteiten weten wat er gaande is, maar het lukt hen maar niet Frank op te pakken. Een hele fijn film.

6. Poseidon (2006)
De Poseidon is een luxe cruiseschip, dat wordt overvallen door een rolgolf en daardoor op zijn kop komt te liggen. Een paar opvarenden wagen het om naar boven te klimmen naar de schroef, waardoor ze misschien naar buiten kunnen. Een film die ik al eerder in deze vorm had gezien. En dat kan kloppen, want Poseidon is een remake van de film The Poseidon Adventure uit 1972 met Leslie Nielsen als kapitein. Geen idee of het díe film is die ik eerder heb gezien, want er zullen wel meer films zoals deze zijn. Maar al is het verhaal bekend, het blijft spannend en het blijft leuk om naar te kijken.

7. Phileine zegt Sorry (2003)
Fan ben ik niet van de Nederlandse cinema, dus heb ik deze film lange tijd links laten liggen. Maar als je ziek bent (of op vakantie), is de mood om een crapfilm te kijken opeens daar. En dan blijkt het opeens helemaal geen crapfilm te zijn! Eerlijk is eerlijk, ik heb me prima vermaakt bij Phileine zegt Sorry.

8. Dreamcatcher (2003)
Gebaseerd op het boek van Stephen King. Vier vrienden reizen af naar een hut in besneeuwd gebied. Niet veel later wordt het gebied afgezet wegens een aanval van buitenaardse wezens. Ook een film die niet heel bijzonder is, maar wel lekker wegkijkt als je ziek bent.

9. Day of the dead (1985)
Hè fijn, weer zo'n lekkere zombiefilm. Deze keer eentje uit 1985 van de bekende regisseur Romero. Deel drie uit zijn zombietrilogie. Alleen gaat het niet zozeer over zombies, maar over de relatie tussen de doktoren en militairen die samen ondergedoken zitten. Vertrouwen is schaars. Natuurlijk loopt het uit de hand, en dan móet de strijd met de zombies worden aangegaan. En dat is niet smakelijk. Hoewel ik best van de zombiefilms ben, werd ik van deze toch een beetje misselijk.

10. Crash (2004)
Een heftige film over racisme, met o.a. Sandra Bullock. Ze speelt een rijke vrouw wiens auto wordt gestolen door twee zwarte jongens. En dat is maar één verhaallijn uit de film, die eigenlijk heel goed is, maar ik werd heel moe van het feit dat in bijna elke zin het onderwerp racisme naar voren werd gebracht.

11. Silent Hill (2006)
Silent Hill is een Japans computerspel dat is verfilmd. Een stel heeft een meisje geadopteerd, dat last heeft van slaapwandelen, waarbij ze de woorden 'home' en 'Silent Hill' uitspreekt. Moeders is het zat, therapie e.d. hielp niet, en reist zonder het tegen de vader te zeggen af naar Silent Hill. Niet zonder gevaar, want de bewoners van Silent Hill zijn ooit geëvacueerd vanwege een nog steeds brandende kolenbrand. Bovendien is er meer gaande. Het kwaad heeft het op haar gemunt, net als op de overgebleven bewoners die schuilen in de kerk. Een veel te lange oninteressante film met een flinterdun verhaal.

12. American Splendor (2003)
Deze film is gebaseerd op het leven van underground striptekenaar Harvey Pekar. Harvey wordt gespeeld door Paul Giamatti die we nog kennen van de geweldige film Sideways. Tussen de scènes door zien we de échte Harvey die over zijn leven vertelt. Maar de hoofdpersoon is nogal depressief. De diagnose kanker maakt het er niet beter op. De hele film is om depressief van te worden. De stripvormgeving is leuk, maar redt de film niet. Het is me niet gelukt de film uit te kijken...

16-09-2006

11-09-2006

Brussel (III)

Het Atomium hebben we dagelijks gezien vanuit ons hotel. Op dag drie besluiten we het eens van dichtbij te gaan bekijken. Atomium is net als de Eiffeltoren gebouwt in het kader van de Wereldtentoonstelling, die in 1958 in Brussel werd gehouden.

Als je er zo onder staat is het best indrukwekkend, maar tegen de Eiffeltoren kan het niet op. In mijn geval een voordeel, want hier durf ik wél naar de bovenste verdieping (op de Eiffeltoren kwam ik niet verder dan de tweede verdieping). Het is best even spannend om 103 meter de lucht in worden geschoten door een lift, die er overigens maar 20 seconden over doet. Eenmaal boven ben ik nog lange tijd draaierig, en nee, dat ligt niet aan de bol zoals ik dacht, want mijn gezelschap heeft nergens last van.

We lopen een rondje en kijken naar het Heizelstadion waar in 1985 een ramp plaatsvond tijdens de finale van Europacup 1. Daarna werd het stadion verbouwd en Koning Boudewijnstadion genoemd.

Na een rondje te hebben gelopen roetsjen we weer met de lift naar beneden, en gaan dan via lange steile roltrappen naar de middelste bol, waar je wat kan drinken. Niet dat het er heel gezellig is, zo in een stalen constructie zonder veel aankleding.  In een bol verderop vermaken we ons wél prima met een aantal lachspiegels.

Daarna gaan we met de metro naar de andere kant van de stad, waar zich het Jubelpark bevindt. Het valt me op dat het heerlijk rustig is in het park. We wippen even binnen bij het Legermuseum om vliegtuigen en tanks te bekijken, lopen onder een soort van Brandenburger Tor door en komen dan aan bij ons eigenlijke doel: het Victor Horta Paviljoen. De beeldhouwer Jef Lambeaux (1852-1908) presenteerde in 1889 een witmarmeren reliëf van Menselijke Driften. Victor Horta kreeg opdracht om rondom dit reliëf een paviljoen te ontwerpen. Drie dagen na de opening van het reliëf werd het defitinief gesloten voor publiek vanwege het aanstootgevende karakter. Sinds 2004 kun je bij het museum even verderop op bepaalde tijden de sleutel halen om het reliëf te bekijken, maar je kan ook gewoon door het sleutelgat gluren zoals wij deden:

Het is bijna tijd om naar huis te gaan. Maar eerst willen we nog iets eten op de zesde verdieping van het Muziekinstrumentenmuseum. Daar is het uitzicht prachtig. De reisgids vertelt al dat je er niet heen moet gaan voor het eten, en dat merk ik. De verse fruitsalade is verre van vers, en mijn gezelschap lukt het niet eens om eten te bestellen, aangezien hem op onvriendelijk wijze in het Frans verstaan wordt gegeven dat na vieren niets besteld kan worden van het bovenste (en grootste) gedeelte van de kaart. En al die rennende schreeuwende kinderen die écht slaag krijgen van hun ouders maken het er ook niet gezelliger op. Ook hier maken we dat we wegkomen.

We lopen naar het station, vinden eindelijk een vriendelijke verkoopster (de hotdogverkoopster op het station!) en stappen in de overvolle trein. Op naar huis, op naar het heerlijke Amsterdam.

09-09-2006

Brussel (II):

Dag twee begint met een bezoek aan het Belgisch Centrum van het Beeldverhaal, oftewel het Stripmuseum. Er is een tentoonstelling over de tekenaar Gotlib en natuurlijk is een deel van het museum gewijdt aan Willy Vandersteen, de geestelijk vader van o.a. Suske en Wiske. De tentoonstelling over Gotlib is interessant, alleen jammer dat in de tekstballonnen alleen maar Frans te lezen is. Ondanks mijn eindexamen in Frans op de Havo ken ik te weinig woorden Frans om te begrijpen wat er staat. Gelukkig is het gedeelte over Willy Vandersteen geheel in het Nederlands.
Het stripmuseum is gehuisvest in een prachtig pakhuis in Art Nouveaustijl, in 1903 gebouwd door de bekende architect Victor Horta.

Er is een leesbibliotheek en een stripwinkel, maar de strips zijn voor 80% in het Frans, en dat leest natuurlijk niet lekker weg. Een tegenvaller. Dan maar wat drinken in het volgens de reisgids mooie café in het museum. Och, mooi is het best wel, maar de bediening is waardeloos. Obers die zich moeten bewijzen tegenover de serveersters en gemaakt grappig doen (lees: irritant zijn), met elkaar flirten en constant in de slappe lach verkeren. Het is een drankje achterover klokken en wegwezen.

Het gebouw dat de meeste indruk maakt is De Sint-Michiel-en-Goedelekathedraal. In de 13e eeuw werd met de bouw begonnen, die 200 jaar duurde.

De preekstoel in de kerk is gemaakt door de kunstenaar Hendrik-Frans Verbruggen (1654-1724) en vertelt het Bijbelse verhaal over Adam en Eva:

boven Eva grijnst de dood in de vorm van een skelet

Maar lang kijken mogen we niet, want er gaat een kerkdienst beginnen. We verlaten de kathedraal en lopen naar de Anspachlaan, waar op nummer 100 de populaire stripwinkel Brüsel zit. Maar hier is zelfs 90% van de stripboeken in het Frans. En ook in andere stripwinkels wil het niet lukken. We proberen dan nog kledingwinkels te zoeken met streetwear of andere hippe dingen, volgens de reisgids te vinden in de Zuidstraat. We lopen de Zuidstraat op en af, maar er is geen hippe kledingwinkel te bekennen. Teleurgesteld lopen we naar de Grote Markt, waar een stoet van auto's en paardewagens met biervaten langsrijdt. We besluiten iets te drinken op het Sint-Goriksplein, een plein waar het barst van de terrassen. Het is het oudste gedeelte van de stad. In het midden van het plein bevindt zich een markthal, waar een relaxte kroeg (met lekkere zitbanken!) in zit.

Voor het vinden van een restaurant gaan we naar het St.-Katelijneplein. Ooit was dit één van de havens van Brussel. Er zijn dan ook vele visrestaurants te vinden. We eten in een restaurant waar het niet heel gezellig is, en maken dat we weg komen. We willen naar een jazzcafé in de buurt van de Grote Markt, maar als we bij de ingang lezen dat de entree 15 euro is zoeken we ons heil elders. Dan maar weer naar dat leuke café op het St. Goriksplein. Onderweg stuitten we, ná sluitingstijd, op de hippe kledingwinkel Mr. Ego in de Steenstraat. Ik zie Emily Strange kleding & accessoires in de etalage! Waarom stond deze winkel niet in de reisgids? Internet leert me later dat de winkel op zondag niet open is. Pruil.

Na de Bailey's en bier lopen we naar ons hotel, en schieten onderweg een mooi plaatje van de Beurs:

Dag twee is minder leuk dan dag één. Ik raak er meer en meer van overtuigd dat Brussel mijn stad niet is. Het is afwachten wat dag drie gaat brengen.

06-09-2006

Brussel (I):

Op deze site had ik gelezen dat op vrijdag 1 september Raymond van het Groenewoud zou optreden in het Warandepark. Maar het zou al beginnen om 12.00 uur 's middags, terwijl de trein om 13.12 uur in Brussel zou arriveren. Pech! Maar toen we het Centraal Station in Brussel achter ons hadden gelaten en naar het hotel liepen, hoorde ik muziek. Het kwam uit het park aan de andere kant van de weg. Ik spitste mijn oren, en hoorde warempel Raymond zingen. Ondanks dat ik ontzettend moest plassen (in de trein plassen is vies dus dat doe ik (liever) niet!) en we eigenlijk moesten inchecken, zijn we toch gaan kijken. 'Wat leuk hier', riep ik uit. Niet dat het heel anders is dan het Vondelpark in Amsterdam, maar toch, het park zelf was schoner, overzichtelijker, mooier, net als de kiosk waar Raymond met zijn band optrad. Of misschien was het gewoon omdat het eens iets anders was dan het Vondelpark. Maakt niet uit, leuk was het wel.

Plassen en inchecken deden ons al snel verdwijnen, erg jammer omdat ik graag languit in het park had willen liggen en luisteren. Het was per slot van rekening de eerste dag dat de zon weer scheen en er geen druppels naar beneden vielen.
We passeerden onderweg prachtige monumenten en gebouwen, waaronder de Kunstberg die het lage en hoge gedeelte van Brussel met elkaar verbindt. Vlak bij het hotel aan de Koningsstraat de Kruidtuin. De Kruidtuin was ooit een botanische tuin met kassen, maar heeft door aanleg van een station en ringweg een gedeelte van zijn ruimte op moeten geven.

Het hotel is luxe (we hebben breedbeeldtelevisie!), maar gezapig. Door de week vol met zakenlui, in het weekend rustig. Het uitzicht echter mag er zijn (in de verte zien we het Atomium):

Dan is het tijd om de stad te verkennen. We eten een broodje op de Grasmarkt en wandelen daarna door de bekende Sint Hubertusgalerij, de eerste overdekte winkelstraat van Europa. Het ziet er allemaal prachtig uit, maar om er daadwerkelijk te shoppen, nee, daar is het te duur voor.

We lopen verder naar de Grote Markt, waar het bierweekend van start is gegaan. De markt is overladen met kraampjes met verschillende soorten bier. Voor we een slok nemen, vergapen wij ons eerst aan de prachtige gebouwen die het plein sieren. De Brusselaren zijn niet voor niets trots op wat zij 'het mooiste plein van Europa' noemen.

Na een biertje te hebben gedronken gaan we op zoek naar Manneken Pis. Bij een bezoek Brussel mag een bezoek aan Manneken Pis per slot van rekening niet ontbreken. De wegwijsborden volgend, komen we onderweg nog het gouden standbeeld van Everard 't Serclaes tegen. Wie over zijn pols wrijft ziet al zijn dromen en wensen in vervulling gaan. Er wordt zelfs gezegd dat je hetzelfde jaar nog zal trouwen. Aangezien ik al een bruidsboeket heb gevangen, lijkt wrijven me niet nodig. ;-)

We hoeven alleen maar te kijken naar waar de mensenmeute is om Manneken Pis te vinden. Bijna iedere toerist wil op de foto met het manneke. Ik maak een paar foto's en loop weer verder. Symbolisch gezien is het bronzen 'ketje' natuurlijk wel erg interessant, qua uiterlijk niet.

Wat wél interessant is, zijn de muurschilderingen. Brussel is into strips, en dat laten ze graag zien:

Als we terug naar het hotel wandelen, komen we een soort van Amsterdamse Dam tegen. In Brussel heet het de Congreszuil en is in 1850 ontworpen door Joseph Poelaert. Op de top van de zuil prijkt het standbeeld van Koning Leopold I, de eerste Belgische koning. Aan de voet van de zuil brandt permanent een vlam ter nagedachtenis aan de gesneuvelde soldaten van de Eerste Wereldoorlog.

Maar waar ik vooral voor val zijn de bijzondere lantaarnpalen rondom het plein:

Hoewel Brussel prachtige schatten aan monumenten en gebouwen herbergt, heb ik nog maar weinig met de stad. Wie weet komt dat nog. Op naar dag twee.

05-09-2006

Madonna!

Tsjonge! Ein-de-lijk heb ik Madonna in levende lijve mogen aanschouwen. En wat voor lijf that is! Ik ga nu eerst slapen, dan schrijven over Brussel en dan over Madonna. Druk druk druk! ;-)

03-09-2006

Een andere grote stad:

Of het fantastisch was? Nee, eigenlijk niet. Maar gezellig wel. Er zullen ongetwijfeld een aantal dingen meegespeeld hebben. Het gezapige hotel. De onvriendelijke bediening. De reisgidsen die niet helemaal up-to-date waren. Duizenden stripboeken in het Frans en maar twintig in het Nederlands (en dan ook niet de leuke). De vreselijke 'easy-listening' die ze overal draaiden. De 'hoogtepunt-tips' die tegenvielen.

Daarentegen waren er ook genoeg mooie, leuke en gezellige dingen te zien en te doen. De komende dagen een reisverslag. Van mijn trip naar Brussel van afgelopen weekend.