27-02-2008

Aanschaf voor New York (3):

Pasfoto's. Voor een paspoort. Ik ben namelijk niet zo'n ver-over-de-grens-reizigster en had tot nu toe genoeg aan een identiteitskaart. Pasfoto's maken is echter een regelrechte ramp voor zo'n ijdel meisje als ik. En helemaal nu er niet meer gelachen mag worden. Eerst was daar een bezoek aan de kapper. Het haar moet goed zitten toch! Daarna zocht ik een fotozaak in de buurt op. Opvallend trouwens dat het altijd doodstil is in de fotozaken van nu.

Voor de spiegel fatsoeneerde ik mijn haar dat de wind behoorlijk in de war had geblazen. Toen ik ging zitten op de kruk kreeg ik een reflektor in handen geduwd, wat het poseren bemoeilijkte. Maar niet getreurd, ik kon nog best vrolijk kijken zonder te mogen glimlachen. "Ik zie je wenkbrauwen niet goed genoeg." Ik zette de reflektor neer, streek het haar uit mijn gezicht en pakte de reflektor weer. "Zo is het goed," zei ze. Ze verstelde de camera tot deze op goede hoogte stond. "Je wenkbrauwen," zei ze toen weer. Reflektor weer tegen m'n benen en haar uit mijn gezicht gehaald. "Ja, zo is het goed!"

Klik.

"Ja, deze is goed!" Ik verwachtte niet veel. Dit zou geen mooie foto worden. Ik had vantevoren met mezelf afgesproken niet moeilijk te gaan doen. Gewoon accepteren dat pasfoto's lastig zijn om te laten maken, en ik er minder mooi op sta dan ik zou willen. Ja, ijdel dus.

Ze liet me de afbeelding zien. Oef, daar stond ik suterig op, zoals we in Friesland zeggen. "Prima," riep ik gemaakt uit. Ik haalde mijn schouders op en probeerde het baalgevoel weg te praten. Het is goed zo, mooier wordt het niet.

De opmerking van lief toen hij de pasfoto zag in vergelijking met eerdere pasfoto's, was treffend: "Je bent ouder geworden." En dat was nou net wat ik niet wilde (laten) zien.

25-02-2008

Gespuis:

Ik ging op de achterbank zitten. Vriend J. opende de deur aan de andere zijde en zette zijn camera naast me neer. We waren net naar een jazzoptreden in Amsterdam geweest waar hij foto's had gemaakt en ik aantekeningen. Toen hij zijn camera neerzette, viel hem iets op. Er lag iets op de achterbank. Waren het stukjes glas? Wat raar. Hoe kon dat nou?

Vol ontzetting staarden we naar de achterruit van zijn auto. Ingeslagen. Ons oog viel op de auto schuin voor ons. Achterruit ingeslagen. Op de lege parkeerplek naast ons lag ook glas.

De bewaker van de parkeergarage spurtte heen en weer met uitleg, plastic zakken, tape en een schaar. Het stel dat tijdens het concert voor ons had gezeten, was ook de pineut. Zijraam ingeslagen. In totaal waren vijf auto's beschadigd.

Opvallend was dat alle betrokkenen niets misten. Het stel gaf ons het nummer van Carglass, waar zij meteen geholpen konden worden. Vriend J. pleegde een telefoontje en kon na hen terecht, zodat hij niet het hele eind naar Friesland in de regen met een klapperende plastic zak hoefde te rijden.

Nadat we een uur in de parkeergarage hadden doorgebracht, arriveerde de eigenaar van de auto schuin voor ons. Een vrouw en een man, die vol afschuw keken naar wat er was gebeurd. De vrouw zelf moest een beetje giechelen. Tot ze zag dat er bij haar wél iets miste. Haar rugzak. "Wat zat er in je rugzak?" vroeg haar man met lichte paniek in zijn stem. Ze moest goed nadenken, sloeg toen haar hand voor haar mond en noemde huissleutels, kantoorsleutels en agenda. Woonplaats: Amsterdam. De tranen sprongen haar in de ogen. De man vloekte en belde de politie. En dan te bedenken dat zij later bij hun auto waren omdat zij buiten de parkeergarage een kennis hadden geholpen wiens autoraam ook was ingeslagen.

Al bellend lieten we ze achter, het gespuis dat verantwoordelijk was voor dit gedoe vervloekend. Met de vervelende gedachte dat de jongens nog waren beloond ook voor hun actie.

24-02-2008

Wintergasten:

Ergens vorig jaar zomer hadden we besloten een avond Zomergasten te organiseren. Een ieder mocht ongeveer twintig minuten aan beeldmateriaal uitzoeken. Na wat gespeur hier en daar en wat uitgestelde afspraken kwamen we gister met z'n vieren bijeen om elkaars fragmenten te laten zien.

Om elkaar niet te vervelen, toonden we onze fragmenten om en om, zodat we niet twintig minuten lang naar de fragmenten van één persoon hoefden te kijken.

Ik kan u vertellen, het was een succes. Van vroeg in de avond tot middernacht keken we gebiologeerd naar het beeldscherm. En lieten we meer zien dan de afgesproken twintig minuten, maar het bleef interessant. Ook de fragmenten die voor de één minder leuk waren dan voor de ander, werden wel weer gecompenseerd met een ander mooi fragment.

Ik liet o.a. mijn mooiste tv-fragment ooit zien. Het stamt uit 1979, toen ik vijf was, maar ik herinner het me als de dag van gister (natuurlijk omdat ik het daarna vaker heb gezien). Helaas is het fragment te kort, de vogel is nog niet lang niet klaar met Ron aan het eind, maar dat mag de pret niet drukken.

Over drie maanden gaan we weer. Vanaf nu verzamelen we wederom beeldmateriaal en wordt de editie 'wintergasten' omgedoopt naar 'zomergasten'.

Rest mij alleen de vraag wat úw mooiste tv- of filmfragment is!

21-02-2008

Nieuwe Maan:

Mijn RSI is aan de beterende hand (haha, vat u 'm), maar om nou te zeggen dat ik weer onbeperkt kan internetten en gamen, nee. En aangezien er wel steeds een langgerekt weekend voor me ligt, kwam het goed uit dat ik vorige week het boek 'Nieuwe Maan' van Stephenie Meyer had besteld.

'Nieuwe Maan' is de opvolger van het geweldige boek 'Twilight', waarover ik al eerder schreef. Het verhaal van 'Twilight' is inmiddels opgemerkt door Hollywood en komt in 2009 in de bioscoop. Ik ga niet kijken vóór ik de hele boekenreeks heb gelezen, want anders zit ik met van die Hollywoodkoppen in mijn hoofd terwijl ik zelf toch een heel andere voorstelling heb van de hoofdpersonen. Zo ging dat ook met Harry Potter en dat laat ik me niet nogmaals gebeuren.

'Twilight' gaat over de gevaarlijke relatie tussen een gewoon meisje en een vampier. Het einde van het boek verraadt waar het vervolg over zou kunnen gaan. Maar Stephenie gooit het gewoon compleet over een andere boeg! Ze verrast keer op keer, waardoor ik alleen maar een verdwaasd 'jeetje, jeetje, jeeetje' uit kon brengen als ik het boek dichtklapte om iets noodzakelijks te gaan doen (eten, drinken, slapen). Ik las in een luie stoel voor het raam in de zon, onder het eten en in bed. En man o man, het was me toch een partij jeetjes!

Na twee dagen was het boek uit. Flaps. Over. Klaar. Uit. Toch miste ik het niet. Het is heerlijk om zo onder de indruk te zijn van een boek, maar het is goed wanneer het gelezen is. Nu is het wachten op het volgende deel. Dat komt in de zomer al uit. De Nederlandse vertaling. De Engelse is er al lang maar eenmaal begonnen in het Nederlands is eindigen in het Nederlands zeg ik altijd maar.

19-02-2008

(On)gezien:

Het viel mijn collega op dat ik iets nieuws aan had. "Leuk!" zei ze en knikte goedkeurend.

Het was de eerste opmerking in vier maanden. Vier maanden had het geduurd voor het iemand opviel dat ik iets nieuws droeg. Vier maanden lang had ik ze voor de gek kunnen houden met nieuwe kleding waarvan zij dachten dat het al langer bij mij in de kast hing. Het was heerlijk om ongestoord in te kunnen slaan zonder de opmerking of ik al weer iets nieuws had gekocht. En dat kwam goed uit, want ik had mezelf een nieuwe stijl aangemeten. Soms is het daar het juiste moment voor en dat was het in dit geval, want ik was van baan veranderd.

Maar nu is de tijd van ongezien kleding kopen voorbij. Men kent mijn stijl inmiddels, kent de dingen die ik draag. Dus valt het op wanneer ik iets anders aan heb dan zij in die vier maanden hebben gezien. Kan natuurlijk zeggen dat ik het nog niet eerder had gedragen, weten zij veel, maar ik ben natuurlijk zo'n eerlijk kind dat altijd de waarheid vertelt (bijna altijd dan).

Afijn, ik heb ervan genoten, het is goed zo. De kledingkast is naar tevredenheid gevuld en het is hoog tijd om te gaan sparen voor New York. Om daar natuurlijk flink veel kleding in te slaan, wat garant zal staan voor een fiks aantal opmerkingen. Geeft niks! Want dan mág het!

16-02-2008

Nationale aanneemdag:

In de middag kwam het verlossende telefoontje. Lief was aangenomen! Hoera! Ik had er vertrouwen in gehad dat het goed zou komen, maar je weet het natuurlijk nooit zeker.

Een collega van mij solliciteerde die dag op een interne functie. Het was een goede dag voor sollicitaties gezien het positieve bericht dat lief had ontvangen, meldde ik haar. Na haar gesprek fietsten we met nog een collega naar een terrasje aan het water om onder het genot van de ondergaande zon en warme chocolademelk met slagroom na te praten. Onderweg kreeg zij haar verlossende telefoontje: aangenomen! Hoera!

Na de chocolademelk belandde ik in de kroeg waar lief met zijn collega's zijn nieuwe aanstelling vierde. Daar werd druk gesms-t met zijn collega die die dag ook te horen had gekregen of ze was aangenomen of niet. U raadt het al. Aangenomen!

15 Februari roep ik hierbij uit tot nationale aanneemdag. Wie op deze dag een telefoontje krijgt van zijn potentiële nieuwe werkgever, kan dat potentiële wel weglaten. Nu hoor ik u denken. Hoe zit het dan met degenen die op dezelfde functie solliciteerden en zijn afgewezen? Nou, die worden pas ná het weekend gebeld. Eerst wordt de nieuwe werknemer op de hoogte gesteld. Dus. 15 Februari. Houd het in de gaten voor volgend jaar.

12-02-2008

Aanschaf voor New York (2):

Een trolley. Rare dingen vond ik dat altijd. Ik gebruikte liever een rugzak, veel handiger, want dan had ik beide handen vrij. Maar een rugzak moet natuurlijk wel gesjouwd worden, en daar had ik inmiddels weinig trek in. Dus ging ik op zoek naar een trolley. Een hele coole wilde ik. Zoals die van Pussy DeLuxe:

Maar op het moment dat ik 'm wilde bestellen, was er geen trolley meer. Opperdepop. Misschien maar beter ook, want hij is wel érg roze. Ook vroeg ik me af of wel zoveel geld aan een trolley wilde besteden. Ik kon toch ook een goedkope nemen, des te meer geld bleef er over voor New York! Maar had ik dan wel een goede? Viel deze dan onderweg niet uit elkaar?

Toen lag er wederom een reclamefolder op de mat. Van de Kijkshop. En Kruidvat. Met aanbiedingen van trolleys. Goedekope trolleys. Ik had zo mijn bedenkingen, maar ging op onderzoek uit. En die van de Kijkshop beviel eigenlijk heel goed. Niet te klein en niet te groot. Verkocht!

Eenmaal thuis bleek mijn nieuwe aanwinst een stuk kleiner dan die van mijn lief, terwijl ík toch de vrouw in huis ben en waarschijnlijk veeeel kleding zal kopen in New York. Goed bekeken eigenlijk, want als de mijne vol is hevel ik over naar de zijne en mag hij er mee sjouwen... ;)

Nu zit ik opgescheept met een saaie degelijke blauwe:

Hopelijk doorstaat hij de reis. Toppunt was toen ik verheugd mijn moeder belde over mijn aankoop. "Maar," zei ze, "ik heb hier nog een trolley voor je staan, we hebben een tassenset gekregen toen we onze auto kochten."

Zal je altijd zien...

09-02-2008

Dagen:

1.
Afgelopen donderdag was er al weer een afscheidsborrel van mijn oude werk. Dit keer gingen twee automatiseringsmedewerkers weg. De feestmeute bestond inmiddels voor het grootste deel uit ex-medewerkers, en de medewerkers die er nog zaten praatten allemaal over solliciteren en ontslag. Ik gok dat er nog vele feestjes volgen.

2.
Ik heb te hard gewerkt en kamp met RSI. Het is moeilijk om afstand te houden van mijn computer thuis. Ik dwaal door mijn huis op zoek naar iets te doen. Lees een paar bladzijden uit een boek of beland achter de Playstation. Het is gek om niet op mijn vaste stek te kunnen zitten. Ik voel me onthand. Letterlijk.

3.
Ik heb gebroken met mijn combo. Zo kan je het wel stellen, gebroken. Ik zing al vijf jaar met deze mannen en de beslissing was dan ook niet makkelijk. Uiteindelijk is het moment om het ze te vertellen zeer impulsief geweest en heb ik dat niet netjes afgehandeld.
Na vijf jaar lang bijna wekelijks gerepeteerd te hebben, wil ik even geen verplichting. Geen nieuwe band. En hoewel ik het afgelopen half jaar amper heb gerepeteerd, voelt het als een nieuw verworven vrijheid die ik naar eigen behoefte kan opvullen. Maar met wat? Een fotocursus? Schrijfcursus? Of toch een nieuwe band? Ik ben zoekende naar hoe ik mijn behoefte om creatief te zijn kan vormgeven.

4.
Gister kwam een vriendin eten. We smulden van ijs en chocola en speelden Buzz op de Playstation. Ik had natuurlijk een maaltijd bereid uit mijn nieuwe AH-kookboek. Die nog was gelukt ook!

5.
Vandaag zag ik met mijn duffe hoofd Cloverfield in de bioscoop. Een hele zit, want, geen film voor mij. Maar dat wist ik vantevoren. Ik wilde gewoon gezellig samen met mijn lief naar de bios. Volgende keer gaan we iets kijken wat ík leuk vind.

6.
Op dit moment heerst een grote brand in mijn favoriete shoppingcentrum Camden Market in Londen. :(

05-02-2008

Aanschaf voor New York (1):

Welkom bij de nieuwe serie 'aanschaf voor New York' op Aukje.net. Vandaag, de aanschaf van een digitale camera:

Normaalgesproken neem ik mijn digitale spiegelreflex mee als ik op vakantie ga. Maar ik heb helemaal geen zin om met zo'n bakbeest te zeulen wanneer ik in New York ben. Ik wil zo min mogelijk bagage wanneer ik door de stad drentel, en wil niet ontzettend opvallen als toerist. Deze camera is klein maar fijn én in de aanbieding bij It's. Voordelen: acht miljoen mexapixels, een groot display en snel oplaadbare accu. Grappig is dat de display zó groot is, dat de camera ruimte heeft om uit te leggen waar een bepaalde menuoptie voor staat.

Een impulsieve koop. Maar waar ik vroeger maanden lang vergelijkingen ging maken, schijnt het ook goed te zijn om een keer iets op gevoel te kopen. Scheelt namelijk een hoop tijd.

03-02-2008

Graaibak:

In de graaibakken van de Albert Heyn, waar afgeprijsde artikelen nog verder afgeprijsd waren, lagen kookboeken. Nu ben ik helemaal niet van de kookboeken, maar als je week in week uit dezelfde dingen eet en geen inspiratie meer hebt, kan het geen kwaad om een kookboek aan te schaffen. En dan niet zo'n boek met hele ingewikkelde ingrediënten of bereidingsmogelijkheden. Nee, gewoon de simpelheid zelve. Maar toch uitdagend genoeg.

In de graaibakken van de AH lag zo'n boek. Het basis kookboek. Basis, dat klonk goed. Gevorderd ben ik nog lang niet. Het boek was dik en had een aantal voordelen:

- het geeft een overzicht van onmisbaar keukengerei en waar het voor dient
- het geeft een overzicht van eenvoudige kooktechnieken zodat ik nu eindelijk weet hoe ik groenten kan stoven
- het vertelt hoe eetwaar eruit moet zien en voelt als je het koopt
- het geeft aan hoe je eetwaar moet bereiden en bewaren
- en dat allemaal op alfabetische volgorde
- de recepten schrikken me niet af

Een ultiem fijn boek dus. Waar ik daadwerkelijk iets mee kan.

Dat boek kostte voor het in de graaibak kwam, 14,99 euro. Op zich geen geld voor een boek met een omvang van 550 bladzijden. Op de voorkant zat een sticker geplakt. 35% Korting. Ik aarzelde voor het in mijn boodschappenmandje verdween (waar het amper paste), want, einde van de maand = niet heel veel geld over.

Het kassameisje scande mijn artikelen en noemde het bedrag. 13,06 Euro. Dat was inclusief kookboek, drie eetwaaiers (twee keer vlees en één keer groente) en ingrediënten voor de maaltijd van die dag. Onmogelijk, dacht ik. Laat maar, dacht ik ook. Zij scant, zij zal het wel weten.

Toen ik thuis op het bonnetje keek bleek het boek net zo veel te kosten als de simpele eetwaaiers: 0,99 cent. 'Boek' stond erbij als omschrijving. Van die 0,99 cent ging nog 35% korting af. En zo kwam het dat een boek van 14,99 euro uiteindelijk maar 0,64 cent kostte.

De bon zit nu voorin het boek. Als aandenken aan die geweldige AH die dit boek wel héél graag kwijt wilde. Of gewoon een foutje had gemaakt. Want op albert.nl het boek gewoon besteld worden. Voor 14,99 euro.