27-05-2008

Nachtrust:

Sinds ik terug ben uit New York, nu precies drie weken, ben ik lichamelijk gezien nog niet helemaal de oude. Eerst was daar die vervelende jetlag. Hoe later op de dag, hoe wakkerder ik werd. Na een paar nachten had ik er schoon genoeg van en slikte ik de slaappillen die eigenlijk waren bedoeld voor in het vliegtuig. Maakte niet uit, ik sliep tenminste even. De ommekeer was vijf dagen later, toen ik een hofjeswandeling in de Jordaan maakte met vriendin S. Een privéwandeling, aangezien de andere deelnemers hadden afgezegd of niet op kwamen dagen. Op deze warme dag bekeken we niet alleen hofjes, maar ook gebouwen en kwamen zo weer wat meer te weten over dat mooie Amsterdam. Af en toe de toerist uithangen in eigen stad is best leuk. Na de wandeling dronken we wat op een terrasje, aan het water, onder de parasol. Ganz rozig kwam ik thuis, en had ik mijn lichaam voldoende uitgeput zodat ik eindelijk sliep die nacht. Zonder pillen.

Goed slapen doe ik nooit wanneer het buiten zo warm is. Gelukkig blijft het weer Hollands en koelt het soms flink af, maar ik verdenk mijn lichaam er wel eens van in de overgang te zijn, zo warm heb ik het als ik 's nachts wakker word. Soms sta ik om half drie midden in de nacht op het balkon om af te koelen. Heerlijk dat het überhaupt kan, in mijn vorig stulpje was dat onmogelijk.

Maar het grootste probleem waardoor ik 's nachts slecht slaap is mijn lieve kleine iets te dikke monster Pixel. Sinds een aantal maanden is Pixel op dieet en dat heb ik gemerkt. Dat betekent 's nachts aandacht vragen, en niet zo'n beetje ook. Als ik haar dan op de gang zet en de slaapkamerdeur achter me dicht trek, moeten de muren eraan geloven. Krab krab krab. Niet alleen goed voor flinke halen in de muren, maar ik word er wakker van, waarop ik boos met de plantenspuit de deur opendoe, een waterstraal in het donker schiet en slaapdronken terug naar bed waggel. En denk maar niet dat het bij één keer blijft.

Ik moet het een week volhouden maar vind het ook weer zielig. Natuurlijk is het mijn eigen schuld omdat ik Pixel (en ook Scooszi), ook 's nachts, een klein beetje voer gaf. Omdat Scooszi graag de hele dag door kleine beetjes eet. Maar Pixel schrokt alles naar binnen, inclusief de brokjes die Scooszi laat staan voor straks. En daardoor is dat zwarte bolletje dik geworden. Maar ook 's nachts voederen was natuurlijk een slecht idee, want twee keer per nacht word ik wakker gemaakt door hongerige poezebeesten. Grom.

Inmiddels heb ik wel een nieuw iets besteld: de pipolino. Een kleurig ding dat door beweging brokjes achterlaat. Bedoeld voor Pixel, die het voorwerp moet draaien om aan brokjes te komen. Hierdoor krijgt ze beweging en is schrokken er niet meer bij. Dat betekent wel apart voederen, maar dat moet te doen zijn. En ik ben afgestapt van het 's nachts voederen. Scooszi legt zich daarbij neer, Pixel is het er niet mee eens. Het is tijd om door te zetten. Hopelijk begrijpt ze na een week dat 's nachts voederen er niet in zit. En hopelijk, keert mijn nachtrust dan terug.

24-05-2008

The Hague Jazz:

Het was me het ritje wel, naar Den Haag om naar The Hague Jazz te gaan. Ik vergat dat ik de laatste tijd aan het onthaasten ben (daarover later meer), een langzamer (fiets)tempo heb en miste daardoor mijn trein. Vervolgens stapte ik in een andere trein dan ik in gedachten had, al ging die gelukkig ook naar Den Haag, maar dan iets later. Uiteindelijk arriveerde ik maar een kwartier later bij mijn afspraak, dus het viel allemaal reuze mee.

Ik kreeg een perskaart (hoera!) en hobbelde daarom de gehele avond van concert naar concert. Het was druk, maar in tegenstelling tot North Sea Jazz waar ik in 2001 was (toen nog in Den Haag op dezelfde plek als The Hague Jazz nu), was het wél overzichtelijk. En kon ik in de kleinere zalen helemaal vooraan loungen op een fatboy.

Ik zag er mijn favoriete zangeres met de wonderlijke naam: Solveig Slettahjell. Voor het eerst in Nederland en ik was erbij! Ze heeft een aangename stem om naar te luisteren, een bijzonder goede techniek en sfeervolle nummers die overigens allemaal in de categorie ballad vallen. Haar combo heet dan ook niet voor niets 'Slow Motion Quintet'.

Helaas moest ik haar concert vroegtijdig verlaten om nog een glimp van Chic (bijzonder goed ook) op te vangen en de laatste tram naar Den Haag Centraal te pakken. Toen ik daarna met de trein Amsterdam binnen reed hoorde ik het meest rare omroepbericht ooit gehoord in een trein:

"Dames en heren, we hebben last van een stoelenplasser, iemand die het leuk vindt om stoelen onder te plassen. Mocht u hem zien, geeft u de conducteur dan een seintje."

Ieuw! Een stoelenplasser! Ik had er nog nooit van gehoord en ik wilde hem al helemaal niet tegenkomen!

Blij dat ik was dat ik uit mocht stappen, kwam ik terecht in een dronken massa Toppersfans. Ze werden in treinen gepropt of in filevorming het station uit gedirigeerd.

Het was me het ritje wel, naar Den Haag om naar The Hague Jazz te gaan. Vanavond mag ik weer, maar ik blijf lekker thuis.

17-05-2008

New York (8):

Nadat we in ons hotel zijn uitgecheckt (onze bagage mag zo lang in het hotel blijven staan), gaan we naar de Public Library om in te checken voor de terugreis. Het vliegtuig vertrekt die avond om 22.05 uur. Ruim op tijd om in te checken dus. Maar wanneer we achter de computer zitten en onze stoelen krijgen te zien, is de verbazing groot als we niet naast elkaar zitten. We gaan naar de plattegrond van het vliegtuig, maar nergens zijn nog twee stoelen naast elkaar te vinden. Alles is al geboekt! Potver! We bevestigen onze stoelen en printen geen boarding pass, dat doen we wel op het vliegveld.

Mokkend loop ik naar buiten. Goed, ik zit nu dan wel aan het gangpad waar ik graag wilde zitten, maar mijn lief zit niet naast me. En dat vind ik verdomde vervelend. En wat gaan we zo lang doen? Het lijkt fijn om nog een hele dag voor jezelf te hebben, maar die dag bestaat uit niets anders dan wachten tot je naar het vliegveld mag vertrekken en de tijd die je tot vertrek hebt op een zo leuke manier zien te doden. In ons geval betekent dat wandelen door de stad. Wandelen naar Madison Square Garden. Hangen bij Starbucks met een grote pot thee (en koffie voor lief). Plassen bij MacDonalds (duurt ook een half uur met die rij wachtenden). Naar het water aan de westkant lopen om daar in het zonnetje te zitten. Languit in het gras van Washington Square Park liggen.

supergroot postkantoor

schroothoop waar meer toeristen een foto van maakten :)

spiderman confisqueert heftruck

in het gras van Washington Square Park liggen (fijn voor de voeten!)

We hebben geen jazzconcert bezocht, maar gelukkig heb ik de befaamde jazzclub 'Blue Note' toch nog even gezien!

Rond zessen vertrekken we van het hotel met de A-train naar Howard Beach. Het is spitsuur en er willen meer mensen met de metro dan erin kunnen. Er ontstaat een ruzie na wat trekken en duwen. De hele metro kan meegenieten van hoe de één vindt dat vol vol is, en de ander vindt dat de mensen op het perron lang hebben gewacht en óók graag naar huis willen. Feit is dat velen moeten wachten op de volgende metro, en dan maar hopen dat die niet zo vol is.

Het staat niet lekker in de metro met al mijn bagage, maar zonder kleerscheuren kunnen we na ongeveer een half uur uitstappen bij Howard Beach, waar we overstappen op de Airtrain die ons naar de juiste terminal brengt. Hier is het rustiger en zitten we met alleen toeristen in de metro.
We lopen meteen naar de zuil waar we kunnen inchecken en printen onze boardingpass. Een mannetje van JFK bevestigt labels aan onze koffers, maar merkt op dat we niet bij elkaar zitten. We hebben bij het printen net nog gekeken of er geen twee stoelen naast elkaar waren, en dat was niet het geval. Maar wanneer hij zijn magische vingers over het toetsenbord laat gaan, zijn er opeens twee stoelen vrijgekomen op rij 12 aan het raam. Hoera! Dat betekent wel dat we wederom krap zitten, maar alles liever dan apart van elkaar zitten.

Wanneer we naar de gate willen om het vliegtuig in te stappen, worden we van onder tot boven doorgelicht. Dat betekent riem af, jas uit en schoenen uit. Het flesje water in mijn jaszak wordt weggegooid, maar gelukkig kan ik na de scan een nieuwe kopen.

We vragen aan de vrouw die naast ons in het vliegtuig zit of zij misschien bij het raam wil zitten. Ze schudt haar hoofd. Nou, dat heeft ze geweten. Omdat ze weigert op te staan en de meneer voor haar zijn stoel naar achter heeft gezet, schuur ik steeds langs haar wanneer ik naar het toilet ga. Vervelend is ook dat ze maar één keer tijdens de reis naar de wc gaat. Ook probeert ze te slapen, maar met twee van die onrustige mensen naast haar wordt ze steeds wakker gemaakt.

Een terugreis ben ik altijd kriegelig. Trein, bus of vliegtuig. Ik heb vantevoren geen kalmeringstabletje geslikt omdat ik niet zenuwachtig was. Maar in de lucht kan ik maar moeilijk tot rust komen. Ik wil een slaappil ná de maaltijd nemen, maar de maaltijd laat nog even op zich wachten en ondertussen voel ik mezelf verkrampen. Ik weet dat ik moet ontspannen, maar het lukt me niet. Ten einde raad neem ik maar weer een kalmeringstabletje. Dan maar niet slapen.

Het aanhoudende geluid van de airco, de wind en de motoren irriteert me, ik kijk constant op het scherm of we er al zijn, maar ondanks de onrust doezel ik gelukkig af en toe een beetje weg. Net voor Londen zetten we de landing in, een juichmoment voor mij. Ik doe mijn op maat gemaakte oordoppen in en heb totaal geen last van het drukverschil, terwijl lief op alle mogelijke manieren probeert de druk op zijn oren te verminderen met kauwgom, water drinken en gapen. Het lukt hem niet zodat hij, net als de heenreis, nog een hele dag met een doof oor rondloopt.

Het leukste aan vliegen is het landen. Ik durf naar buiten te kijken en zie de grond steeds dichterbij komen. De piloot maakt een perfecte landing en een half uur eerder dan gepland stappen we het vliegtuig uit. We hebben namelijk op JFK een half uur winst geboekt omdat de wachtrij om te gaan stijgen niet een uur (!!) maar een half (!) uur bedroeg. Ik bedank de stewardessen met mijn vriendelijkste glimlach en bel als eerste mijn moeder wanneer ik op mijn bagage sta te wachten. Ik ben weer in Nederland, hoera!

14-05-2008

New York (7):

Op de een-na-laatste dag van onze vakantie reizen we af naar het historische Coney Island. De naam van het eiland is hartstikke Hollands: Conyne Eylandt, oud-Nederlandsch voor Konijneneiland. Genoemd naar de vele konijnen die lange tijd geleden op het eiland rondhupten. Coney Island is een bijzondere plek; het ligt aan de atlantische oceaan, er is een pretpark dat op sterven na dood is en wanneer je de boardwalk afloopt kom je in de Russische wijk terecht. Coney Island was tussen 1880 en WO II het grootste amusementsgebied van Amerika. Maar door de komst van de auto, hangjongeren, streetgangs en branden sloten de pretparken hun deuren. Hotelachtige resortwoningen voor de minder bedeelden en een aquarium kwamen hiervoor in de plaats.
Het pretpark Astroland werd in 1962 geopend, en werd in 2006 verkocht. Daarop werd het park gesloten omdat de nieuwe eigenaar grootse plannen heeft; hij wil een resort uit de grond stampen. We baalden dat we vanwege de renovatie het park niet konden bezoeken, maar sinds maart is het aftandse park in de weekenden geopend. Verwacht geen drukte à la Efteling of Walibi, maar een handvol rondrennende kinderen, lege karretjes in het spookhuis en een paar niet werkende attracties (zoals de Parachute Jump). Coney Island was al decor voor de laatste videoclip van The Kooks en de film 'The Warriors'.

Onderweg in de metro, de reis duurt ongeveer drie kwartier, komen we een station met een bekende naam tegen:

Wanneer we in het zonovergoten Coney Island aankomen, is de sfeer totaal anders dan in Manhattan, door de laagbouw, schreeuwende reclame en de armoedigheid van de huizen:

Ik vergrijp me aan de grijpers en loop daardoor de rest van de dag met Minnie Mouse rond:

Bij de Atlantische Oceaan zijn een paar mannen in de weer met een metaaldetector:

We bezoeken het aan de boardwalk gelegen New York Aquarium. Dit is een klein aquarium met een schijtende maar lieve walrus (geeft kopjes tegen het raam), inktvis, haaien, reusachtige schildpadden en heel veel (zwangere) zeepaardjes! Het gebouw is hoognodig toe aan renovatie, maar die gaat er met de nieuwe eigenaar gelukkig komen. Hoewel ik niet goed tegen opgesloten beesten kan, zet dit aquarium zich in voor het behoud van wildlife.

We bezoeken ook de 3D-voorstelling 'Deep Sea', en omdat we de enigen zijn mogen we vooraan in het midden zitten. Het wordt een bumpy ride waarbij het vooral zaak is de losse spullen niet te verliezen op de hevig heen en weer schuddende stoelen. Het vliegtuig is er niks bij.

In de hitte zijn enkele fanatiekelingen aan het muurkaatsen, een sport die we in Nederland ook wel beoefenen, maar eerder als oefening voor het Friese kaatsen. Dit is de derde keer dat ik deze, kennelijk populaire, sport in New York tegenkom.

We lopen de boardwalk af richting Little Odessa (Brighton Beach), de Russische wijk. Hoe verder we lopen, hoe meer Russen buiten op de bankjes op de boardwalk zitten. De wijk is genoemd naar Odessa, een stad in de Oekraïne. In de jaren vijftig zijn veel Joden uit Rusland en Oekraïne gevlucht naar deze plek, en gebleven. Er kwam een baby-boom en Little Odessa was geboren.

We laten deze zeer bijzondere plek voor wat hij is en gaan met de metro terug naar het hotel, waar we de zon achter de hoge gebouwen zien verdwijnen.

13-05-2008

New York (6 mét quizvraag!):

In de metro een rake omschrijving van de start van de dag:

De Rock 'n' Roll Walking Tour die ik voor de vakantie heb geboekt, valt in het water. Het boekingskantoor mailde me een voucher met twee vertrektijden, 11 am en 1 pm, maar gaven na een opmerking van mijn kant aan dat de rondleiding om 1 pm zou beginnen. Ze raadden me wel aan de organisator vooraf nog even te bellen om mijn deelname te bevestigen. Voor vertrek naar New York had ik de organisator gemaild, en tijdens mijn verblijf in New York een aantal keer gebeld, niet alleen om mijn deelname te bevestigen, maar ook met de vraag of de rondleiding daadwerkelijk op het afgesproken tijdstip en punt zal vertrekken. De organistor liet echter niet van zich horen en telefonisch kreeg ik alleen het antwoordapparaat te pakken. Wanneer wij 12.45 pm moederziel alleen op de afgesproken plek staan, voel ik nattigheid. Ik bel het boekingskantoor, die me doorverbinden met de organisator. Wéér een antwoordapparaat. Wéér bel ik met het boekingskantoor. Ze gaan het uitzoeken en beloven terug te bellen. Maar het is lastig terugbellen wanneer je een Nederlandse mobiel heb. Ik geef mijn nummer met de Nederlandse code, maar of dat goed is?

Omdat ik maar niks hoor, besluiten we na zo'n 20 minuten wachten weg te gaan. Wanneer ik terug in Nederland het boekingskantoor een e-mail stuur met het verzoek het reeds betaalde bedrag terug te storten, blijkt dat ze me inderdaad geprobeerd hebben terug te bellen, maar dit niet lukte. Gelukkig doen ze niet moeilijk over de refund, ik krijg mijn geld terug.

Hoewel ik er chagrijnig van ben, had ik dit wel verwacht. Het boekingsproces ging bepaald niet van een leien dakje. Niet alleen had ik een voucher met twee vertrektijden, maar ook had ik in eerste instantie voor de woensdag geboekt. "Kan niet," mailde het boekingskantoor, "de rondleiding is alleen op zaterdag."
"Waarom staat de mogelijkheid dan op jullie site?" Ik had beter moeten weten, toen meteen moeten afketsen. Een goede les voor een eventuele volgende keer.

Maar goed, tijd over dus! We gaan naar Grand Central Terminal, de mooiste stationshal van New York, maar écht boeien kan het me niet. Veel leuker vind ik deze drinkbak voor honden bij een bank waar binnen gepind kan worden (en er zat echt waar water in!):

Volgende plek waar we heengaan is het statische The New York Public Library. Een groot massief gebouw met ruime gangen en historische vertrekken, waar The Day After Tomorrow is opgenomen. Een ware lust voor het oog, zeker voor stijlkamerfreaks als ik. Ik blijf me maar vergapen aan de plafonds:

Wij maken van de gelegenheid gebruik om er te internetten. Even paspoort laten zien, naam en land van herkomst invullen en je mag 45 minuten lang gebruik maken van één van de vele computers. Een verademing naast het wifi-internetten op de meegenomen PSP.

Ik verheug me op ons bezoek aan het Guggenheim. Al lange tijd staat dit museum hoog op mijn lijstje, net als het Uffizi in Florence. Nu is eindelijk het moment gekomen dat ik het gebouw in levende lijve kan zien. Maar... wat zie ik als ik het gebouw nader? Een... doek?

Hmpf. Heb je 'es een museum waarbij de buitenkant mooier is dan de inhoud, zit 'ie ingepakt! Ik hoop dat de binnenkant meer te bieden heeft. Gelukkig is dat ook zo. We hoeven niet eens een kaartje te kopen om te genieten van de speciale vorm van het museum. We zien zelfs een stukje tentoonstelling van Cai Guo-Qiang:

Na deze vijf minuten in het Guggenheim gaan we weer naar Central Park, omdat we de vorige niet alles hebben gezien:

Alice in Wonderland

Skatedance party

Wanneer we Central Park verlaten nemen we de metro naar onderstaand huis. Aan u de vraag: van wie is dit fictieve huis dat wel degelijk bestaat?

12-05-2008

New York (5):

Alsof we de vorige avond flink hebben zitten zuipen, zo voelen we ons wanneer we wakker worden. Dat krakkemikkige bed heeft ons de halve nacht wakker gehouden. Ik kijk erg uit naar mijn eigen bedje, maar zover is het, helaas én gelukkig, nog niet.

Vandaag staat het American Museum of Natural History op de planning. In dit mooie gebouw staan skeletten van dinosaurussen tentoongesteld, maar ook andere historische dieren, zoals dit grootste eland ter wereld, dat lange tijd geleden uitstierf:

Ook mooi zijn de opgezette dieren in hun geschilderde habitat:

In het museum struinen we drie uur lang rond, en hebben dan nog niet eens alles gezien. Interessant is het allemaal wel, want niet alleen (uitgestorven) dieren zijn te bezichtigen, maar ook mineralen, meteorieten (de grootste ooit die is ingeslagen) en onze zeer behaarde primitieve voorouders.

Eigenlijk willen we ook naar het Guggenheim, maar omdat het al zo laat in de middag is besluiten we dit museum een andere dag te bezoeken. We lopen door Central Park naar 5th Ave, hét shoppingdistrict. In Central Park is van alles te beleven, en dan vooral op het gebied van honkbal. Zo komen we dit talentvolle jochie tegen, dat tegen een achtergrond van in de mist verdwenen wolkenkrabbers knappe ballen gooit:

Om de benen even te ontlasten gaan we nog een tijdje schommelen in het park. :)
Daarna verlaten we Central Park. De hele vakantie lopen we al de verkeerde kant op; staan we op 86th St en willen we naar 87th St, dan lopen we steevast naar 85th St. Makkelijk ja, die straten in New York, maar hoe weet je nou welke kant je op moet? En ook hier gaat het niet goed, weer lopen we de verkeerde kant op. Maar er is nog iets raars. Want waar is 5th Ave gebleven? Dan ziet lief wat er aan de hand is. We staan aan de verkeerde kant van Central Park. We staan op dezelfde plek waar we naar binnen zijn gegaan met het idee Central Park te doorkruisen en aan de ándere zijde het park te verlaten. Not dus. Met ons geweldige richtingsgevoel valt het niet mee om goed te lopen. We wagen een nieuwe poging, en deze keer gaat het goed. Kon ook niet misgaan aangezien we de rand van de grote vijver volgen.

Maar als we eindelijk 5th Ave hebben bereikt, blijkt dat het shoppinggebied een stuk verderop zit. We lopen een tijdje, met rommelende magen, maar leuker wordt het er niet op. Zeker ook omdat we geen eettentjes tegenkomen. We slaan daarom ten einde raad een zijstraat in met de hoop dat er op de wegen parallel aan 5th Ave wél restaurants te vinden zijn. Als we bijna de moed hebben opgegeven en op het punt staan de metro naar het hotel te nemen, zien we een restaurant met de naam 'EAT HERE NOW' op Lexington Ave. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen! Een goed restaurant is het niet, maar wel goedkoop, en het vult de maag. We zijn dan ook snel weer weg, en spotten in een winkel verderop in de straat deze lieve schatjes met een hoog cute-gehalte:

Koop nooit hondjes uit een etalage in een dierenwinkel! Maar onweerstaanbaar zijn ze wel, ik had ze het liefst in mijn tas gestopt en meegenomen naar Nederland.

Uiteindelijk belanden we toch nog bij het winkelgedeelte van 5th Ave, met de Disney-store en St. Patrick's Cathedral, die ook al zo'n prachtig contrast vormt met zijn omgeving:

Even verderop is het Rockefeller Center, dat wordt opgeslokt door de mist:

De winkel van NBC bij het Rockefeller Center is een oase voor de mannelijke t-shirt liefhebber. Helaas zijn er maar weinig vrouwelijke tees en koop ik daarom niets.

De metro zet ons keurig af bij het hotel. Het is al laat en de meeste winkels zijn gesloten. We halen nog wat eten bij de Amish en kijken in het hotel, heel toepasselijk, Jurassic Park.

11-05-2008

New York (4):

Als je vertelt dat je naar New York gaat, krijg je van alle kanten enthousiaste reacties en vooral veel tips. We hoefden ons daarom niet heel erg in te lezen over de stad, en konden aan de hand van die tips een globale planning opstellen. Overigens is New York voor lief geen onbekend terrein, waardoor we andere bezienswaardigheden uitkozen dan zijn vorige trip.

Vandaag hebben we Brooklyn op het programma staan. Het is de bedoeling dat we de metro nemen naar High St (vlakbij de Brooklyn Bridge), daar gaan shoppen en verder gaan naar Williamsburg, een wijk in Brooklyn. Daarna zullen we over de Brooklyn Bridge terug wandelen en Chinatown en Little Italy zien. Die laatste twee kunnen we al wegstrepen, daar zijn we de eerste dag al geweest. Maar de rest van de planning valt een beetje in het water, aangezien we een andere metro nemen, daardoor bij een ander station uitstappen en niet naar High St lopen omdat we het lumineuze idee hebben opgevat meteen naar Williamsburg te lopen zodat we onderweg wel wat leuke winkeltjes zullen tegenkomen. Het komt er op neer dat we verdwalen. Niet zozeer als de weg niet weten, maar meer in de zin van niet weten waar naar toe te moeten om leuke winkels te vinden. We bevinden ons namelijk op industrieterrein. En niets is lelijker en minder interessant als een industrieterrein. Toch?

Maar ook een industrieterrein kan zeer de moeite waard zijn. Zo doemen plots deze wegrottende huizen op, die niet zouden misstaan in een spookverhaal:

En het is er niet één, maar het zijn er zes naast elkaar. Het zijn huizen die behoren tot de Brooklyn Navy Yard, het bedrijf aan Flushing Avenue. In de huizen hebben hooggeplaatste officieren van de Navy Yard met hun families gewoond, ze worden daarom 'Admirals Row' genoemd. Mijn handen jeuken om binnen foto's te maken, maar een hek en prikkeldraad houden dit idee tegen. Ik moet het doen met de, overigens indrukwekkende, foto's die anderen hebben gemaakt van het vervallen interieur: hier, hier en hier. Op de officiële site zijn nog meer foto's te vinden, ook van hoe de huizen er in originele staat uitzagen.
De panden zijn in de jaren '70 verlaten, en op dit moment wordt gesproken over herstel of sloop om een supermarkt te bouwen. Ik hoop vurig op het eerste.

We slaan her en der wat straatjes in en lopen Bedford Ave af naar 5th St., omdat ik me meen te herinneren dat er geshopt kan worden op 5th St. Hierdoor komen we terecht in de wijk waar chassidische joden wonen. Dit zijn ultra-orthodoxe joden, die allen in dezelfde stijl zijn gekleed. Het is alsof we een stap terug in de tijd doen, naar de jaren '50. Fotograferen doe ik hier niet, ik vind het een inbreuk op hun privacy. Maar een joodse schoolbus zet ik wel op de foto:

De joden hebben hun eigen scholen en schoolbussen en vormen een aparte gemeenschap binnen New York. Dan rijst de vraag hoe het zou zijn als wij dit in Amsterdam zouden hebben? Een aparte Turkse, Marokkaanse en Antiliaanse gemeenschap? Ik krijg de indruk dat het in New York werkt.

Na een tijdje gaan we zitten bij de MacDonalds en merken dat we in de Spaanse wijk terecht zijn gekomen. Ik vraag een meisje waar we kunnen winkelen, want 5th St was niet the place to be. Ze staat ons vriendelijk te woord en meld dat we het beste naar Broadway, Myrtle Ave of Knickerbocker Ave kunnen gaan. Wanneer ze terugkomt uit de wc vertelt ze ook dat we zeker met de ferry naar Ellis Island moeten. Ik bedank haar voor de tips en verbaas me over de enthousiaste en open manier waarop ze me te woord staat. Daar kunnen de Amsterdammers (inlcusief ik) nog wat van leren.

We nemen we de metro naar Knickerbockers Ave, maar de Spaanse wijk is duidelijk niet de onze. We kopen Playstation games op de gok (eenmaal thuis blijken ze inderdaad niet te werken) en gaan dan met de metro terug naar Manhattan. Een fijne metro overigens, omdat deze bovengronds rijdt, over de Williamsbrug met uitzicht op de skyline van Manhattan. Het geeft daarom niet dat we niet zijn toegekomen aan de Brooklyn Bridge, het mooie uitzicht heb ik tenminste gezien.

Omdat we ondertussen nogal honger hebben gekregen, zoeken we de eerste de beste eettent op, in dit het geval het superfoute en überAmerikaanse Mudville 9, dat tegenover ons hotel zit. In deze tent is het honkbal en schreeuwerige bediening dat de klok slaat. We zijn dan ook snel verdwenen zodra we het eten achter de kiezen hebben. We besluiten naar een ander schreeuwerig gedeelte van New York te gaan, Times Square.

Het is rond zessen als we in een bomvolle metro arriveren, buiten zijn de straten volgelopen. Hier gebeurt het allemaal, 42 St, Times Square en Broadway. Dat is te merken aan de vreselijke drukte in de straten. Na de megaspeelgoedwinkel 'Toys R Us' en wat andere winkels (MTV store en M&M winkel) binnen te zijn gelopen vluchten we een comicwinkel in. Ik vind er geen nieuwe graphic novels, lief tikt er nog wel een paar op de kop.

Eten doen we weer bij de Amish Market. Gezond en lekker. Na een film op tv duiken we ons krakkemikkige bed weer in.

09-05-2008

New York (3):

Waar ik erg aan moet wennen zijn de prijzen zonder belasting. Valt altijd weer tegen! Bij het hotel zit een geweldige posterwinkel, waar we drie posters voor een totaalbedrag van 40 dollar kopen. Als we onze flappen tevoorschijn halen vergeten we de belasting waardoor het bedrag op zo'n 46 dollar uitkomt. En zo gaat dat wel vaker.

Omdat we de eerste dag alleen maar gewandeld hebben lijkt de aanschaf van een metrokaart zonde, maar vandaag kopen we toch maar een weekkaart, en maken er dankbaar gebruik van. We reizen met de metro naar Union Square, waar we de markt, Virgin en de stripwinkel 'Forbidden Planet' bezoeken. Virgin hebben we snel bekeken. De Playstation games en dvd's kunnen niet afgespeeld worden op onze apparaten en we hebben geen interesse in cd's. Forbidden Planet houdt echter onze aandacht lange tijd vast met de vele graphic novels. Ik koop er 'Vampire Loves' van Joann Sfar (over een vampier die op zoek is naar liefde; een komischie afspiegeling van onze tijdgeest) en het schattige 'The Clouds Above' van Jordan Crane (over een jongetje en zijn kat die tijdens het ontsnappen aan zijn strenge lerares in de wolken terecht komen). We willen ook nog naar de tweedehands cd-zaak Disc-o-rama (in goedkope cd's heb ik wél interesse), maar na een rondje Union Square kunnen we deze helaas niet vinden. Dan maar verder naar East Houston Street, waar we concertkaarten voor die avond op moeten halen en meteen een bezoek brengen aan de lunchtent Katz's Delicatessen. Ja, daar waar de beroemde orgasmescène uit de film 'When Harry met Sally' is opgenomen. Maar in deze toch drukke en lelijke straat krijgen we te horen dat de kaartjes gewoon bij de concertzaal afgehaald kunnen worden ("Sorry about that, it's a little bit confusing") en bij Katz's is de ontvangst zo onvriendelijk en is het er zó toeristisch druk, dat we naar een naastgelegen pizzeria vluchten. Saai misschien, maar wel lekker rustig.

Goed, een drukke lelijke straat dus, maar wel met leuke verkoopspullen, waarvan ik dit behaarde meubelstuk graag had meegenomen:

Mooi weer, dat wel, maar de jetlag speelt me nog parten en we nemen even een korte break in ons hotel. Daarna zoeken we het fijne Greenwich Village weer op, door naar Washington Square Park te gaan. Daar zien we naast onze gevleugelde vrienden (duiven that is) een andere schooier:

Naast de vele duiven en eekhoorns zijn het vooral studenten die in dit park hangen, aangezien het park grenst aan een aantal universiteiten. In het nabijgelegen University Restaurant eten we een hapje. Het is er niet fantastisch, maar de bediening is vriendelijk en het is er niet duur.

We haasten ons met de metro naar de concertzaal 'The Bowery Ballroom', dat te vergelijken is met Paradiso. Daar treedt Newton Faulkner op, die we op 7 januari in de kleine zaal van Paradiso zagen. In het voorprogramma staat een meisje met een bijzondere jazzstem die popliedjes zingt: Jessie Baylin. Een fijne nieuwe ontdekking.
De zaal is niet uitverkocht, zodat we ons gemakkelijk kunnen verplaatsen van onze hangplek aan de bar naar voorin de zaal om Newton goed te kunnen zien. Overigens komen we snel in contact met de 'locals' en krijgen we zelfs tequila aangeboden. Het illustreert hoe open en relaxt de New Yorkers zijn.

Het concert is te gek, en het is grappig te zien hoe Amerikanen reageren op zijn optreden in tegenstelling tot Nederlanders; ze laten zich meer gaan, schreeuwen meer. Lief en ik bespreken alle verschillen tussen beide optredens, maar worden op de schouder getikt door een fan die vriendelijk vraagt of we onze mond willen houden. Maar natuurlijk! Aan het eind van het concert bedankt hij ons zelfs daarvoor. Dat is nog eens een prettige manier van iemand aanspreken.

Newton heeft ons wederom verrast met zijn concert, hij is een ster in wording. Het concert duurde minder lang dan in Nederland, maar onze vermoeide benen vinden dat niet erg. Met de metro gaan we terug naar het hotel, oms ons op te maken voor een nieuwe dag.

08-05-2008

New York (2):

Om vijf uur 's ochtends zijn we allebei klaarwakker, maar het lukt om de enorme honger en de jetlag te negeren zodat we tot acht uur blijven liggen. We ontbijten in de Soda Shop, een karakteristiek café naast het hotel. Ik ga voor de French toast, lief voor de omelet met champignons. Dan is het eindelijk tijd om de stad te verkennen. We beginnen met een wandeling naar Ground Zero. Er is alleen een grote mistroostige bouwput te zien, en het maakt tegen mijn verwachting in geen gevoelens bij me los. Zal ook wel te maken hebben met de vele toeristen die op alle mogelijke manieren proberen een foto te maken, en zich daarmee de woede van de beveiligingsmensen op de hals halen. Wat wel iets bij me losmaakt is het idee dat ik op korte afstand van Ground Zero verblijf, dat de mensen daar hebben gerend en geschuild voor de stofwind.

We verlaten deze bizarre toeristische plek voor een wandeling langs het water met uitzicht op het vrijheidsbeeld. Dit is New York ten voeten uit. Op de plek waar de ferry's vertrekken staat een een megalange rij die we snel voorbij lopen. Wij vinden het uitzicht vanaf Manhattan op het vrijheidsbeeld voldoende.

We lopen door Battery Park langs de vissende mensen naar het welbekende Wall Street. Overigens zien we de film met dezelfde titel een dag voor vertrek op televisie. Na een lunch in het financial district gaan we richting South Seaport en zien onderweg het voormalige huis van Elizabeth Ann Seton (1774 – 1821), de eerste Amerikaanse vrouw die heilig is verklaard. Haar huis wordt opgeslokt door de torenhoge wolkenkrabbers, dat een mooi contrast oplevert:

In de buurt South Seaport is veel herkenning, zoals Nederlandse straatnamen, wegen met kinderkopjes, de tentoonstelling 'Bodies', die we vorig jaar in Nederland bezochten en, helaas, regen.

In een kledingwinkel is het duidelijk dat de heren houden van hele wijde maten (of het echt nodig hebben...;):

Er komt deze dag geen metro aan te pas, we kunnen het zuidelijkste puntje van Manhattan met onze benenwagen bedwingen. We lopen hierdoor maar liefst 16 kilometer. Niet slim, zo aan het begin van de vakantie, maar het is wel geweldig om de stad op deze manier te ontdekken. Maar, die jetlag, die zit wel een beetje in de weg. Ik moet even mijn ogen sluiten in het hotel om op te laden, maar daarna gaan we vrolijk verder naar Chinatown waar een gezellige bedrijvigheid heerst met kaartende vrouwen en, hoe kan het ook anders, sudoku spelende mannen.

Traditioneel is de Chinese markt, waar levende vissen én kikkers verkocht worden. Totally groce! We lopen snel verder via Little Italy naar SoHo, een leuke hippe wijk. Na een snelle hap en een beetje shoppen verkennen we het rustige en groene Greenwich Village, waar ik me in een decor van Sex & the City waan.

Via Hudson River Park, aan de westkant van Manhattan, keren we terug naar het hotel:

een hele zware manier van sporten!

We ontdekken in de buurt van het hotel een Amish Supermarket waar ze verse en natuurlijke producten verkopen. Een soort van grote en hippe natuurwinkel. Uiteindelijk zal blijken dat het warm eten dat ze hier met verse ingrediënten klaarmaken veel lekkerder smaakt dan het eten in de restaurants waar we zijn geweest. Ook handig is de Deli, die je overal in de stad vindt. Zij verkopen heerlijk vers fruit en de basis benodigdheden, zoals water, zuivelproducten, brood en bloemen. Het is onze vaste stek voor het halen van fruit en water, aangezien het kraanwater naar chloor smaakt.

In het hotel kruipen we in ons krakkemikkige bed. Veel te klein en met een kuil in het midden. Gelukkig heeft de wandeling ons zo vermoeid dat we meteen in slaap vallen...

07-05-2008

New York (1):

Voor ik op reis ging heeft niemand me verteld dat je maag omkeert wanneer een vliegtuig opstijgt en dat de wind en de airco continu een hels kabaal maken. Gelukkig heb ik vooraf een door de huisarts voorgeschreven kalmeringstabletje geslikt, dat mij aardig in bedwang houdt. Eenmaal in de lucht slik ik meteen na het opstijgen in paniek nog twee; eentje tegen reisziekte met een kalmerende werking en een kalmeringstabletje. Naar buiten kijken durf ik niet. Dat lukt wel naarmate de vlucht vordert. Gelukkig maakt lief foto's van het uitzicht zodat ik toch nog kan zien hoe het is om boven land te vliegen.

18.20 Uur vertrekt het vliegtuig. Eenmaal in de lucht delen de stewardessen headphones uit en kan het filmkijken beginnen. Overigens met weinig concentratie, want er gebeurt zoveel. Drankje hier, maaltijdje daar. Aan het eind van de reis kijk ik naar 'Alles is liefde', omdat een Engelse film zonder ondertiteling mij met dat gebrek aan concentratie totaal niet bereikt.

Om niet in paniek te raken houd ik mezelf voor in een bus te zitten. Het vliegtuig hobbelt namelijk ook, alleen over een onzichtbare weg. Hevige turbulentie blijft uit, de turbulentie de we wel voelen is eigenlijk best grappig. Slecht wegdek, zullen we maar zeggen. We arriveren om 2.15 uur Nederlandse tijd, 8.15 pm New Yorkse tijd in het donker op JFK, waar we aansluiten in de rij voor de douane. Was het op Schiphol nog even spannend omdat de mevrouw bij de check-in balie vond dat het paspoort van lief zes maanden na terugkomst nog geldig moest zijn (gelukkig had ze het fout), op JFK kunnen we na vingerprints van alle tien de vingers en een prachtige foto van ons vermoeide hoofd doorlopen.

Onze bagage rolt spoedig van de band en bepakt en bezakt lopen we naar de Airtrain, een metro die langs alle terminals op JFK rijdt om passagiers op te pikken en deze naar het dichtstbijzijnde metrostation brengt. Voor ons is dat Howard Beach, waar de A-train ons naar het hotel zal brengen. Eindelijk ondervind ik aan den lijve waar de jazzstandard 'Take the A-train' over gaat.

De metro brengt ons rechtstreeks naar het Cosmopolitan Hotel, dat een week lang ons onderkomen is. Het ligt in de wijk Tribeca, downtown Manhattan, op tien minuten lopen van Ground Zero. Hoewel het een budgethotel is, ziet het er goed uit wegens recente renovatie en is de kamer lang niet zo klein als verwacht. De badkamer wel, maar een eigen badkamer is een luxe die je in veel budgethotels niet vindt. Half twaalf vallen we in slaap. In Nederland is het dan half zes en is de jetlag een feit.

06-05-2008

Met mijn kont in de lucht:

Afgelopen week zat ik twee keer met mijn kont in de lucht en zeven dagen lang met mijn kont in New York. Maar dat had u vast al in de gaten omdat hier maar geen nieuw stukje verscheen. Of had u het te druk met al die feestdagen en het mooie weer? In ieder geval ben ik weer veilig terug in het Amsterdamsche en zal hier de komende week een dag-tot-dag-verslag volgen van mijn vakantie. Niet geïnteresseerd? Kom dan over een week maar terug. Wel geïnteresseerd? Morgen volgt een beschrijving van de eerste dag (die eigenlijk alleen maar uit vliegen bestond maar daarom niet minder interessant is).